Muhafazakar Milliyetçilik

Tablo 4

Muhafazakar Milliyetçiliğin Genel Özellikleri

Kimlik Algısı Türk-İslam

Dine Bakışı İslami referans

Modernleşme

Algısı ^{Batı tipi modernleşme karşıtı}

Tarih Algısı ^{Osmanlı-İslam tarihi ağırlıklı olmakla birlikte bütüncül}

tarih yaklaşımı

Medeniyet Algısı Türk-İslam-Osmanlı Medeniyeti

Muhafazakar milliyetçilik, Türk milliyetçilikleri arasında özellikle Osmanlı Türkçülüğünün geleneksel kodlarını içerisinde barındırması ve İslamla harmanlanmış bir düşünce biçimi olması bakımından önem arz etmektedir. Bu niteliği sayesinde Muhafazakar Milliyetçilik, merkez sağ, İslamcı ve milliyetçi partilerde ve bunların dayanmış olduğu toplumsal tabanlarda temsil imkanı bulmaktadır. Anadoluculuk, İslamcılık ve Liberalizmle kurmuş olduğu ittifaklar neticesinde hem güçlü, hem de karmaşık bir yapıya sahiptir.

Muhafazakar milliyetçiliğin, Türkçü-Turancı Milliyetçiliğin Resmi Milliyetçilik karşısında kendisini konumlandırmasının ve farklı bir alternatif olarak ortaya çıkmasının ardından, Soğuk Savaş konjonktürü ve Komünizmle mücadele saikiyle hareket etmesi neticesinde gelişme fırsatı bulan bir akımdır. Ancak Muhafazakar Milliyetçiliği salt bir tepkisel hareket olarak ifade etmek de eksik olacaktır. Muhafazakar Milliyetçiliğin başarısı, Komunizme karşı tepkiyi teorik bir alt yapıyla

357

Tanıl Bora, “Ordu ve Milliyetçilik”, Der. Ahmet İnsel ve Ali Bayramoğlu, Bir Zümre, Bir Parti: Türkiye’de

119

destekleyerek, zengin bir düşünce mirasını ve “Türk-İslam Sentezi, Ülküsü ya da İdeolojisi”ni kurgulamasıdır. Bunun yanında Resmi Milliyetçilik, Batılı ve etno-seküler kimlik inşası ile yine Batılı modernleşme anlayışının sonucunda toplumda meydana gelen tahribatı, İslamiyetin, milli kültürün, geleneğin ve medeniyetin ihyasıyla ortadan kaldırmaya çalışmaktadır. Son olarak, Muhafazakar Milliyetçiliği diğer Türk milliyetçiliklerinden ayıran çok önemli bir husus da, Beşir Ayvazoğlu’nun da belirttiği üzere, İslam ve Osmanlı mirasına pozitif bakış açısıdır.³⁵⁸

Muhafazakar Milliyetçilik, özellikle 1960’lı yıllar ve sonrasında serpilen bir akım olmasına karşın, Osmanlı dönemi Türkçülüğünde görülmeyen bir nitelik taşımaktadır. Görülmemesinin nedeni ise, Osmanlı dönemi Türkçülüğünde milliyetçilik ile İslamın ayrışmamış olmasıdır. Batı Avrupa’da milliyetçilik, Aydınlanma düşüncesinin bir ürünü olarak, laik bir nitelikte ortaya çıkmasına karşın; Osmanlı Türkçülüğü, İslami niteliklerinden ayrılmamıştır.³⁵⁹

Bu dönemde Türkçülerin büyük çoğunluğu, İslam’ı, toplumun en temel değeri olarak görmekteydiler. Bu değerlendirmede iki temel sebebe dayanmaktaydı. Birinci olarak, Türkçüler, Türk kültürünün temelinde İslamı görmekte ve kendi zihinlerinde İslami değerler üzerinde değer kabul etmemeleri, laik bir milliyet tasarımını imkansız kılmaktaydı. İkinci olarak, pek çok Türkçü, İslami temelde alınan eğitim ve toplumsallaşma sonucunda İslamiyeti dışlayacak milliyetçilik algılarından uzak durmayı tercih ettiler. Dolayısıyla, Osmanlı Türkçülüğünde, din ile milliyetçilik arasında sıkı bağlar kuruldu.³⁶⁰ Bu sıkı bağların belki de en önemli göstergelerinden biri de, İslamcı düşüncenin kurucularından olan Cemaleddin Afgani’yi Osmanlı’ya tanıtanların, İslamcılar değil, Türkçüler olmasıydı.³⁶¹

Daha önceden de belirtildiği üzere, Osmanlı Türkçülüğü’nün iki temel ideoloğu olan Yusuf Akçura ve Ziya Gökalp’in İslamiyete karşı tutumları, erken Cumhuriyet dönemiyle zıt bir karakter sergilemektedir. Yusuf Akçura, Üç Tarz-ı Siyaset makalesinde, İslamcılık ve Türkçülük siyasetleri arasında kesin bir tercih yapmaktan

358

Beşir Ayvazoğlu, “Tanrıdağ’dan Hira Daği’na Uzun İnce Yollar”, Ed. Tanıl Bora ve Murat Gültekingil, Modern

Türkiye’de Siyasi Düşünce: Milliyetçilik, Cilt 4, İstanbul: İletişim Yayınevi, 2009, s. 577.

359

Mümtazer Türköne, Modernleşme, Laiklik ve Demokrasi, Ankara: Ark Yayınevi, 1994, s. 137.

360

Süleyman Seyfi Öğün, “Türk-İslam Sentezi, İdeolojik Bir Süreklilik mi Kesinti mi?”, Birikim, Sayı 44, 1992, s. 53.

361

Masami Arai, Jön Türk Dönemi Türk Milliyetçiliği, Çev. Tansel Demirel, İstanbul: İletişim Yayınları, İstanbul, 2008, s. 107.

120

uzak durmuş ve Ziya Gökalp’in İslam temelli milliyetçilik algısı, Resmi Milliyetçiliğin seküler yapısından farklılık arz etmiştir. Ziya Gökalp çoğu zaman, Resmi Milliyetçiliğin ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu fikir babası olarak lanse edilmesine rağmen, Gökalp tarzı Türkçülük, Kemalist rejim tarafından hiçbir zaman tam olarak benimsenmemiştir. Yine, Milli Mücadele sürecinde aktif bir şekilde rol alan, Kemalist modernleşmeye belli ölçülerde uyum sağlamaya çalışan ve Gökalp’in Türkçülüğünü benimseyen Türk Ocakları da, 1931 yılında Halkevlerine dönüştürülmüştür.³⁶²

Türkçülerle birlikte Milli Mücadeleye destek veren İslamcılar da, Kemalist modernleşmenin seküler niteliği ve İslamı ötekileştiren tutumu nedeniyle siyaset sahnesinden uzun süre ayrı kalmışlardır. İslamcılar bu dönemde, konjonktür gereği, İslam’la uzlaştırılmış bir milliyetçilik arayışına gitmişlerdir. Yine de, Türkçü Maarif Vekili Hamdullah Suphi’nin ricasıyla İstiklal Marşını yazan Mehmet Akif Ersoy ve İnönü döneminde Başbakanlığa kadar yükselecek olan Şemsettin Günaltay gibi bazı isimler, bu dönemde resmi ideolojiyle uyum sağlamış gibi görünmek zorunda kaldılar. Takrir-i Sükun Kanunu ve İstiklal Mahkemeleriyle sindirilen İslamcılık³⁶³, bu sebeple ellili yıllara kadar sessizliğini korumuştur.

Cumhuriyetin ilan edilmesinden sonra bir dip akım olarak varlığını devam ettiren Muhafazakar Milliyetçilik, daha önce de değinildiği üzere, Türk Tarih Tezi ve Güneş Dil Teorisi ile birlikte, Resmi Milliyetçiliğin otuzlu yıllarda sergilediği etno-seküler milliyetçilik anlayışı tarafından dışlanmış ve kabuğuna çekilmek zorunda bırakılmıştır. Bu süreçte Resmi milliyetçiliğe karşı alternatif bir milliyetçilik anlayışı olarak ortaya çıkan Türkçü-Turancı hareketin, din konusunda muğlak görüşler ortaya koyduğu söylenebilir. Irk merkezli bir millet ve siyaset anlayışına sahip olan Türkçü-Turancı milliyetçilik anlayışı, içerisinde İslami vurgulara sahip Muhafazakar Milliyetçilere de yer vermiştir. İsmail Hami Danışmend, 1944 Turancılık davasında yargılanan Nihat Sami Banarlı ve Osman Yüksel’in isimleri bu minvalde zikredilebilir. Bununla birlikte, Nihal Atsız’ın, Abdullah Cevdet için “bu milletin temel iki dayanağı olan din ve milliyet düşmanı” diye söz etmesi ve Rıza Nur’un hilafetin tekrar tesis edilmesine ve eski harflere dönülmesine yönelik projeleri, Türkçü-Turancı ideologların din mefhumuna

362

Ayvazoğlu, s. 542.

363

121

bakışını yansıtmaktadır.³⁶⁴ Ancak şunu da belirtmek gerekir ki, Türkçü-Turancı milliyetçilerin dine bakışı konjonktürel nedenlerle değişmiş, Atsız, Muhafazakar Milliyetçiliğin gelişmesinden sonra dine yönelik tepkisel söylemlerde bulunmuştur. Ayrıca, bazı Muhafazakar Milliyetçilerin, 1930’lu ve 40’lı yıllarda Türkçü-Turancı milliyetçilik içerisinde yer alması, dönemin konjonktürü (İslami hareketlere yönelik baskıcı politikalar) nedeniyle gerçekleştiği söylenebilir.

Muhafazakar milliyetçiliğin, siyasal ve toplumsal zeminde güçlenmeye başlaması, Demokrat Parti’nin iktidara gelişi ve uluslararası sistemin iki kutuplu yapısıyla yakından alakalıdır. Nuray Mert’e göre³⁶⁵, “Cumhuriyet Halk Partisi, tek parti dönemi boyunca, Cumhuriyet Devrimi’nin uygulayıcısı olarak, laiklik, ulusçuluk ve ekonomide devletçilik politikalarının yanı sıra, Batılı kültür politikalarına hizmet eden siyasal bir iktidar olmuştu. Bu iktidara karşı tüm tepkilerin bileşkesi ise DP olmuştu”. Dolayısıyla, CHP iktidarına tepki duyan, Türkçü, İslamcı ve Muhafazakar çevreler, DP iktidarını desteklemişler, bu dönemde teşkilatlanma ve hareket serbestliği elde etmişlerdir.

Benzer şekilde, Soğuk Savaş konjonktürü ve Komünizmle mücadele durumu da, Muhafazakar milliyetçiliğin gelişmesine zemin hazırlayan faktörler arasındadır. Birol Akgün ve Şaban Çalış’a göre, Kemalist kadrolar nasıl ki din mefhumunu Milli Mücadele sürecinde araçsal bir şekilde kullanıp, “dini” olanın “milli” olanla aynı anlama gelmesinden yararlanarak, daha sonrasında seküler bir ulusçuluk anlayışına gidecek olan Resmi milliyetçiliği inşa etmişlerse, Soğuk Savaş döneminde de, bu durum tersine çevrilerek İslamcı çevrelerce kullanılmış, bunun sonucunda Türkiye’de din ve dinsel cemaat olguları siyasal hayatta temerküz etmiştir. Siyasal İslamın en önemli temsilcisi, Milli Görüş hareketinin ismindeki ve kurmuş oldukları partilerdeki (Milli Nizam ve Milli Selamet) “milli” sözcüğünün kullanımı, buna örnek teşkil etmektedir.³⁶⁶ Aynı zamanda, Kemal Karpat’ın ellili yıllarla ilgili şu tespitleri bu görüşleri destekler niteliktedir:

Dindar muhafazakarlar… Cumhuriyetin dinsel faaliyetlere getirdiği kısıtlamalarla karşılaştılar. İslam’ı seferber edemeyince, kendilerine yeni ve yabancı görünen

364

Ayvazoğlu, s. 549-551.

365

Nuray Mert, “Türkiye’de Merkez Sağ Siyaset: Merkez Sağ Politikaların Oluşumu”, Der. Stefanos Yerasimos,

Türkiye’de Sivil Toplum ve Milliyetçilik, İstanbul: İletişim Yayınları, 2001, s. 46. (45-83)

366

Birol Akgün ve Şaban H. Çalış, “Tanrı Dağı Kadar Türk, Hira Dağı Kadar Müslüman: Türk Milliyetçiliğinin Terkibinde İslamcı Doz”, Ed. Tanıl Bora ve Murat Gültekingil, Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce:

122

düşüncelere karşı milliyetçiliği kullandılar. İslam adına gösterdikleri aynı yaygın hoşgörüsüzlüğü milliyetçilik adına göstermeye başladılar. Pek çoğu için milliyetçilik psikolojik bir savunma aracı haline geldi. Gerçekten de, geçmişte

İslam’a yükseldikleri tavizsiz ve coşkulu tavrı, milliyetçilik gibi mutlaklığı ve

sınırsız gücü öne çıkaran bir fikre tahvil ederek psikolojik olarak güvende hissettiler.³⁶⁷

Akgün ve Çalış, İslamiyet ile Türkçülük arasındaki bu ilişkiyi “ensest” olarak tanımlamaktadır. Temelleri, ellili yıllardan sonra Peyami Safa’nın Doğu-Batı Sentezi, Osman Turan, Mümtaz Turhan, Nurettin Topçu ve Necip Fazıl Kısakürek gibi isimlerin düşünceleriyle atılan, altmışlı ve yetmişli yıllarda siyasal partiler, dergiler ve gençlik teşkilatlarıyla geliştirilen, seksenli yıllarda ise devletin resmi politikalarını belirleme gücüne sahip olan bu düşünce, Türk-İslam Sentezi ya da Türk-İslam Ülküsü olarak tanımlanabilmektedir.³⁶⁸

Türk-İslam Ülküsü düşüncesinin şekillenmesinde özellikle iki derginin etkili olduğu söylenebilir. Bu dergiler, Osman Yüksel tarafından çıkarılan Serdengeçti ve Necip Fazıl Kısakürek yönetimindeki Büyük Doğu’ydu. Serdengeçti dergisinde bulunan, “Tanrıdağı kadar Türk, Hira dağı kadar Müslüman” ibaresi, Muhafazakar milliyetçilerin amentüsü haline gelmiştir. Bu dergiler etrafında toplanan kişiler, Türkçülük ile İslamcılık arasındaki ihtilafların son bulmasını istiyorlardı ve her ikisinin birleşiminden oluşan bütüncül bir düşüncenin oluşturulması taraftarıydılar. “Kazım Karabekir, Mustafa Kemal Atatürk ve Fevzi Çakmak’ı hayırla yad ediyorlar, Rıza Nur’a, Mehmet Akif ’e, Saidi Nursi’ye aynı muhabbetle yaklaşıyorlar, Atsız’a hayran, DP iktidarına minnettar ve Alparslan Türkeş’e ümitle bağlanıyorlardı”. Serdengeçti dergisinde yazıları yayınlanan kişilere bakılacak olursa bu durum rahatlıkla anlaşılabilir. Örneğin, Ali Fuat Başgil, Zeki Velidi Togan, Nurettin Topçu, Necip Fazıl Kısakürek, Nihal Atsız ve Cevat Rıfat Atilhan gibi farklı milliyetçilik tasavvurlarına sahip münevverlerin Serdengeçti dergisinde yazıları yayınlanmıştır.³⁶⁹

Necip Fazıl Kısakürek tarafından 1943 yılında çıkarılmaya başlanan, ancak 1944 tarihli Türkçülük-Turancılık davası sırasında kapatılan Büyük Doğu dergisi, Türk

367

Yüksel Taşkın, “Anti-Komunizm ve Türk Milliyetçiliği: Endişe ve Pragmatizm”, Ed. Tanıl Bora ve Murat Gültekingil, Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce: Milliyetçilik, Cilt 4, İstanbul: İletişim Yayınevi, 2009, s. 628.

368

Akgün ve Çalış, s. 595-596.

369

123

milliyetçiliğinin İslamla yeniden buluşmasında önemli işlevler üstlenmiştir. 1945 yılında tekrar çıkmaya başlayan dergi, her ne kadar dönemin konjonktürü nedeniyle ırk merkezli bir milliyetçilik anlayışına ve revizyonist hedeflere karşı olduğunu belirtse de, Koçak’a göre özellikle Necip Fazıl, İdeolocya Örgüsü/Büyük Doğu imzasıyla yayınlamış olduğu bir dizi yazısında, faşist ve İslami temellere dayalı bir devlet ve toplum tasavvuruna sahip olduğunu belirtmektedir. Bunun yanında, Soğuk Savaş’ın sınır hattında kendini bulan Türkiye’de seküler milliyetçiliğin Komünizme karşı mücadelede başarılı olamayacağı fikri, İslamın Cumhuriyet döneminde Türk milliyetçiliği içinde yer edinmesine zemin sağlamış, burada da Büyük Doğu dergisinde yayımlanan yazılar etkili olmuştur.³⁷⁰

Ayvazoğlu’nun ifadesiyle “Dinsiz Türkçülük”e (İslamı ötekileştiren positivist Resmi milliyetçiliğe ve sadece ırk merkezli Türkçü-Turancı milliyetçiliğe) karşı taşradan duyulan tepki neticesinde, aşırı görüşlerin törpülenerek ortak bir payda da buluşma isteği, Muhafazakar Milliyetçiliğin ortaya çıkış zeminini hazırlamıştır.³⁷¹ Böylece, 1960’lı yıllardan itibaren İslami temelli bir Türk milliyetçiliği gelişmeye başlamıştır. Aynı zamanda bu süreçte kurulan çeşitli dernekler de, Muhafazakar Milliyetçiliğin toplumsal zeminde gelişmesine katkı sağlamıştır. Bu derneklerde yetişen gençler, Türk-İslam ülküsünün oluşumunda önemli roller üstlenmişlerdir. Bu dernekler, Milli Türk Talebe Birliği, Türk Kültür Ocağı, Türk Kültür Çalışmaları Derneği, Türk Gençlik Derneği, Milliyetçiler Federasyonu, Türk Milliyetçiler Derneği ve Milliyetçiler Derneği olarak sıralanabilir.³⁷² Türk Ocaklarının, 1949 yılında tekrar ve daha mukaddesatçı kadrolar tarafından açılması da, Muhafazakar Milliyetçiliğin gelişiminde önemli etkenlerden birisidir.

Muhafazakar milliyetçiliğin siyasal alana tevarüsü ise, MHP’de yaşanan dönüşüm sonucunda gerçekleşmiştir. Osman Bölükbaşı tarafından kurulan Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi’ne katılan, daha sonra da partinin başına geçen Alparslan Türkeş, Atsız çizgisinde bir Türkçülük anlayışına sahipti. Ancak, 1969 Adana Kongresinde, partinin

370

Cemil Koçak, “Türk Milliyetçiliğinin İslam’la Buluşması: Büyük Doğu”, Ed. Tanıl Bora ve Murat Gültekingil,

Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce: Milliyetçilik, Cilt 4, İstanbul: İletişim Yayınevi, 2009, s. 602-609.

371

Ayvazoğlu, s. 569.

372

Fatma Yurttaş Özcan, “Bir Aydın Hareketi Olarak Aydınlar Ocağı ve Türk Siyasetine Etkileri”, Sakarya

124

adının ve ambleminin değişmesiyle birlikte MHP, Atsız çizgisinden Türk-İslam ideolojisine doğru bir dönüşüm geçirdi.

Atsız çizgisi Türkçülüğün görüşlerinin sert olduğunu ve iktidar olunmak isteniyorsa toplum nazarında en geçerli olgunun, yani İslamın, Parti politikalarına ve görüşlerine eklenmesi gerekiyordu. Bu yüzden Partinin sembol ve söylem dünyasına İslami unsurlar eklemlenmeye başlandı. Necip Fazıl’ın katılımı, Seyyid Ahmed Arvasi’nin görüşlerinin partinin söylemlerine egemen olması, Erol Güngör’ün Dündar Taşer’le olan yakın ilişkileri, ideologlar bağlamında MHP’de Muhafazakar Milliyetçiliğin baskın olması sonucunu doğurdu. Parti amblemi, Osmanlı’nın en uzun süre kullandığı “üç hilal” olarak belirlendi. Türklerin, İslamın temel koruyucuları ve İslamın, Türklüğün ayrılmaz bir parçası olduğu söylemi, Partinin temel sloganları haline getirildi. Özellikle Seyyid Ahmed Arvasi’nin “Türk-İslam Ülküsü” söylemi, Parti taraftarlarınca düşüncelerini kısa bir şekilde ifade etmenin yolu haline geldi.³⁷³ MHP lideri Alparslan Türkeş’in³⁷⁴, “Türklük bedenimiz, İslamiyet ruhumuzdur. Ruhsuz beden ceset olur.” sözü de, bu dönüşümün önemli göstergelerinden birisidir.

MHP’nin Türkçü bir çizgide kurulup, daha sonra Muhafazakar bir çizgiye kaymasına rağmen, Soğuk Savaşın bitmesinden sonra etnik Kürt milliyetçiliğinin oluşturmuş olduğu tepkiyle yeniden Türkçü bir çizgiye geçtiği söylenebilir. Terör örgütü PKK’nın eylemleri ve Orta Asya Türk Cumhuriyetlerinin bağımsızlıklarını kazanması, bunda etkili olmuştur. Adalet ve Kalkınma Partisi’nin iktidara geldiği dönemden sonra, söylem ve politikalar bağlamında Resmi milliyetçiliğe doğru bir kayış olduğu gözlenmektedir. Mehmet Akif Okur’a göre “Kurtuluş Savaşı ile kurulan Türk Devleti” gibi söylemler ve Atatürk milliyetçiliğine yapılan atıflar, MHP’nin temel düşüncelerine aykırıdır.³⁷⁵ Bununla birlikte MHP, Türk milliyetçiliğinin “laboratuarıdır” denilebilir. Resmi, Türkçü-Turancı ve Muhafazakar milliyetçiliklerin hepsi MHP içerisinde görülebilmektedir. Muhafazakar milliyetçiliğin bu bağlamda tamamıyla temsil edildiği bir siyasal parti bulunmamakla birlikte, merkez sağ partilerinin (AP, ANAP, DYP, AK Parti), MHP ile BBP’nin ve siyasal İslamın (Milli Görüş Partileri) partilerinin hitap

373

Kemal Can, “Ülkücü Hareketin İdeolojisi”, Ed. Tanıl Bora ve Murat Gültekingil, Modern Türkiye’de Siyasi

Düşünce: Milliyetçilik, Cilt 4, İstanbul: İletişim Yayınevi, 2009, s. 666-676.

374

Milliyetçi Hareket Partisi Resmi Sitesi, “Başbuğ Alparslan Türkeş’in Özlü Sözleri”,

http://www.mhp.org.tr/htmldocs/basbug/ozlu/mhp/basbugumuzun_ozlu_sozleri.html, (02.11.2014).

375

Mehmet Akif Okur, “MHP, Süreç ve Tedirgin Türkler”, http://www.turkyorum.com/mhp-surec-ve-tedirgin-turkler/, (02.11.2014).

125

ettiği kesimlerin önemli bir bölümüyle ve bazı siyasetçileri tarafından temsil edilmektedir.

Muhafazakar milliyetçilik, 12 Eylül rejimiyle birlikte devletin, Komünizme karşı mücadelesinde kullandığı en mühim düşünce biçimi haline geldi. Özellikle bu dönemde, “fikirlerimiz iktidarda kendimiz hapiste” söylemi, 12 Eylül rejiminin görüş ayırt etmeksizin bütün gruplara karşı uygulamış olduğu işkencelerden muzdarip olan Muhafazakar milliyetçi grupların tepkisel söylemi haline gelmiştir.³⁷⁶ Aynı zamanda Muhafazakar Milliyetçiliğin, Aydınlar Ocağı tarafından sistematize edilişi de seksenli yıllara denk gelmektedir. 1970 yılında kurulan Aydınlar Ocağı, kendi bünyesinde İslamcı, Muhafazakar ve Türkçü düşünürleri barındırmasına rağmen, güncel politikadan uzak kalmayı tercih etmiştir. Darbe sonrasında Aydınlar Ocağı, Türk-İslam Sentezi düşüncesi etrafında siyasal, sosyal ve ekonomik yaşamı inşa etmeye çalışmıştır. Aydınlar Ocağı, Özcan’a göre, milli kültürü, dil politikaları ve Türk milliyetçiliği ile İslam arasındaki senteze dayanarak inşa etme çabaları, 12 Eylül rejimi sonrası devletin resmi politikaları arasında başat konuma gelmiştir.³⁷⁷ Dolayısıyla seksenli yıllarda Aydınlar Ocağının da etkisiyle Muhafazakar milliyetçilik en güçlü akım olarak karşımıza çıkmaktadır.

Taşkın’a göre Komünizm karşıtlığı, Türkiye’de sağ siyasetin ortak paydası olmakla birlikte, altmışlı yılların sonlarından itibaren bu tepkiselliğin inisiyatifini, MHP ve etrafında kümelenen aydın zümresi almıştır.³⁷⁸ Dolayısıyla Muhafazakar milliyetçilik, Türk milliyetçiliğinin genetik özelliklerinden biri olan tepkisellik (Komünizme yönelik bir tepki) niteliği üzerinde yükselmiştir. Ancak bu tepkisel tavır, dönemin Aydınlarının katkılarıyla teorik bir zemin inşa edebilmiş, böylece Muhafazakar milliyetçilik ortaya çıkmıştır. Bu yüzden Muhafazakar milliyetçiliği teorileştiren Aydınların fikirlerine kısaca bakmakta fayda vardır.

Burada üzerinde durulması gereken ilk münevverler, Anadolucu çizgiden gelen Remzi Oğuz Arık ve Nurettin Topçu’dur. Öncelikle Anadoluculuğa da kısaca değinmek gerekirse; Anadoluculuk, Türk Ocağı çevresinde toplanan bir kısım fikir adamının,

376

Nuray Mert, “İyi Yolculuklar!”, Milliyet, 26.01.2012, http://www.milliyet.com.tr/iyi-yolculuklar-/gundem/gundemyazardetay/26.01.2012/1493804/default.htm, (23.12.2014).

377

Özcan, s. 165-166.

378

126

Türkçülüğün ve İslamcılığın soyut vatan kavramına karşı bir tepki olarak doğan milliyetçilik anlayışıdır. Anadolu’yu Türk kültürünün temel kaynağı olarak kabul eden bu görüş içersinde, Hilmi Ziya Ülken, Mükrimin Halil Yinanç, Ziyaeddin Fahri Fındıkoğlu ve Halit Bayrı gibi önemli isimler bulunmaktadır.³⁷⁹ Bu münevverlerin yanında, Türk milliyetçiliğini, Resmi milliyetçiliğin seküler yapısı dışında yeniden İslamla buluşmasını sağlayan Anadoluculuk akımının en önemli temsilcileri, Remzi Oğuz Arık ve Nurettin Topçu olmuştur.

Turancı bir çizgide yer alıp, daha sonra Anadolucu milliyetçiliğin kurucularından biri olan Remzi Oğuz Arık’a göre milliyetçilik, “maddeciliğin teselli edemediği kütleler arasında, kaybolan dinlerin yerini tutan” bir düşünce biçimidir.³⁸⁰ Arık’a göre milliyetçiliğin iki unsuru vardır. Birincisi, milliyetçilik statiktir ve bireyi vatanına bağlayan bağları içermektedir. Bu bağları, tarih ve toprak (vatan) oluşturmaktadır. İkincisi ise, milliyetçiliğin dinamikliğidir. Milliyetçiliğin dinamiklik özelliği ise, coğrafyanın ideal vatana dönüştürülmesi, dilin geliştirilmesi, toprak bütünlüğünün korunması, milletin en temel yapı taşı olan aileyi millet ve medeniyet yapılarıyla donatarak ve tarihi en uygun şekilde yazarak, milli siyaset ve milli varlık için gerekli sonuçları oluşturmaktan ileri gelmektedir.³⁸¹

Remzi Oğuz Arık, millet olgusunu müşterek maziyle izah etmektedir. Ona göre millet, “ortak bir tarihin yaratılmasına neden olan sevinçlerin ve hüzünlerin potasında eriyerek coğrafyaya dökülüp, onu vatandaş haline getiren topluluktur. Anadolu’nun mamur olması, Türkleşme ile gerçekleşebilmiştir.”³⁸² Arık’a göre Türk, “milyonlarca insanın eti, kanı, kemiği karılarak Malazgirt Savaşından günümüze kadar vatan haline gelen bu coğrafyanın üstünde yaşayanları zaman içinde yeniden biçimlendirdiği, Türk milletinin Türk soyundan gelenlerle birlikte, bu soydan gelmeyip bu soyun oluşturduğu kültürü benimsemiş olanların, bu kadere katılmayı kabul edenlerin teşekkülünden oluşan topluluk”tur.³⁸³

379

Ayvazoğlu, s. 560-563.

380

Remzi Oğuz Arık, “Milliyet İdeolojisi”, Milletler ve Milliyetçilikler, Der. Mümtazer Türköne, İstanbul: