Semra TÜFENKCİ1
1Balıkesir Üniversitesi, İlahiyat Fakültesi, Felsefe ve Din Bilimleri Bölümü, İslam Felsefesi,
Türkiye,
smrtfnkc@hotmail.com
Özet
Özsevgi ve bencillik özdeş kabul edildiği için bencillik gibi özsevginin de başkaları lehine eylemde bulunmayı dışladığı varsayılır. Bu düşünce, hem bencillik karşıtı hem de bencilliği erdem olarak kabul eden bazı filozoflar tarafından kabul görür. Mesela Nietzsche başkalarına duyulan sevgiyi zayıflık olarak görürken, özsevgi ve bencilliği erdem olarak kabul eder. Ahlak ile bencillik arasında kurulan bu tarz bir paralellik ahlakı, kişinin kendi lehine olan eylemlere indirgediği için tartışmaya açıktır. Aynı şekilde özsevgiyi bencillik olarak kabul eden görüş de kişinin lehine olan eylemleri ahlakın kapsamı dışında tuttuğu için tartışmaya açıktır. Bunu bir başlangıç noktası olarak alan bu çalışma, özsevginin bencillik olup olmadığını ve bir erdem olarak değerlendirilip değerlendirilmeyeceğini tartışmayı amaçlamaktadır.
Özsevgi ve bencillik ilişkisi, bencilliğin sınırları, özsevgi ve özgecilik arasında varsayılan çatışma gibi problemlerin ele alınması, özsevginin ahlaki konumunu belirlemek açısından önemlidir. Aristoteles, Nikomakhos’a Etik’te gerçek özsevginin ne olduğunu tartışırken yukarıda saydığımız problemleri doğrudan ya da dolaylı olarak ele alır. Ona göre iki tür özsevgi vardır: İlki, dünyevi iyi peşinde koşan kimseleri; ikincisi, erdemli bir hayat süren kimseleri tanımlar. Aristoteles’e göre ikinci grup ahlaki yüceliğe sahip olduğu için gerçek anlamda özsevgi sahibidir. Burada ahlaki bir içeriğe sahip olan özsevginin olumsuz anlamdaki özsevgiden/bencillikten farklı olduğu anlaşılmaktadır. Rousseau, Shaftesbury, Butler, Fromm gibi filozoflar da özsevgiye olumlu bir anlam yüklerken, bencilliği olumsuzlamışlardır. Bu isimlerden Fromm, bencilliğin özsevginin karşıtı olduğunu, üstelik kendinden hoşnut olmamaktan kaynaklandığını söyler. Dolayısıyla bencillik başkalarına duyulan sevgiyi hatta kişinin kendisini sevmesini dışlar; oysa özsevgi, insanda sevme potansiyelinin olduğunu gösterir, bir şeyi sevebilen insan başka şeyleri de sevebilir. Bu anlamda bireyin özsevgi de dahil kendisine karşı sorumluluklarının ahlakın kapsamı dışında kalmadığı söylenebilir. Klasik erdem etiğinde bunu açıkça görürüz. Erdemli bir hayat, kendi nefsinde adaleti sağlamakla başlar. Ancak bunu başarabilen, bireysel ahlaka sahip olan insan, toplumsal ahlaka sahip
1st International Cappadocia Congress of Philosophy and Social Sciences (CAPASS2019), Nevşehir / TURKEY
olabilir. Sonuç olarak insanın kendisine davranışı ile başkalarına davranışı arasında temel bir fark olmadığından yola çıkarak sevmek kadar özsevginin de bir erdem olduğunu söyleyebiliriz.
1st International Cappadocia Congress of Philosophy and Social Sciences (CAPASS2019), Nevşehir / TURKEY
A Philosophical Evaluation of the Place of Self-Love in Moral Maturity
Semra TÜFENKCİ1
1Balikesir University, Faculty of Theology, Philosophy and Religious Studies, Islamic Philosophy, Turkey
smrtfnkc@hotmail.com
Abstract
It is generally assumed that there is an opposition between self-love and morality in the sense of acting in favour of others. This is true for some moralists against selfishness and individuals who consider selfishness as a virtue. For example, Nietzsche regards love for others as a weakness but considers self-love and selfishness as virtues. This kind of parallelism between morality and selfishness is open to debate as it reduces morality to actions that are in favour of oneself. Similarly, the view that keeps self-love out of the scope of morality as it accepts self-love selfishness is open to debate because it reduces morality to acts against oneself. Taking this as a starting point, the present study aims to discuss whether self-love is selfishness and whether it can be considered as a virtue.
The relationship between self-love and selfishness is essential to find solutions to questions such as where selfishness begins and whether self-love excludes loving others or not, and to determine the moral position of self-love. Aristotle discusses the value of self-love in the
Nicomachean Ethics. According to him, there are two kinds of self-love: The first one defines
those who are seeking the earthly good and the second one those who live a virtuous life. According to Aristotle, as it has moral supremacy the second group is self-love in real terms. Here it is seen that self-love which has a moral content is different from the self-love/selfishness in the negative sense. The relationship between self-love and selfishness is also discussed by philosophers such as Rousseau, Shaftesbury, Butler and Fromm.
Fromm argues that selfishness is the opposite of self-love and that it arises from a person's self-dislike or self-hatred. Therefore, selfishness excludes the love for others and even the self- love, whereas self-love indicates that people have the potential to love, which, in turn, indicates that a person who can love something can love other things as well. One cannot argue that there is a fundamental difference between a person's behaviours towards him/herself and his/her behaviours towards others. In this sense, morality does not exclude a person's responsibility for him/herself. We can clearly see this in the classical virtue ethics. A virtuous life begins with first providing justice in one's own self. Only the person who can do this can achieve justice at the social level. In conclusion, a person should first love and cherish him/herself so that he/she can love and cherish others. Consequently, based on that there is not a fundamental difference
1st International Cappadocia Congress of Philosophy and Social Sciences (CAPASS2019), Nevşehir / TURKEY
between a person's behaviours towards him/herself and his/her behaviours towards others, we can say that self-love is a virtue as much as love.
1st International Cappadocia Congress of Philosophy and Social Sciences (CAPASS2019), Nevşehir / TURKEY
ID: 194