II. DÜNYA SAVAŞI SONRASI ARAYIŞLAR:
2.2. Washington Konferansı
Genel olarak Washington Konferansı olarak bilinen Antarktika Konferansı uzun bir gizli hazırlık müzakereleri döneminden sonra toplanmıştır. Bunda müzakereci ülkelerin, başarısız ve sürtüşmeli bir konferans yapmaktansa, kapalı kapılar ardında gayrı resmi şekilde önceden müzakere ederek uzlaşma noktalarını ve başarı şansını belirlemeyi daha uygun bir yöntem olarak görmeleri etkili olmuştur228.
Konferans 15 Ekim- 1 Aralık 1959 tarihleri arasında altı haftada tamamlandı ve antlaşmayla sonuçlandı. Elbette bu başarının altında gizli hazırlık müzakereleri ile geçirilen 15 aylık dönemin birikimi yatmaktaydı229.
Konferansın açılış bölümünde Amerikan hükümet sekreteri Christian Herter’in resmi açış konuşmasından sonra katılımcı ülke temsilcileri barışçıl bilimsel işbirliğine olan inançlarını açıkladıktan sonra ülkelerinin beklentilerine yönelik genel konuşmalar yapmakla yetindiler. Bu kapsamda, Arjantin heyeti başkanı büyükelçi Adolfo Scilingo ülkesinin konuya ilişkin kayıtlarını özetledikten sonra, Arjantin halkının Antarktika ile kurduğu güçlü bağların kimseyi şaşırtmaması gerektiğini belirtmiştir. Ayrıca büyükelçi ulusal kaygılarını dile getirir şekilde, Antarktika Konferansının Kıtada yeni bir idari rejim veya yapı oluşturma misyonuyla toplanmadığını, statükoyu değiştirme ya da ona alternatif getirme misyonu
225 Kurt M. Shusterich, “The Antarctic Treaty System: History, Substance, and Speculation”,
International Journal, Vol. 39, No. 4, Polar Politics (Autumn, 1984), pp. 800-827, s.805
226 Mahinda H. Perera “a.g.e.”, s. 45 227 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 463 228 Robert D. Hayton “a.g.e.” s. 354 229 Mahinda H. Perera “a.g.e.”, s. 46
bulunmadığını Konferansın, Antarktika’nın seçkin(exclusive) miletlerce barışçıl kullanımı ve bilimsel işbirliğini geliştirme amacıyla toplandığını dile getirmiştir. Böylece, statükonun devamı konusunda ısrarcı olduklarını ifade etmiştir. Buna karşılık İngiltere temsilcisi Sir Esler Dening kışkırtıcı bir tutumla, Amerika Birleşik Devletleri tarafından 1948’de getirilen, Antarktika’nın uluslararasılaştırılması önerisini o gün olduğu gibi bu gün de kabul etmeye hazır olduklarını dile getirmiştir. İngiliz temsilcisi sözlerine açıklık getirerek, bazı ülkeler tarafından bu konferansta oluşturulması düşünülenden çok daha güçlü ve kapsamlı yetkilerle donatılmış bir idarenin kurulması fikrinin başından itibaren kendilerine ait olduğunu, fakat diğer ülkelerin görüşlerine saygı duyarak genel bir uzlaşı sağlamak için daha düşük profilli bir yapıyı da onaylamaya hazır olduklarını bildirdi. Yine de, muğlak bırakılması halinde tüm taraflarca arzu edilen uluslararası uyuma gölge düşürebilecek önemli konuların sorun haline gelmesini engellemek için mümkün olan en etkin antlaşmanın kurulmasını arzu ettiklerini belirtmiştir. Bu nedenle yetki alanı ve ülkeler arası anlaşmazlıklar gibi konularda ortaya konacak net hükümlerin ve çözümlerin yer aldığı bir antlaşmaya varılmasını arzu ettiklerini, antlaşmanın amaçlarını gerçekleştirecek bir idari yapının kurulamaması halinde bunu başarısızlık olarak göreceklerini ifade etmiştir230.
Sir Esler Dening, Antarktika ile yakından ilgilenen ülkeler arasında bir antlaşmaya varılmasını uzun yıllardır savunduklarını tekrarladıktan sonra, bir uluslararası antlaşmaya varılmasının ön şartının statükonun korunması olduğunu ısrarla vurguladı. Dening’e göre, politik mülahazalarla Antarktika hakkındaki bilgilerin gizlenmemesi ve Kıtaya erişimin sınırlanmaması için ve varılacak bir antlaşmanın beklenen yararı sağlaması için mevcut statükonun korunması gerekliydi. Askersizleştirme ve bunun için gerekli gözlemleme ve soruşturma sistemi kurulmasını savunan Dening, antlaşmaya dayanan düzenlemelerin mümkün olan en etkin şekilde yapılması, bu nedenle antlaşmanın kesin yetkiler içermesi gerektiğine inandıklarını söyledi231.
Şili delegasyonu başkanı Büyükelçi Marcial Mora açılış konuşmasında, Antarktika’daki Şili topraklarının bir sömürge niteliğinde olmadığını, ülke
230 Robert D. Hayton “a.g.e.”, s. 355; John Hanessian, “a.g.e.”, s. 464 231 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 465 - 466
topraklarının en güney eyaleti niteliğinde olduğunu, bu toprakların uluslararası hale getirilmesi anlamına gelecek hiçbir öneriyi kabul etmeyeceklerini; konferansın amaçları konusunda Arjantin temsilcisinin sözlerine katıldığını belirtti232.
Avustralya Dışişleri Bakanı R.G. Casey, konuşmasında Avustralya’nın Antarktika keşiflerinin detaylarını özetledikten sonra, Arjantin ve Şili temsilcileri tarafından belirtilen genel ilkelere katıldıklarını, statükonun korunması gerektiğini vurguladı233. Casey, bir yıl önce gayrı resmi görüşmeler başladığında, ilgili ülkelerin
çok farklı arka planları ve maksatları olması ve her ülkenin kendi yolunu çizme eğilimi gösteriyor olması nedeniyle umutsuz olduklarını ancak geçen zaman içerisinde yaşanan gelişmeler ve gelinen noktanın bu düşüncelerini değiştirdiğini, bir antlaşmaya varılabilmesi için yeterli ortak noktanın bulunabileceğine inandıklarını dile getirdi. O’na göre, delegasyonlar hazırlık çalışmalarında vardıkları gayrı resmi anlaşmaların arkasında dururlarsa konferansın antlaşmayla sonuçlanması garantilenmiş olacaktı. Hiçbir anlaşmazlığın Antarktika barışını bozmasına izin verilmemeli; egemenlik iddiasında bulunmayan ülkelerin pozisyonlarının Antlaşma hükümleri nedeniyle kötüleşmemesine özen gösterilmeliydi. Antlaşmanın temel amacı Antarktika konusundaki şüphelerin giderilmesi olmalıydı. Teklif edilen Antlaşmanın katılımcı ülkeler arasında hiçbir ayrım içermemesi olumluydu. Konferansta bir araya gelen ülkelerin ortak yanı Antarktika üzerinde doğrudan ilgi ve sorumluluklarının bulunmasıydı. Dolayısıyla Kıta’ya dair bir atlaşmanın bu ülkeler tarafından oluşturulması gayet doğru ve uygun olanıydı234.
Belçika temsilcisi kısa konuşmasında, o güne kadar oluşturulmuş işbirliğinin sürdürülmesinin önemini ve Konferansa katılma amaçlarının buna hizmet etmek olduğunu vurguladı235
Güney Afrika Birliği Dışişleri Bakanı Eric H. Louw, Antarktika’nın, dünyanın diğer bölgelerinde sıkça görülen uluslararası rekabet ve anlaşmazlıklardan ayrı tutulabilmesi için ihtiyaç duyulan uluslararası işbirliği yaklaşımını uzun zamandır önemsediklerini belirtti. Fakat zaten küçük ülkelerin karşı karşıya
232 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 464 233 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 464 234 Robert D. Hayton “a.g.e.”, s. 357 235 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 464
kaldıkları sefer organize etme güçlük ve yetersizlikleri, bu ülkeleri başka ülkelerin seferlerine insan ve para desteği sağlamakla sınırlı bir girişim düzeyinde tutmakta, bağımsız araştırma seferleri düzenleyememek bu ülkelerin belirleyiciliğini sınırlamaktaydı236. Yani bu ülkeler isteseler de istemeseler de uluslararası işbirliğine
mahkûm idiler.
Fransız temsilcisi Büyükelçi Pierre Charpentier, Amerikan Başkanı Eisenhower tarafından ana hatları çizilen üç prensibi aynen desteklediklerini ifade ettikten başka özellikle silahsızlandırma ve askersizleştirme üzerinde durarak, bunun tüm tarafları ciddi taahhüt altına sokacak şekilde kurumsallaştırılması gereğini belirtti. Ayrıca, Uluslararası Jeofizik Yılı’na atıf yaparak bu dönemde çalışmaların herhangi bir rekabet duygusundan arınmış şekilde tam bir uyum ve hoşgörü anlayışı çerçevesinde yürütüldüğünü hatırlattı237. Böylece, gerekli kurumsallaşma sağlandığı
takdirde bunun uzun ömürlü olabileceğine ilişkin umutlarını dile getiriyordu.
Konferansın karşı karşıya bulunduğu hukuksal güçlüklere değinen sadece Japonya delegesiydi. Japonya’nın Washington Büyükelçisi ve konferans temsilcisi Koichiro Asakai’ye göre, tasarlanan antlaşma uluslararası hukuk açısından kendine has karmaşık unsurlar içermekteydi. Özellikle, egemenlik iddialarının dondurulması, askersizleştirme ve bu amaçla izleme ve soruşturma; iç sular, karasuları ve açık denizler konularındaki uluslararası hukuk ilkelerinin Antarktika’nın karmaşık gerçekliğine, suçlar ve bunların yargılanmasına uygulanması, bu sorunların başlıcalarıydı238.
Asakai, antlaşmanın zaten var olan uluslararası işbirliğine yasal bir zemin kazandırmak amacı taşıdığını, Antarktika’ya gerçekten ilgi duyan ve antlaşmanın koşullarını benimsemeye hazır her ülkeye açık bir yapının oluşturulmasının gerekliliğini vurguladı. Büyükelçiye göre konferans, varılacak bir antlaşmanın gelecekte diğer faaliyet alanlarındaki uluslararası işbirliğine model teşkil edecek olması nedeniyle umut vericiydi239.
236 Robert D. Hayton “a.g.e.”, s. 356
237 Robert D. Hayton “a.g.e.”, s. 356; John Hanessian, “a.g.e.”, s. 464 - 465 238 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 466
Norveç temsilcisi Büyükelçi, Amerika Birleşik Devletleri tarafından ortaya konulmuş olan temel prensiplere bağlı olduklarını açıkladıktan sonra, Uluslararası Jeofizik Yılı sonrasındaki işbirliğinin sürdürülmesi gerektiğini vurguladı. Bu konudaki kendi gayretlerine bir örnek olarak, Uluslararası Jeofizik Yılında inşa ettikleri Queen Maud Land’deki araştırma istasyonunu Güney Afrika Birliği’ne geçici olarak vermek üzere hükümetlerinin bir teklifte bulunduğunu, bu konudaki görüşmelerin sürdüğünü bildirdi240.
Yeni Zelanda temsilcisi, açılış konuşmasında, Ross Sömürgesi üzerindeki haklarının geçerliliğinden bir şüpheleri olmamakla birlikte, Antarktika üzerinde tam bir uluslararası rejim kurulabilmesi için tüm ülkelerin ulusal toprak iddialarından vazgeçmeleri gerekeceğinden, Kıta’nın bütünü üzerinde öyle etkin bir yönetimin kurulabilmesi için kendi haklarından feragat edebileceklerini belirtti241.
Antarktika’nın Birleşmiş Milletler bünyesinde ele alınması fikrini destekleyen Yeni Zelanda, Konferansta dört amacı gerçekleştirebilmek için Ross Sömürgesi üzerindeki iddialarından vazgeçmeye hazırdı. Bunlar:
- Ulusal iddialar yüzünden meydana gelecek rekabet ve çatışmadan uzak bir Konferans ortamının sağlanması;
- Antarktika’nın sürekli olarak, Soğuk Savaş gerginliklerinden ve savaş tehdidinden uzak tutulmasının garanti altına alınması;
- Bilimsel işbirliğinin sürdürülmesine yardımcı olmak ve barışçıl amaçlar için Kıtaya erişim özgürlüğünün genişletilmesi fikrine destek vermek; - Bir yolunu bularak Birleşmiş Milletleri konuya dahil etmek242.
Sovyet delegasyonu başkanı Dışişleri Bakanı Birinci Yardımcısı Vasili V. Kuznetsov, barışın güçlendirilmesine katkıda bulunmak için Antarktika’da uluslararası bir rejim kurulmasını gerekli gördüklerini dile getirdi. Hükümetlerinin, her çeşit silah testinin de dahil olduğu bir yasaklama ile Antarktika’nın silahsızlandırılmasını istediğini vurguladı243. Konferansın ve Antlaşmaya katılımın
sınırlı tutulması halinde meydana gelecek sakıncalara işaret etmek için, “Bu gün biz
240Robert D. Hayton “a.g.e.”, s. 357; John Hanessian, “a.g.e.”, dpn. 97 241 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 465
242Donald Robert Rothwell (1), “a.g.e”, s. 63 243 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 465
burada dış dünyaya açılmak isteyen insanlara karşı eşik bekçiliği yaparsak gezegenin doğası hakkında edinilecek bilgi birikiminin yetersiz kalmasına sebep oluruz” dedikten sonra Hükümetlerine göre, Antarktika’nın rejim sorununu gidermenin en elverişli şeklinin uluslararasılaştırma olduğunu; mümkün olan en geniş katılımın sağlanmasının Antlaşmanın etkinliğini arttıracağını dile getirdi. Toprak meseleleri açısından durumun son derece karmaşık ve hassas olduğunun farkında oldukları için Sovyetler, egemenlik iddialarının dondurulmasını destekliyorlardı244.
Konferansın ilk günü açılış konuşmalarından sonra, Amerikan delegasyonu başkanı Herman Phleger konferansın daimi başkanı seçildi. Ertesi gün konferans müzakerelerinin iki ana konusu için Başkanın koordinasyonunda iki ‘ortak çalışma komitesi’ oluşturuldu. Birincisinin görevi bilimsel araştırma ve bilimsel işbirliği iken ikincisinin görevi geniş bir alanı kaplayan Kıta’nın bir barış bölgesi haline getirilmesi için egemenlik iddiaları gibi sorunların politik ve hukuksal çözümlerinin aranmasıydı. Bu komiteler yanında destek amaçlı olarak belgeler, taslaklar ve usuller için gerekli çalışmaları yapmak üzere üç komite daha kuruldu. Başlangıçta çalışmalar hızlı yürüdü ve 23 Ekim’de bilimsel işbirliği ve bilimsel araştırma programlarında bilgi paylaşımı ve personel değişimi ve silahsızlandırma ile ilgili olarak ön prensip anlaşmasına varıldığı ilan edildi. Silahsızlandırma prensibi, Şili ve Arjantin’in Kıta’nın yönetimine yönelik tasarımlara kendi bölgelerinin uluslararasılaştırılması gerekçesiyle karşı çıkmalarını engellemek için öne alınmıştı245. 30 Ekimden itibaren
komite çalışmaları yoğunlaştı. Sabahları (10.00 - 12.30) birinci, öğleden sonraları (15.00 - 17.30) ikinci komite çalışıyordu. Neredeyse her akşam bir elçilik tarafından kokteyl ve akabinde akşam yemeği daveti veriliyordu. Konularına göre ayrı komiteler şeklinde çalışmak, müzakere konularının bütünüyle ele alınmasına yetecek esnekliği sağlayamayınca, delegasyon başkanlarının katılımıyla gerçekleştirilen daha gayrı resmi toplantılarla boşluğun doldurulması yoluna gidildi. Tartışmaları hararetli geçen konular şunlardı246:
- Kıtadaki askeri faaliyetler
- Toprak iddialarından feragat ve egemenlik iddialarının dondurulması
244Robert D. Hayton “a.g.e.”, s. 357 - 358 245 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 466 - 467 246Klaus Dodds, “a.g.e”, s. 59
- Antlaşmaya sonradan katılma hakkı - Bilimsel araştırma özgürlüğünün sınırları
Kasım ortalarına doğru Amerikalılarla Ruslar yasa dışı askeri faaliyetlere karşı bir denetleme sistemi kurulması üzerinde anlaştı247.
İngiliz delegasyonuna göre toplantılarda üç konuda özel gayret gösteriliyordu: Birincisi, Arjantin ve Şili delegasyonlarına egemenlik haklarının askıya alınmasının bu hakları tehlikeye atmayacağı konusunda güvence verilmesi; ikincisi Sovyetlerin Antlaşmaya dahil edilmesi konusunda Avustralya’nın ikna edilmesi; üçüncüsü de Amerika’nın ev sahipliği pozisyonunu kötüye kullanarak nükleer denemeler gibi yasaklanması istenen konularda istisna (kısmi izin) talep etmeyeceği garantisinin verilmesiydi. Özellikle Antarktika’ya coğrafi yakınlığı olan güney yarım küre ülkeleri Arjantin, Şili, Avustralya, Yeni Zelanda ve Güney Afrika nükleer deneme yapılmasına şiddetle karşı çıkıyorlardı248.
Konferans 15 Ekimde toplandığında antlaşma taslağında yer almayan nükleer çalışmaların yasaklanması konusu Güney Yarıküre ülkelerinin bastırmasıyla askersizleştirmeye (silahsızlandırmaya) ek olarak metne dahil edildi. Aslında ABD’nin olumsuz baktığı bu konuda Sovyet delegasyonu da hazırlıksız yakalanmıştı. Uzun tartışmalardan sonra, kesin antlaşmaya varılana kadar Bölgede nükleer patlama yapılmasını yasaklayan bir uzlaşmaya varıldı. Barışçıl nükleer çalışmalardan yana olan ABD’ye karşın SSCB heyeti nükleerin askeri ve barışçıl olarak ayrılmasının zorluğunu dile getirince ve güney ülkeleri bastırınca bu uzlaşma kesin metne de sokulabildi249.
Peki, Sovyetler başlangıçta nükleer yasaklamadan yana olmadıkları halde neden buna razı olmuşlardı? Çünkü Sovyetler stratejik olarak kendisini, Antarktika Antlaşmasının çevre duyarlılığı yüksek, seçkin ve koruyucu bir üyesi konumuna taşımak istiyordu. Ayrıca Sovyet hukukçularına göre nükleer faaliyetlerin yasaklanmasına yönelik denetim yetkisi Sovyet ulusal güvenliğine karşı bir tehdit olarak görülmemişti250.
247 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 467 248 Klaus Dodds, “a.g.e.”, s. 59 249 John Hanessian, “a.g.e.”, s. 467 250 Boleslaw A. Boczek, “a.g.e.”, s. 854
İngilizler Washington Konferansını ciddi ve umut verici bir organizasyon olarak görmüyorlardı. Dokuz kişilik İngiliz heyeti içerisinde daha önce Antarktika’ya gitmiş olan dört kişiden biri olan Brian Roberts’a göre, Konferansın açılış tarzı gelecekteki müzakerelerin seyrine ilişkin bir ipucu niteliğindeydi: Neşeli çay saati müzikleri, parlak ışıklar, fonda saksı içinde palmiye ağaçları ve katılımcı 12 ülkenin bayrakları ile bir konferans açılışından çok bir tiyatro sahnesi açılışına benziyordu. İngiliz heyet başkanı Sir Esler’in açılış konuşmasına ‘VIII. Henry dansları’ eşlik etmişti251.
İngiltere ile süper devletler arasındaki bakış açısı farkını yaratan en önemli etken İngiltere’nin egemenlik iddiasında bulunan devletler arasında yer almasına karşılık süper devletlerin bu tür iddialarının bulunmaması yanında bu iddiaları tanımayacaklarını açıklamış olmalarıdır.
Hazırlık müzakereleri döneminde İngiliz Milletler Topluluğu (Commonwealth) ülkeleri ile Amerika Birleşik devletleri arasında sağlanan uyum konferans aşamasında aksamaya başladı. Özellikle Avustralya delegasyonunun, uluslararası işbirliği uğruna egemenlik iddialarının bir kenara bırakılmasını amaçlayan her hangi bir öneriyi reddetme kararı alması; Antarktika bölgesine Rusların nüfuz etmesinden kaygılanarak Fransa ve Arjantin ile birlikte uluslararasılaştırma önerisine karşı çıkması ABD ile uyumu bozan sebeplerin başında gelmiştir. Yaklaşık bir aylık müzakerelere rağmen taraflar arasındaki derin kuşku tamamen giderilebilmiş değildi. Fakat delegasyonların çoğu kutup bölgeleri için yeni bir politikanın inşasına ihtiyaç bulunduğunda hemfikirdi. Bu politikanın özelliklerinden biri, yönetim için çok yönlü bir işbirliğiydi. Bunun için egemenlik iddialarının dışarıda bırakılması gerekiyordu. Böyle bir tutum Uluslararası Jeofizik Yılı’nda ortaya konan amaç ve ruha da uygun görülüyordu. Öte yandan bu politika egemenlik iddiası olan ülkelerin çıkarlarıyla bağdaşmıyordu. Neticede Amerika Birleşik Devletleri’nin ve Sovyetler Birliği’nin uluslararası işbirliğinden yana tutum alması ve dominant konumları ile diğer ülkelerin direnci çatışınca Antarktika Konferansı, Kıta üzerindeki ihtilaflı egemenlik sorununa bir çözüm getirememiş; sorunu ertelemekle yetinmiştir. Bu tüm taraflar için kötünün iyisi olmuştur. Örneğin
İngiliz delegasyonu bir taraftan milletler topluluğu ülkelerini bir arada tutmayı diğer taraftan ABD ve Sovyetler lehine güç dengesizliğiyle mücadele etmeyi başardıklarını düşünmekteydi. ABD ve Sovyetler ise bir antlaşmaya varılabilmesi için egemenlik iddialarının yok sayılmaması gerektiğinin farkındaydı252. En başında, Konferans
çağrısı için Amerikan Başkanı Eisenhower tarafından ilgili ülkelere gönderilen metne eklenen notta açıkça, hiçbir ülkenin sahip olduğu haklardan veya ileri sürdüğü egemenlik yetkilerinden vazgeçmeye zorlanmayacağı, antlaşma yürürlükte kaldığı sürece yeni mülkiyet veya egemenlik hakları öne sürmenin de kabul görmeyeceği belirtiliyordu253. Dolayısıyla Escudero Planından itibaren bir şey değişmemişti. Konferansın başından beri egemenlik iddialarını konu almayacağı belli olduğundan, Antlaşma taslağının bu hususlarda düzenleme içermemesi bir başarısızlık olarak değerlendirilemez.
Hazırlık müzakereleri sonucunda ortaya çıkan şartlarda Amerikalıların iki temel hedefi vardı: Birincisi Antarktika Antlaşması’na sonradan katılım hakkının Birleşmiş Milletler’e ve uluslararası uzmanlık kuruluşlarına üye ülkelerle sınırlı tutulmasıydı. Böylece Sovyet Cumhuriyetlerinin sonradan Antlaşmaya dahil olmasıyla Sovyet nüfuzunun artması engellenmek isteniyordu. Fakat Sovyetler ikincisine şiddetle itiraz edince, Birleşmiş Milletler üyesi olan veya ilk imzacı ülkelerin (Consultative Parties) oy birliğiyle davet ettikleri tüm ülkelerin Antlaşmaya dahil olabilmeleri üzerinde mutabık kalındı. İkinci hedef askeri nitelik taşımayan nükleer faaliyetlere izin çıkartmaktı. Buna İngiltere’de destek veriyordu. Antlaşma taraflarına önceden bilgi vermek ve müzakere edildikten sonra uygulanmak kaydıyla askeri olmayan nükleer çalışmalara izin verilmesi öneriliyordu. Güney Yarım Küre ülkeleri, nükleer denemelerin yaratacağı coğrafi olumsuzluklardan etkilenmekten çekinirken, Avustralya, Sovyetlerin Antarktika üzerinden kendisine nükleer saldırıda bulunabileceğinden kaygılanıyordu. Burada Sovyetlerin tutumu belirleyici olmuştur. Sovyetler, başlangıçta direndikten sonra, askeri olan ve olmayan nükleer çalışmaların birbirinden ayrılamayacağını ve böyle müphem bir düzenlemeyle nükleer çalışmalara açık kapı bırakılmasının, sinsi uygulamalarla Antarktika’nın barışçıl amaçlar için korunması ilkesinin etkisiz kılınabileceğini ileri sürdü. Güney ülkelerinin kaygılarına
252 Klaus Dodds, “a.g.e.”, s. 59 - 61
ek olarak Kasım 1959’da Arjantin Parlamentosundan, tüm nükleer denemelerin yasaklanması yönünde bir karar çıkınca Sovyet tezi ağırlık kazandı. Bu sorun ancak Konferansın son bölümünde karara bağlanabilmiş ve tüm nükleer faaliyetlerin yasaklanmasına karar verilmiştir254. Ancak ABD’nin lehine olacak şekilde,
Antlaşmanın beşinci maddesinin ikinci fıkrasında, gelecekte bazı alanlarda nükleer yasağının kalkması sonucunu doğurabilecek bir açık kapı bırakılmıştır255.
Özetle Antarktika Konferansı şöyle bir atmosfer içerisinde gerçekleşmiştir: Bir tarafta Soğuk Savaşın iki cephesinden iki lider ülke, ABD ve SSCB; öte yanda Güney Yarıkürede aynı topraklar üzerinde egemenlik mücadelesi yürüten İngiltere, Arjantin ile Şili; ve daha kenarda, ileri sürdükleri tarihsel haklarını koruma kaygısına düşmüş Avustralya, Yeni Zelanda ve Norveç. Yukarıda anlatılan gelişmeler sonucunda, yoğun tartışma ve pazarlıklardan sonra kısa denebilecek bir sürede, sadece altı hafta içerisinde ve 40 oturumda Konferans, tüm katılımcıların (12 ülke) imzaladığı bir antlaşma ve sonuç bildirgesiyle sona erdi (1 Aralık 1959)256. İngilizler
yanılmışlardı. Uluslararası Jeofizik Yılı ve bilim dünyasının tazyiki, Antarktika’nın zorlu coğrafyasında bağımsız hareket edebilecek teknolojiye sahip ülke sayısının son derece az olması gibi etkenler yanında Antlaşmanın başarılmasında diplomatik açıdan en önemli etken, ABD ve SSCB’nin diğer ülkelerin egemenlik iddialarını dışarıda bırakarak, barışçı kullanım ve silahsızlandırma gibi temel konularda ortak tutum sergilemeleridir.