Yeni Yönetim Anlayışının Dayandığı Teoriler

Bu başlık altında yeni yönetim anlayışının teorik temelleri tartışılmaktadır. Uluslararası kullanımda NPM olarak kısaltılan yeni yönetim anlayışının dayandığı bir çok teori bulunmaktadır. Bir başka ifadeyle kamu yönetimi, gerek kamu hizmetlerini görürken ve

gerekse kamusal mal üretimi yaptığı işletmelerinde özel işletme yönetimi tarafından geliştirilen ve/veya kullanılan yönetim tekniklerinden yoğun bir biçimde etkilenmektedir. Burada, söz konusu teorilerden NPM’ye temel teşkil edenler ele alınacaktır. Bu teoriler, kamu tercihi teorisi (Public Choice-Teorie), mülkiyet hakları teorisi (Property Rights Teorien), işlem maliyeti teorisi (Transaktionskostan-Teorie), vekalet prensibi teorisi (Prinzipal-Agent Teorie), iş yöneticiliği anlayışıdır (managerialismus) (Borins/Grüning, 1998: 15). Bu teorilerden en önemli olanlar kamu tercihi teorisi (Public Choice-Teorie) ve iş yöneticiliği anlayışı^∗ (Managerialismus)dır.

2.1.4.1. Vekalet Teorisi (Prinzipal-Agent-Teorie)

Bu yaklaşım ilk olarak iktisatçılar tarafından, yardımlaşma durumunda olan tarafların motivasyonları, birbirlerini kontrol etmeleri ve aralarındaki bilgi akışı konularını incelemek maksadıyla geliştirilmiştir. Ortak bir amaç için yardımlaşmak durumunda olan iki taraftan birincisi vekalet veren (principal), diğeri de vekildir (agency) (Koçel, 1999: 276). Genel olarak ifade edecek olursak bu teoride, vekalet veren belli bir işin görülmesi için vekilin yardımından yararlanmaktadır. Yani, bir işin yapılması başka birine devredilmektedir.

Vekalet yaklaşımı, özellikle Anglo Amerikan ülkelerinde kamu işletmelerinin yönetimi için günümüzde devreye giren kamu işletmeciliği (Public Management) konusu çerçevesinde gündeme gelmiştir. Kamu yönetimi açısından bakıldığında vekalet veren olarak halk, vekil olarak kamu yöneticisi veya vekalet veren olarak üst yönetici, vekil olarak ast (devlet memuru) ya da kamusal mal ve hizmeti alan ile bu nitelikteki mal ve hizmeti sunan arasındaki ilişki bu yaklaşımın ilgi alanına girmektedir (Damkowski/Precht, 1995: 71). Bu bağlamda yerel ihtiyaçları karşılama yükümlülüğü altında bulunan yerel yönetimler ve hemşehriler arasındaki ilişki de bu yaklaşım çerçevesinde düşünülebilir. Zaten bu yaklaşımların etkileriyle günümüzde, hemşehriler sunulan kamusal mal ve hizmetin kalitesini, niteliğini ve sunuluş biçimini irdelemeye başlamışlardır. Adı konmamış olsa da, bir çok ülkede insanlar bu yaklaşımların amaçlarıyla paralel bir davranış biçimini geliştirmektedir.

∗ Managerialismus kavramı İngilizce ‘managerialism’ kavramından gelmektedir. Şaylan (2000: 12) bu kavramı dilimize “iş yöneticiliği anlayışı” şeklinde çevirmektedir. Çalışmamızda bu kavram, Şaylan gibi

Özetle, vekalet yaklaşımı vekalet veren ve vekil arasındaki ilişkiyi ele almaktadır. Buna göre, vekalet veren ve vekil arasında iş bölümünün temel problemi olan bilgi asimetrisi (bakışımsızlığı) bulunmaktadır. Vekalet yaklaşımı, bu bilgi asimetrilerinin farklı çeşitlerini araştırmakta, onları sınıflandırmakta ve ne bilgi asimetrilerini giderme, ne de vekalet veren ve vekil arasındaki menfaatlerin uyumlaştırılmasını sağlayan kamusal hizmetlerin görülmesinde, hizmet ilişkilerinin örgütsel biçimlenmesi için örnek çözümler geliştirmektedir (Naschold/Bogumil, 1998: 37).

2.1.4.2. Mülkiyet Hakları Teorisi (Property-Rights-Theorien)

Mülkiyet Hakları Teorisi, bir kurumda kullanım haklarından ya da kuruma ilişkin diğer haklardan çalışanlara pay verilmek suretiyle onların teşvik edilmesini öngörmektedir. Teori, mülkiyet hakkında aşağıdaki özdeyişe göre verimli faaliyete dönük kapsamlı bir güdülemeyi kullanmaktan hareket etmektedir: Mülkiyete ilişkin bir hak, çalışanlara ne kadar yeterli ölçüde tahsis edilebiliyorsa, mülkiyetle birlikte çalışanların ilişkileri o kadar çok verimli hale gelmektedir. Mülkiyet hakları modeli, mülkiyet hakkını elde eden, onun kullanımını kazanan ve davranış kurallarını spesifikleştiren kişiler arasında bütün şeffaf davranış ilişkileri ile ifade edilmektedir. Örgüt faaliyetlerine ilişkin oluşum seçenekleri hakların düzenlenmesiyle ortaya çıkmaktadır. Örneğin görevi üstlenenlere ilişkin yetkilerin yeterli düzenlenmesi, onların motivasyonunu ve sorumluluğunu artırmaktadır (Naschold/Bogumil, 1998: 203).

Anlaşılacağı üzere, mülkiyet hakları teorisinin ana fikrini çalışanların pay sahibi yapılarak motivasyonlarının artırılması oluşturmaktadır. Kamu sektöründe bir mülkiyet ikamesinin olması söz konusu olamaz ama, araç-gerece ilişkin işlevlerin kullanılma olanakları çalışanlara verilebilir. Bu da kamu sektöründe verimliliğin artırılması ve etkin çalışmanın sağlanması için başvurulan bir yol olarak görülmektedir.

Mülkiyet hakları teorisinin, kamu yönetimi ve kamu işletmeleri için, hatta kâr amacı gütmeyen diğer örgütler bakımından, yönetsel öncelik sürecine yol açabilen geçici bir tartışma olduğu; bununla birlikte, en azından düşünce planında çekici olduğu ifade edilmektedir (Damkowski/Precht, 1995: 70).

2.1.4.3. İşlem Maliyeti Teorisi (Transaktionskosten Ansazt)

Yeni yönetim anlayışını etkileyen ve ona kaynaklık eden bir diğer teori de işlem maliyeti yaklaşımıdır. Örgütleri anlamak ve davranış özelliklerini incelemek amacıyla geliştirilmiştir. İktisat ile organizasyon teorisinin birleştiği alan olarak kabul edilir. Örgütsel iktisat olarak da adlandırılan bu çalışma alanı, klasik teorinin rasyonellik kavramları, ekolojik yaklaşım ve örgüt yapılarını klasik iktisat anlayışı ile birleştiren bir alandır.

Örgütleri açık sistem olarak kabul eden bu yaklaşım ağırlığı, üretilen mal ve hizmetlerin sistemin sınırları dışındaki kişilerle değiştirilmesi işlemine kaydıran bir yaklaşımdır. Bir başka ifade ile bu yaklaşım, esas kritik önem taşıyan faaliyetin üretimden daha ziyade, üretilen mal ve hizmetlerin değişimi ve bu değişimi yönlendiren örgüt yapıları olduğunu vurgulamaktadır. Buna göre bu yaklaşımın ana fikri şu şekilde özetlenebilir: Örgütler ürettikleri mal ve hizmetlerin değişim işlemlerini, maliyeti en ekonomik olacak şekilde organize etmek isterler. Ekonomiklik, bir yandan karar verenlerin sınırlı rasyonelliğe sahip olmalarından, diğer yandan da değişimle ilgili olan kimselerin kendi çıkarlarına göre davranmalarından etkilenebilir (Koçel, 1999: 277).

Görüldüğü gibi bu yaklaşımın temelinde rasyonellik ve etkinlik kaygıları yer almaktadır. Yeni yönetim anlayışı modelinin temel amaçlarından olan kamu sektöründe rasyonelliği ve etkinliği sağlama düşüncesi ile işlem maliyeti yaklaşımının felsefesi paralellik göstermektedir. Bu yaklaşım, kurumlar arası ilişkilere ve yardımlaşmalara değişik bir bakış açısı getirmiştir.

2.1.4.4. Kamu Tercihi Teorisi(Public Choice Teorie)

Yeni yönetim anlayışını en fazla etkileyen bu teori, politik ve bürokratik karar süreçlerini ekonomi biliminin bulguları yardımıyla anlamayı amaçlamaktadır. “Politikanın ekonomik teorisi” olarak da anılmaktadır. Kamu seçimi okuluna, sosyal devlet anlayışının belli bir takım ilkelerine tepki olarak bakılabilir. Piyasa eşgüdümünün yetersizliği gündeme geldiğinde, devlet faaliyetlerinin başarısızlığı da söz konusu olmaktadır. Temel düşünce, aktörlerin bireysel, rasyonel ve faydayı maksimize eden davranışlarının varsayılması yahut, politik süreçte işlem maliyetlerinin ve enformasyon

maliyetlerinin gündeme getirilmesidir. Politika alanında ekonomi biliminin metotlarını kullanmanın anlamı, politik süreci piyasa süreçleri gibi işletmektir. Buna göre, piyasa için anlamı olan her bir ilke politik sistemde de geçerlidir. Değişen sadece kurumsal ilkelerdir ve bununla birlikte çalışma koşullarıdır (Naschold/Bogumil, 1998: 203). Kamu tercihi teorisi ile ilgili çalışma yapan bilim adamlarının bu kurama yönelik düşünceleri aşağıdaki gibi özetlenebilir (Borins/Grüning, 1998: 16):

a) Kamu tercihi teorisi temsilcilerinin, politikacı ve memurların irrasyonel davrandıkları ve bu tutumun verimsizliğe ve etkinsizliğe neden olduğunu varsaydıklar oldukça yaygın bir anlayıştır.

b) Aucoin (1990: 119), kamu tercihi teorisinin en iyi şekilde William Niskanen’in “Bureaucracy and Representative Government” adlı kitabınca canlandırıldığını ifade etmektedir. Ayrıca Aucoin, Niskanen’in çalışmasının politikacıları etkin merkeziyetçilik, koordinasyon ve denetim işlemleri yönünde harekete geçirdiğini iddia etmektedir.

c) Kamu tercihine ilişkin oldukça yaygın başka bir kanı, bu teoriyi savunanların özel işletmeleri kamu kurumları karşısında genel olarak daha üstün gördüklerine ilişkindir (Borins/Grüning, 1998: 21). Bu eleştiri çoğunlukla, kamu tercihi teorisinin iddialarını özel işletmelerin genel önceliklerine dayandırdıkları eleştirisiyle bağlantılıdır ve onların varsayımlarının ampirik bir dayanağının olmadığı eleştirisi yapılmaktadır. Son olarak, devlete karşı piyasa ayırımında yoğunlaşmasının “üçüncü sektör” alternatifini zor duruma soktuğu ileri sürülmektedir.

Bu varsayımlarla kamu tercihi teorisi karşılaştırılabilir. Öncelikle kamu tercihi teorisinin metodu, metodolojik bireyciliktir ve birey her analizin başlangıç noktasını oluşturmaktadır. Kamu tercihi teorisinin temsilcileri kendi modellerini, en baştan bireyin önceliğini kabul ederek ve ona faaliyet olanakları tanımak suretiyle kurmuşlardır. Ancak, çeşitli faaliyet alternatifleri ve çevrenin kurumsal düzenlemeleri kendi faydasını maksimize etmeye çalışan bireyin davranış olanaklarını sınırlamaktadır. Ayrıca, kamu tercihi teorisinde kullanılan rasyonellik kavramı basit bir rasyonellik kavramıdır. Sadece, bireylerin model olarak ortaya konan duruma ve menfaatlerine uygun davranacakları düşünülmektedir. Yine de, bireylerin bireysel rasyonel davranışlarının ne tür sosyal olgulara yol açtığı problemi, kamu tercihi teorisinin önemli

bir sorunu olarak durmaktadır (Borins/Grüning, 1998: 17). İşte bu noktada, memurların davranışlarında bireysel fayda maximizasyonu yerine, vekil sorumluluğu içerisinde davranmalarını sağlayan vekalet yaklaşımı, kamu tercihi teorisinin bu probleminin çözümüne yardımcı olmaktadır. Bunun yanı sıra, içerisinde kamu tercihi-vekalet yaklaşımının bulunduğu ve bireylerin sorumluluk duygusunu hissederek kamusal menfaat düşüncesini öne çıkardıkları görüşünü kabul eden bir çok araştırma bu yaklaşıma hizmet etmektedir.

Kamu tercihi teorisini büyük ölçüde etkileyen Niskanen, kamu sektöründe memurların, kurumlarının bütçelerini dengelemeye çalıştıklarını ve politikacıların ise oylarını maksimize etmeye çalıştıklarını ifade etmektedir. Kurumsal sonuç olarak da, kamu kurumlarında merkezileşme, tekdüzelik ve amaçsızlık ortaya çıkmaktadır. Bunu ortadan kaldırmak için Niskanen, bürokrasinin tekelci yapısını ortadan kaldırmaya yarayacak kurumlar arası rekabeti ve memurların başarılarına göre ödüllendirilmelerini önermektedir (Aksoy, 1998: 8; Borins/Grüning, 1998: 18). Günümüzde kamu sektöründe kurumlar arası rekabetin olmayışı, tekelci örgüt davranışlarının ortaya çıkmasına, düzenli ve sürekli maaş uygulamaları da memurun motivasyonsuzluğuna, verimsiz çalışmasına ve kendisinin hizmet sunduğu kişilere karşı değil de, amirlerine karşı sorumlu hissetmesine neden olmaktadır.

Kamu tercihi teorisi yaklaşımında devlet konusunda da önemli farklılıklar ortaya çıkmaktadır. Bu farklılıkların en önemlisi, koruyucu devlette ve hizmet devletinde devletin rolüne ilişkindir. Koruyucu devlet, hukuku ve düzeni sürdürmek ve hukuksal bir çerçeve sunmak için vardır. Yaratıcı (hizmet) devlet(i) ise, vatandaşların talep ettiği ve takdir ettiğini bildiği kamusal malları üretmektedir. Bu anlayış farkı, kamusal mal ve hizmet üretiminde önemli farklılıkları ortaya çıkarmaktadır.

2.1.4.5. İş Yöneticiliği Anlayışı (Managerialismus)

İş yöneticiliği anlayışı, bilim adamlarının yeni yönetim anlayışının teorik temeli olarak gördükleri bir başka yaklaşımdır. Bu anlayış ile ilgili olarak, farklı bilim adamlarının tanımları bulunmaktadır. Aşağıda bu tanımlara yer verilmektedir.

Aucion (1990: 126), iş yöneticiliği anlayışını, örgüt yapısının yöneticiye genişletilmiş bir hareket alanı, açık amaçlar, misyonlar ve bir tarafta müşteri ve üyelerin isteklerine ilgi gösterme, diğer tarafta çalışanların isteklerini göz önünde bulundurma gibi prensiplerini ön plana çıkaran bir düşünce okulu olarak görmektedir. Bunu gerçekleştirmek için, özerklik, sorumluluk ve akılcı bir ilişki içinde kamusal örgütlerin kaynaklarında, ürünlerinde ve çıktılarında görev sorumluluğunu oluşturmak gerekmektedir. Aucion bu ilke ve önerileri kültüre dayalı bir yönetim modeli ile birlikte hareket eden düşünce sistemi içinde görmektedir.

İş yöneticiliği anlayışının başka bir biçimi, Patrica Ingraham tarafından temsil edilmektedir. Ingraham (1995), toplam kalite yönetiminin yönetim yaklaşımına karşı, başka yönetim odaklı reformları koymaktadır. Bu reformların karakteristik özellikleri, verimliliğe vurgu, politik temsilcilerin isteklerinin güçlü bir biçimde dikkate alınması ve yerelleştirme ile özelleştirmenin çeşitli biçimleridir. Ingraham (1995: 239)’a göre iş yöneticiliği anlayışının temel unsurları, başarıya dayalı ödeme, iyi bir finans yönetimi ve dış kaynaklardan yararlanmadır.

İş yöneticiliği anlayışının üçüncü ve en kapsamlı tanımı Christopher Pollit (1993) tarafından ortaya konulmuştur. Pollit (1993: 1), iş yöneticiliği anlayışını, temelini bir çok ekonomik ve sosyal problemin iyi bir yönetimle halledilebileceği düşüncesinden alan düzenleme ve uygulamaların bir ifadesi olarak tanımlamaktadır. Buna göre iş yönetimci analizlerin temel dogmalarında aşağıdaki varsayımlar bulunmaktadır:

Toplusal gelişmenin gerçekleşebilmesi için en öneli yol üretimin sürekli iyileştirilmesidir. Bunun yanı sıra yönetim, planlamada, uygulamada ve verimlilik artışının ölçülmesinde esaslı bir rol oynayan, bağımsız ve kendine özgü örgüsel bir işlev olarak anlaşılmaktadır. Pollit’in iş yöneticiliği anlayışı (managerialismus), kamu sektörü için hem kültüre dayalıdır, hem de neo-taylorizm denilen yönetim modelleriyle entegre olmuştur. Pollit iş yöneticiliği anlayışı içerisinde her şeyden önce bir ideoloji görmektedir.

İş yöneticiliği anlayışı kavramı, yeni yönetim anlayışı modelini tanımlamak için tek başına yeterli değildir. Bunun için yeni yönetim anlayışı, kamu tercihi teorisi ve yönetim için geliştirilen diğer bütün modellerden oluşmaktadır.