129
130
3.3. Okul Giriş Çıkışları 30
3.4. Devamsızlık / Geç Kalma Kuralları 32
3.5. Binaların ve Kampüsün Kullanımı 33
3.6. Okul Forması Kuralları 35
3.7. Geziler ve Gezi Kuralları 36
3.8. Sosyal Etkinlikler (Müfredat Dışı Etkinlikler) 37
3.9. Ödüller 40
3.9.1.Akademik Ödüller 40
3.9.2 Mezuniyet Ödülleri 41
Onur Toplulukları 41
EK 1. Günlük Zaman Çizelgesi 43
Ek 2. Hazırlık - 12. Sınıf BYOAD (Kendi Apple Cihazını Getir) 43 Ek 3. Toplum Hizmetleri Öğrenme Programı (CALP) Politikası Kitapçığı 46
EK.4: SEV Okulları Çevrimiçi Öğrenme Politikası 53
131
KAYNAKÇA
Aaker, D. (1996). Building Strong Brands. New York: The Free Press.
Acuner, Ş. A. (2010). Örgüt Kültürünü Oluşturan Unsurların Çalışanlar Üzerindeki Motivasyon Etkileri. Ankara: Milli Produktive Merkezi Yayınları.
Akçakaya, M. (2010). 21. Yüzyılda Yeni Liderlik Anlayışı. Ankara: Adalet Yayınevi.
Akdoğan, A. ve Cingöz, A. (2014). İtibar ve Kriz Yönetimi: Kriz Yönetimi Aracı Olarak Kurumsal İtibarın Önemi. H. Sumer ve H. Pernsteiner (Derl.), İtibar Yönetimi.
İstanbul: Beta.
Akıncı, V. ve Çoşkun, G. (2007). Örgüt Kültürü. İstanbul: Nobel Yayınları.
Akins, R., Bright, B., Brunson, T. ve Wortham, W. (2013). Effective Leadership for Sustainable Development. Journal of Organizational Learning and Leadership, 11(1), 29-36.
Akutoğlu, I. K. (2004). Marka Yönetimi. İstanbul: İletişim Yayınları.
Alessandri, S. W. (2001). Modelling Corporate Identity: A Concept Explication and Theoretical Explanation. Corporate Communications, 6(4), 173-182.
Alnıaçık, E., Alnıaçık, Ü. ve Genç, N. (2010). Kurumsal İtibar Bileşenlerinin Algılanan Önemi Demografik Özelliklerden Etkilenmekte midir? Balıkesir University Journal of Social Sciences Institute, 13(23), 93-114.
Anderson, K. L. (2017). School Leadership Preparation: Aspiring Principal Succession (Doctoral Dissertation). Grand Canyon University.
Anholt, S. (2011). Yerlerin Markalaşması; Kimlik, İmaj ve İtibar. İstanbul Ticaret Odası:
Brandage Yayınları.
Argon, T. (2014). Eğitim Kurumlarında İnsan Kaynaklarının Desteklenmesi: Yönetici Desteğine Yönelik Öğretmen Görüşleri. International Journal of Human Sciences, 11(1), 691-729.A.
Argon, T. ve Dilek, U. (2014). Öğretmenlerin, Okul Müdürlerinin Yönetim Tarzları ve Kurumsal İtibara yönelik Algıları arasındaki İlişki. Turkish Studies, International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 9(2), 161-168.
Argüden, Y. (2003). Kurumlarda Etkin ve Başarılı İtibar Yönetimi. İstanbul: Arge Danışmanlık Yayınları.
Artantaş, E. ve Sipahi, E. (2017). Sosyal Medya ile Kurumsal İtibar Oluşturma. Sobiter, Sosyal Bilimler Dergisi, 10, 598-617.
132
Aslan, H. ve Karip, E. (2014). Okul Müdürlerinin Liderlik Standartlarının Geliştirilmesi.
Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi Dergisi, 20(3), 255-279.
Aslanargun, E. (2007). Okul-Aile İş Birliği ve Öğrenci Başarısı Üzerine Bir Tarama Çalışması. Sosyal Bilimler Dergisi, 18, 119-135.
Atay, K. (2001). İlköğretim Okulu Müdürlerinin Genel İş, Tutum ve Davranışları. Sosyal Bilimler Dergisi, 28(28), 471-481.
Aydın, A. F. (2015). Kurumsal İtibar Açısından Sosyal Medyaya İlişkin Bir Değerlendirme. Karadeniz Teknik Üniversitesi İletişim Araştırmaları Dergisi, 1(9), 78-92.
Aydın, N. (2003). Finansal Yönetim. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Aydoğan, İ. (2007). Değişim Süreci ve Okul Personeli. Girne American University Journal of Social and Applied Science, 3(5), 13-24.
Aziz, A. (2008). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri ve Teknikleri (4. Baskı).
Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Balay, R. (2004). Küreselleşme, Bilgi Toplumu ve Eğitim, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 97(2), 62-82.
Balcı, A. (2001). Etkin Okul ve Okul Geliştirme. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Balmer, J. M. (1998). Corporate Identity and the Advent of Corporate Marketing. Journal of Marketing Management, 14(8), 963-996.
Balmer, J. M. (2001). Corporate Identity, Corporate Branding and Corporate Marketing Seeing through the Fog. European Journal of marketing, 35(3-4), 248-291.
Barnett, M. L. ve diğerleri. (2006). Corporate Reputation: The Definitional Landscape.
Corparate Reputation Review, 9(1), 26-38.
Barney, J., Rindova, V. ve Fombrun, C. J. (1999). Constructing Competetive Advantage.
Strategic Management Journal, 20, 117-127.
Başçı, A. ve Ertemel, A. V. (2016). Kurumsal İtibar Ölçümünde Kurumsal Kişilik Perspektifi ve İşletme Öğrencilerinin Kurumsal Kişilik Algılamalarına Yönelik Bir Araştırma. International Journal of Social Sciences and Education Research, 2(1), 1-13.
Başoğlu, U., Ceylan, A. ve Parasız, İ. (2001). Finans. Bursa: Ekin Kitapevi.
Batı, U. (2018). Marka Yönetimi (2. Baskı). İstanbul: Alfa Basım Yayım.
Bell, D. V. (2016). Twenty-First Century Education: Transformative Education for Sustainability and Responsible Citizenship. Journalof Teacher Education for Sustainability, 18(1), 48-56.
133
Bengtson, E., Zepeda, S. J. ve Parylo, O. (2013). School Systems’ Practices of Controlling Socialization during Principal Succession: Looking through the Lens of an Organizational Socialization Theory. Educational Management Administration &
Leadership, 41(2), 143-164.
Berkup, S. B. (2015). Fombrun Katsayı Ölçeği Çerçevesinde Bir İtibar Vaka Çalışması:
Arçelik A.Ş. Uluslararası Sosyal Araştırma Dergisi, 8(38), 859-886.
Biçer, T. (1999). NLP Kişisel Liderlik. İstanbul: Beyaz Yayınları.
Bilhan, S. (1996). Küreselleşme ve Ulusal Değerler. Eğitim Felsefesi Kongresi (23-26 Ekim). Van: Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 177-185.
Blackburn, B. R. ve Williamson, R. (2018). Leading Change in Your School: A Sustainable Process. Australian Educational Leader, 40(1), 8.
Blanchard, K. ve Zigarmi, P. D. (1985). Leadership and the One-Minute Manager.
NewYork: William Morrow & Company.
Blass, F. R. ve Ferris G. R (2007). Leader Reputation. Human Resource Management, 46, 5-19.
Boyd, B. K., Berg, D. D. ve Ketchen, D. J. (2010). Reconsidering Reputation Performance Relationship, A Resource Based View, Journal of Management, 20(10), 1-22.
Bush, T. (2008). Leadership and Management Development in Education. London: Sage.
Busher, H. ve Barker, B. (2003). The Crux of Leadership: Shaping School Culture by Contesting the Policy Contexts and Practices of Teaching and Learning.
Educational Management & Administration, 31(1), 51-65.
Can, H. (2002). Organizasyon ve Yönetim. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Capra, F. (1996). The Web of Life. U.S.A: Bantam Books.
Carlislle, Y. ve Faulkner, D. (2006). The Strategy of Reputation. Strategic Change, 14(8), 413-422.
Caruana, A. (1997). Corporate Reputation: Concept and Measurement. Journal of Product & Brand Management, 6(2), 109-118.
Cashman, K. (2017). Deepening Authenticity for Sustainable Leadership: How to Build Self Awareness so Your Beliefs, Values, Principles, and Behaviors Line Up.
Leadership Excellence Essentials.
Castro, G., Lopez, J. ve Saes, P. (2006). Business and Social Reputation: Exploring the Concept and Main Dimensions of Corporate Reputation. Journal of Business Ethics, 63(4), 361-370.
134
Chaudhuri, A. (2002). How Brand Reputation Affects the Advertising Brand Equity Link.
Journal of Advertising research, 42, 33-43.
Cook, J. W. (2014). Sustainable School Leadership: The Teachers’ Perspective.
International Journal of Educational Leadership Preparation, 9(1), n1.
Cornelissen, J. ve Thorpe, R. (2002). Measuring a Business School’s Reputation.
European Management Journal, 20(2), 172-178.
Cuban, L. (1988). The Administrative Imperative and the Practice of Leadership in Schools. Albany, NY: State University of New York Press.
Çakırkaya, M, (2016). İtibar Yönetimi. İstanbul: Eğitim Yayınevi.
Çam, S. (2002). Öğrenen Organizasyon ve Rekabet Üstünlüğü. İstanbul: Papatya Yayıncılık.
Çayak, S. (2018). Okul Müdürlerinin Sürdürülebilir Liderlik Davranışlarının İncelenmesi (Doktora Tezi). İstanbul Marmara Üniversitesi.
Çelik, V. (2009). Okul Kültürü ve Yönetimi. Ankara: Pagem Akademi Yayıncılık.
Çetin, M. (2017). Güncel Liderlik Kuramları. Ankara: Nobel Yayıncılık Dağıtım.
Çetin, M. ve Çayak, S. (2018). Sürdürülebilir Liderlik. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Çiftçioğlu, B. A. ve Gök, B. (2015). Kurumsal İtibar Ölçümlendirme Yaklaşımları Üzerine Yazınsal Bir İnceleme. U.U. International Journal of Social Inquiry, 8, 63-78.
Davies, B. (2007). Developing Sustainable Leadership. Sage: Paul Chapman Publishing Day.
Davies, G., Chun, R., Silva, R. V. ve Roper, S. (2001). The Personification Metaphor as a Measurement Approach for Corporate Reputation. Corporate Reputation Review, 4(2), 113-127.
Davies, G., Chun, R., Silva, R. V. ve Roper, S. (2004). A Corporate Character Scale to Assess Employee and Customer Views of Organization Reputation. Corporate Reputation Review, 7(2), 125-146.
Day, D. V., Fleenor, J. W., Atwater, L. E., Sturm, R. E. ve McKee, R. A. (2014).
Advances in Leader and Leadership Development: A Review of 25years of Research and Theory.The Leadership Quarterly, 25(1), 63-82.
Deephouse, D. L. (2000). Media Reputation as a Strategic Resource:an Integration of Mass Communication & Resource based Theories. Journal of Management, 26, 1091-11-12.
135
Demir, F. O. (2002). Kurumsal İtibar Ölçümünde Kişiselleştirme Metaforu. Review of Social, Economic & Business Studies, 9(10), 247-262.
Demirel, Y. ve Karadal, H. (2007). Örgüt Kültürünün Örgüt İçi Bireysel Becerilerin Kullanımına Etkisi Üzerine Bir Araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12(3), 256.
Derin, N. ve Demirel, E. T. (2010). Kurum İmajının Kurum Kimliği Açısından Açıklanabilirliği: İnönü Üniversitesi Turgut Özal Tıp Merkezi Örneği. Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 13(2), 1-39.
Devine, I. ve Halpern, P. (2001). Implicit Claims: The Role of Corporate Reputation and Value Creation. Corporate Reputation Review Journal, 4(1), 42-49.
Dinçel, G. (2012). Kurumsal İtibar ve Örgütsel Kıvanç, Duygusal Bağlılık ve Örgütsel Vatandaşlık Davranışı Arasındaki İlişkilerin İncelenmesi: Bir Araştırma (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Kocaeli Üniversitesi.
Doğan, S. ve Kılıç, S. (2007). Örgütsel Bağlılığın Sağlanmasında Personel Güçlendirmenin Yeri ve Önemi. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 29, 37-61.
Dörtok, A. (2004). Kurumsal İtibarınızdan Kaç Sıfır Atabilirsiniz? İstanbul: Rota Yayınları.
Drucker, F. P. (2004). The Daily Drucker. Boston: Harvard Business School Press.
Dyer, G. ve Dyer, M. (2015). Strategic Leadership for Sustainability by Higher Education: The American College & University Presidents’ Climate Commitment. Journal of Cleaner Production.
Ekiz, D. (2003). Eğitimde Araştırma Yöntem ve Metotlarına Giriş: Nitel, Nicel ve Eleştirel Kuram Metodolojileri. Ankara: Anı Yayıncılık.
Erdoğan, A. (2005). Yaşam Boyu Öğrenme ve Medya. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Eren, E. (2000). İşletmelerde Stratejik Yönetim ve İşletme Politikası (5. Baskı). İstanbul:
Beta Basım Yayım Dağıtım.
Eren, E. (2011). Yönetim ve Organizasyon, Çağdaş ve Küresel Yaklaşımlar (10. Baskı).
İstanbul: Beta.
Eroğlu, F. (2004). Davranış Bilimleri. İstanbul: Beta.
Eser, E. (2014). Küreselleşme Süreci ve Eğitime Etkisi. ANEMON, Muş Alparslan Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2(2), 215-219.
Eskildsen, J. K. ve Dahlgaard, J. J. (2000). A Casual Model for Employee Satisfaction.
Total Quality Management, 11(8), 1081-1094.
136
Fischler, F. (2014). Sustainability: The Concept for Modern Society. Sustainable Entrepreneurship (s. 13-21) Heidelberg: Springer.
Fombrun, C. J. ve Rindova, V. (2001). The Road to Transparency: Reputation Management at Royal Dutch Shell. England: Oxford Press.
Fombrun, C. ve Van Riel, C. (1997). Fame & Fortune, How Successful Companies build Winning Reputation. New Jersey: Financial Times, Prentice Hall.
Fombrun, J. C. (1996). Reputation, Boston: Harvard Business School Press.
Fombrun, J. C. (1996). Reputation: Realizing Value from the Corporate Image. Boston, Massachusett: Harvard Business School Press.
Foster, C. (2016). Hiper-Bağlı Bir Dünyada İtibar Stratejisi. İstanbul: Koç Üniversitesi Yayınları.
Fullan, M. (2003). The Moral Imperative of School Leadership. Thousand Oaks, CA:
Corwin Press.
Fullan, M. (2005). Leadership & Sustainability: System Thinkers in Action. Thousand Oaks, CA: Corwin Press.
Fullan, M. (2008). What’s Worth Fighting for in the Principalship? New York: Teachers College Press.
Galpin, T. ve Whittington, J. L. (2012). Sustainability Leadership: From Strategy to Results. Journal of Business Strategy, 33(4), 40-48.
Genç, N. (2008). Yönetim ve Organizasyon. Ankara: Seçkin Yayınevi.
Gioia, D. A. ve Thomas, J. B. (1996). Identity, Image and Issue Interpretation, Pennsylvania: Pennsylvania State University Press.
Goffee, R. ve Jones, G. (2003). The Character of Corporation. İstanbul: Kapital Medya A.Ş.
Gotsi, M. ve Wilson, A. M. (2001). Corporate Reputation: Seeking a Definition, Corporate Communications: An International Journal, 6(1), 24-30.
Göksoy, S. (2014). Okul Yönetiminde Karara Katılım. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 14(2).
Gray, S. P. (2005). Good to Great: A Qualitative Study of School Principals who made the Leap (Doctoral Dissertation). Claremont Graduate University and San Diego State University.
Green, M. (2012). Place, Sustainability and Literacy in Environmental Education:
Frameworks for teaching and learning. Review of International Geographical Education Online, 2(3).
137
Gümüş, İ. (2016). Okulda Müşteri İlişkilerinin Yönetimi. Erişim:
www.radardanısmanlık.com.tr
Gümüş, M. ve Öksüz, B. (2009). İtibar Sürecinde Kilit Rol: Sosyal Sorumluluk İletişimi, İzmir. Journal of Yaşar University, 4(14), 2129-2150.
Güzey, A. R. (2017). Osmanlı Devleti’nde Yabancılar ve Okullaşma Çabaları. 21.
Yüzyılda Eğitim ve Toplum, 6(16).
Hair J. F., Anderson, R. E., Tahtam R. L. ve Black W. C. (1998). Multivariate Data Analysis (5th Edition). New Jersey: Pearson Education.
Hargreaves, A. (2007). Sustainable Leadership and Development in Education: Creating the Future, Conserving the Past. European Journal of Education, 42(2), 223-233.
Hargreaves, A. (2009). Sustainable Leadership. B. Davies (Ed.), The Essentials of School Leadership içinde (s. 183-200). CA: Sage.
Hargreaves, A. ve Fink, D. (2000). The Three Dimensions of Reform. Educational Leadership, 57(7), 30-33.
Hargreaves, A. ve Fink, D. (2004). The Seven Principles of Sustainable Leadership [Electronic Version]. Educational Leadership, 61(7), 9-13.
Hargreaves, A. ve Fink, D. (2006a). The Ripple Effect. Educational Leadership, 63(8), 16-20.
Hargreaves, A. ve Fink, D. (2006b). Sustainable Leadership. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Harris, A. (2004). Distributed Leadership and School Improvement: Leading or Misleading. Educational Management and Leadership, 32(1), 11-24.
Harris, A. (2008). Distributed Leadership: Developing Tomorrow’s Leaders. London, UK: Routledge Falmer.
Harris, A. ve Lambert, L. (2003). What is Leadership Capacity? National College for School Leadership. www.ncsl.org.uk/nlc
Haydaroğlu, İ. P. (2018). Osmanlı İmparatorluğunda Yabancı Okullar. Ankara: Ankara Üniversitesi, Dil, Tarih ve Coğrafya Fakültesi Yayınları.
Heifetz, R., Grashow, A. ve Linsky, M. (2009). The Practice of Adaptive Leadership.
Cambridge, U.S.A: Harvard Business Review Press.
Helm, S. (2007). One Reputation or Many? Comparing Stakeholders’ Perceptions of Corporate Reputation. Corporate Communications: An International Journal, 12(3), 238-254.
138
Helm, S. (2011). Employees Awareness of Their Impact on Corporate Reputation.
Journal of Business Research, 64(7), 657-663.
Herrbach, O., Mignonac, K. ve Gatignon, A. (2004). Exploring the Role of Perceived External Prestige in Managers’ Turnover Intentions. International Journal of Human Resource Management, 15(8), 1390-1407.
Homer. (1954). The Odyssey (Çev. R. Fitzgerald). Boston: The Mcmillan Company.
İslamoğlu, A. H. ve Altunışık, R. (2014). Satış ve Satış Yönetimi. Sakarya: Sakarya Yayıncılık.
Jackson, L., Birney, A., Edwards, D., Gayford, C., Mehta, P., Morgan, A., Reed, J. ve Riley, K. (1986). Leading Sustainable Schools: What the Research Tells Us.
Nottingham: National College for School Leadership.
Kaçmazoğlu, H. B. (2002). Doğu-Batı Çatışması Açısından Globalleşme. Eğitim Araştırmaları, 6, 44-55.
Kadıbeşegil, S. (2012). Şimdi Stratejik İletişim Zamanı. İstanbul: MediaCat Kitapları.
Kadıbeşegil, S. (2018) İtibar Yönetimi. İstanbul: Kapital Medya Hizmetleri A.Ş.
Kadıbeşegil, S. (2019). Patronlar, CEO’lar ve Üst Düzey Yöneticiler İçin Kurumsal Dersler. İstanbul: Cinius.
Kantar, H. (2010). İşletmelerde Motivasyon (2. Baskı). İstanbul: Kumsaati.
Karaköse, T. (2007). Örgütlerde İtibar Yönetimi, Akademik Bakış. Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler E-Dergisi, 11(9), 1-12.
Karaköse, T. (2008). Okul Müdürlerini İtibarlı Kılan Değerlerin Belirlenmesine Yönelik Nitel Bir Çalışma. Değerler Eğitimi Dergisi, 6(16), 113-129.
Karaköse, T. (2012). Kurumların DNA’sı İtibar ve Yönetimi (2. Baskı). Ankara: Nobel.
Karayel, E. ve Güler, B. (2017). Dijital Ortamda Kurum İtibar Yönetimi ve Viral Uygulamalar İlişkisi. Global Media Journal TR Edition, 7(14).
Karayel, E. ve Yalman, Y. (2016). Kurumsal Sosyal Sorumluluk Boyutlarının Kurumsal İtibara Etkisi, “Sivas İli İşletmelerinde Bir Araştırma”. Kastamonu Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 13, 222-223.
Karip, E. (1996). Etkili Eğitim Sistemlerinin Geliştirilmesi. Eğitim Yönetimi, 2, 245-247.
Kitchen, P. (2003). Corporate Reputation: An Eight-Country Analysis. Corporate Reputation Review, 6(2), 103-117.
Kocabaşoğlu, U. (1989). Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika: 19. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğunda Misyoner Okulları, TCTH. İstanbul.
139
Koçak, S. (2018). Kurumsal İletişim Unsurlarıyla İtibar Yönetimi. İstanbul: D&R Kitapevi, Yayınevi ve Dağıtım Pazarlama.
Kotler, P. (2007). A’dan Z’ye Pazarlama (4. Baskı). İstanbul: MediaCat Yayınları.
Kotter, J. (2005). A Sense of Urgency. Boston: Harvard Business School Press.
Leithwood, K., Leonard, L. ve Sharratt, L. (1998). Conditions Fostering Organizational Learning in Schools. Educational Administration Quarterly, 34(2), 243-276.
Leithwood, K., Louis, K. S., Anderson, S. ve Wahlstrom, K. (2010). How Leadership Influences Student Learning. Newyork: Wallace Foundation.
Lewellyn, P. (2002). Reputation. Business & Society, 41(4), 446-455.
Limerick, D., Passfield, R. ve Cunnington, B. (1994). Transformational Change Towards an Action Learning Organization. The Learning Organization, 1(2), 29-40.
Lund, D. B. (2003). Organizational Culture and Job Satisfaction. Journal of Business and Industrial Marketing, 18, 220-221.
Melewar, T. C. ve Karaosmanoğlu, E. (2006). Corporate Branding, Identity and Communications: A Contemporary Perspective. Journal of Brand Management, 14(1/2), 1-4.
Merritt, E. G., Archambault, L. ve Hale, A. E. (2018). Sustainability Education in Elementary Classrooms: Reported Practices of Alumni from a Pre-Service Teacher Course. Discourse and Communication for Sustainable Education, 9(1), 18-35.
Milewizc, J. ve Herbic, P. (1994). Evaluating the Brand Extension Decision Using a Model of Reputation Building. Journal of Product and Brand Management, 3(1), 39-47.
Morrison, K. (1998). Management Theories for Educational Change. London: Paul Chapman Publishing Ltd.
Newstrom, J. W. ve Davis, K. (1993). Organizational Behavior at Work. New York: Mc Graw-Hill Inc.
Okay, A. (2013). Kurum Kimliği (7. Baskı). İstanbul: Derin Yayınevi.
Okpara, J. O. ve Idowu, S. O. (2013). Corporate Social Responsibility: A Review of the Concept and Analysis of the Business Case for Corporate Social Responsibility in the Twenty-First Century. In Corporate Social Responsibility, 3-15.
Okur, M. E. (2006). Kurumsal Saygınlık Yönetimi. Öneri Dergisi, 7, 143-146.
Okur, M. E. ve Akpınar A. T. (2012). Liderin İtibarının Kurumsal İtibar Yönetimine Katkısı. Mevzuat Dergisi, 15(174).
140
Otay-Demir, F. (2010). Kurumsal İtibar Ölçümünde Kişiselleştirme Metaforu. Review of Social, Economic & Business Studies, 9(10), 247-262.
Öğüt, A. (2003). Bilgi Çağında Yönetim (2. Baskı). Ankara: Nobel Yayıncılık.
Öğüt, A., Akgemci, T. ve Demirsel, M. T. (2004). Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi Bağlamında Örgütlerde İş gören Motivasyonu Süreci. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12, 277-290.
Özbay, D. ve Selvi, Y. (2014). Kurumsal İtibarın Ölçümü: Bir Model Önerisi. İstanbul Üniversitesi İşletme İktisadi Enstitü Dergisi, 76, 135-159.
Özdemir, S. (2000). Eğitimde Örgütsel Yenileşme (5. Baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Özdemir, S. ve Akkaya, E. (2013). Genel Lise Öğrenci ve Öğretmenlerinin Okul ve İdeal Okul Algılarının Metafor Yoluyla Analizi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 19(2), 295-322.
Özden, Y. (2000). Öğrenme ve Öğretme (4. Baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Özden, Y. (2002). Eğitimde Dönüşüm: Eğitimde Yeni Değerler (4. Baskı). Ankara:
Pegem A Yayıncılık.
Özgül, R. (2010). İtibar Yönetimi Çerçevesinde Öyküleme (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Marmara Üniversitesi.
Özgüleç, B. (2017). Algılanan Kurumsal İtibar ve İşe Bağlılığın Duygusal Emek Davranışı Üzerine Etkisi (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Haliç Üniversitesi.
Punch, K. F. (2016). Sosyal Araştırmalara Giriş. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Riordan, C. M., Gatewood, R. D. ve Bill, J. B. (1997). Corporate Image: Employee Reactions and Implications for Managing Corporate Social Performance. Journal of Business Ethics, 16(4), 401-412.
Rose, C. ve Thomsen, S. (2004). The Impact of Corporate Reputation Performance: Some Danish Evidence. European Management Journal, 22(2), 201-210.
Sağlamari, G. (2003). Yöneticiye Duyulan Güven Örgütsel Bağlılığı Artırır mı? Gazi Üniversitesi Ticaret ve Turizm Eğitim Fakültesi Dergisi, 2, 17-36.
Saxton, M. K. (1998). Where do Reputations come from? Corparate Reputation Review, 1(4), 393-399.
Saylı, H. ve Uğurlu, Ö. (2007). Kurumsal İtibar ve Yönetsel Etik İlişkisinin Analizine Yönelik Değerlendirme. Süleyman Demirel Üniversitesi, İ.İ.B.F Dergisi, Naci Karaduman Özel Sayısı, 12(3).
141
Schuler, R. S. (1994). Managing Human Resources (5th Ed.). New York: West Publishing Company.
Schultz, M., Hatch, M. J. ve Larsen, M. H. (2000). The Expressive Organization. Linking Identity, Reputation and the Corporate Brand. First Published. New York: Oxford University Press INC.
Senge, P. M. (2006). The Fifth Discipline. New York: Crown Business.
Shapiro, C. (1983). Premiums for High Quality Products as Returns to Reputations. The Quarterly Journal of Economics, 98(4).
Shrivastava, P. (1995). The Role of Corporations in Achieving Ecological Sustainability.
Academy of Management Review, 20(4), 936-960.
Sinan, Y. ve Karas, E. (2015). Örgütsel Bağlılıkta Kurumsal İtibarın Rolü. International Periodical for Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 10(6), 833-854.
Şakar, A. N. (2010). Örgütsel Güven. D. Ergun-Özler (Ed.), Örgütsel Davranışta Güncel Konular içinde (s. 21-40). İstanbul: Ekin Yayın Evi.
Şatır, Ç. ve Sümer, F. E. (2008). Kurum İtibarının Bileşenleri Üzerine Bir Araştırma:
Sağlık Hizmeti Üreten Bir Kamu Kurumunda İç Paydaşlar İtibarı Nasıl Algılıyor?
Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 5(2), 15-25.
Tan, Ş., Kayabaşı, Y. ve Erdoğan, A. (2002). Öğretimi Planlama ve Değerlendirme (3.
Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
Terzi, A. R. (2000). Örgüt Kültürü. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Tezcan, M. (1996). Küreselleşmenin Eğitimsel Boyutu. Türkiye 2. Eğitim Felsefesi Kongresi (23-26 Ekim). Van: Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 187-195.
Tezcan, M. (2002). Küreselleşmenin Eğitim Boyutu. Eğitim Araştırmaları, 6, 56-60.
Tunçluer, H. (2010). Sürdürülebilirlik. İstanbul: Tunçluer Yayınları.
Turban, D. B. ve Cable, D. M. (2003). Firm Reputation and Applicant Pool Characteristics. Journal of Organizational Behavior, 24, 733-751.
Turunç, Ö. ve Çelik, M. (2010). Çalışanların Algıladıkları Örgütsel Destek ve İş Stresinin Örgütsel Özdeşleşme ve İş Performansına Etkisi. Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 17(2), 183-206.
Tutar, H. (2003). Örgütsel İletişim (1. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Uluçay, D. M. (2017). Kurumsal İmaj Ölçümünde Kişiselleştirme Metaforu. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 28, 102-118.
142
Van Riel, C. B. M. (1997). Research in Corporate Communications: An Overview of an Emerging Field. Management Communications Quarterly, 11(2), 288-309.
Varoğlu, D. (1993). Kamu Sektörü Çalışanlarının İşlerine ve Kuruluşlarına Karşı Tutumları, Bağlılıkları ve Değerleri (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi.
Voltaire. (2018). Candid. İstanbul: Cem Yayınları.
Vural, Z. B. (2005). Kurum Kültürü. İstanbul: İletişim Yayınları.
Wartic, S. L. (1992). The Relationship Between Intense Media Exposure and Change in Corporate Reputation. Business & Society, 31, 33-42.
Whitaker, T. (2013). What Great Principals Do Differently. New York: Routledge.
Wiedmann, K. ve Boecker, C. (2005). Corporate Reputations in Different Service Industries-Results of an Empirical Study in Germany. Services Systems and Services Management, 213(15), 1528-1535.
Wiener, Y. (1982). Commitment in Organizations: A Normative View. Academy of Management Review, 7(3), 418-428.
Yalçın, A. ve İplik, F. N. (2005). Beş Yıldızlı Otellerde Çalışanların Demografik Özellikleri ile Örgütsel bağlılıkları Arasındaki İlişkiyi Belirlemeye Yönelik Bir Araştırma: Adana İli Örneği. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14(1), 395-412.
Yeniçeri, Ö. (2006). Yönetimde Yeni Yaklaşımlar. İstanbul: Kültür Sanat Yayıncılık.
Yıldız, K. (2013). Örgütsel Bağlılık ile Örgütsel Sinizm ve Örgütsel Muhalefet Arasındaki İlişki. International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 8(6), 853-879.
Yılmaz, S. (2009). Kurumsal İtibar, Yönetim Yaklaşımlarıyla Kurumsal Sürdürülebilirlik (Ed. S. Besler). Eskişehir.
Elektronik Kaynaklar
http://arsiv.sabah.com.tr./2006/06/18/yaz101-30-139.html http://www.galileilisesi.k12.tr
http://www.ilkogretim-online.org.trdoi:10.17051/ilkonline.2017.34299) http://www.reputationinstitute.com/knowledge-center/q-and-a.php https://www.altaylı.net
https://www.bilgial.com