Yazma etkinliklerinin sınıf içi uygulamalarına dair bilgi veren nitel araştırmalar

Borasi ve Rose (1989), çalışmalarının verilerini Amerika’daki 4 yıllık bir üniversitede okuyan 23 adet 1. ve 2. sınıf işletme öğrencilerinin bulunduğu cebir dersinden toplanmışlardır. Çalışma 3 yarı yıl boyunca sürmüştür. Çalışmada, yazma etkinlikleriyle ilgili ne gibi fırsatların önerilebileceği, hangi durumlarda öğrenciler ve öğretmenlerin bu fırsatlardan yararlanmasının mümkün olacağı ile ilgili hipotezler denenmeye çalışılmıştır. Çalışmada, yazar, bir matematik dersi boyunca belirli bir

öğrenci grubunu yazma etkinliklerine tabi tutarak yazarak öğrenme biçimiyle eğitime yeni bir değer katılmasını araştırdığını belirtmiştir. Öğrenciler haftada bir yazmış, yazdıkları yazılar her hafta toplanmış ve bu yazılara öğretmenler tarafından dönüt verilmiştir. Öğrencilere yazdıkları yazının sayısı ve yoğunluğu dikkate alınarak not verileceği söylenmiştir. Yazma etkinliklerinin konuları özellikle açık ve esnek bırakılmış, fakat öğrencilerin ne yazacaklarını bilememeleri gibi sorunlar ortaya çıkmıştır. Bunun ardından, öğretim elemanı tarafından yazma etkinliklerinde “Belirli bir ders ya da konuya cevap verme”, “matematiksel fikir ve duygularını yansıtma”, en iyi matematik dersini tanımlama”, vs. gibi açık uçlu sorular önerilmiştir. Bunun üzerine öğrencilerden evde yazacakları açık ve esnek konulu etkinliklerin yanında bu tür açık uçlu 4 soruya da yer verilmiştir. Çalışmada verilerin analizi için içerik analizi yöntemi kullanılmıştır. Çalışmanın sonucunda, yazma etkinliklerinin kavramsal ve deneysel bileşenleriyle beraber matematik öğretimine farklı bir çok yönden katkıda bulunduğu sonucuna ulaşılmıştır. Çalışmada öğrencilerin, yazarak duygularını, bilgilerini, süreçlerini ve matematik hakkındaki inançlarını yansıtabildikleri ve anılan her bir boyutta gelişim gösterdikleri belirtilmiştir. Öğretmenlerin de öğrencilerin yazılarını okuyarak, öğrencileri ve ders ile ilgili bir çok bilgi toplayabildiği, ve böylelikle öğretimlerini geliştirdikleri sonucuna ulaşılmıştır. Bunun yanında yazma etkinliklerinin her bir öğrenci ile öğretmen arasında dialog oluşturduğu ve böylelikle daha bireyselleşmiş bir öğretim ve destekleyici bir sınıf ortamının gerçekleştiği vurgulanmıştır.

Nahrang ve Peterson (1986), çalışmalarını Michigan’da Michigan Technical University’ de okuyan 7 öğrenci üzerinde 10 haftalık bir süreçte gerçekleştirmişlerdir. Çalışmanın amacı yazma etkinliği tekniğini matematik derslerinde oturtmak için matematik kavramlarının gelişmiş içselleştirmesini sağlayarak yazma etkinliklerinin derslerde nasıl uygulanabileceğini göstermektir. Çalışmada nitel analizlerin yanında anket uygulaması da yer almıştır. Çalışmada öğrencilerin notları, tutumları ve yazıları ile beraber öğrenci ve öğretmen değerlendirmeleri yer almıştır. Çalışmada öğrencilerle cebir ve analiz derslerinde yazma etkinlikleri gerçekleştirilmiş, yazma etkinlikleri öğrencilere duyurulan 10 küçük sınav şeklinde yaptırılmış, final notlarının % 20‘sini oluşturacağı belirtilmiştir. Öğrencilerle bu küçük sınavlar için 20 yazma etkinliği oturumu gerçekleştirilmiş, her hafta 2 kez yazmaları istenmiştir. Her bir yazma etkinliği 3-7 dakika arası sürmüştür.

Çalışmada öğrenci notları ve tutumları arasında güçlü ilişkiler bulunamamıştır. Fakat yazma etkinlikleri incelendiğinde öğrencilerin yazma etkinliklerini matematik kavramlarıyla ilişkili olan problemleri çözmek için kullandıkları belirlenmiştir. Bunun yanında, öğrenci anketi sonuçları, öğrencilerin yazma etkinliklerini matematik dersi içerisinde değerli bir katkı olarak gördüklerini ortaya çıkarmıştır. Çalışmada öğrencilerin fazladan yaptıkları şeyler için öğretmenleri tarafından takdir edilmekten hoşlandıkları sonucuna ulaşılmıştır. Bunun yanında yazarlar, yazma etkinliklerinin öğrencilerin kendi cevaplarını organize etmek için yetenekleri dâhilindeki gelişmeleri açıklamalarına olanak sağladığı sonucuna ulaşmışlardır. Çalışmaların bulguları kısa bir yazma etkinliğinde öğrencinin sentez, yorum, aktarma, analiz ve değerlendirme gibi farklı entelektüel yeteneklerini kullanabildiğini göstermiştir. Yazarlar, çalışmalarında bu yeteneklerin devamlı şekilde kullanıldığında öğrencilerin hem matematik kavramlarını anlama hem de anladıklarını ifade etme yeteneklerini geliştireceklerini belirtmişlerdir.

Swinson (1992) çalışmasını Avustralya’ daki 4 farklı ildeki 37 lisede çalışan 226 matematik öğretmeni üzerinde uygulamıştır. Çalışmanın amacı, matematik sınıflarında yazma etkinliklerinin ne ölçüde kullanıldığını araştırmaktır. Çalışmada, öğretmenlerin en çok kullanılmasını önerdiği yazma etkinliklerinin tespit edilmesi için bir anket kullanılmıştır. Ankette yazma etkinlikleri 6 gruba ayrılmıştır. Bu gruplar yazma ödevleri, günlükler, mektup yazma, özetleme, deneme ve yeniden yazma olarak belirlenmiştir. Çalışmada, kullanılan yazma etkinlikleriyle ilgili 57 öğretmen ile görüşmeler yapılmıştır. Ankete katılan öğretmenlerin Öğretmenlerinin % 10’undan daha azının düzenli olarak her hafta yazma etkinliği uyguladığını belirtilmiştir. Öğretmenlerle yapılan görüşmelerde öğretmenlerden yazma etkinlikleri örnekleri vermeleri istemiştir. Diğer grubun sonuçlarına göre öğretmenlerin 21’i yazmanın tahtadan veya ders kitabından deftere geçirme olduğunu, bunun da haftalık olarak yapıldığını belirtmiş, 11 öğretmen ise yazma etkinlikleri olarak öğrencilere projeler veya yazılı görevler verdiklerini, etkinliklerinin uygulama sıklıklarının ise her kategori için 5 kereden daha az olduğunu belirtmişlerdir. Çalışmada kalan 25 öğretmenin öğrencilerini yaratıcı bilgiye veya derin düşünceye sevk edecekleri düşünülmüştür. 25 öğretmenden 9’u etkinliklerin sadece haftalık bazda yapıldığını, diğer 9’u ise her bir grup için 5 kereden daha az kullanıldığını belirtmiş olup, kalan 7 öğretmen yazma etkinliklerinin kullanma sıklığı hakkında bilgi vermemiştir

Çalışmada, matematik öğretiminde yazma etkinliklerine gereken önemin verilmediği kanısına varılmıştır, yazma etkinlikleri matematik öğretiminde nadiren kullanılmakta olduğu ve kullanıldığında sınırlı bir etkililiğe sahip olduğu belirtilmiştir.