MODERN TURKISH LITERATURE
A BIANNUAL PEER REVIEWED JOURNAL OF RESEARCH
4
Modern Turkish Literature Sayı: 4, Ekim 2011
ISSN: 1309-565X
Yayım Danışmanı Hakem Kurulu
Baskı
Ana Basın Yayın Gıda İnş. Tic. A. Ş. Beysan San. Sitesi Birlik Cad. Yayıncılar Birliği Sit.
Nu.: 32 Kapı Nu.: 4G Yakuplu – Büyükçekmece / İstanbul
Tel: (212) 422 79 29
Cilt
Güven Mücellit & Matbaacılık Sanayi Tic. Ltd. Şti. De ve kal dırı mı Cad. Ge lin cik Sok.
Gü ven İş ha nı No: 6 Mah mut bey – Bağ cı lar / İs tan bul Satış, Abone
Ana Basım Yayın Molla Fenari Sokak Yıldız Han Nu.: 28 - 34110 Cağaloğlu / İstanbul Tel: (212) 526 99 41 (3 hat) Faks: (212) 519 04 21
Yurtiçi öğretim üyesi ve öğrenciler için abonelik bedeli
Yıllık 2 sayı, 26 TL Yurtdışı abonelik bedeli Yıllık 2 sayı, 35 ABD Doları
Kurumlar abonelik bedeli Yıllık 2 sayı, 60 TL Abonelik için hesap numarası Ziraat Bankası (Cağaloğlu Şubesi) IBAN: TR 91 0001 0008 8929 0448 1950 01
Posta Çeki Hesabı: 6115869
Prof. Dr. HASAN AKAY Prof. Dr. YAVUZ AKPINAR
Prof. Dr. ŞERİF AKTAŞ Prof. Dr. M. FATİH ANDI Prof. Dr. HÜLYA ARGUNŞAH
Prof. Dr. NURULLAH ÇETİN Prof. Dr. İSMAİL ÇETİŞLİ Prof. Dr. RECEP DUYMAZ Prof. Dr. İNCİ ENGİNÜN Prof. Dr. BİLGE ERCİLASUN
Prof. Dr. NÜKET ESEN Prof. Dr. RIZA FİLİZOK Prof. Dr. FAZIL GÖKÇEK Prof. Dr. OSMAN GÜNDÜZ Prof. Dr. ÖMER FARUK HUYUGÜZEL
Prof. Dr. ŞUAYİP KARAKAŞ Prof. Dr. TURAN KARATAŞ
Prof. Dr. EMEL KEFELİ Prof. Dr. ZEYNEP KERMAN Prof. Dr. EMİNE GÜRSOY NASKALİ
Prof. Dr. BEKİR NEBİYEV Prof. Dr. ORHAN OKAY Prof. Dr. MUSTAFA ÖZBALCI Prof. Dr. NAZIM HİKMET POLAT
Prof. Dr. MEHMET TEKİN Prof. Dr. ABDULLAH UÇMAN
Prof. Dr. SEMA UĞURCAN Prof. Dr. ALEV SINAR UĞURLU
Prof. Dr. İnci Enginün
Yayın Kurulu
Prof. Dr. Yavuz Akpınar Prof. Dr. Fazıl Gökçek Prof. Dr. Osman Gündüz Prof. Dr. Şuayip Karakaş Prof. Dr. Abdullah Uçman Prof. Dr. Alev Sınar Uğurlu
Yayın Koordinatörü
Dr. Sabahattin Çağın
Sahibi ve Yazı İşleri Md.
Dergâh Yayınları A. Ş. adına Asım Onur Erverdi
Yazı İşleri Suna Demirer Zeynep Yörük e-posta yeniturkedebiyati@dergahyayinlari.com Yazışma Adresi
Klodfarer Caddesi Altan İşhanı Nu.: 3/20 34112 Sultanahmet / İstanbul
Tel: (212) 518 95 78 (3 hat) Faks: (212) 518 95 81
İNCİ ENGİNÜN Ahmet Metin ve Şirzad
7 FAZIL GÖKÇEK
Ahmet Mithat Efendi’nin Çevirileri ve Çeviri Anlayışı 21
SABAHATTİN ÇAĞIN Halit Ziya’nın Yarım Kalmış Eseri: Deli
31
BAHAR DERVİŞCEMALOĞLU Geçmişten Günümüze Anlatı Teorisi
43 ŞERİFE ÇAĞIN
Orhan Pamuk ve Ahmet Hamdi Tanpınar’ı Birlikte Okumak 63
A. CÜNEYT ISSI - MEHMET ÖZGER
“Hafiflik” Kavramı Açısından Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Hikâyeleri Rüzgârda Uçan Tüy
83 NERMİN YAZICI
“Abdullah Efendi’nin Rüyaları” Örneği ile Modern Anlatılarda Lanet Olgusu 101
SEÇİL DUMANTEPE
A.H. Tanpınar’ın “Bursa’da Zaman” Şiirinde Tem ve Yapı Açısından Zamanın Görünüşleri
117 ELİF ESRA ÖNEN
Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Edebî Eserlerinde Eşya ve Hayat-Ölüm İlişkisi 145
HALEF NAS
XIX. Asır Türk Edebiyatında “Hayalci Şair” Tipinin Eleştirisi 169
OSMAN GÜNDÜZ
Efsanelerle Beslenen Platonik Bir Aşk Şiiri: Monna Rosa 197
Refik Hâlid’den Rıza Tevfik’e Mektuplar Abdullah Uçman
207
Faruk Nafiz’in Bilinmeyen Bir Şiiri Şükrü Çağlayan
235
Malik Aksel’in Kitapları Yeniden Basılırken İnci Enginün
239
Edebiyat ve Edebî Eser Üzerine H. Harika Durgun
248 “Sessiz Yaşadım”
Fazıl Gökçek 255
Anlatı Analizi El Kitabı Seçil Dumantepe
257
Anlatıbilim El Kitabı Bahar Dervişcemaloğlu
262
Kabuğunu Kıran Hikâye Sultan Gürler
266 Unutulan Kitaplar:
Tahirü’l-Mevlevî’nin Teşebbüs- Şahsî Romanı Selçuk Çıkla
272
YENİ TÜRK EDEBİYATI DERGİSİNİN YAYIN İLKELERİ / 277
İnci Enginün
*AHMET METİN AND ŞİRZAD
ABSTRACT
Ahmet Metin and Şirzad is a novel written by Ahmet Midhat, has recently pub-lished in Latin alphabet by Dr. Sacit Ayhan and Levent Ali Çanaklı in 2010, deserves to be read and discussed again. A long and detailed journey from Is-tanbul to Sicily was planned by Ahmet Metin, a perfect man, very wealthy, and cultivated. There is not a single mistake that he would do. Ahmet Metin is almost a similar person of Ahmet Midhat who must have used various sources to build up his story. In addition to Daniel de Foe and Jules Verne, the main inspiration must have come from Anne Brassey’s (1839-1887) A Voyage in the Sunbeam, our Home on the Ocean for Eleven Months (1878).
Although Ahmet Metin planned to follow the route as a Turkish prince Şirzad had done ages ago. It’s pity that Ahmet Metin told about Şirzad’s story –a story he had seen in an old manuscript– is nothing more than a pirate story. Anyhow Ahmet Metin sails making a house with all the facilities in the ship. On the way the meets Neofari and his lover, who moved to Ahmet Metin’s ship and enjoyed learning all about the history, geographical places and mainly mythology. As usual Ahmet Metin never misses any chance to give some necessary information to his guests and employees and crew.
A very interesting book, can hardly be called novel, but may serve as an encyc-lopedia to enlighten the 19th century Ottoman everyday life, with its hopes, and failures.
Yeni Türk Edebiyatı Dergisi, Sayı 4, Ekim 2011, s. 7-20 * Prof. Dr., Marmara Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi, Emekli Öğretim Üyesi.
Key words: Ahmet Midhat, Ahmet Metin and Şirzad, mythology, sea voyage.
ÖZET
Ahmet Midhat’ın romanı Ahmet Metin and Şirzad yeni Türk harfl eriyle Dr. Sacit Ayhan ve Levent Ali Çanaklı tarafından neşredildi (2010). Eser okunmayı ve yeniden tartışılmayı hak etmektedir. İstanbul’dan Sicilya’ya uzanan ayrıntılı bir plana gore yürütülen seyahatin hikâyesidir. Seyahati planlayan Ahmet Metin mükemmel bir adamdır, çok zengin ve kültürlüdür. Tıpkı Ahmet Midhat gibi tek bir hataya bile yer vermez. Ahmet Midhat hikâyesini oluşturmak için Daniel De Foe ve Jules Verne’den başka asıl Anne Brassey’ın (1839-1887) Okyanustaki On Bir Aylık Evimiz Sunbeam ile Bir Seyahat (1878) adlı kitabından yararlanmış olmalıdır.
Ahmet Metin, Türk şehzadesi Şirzad’ın asırlar önce gittiği yolu takip amacını gütse de, Şirzad’ın hikâyesi olarak anlattığı bir korsan hikâyesinden başka bir şey değildir. Elbette Ahmet Metin daima Türkler ve İslamiyet hakkında övücü sözler söyler. Kendi vapuru Ahmet Metin’inkine geçen Neofari ve sevgilisine, hizmetlilerine ve gemi personeline, Ahmet Metin her fırsatta tarih, coğrafya ve mitolojiyle ilgili bilgiler verme fırsatını hiç kaçırmaz.
Bir roman denemeyecek bu çok ilginç kitabın, 19. yüzyıl günlük hayatını, umut-ları ve çaresizlikleriyle aydınlatabilecek bir ansiklopedi olarak kullanılabilmesi için yeni bir neşrine ihtiyaç vardır.
Anahtar Kelimeler: Ahmet Midhat, Ahmet Metin ve Şirzad, mitoloji, deniz
se-yahati.
...
Ahmet Midhat Efendi Türk edebiyatının en şaşırtıcı şahsiyetlerindendir. Tanzi-mat dönemi ideolojilerini, Abdülhamit döneminde bütün gayretiyle savunan ve ne-redeyse kendi adıyla eşleşen Tercüman-ı Hakikat gazetesinde neşrettiği eserleriyle büyük bir etkinlik kazanan Ahmet Midhat, bugün de okuyucular arasında ilgi uyan-dırmaktadır. Eserleriyle dönemini çok etkilemiş olsa da Namık Kemal ve onu takip edenlerin hiç saygı duymadıkları anlaşılan Ahmet Midhat, aralarında Servet-i Fünun yazarları da bulunan birçok yazarla tartışmalara girişmiştir.1 Ahmet Midhat’ın sanat
1 Servet-i Fünunculardan sadece Halit Ziya Uşaklıgil Hikâye adlı kitabında “Bizde hikâye yazan yalnız
bir kişi var o da atufetlü Ahmet Midhat Efendi hazretleridir. Birkaç eserler hayaliyundan tercüme olunan eserlere gıbta-res olacak derecede güzeldir. Ahmet Midhat Efendi hazretleri hakiki değildir. Fakat bazı mühmelâne veya zamana tevfi k-i hareketle yazılan eserlerinden kat-ı nazar hikâyenüvisan arasında bir mevki-i mümtaz ihraz edecek kadar muktedir bir hayalîdir.
Bizde başka bir hikâye yazan kimse görmüyorum. Bazı ufak tefek fıkralar, sahiplerine hikâyenüvis namını kazandıracak kadar mühim addolunamaz zannederim” (Hikâye, s. 142) diyerek onun hakkını teslim etmiştir.
endişesiyle yazmadığı için şöhretinin geçici olacağı hakkındaki görüşler de gerçek-leşmemiş hatta edebiyat tarihinde onun yerini belirtmekle birlikte bu kanaatini de açıkça yazan Tanpınar da günümüzdeki bütün etkisine rağmen, Ahmet Midhat’a du-yulan ilgiyi söndürememiştir.2
Tercüman-ı Hakikat gazetesiyle adeta müstakil bir edebiyat öbeği yaratmış olan3 ve kısmen dönemin edebiyat anlayışını yönlendirmiş olan Ahmet Midhat’ın roman-larının, oyunlarının ve edebiyat dışı felsefe, iktisat, din hakkındaki kitaplarının büyük bir kısmı yakın yıllarda –bir kısmı birden fazla olmak üzere– günümüz harfl eriyle yayınlanmıştır. Bütün romanlarını dizi halinde yayınlayan TDK’ca henüz basılma-mış olan ve yazarınca “hakayık-ı tarihiye üzerine müesses roman” diye nitelenen ve Abdülhamit’e sunulan Ahmet Metin ve Şirzad’ı Uludağ Üniversitesi öğretim eleman-larından Dr. Sacit Ayhan (d. 1967) ve Levent Ali Çanaklı (d. 1975) gerçekten titiz bir şekilde günümüz harfl erine aktarmışlar, tereddütlü gördükleri noktaları dipnotlarında belirtmişlerdir.4 Ortak çalışmaların az bulunduğu bu alandaki çalışmaların mevcut birkaç örneğine dilerim bu ikili de katılırlar ve günümüz okurlarının karşısına çık-mayı bekleyen nice eseri kazandırırlar. Kendilerini bu çabalarından dolayı kutlarken Ahmet Midhat’ın bu gerçekten “garip” eseri üzerinde de durmak istiyorum.
Kitabın adındaki Ahmet Metin’i sık sık Ahmet Midhat diye okuma ihtiyacını his-settim. Denilebilir ki bütün Ahmet Midhat bu kitapta kendisini göstermektedir. İçinde birkaç macerayı barındıran bu romanın kaynakları arasında Ahmet Midhat’ın açık-ladığı birçok eser adı bulunmaktadır. Onun kaynaklarını açıklamaktan çekinmediği daha önceki eserlerinden de bilinmektedir. Ahmet Midhat bu eserini de Jules Ver-ne’nin seyahat romanları ile macera romanlarının etkisiyle yazdığını söyler. Romanın bir bölümünün adı olan “Eski Robenson”un ifşa ettiği gibi Robinson Crusoe, Bir Fakir Delikanlının Romanı, Monte Cristo bunlar arasındadır. Yine romanda adı geçen İngiliz seyyahı ve yazarı Anne Brassey’in (1839-1887) Okyanustaki On Aylık Evimiz Sunbeam’de Bir Yolculuk (1887) adlı kitabı da bulunmaktadır. Ahmet Midhat dün-yaya açık bir yazardır. Brassey’ler denizcilikteki maharetlerine dört beş çocuklarını, onların öğretmenlerini, bakıcılarını ve kendi dostlarını da ortak etmişler ve hep birlikte
2 Tanpınar, onun okuyucusunun geçici olduğunu ve zamanla unutulacağına kanidir: “…hakikatte onun
sanatı yoktur, melekesi vardır ve halk muharriri olarak belli başlı kusurlarından biri de budur. Kitap zevki meddah itiyadını okuyucuya unutturduğu gün Ahmet Midhat Efendi’nin romanları okuyucu-sunu sıkacaktır”. XIX. Asır Türk Edebiyat Tarihi, İstanbul: Çağlayan Kitabevi, 4.b. 1976, s. 460). Tanpınar’ın bu yorumu ne haksız ne de yanlıştır. Fakat teknik medeniyetin hayatımıza soktuğu tele-vizyon ekranının beslenmesi de sonu gelmez dizileri gerektirmektedir. İşte bu ihtiyaç yeni Ahmet Midhatların ortaya çıkmasını kaçınılmaz kılacaktır.
3 Ali Canip Yöntem’in “Tercüman-ı Hakikat Edebiyatı” (Yeni Mecmua, nr. 66, 26 Teşrin-i evvel 1918,
s. 262-264) adlı yazısı bu konuda önemli bir dikkattir.
4 Ahmet Metin ve Şirzad, hzl. Dr. Sacit Ayhan ve Levent Ali Çanaklı, Bursa: Dörtrenk Basımevi, 2011.
bir yıl gezmişlerdir. Bu kitabı da okuduğunu –Neofari de okumuştur– şöyle anlatır:
Biz bile bu kitabı okuduğumuz vakit havi olduğu güzel şeyleri rüyamızda görmek dere-celerinde meclubu, meczubu kalmış idik. (s. 141)
Bu ifadesiyle Ahmet Midhat eserinin belki de en önemli kaynağını açıklamakta-dır. Lady Brassey’in romanından söz etmesi, evini yatına taşıyan asil ve kültürlü bir kadın modelinden hoşlandığını göstermektedir.
Bu arada kendi eserlerine de bol bol göndermeler yapar: Avrupa’da Bir Cevelan, Hasan Mellah. Mamafi h, Ahmet Midhat’ın denizde geçen Hasan Mellah’ı (1874) da hatırlanırsa onun denize meraklı olduğu söylenebilir. Zaten o da Ahmet Metin’i “yeni Hasan Mellah” diye nitelemiştir (s. 159). Ahmet Midhat Bağdat’a giderken, Rodos’a sürgün yolunda deniz yolculuğuna alışmış ve belli ki bunu sevmiştir. Beykoz’dan İzmit Körfezi’ne kadar, Marmara’daki ufak bir av gezisini büyük bir seyahat gibi ayrıntılı olarak anlattığı Sayyadâne Bir Cevelân da onun deniz gezisini sevdiğinin bir delili sayılabilir. Bu kitapta Midhat Efendi gezip gördüğü yerleri anlatmakla kalmaz, mitolojiden başlayarak tarih bilgisi de verir.5 Bu kitapta kendisinin deniz ve tarih me-rakının gençlik yıllarında nasıl başladığına dair ilginç açıklaması da yer alır:
…bir aralık Tuna Nehri üstünde işleyen Osmanlı vapurlarında müfettişe benzer bir me-muriyete geçmiş olduğumdan o münasebetle nehr-i mezkûrda yukarıya aşağıya ettiğim seyahatlerin bir defasında Niğbolu’ya çıktım. Gerek kalesini gerek sahrasını temaşa ile bir de o melhame-i kübrayı tahayyüle başladım, Ehl-i salîbin kaleyi hangi mevakiden muhasara ve tazyik eylediklerini plana tatbiken bade’t-tayin Osmanlı sancaklarının han-gi tepeler üzerinden görünerek takarrübe başladıklarını göz önüne getirince adeta ken-dimden geçmek derecelerine geldim. (s. 378)
Ahmet Metin ve Şirzad bir romanı okumakla başlar. Okunan bir kitabın hayatı de-ğiştirmesi Don Kişot’tan başlayarak dünya edebiyatında yaygındır, özellikle postmo-dern romanlarda bunların yerli yabancı örnekleri bulunmaktadır. Şirzad’ın hikâyesi,
5 Sayyadâne Bir Cevelân, Tercüman-ı Hakikat’te tefrika edilmiştir (1891). Bu kitap da yeni harfl erle
neşredilmiştir: Ahmed Midhat, Sayyadâne Bir Cevelân. Beykoz’dan İzmit Körfezi’ne Bir Av Gezisi, yayına hzl. Sami Önal, İstanbul: İletişim, 2001.
Midhat Efendi Osmanlıların seyahatlerini anlatmaya pek önem vermediklerini Mehmet Emin’in
İs-tanbul’dan Asya-yı Vustaya Seyahat (İstanbul, 1295/1878) adlı kitabına yazdığı önsözde söylediği
gibi, türün örneklerini de bizzat vermeğe çalışmıştır.. İlk dönemin örnek eserlerinden Muhayyelât ve
Müsaretname’de de deniz seyahati önemli bir yer tutmaktadır. Gonca Alpaslan’ın doktora tezinde halk
hikâyeciliğinden gelen hikâyelerdeki denizin tuttuğu yer üzerinde durulmuştur: Gökalp-Alpaslan, Gonca. XIX. Yüzyıl Yazılı Anlatılarında Sözlü Kültür Etkileri, Ankara: Kültür Bakanlığı, 2002. Ayrıca bk. Gökalp-Alpaslan, Gonca. “19. Yüzyıl Türk Romanında Açık Deniz Yolculukları, Ada İmgesi ve Akdeniz” (http://www.formatd.net/metafor/yazi/11120r_xixyy_turk_romani.htm). Gonca Alpaslan ilk
Telemak çevirisini de bir incelemeyle birlikte yeni harfl erle yayınlamıştır: Tercüme-i Telemak, Yusuf Kâmil Paşa, Ankara: Öncü Kitap, 2007.
Ahmet Metin’de de atası saydığı Şirzad’ın yolundan giderek aynı yolculuğu yapma arzusunu uyandırmıştır. Şirzad’ın macerası Selçuklular döneminde, Ahmet Metin’in hikâyesi ise 1890’lı yıllarda vuku bulur. Aradan geçen asırlar, Şirzad’ın gördüklerini de değiştirmiştir. Ahmet Metin bunu tarih peşinde, mümkünse arkeolojik bir geziye döndürmek ister. Ahmet Midhat, Şirzad’ın hikâyesini Türk tarihiyle birlikte eserinin çeşitli sayfalarına serpiştirmiştir (s. 45). Bu uzun kitapta Ahmet Midhat, okuyucusuna Şirzad’ın romanının nasıl eline geçtiğini birkaç kere hatırlatmakla birlikte, romandan söz etmek için uzun zaman bekler, ancak hikâyenin geçtiği yere anlatmaya başlar (s. 336). Bu özellik yazarın gençliğinde Niğbolu’yu zihninde tasavvur edişini andırmak-tadır. Ahmet Metin Palermo’da da “medeniyetin gelişmesini, şaşkınlıkla” seyreder (s. 361) ve Şirzad’ın hikâyesine başlar. Şirzad’ın babası İskender Şibek, Selçuklu hüküm-darı Süleyman’ın kardeşidir, fakat o Antalya’da “ticaret-i cesime” ile uğraşır. Tarih on üçüncü asırdır. Zengin bir adamdır. Oğlunu gemiyle Palermo’daki El Mübarek’e bir mektupla gönderir. Bu vesileyle, Ahmet Metin İdrisi’ye dayanarak Arapların buradaki ikametlerini, namazgâhın “esatir”le Santa Rozali manastırına dönüşünü anlatır (s. 357, 376) Orada kahramanlık hikâyeleri anlatılır. Dönemin kahramanlık hikâyeleri baskın ve korsanlıkla ilgilidir. El-Mübarek Kâzım el-Mürtet’in ihanetiyle nasıl baskına uğra-yıp, iki yüz Arabın öldürüldüğünü nakleder (s. 366-368). Kâzım papaz olarak Ustika manastırda bulunmaktadır. İntikam almak için manastıra baskın yaparlar. Şirzad da yanlarındadır, çünkü o da bir kahramandır (s. 370-371). Baskında yakaladıkları Ka-zım, Şirzad’ın baba evindiği köleleri Cafer el-Tercüman çıkar. Bu adam İslâmiyeti çok iyi öğrendiği halde asla Hıristiyanlıktan ayrılmamış, dinine sadık kalmıştır. Evlenmek istememesi de bundan dolayıdır. Efendisine nankörlük edip onun kendisine emaneti olan parayı ve ticari malları ele geçirmiştir (s. 404-405). Entrika kurmakta pek mahir olmayan Ahmet Midhat hayli zikzaklı, binbir isim altında farklı işler yapmış bir adam portresi çizmeye çalışır. Bu adamın aslında bir asil olduğu, neslini devam ettirmek arzusuyla ülkesine döndüğü ve babasının düşmanlarının hedefi olmamak için başka başka adlar takındığı, bu arada Roza adlı güzel bir kıza âşık olduğu öğrenilir. Bu kız ise aslında babasının ölümünden sonra bir başkasıyla evlenen annesinin kızı, yani ken-disinin kız kardeşidir. Şövalye di Eprona Dora’nın manastıra baskın yapıp, Arapların çoğunu öldürüp, kalanları da yaralı olarak esir alıp kendi gemisine götürmesi herkesin hüviyetini ortaya çıkarır. Şirzad’ı kurtarmak için adamları gelse de yanlış gemiye çı-kınca Şirzad’ı kurtaramadıkları gibi, o gemiyi de yakmak zorunda kalırlar. Bu arada Şirzad ile Roza arasında bir ilgi ve yakınlaşma başlar. Roza ile annesini kurtarmak için Şirzad’ın bir arslanı öldürerek kurtarması onun maceralarındandır. Bunlar Roza’da hayranlık uyandırır. Bu hikâyeyi vaktiyle olayların geçtiği sularda Ahmet Metin’den dinleyen Neofari onun büyüsüne kapılır. Bu arada Müslümanlıkla Hıristiyanlığın far-kı, birbirleri hakkında besledikleri yanlış kanaatleri, aleyhteki propagandalar anlatılır-ken ortaya ilginç bir nokta çıkar. Ahmet Midhat adeta siyasî iktidar ile ticarî iktidarı/
gücü kardeş göstermektedir. Şirzad’ın vücut güzelliğini tasvir ederken onu Türklerin güzelliğinin sembolü olarak gösterir. İşte bu güzel ve mükemmel delikanlı, fırtınada denize düşen Roza’nın arkasından denize atlar, kızı kurtarır ve talihin mutlu bir tesa-düfü ile ıssız bir adaya (Vantotene adası) düşerek orada beş ay kadar kalırlar. Adada tıpkı Robinson gibi, ihtiyaçlarını gidermek için midyeden başlayarak, yavaş yavaş başka hayvanları da avlarlar, onları pişirirler. Buldukları bir mağara onlara sığınak olur. Onları adadan yine bir Türk kaptanı kurtarır ve Şirzad, kıza söz verdiği gibi onu önce annesine götürür. Roza tercihini Şirzad’dan yana yaptığı için, annesinden ayrı-lır. Bütün bu olaylarda o kadar çok garip tesadüfl er vardır ki, Ahmet Metin bunların doğru olabileceğini, Şirzad’ın veya Ahmet Metin’in hikâyeleriyle ilgisi olmayan garip olayları arka arkaya sıralayarak ispata çalışır (s. 452). Ahmet Midhat bu hikâyeleri çok uzatmakla birlikte, uzatılan hikâyelerin can sıktığına dair bir de uyarıda bulunur (s. 397). Mitoloji, tarih, ahlâk hikâyeleriyle örülü eserde Ahmet Metin “tarih denilen şey bir sicil-i ahval-i umumiyedir” tarifi ni yapar (s. 440).
Ahmet Metin’in bazı mekânların fotoğrafını çekmesi ise Avrupa’da Türk izle-rini takip amacına bağlıdır. Otranto, Navarin (s.232), Preveze’den geçerken (s. 256) Türk seferlerini, zaferleri ve Navarin’deki hezimeti hatırlar. (s. 267 vd.). Korfu adası hakkında bilgi verirken İngilizlerin bu adaya müdahaleleri ve kendi damgalarını nasıl vurduklarını da anlatır. Türkler hakkındaki uydurma bilgileri düzeltme çabasındadır (s. 270-272). Bu yüzden Otranto’da Türk atlarının bozduğu iddia edilen kiliselerde-ki mozayikler üzerinde, kiliselerde-kilise papazı ile tartışır. Suvarilerin önemi üzerinde sadece kendi fi kirlerini yazmakla kalmaz, Mareşal Moltke’nin makalesini de özetler (s. 273).
Acaib-i Âlem ile benzerlikler: Midhat Efendi buna benzer bir seyahati de Acaib-i Alem adlı eserinin kahramanı Hicabî’ye yaptırmış ve onu Rusya’dan Kuzey denizine kadar göndermişti.6 Bu iki eser arasında gerçekten bir yakınlık bulunmaktadır. Hem Suphi hem Ahmet Metin yola önce yalnız çıkmak istemişler, sonra Hicabî arkadaşı Suphi ile birlikte yola çıkmış, Ahmet Metin güç hal ile Mustafa Basri’nin yol ar-kadaşlığını kabul ettikten sonra onun kendisini geliştirebileceği Paris’e gönderilme teklifi yle karşılaşması üzerine bir fedakârlık yaparak yola onsuz çıkmıştır. Fakat öğ-renme ve öğretme arzusunu kahramanlarına da aktaran yazar, Ahmet Metin’in yolda eğitebileceği bir genci de gemi mürettebatı arasına katmıştır.
Her iki eserde de şahıs kadrosu yazarın hemen hemen kendisine benzeyen, her şeyi doğrusuyla öğrenmek isteyen, zaten çok şey bilen ve bunları çevresindekilere yansıtmak isteyen mükemmel bir kahramanın etrafında döner. Bu temel şahsın
nite-6 Acaib-i Âlem hakkında hayli geniş bilgi için bk. İnci Enginün, Yeni Türk Edebiyatı Tanzimat’tan
Cum-huriyet’e (1839-1923), İstanbul: Dergâh Yayınları, 2006, s. 219-222. Bütün Eserleri Henüz 17 Ya-şında, Acaib-i Âlem, Dürdane Hanım, hzl. Nuri Sağlam, Kâzım Yetiş, M. Fatih Andı, Ankara: TDK;
liklerini ortaya koymak ve anlatmak istediklerini söylemesine vesile olacak kişiler de eserde yer alır. Her ikisi de hacimli olan bu eserlerdeki bütün kahramanları ve olayları anlatmak bu yazının hududunu aşar. Sadece ana hatlarıyla şunu belirtmek gerekir ki, Ahmet Midhat her iki eserinde de hem okuyucusuna hem de orientalist ba-tıya seslenmek ister. Birinciye, işte hepiniz burada anlatılan ve sizin de beğendiğiniz kişiler gibi olmalısınız, bunun için de size gösterdiğim bilgileri edinmeli, davranışları benimsemelisiniz, yaptıklarının sonunda cezalandırılanların yoluna da gitmeyin der-ken, batıya da sizin tanıdığınız Türkler zihninizdeki hayallerdir, asıl Türkleri görmek istiyorsanız bunlara bakın demektedir.
Midhat Efendi çok şey söylemek istediği için her iki romanda da kişilerin sayısı çoktur. Ahmet Metin babasından kalan büyük bir zenginliğe sahiptir, bir mirasye-didir, onun için bir kotra yaptırmak onun maddi imkânları içindedir, halbuki Suphi arzuladığı seyahati yapabilmek için her şeyini satar. Suphi öğreneceklerini yerinde öğrenmek isterken Ahmet Metin öğrendiklerini görmek ister. Suphi çevresinde alay konusu olurken Ahmet Metin sadece garipsenir, fakat daima hayranlık uyandırır. Bunda şüphesiz ki her şeyi yaptırabilecek kadar zengin olmasının rolü bulunmakta-dır. Suphi’nin yaptığı seyahatin amacı belirsizdir, Midhat Efendi onları gerçek bir bi-lim heyeti ile karşılaştırır; heyettekilerle Suphi ve arkadaşlarını botanik ve buldukları böcekler hakkında uzun uzadıya konuşturur.
Ahmet Metin bir mirasyedi olsa da parasını halk hikâyelerindeki veya onlar-dan mülhem eserlerdeki gibi çarçur etmez. Onun bir benzeri hem alafrangalık, hem de medenileşme yolundaki örneği Stefani’dir. Bankaların yararını da babasına karşı savunan odur. Ahmet Metin kendi kazanmadığı serveti değil onun “vâridatı”nı harca-makla yetinir. Her türlü zevk ve safayı sürüp hevesini aldıktan sonra Şirzad’ın yolunu takip uğruna hazırlıklara da girişir (s. 35).
Her iki eserde de farklı milletlerden kişilerle karşılaşırlar ve Ahmet Midhat Efendi fertlerden hareket ederek onların mensup olduğu milletler hakkında genelle-melerde bulunur.
Ahmet Metin’in seyahati dolayısıyla arkeoloji de eserde yer tutar. Ahmet Mid-hat’ın arkeolojiye Bağdat’da Osman Hamdi Bey ile arkadaşlığından kaynaklanan bir ilgisi vardır. Arkeolojinin insanlık tarihi bakımından önemini belirtir (s. 46). Acaib-i Âlem’de de müze ve kiliseler ziyaret edilirken “tumul” ve mezarlardan çıkan arkeo-lojik malzemeden söz eder.
Her iki eserde de kahramanlarının genç ve güzel olmaları dolayısıyla seyahatlere birer yabancı hanım da katılır. Acaib-i Âlem’de bir İngiliz hanım yalnız başına seya-hat etmekte ve Rusya’daki tanıdıklarından yardım görmektedir. Hicabî ve Suphi ile karşılaştıktan sonra bu seyahati birlikte yaparlar ve Miss Haft’ın tanıdığı Rusların –ki bunlardan biri hayli hayal kırıklığı uyandıran bir Rus prensesidir– davetlerine
katılır-lar. Suphi ile Miss Haft’ın dostlukların eserin sonunda evlilikle sonuçlanır.7
Meliketülbahr’a kadın hizmetçi alması da Lady Brassey’in romanından mül-hemdir (s. 53). “İstitar mani olmasa idi hizmetçi kadınları dahi Türk alır idim. Ben neyim? Ben Türk değil miyim? Türk olan yine Türk olana ragıptır” (s. 54) türü cüm-leler, eserin adeta 1892’de değil de 1908’den sonra Türkçülük akımının etkisiyle ya-zıldığı izlenimini doğurur, zira bir Tanzimat yazarı olan Ahmet Midhat bu eser dışın-daki romanlarında çok milletli, kozmopolit Osmanlıdır. Ayvansaray’da Türk usta ve işçileri tarafından yapılan “sefi ne”nin pek çok aksamı Avrupa’dan gelir. Günümüz evlerinin vazgeçilmezi çek-yatları tarif eden Ahmet Midhat onlara “yatak kanepe” veya “kanepe yatak” denmesini teklif eder (s. 56). Gemide deniz hırsızlarına karşı da tedbir alınmıştır. Nitekim, geçici tayfa olarak alınan biri Neofari’yi soymak niye-tiyle, yangın çıkarmış ve kendilerini takip edenlere yardım etmiştir. Fakat önceden tedbirli olan Ahmet Metin uzun menzilli silahlarıyla onları kaçırtmışsa da geminin yanarak batmasını önleyememiştir. Neofari de gemisi sigortalı olduğu için bunu fazla dert etmez (s. 211).(Mamafi h bu yangındaki işbirlikçinin Neofari’nin âşığı Nikolo-is olduğu ve Neofari’nin bütün para ve mücevherlerinin onun tarafından çalındığı anlaşılır. Bunun üzerine Ahmet Metin onu biraz para vererek gemiden uzaklaştırır, Neofari’yi de başka kötülüklerden uzak tutabilecek nasihatlerine başlar. Bu sayede seyahate birlikte devam ederler. Ahmet Metin’in yelkenlisinde denizcilik dergileri ve seyahatnameler ve haritalardan oluşan zengin bir kütüphane bulunmaktadır. (Daha sonra Neofari ve sevgilisine anlatacağı tarih bahislerinde şahit olarak gösterdiği “her biri altışar yedişer yüz sahifelik on sekiz ciltlik” (s. 147) Sezar Katon’un tarihinin Fransızca tercümesini burada anmaz. Bu tarihi o kadar iyi okumuştur ki Türklerin ta-rihini anlatır, tarih kavramını tartışırken esere yaptığı göndermelerde, sayfalarını bile söyler (s. 146-156). Neofari anlatılanlara hayranlık duyarak bunların “Victor Hugo gibi bir şairin kalemiyle yazılıp Wagner gibi bir bestekârın nagamatıyla tezyin olunur ise emsalsiz bir opera” çıkacağını söyler (s. 154). Eserde yazarlara pek çok gön-derme vardır. Kiminden alıntılar yapar, kiminin adını anmakla yetinir. Jean Jacques Rousseau, Voltaire, Dostoyevski, Tolstoy, Homer (s. 256) gibi. Midilli’den geçerken “zamanının Nana’sı olan Safo”dan ve onun öneminden söz eder. Nana’yı Emile Zo-la’nın “timsal-i fuhuş olarak gösterdiği kadın” diye (s. 254) niteler. Her şeyi birden söylemek arzusu bunların önemini de unutturur.
Yemek içmekten çok hoşlanan ve eserlerinde de buna yer veren Ahmet Midhat çok yemenin sağlıksızlığa yol açtığını, insanların jimnastik yapmasını tavsiye eder (s.
7 Acaib-i Âlem’de Miss Haft daha önce İstanbul’a gelmiş ve kitaplarda Türkler hakkında yazılanlarla
gerçeğin ne kadar farklı olduğunu görmüştür (s. 322-323). Bu konuda Midhat Efendi’nin yazdıkları Türklerin kendilerini bizzat tanıtmak ve haklarında yazılanları teker teker yalanlamak mecburiyetinde olduklarını gösterir. Paris’te Bir Türk’te Türkiye’yi kendi kafasındaki hayale göre tanıtmaya kalkışan-ları uzun uzadıya anlatır
93). Gemi Marmara’dan Ege’ye açılır. Uygun yolları kollayarak ufak Ege adalarını dolaşır ve oraların hikâyelerini, mitolojideki yerlerini hatırlama fırsatı bulurlar.
Uğradıkları limanlarda Ahmet Metin, sefi r, vali, belediye başkanlarını ziyareti ihtimal etmez. Geçtiği her yerde hayranlık uyandırır. Bunlardan biri de “güzel Mol-dovan yat”ıdır (s. 98). Yatın sahibi Boyar ve Madam Çokoganu’dur. Ahmet Metin kadını tanır gibi olursa da hemen çıkaramaz (s. 99). Benzer amaçlarla yola çıkmış olan gemi sahipleri çabuk kaynaşırlar. Ahmet Metin onlara da hikâyesi, amacını an-latırken Türk tarihinin menşeine kadar gider. Neofari’nin ilgisine karşılık kocası cahil olduğu için hoşlanmaz (s. 101) Bu arada Ahmet Metin Çokoganu adının Koçagari ile olan yakınlığını farkeder ve kendisi çok genç iken babasıyla ziyaret ettikleri Koçagari ailesini hatırlar fakat Neofari bunu reddeder. Ahmet Midhat her şeyi açıklamak ve Romanya “ahalisinin bazı hususiyât-ı ahvalini” tasvir etmek için “Madam Çokaga-nu” başlıklı bir bölüm açar. Medeniyete en kapalı kalmış Boğdan bölgesindeki geçim şartları hakkında bilgi verdikten sonra boyarlardan “Anderi Yuroslava”nın (s. 112) bir örnek olduğunu söyler. Anderi topraktan kazandığı parayı ya toprağa gömmekte veya güvendiği bir papaza saklatmaktadır. Viyana’da tahsil eden oğlu Stefani buna rıza göstermez, paranın bankaya yatırılmasını savunur. İşleri Avrupa usulüne göre düzenler (s. 113), başka aileler Stefani’yi beğenirlerse de ihtiyar baba beğenmez.8 Oğlu “İşte bu da eski kafalarda peyda mütalaat”tır (s. 114) dedikçe baba Anderi her şeyi oğluna bırakır. O da babasına iyi bakar, hatta onu evlendirir de. İşte Neofari bu evlilikten doğmuş ve ağabeyinin alafranga usullerine göre önce sütanne, sonra süslü bir muallime ile yetişmiştir. Anderi öldükten sonra Stefani bir banka sahibi Nemçe-li’nin kızı ile evlenmiş ve çocukları olmadığı için Neofari’yi çok şımartmışlardır. Nihayet onu Paris’e gönderirler ve Neofari, doğduğu Yaş’a ve ailesine yabancı olarak yetişir (s. 120). Eve döndükten sonra artık yengesi bile onun şımarıklıklarına taham-mül edemeyerek sevmemeye başlar. Neofari henüz on sekiz yaşında iken, kendisinde çok önceden gözü olan, kırkını aşmış Akilo’nun evlenme teklifi ni kabul eder. Bir de çocukları olur. Fakat Neofari başına buyruk yaşamak istemektedir ve kocasından sıkılır. Zamanla Neofari gençlerle gönlünü eğlendirir. Romandaki beceriksiz koca-becerikli âşık farkları, yazarın önceki romanlarındaki zıt kahramanları anlatırken kullandığı mekanik bir yöntemle gösterilmektedir. Birisinin beceremediği işte, öteki kusursuzdur. Paris, Roma, Viyana’da hayatları Akilo için zından olur. İkisi de zengin oldukları için kocası Neofari’ye söz geçirememektedir, zaten ne söylese karısının verilecek bir cevabı vardır. Sonunda Neofari ile Nikolso arasındaki ilişkiye dayana-mayarak Akilo Yaş’a döner fakat boşanamazlar. Nikolsa zengin kadınlara musallat olan işsiz (okuldan kovulmuştur), yakışıklı, cahil bir adamdır, fakat Neofari onu
se-8 Orhan Okay, Boğaziçi Üniversitesi’nde düzenlenen bir toplantıda (2004) sunduğu bildirisinde bu
ver ve birlikte yaşamaya başlarlar. İşte “deniz seyahatine” de bu sırada çıkmışlardır. Neofari, “Madam Brassey nam kadının bir devr-i âlem seyahatini mübeyyin kaleme aldığı kitabı okuyunca ağzının suyu akmış” kendisi de böyle bir şey yapıp Fransızca bir kitap yazmak istemiştir (s. 141).
Ahmet Metin’in kotrasını inşa ettirmesi her halde bazı kitap ve ansiklopedilerin yardımıyla olmuştur ki o da zaten Yat (Yatch) adlı dergiden yararlandığını gizlemez. Batı karşısında biraz yol yordam öğretmek suretiyle gemisinin her şeyini Türk usta ve işçilere yaptırır. Ahmet Midhat kitabını okuyanların hemen denize açılacaklarını sanmış gibi deniz kazalarına karşı okuyucu-yolcularını uyarır ve gece seyahat et-memelerini, “sahil kayıklarının” fener kullanmamaları yüzünden tehlikeli olduğunu hatırlatır (s. 79).
Ahmet Metin, Meliketülbahr’a görmüş geçirmiş, tecrübeli bir kaptan almış olsa da gemi mühendisi genci, Süreyya’yı da eğitmeyi unutmaz (Süreyya adı acaba Eylül yazarının aklına bu eserden mi gelmiştir?).
Ahmet Metin’in “Kavalye dö Turko Şirzad del Seluçya” adlı sergide bulduğu kitapla hayatında önemli bir değişiklik olur, o da Şirzat gibi kendisini eski zaman centilmeni bir şövalye sanmaktadır (s. 45). Kaldı ki Türk tarihi bunlarla doludur (s. 48) fakat başarıyı günlük işlerden sayan Türkler bunları anıtlar dikerek ölümsüzleş-tirmeyi düşünmemişlerdir.9
“Kemalât-ı insaniyenin en büyük mektebi seyahattir” (s. 44) diyen Ahmet Mid-hat bunu çok sevdiği masallardan bilmektedir. Zira kahramanı seyaMid-hate çıkmayan, yanlışlarından doğruyu öğretmeyen hiçbir masal yoktur. Fakat Ahmet Midhat ör-nek kahramanlarının yanlış yapmalarına asla izin vermez. Belki de bu yüzden ma-sal kahramanlarının sevimlilikleri Ahmet Metin’de yoktur. Her şeyi bilen, her şeyi doğru planlayan, tahminleri daima yanlışsız olan Ahmet Metin’in çevresindekilerin, hakkındaki düşüncelerini merak etmesi de gerekmez, zira onları zaten bilmektedir. Çevresinde eğitebileceği birilerinin bulunmasını isterse de Hüseyin Basri’nin Paris’te eğitim fırsatını bulduğu için birlikte gelememesi üzerine o da hevesini kotrasına ge-len misafi rlerini aydınlatmakla, şirin, akıllı hizmetçisi Vasiliki’ye bir şeyler öğretme-ye kalkar. “Meliketülbahr”ı bir “seyahat gemisi” olarak niteler (s. 65). Konaklarında annesi tarafından yetiştirilen Vasiliki’yi drahomasını toplasın diye yanına almıştır. Rakım’ın Canan’ı eğitmesi gibi Ahmet Metin de Vasiliki’yi eğitir, ona okuma yazma, Fransızca ve piyano çalmayı öğretir. Güzel elbiseler alır ve doğuştan zevkli Vasiliki bunları kendisine yakıştırmayı çok iyi bilir. Tarihin derinliklerinde kalmış bilgilerini,
9 Neofari bu konu üzerinde o kadar çok durmuştur ki, sonunda Ahmet Metin “Halbuki Osmanlı
mille-tinde her biri bir büyük millet için medar-ı fahr olacak ve yâdını teyit için alâmet rekzine şayan gö-rülecek vukuat o kadar çoktur ki adeta bunlar vukuat-ı adiyeden addolunmak lâzım gelmiştir” diye başlayarak bir çok örnek sıralamıştır (s. 245). Bu konu için bk. İnci Enginün “Destan-Âbide”, Bir
gezdikleri mekânlar vasıtasıyla, öğrenmeye hazır Neofari’ye anlatmaktan çok hoşla-nan Ahmet Metin –dolayısıyla Ahmet Midhat– bazı kavramlar üzerinde de dururlar. Sultan Osman Gazi’nin bir şövalye olarak anılması (s 67) bunlardandır. Her şeyi öğrenerek kendisini hiçbir yerde “gurbet”te hissetmeyen seyyahın “Milletim nev-i beşer vatanım rû-yı zemin” mısraını anmaya herkesten fazla hakkı olduğunu kayde-derek mısraa çok farklı bir anlam yükler (s. 199).
Çeşitli eserlerinde mitolojiyi zaman zaman anan, Taaffüf adlı romanında Minerva ve Venüs heykellerinden hareketle aile ve fettanlık arasında bir bağ kurarak, eseri-nin ana fi krine bağlı olarak Minerva ve Venüs’ün ezelî mücadelesini anlatan Ahmet Midhat, bu eserinde de onlara, özellikle Venüs’ün maceralarına geniş yer ayırır. Gez-dikleri her yerde onun izleri vardır (s. 112-221). Sadece mitolojik bilgi vermez, güzel sanatlarda mitolojik varlıkların tuttuğu yer üzerinde de uzun uzadıya durur. Denile-bilir ki Venüs’ün merkez alınması onun doğumundan itibaren, aşkları, çocukları ve sebep olduğu olaylara Truva savaşlarına kadar genişleyen geniş bilgi vermesini sağlar. Ahmet Midhat’ın bir çeşit ansiklopedi sayılacak bu geniş Yunan mitolojisi hakkında yazdıklarında Venüs’e ayırdığı yerin çokluğu, mizaç bakımından onu andıran Neofari dolayısıyla da olabilir. Güzelliğine, öğrenme arzusuna, meziyetlerine hayran olduğu bu genç kadının erkeklerle ilişkisinde adeta Venüs’ün yansımasını bulmuşa benzer. Bu arada andığı eserler arasında Telemak da geçer (s. 219). Mitolojiyi tarifi , hangi millete ait olduğu, romanla kıyaslanması (s. 224) yanında, Ahmet Midhat, güzel sanatların te-meli masallardır der (s. 225). Ona göre mitoloji hiçbir millete mal edilemez. Hepsinin ortak malıdır (s. 233) Mitolojide Venüs üzerinde bu kadar duruşu onun kadın hakkın-daki görüşlerini de açıklamasına vesile olur. Venüs’ün hayattaki bir örneği Neofari, kendi yelkenlisindedir. Ona kadın hakkında söyledikleriyle, adeta kadını doğru yola çağırır. Kadın anlayışında Ahmet Midhat bir aile kadını ve anneyi hedef almaktadır.
Ahmet Midhat’a bir “medeniyet âşığı” denebilir. Onun kahramanı, çalışmaktan hiç yorulmaz, arzularını gerçekleştirecek parası vardır veya kazanır, çeşitli konularda bilgilidir, öğrenmekten hiç vazgeçmez batıyı insan hayatını kolaylaştıran medeniyet merkezi olarak önemser; fakat batının örf, yaşayış ve din konusunda doğu ile uyuş-madığına inanır ve yerli inançları savunur. Medeniyete inanması bakımından Namık Kemal’le beraberdir. Yenilikçi yönlerini çok takdir eden Namık Kemal romantizmin etkisiyle Recaizade ve özellikle Sahra’da medeniyet hakkındaki görüşleri dolayısıy-la Abdülhak Hâmit’e öfkelenmiştir.10 Medeniyet karşısında Namık Kemal ile Ahmet Midhat’ın yakınlıkları varsa da, onları siyasî görüşleri ayırır. Bu romanında da Ahmet Midhat, Yunan kültürüne hayranlığını dile getirirken, Yunanistan’ın Osmanlı Devle-ti’nden ayrılmış olduğunu, hâlâ bu tarihlerde yaşanmakta olan meseleleri hatırına bile getirmez.
Ahmet Midhat’ın bu eseri Türkçü bir eser olarak tanınagelmektedir. Eseri yeni-den okuduktan sonra, bu hükmü biraz mübalağalı bulduğumu söylemeliyim. Daha önce dikkatimi çekmiş bulunan bazı ifadeleri başka kitaplarında da zaman zaman bulunmaktadır. Sürekli olarak Batı ile Doğu’yu karşılaştırması, bu eserinde İtalya sahilleri, boğazlarıyla, İstanbul Boğazı’nın kıyaslanması da okuyucusunu, daha bil-dik manzaralara göndermelerle aydınlatması sayılabilir. Avrupa’da kayalıkların nasıl tarım alanlarına çevrilirken, Anadolu’da geniş tarım alanlarının bomboş durduğunu hatırlatır (s. 278). Ayrıca eğitici Ahmet Midhat, Doğu’nun Batı’dan üstünlüklerini de Batı’nın Doğu’ya üstünlüklerini de belirtmekten hiç kaçınmaz. Batı’da gördüğü üstünlükler karşısında, bunlar neden bizde olamaz türündeki hayıfl anması ise Tan-zimat’tan itibaren pek çok Türk yazarı tarafından dile getirilmiştir. Ahmet Midhat Türkler, Osmanlılar ve Müslümanlarla ilgili, Batılıların pek çok yanlış bilgilerini düzeltmek için çırpınır. Bunları Türklerin okuyacağı kitaplara yazması, adeta okuyu-cularına, bunları düzeltmek için işte sizler de sevdiğiniz bu kahramanlar gibi –veya benim gibi– yapmalısının ikazıdır (s. 241, 244-245).
Eserin kahramanı Ahmet Midhat mı yoksa Ahmet Metin mi sorusu rahatlıkla sorulabilir (s. 378). Ahmet Metin her şeyi bilen, olgun bir erkektir. İslamiyeti ve Nasraniyeti bilir, Hıristiyanlığın eksiklerinin İslamiyette bulunmadığını her fırsatta ifade eder. Bunları özellikle Neofari’nin evliliği ve onun serbest yaşayışıyla ilgili olarak dile getirir. Benzer konuşmalar Şirzad-Roza hikâyesi anlatılırken, Vasiliki ile Süreyya’nın evlenmesi dolayısıyla geçer. Bu özellik romanı baştan sona doldurmuş-tur. Ahmet Metin’in özellikleri, fi kirleri bütünüyle yazarındır, macerasının ise Ahmet Midhat’ın özlemi olabileceği rahatlıkla söylenebilir. Eserde müstakil hikâyeler olabi-lecek birkaç hikâye vardır.
1. Ahmet Metin’in seyahat macerası. Bu macera güzel bir kadının refakatiyle canlanır. Hikâyelerini ona anlatır.
2. Güzel kadın Moldavyalı Neofari’dir. Ahmet Midhat onun “yosma” “aşüfte” olduğunu sık sık hatırlatsa da Ahmet Metin Neofari’nin zayıfl ıklarının farkında ol-makla birlikte ondan hoşlanır, ona karşı çok müsamahalıdır. Onun aile hikâyesi, eşi ve âşığıyla maceraları ve Ahmet Metin’e bağlanması, hatta onun uğruna bir İtalyan kılavuzu öldürmesi –ki sonunda kendisinin de benzer şekilde ölmesi– romandaki – eğer varsa– heyecanı arttırmaktadır.
3. Ahmet Metin’in hizmetçisi Vasiliki ile gemi kaptanının oğlu Süreyya’nın aşk-ları ki, Ahmet Metin romanın sonaşk-larına doğru ikisini nişanlayarak patronluğuna bir de babalığı katar. Bu davranışı Neofari’nin kıskançlıklarının ne kadar yersiz oldu-ğunu ona anlattığı gibi, gördüğü ahlâk örnekleri karşısında o da kızına ve kocasına dönme kararını verir.
4. Romanın adına rağmen Şirzad’ın hikâyesi, bir seyahati gerçekleştirmeye vesile olan hareket noktasından ibarettir denilebilir. Zaten eserde tuttuğu yer de pek kısadır.
Eser baştan sonra kadar serpiştirilmiş, zaman zaman tekrarlanan bin bir ayrıntı ile doludur. Bunlar arasında tarihî olaylarda aşkın rolüne dair hikâyeler, olayların sebep ve sonuçları (s. 157), aşk (s.156), savaş aletleri ve savaş sahneleri (s. 380-383), roman ve tiyatronun bazen insanlara kötülük de öğretmesi (s. 304),11 gazetecilerin (s. 336, 338), polislerin davranışları (s. 300), Avrupa dillerine geçen Arapça kelimeler dolayısıyla kelimelerin etimolojisi (s. 341)12, resim ve hüsn-i hattın kıyaslanması (s. 345-346), kopist-kompozitör farkı (s. 347), kadın hakkındaki görüşleri (kadının kötü ve iyi oluşundan sorumlu erkektir), yaş farkından kaynaklanan “nispetsiz evlilik”ler hakkındaki görüşler, bazen kahramanların ahvalinin tasviriyle okuyucuya nasihat olarak yer alır (s. 324-326). Ahmet Metin öyle şeyler söyler ki Neofari kendini bir ay-nada seyreder gibi olur ve pişmanlık duyar (s. 348). Belki eserin bir anlamda tarihteki bir yolculuğun tekrarı olması dolayısıyla tarih, tarih eğitimi, tarihin okunabilmesi/ yorumu (s. 158-159) hakkında da çok ilginç sayfalar yer alır. “Tarihî roman (roman historique) yani esası tarihe müstenit hikâye” tarifl eri de bulunmaktadır (s. 158). Ah-met Midhat/AhAh-met Metin Yunan ve Roma gibi eski milletlerin âsâr-ı edebiyesinin incelenmesini ister (s. 150). Ahmet Metin’e göre Şirzad’ın hikâyesi hayal değil, ha-kikattir. Araya katılan bazı hayalî kişiler eserin doğruluğunu ortadan kaldırmaz. Buna örnek olarak da Emile Zola’nın devrinin Paris’ini anlatmasını gösterir (s. 159).
Bu ayrıntıların büyük kısmının eserle doğrudan doğruya ilgisi yoktur. Roman bir ayrıntı sanatı olsa da her ayrıntının bütünün emrinde olması gerekir. Ahmet Midhat’ta böyle bir endişe olmadığı için ayrıntıların da roman sanatı açısından önemi yoktur. Romana bir tür ansiklopedik eser denilebilir ve belki de bu tür eserlerin sosyal tarih açısından etkilerinin incelenebilmesi için kavram ve eşya dizinleriyle neşirlerine ih-tiyaç vardır. Çünkü gerçekten toplumdaki hemen her sosyal değişmenin kaynağında Ahmet Midhat’ın eserlerinden bir şeyler zikredilebilmektedir. Keza Ahmet Midhat eserlerinde önceki eserlerine göndermelerde bulunmaktadır. Bu eserinde bazı yer-ler hakkında fazla bilgi vermediğini, onların Avrupa’da Bir Cevelan’da bulunabile-ceğini söylemektedir. Bu esere başka göndermeler de bulunmaktadır (s. 231, 263),
11 Benibeşerin kubhiyat ve seyyiatını tasvir eyleyen işbu âsâr-ı edebiyenin gâh nafi gâh muzır
olabil-ecekleri hakkında pek büyük mübahasat cereyan eylemiş olduğunu karilerimiz biliyorlar. Hatta bu mübahasatta abd-i âciz âsâr-ı edebiye-i mezkûrenin lehinde hâmerân olmuştur. Hâlâ da o reydeyim. Ahval-ı beşeri teşrih ederek iyisini de fenasını da insanlara göstermeli ve fenalıklardan tevhiş ve ten-fi r ederek insanları iyiliklere sevk eylemeli ama her zaman itiraf etmiş olduğum gibi yine de tekrar ederim ki romanlardan, tiyatrolardan örnek almak insanların tabâyindeki istidada göredir. İnsan-ı şakî mutlaka hasenattan bile suimisal alır. Eğer salih olursa seyyiattan dahi hüsn-i misal alır. Lokman Hekim’in edebi edepsizlerden öğrenmiş olduğu fıkrasını hatırdan çıkarmamalıdır. Zaten hüsn ü su-i imtisal için romanlara, tiyatrolara da ihtiyaç var mı? Bunlar ahval-i beşeriyenin tasvirleridirler. Asılları yani hakayık-ı ahval-i beşeriyi ise meydanda duruyorlar. En kadim caniler, sefi ller tiyatrolardan, ro-manlardan mı misal aldılar!…… (s. 304).
Kitapta Ahmet Metin’in günlük tutmasını okuyunca, acaba Ahmet Midhat da günlük tuttu mu sorusu akla gelse de, onun bu tür notlarını alelacele kitaplarına geçirdiği şüphesizdir. Onun yolunu takip eden Ahmet Rasim ve Hüseyin Rahmi’nin İstanbul Türkçesinin dil malzemesi ve İstanbul folkloruyla ilgili olarak sundukları malzeme, Ahmet Midhat’ınkiyle kıyaslandığında elbette daha derli topludur. Adları durmadan zikredilmekle birlikte, bu üç yazarın dilimize ve kültürümüze getirdikleri henüz ay-rıntılı olarak ortaya konulamamıştır.
*
Bu romanı inceledikten sonra yine baştaki noktaya dönebiliriz. Ahmet Mid-hat’ın günümüzde de devam eden şöhreti, onun sanatkârlığından değil, kitaplarına doldurduğu bin bir bilgi ile okuyucusunun merakını kamçılayabilmesinden kaynak-lanmaktadır. O zaten bir sanatçı değil, ama toplumu aydınlatmasını bilen bir şahsi-yettir. Eserlerini tefrika suretiyle neşri de onun parça parça okunmasını sağlamıştır ki, bu, bir anlamda günümüzün televizyon dizilerinin mantığıdır. Bu kitapta Ahmet Midhat’ın tamamı vardır demek yanlış olmaz.
Yıllar önce okuduğum bu kitabı, eğer yeni bir baskı olmasaydı, herhalde oku-mak aklımın ucundan bile geçmeyecekti. Ama onu yeniden okuyunca romancı kis-vesine bürünmüş gazeteci-öğretici Ahmet Midhat’ın çehresi kitabın her sayfasından fışkırdı. Kadınların eğitimi, insanların birbirlerine karşı anlayışlı olmaları, en eski çağlardan bugüne kadar insanların ortak tecrübelerini tanımaları gerektiği ve dinin hayattaki önemi. Kitabın Türklerden çok Müslüman Türkler üzerinde durduğunu, Midhat Efendi’nin İslamiyet öncesi Türklerle fazla ilgilenmemiş olduğu rahatlık-la söylenebilir. Yoksa, ilk Müslümanrahatlık-ların rasathanelerinden söz ederken (s. 343) eğer tanısaydı, Uluğ Bey’i unutması mümkün olmazdı. Eser Türklerden söz etmek-le birlikte asıl ağırlığın İslamiyette olduğunu, herhalde eserin kendisine sunulduğu II. Abdülhamit de anlamış ve Ahmet Midhat’a ihsanda bulunmuştu.13 Zira Ahmet Midhat’ın anlayışı dönemin ideolojilerinden İslamcılığa uymaktadır. Fakat Ahmet Midhat dünyaya açıktır, onun için anlattıklarının okuyucularına neler telkin ettiğini bugün tahmin etmemiz güç olabilir.14 Hayatımıza getirmiş olduğu okuma saatlerinin topluma neler sağladığını kim bilebilir. Sıhhatli bir edebiyat sosyolojisi araştırmasına şüphesiz ki en uygun kişilerden biri Ahmet Midhat’tır. Dünden bugüne gelen çizgide toplumun ona çok şey borçlu olduğu şüphesizdir. Belki de bugün ona karşı uyanan ilginin sebebi, bu borcun fark edilmiş olmasından ileri gelmektedir.
13 Şahmurat Arık, “Ahmet Metin ve Şirzad Romanının Sultan II. Abdülhamid’e Takdimi ve Bir
Maru-zat”, A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, Sayı 35, Erzurum 2007, s. 157-165.
14 Bu konuda bazı makaleler hatırlanabilir: Safvet Nezihi, “Bizde Romancılık ve Romanlar” Resimli Kitap, C. 2, nr. 5, Kânun-ı sani 1324/Ocak 1909, s. 435-437; nr. 7, Nisan 1325/1910, s. 668-676;
Hüse-yin Rahmi Gürpınar, “Tenkit”, Yeni Türk Edebiyatı Metinleri 3 Nesir 1, hzl. İnci Enginün, Zeynep Kerman, İstanbul: Dergâh Yayınları, 2011, s. 399-402.
Fazıl Gökçek
*AHMET MİDHAT EFENDİ’S TRANSLATIONS AND HIS UNDERSTANDING OF TRANSLATION
ABSTRACT
Ahmet Midhat Efendi was one of the fi rst representatives for novel in Turkish literature. He had a lot of original novels as well as translated novels. The writer preferred the novels whose translations attracted to the Ottoman readers and introduced the culture and civilization of Europe. Moreover, he remained loyal to the Ottoman translation in his translations.
Key words: Ahmet Midhat Efendi, translated novels, kind of translation.
ÖZET
Türk edebiyatında roman türünün ilk temsilcilerinden biri sayılan Ahmet Midhat Efendi’nin telif romanlarının yanı sıra tercüme romanlarının da sayısı fazladır. Yazar, tercümelerinde Osmanlı okuyucusunun ilgisini çekecek, ona Avrupa kül-tür ve medeniyetini tanıtacak romanları tercih etmiş ve tercüme hususunda Os-manlı lisanına sadık kalmış, “harfi yen tercüme”ye karşı çıkmıştır.
Anahtar Kelimeler: Ahmet Midhat Efendi, tercüme romanlar, tercüme usulü.
...
Türk romanının kuruluşunda ve gelişiminde çok önemli bir yeri olan Ahmet Midhat Efendi’nin telif eserlerinin yanı sıra çok sayıda roman ve hikâye çevirisi
Yeni Türk Edebiyatı Dergisi, Sayı 4, Ekim 2011, s. 21-29 * Prof. Dr., Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü.
de bulunmaktadır. Bunların içerisinde esasen manzum olduğu halde Ahmet Midhat Efendi’nin düzyazı olarak çevirdiği bazı metinler de vardır.1 Ahmet Midhat Efendi, çevirilerini de telif eserleri gibi önce Tercüman-ı Hakikat’te tefrika etmiş, ardından da kitap olarak yayımlamıştır. Bunların hemen hiçbiri yeni harfl erle yayımlanmamıştır. Ahmet Midhat Efendi’nin tercüme romanları yayımlanış sırasına göre şunlardır:2 1877
Üç Yüzlü Karı, (Paul de Kock’tan, Ebüzziya Tevfi k’le birlikte), Mihran Matbaası, İstanbul, 1294, 90 s.
1879
Konak Yahut Şeyh Şamil’in Kafkasya Muharebatında Bir Hikâye-i Garibe, (Adolf Mützelburg’dan, Vizenthal ile birlikte Almancadan), Kırkambar Matbaası, İstan-bul, 1296, 354 s.
1880
Kamelyalı Kadın - La DameauxCamélias, (Alexandre Dumas Fils’ten), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1297, 193 s.
1881
Antonin, (Alexandre Dumas Fils’den), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1298, 212 s.
Amiral Bing, (Yazarı bilinmiyor), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1298, 154 s. Bir Fakir Delikanlının Hikâyesi, (Octave Feuillet’ten), Tercüman-ı Hakikat
Matbaa-sı, İstanbul, 1298, 178 s.
Bir Kadının Hikâyesi, (Alexandre Dumas Fils’ten), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1298, 400 s.
1 Yazarın çeviri piyesleri hakkında Emel Kefeli’nin yazısında bilgi verilmiştir: “Ahmet Midhat Efendi
ve Tercüme”, Karşılaştırmalı Edebiyat İncelemeleri, Kitabevi Yayınları, İstanbul, 2000, ss. 157-163.
2 Ahmet Midhat Efendi’nin eserlerinin tam bir listesi için bkz. M. Sabri Koz, “Ahmet Midhat
Efen-di’nin Eserleri”, Kitap-lık, nr. 54, Temmuz-Ağustos 2002, ss. 160-173; Nesime Ceyhan’ın “Ahmet Midhat Efendi’nin Tercümeciliği” (Ahmet Midhat Efendi Kitabı, Beykoz Belediyesi Yayını, İstanbul, 2007, ss. 197-203)adlı yazısında da yazarın tercümeleri “Tefrika edilenler” ve “Kitap halinde yayımla-nanlar” başlıkları altında listelenmiştir. Bu listede kitap olarak basılanlar arasında yer verilip tefrikalar arasında gösterilmeyen bazı romanlar da (Kamere Aşık, Tercüman-ı Hakikat, s. 2438 - 2647, 2 Ağustos 1886 - 6 Nisan 1887; Bilgiç Kız, -Bir Hikâye-i Askeriye-, Tercüman-ı Hakikat, s. 2957 - 3023, 11 Ni-san - 17 Temmuz 1888; Udolf Hisarı, Tercüman-ı Hakikat, s. 3877 - 3984, 18 Haziran - 24 Teşrinievvel 1891)Tercüman-ı Hakikat’te tefrika edilmiştir. Ceyhan’ın verdiği listede Ahmet Midhat Efendi’nin Fransızcadan çevirdiği Alayın Kıraliçesi ve Vizenthal’le birlikte Almancadan çevirdiği Konak adlı eserler de bulunmamaktadır.
1882
Gabriel’in Günahı, (Charles Mérouvel’den), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1299, 321 s.
Peçeli Kadın, (Emile Richebourg’dan), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1299, 343 s.
1883
Merdut Kız, (Emile Richebourg’dan), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1300, 618 s.
1884
Orsival Cinayeti, (Emile Gaboriau’dan), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1301, 309 s.
1885
Hüsrevname, (Xenéphon’dan, Dassier’in Fransızca çevirisinin çevirisi), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1302, 274 s.
Lü’lü-i Asfer, (Georges Pradel’den), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1302, 651 s.
1886
Alayın Kraliçesi, (Fransızcadan, yazarı bilinmiyor), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1303, 343 s.
Kamere Âşık, (Paul de Kock’tan), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1303, 193 s. 1887
Hülâsa-i Hümayunname (Kelile ve Dimne’nin haşiyeli çevirisi), Matbaa-i Amire, İstanbul, 1304, 600 s.
1888
Bilgiç Kız, (Hector Malot’tan), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1305, 173 s. Papazdaki Esrar, (Léon Tiseau’dan), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1305,
139 s. 1889
Nedamet mi? Heyhat!, (Emile Augier’den), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1306, 166 s.3
1890
Alexandre Stradella, (Friedrichvon Flotow’un “Stradella” adlı operasından iktibas), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1307, 61 s.
3 Sabri Koz’un hazırladığı bibliyografyada bu eser yer almamaktadır. Roman Tercüman-ı Hakikat’te 18
Odolf Hisarı, (Marie Anne Radcliff’ten), Kırkambar Matbaası, İstanbul, 1307, 394 s. 1891
Cide’in Hülâsası, (Pierre Corneille’den), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1308, 222 s.
Sanatkâr Namusu (Octave Feuillet’den), Tercüman-ı Hakikat Matbaası, İstanbul, 1308, 171 s.
Bu romanların bazılarının önsözlerinde ve diğer bazı yazılarında Ahmet Midhat Efendi, genel olarak bir dilden başka bir dile yapılacak çevirilerde ve özel olarak da roman çevirilerinde nelere dikkat edilmesi gerektiği konusunda düşüncelerini dile getirmiştir. Biz bu yazıda söz konusu romanların önsözlerinden, konuyla ilgili müs-takil yazılarından ve bazı romanlarında yeri geldikçe yaptığı değerlendirmelerden yola çıkarak onun çeviriye ilişkin görüş ve düşüncelerini ortaya koymaya çalışacağız. Çevirilerinin hemen tamamını Fransızcadan yaptığı için açıklamaya çalışacağımız görüşler, Fransızcadan Türkçeye çeviri konusu ile ilgilidir.
Ahmet Midhat Efendi’nin çeviri konusuna dair yazılarında iki hususun öne çıktığını görüyoruz. Bunlardan biri, tercüme edilecek romanların seçimi, diğeri ise tercümenin nasıl yapılacağıdır. Midhat Efendi’nin tercüme edilecek romanı seçer-ken okuyucu ilgisini mutlaka göz önünde bulundurduğu ve Fransa’da ilgi gören ve çok satan romanları tercih ettiği görülmektedir. Bu romanları Tercüman-ı Hakikat’te tefrika ettiği ve biraz da bu tefrikaların katkısıyla gazetenin yayınını sürdürdüğü dü-şünülürse bunun sebebi anlaşılabilir. Ancak elbette Fransız okuyucusunun gösterdiği ilgi tek ölçüt değildir; söz konusu romanın aynı zamanda kendi okuyucu kitlesi için de ilgi çekici olacağını öngörmesi ve aynı zamanda ahlâkî ve pedagojik bakımdan faydalı olacağına inanması da gerekir. Midhat Efendi, bu konuya dair bir yazısında4, sadece telif eserlerde değil “tercüme için intihap olunacak şeylerde dahi” mütercimin adeta bir “muharrir” kadar dikkatli olmasının “şan-i vatanperverîsi iktizasından” ol-duğunu belirtir. Ona göre bir başka dilden eser tercüme ederek hizmette bulunmak isteyenler düşünmelidirler ki “hizmet dahi ‘hüsn-i hizmet’ ve ‘su-i hizmet’ diye ikiye münkasımdır”. Görüldüğü gibi Ahmet Midhat Efendi tercüme edilecek eserleri se-çerken bunların okuyucular için her bakımdan faydalı olmalarını istemektedir. Onun, meselenin bu tarafına çok dikkat ettiğini, romanı bir çeşit bilgilenme ve Avrupa me-deniyetini iyi yönleriyle Türk okuyucusuna tanıtma aracı olarak da gördüğü bilin-mektedir. Bu konu üzerinde bugüne kadar çok durulduğu için biz bu yazıda daha çok onun tercüme tekniği bakımından ne gibi düşüncelere sahip olduğunu ortaya koymaya çalışacağız.
Ahmet Midhat Efendi’nin tercümenin yöntemine dair ilk değerlendirmesi, göre-bildiğimiz kadarıyla, Octave Feuillet’den çevirdiği Bir Fakir Delikanlının Hikâyesi romanının başına yazdığı önsözdedir.5 Bu önsözde Ahmet Midhat Efendi, söz konusu romanı, “her lisanın kendisine mahsus bir şivesi olmak itikadında” bulunduğu için “harfi yen” tercüme etmeyeceğini belirtir. Ona göre harfi yen tercümede inat etmek “güzel lisanımıza Frenk kokusu vermek” demektir. Dolayısıyla kendisinin bu çeviri-de yapacağı şey “müellifi n Fransızca olarak tefhim etmeye çalıştığı meramı” Türkçe olarak ifade etmektir.6
Ahmet Midhat Efendi, bu yazısında kullandığı “harfi yen tercüme” kavramının yerine, başka yazılarında, aynı anlamı ifade edecek şekilde, “tercüme-i ayniye” kav-ramını da kullanır. Faydasız ve gereksiz, hatta zararlı olduğunu düşündüğü bu çeviri yöntemine mukabil, kendisinin çeviride uyduğu prensibi ise “tadilen tercüme” kav-ramıyla ifade eder. Paul de Kock’tan çevirdiği Kamere Âşık romanının önsözünde bu “tadilen tercüme” kavramını kullanmış ve şöyle bir açıklama yapmıştır:
… bizim öteden beri ittiba etmiş olduğumuz usul iktizasınca bir romanı aynen tercüme edivermek okuyanlar nezdinde o kadar lezzeti mucip olamaz. Hatta bazı kimselerin böy-le tercüme-i ayniye olmak üzere meydana koydukları romanlar bin türlü şikâyete duçar oldukları hâlde, bizim tercümelerimizin dahi telifl erimiz gibi kari ve karielerimizi mem-nun etmesine sebep işte böyle aynen tercüme edivermeyip tadilen tercüme edişimizdir.
Ahmet Midhat Efendi, bu prensibe bağlı olarak, tercüme edeceği roman üzerin-de, hitap ettiği okuyucu kitlesinin durumunu ve düzeyini göz önünde bulundurarak istediği gibi değişiklikler yapmayı mütercimin hakkı, hatta görevi saymaktadır. Bu bağlamda romanın adını bile değiştirmekte bir sakınca görmemektedir. Örneğin Hec-tor Mallot’un orijinal adı Le Lieutenant Bonet (Mülazım Bonet) olan romanını Bilgiç Kız adıyla çevirerek yayımlamıştır. Bu değişikliğin gerekçesini de bu çeviriye yazdı-ğı önsözde şöyle açıklar:
İsminin tebdilinden maksat hikâye içindeki dört mühim zattan en ehemmi romanın mü-rettibi tarafından Mülazım Bone olacağı tahayyül edilmiş iken bilakis bilgiçliğine mağ-rur olan başka bir kızın Mülazım Bone’ye ehemmiyetçe faik görülmesinden naşidir.
Burada aslında üstü örtülü olarak Ahmet Midhat Efendi’nin, romanın yazarının öne çıkardığı kahramanın yerine kendisinin romandaki diğer bir kişiyi öne çıkarma isteği de ifade edilmiş olmaktadır. Başka deyişle romanın ismini, kendisinin yaptı-ğı “tadilat” sebebiyle değiştirmek lüzumunu hissetmiştir. Romanın içeriğini
değiş-5 “İfade-i Mütercim”, Tercüman-ı Hakikat, s. 878, 27 Mayıs 1881.
6 Daha sonraki çevirilerinin önsözlerinde ve diğer bazı yazılarında da sık sık tekrar edeceği bu düşünce
sebebiyle onun tercüme anlayışı bakımından Voltaire’e benzediği Emel Kefeli tarafından belirtilmiştir. Age., s. 158.
tirmekte nasıl sakınca görmüyorsa adını değiştirmekte de aynı şekilde bir sakınca görmemektedir. Ahmet Midhat Efendi bu “tadilat”ı yaparken elbette çevirdiği eser-deki vakanın esasını değiştirmemekte, kişileri kendi adlarıyla korumakta ve eserde bulunmayan bir vakayı veya kişiyi esere ilave etmemektedir. Fakat Türk okuyucusu için gereksiz bulduğu birtakım ayrıntıları ayıklamaktan da çekinmemektedir. Gerekli “tadilat” yapıldığı halde Türk okuyucusu için anlamlı veya başka deyişle “yararlı” ya da “eğlenceli” hâle gelmesi mümkün olmayan romanları ise tercüme etmek yerine kendisi bir “nazir”ini yazmayı yeğler. Monte Cristo Kontu’na öykünerek Hasan Mel-lah’ı veya Don Kişot’a öykünerek Çengi’yi yazması gibi. Hasan MelMel-lah’ın önsözün-de kendisini bu romanı yazmaya sevk eönsözün-denin Alexandre Dumas’ın romanı olduğunu açıkça belirtir. Çengi’nin önsözünde ise daha da açık bir şekilde Don Kişot’u çevir-menin Türk okuyucusu için çok anlamlı olmayacağını düşündüğü için bunun yerine bir çeşit yerli Don Kişot yaratmak istediğini belirtir. Bu önsözde romanların sadece “havas” için değil “avam” için de yazıldığını belirtir ki bu hükmü onun çevirileri için de geçerli sayabiliriz. Bu “avam” için yazma düşüncesi, onun, Don Kişot’u çevirmek yerine yerli bir benzerini meydana getirmesine yol açmıştır:7
Eğer karilerimiz Don Kişot hikâyesinden Avrupa halkının aldığı kadar lezzet alabilece-ğini itikat etseydik Don Kişot’u İstanbul’a getirmek değil, belki Cervantes’in hikâyesini baştanbaşa tercüme ederdik. Lâkin bu hikâyenin hakkıyla ve lâyıkıyla zevkini çıkarmak Avrupa’da ezmine-i mutavassıta âdât ve etvarını ve bahusus şövalyeler tarihiyle, bir de bunlara isnat edilen hikâyat-ı garibeyi bilmeye mütevakkıf olduğundan ve bunlar bilin-medikçe Don Kişot hikâyesinin bir zevki çıkmayacağından tercüme külfetini ihtiyara mecburiyet görülemez.
Bu ifadelerden onun çevirdiği romanlarda neleri “tadil” ettiğini de tahmin ede-biliriz: Türk okuyucusunun mevcut bilgi düzeyi ile anlayamayacağı Avrupa kültür ve medeniyetine ilişkin ayrıntıları ayıklamakta veya ayıklayamadığı, bazen de ayıkla-mak istemediği, okuyucusunun o bilgileri öğrenmesini istediği durumlarda çeviriyi açıklamalarla genişleterek yapmaktadır.
Bu şekilde genişleterek yaptığı çevirilerden biri Papazdaki Esrar romanıdır. Ken-di ifadesiyle, “musavver” olduğu için Tercüman-ı Hakikat’te tefrika etmeksizin doğ-rudan kitap olarak yayımladığı bu romanı tanıtmak için yazdığı yazıda8, söz konusu romanın ele aldığı konuya göre çok “muhtasar” yazıldığını belirtir ve “Avrupa usul-i maişetine vakıf” olmayan okuyucular tarafından “bihakkın anlaşılması kabil olamaya-cağından” romanı “tavzih” ederek çevirdiğini açıklar. Bir başka yazısında ise “tevsian tercüme” tabirini kullanmaktadır9 ki bu iki kavram aynı maksadı ifade etmektedir.
7 Çengi, (Hzl. Erol Ülgen-Fatih Andı), Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara, 2000, s. 7. 8 “Papazdaki Esrar, Musavver Roman”, Tercüman-ı Hakikat, s. 3112, 1 Teşrinisani 1888. 9 “Müellefat-ı Ecnebiyeden Tarik-i İktibas”, Tarik, s. 4619, 13 Teşrinisani 1898.
Emile Augier’den çevirdiği Nedamet mi? Heyhat! romanının önsözü, Ahmet Midhat Efendi’nin genel olarak roman konusunda dikkate değer görüşler ileriye sürdüğü bir metindir. Bu önsözde tercüme konusuna da değinmiş ve hem niçin bu romanı tercüme etmek istediğini hem de tercümede hangi usule uyduğunu açıklamış-tır. “Tercüme hususundaki mesleğimiz karilerimizin malumudur” diyen ve yukarıda zikrettiğimiz diğer tercümelerinin önsözlerinde dile getirdiği görüşlerini tekrar eden Ahmet Midhat Efendi, kendisinin yaptığı çevirilerin okuyucular tarafından beğe-nilmesinin sebebini de bu yönteme bağlar. O, tercümelerini “bazı mütercimlerin … lisan-ı letafet-resan-ı Osmaniyemizi şivesinden düşürecek, soğuk bir hale koyacak surette” yapmamaktadır; onun tercümeleri, okuyucular tarafından “güya asıl Os-manlıca yazılmış kadar şive-i letafet-i Osmaniyemize muvafık” bulunduğu için be-ğenilmektedir. Bunun sebebi ise kendisinin “Fransızca bir cümleyi, bir kelamı, hatta bir sahifeyi” okuduktan sonra anladığını Osmanlıca olarak yazmasıdır. Bu yüzden yaptığı tercümeler “re’sen Osmanlıca yazılmış gibi”dir.
Diğer bir yazısında10“Bir lisanı tahsil demek o lisanı anlamak ile o lisanı yazmak suretlerine münkasım olur” diyen Ahmet Midhat, tercümenin bu konunun “anlamak” kısmıyla ilgili olduğunu, “matlup olan lisanı anlayıp badehu ondan anlayacağımız şeyleri kendi lisanımızda ifade” ettiğimiz takdirde iyi bir tercüme yapmış olacağımı-zı belirtir. Fakat anlamak sadece kelimelerin anlamlarını bilmekten ibaret değildir, dolayısıyla çeviri yapabilmek için bir dili “künhüyle, hakikatiyle” anlamak gerekir. Aksi takdirde örneğin “mort bleu” terkibini kelimelerin sözlük anlamlarından yola çıkarak “mavi ölüm” diye çevirmek gibi tuhafl ıklar ortaya çıkar. Bu yüzden Ahmet Midhat Efendi’ye göre Fransızcayı ortalama bir düzeyde öğrendikten sonra bu dilin “klasiklerini de taallüm ve tederrüs” etmelidir. Mekteb-i Sultani gibi okullarda Fran-sızcanın “baccalauréates science” seviyesinde öğretildiğini, çeviri yapabilmek için “baccalauréat es lettres” seviyesine çıkmak gerektiğini ve ancak bu takdirde yeni yetişen gençlerin mütercim olarak “iktidar-ı tam ile hareket” edebileceklerini belirtir.
Ahmet Midhat Efendi, Tarik’te çıkan“Müellefat-ı Ecnebiyeden Tarik-i İktibas”11 başlıklı yazısında da Fransızca eserleri çevirmek için sadece bu dili bilmenin yeterli olmadığı üzerinde durur. Kendisinin gençleri yazma konusunda hep teşvik ettiğini hatırlatan yazarımız, söylediklerinin yanlış anlaşılmaması gerektiğini baştan belirte-rek, sadece Fransızcayı iyi öğrenen, ancak bunun yanı sıra hiçbir bilgiye sahip bulun-mayan bazı gençlerin birtakım kitapları hiç anlamadan tercüme etmelerinin sakıncası üzerinde durmuştur:
Bazen maatteessüf görürüz ki bir genç kendi hazine-i irfanı müdehharat-ı lazımeden
10 “Usul-i Tercüme”, Tercüman-ı Hakikat, nr. 3556, 12 Nisan 1890. 11 Nr. 4619, 13 Teşrinisani 1898.
nehy olduğu hâlde yalnız bir lisan-ı ecnebîye vukuf peyda eylemiş olur da eline geçen şeyi tercüme suretiyle ispat-ı ehliyet etmeye çalışır. Evet! Tercüme dahi sanat-ı tahririn pek mühim bir şubesini teşkil eder. Fakat bizim bahseylediğimiz genç, usul ve erkânı başkaca, hem de pek büyük ihtimamla etrafl ıca temhid edilmek lazım gelen tercüme erbabından değildir. Eline geçen şey hangi ilme ait ise o ilme vukufu yok. Vukufu yalnız lisanadır. Zanneder ki ondan vakıf olmadığı, bilmediği bir şeyi de tercüme eder. Çünkü onun itikadına göre tercüme demek mütercemün-anh olan lisandaki kelimelerin Türkçe-lerini yan yana dizmekten ibarettir. Şayet bir kelimenin Türkçesini bilmiyor ise Biyanki ve Hançeri ve Malof ve Kalfa ve Sami gibi kavamis-i Franseviye’den birisinde o kelime-nin hizasına yazılmış olan Türkçeyi alıp koyuverir. İşte tercüme oldu. Fakat bunu okuyan ne anlar? Tercüme eden kendisi anlamış mı ki okuyan dahi anlayabilsin?
Bu yazının tarihi göz önünde bulundurulursa Ahmet Midhat Efendi’nin eleştiri-lerinin hedefi nde daha ziyade Servet-i Fünuncuların bulunduğu düşünülebilir. Ancak o yıllarda çevirilerin çok arttığı, Servet-i Fünun’un dışında İrtika, Terakki, Malumat vb. dergilerde bugün ismini hatırlamadığımız birçok genç kalemin Fransız edebiya-tından çeviriler veya okuduklarının etkisinde kaleme aldıkları yazılar yayımladıkları-nı biliyoruz. Ahmet Midhat Efendi’nin şu satırlarıyayımladıkları-nın hedefi nde de bu türden yazılar vardır:
…bazı resail-i mevkutede gördüğünüz hikmet ve felsefe ve sanayi-i nefi se intikadatı işte hep bu yolda tercüme olunmuş veyahut tercüme oldukları ketm ile muharririnin güya kendi telifi olmak üzere meydana konmuş şeylerdir. Kant’tan, Renan’dan, Spencer’den bahsederler. Wagner’i, Verdi’yi, Gounod’u fi lanı mevki-i intikada çekerler. Materyalizm, spritüalizm mesalik-i felsefîsinin en ince çığırlarına kadar zihinlerinizi sevk etmeye ça-lışırlar. Müzikada sol minor melodileri esnasında birdenbire fa majore intikalin tatsız olacağını şerh ederler. Emile Zola ile Balzac’ın roman meslekleri ile şive-i ifadeleri ara-sındaki farkı tetkike girişirler. Edebiyatça makbuliyet ve makduhiyet muvazenesi için sanayi-i nefi seden misaller iradına kalkışırlar. Venus De Milo’nun kırık kollarını bahse katarlar. Rafael’inâsârı üzerinde icale-i efkâr eylerler. Yunan ve Latin mitolojilerine ka-dar giderler. Siz ise bunları okursunuz okursunuz da hiçbir şey anlayamazsınız. Taaccüp etmeyiniz. Yazanlar dahi hiçbir şey anlayamayarak yazmışlardır. Çünkü onlar telif sure-tiyle kendileri tarafından değil tercüme suresure-tiyle yazılmışlardır.
Ahmet Midhat Efendi’ye göre bu türden yazılar esasında “hep tercüme”dir:
Hem de erbabı meyanında danışık dövüşükçesine hasbihal nev’inden yazılmış şeylerin tercümesi. Mütercimi anlamayarak tercüme eylediği için fena tercümesi! Çünkü anlaya-rak tercüme etmesi lazım gelse idi kendisi dahi anlataanlaya-rak tercüme eder idi, tevsian ter-cüme eder idi. O hâlde dahi okuyan yalnız anlamakla değil belki o zamana kadar henüz bilmediği şeyleri öğrenmekle daha ziyade müstefi t olur idi.
Bu naklettiğimiz ifadelerden de anlaşılacağı üzere Ahmet Midhat Efendi tercü-me eserlerde de telif eserlerde olduğu gibi faydayı ön planda tutmaktadır. Bu fayda amacının gerçekleşmesi için ise tercüme edilen metnin Türk okuyucusu için anlaşılır
