Öğretim Teknikler

Öğretimde teknik, öğretim etkinliği için baĢvurulması gereken beceri ve iĢlemdir. Yönteme göre daha dar kapsamlıdır. Bir metodun içinde çeĢitli teknikler kullanılabilir. Bütün derslerde tek bir yöntem veya teknik kullanan öğretmen çok baĢarılı olamaz. Öğretim teknikleri, öğrenmenin etkili bir Ģekilde gerçekleĢmesinde önemli bir rol oynar (Vural, 2004).

2.2.4.3.1. Anlatım Yönteminin Teknikleri

Konferans: Sanatsal, bilimsel-toplumsal, eğitsel konularda uzmanlarca açıklama yapmak amacıyla yapılan bir konuĢma türüdür. Amaç dinleyicilere bilgi vermektir (Demirel, 1999).

Diyalog: Belirlenen hedefler doğrultusunda soru ve cevap formu kullanılarak

diyalog sürdürülür. Örneğin: sınıfta müdür, öğretmen ve öğrencilerin görevleri konusuyla ilgili ilkeler öğrencilere kazandırılırken, öğrencilerden biri müdür diğeri öğretmen ve bir diğeri de öğrenci olur, sorular sorulur. Böylece diyalog baĢlatılır, sunular aktarılır(Boytekin, 2004).

Sunu (Brifing): Farklı konularda bir üst kurul veya yöneticiye kısa, öz ve doğru

bilgiler vermek amacıyla kurulan bir sözel iletiĢim türüdür(TaĢdemir, 2007).

Söylev (Nutuk): Herhangi bir konuda, duygusal yönü baskın ve dinleyicileri

coĢturmak için ilan bir konuĢma türüdür. Nutuk kısa olmalı ve etkileyici bir ses tonuyla verilmelidir(TaĢdemir, 2007).

Demeç: Genelde yetkililer yayın organlarına açıklamalarda bulunacaklarında

demeç verirler. Öğretmenler de öğrencilere belli konularda demeç verebilirler (Demirel, 1999).

2.2.4.3.2. TartıĢma Yönteminin Teknikleri

Münazara: Ġki ekibin; bir konuyu ele alarak, dinleyiciler ve bir jüri önünde iki

karĢı tezi savunmalarıdır. Bu metot, öğrencilerin görüĢlerini düzenli ve anlaĢılır bir biçimde açıklamalarına, konuları çok yönlü kavramalarına, karĢıt görüĢleri çürütmek için bilgilerden süratle yararlanmalarına yardım eder (Küçükahmet, 2007).

Panel: 3 - 5 kiĢilik bir grubun önceden belirtilmiĢ bir konuyu dinleyici grubu

önünde samimi bir hava içinde tartıĢmasıdır. Panelin gayesi, bir meseleyi çeĢitli yönleriyle aydınlatmak, çeĢitli eğilim ve görüĢleri ortaya koymaktır (Tomlinson, 2001).

Zıt Panel: Bu teknik ile, iĢlenmiĢ olan konuların tekrar edilmesi mümkün

olmaktadır. Sınıf ikiye ayrılır. Yarısı soru soran yarısı da cevap veren grup içinde yer alır. Uygulamaya geçilmeden önce konuĢmaları yönetecek lider seçilir. Her bir bölüm tekrar dört ya da altı kiĢilik gruplara ayrılır. Soru soracaklar sorularını tespit ederken diğerleri de kendilerine sorulması muhtemel olan sorulara cevap hazırlar (Borich,2000).

Sempozyum: Bir konunun çeĢitli yönleriyle küçük bir grup tarafından sunulması

için yapılan seri halde konuĢmadır. Sempozyumda, her oturumda üye sayısı 3‟den az 6‟dan çok olmamalıdır. Her üye belli bir konuda ya da o konunun bir kısmı üzerinde bir konuĢma yapmakla görevlidir (Boytekin, 2004).

Açık Oturum: Bir grubun bazı kurallara uygun olarak bir konuyu dinleyiciler

önünde tartıĢmalarıdır. Üyeler baĢkandan söz alarak konuĢurlar(Boytekin, 2004).

Forum: Genellikle sınıfta panelden sonra bir de forum yapılarak, sınıftan konu

üzerinde söz almak isteyen öteki öğrencilere söz verilir (Lefever, 1997).

Kollegyum: Ġki panel grubundan meydana gelir (Lefever, 1997).

Beyin fırtınası: Bir probleme çözüm getirmek ve çeĢitli konularda fikir ve

düĢünce üretmek için kullanılan tekniktir. Önemli olan çok sayıda fikir ve düĢünce üretmektir; fikrin niteliğinden çok niceliği önemlidir. Bireyleri heyecanlı bir ortama yönlendirerek yaratıcı ve orijinal görüĢleri söyleme, problemi çözmeye yarayacak görüĢleri belirlemeye yarar (Borich, 2000).

2.2.4.3.3. Grupla Öğretim Yönteminin Teknikleri

Proje çalışması: Öğrencinin gerçek yaĢam koĢullarında (veya gerçeğe yakın)

gerçekleĢtirdiği zihinsel ve fiziksel bir etkinliktir. Proje konusu öğrenci tarafından veya öğretmenin hazırlayacağı bir listeden seçilebilir. Bireysel hazırlanabileceği gibi grup olarak da hazırlanabilir. Amacı öğrenciye birinci elden bir Ģeyin nasıl yapılacağını deneme fırsatı vermektir (Lefever, 1997).

Gösteri: Ġzleyici grubun önünde bir iĢin nasıl yapılacağını göstermek ya da genel

ilkeleri açıklamak için baĢvurulan tekniktir. Sınıf içerisinde genellikle öğretmen ya da varsa kaynak kiĢilerce yapılır. Bu tekniği uygulamak için sınıf içinde etkin ve yoğun hazırlık gerekir (Borich,2000).

Soru-cevap: Öğrencilere düĢünme ve konuĢma alıĢkanlıkları kazandırma

bakımından önemli bir tekniktir (Vural, 2004).

Rol Yapma: Öğrencinin kendi duygu ve düĢüncelerini baĢka bir kiĢiliğe girerek

ifade etmesini sağlayan tekniktir. Öğrencinin iyi rol yapabilmesi için yaratıcı düĢünce önemlidir. Rol yapma, sosyo-drama olarak da adlandırılır. Diğer bir deyiĢle sosyo- drama, öğrencilere, insan iliĢkileri konusunda daha çok bilgi, beceri ve anlayıĢ

kazandırmayı öngören ve oyun (drama) tekniklerinden yararlanma temeline dayalı deneysel bir eğitim tekniğidir (Tomlinson, 2001).

Gözlem, gözlem gezisi, deney: Gözlem, belli eğitsel amaçları gerçekleĢtirmek

için herhangi bir olay veya varlığı önceden hazırlanmıĢ bir plan çerçevesinde incelemektir. Gözlem amaçlı ve planlı bir etkinliktir. Gözlem gezisi, okulda organize edilen gözleme iliĢkin geziye denir. Deney, herhangi bir olay veya varlığı meydana getiren iliĢkilerin daha anlaĢılmasını sağlamak amacıyla kullanılan bir tekniktir (Boytekin, 2004).

Problem çözme: Öğrencilerin karar verme ve çözüm üretme yeteneklerini

geliĢtirmek için kullanılan bir yöntemdir. Amacı öğrencilerin karar verme yeteneklerini geliĢtirmek ve hayat boyu kullanabileceği "problem çözme yeteneğini" kazandırmaktır. Dewey‟in "bilimsel yöntemi" seçilen problemini çözülmesi için iĢe koĢulur. Problem de birey ve toplumların karĢılaĢtığı ve çözülmesi gerekli güçlüklerdir (Borich, 2000).

Benzetim: Öğrencilerin bir olayı gerçekmiĢ gibi ele alıp üzerinde eğitici çalıĢma

yapmalarını sağlayan tekniktir. Analiz ve sentez yapabilme yeteneklerini geliĢtirir. Diğer bireylerle daha iyi iletiĢim kurabilirler (Lefever, 1997).

İş Birliğine Dayalı Öğrenme (kubaşık öğrenme): Ortak öğrenme amaçlarını

maksimum düzeyde gerçekleĢtirmek üzere öğrencilerin küçük gruplar hâlinde (2-4 kiĢilik) iĢ birliği içerisinde birlikte çalıĢması esasına dayalı interaktif bir öğrenme- öğretme metodudur (Tomlinson, 2001).