Yedinci Kıta Filminin Özeti

Film, araba yıkama sahnesi ile başlamaktadır. Arabanın içinde Anne (Anna), Baba (Georg), ve kızları Eva sessizce oturup arabanın yıkanmasını bekler. Haneke, arabanın yıkanma sahnesini reel zamanda, tek planda gösterir. Araba

yıkanır ve oradan çıkarlar. Film 3 bölümden oluşur ilk bölüm 1987 ile başlar. Sabah saat 6’dır alarm ile radyo açılır. Anne ve baba uyanır. Birbirlerine “Günaydın.” derler. Filmin ilk sahnesinden beri karakterlerin yüzleri gözükmemektedir. Yönetmen el, ayak gibi uzuvları ve nesneleri göstermeyi tercih eder. Aile güne hazırlanırken arka planda radyo haberlerinin sesi duyulmaktadır. Aile, birlikte kahvaltı yapar, ancak aralarında çok fazla iletişimde bulunmazlar. Aile, kahvaltı yaptıktan sonra birlikte arabaya binerler ve evden çıkarlar. Baba ilk önce kızını okula, daha sonra karısını işe bırakır. Sahne değişir, kadının sesi duyulur. Kadın kayınvalidesine mektup yazmıştır onun seslendirilmesini izleyici duyar. Anna, annesinin ölümünden dolayı kardeşinin çok etkilendiğinden bahseder. Kadın, hem ailesi hem işi ile ilgilenmekten yorulduğunu belirtir.

Sahne Eva’nın okulunda açılır. Öğretmeni Eva’yı kucağına alır sınıftan çıkarır. Eva’ya gözlerinin görüp görmediğini sorar. Kız cevap vermez. Arkadaşı “Görmüyor.” der. Öğretmeni zorlasa da Eva cevap vermez. Ama öğretmeni onun yalan söylediğini anlar. Anne ve baba markette alışveriş yapmaktadır. Alışverişten sonra eve dönerler. Sahne değişmiş sabah olmuştur. Telefon çalar, anne açar. Telefonun karşı tarafında Eva’nın öğretmeni vardır ve durumu anlatır. Anne sinirlenmiştir kızının odasına gider. Kızına sorunun ne olduğunu, iyi olup olmadığını sorar. Kız cevap vermez. Annesi “Bir şey yapmayacağım doğruyu söyle.” der. Kız “evet böyle bir şey söyledim” der. Annesi kendini tutamaz kıza tokat atar.

Akşam olmuştur aile masada yemek yemektedir. Yemeğe misafir olarak Anna’nın kardeşi gelmiştir. Neşeli bir şekilde yemek yedikleri görülür. Arka planda ise yüksek sesle müzik çalmaktadır. Aile bir süre hiç konuşmadan, sessiz şekilde yemeğe devam eder. Daha sonra kardeş durduk yere ağlamaya başlar. Ablası yanına gider ve ona sarılarak teselli etmek ister. Sahne değiştiğinde ailenin hep beraber tepkisiz bir şekilde televizyona baktıkları görülür. Anne kızının odasını karıştırmaktadır. Karıştırırken masasında bir gazete kupürü görür. Gazetedeki haberin başlığında “Kör ama yalnız değil.” yazmaktadır. Kızın ilgi çekmek için böyle bir haberden esinlendiği anlaşılmaktadır. Anne bu haberi gördükten sonra yatmaya hazırlanan kızına kendisini sevdiğini söyler. Kendini zaman zaman yalnız hissedip hissetmediğini sorar. Kız “Hayır” cevabını verir.

“Filmin ikinci bölümü” yazısı görülür yıl 1988’dir. Sıradan bir sabaha uyanan aile hazırlıklarını yapar ve evden çıkar. Yine bir dış ses ile kadının

kayınvalidesine yazdığı mektubu seyirci öğrenir. Kadın, kocasının işinde yükseldiğinden bahseder. Aile, yağmurlu bir akşamda arabalarında eve doğru giderken yol kenarında kaza yapmış arabaları ve yerde yatan cesetleri görür. Ancak fazla tepki vermeden yollarına devam ederler. Filmin ilk sahnesinde olduğu gibi aile arabalarının içinde arabanın yıkanmasını sessiz şekilde beklemektedirler. Ancak bir süre sonra anne durduk yere ağlamaya başlar. Kızının elini tutar, kocası ona doğru bakar daha sonra kadın kendine gelir.

“Filmin üçüncü bölümü” 1989’da geçmektedir. Ailenin Georg’un anne babasını ziyaret ettiği ve dönüş yoluna geçtikleri görülmektedir. Anne doktora gider ve ilaç alır. Doktor “Bu son artık iyileştin.” der. Baba ise balyoz, balta, testere gibi aletler alırken görülür. Daha sonra anne ve baba bankaya giderler. Bankadan bütün birikimlerini çekmek istediklerini söylerler. Bankanın sebep sormasına kadın “Ülke değiştireceğiz Avustralya’ya gideceğiz.” cevabı verir. Eve geldiklerinde kadın aldığı ilaçları ilaç kutusuna koyar. Okulu arar ve kızının okula gelemeyeceğini söyler. Baba ise arabasını yıkatır ve kızı ile arabasını satmaya gider ve arabasını satar. Dönüşte eve taksi ile gelirler. Baba sokağa uzun uzun bakar ve eve girer. Kapıyı kitler, panjurları kapatır. Babanın sesi duyulur. Ailesine mektup yazdığı anlaşılır. Mektupta bir karar aldıklarını ve Eva’nın kendileriyle gelmesinin daha iyi olacağına karar verdiklerini belirtir. Hayatlarını düşününce sonun kaçınılmaz olduğundan söz eder. “Ardımızdan üzülmeyin.” der. Anlaşılmaktadır ki bu bir veda mektubudur. Aile, her zamanki gibi sessiz sakin yemek yerken telefon çalar. Baba gider telefonu açar, kapatır. Daha sonra telefonu açık bırakır. Aile sabah kahvaltı yaparken görülür. Kahvaltının ardından aile evdeki bütün eşyaları kırmaya, parçalamaya başlar. Baba balyozu akvaryuma vurur. Balıklar yerde can çekişir. Bu manzarayı gören kız dayanamaz ve gitmek ister. Ancak annesi onu sakinleştirir. Kapı çalar ve gelenler telefon arıza ekibindendirler. Telefonlarının sürekli meşgul çaldığını arıza olup olmadığını sorarlar. Adam arıza olmadığını kimseyle konuşmak istemediği için açık bıraktığını söyler. Görevliler telefonu açık bırakmanın yasak olduğunu söylerler. Adam “peki” der kapıyı kapatır. Adam daha sonra telefonu açar ve zilini iptal eder aynı uygulamayı kapı zili içinde yapar. Kameranın açısında klozet vardır. Paraların klozete atılıp üstüne sifon çekildiği görülür. Televizyon izleyen baba ile kızın yanına anne gelir. Kızına hazırladığı ilacı verir. Kız içer “Bu çok acı.” der. Anne ve baba kızlarının ölümünü soğukkanlılık ile izlerler. Kız öldükten sonra

anne kendisine de ilaç hazırlar içer ve bir süre sonra o da ölür. Geride tek kalan adam duvara kızının ve karısının hangi tarih hangi saatte öldüğünü yazar. En son sahnede baba da ölmüştür. Televizyon açıktır ve görüntü yoktur…