Sivil mimarlık örnekleri toplumun belirli bir döneme ait sosyal, kültürel ve ekonomik yaşantısını yansıtan birer belge niteliğindedir. Yapım teknikleri ve malzeme kullanım detaylarıyla özel yapılar olan ahşap örnekler günümüz kent koşullarında giderek azalmaktadır. Hatta 19. Yüzyıl sonları gibi çok uzak olmayan bir geçmişe ait yapılar dahi bugün varlığını sürdürememektedir. Osmanlı’nın sur dışındaki ilk yerleşimi olan Eyüp sosyal, kültürel ve ekonomik gelişmeleriyle İstanbul’un önemli ilçelerinden biri konumundadır. Eyüp İslambey Mahallesi 217 Ada 65 Parsel’de yer alan tez konusu yapılar, günümüze büyük ölçüde korunarak gelmiş nadir örneklerdendir. Bu nedenle; belli bir dönemin yapım tekniklerine, mimari uslubuna ve yaşantısına ışık tutan söz konusu yapıların belgelenmesi ile birlikte korunması yönünde fikir yürütülmesi, gelecek kuşaklara aktarımı açısından oldukça önemlidir. Çalışma kapsamında tez konusu yapıların mevcut durumunun detaylı belgelenmesinin yanı sıra, çeşitli yazılı ve sözlü kaynaklardan araştırmalar yapılarak ve benzer yapılar incelenerek, yapıların geçmişteki durumlarını gösteren restitüsyon projeleri hazırlanmıştır. Bu süreçte, sivil mimarlık örneklerinin bir çoğunun detaylıca belgelenmeden yok olduğu ve belirli bölgeler dışında görsel arşivin çok sınırlı sayıda bulunduğu tespit edilmiştir. Ayrıca yapının yakın çevresi ve içinde bulunduğu İslambey Mahallesi de tez çalışmaları dahilinde araştırılmıştır. İslambey Mahallesi ile ilgili yazılı ve görsel kaynakların az sayıda olduğu saptanmıştır. Ulaşılan bilgiler derlenmiş, güncel fotoğraflar ve kişisel gözlemlerle desteklenerek tez içerisinde sunulmuştur. Bu çalışmaların gelecekte İslambey Mahallesi çevresinde yapılacak araştırmalara kaynak olması hedeflenmiştir.
Tez sürecinde orman endüstri mühendisleri, sanat tarihçisi, mimarlık tarihçisi, fotoğrafçı, inşaat mühendisi ve mimarlar olmak üzere farklı disiplinlerde çalışmalarını sürdüren uzmanlardan destek alınmıştır. Bu durumun ortaya çıkan ürüne kattığı artı değerden yola çıkılarak, disiplinler arası çalışmaların teşvik edilmesinin olumlu sonuçlar yaratacağı düşünülmektedir.
Sahiplerinin ve kiracı kullanıcılarının büyük çabalarıyla ayakta duran söz konusu kültür mirası yapılar, yetkililerin yeterli özeni göstermemesi sebebiyle zarar
görmüştür. 1 metreyi aşan yol kotu yükseltmeleri ile cumbalar ve bodrum katı kullanılamaz duruma gelmiştir. Çeşitli bakım ve onarım çalışmaları yapılsa dahi, sokaklarda bu yönde bir gelişme olmadığı takdirde söz konusu mekanları kullanmak mümkün olmayacaktır. Kültür varlıklarımıza sahip çıkabilmek için bireysel çabaların yetmediği, çeşitli kurumların ve belediyelerin de bu yönde ortak çalışmalar yapması gerektiği sonucuna varılmıştır. Günümüzde etkin olarak kullanılan yapıların, sorunları ve ihtiyaçları göz önünde bulundurularak korunması yönünde bir restorasyon projesi önerisi geliştirilmiştir.
Çevresinde benzer örnekleri kalmamasına rağmen, büyük ölçüde korunarak günümüze ulaşan İslambey Çeşmesi Sokak No:14 ve 14/1’deki örnekler nitelikli ahşap yapılardır ve korunması bir kültür mirasının yaşatılması açısından önem taşımaktadır. Tarihi boyunca işlevi değiştirilmeden kullanılmaya devam edilen tez konusu yapıların, ihtiyaç doğrultusunda bakım ve onarımı yapılarak geleceğe taşınması, diğer sivil mimarlık yapılarına örnek teşkil etmesi açısından da olumlu sonuç doğuracaktır.
KAYNAKLAR
Ahunbay, Z. (2007). Tarihi Çevre Koruma ve Restorasyon, Tarihi Ahşap Yapıların Korunması İçin İlkeler, s. 177-180, YEM Yayın, Istanbul
Ayvansarayi H., Ali S. ve Süleyman B.(2001). Hadikatü’l Cevami (İstanbul Camileri ve Diğer Dini Sivil Mi’mari Yapılar), Galitekin A. N., İşaret Yayınları
Bay, Y. (2004). Eyüp, Vezir Tekkesi Restorasyon Projesi, Yüksek Lisans Tezi, , İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul
Çapar, N. (1978). Eyüp’teki Ahşap Evler, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Bölümü,Bitirme Tezi
Egemen, A. (1993). İstanbul’un Çeşme ve Sebilleri, , Arıtan Yayınevi, İstanbul Eldem, S. H. (1954). Türk Evi Plan Tipleri, İstanbul Teknik Üniversitesi, İstanbul Eldem, S. H. (1984). Türk Evi: Osmanlı Dönemi, Cilt 1, T.A.Ç Vakfı, Güzel
Sanatlar Matbaası, İstanbul
Eldem, S. H. (1986). Türk Evi: Osmanlı Dönemi, Cilt 2, T.A.Ç Vakfı, Güzel Sanatlar Matbaası, İstanbul
Ergin, O. N. (1934). İstanbul Şehri Rehberi, Matbaacılık ve Neşriyat Türk A.Ş., İstanbul
Haskan, M. N. (1996). Eyüp Sultan Tarihi, Eyüp Sultan Belediyesi, İstanbul
İBB KUDEB (2009). KUDEB Ahşap Eğitim Atölyesi Geleneksel Ahşap Yapı Uygulamaları, İ.B.B KUDEB Yayınları, İstanbul
İnalcık H. (1994) Eyüp Projesi, (editor: Artan T.) Eyüp: Dün/Bugün, Sempozyum 11-12 Aralık 1993, Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul
Kamacıoğlu, F. (1974). Beşiktaş ve Civarının Ahşap Evleri, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Bölümü, Lisans Tezi
Kara (Ensari) F. (1994) “Eyüp”,Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi, Cilt 3, İstanbul
Kara (Ensari) F. (1994). İstanbul Metropoliten Alan Gelişme Sürecinde Bir Dini, Kültürel Sosyal Yerleşim Merkezi-Eyüp, (Doktora Tezi), İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü
Körçeşme, N. (2012). Eyüp Merkez Yerleşmesinde Geleneksel Konut Mimarisi, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul
Kuban, D. (1970). İstanbul’un Tarihi Yapısı, Mimarlık, Sayı 5, s. 25-48, İstanbul Kuban, D. (1998). Kent ve Mimarlık Üzerine İstanbul Yazıları, Yapı-Endüstri
Kudde, E. ve Aksoy P., (2009). Ahşap Yapıda Koruma-Uygulama Metodolojisi 1, Restorasyon Konservasyon Çalışmaları, İstabul
Küçükerman, Ö. (1995). Anadolu Mirasında Türk Evleri, TC Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara
Öz, T. (1962). İstanbul Camileri, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara
Özaslan, N. (1999). Eyüp Kentsel Tarihinde Osmanlı Öncesi Dönem, Tarihi, Kültürü ve Sanatıyla III. Eyüp Sultan Sempozyumu Tebliğler, 28-30 Mayıs 1999, Eyüp Sultan Belediyesi Kültür ve Turizm Müdürlüğü Yayınları, İstanbul
Özaslan, N. (1999). From the Shrine of Cosmidion to the Shrine of Eyüp Ensari, Greek, Roman and Byzantine Studies 40, p. 379-399
Şen, Z. (1977). Eminönü-Eyüp Sahil Şeridi Arasındaki Ahşap Evler, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Bölümü,Bitirme Tezi Tanışık, İ. H. (1943). İstanbul Çeşmeleri I, İstanbul Ciheti, S. 100-101, Maarif
Matbaası, İstanbul
Tanman, B. (1990). İstanbul Tekkelerinin Mimari ve Süsleme Özellikleri Tipoloji Derlemesi”, Doktora Tezi, İ.Ü Edebiyat Fakültesi, Türk ve İslam Sanatı Ana Bilim Dalı
Tanman, B. (1994). İslam Bey Mescidi ve Tekkesi, Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi, Cilt 4, İstanbul
Tozu, A. (2002). 16. Yüzyıl İstanbul Mescidleri, Yüksek Lisans Tezi, MSGS Üniversitesi, İstanbul
Türkmenoğlu, Ş. (2005). Bir Semte Gönül Vermek, ABC Kitabevi, İstanbul Url-1 <http://islambey.meb.k12.tr/>, alındığı tarih: 08.03.2013
Yenen, Z. , Yakar, H., Akın O. (2000), Eyüp: Dönüşüm Sürecinde Sosyal- Ekonomik-Mekansal Yapı, Eyüp Belediyesi, İstanbul
Yenen, Z. ve Yakar, H. (2001), Eyüp’te Ekonomik ve Sosyal Değişimin Fiziksel Doku Aracılığıyla İrdelenmesi, Tarihi, Kültürü ve Sanatıyla V. Eyüp Sultan Sempozyumu Tebliğler, 11-13 Mayıs 2001, Eyüp Sultan Belediyesi Kültür ve Turizm Müdürlüğü Yayınları, İstanbul
Harita ve Fotoğraflar:
İstanbul Büyükşehir Belediyesi Arşivi (Şehir Rehberi ve Hava Fotoğrafları) İstanbul II Numaralı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Bölge Kurulu Arşivi Alman Mavileri Haritası ve Osmanlıca Kopyası, İstanbul Atatürk Kitaplığı Arşivi Eyüp Belediyesi ve KUDEB Arşivi
Vakıflar Genel Müdürlüğü Arşivi Şener Türkmenoğlu Fotoğraf Arşivi
EKLER
EK A: Eyüp Semtine Dair Haritalar Ve Belgeler
EK B: Yapılara Ve Yakın Çevresine Ilişkin Eski Fotoğraflar
EK C: Yapıların Çevresinin Günümüzdeki Durumunu Belgeleyen Fotoğraflar EK D: Yapıların Günümüzdeki Durumunu Belgeleyen Fotoğraflar
EK E: Rapor, Bildirge ve Kararlar
EK F: İncelenen Diğer Yapılara İlişkin Belgeler EK G: Çizimler
EK A
Şekil A.1 : Eyüp İlçesi, 2013, IBB Şehir Rehberi
Şekil A.4 : Alman Mavileri Haritası Osmanlıca Baskısı, Atatürk Kitaplığı Arşivi
Şekil A.6 : 1966 Hava Fotoğrafı, İstanbul Büyükşehir Belediyesi Arşivi
Şekil A.8 : 1982 Hava Fotoğrafı, İstanbul Büyükşehir Belediyesi Arşivi
Şekil A.10 : 1996 Hava Fotoğrafı, İstanbul Büyükşehir Belediyesi Arşivi
Şekil A.12 : 2013 Hava Fotoğrafı, Googlemaps
EK B
Şekil B.1 : İslambey Mah., 1930’lar, Ş.Türkmenoğlu Arşivi
Şekil B.2 : İslambey Çeşmesi, Yılı Bilinmiyor16, Eyüp Bel. Arşivi
Şekil B.3 : İslambey Camii, 1963, Vakıflar Müdürlüğü Arşivi
Şekil B.5 : İslambey Caddesi, Y.B., Eyüp Belediyesi Arşivi
Şekil B.7 : İslambey Camii, Y. B., Eyüp Belediyesi Arşivi
Şekil B.9 : İslambey Camii, Y. B., Eyüp Belediyesi Arşivi
Şekil B.11 : İslambey İlköğretim Okulu Arazisi, 1940’lar, Ş. Türkmenoğlu Arşivi
Şekil B.13 : İslambey Mahallesi Bostanı, 1960lar, Ş. Türkmenoğlu Arşivi
Şekil B.14 : İslambey Çeşmesi Sokak, 1970 sonları, Eyüp Belediyesi Arşivi
Şekil B.15 : İslambey Çeşmesi Sok. ile Bahçeli Çeşme Çıkmazı Kesişiminden Yapıya Bakış,1994, Anıtlar Kurulu Arşivi
Şekil B.17 : İslambey Çeşmesi Sokak, Y. B., Anıtlar Kurulu Arşivi
Şekil B.19 : Kuzeydoğu Cephesi,Y.B., Anıtlar Kurulu Arşivi
Şekil B.21 : Bahçeli Çeşme Çıkmazı Sok, Y. B., Anıtlar Kurulu Arşivi
Şekil B.23 : İslambey Çeşmesi Sokak, 2000’ler, Anıtlar Kurulu Arşivi
Şekil B.1 : İslambey Çeşmesi Sok., 2000’ler, Anıtlar Kurulu Arşivi
Şekil B.3 : İslambey Çeşmesi Sokak, 2000’ler, Anıtlar Kurulu Arşivi
EK C
Şekil C.1 : Bahçeli Çeşme Çıkmazı Sokağı
Şekil C.3 : İslambey Caddesi’nden İslambey Camii'ne Bakış
Şekil C.7 : İslambey Çeşmesi Sokak
Şekil C.9 : İslambey Çeşmesi
EK D
Şekil D.1 : İslambey Çeşmesi Sokak’tan Görünüş
Şekil D.2 : İslambey Çeşmesi Sokak’tan Güneydoğu Cephesi
Şekil D.3 : Konut A Güneydoğu Cephesi
Şekil D.6 : Bahçe Duvarı ve Bahçe Kapısı
Şekil D.9 : Bahçe Duvarı ve Kapısı
Şekil D.11 : Bahçe Duvarına Bitişik Tuğla İz
Şekil D.13 : Kuzeybatı Bahçe Duvarı
Şekil D.14 : Bahçeden Konut B Kuzeybatı ve Güneybatı
Şekil D.15 : Konut B Güneybatı Cephesi
Şekil D.17 : Konut A Güneybatı Cephesi
Şekil D.19 : PZ05 Penceresi
Şekil D.21 : Konut B Kuzeybatı Cephesi
Şekil D.23 : A.Z01 Mekanı’ndan Ana Giriş Kapısına Bakış
Şekil D.25 : A.Z01 Giriş Mekanı Özgün Döşeme Karoları
Şekil D.27 : A.Z02 Mekanı Kuzeybatı duvarı
Şekil D.28 : A.Z02 Mekanı Güneydoğu ve Kuzeydoğu Duvarları
Şekil D.29 : A.Z02 Mekanı Güneybatı ve Kuzeybatı Duvarları
Şekil D.31 : A.Z04 Mekanı Giriş Kapısı
Şekil D.33 : A.Z04 Mekanı Kuzeydoğu Duvarı
Şekil D.35 : A.Z05 Sofa
Şekil D.37 : A.Z05 Sofa’nın Güneybatı Duvarı
Şekil D.39 : A.Z05 Sofa’da Tavan Detayı
Şekil D.41 : A.Z06 Mekanı- Mutfak
Şekil D.42 : A.Z07 Mekanı Kuzeybatı ve Kuzeydoğu Duvarları
Şekil D.43 : A.Z07 Mekanı PZ02 Penceresi
Şekil D.45 : A.Z08 Mekanı, Bahçeye Çıkış Kapısı (KZ05)
Şekil D.47 : B.Z09 Mekanı- Mutfak
Şekil D.49 : B.Z09 Mekanı- Mutfak Kuzeybatı Duvarı
Şekil D.51 : B.Z10 Hela Tavan Detayı
Şekil D.54 : B.Z12 Mekanı- Sahanlık
Şekil D.56 : A.101 Mekanı – Sofa
Şekil D.58 : A.101 Mekanı – Sofa
Şekil D.60 : A101 Mekanı - Sofa
Şekil D.62 : A.102 Mekanı – Mutfak
Şekil D.66 : A.103 Mekanı – Oda
Şekil D.68 : A.103 Mekanı – Oda
Şekil D.70 : A.104 Mekanı – Oda
Şekil D.72 : A.105 Mekanı – Oda
Şekil D.74 : A.105 Mekanı – Oda
Şekil D.76 : A.105 Mekanı Tavanı
Şekil D.78 : A.106 Mekanı – Hela
Şekil D.80 : A.106 Mekanı – Hela
Şekil D.82 : A.107 Mekanı – Oda
Şekil D.84 : A.107 Mekanı – Oda
Şekil D.86 : A.107 Mekanı – Oda
Şekil D.88 : B.108 Mekanı – Hol
Şekil D.90 : B.108 Mekanı – Hol
Şekil D.92 : B.109 Mekanı – Oda
Şekil D.94 : B.109 Mekanı – Oda
Şekil D.98 : B.110 Mekanı – Oda
Şekil D.99 : Kuzeydoğu Cephesindeki ahşaplarda görülen bozulma
Şekil D.100 : Konut A’dan alınan 1 Numaralı Numune
EK E
ICOMOS AHŞAP TARİHİ YAPILARIN KORUNMASI İÇİN İLKELER 1999
Ekim 1999’da Mexico’da yapılan ICOMOS 12. Genel Kurulu’nda kabul edilmiştir. Bu belgenin amacı tarihi ahşap yapıların korunması ve onarımı için kültürel önemlerine saygı gösteren temel ve evrensel ilke ve uygulamaları tanımlamaktır. Buradaki tarihi ahşap yapı deyimi kısmen veya tümü ahşaptan yapılmış ve kültürel anlamı olan veya tarihi bir bölgenin parçası olan her tür bina ve yapıyı kapsamaktadır.
Bu tür yapıların korunması amacıyla konulan ilkeler:
Her dönemden ahşap yapının dünyanın kültürel mirasının bir parçası olarak önemini takdir etmekte,
Tarihi ahşap yapıların büyük farklılıklar gösterdiğini kabul etmekte ,
Ahşap yapıların yapımı için değişik tür ve nitelikte ağaçların kullanıldığını göz önünde tutmakta,
Kısmen veya tümü ahşap yapıların nem değişiklikleri, ışık, mantar ve böcek, aşınma, yangın ve
diğer felaketler gibi değişik çevresel ve iklimsel koşulların etkisiyle kolayca bozulup, çürüyebileceklerini hesaba katmakta,
Kolay zarar görebilmeleri, kötü kullanım ve geleneksel tasarım ve yapım tekniklerinin unutulması nedeniyle ahşap yapıların gittikçe enderleştiklerini bilerek,
Bu kültür mirası kaynaklarının yaşatılması ve onarımı için gerekli olan eylem ve işlemlerin çeşitliliğini gözönünde tutmakta,
Venedik Tüzüğü, Burra Kartası, UNESCO ve ICOMOS’un konuyla ilgili kuramsal metinlerini dikkate alanak ve bu genel ilkeleri tarihi ahşap yapıların yaşatılması ve korunmasına uygulamaya çalışılması gereğini benimsemektedir.
Ve aşağıdaki tavsiyeler geliştirilmiştir:
İNCELEME, SAPTAMA VE BELGELEME
1. Venedik Tüzüğü’nün 16. Maddesi ve ICOMOS’un Anıtların , Yapı guruplarının ve Sitlerin Belgelenmesi ile İlgili İlkeleri gereği, henhangibir müdahaleden önce yapının ve bileşenlerinin durumu ve uygulama sırasında kullanılan malzemeler dikkatle
belgelenmelidir. Yapıdan çıkarılan malzemelerle ilgili örnekler de dahil olmak üzere, her tür belge ve geleneksel sanatlar ve tekniklerle ilgili bilgiler toplanmalı, tasnif edilmeli ve gerektiğinde ulaşılabilecek şekilde uygun bir yerde saklanmalıdır. Belgeleme onarım için seçilen malzeme ve yöntemlerle ilgili açıklamaları da içermelidir.
2. Her müdahaleden önce ahşap yapının mevcut durumu, hasarların ve yapısal bozulmanın nedenlerini araştıran ayrıntılı bir çalışma yapılmalı, teşhis güvenilir olmalıdır. Teşhis kesin verilere, fiziksel inceleme ve analize dayandırılmalı, gerekirse hasar vermeyen deney yöntemleri kullanılmalı ve fiziksel ölçümler yapılmalıdır. Bu gerekli küçük müdahaleleri ve acil önlemleri engellememelidir.
İZLEME VE BAKIM
3. Tarihi ahşap yapıların ve kültürel anlamlarının korunması için sürekli izleme ve bakım etkinliğini kapsayan tutarlı bir strateji izlenmesi gereklidir.
MÜDAHALELER
4. Koruma ve yaşatmanın temel amacı kültür varlığının tarihi özgünlüğünü ve bütünlüğünü korumaktır. Her müdahale uygun araştırma ve değerlendirmelere dayandırılmalıdır. Sorunlar mevcut koşul ve gereksinimlere göre, yapının estetik ve tarihi değerlerine, tarihi yapının veya sitin fiziksel bütünlüğüne saygı göstererek çözümlenmelidir.
5. Önerilen müdahaleler tercihan, a) geleneksel yöntemleri izlemeli,
d) yapının bünyesinde barındırdığı izlere ulaşılmasını engellememelidir.
6. İdeal olan, ahşap bir tarihi yapının dokusuna olabildiğince az müdahale edilmesidir. Bazen minimum müdahale ahşap yapıların tümüyle veya kısmen sökülüp tekrar birleştirilmesini gerektirebilir.
7. Müdahalelerde tarihi yapı bir bütün olarak ele alınmalı, taşıyıcı ögeler, dolgu panoları, dış kaplama, çatı, kapı ve pencereler dahil olmak üzere tüm malzeme eşit ilgi görmelidir. Temel ilke mevcut malzemeyi olabildiğince yerinde tutmaktır. Koruma sıva, boya, kaplama, duvar kağidı gibi bitirme ayrıntılarını da kapsamalıdır. Eğer sıva vb. yüzeylerin yenilenmesi gerekirse, olabildiğince özgün malzemelere, yapım tekniklerine ve yüzey dokularına sadık kalınmalıdır.
8. Restorasyonun amacı tarihi yapıyı, onun taşıyıcılığını korumak ve Venedik Tüzüğü’nün 9- 13.Maddelerinde belirtildiği gibi, mevcut tarihi verilerin sağladığı sınırlar içinde kalarak yapının özgün tasarımını, tarihi bütünlüğünün okunabilirliğini arttırarak kültürel değerlerini açığa çıkarmaktır. Sökülen ögeler ve tarihi yapının diğer bileşenleri kataloglanmalı ve tipik örnekler belgelemenin bir parçası olarak saklanmalıdır.
ONARIM VE YENİLEME
9. Tarihi bir yapının onarımında yeni ahşap, tarihi ve estetik değerlere saygı çerçevesinde kalınarak ve harap ve çürümüş kısımları değiştirmek, ya da restorasyonun gereklerini karşılamak amacıyla kullanılabilir.
Yeni öge veya parçalar aynı tür ağaçtan ve eğer uygunsa, yenilenecek parçalardakinden daha iyi kalitede ahşaptan yapılmalıdır. Yeni ahşabın nem miktarı ve diğer fiziksel özellikleri mevcut yapıyla uyumlu olmalıdır.
İşçilik ve yapım teknolojisi kullanılan alet ve makineler mümkün olduğunca ilk yapımdakine uymalıdır. Çiviler ve ikincil malzemeler, durum uygunsa, özgünlerin benzeri olmalıdır. Strüktürel gereksinimler açısından aykırı bir durum yoksa, bir ögenin kısmen yenilenmesi gerektiğinde, mevcut ve yeni kısımlar, geleneksel ahşap geçme tekniği kullanılarak bağlanmalıdır.
10. Yeni ögelerin veya parçaların eskilerden ayıredilebilir olması kabul edilmelidir. Kaldırılan ögelerin doğal bozulma ve deformasyonlarının kopya edilmesi istenmez. Uygun geleneksel veya iyi denenmiş çağdaş yöntemler kullanılarak eski ve yeni kısımların renk uyumu sağlanabilir.Bu işlemin ahşap ögenin yüzeyine zarar vermeyecek veya onu bozmayağından emin olunmalıdır.
11. Daha sonra diğerlerinden ayırt edilebilmeleri için, yeni kısım veya ögelerin üstlerine yakarak,kazıyarak veya başka yöntemlerle işaret konulmalıdır.
TARİHİ ORMAN ALANLARI
12. Ahşap yapıların korunması ve onarımı için gerekli uygun ağaçların sağlanabilmesi için yedek orman alanları oluşturulması ve mevcut orman ve koruların korunması
desteklenmelidir.
Tarihi yapı ve sitlerin korunmasından sorumlu kuruluşlar, onarım için uygun ahşapların bulundurulduğu depoların oluşturulmasını desteklemelidir.
ÇAĞDAŞ MALZEME VE TEKNOLOJİLER
13. Epoksi reçineler gibi çağdaş malzemeler ve çelikle strüktürel destekleme gibi yeni müdahale teknikleri, ancak malzemelerin ve yapım tekniklerinin dayanımları ve strüktürel davranışları yeterli bir süre denenerek kanıtlandıktan sonra , çok dikkatle seçilmeli ve kullanılmalıdır. Isıtma,yangın uyarı ve önleme sistemleri gibi tesisat yapının veya sitin tarihi ve estetik önemi gözetilerek yerleştirilmelidir.
14. Kimyasal koruyucuların kullanımı dikkatle denetlenmeli veizlenmeli, mutlak yarar beklendiği, kamu ve çevresel güvenliğin etkilenmediği ve uzun vadede başarı olasılığının önemli olduğu durumlarda kullanılmalıdır.
15. Tarihi ahşap yapıların kültürel önemine ilişkin değerlerin eğitim programları aracılığıyla canlandırılması sürdürülebilir koruma ve gelişim politikasının temel koşuludur. Tarihi ahşap yapıların korunması onarımı ve bakımı ile ilgili eğitim programlarının oluşturulması ve geliştirilmesi teşvik edilmektedir. Bu tür eğitimler sürdürülebilir üretim ve tüketimin
gereksinimleriyle bütünleşen kapsamlı bir stratejiye dayandırılmalı ve yerel, ulusal, bölgesel ve uluslararası düzeylerde programlar içermelidir. Programlar konuyla ilgili tüm meslek ve işkollarına, özellikle mimar, konservatör, mühendis, zanaatkar ve alan yöneticilerine hitap etmelidir.
Çeviri: Z. Ahunbay, Ocak 2004
Şekil E.4 : ICOMOS Ahşap Tarihi Yapıların Korunmasi İçin İlkeler, 1999
RAPOR
T.C.
İSTANBUL TEKNİK ÜNİVERSİTESİ Mimarlık Fakültesi