ÇEVRE FELSEFESİ VE ÇEVRE ETİĞİ
YAKLAŞIMLARI 13.Hafta
Prof.Dr.Kıvılcım ERTAN
ÇEVRE
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 56. maddesi, doğrudan çevre hakkıyla ilgili bir düzenleme
getirmiştir. Anayasanın 56. maddesindeki düzenleme şöyledir: “Herkes, sağlıklı ve dengeli bir çevre
hakkına sahiptir. Çevreyi geliştirmek, çevre sağlığını korumak ve çevre kirlenmesini önlemek, devletin ve vatandaşların ödevidir.” Bu düzenleme ile bireylere
“sağlıklı ve dengeli bir çevrede yaşama hakkı”
tanınmış ve bunu gerçekleştirmek için devlet ve bireylerin sorumlu olduğu belirtilmiştir.
Çevre
Bu düzenleme ile bireylere “sağlıklı ve dengeli bir çevrede yaşama hakkı”
tanınmış ve bunu gerçekleştirmek için devlet ve bireylerin sorumlu olduğu
belirtilmiştir.
Çevre
Önceleri sağlık hakkı kapsamında ele alınmakta olup 1982 Anayasası ile çevre hakkı hükmüne yer verilmiş ve bu anlamda önemli bir adım atılmıştır.
Bu hükmün insan-merkezcilik yanında
çevremerkezci etik yaklaşıma örnek bir nitelik taşıdığını söyleyebiliriz.
Çevre
Çevre yasası da temel olarak insan-merkezci hükümler içermekle birlikte son değişikliklerle anlı-merkezci etik yaklaşıma örnek sayılabilir bir ieçriğe kavuşmuştur.
Çevre mevzuatımızın ağırlıklı olarak insan- merkezci olduğunu söyleyebilirz.
Kaynakça
Ataöv, Türkkaya (2009), Kapitalizm ve Çevre, İleri Yayınları, 1. Baskı, İstanbul.
Cevizci, Ahmet (2013), Uygulamalı Etik, Say Yayınları, İstanbul.
Des Jardins, Joseph R. (2006), Çevre Etiği, İmge Kitabevi Yayınları, Ankara.
