Tüketici Teorisinde Kardinal (Sayısal) Yaklaşım

İktisat bilimi bir takım teoriler ortaya koyarken bunu bir takım varsayımlara dayanarak gerçekleştirir.

Kardinal fayda yaklaşımının açıklanmasında da bir takım varsayımlar bulunmaktadır. Bu varsayımların neler olduğunu konuyla birlikte açıklamaya çalışacağız.

W.S. Jevons, L. Walras ve C. Merger isimli iktisatçıların ortaya koyduğu kardinal yaklaşımın temel varsayımı faydanın “ölçülebilir” olmasıdır. Faydanın ölçü birimi ise “Util”dir (kütle ölçü biriminin kilogram, uzunluk ölçü biriminin metre olması gibi).

Faydanın sayısal olarak ifade edilmesini savunan Kardinal fayda yaklaşımı “sayısal fayda yaklaşımı” olarak da literatürde anılabilmektedir. Literatürde fayda, toplam fayda ve marjinal fayda olarak ele alınmaktadır. Belirli bir malın tüketilen tüm birimlerinin, onu tüketen kişiye sağlamış olduğu faydaya toplam fayda denir. “TU” şeklinde gösterilir. Belirli bir malın tüketiminin “son biriminin”, kişiye sağlamış olduğu faydaya ise “marjinal fayda” denir. “MU” şeklinde gösterilir. Bir başka deyişle, bir maldan bir birim daha tüketildiğinde, toplam faydadaki değişme (ki bu değişiklik pozitif olabileceği gibi negatif de olabilir) tüketilen son birimin faydasıdır; yani marjinal faydadır. Kısacası bir maldan tüketilen son birimin toplam faydada yarattığı değişmeye marjinal fayda denir.

Ayrıca bir maldan tüketilen miktar arttıkça, o malın tüketicisine sağladığı toplam fayda artabilmekle birlikte, marjinal faydası giderek azalmaktadır. Buna “azalan marjinal fayda prensibi” denilmektedir. Gerçek yaşamda bunun örnekleri

124

rahatça görülebildiğinden, bu prensip iktisatçıların ayrıca ispat edilmesine gerek görmedikleri bir çeşit “postülat”tır. Toplam fayda ile marjinal fayda arasındaki ilişkiyi bir örnek ile açıklamaya çalışalım.

Temmuz ayında Antalya Konyaaltı sahilinde güneşlenen bir kişinin –turist- içtiği gazozlardan ( 1 şişe gazoz 0,25 lt) elde ettiği faydayı bildiğini ve sağladığı toplam ve marjinal faydanın Çizelge 5’deki gibi olduğunu varsayalım.

Çizelge 5: Miktar - Toplam Fayda - Marjinal Fayda

Q (Miktar) TU(Toplam Fayda) MU (Marjinal Fayda)

0 0 0 1 50 50 2 70 20 3 75 5 4 75 0 5 65 -10

Turist içtiği ilk gazozdan 50 util fayda elde etmiştir. İçilen ilk gazoz aynı zamanda son gazoz olduğu için hem toplam fayda hem de marjinal fayda 50 utildir. Aynı turist ikinci gazozu içtiğinde toplam faydası –ki bu söz konusu turistin içtiği iki gazozdan elde ettiği toplam faydadır- 70 utile yükselirken marjinal fayda 20 utile düşmektedir. Üçüncü gazozda ise toplam fayda 75 utile yükselirken marjinal fayda 5 utile düşmektedir. Bu şekilde gazoz içmeye devam eden kişinin elde ettiği toplam fayda azalarak artarken marjinal faydası ise içtiği ilk gazozdan itibaren azalmaktadır. Dördüncü gazozu içtiğinde ise bu turistin toplam faydası artmamış ve içtiği gazozdan herhangi bir fayda elde edememiştir. Eğer bu kişi beşinci gazozu içerse içtiği bu gazoz kişiye rahatsızlık vereceğinden toplam fayda azalacaktır. Toplam faydanın maksimum ve marjinal faydanın “0” olduğu tüketim miktarı turistin en yüksek tatmine ulaştığını gösteren doyum noktasıdır. Bu açıklanan örnekte toplam fayda ve marjinal faydaya ilişkin değerlerin hesaplanmasında aşağıdaki formülden yararlanılabilir.

125

Burada okuyucunun aklına takılabilecek bazı teorik soruların giderilmesi açısından bir parantez açmalıyız. Belirteceğimiz iki husus bulunmaktadır: Birincisi, kimileri diyebilir ki, “gazoz aslında sağlığa zararlı bir maddedir (örnekte bu “sigara” da olabilirdi). Bu durumda gazozun faydasından bahsetmekte ne demek oluyor?” Belirtelim ki, iktisatta bir malın kendisine faydalı olup olmadığına karar verecek olan, o malı tüketmeyi düşünen tüketicidir. İktisat, hekimlerin ya da başkalarının beyan ettiği “zararlılık, yararlılık” gibi kavramlarla uğraşmayıp tüketiciyi merkeze koyar. İktisada göre bir tüketici, bir malı tüketiyorsa demek ki bundan bir fayda görüyor ki onu tüketmektedir. Hatta bu husus uyuşturucu madde kullananlar için dâhi geçerlidir. Bir bağımlı, uyuşturucu kullanmak için büyük bir istek duyuyorsa, kullanmadığında ıstırap çekiyorsa, bu kimse açısından söz konusu mal faydalı demektir.

Belirtmek istediğimiz ikinci husus şudur: Azalan marjinal fayda prensibinde “zaman” boyutu bulunmaktadır. Örneğin yukarıdaki örnekte tüketicinin bir gün (aynı gün) içerisinde tüketebileceği gazoz miktarı esas alınıştır. Çizelgeye göre bu tüketici aynı gün en fazla 3 birim gazoz tüketecektir. Acaba ertesi gün tüketeceği ilk gazoz dördüncü birim olup, onun marjinal faydası sıfır mı olacaktır? Elbette hayır. Bugün içilen 3. gazozun sonrasında tüketici artık bugün için buna doymuş olacağından, bugün dördüncüyü içer ama fayda sağlayamaz. Ama ertesi gün, -aradan bir gün geçmiş olacağından- tüketicinin canı yine gazoz içmek isteyebilir. Ve ikinci gün içtiği “dördüncü gibi görünen” gazoz, aslında birinci gazozdur ve marjinal faydası yine 50 utildir.

Tüketiminin zaman boyutunun her mal için farklı olabilmesi, başka bir teorik sorunu da beraberinde getirmektedir. Örneğin gazoz için zaman boyutu 1 gün iken, “gömlek” gibi bir mal söz konusu olduğunda, tüketicinin günde kaç adet gömlek satın alacağını düşünmek abes olabilir. Gömlek, sözgelimi senede bir, iki, üç yada dört kere satın alınabilir. Yani gazoz tüketimi ile gömlek tüketiminin zaman boyutu farklıdır. Fakat azalan marjinal fayda prensibi, zaman boyutu değişmekle birlikte, gömlek tüketimi (ya da satın alımı) için de söz konusudur. Aynı yıl içerisinde satın alınan ikinci gömleğin faydası birincisinden düşüktür; üçüncü gömleğin faydası da ikincisinden düşüktür. Fakat diyelim ki, tüketici her gün 3 tane gazoz, her sene ise 3 tane gömlek satın alıyorsa bu koşullar altında, bu tüketiciye göre “acaba gazozun marjinal faydası (3. birimin faydası) mı daha yüksek yoksa gömleğin marjinal faydası mı?” tarzında bir soru aklımıza gelsin. (Bu sorunun aklımıza gelme sebebi, ileride de

126

göreceğimiz gibi, iktisadın, hangi malın marjinal faydası daha büyükse, tüketicinin mevcut bütçesini öncelikle o mala tahsis edeceğini belirtmesidir.) Zaman boyutunun farklı oluşu, böyle bir karşılaştırmayı biraz güçleştirir. Fakat imkânsız kılmaz. Karşılaştırma yapabilmek için, zaman boyutu uzun olan malın “t” zamanını, zaman boyutu en kısa olan malın zamanına indirgemek gerekir. Bir başka deyişle gömleği de gazoz gibi günlük tüketilen bir mal konumuna -teorik olarak- getirmemiz gerekir. Şöyle ki, tüketici senede 1 adet gömlek aldığı takdirde bu gömleğin faydası (marjinal faydası) 10000 util olsun, bu marjinal faydadan bir güne düşen 10000

365 = 27,4 utildir. Senede iki gömlek satın alırsa (birinci gömlek iyice eskiyip kullanılamaz hale geldiği için değil, canı öyle istediği için alıyor ve bazen birini bazen de ötekini giyecek) ikinci gömleğin faydası 6000 util olsun. Bundan gün başına düşen marjinal fayda 6000

365 = 16,44 utildir. Burada “ikinci gömlek” tabiri, iki gömleğin aynı anda alınmadığını, yani satın alınmalarının arasında belirli bir zaman boşluğu olduğu anlamına gelen bir tabir değildir. “Azalan marjinal fayda” tabiri “son birimin faydasının daha az olması tarzında” tarif edilse de, bunu, ikinci gömleğin faydasının daha az olması şeklinde değil, bir yerine iki gömlek alınması sonucunda faydada ki artışın, birim sayısındaki artış oranında olmayacağı şeklinde anlamak gereklidir. (Hatta bu husus, günlük gazoz tüketimi örneği için de geçerlidir.) Bu örneğe göre söz gelimi yılda bir gömlek satın alınması halinde, gömleğin marjinal faydasının 27,4 util, yılda iki gömlek satın alınması halinde gömleğin marjinal faydasının 16,44 util olduğunu söylemek ve bunları gazozun günlük belli bir miktarının marjinal faydasıyla karşılaştırmak mümkün hale gelmektedir.

Tüketici teorisine göre, tüketici bütçesini tüketeceği mallara tahsis ederken, öncelikle marjinal faydası daha büyük olan mallara yönelir. Çünkü tüketicinin belli bir toplam harcama bütçesi vardır. Ve bu bütçesi dâhilinde elde edebileceği toplam faydayı maksimum kılmak gibi bir amacı vardır. Bu düşünce, kendi içerisinde oldukça tutarlı bir düşüncedir. Yukarıda belirttiğimiz, “her mal için zaman boyutunun farklı olması” gibi ayrıntılar üzerinde ise iktisatçılar pek durmamışlar ve böyle şeyler iktisat kitaplarına da girmemiştir. Bunun sebebi muhtemelen, esasen iktisadın genellikle teorileri daha açık bir şekilde ifade etmek için basitleştirilmiş soyutlamalara, varsayımlara dayanan bir bilim dalı olma eğiliminde olması, ve eğer ana yaklaşım “genel olarak” mantıklı ise ayrıntıların bu teorik yapıya gölge düşürmeyeceğinin kabul

127

edilmesidir (Ki örneğin, biz yukarıda malların farklı zaman boyutlarında tüketilmesinin marjinal fayda teorisine gölge düşürmediğini örnek vererek gösterdik).

Biz yine Çizelge 5’de ifade ettiğimiz örneğimizden devam edelim. Turist içtiği ilk gazozdan itibaren toplam faydasını -azalan bir hızla- arttırırken marjinal faydası ilk gazozdan itibaren azalmıştır. Çizelge ile ifade ettiğimiz bu durum bir grafikle de gösterilebilir. Aşağıdaki Şekil 2’de toplam faydanın doyum noktasına ulaştıktan sonra azalma yönlü (hiperbolik) ilerlediği görülmektedir.

Şekil 2: Toplam Fayda ve Marjinal Fayda Grafiği

Yukarıdaki Şekil 2’de marjinal fayda (MU), tüketim miktarı arttıkça azalmaktadır. Belirli bir noktadan sonra orijinin altına gelerek negatif hal almaktadır. yukarıda belirtildiği gibi, tüketilen mal miktarı arttıkça marjinal faydanın azalmasına “azalan marjinal fayda” kanunu denir. Bu aynı zamanda “I. Gossen yasası” olarak da adlandırılır.

Eğer malların tümü bedava olsaydı, tüketici belirli bir zaman boyutunda her malı, marjinal faydasının sıfıra eşitlendiği miktarda tüketirdi. Fakat malların birer fiyatı bulunduğunda ve tüketicinin de geliri sınırsız olmadığından (Tüketicinin gelirinin “sınırlı” olması sözü, tüketicinin düşük gelirli biri olduğu anlamında değildir.

TU O max Q MU Q O

*TU max iken MU=0 *TU azalırken MU (-) *TU artarken MU (+)

128

Sınır, çok gelirliler için çok yukarıdadır; ama bu durumda bile yine de gelirin bir sınırının bulunduğundan söz edilir.) tüketici mevcut harcanabilir geliriyle tükettiği bütün mallardan elde ettiği faydayı maksimum kılmak için ödediği her TL için marjinal faydası en büyük olan maldan başlar. Örneğin tüketicinin sadece A malı ve B malı tükettiğini varsayalım A malının birinci biriminin faydası 1200 util, fiyatı ise 20 lira olsun. (Fayda düzeyi, her tüketicinin karşılanmasını talep ettiği birşeydir. Bir başka tüketiciye göre, bu faydalar aynı düzeyde olmayabilir.)

A malından TL başına düşen fayda 1200

40 = 30 util, B malından TL başına düşen fayda 1000

20 = 50 util’dir.

B malından TL başına düşen fayda daha büyük olduğundan, tüketici mevcut geliriyle tüketmeye (satın almaya) B malından başlar. Fakat B malının tüketim miktarı arttıkça, B malının marjinal faydası azalır. Dolayısıyla ilave her TL başına düşen fayda da giderek azalır. B malına harcanan ilave TL’nin faydası, A malına harcanacak olan ilave TL’nin altına düştüğünde, bu defa tüketici kalan geliriyle A malından da tüketmeye başlar. Bu defa A malının tüketim miktarı arttıkça A malının marjinal faydası azalır. Sonra A malına harcanacak ilave TL’nin faydası, B malına harcanacak ilave TL’nin faydasından küçük hale geldiğinde tüketici yine B malından tüketmeye başlar. Bu süreç böyle devam eder.

Örneğimizde sadece iki çeşit mal bulunduğundan, her iki mala harcanan TL’lerin marjinal faydaları sıfıra indiğinde tüketicinin harcanabilir gelirinin hala bitmemiş olması mümkündür. Fakat biz, mevcut sadece iki mal bulunmasına rağmen, marjinal fayda sıfıra inmeden önce tüketicinin gelirinin bittiğini varsayalım:

Yukarıda anlatılan sürece dikkat edilirse, tüketici her maldan tükettiği miktar arttırılırsa, bir mala harcanacak ilave TL’nin faydasının diğer mala harcanan ilave TL’nin faydasından küçük olmasına izin vermeme eğilimindedir ve her maldan ne kadar tüketeceğine karar verirken buna dikkat etmektedir. TL başına düşen marjinal faydanın daha büyük olduğu mala öncelik tanımak, sonuçta iki maldan elde edilecek toplam faydanın da maksimum olmasını sağlayacaktır. Tüketici buna dikkat ettiğine göre belirli bir zaman boyutundaki veri harcanabilir geliriyle, yine aynı zaman boyutunda her iki maldan tüketebileceği miktarların sınırına ulaştığında, her iki mala harcanan TL’lerin marjinal faydalarının birbirine eşit olacağını söylemek mümkündür.

129

Demek ki, mevcut harcanabilir gelir çerçevesinde toplam faydayı maksimize etmenin temel koşulu, mallara harcanan TL’lerin marjinal faydalarının –harcanabilir gelir bittiğinde- birbirine eşit olmasıdır. Buna “denge koşulu” denilmektedir.

Her mala harcanan TL’lerin marjinal faydalarının birbirine eşit olması, aynı zamanda her malın marjinal faydasının fiyatına oranının birbirine eşit olması ile de özdeştir. Bunu; MUA

PA = MUB

PB formülüyle ifade etmek mümkündür.

Örneğin, A malının fiyatı 40 lira, B malının fiyatı 20 lira iken, denge durumunda, A malının marjinal faydası (MUA) 100 util ise, B malının marjinal faydası (MUB) 50 util demektir.

A malı için MUA PA = 100 40 = 2,5 𝑢𝑡𝑖𝑙𝑑𝑖𝑟. B malı için MUB PB = 50 20= 2,5 𝑢𝑡𝑖𝑙𝑑𝑖𝑟. Görüldüğü gibi, denge durumunda malların marjinal faydalarının fiyatlarına oranları birbirine eşittir. Marjinal faydanın fiyata oranı aynı zamanda söz konusu mal için harcanan ilave TL’nin faydası (söz konusu mala harcanan TL’lerin marjinal faydası) olur. Dolayısıyla gerek A malı için, gerekse B malı için bunlarda birbirine eşittir.

Tüketici dengesi koşulunu daha kolay açıklayabilmek için örneğimizi iki çeşit malla sınırlandırdık. Fakat tüketicinin çok fazla çeşitte mal tükettiği durumda da denge koşulu yine aynıdır: Malların marjinal faydalarının fiyatlarına olan oranı birbirine eşittir. Ya da –bununla aynı anlama gelmek üzere- her mala harcanan son TL’nin faydaları birbirine eşittir.

Bu hususu, n çeşit mal için: MUA PA = MUB PB = MUC PC …….= MUN PN şeklinde formüle edebiliriz.

Yukarıda konuyu anlatırken, “tüketici tüketmeye “önce” marjinal faydası büyük olan maldan başlar” tarzında ifadeler kullandık. Gerçekte ise “önce” veya “sonra” diye birşey yoktur. Tüketici her malı belirli bir zaman boyutu açısından “eşzamanlı” olarak tüketir (satın alır). Bu tür ifadeler kullanmamız, konunun daha kolay anlaşılabilmesi içindir. Gerçek yaşamda her malın tüketiminin eşzamanlı oluşu, yukarıda açıkladığımız tüketici denge koşulunu geçersiz hale getirmez.

130 MUA

PA = MUB

PB olmadığında tüketicinin mevcut veri harcanabilir geliriyle toplam faydasını niçin maksimize etmemiş olacağını daha çarpıcı sayılabilecek bir örnekle açıklayalım.

Örneğin A malının fiyatı 40 lira, B malının fiyatı 20 lira olsun. Tüketicinin belirli bir zaman boyutunda harcamak için tahsis ettiği bütçesi 2000 lira olsun. Önce şunu peşinen kabul edelim. Tüketicinin amacı faydasını maksimum kılmaksa, bu 2000 lira içerisinde harcamadığı 1 lira bile bulunmayacaktır. Eğer bütçe bitmemişse, tüketici yapabileceği tüketimden daha az tüketim yapmış demektir. Bu durumda gerçekleşen toplam fayda, gerçekleşebilecek toplam faydadan daha az demektir.

Bu 2000 lira ile tüketici söz gelimi A malından 38 birim (38x40=1520 A malı) alsın. Kalan bütçesiyle B malından 480/20=24 birim satın alabilir. Böylece bütçesinin tamamını harcamış olur. A malının marjinal faydası (38. birimin faydası) 80 util, B malının marjinal faydası (24. Birimin faydası) 60 util olsun. Bu durumda;

MUA PA = 80 40= 2 ve MUB PB = 60 20= 3 olmakta olup, 80 40 < 60 20 dir.

Böyle bir durumda tüketici maksimum toplam faydaya ulaşamamıştır. Çünkü A malından daha az satın alıp, bu nedenle elinde bulunan parayla B malından daha fazla satın alarak, toplam faydasını artırabilmesi imkân dâhilindedir. Örneğin A malından bir birim daha az satın alırsa, 80 utillik fayda kaybeder. Fakat elinde kalan 40 lirayla 2 birim B malı satın alarak 120 utile “yakın” fayda elde eder. (“yakın dememizin sebebi, B malının tüketimi artarken marjinal faydasının hâlâ 60 olarak kalmayacak oluşudur.) A malının tüketimi 1 birim azalmakla A malının marjinal faydası da 80 utilin biraz üzerine çıkmıştır. Fakat eşitsizlik hâlâ devam ediyor olabilir. A malının marjinal faydasının A malı fiyatına oranı, B malının marjinal faydasının fiyatına oranından büyük olmaya devam ettiği müddetçe, tüketici de A malı tüketimini azaltarak B malı tüketimini artırmaya devam eder. Bu gerçekleşirken A malının marjinal faydası giderek artar; B malının marjinal faydası ise giderek azalır. Bir başka deyişle MUB

PB oranı giderek küçülür. Bu oranlar eşitlendiğinde ise tüketicinin satın alacağı A malı miktarı ile satın alacağı B malı miktarı belirlenmiş ve maksimum toplam elde edilmiş olur.

131

Tüketici dengesi teorisi, talep kavramının açıklanmasına da yardımcı olmaktadır. Bunu Alfred Marshall ortaya koymuştur. İktisat teorisi, tüketicinin mal bileşimi dengesini daima gerçekleştirdiğini varsayar. Talep kanunu ise fiyatı azalan bir maldan tüketicinin daha fazla satın alması davranışıdır. Özetleyecek olursak, tüketici dengede iken tüketicinin satın aldığı mallardan birinin fiyatı değiştiğinde tüketicinin her mala harcadığı son liradan elde ettiği marjinal fayda dengesi bozulacaktır. Tüketici tekrar bu dengeyi sağlayıp toplam faydasını maksimize etmek için fiyatı düşen maldan daha çok tüketecektir. Bu durum aynı zamanda, tüketicinin bireysel talep eğrisine işaret etmektedir.

2.2.3.3.1.2. Tüketici Teorisinde Ordinal (Sırasal) Yaklaşım

Kardinal yaklaşım, her tüketicinin kendi faydasını ölçebileceğini ve buna puan verebileceği varsayımını kabul ediyor idi. Kardinal fayda yaklaşımına karşı tepki olarak faydanın ölçülemeyeceğini savunan V. Pareto, J.R. Hick, Antonelli, Edgeworth ve Fisher Ordinal (sırasal) yaklaşımı geliştirmiştir.

Ordinal yaklaşım, faydanın subjektif bir kavram olduğunu, bu nedenle malların faydalarının ölçülemediğini ve bunu ölçen bir ölçü biriminin bulunmadığını, malların faydalarının ancak sıralanabilir olduğunu, aynı zamanda bir malın faydasının diğer malın faydasını etkilediğini savunur.

Ordinal yaklaşımın temel amacı da tüketicinin en yüksek faydayı sağladığı mal bileşimini ortaya koymaktır.

Sırasal yaklaşım, tüketici dengesini açıklamak için tüketici tercihlerini yansıtan “farksızlık eğrisi” ile tüketicinin veri geliri ve sabit piyasa fiyatlarıyla hangi maldan ne kadar satın alabileceğini gösteren “bütçe doğrusu” analiz yöntemlerini kullanmaktadır.

Ordinal yaklaşıma göre gerçek yaşamda tüketici, -sözgelimi- A malından bir birim az tüketip 50 util kaybedeceğini, B malından ise bir birim fazla tüketip 80 util kazanacağını ölçemez; ama B malının son biriminin A malının son biriminden “daha faydalı” olduğunu (bunlara puan vermeksizin de) bilebilir. “Şunu alacağıma, bunu alsam daha iyi” tarzındaki sözel ifadeler, bunu yapabildiğinin kanıtıdır. Aynı zamanda,

132

benzer şekilde bir maldan yaptığı tüketimi ne kadar azaltırsa, aynı toplam fayda düzeyini muhafaza edebilmesi için diğer maldan (mallardan) ne kadar satın alması gerektiğini de az-çok bilir. İşte “farksızlık eğrisi”, bu son ifademize bağlı olarak, tüketiciye aynı toplam fayda düzeyini veren alternatif mal miktarı bileşiminin geometrik yeri olarak tarif edilebilir. Buna “kayıtsızlık eğrisi” (eş fayda eğrisi) de denilmektedir.

Tüketici Şekil 3’de gösterilen farksızlık eğrisi boyunca her noktada aynı faydayı sağlamaktadır. Tüketici TT yayı üzerindeki tüm noktalarda aynı faydayı elde etmektedir. A noktasında a₁ birim Y malı ile b₁ X malı tüketmek ile B noktasında b₂ birim Y malı ve a₂ birim X malı tüketmek arasında toplam fayda açısından fark yoktur.

Her ayrı toplam fayda düzeyi için ayrı bir farksızlık eğrisi (yani birçok farksızlık eğrisi) çizilebilir. Bunu gösteren şekle, “farksızlık eğrisi paftası” denilir. Daha fazla toplam faydayı temsil eden bir farksızlık eğrisi, daha az toplam faydayı temsil eden bir farksızlık eğrisinden daha yukarıda seyreder ve bu farksızlık eğrileri -doğal olarak- birbirlerini kesmezler. Aşağıdaki Şekil 4’de bir farksızlık paftası (haritası) gösterilmiştir. Şekildeki C eğrisinin üzerindeki mal bileşimi, B eğrisinin üzerindeki her bir mal bileşimine göre daha yüksek bir toplam faydayı temsil etmektedir. B eğrisinin temsil ettiği toplam fayda düzeyi de, -benzer tarzda- A eğrisinin temsil ettiği toplam fayda düzeyinden daha yüksektir. Bir başka deyişle, daha yukarıdaki farksızlık eğrileri, daha yüksek toplam fayda demektir.

a₁ a₂ Y b₁ b₂ X 0 A B T T Şekil 3: Farksızlık Eğrisi

133

Tüketici herhangibir farksızlık eğrisinin herhangibir noktasında, dikey eksende gösterilen Y malından tükettiği miktarı çok küçük bir miktarda (mesela 1 birim) azalttığında) aynı toplam fayda düzeyini muhafaza edebilmesi için Y malı tüketimini –yeterli- bir miktarda artırması gerekir. Bu durum aşağıdaki Şekil 5’de gösterilmiştir.

Şekil 5: Marjinal İkame Oranı

Örneğin tüketici Y malından a₁, X malından b₁ kadar tüketiyor (A noktasındaki bileşim) olsun. Y malı tüketimini dy kadar azaltıp a₂ ye düşürdüğünde, aynı toplam fayda düzeyini muhafaza edebilmesi için X malı tüketimini dx kadar artırarak b₂ ye