Kemalist Ulusçuluk Anlayışının Düşünsel Temelleri Ve Hukuki-Siyasal

Bu başlık altında, öncelikli olarak Kemalist ulusçuluk anlayışının fikirsel temelleri belirtilecektir. Bu fikirsel temellerin belirtilmesi, fikirlerin toplumsal alana yansıması bakımından önemlidir. Bu konuyu incelerken, Kemalist ideolojinin değişen toplumsal pratiklere göre kendini ifade etmesi temelini göz ardı etmemeliyiz. Çünkü bu düşünsel temeller ve bunların toplumsal çıktıları arasında duruma göre bazen paralel bazen de farklı bir durum söz konusu olabilmektedir. Yine başta belirtmekte fayda vardır ki, tek bir ifadede özetleyebileceğimiz bir Kemalist ulusçuluk anlayışı yoktur. Bu anlamda, farklı Türk Ulusçulukları ortaya çıkmaktadır. Atatürk’ün kendi tanımlamalarından yola çıkarak, bu farklılıkları belirlemeye çalışacağım.

Kemalist ulusçuluk anlayışının fikirsel temelleri, kapsamlı bir şekilde, okullarda da okutulan ve Türkiye’de ilk defa yurttaşlık, oy verme, parlamenter sistem, devlet ve ulus, cumhuriyeti rejimler, vergi sistemi, askerlik gibi konuları da kapsayan “Vatandaş İçin Medeni Bilgiler” kitabında belirtilmiştir (Ersanlı, 2013: 149). Konu kapsamında referansımız bu kitabın içerisinde yer alan ulus-ulusçuluk-devlet tanımlamaları olacaktır.

İlk olarak, kitapta belirtilen “Millet- Türk Milleti” tanımlarına bakabiliriz.

“Türkiye Cumhuriyeti'ni kuran Türk halkına Türk milleti denir. Millet sözünden ne anlaşılır, ne anlaşılması lazım gelir. Sözlerimin kolay anlaşılması için, yine Türk milleti’ne bakacağım; çünkü dünya yüzünde ondan daha büyük, ondan daha eski, ondan daha temiz bir millet yoktur ve bütün insanlar tarihinde görülmemiştir. Bugünkü Türk milleti’ne bir resim tablosuna bakar gibi bakalım ve bu tabloda neler görüyorsak, onları birer birer söyleyelim:

1. Türk milleti, halk iradesi olan cumhuriyetle idare olunur bir devlettir. 2. Türk devleti laiktir. Her reşit, dinini seçmekte serbesttir.

3. Türk milletinin dili Türkçe’dir. Türk dili dünyada en güzel, en zengin ve en kolay olabilecek bir dildir. Onun için her Türk, dilini çok sever ve onu yüceltmek için çalışır. Türk dili Türk milleti için mukaddes bir hazinedir. Çünkü Türk milleti geçirdiği nihayetsiz hadiseler içinde ahlakının, ananelerinin, hatıralarının, menfaatlerinin, kısaca bugün kendi milliyetini yapan her şeyin dili sayesinde korunduğunu görüyor. Türk dili Türk milletinin, kalbidir, zihnidir.” (İnan, 2000: 28).

Bu metnin ilk cümlesindeki tanımda kullanılan ‘kuran’ sözcüğünün, sınırların içinde yaşayanlar ve yurttaşlar anlamında kullanılmaması, Meclis-i Mebusan ve ilk

Mecliste tartışılan konular arasında yer almakla birlikte, Yahudiler dışındaki gayrimüslim azınlıkların, Ulusal Mücadele döneminde işgal güçleri ile işbirliği yapmaları gerekçesiyle kapsam dışında bırakılmasını ifade etmektedir. Tanımın arka planına baktığımızda ise, Jön Türklerden kalma, ‘unsur-u asli’nin Türk olması fikri yattığını söyleyebiliriz. Diğer yandan, kurulan Türk ulusu da kendiliğinden tesadüfen oluşmamıştır. Çünkü ‘irade ve ülkü birliğinin’ gerekli olduğu bu birliğin temelleri, siyasi bağımsızlık dayanışmacılık, ulusçuluk ve sekülerizm, çağdaş medeniyet şeklinde özetlenmektedir (Yıldız, 2010: 146).

Üçüncü maddede belirtilen dil unsuru, konumuz içerisinde sık sık belirttiğimiz üzere, ulus olma adına önemli bir unsurdur. Dil, bir ulusu yaratan ve devamlılığını sağlayan bir unsur olarak Kemalist anlayışta ulusçuluk ile ilişkilendirilmiştir ve Türkçe konuşmak üzerinde birlik sağlanma yoluna gidilmiştir. Metni genel olarak değerlendirirsek, Mustafa Kemal Atatürk’ün duygu birliği yaratmak amacında olduğunu söyleyebiliriz.

Diğer yandan, kitapta, ulusun oluşması ve ulusun içerdiği unsurlar hakkındaki belirtilenler şöyledir:

“Bütün bu söylediklerimizi kısa bir çerçeve içine sokmak istersek şöyle diyebiliriz. Türk Milleti'nin teessüsünde müessir olduğu görülen tabiri ve tarihi vakıalar şunlardır: A-Siyasi varlıkta birlik

B- Dil birliği C- Yurt birliği

D- Irk ve menşe birliği E- Tarihi karabet F- Ahlaki karabet

Türk milletinin teşekkülünde mevcut olan bu şartlar diğer milletlerde kamilen yok gibidir. Daha umumi bir tarif yapabilmek için, diyelim ki bir cemiyete, millet diyebilmek için bu şartlan aynı zamanda kamilen ve kısmen bir arada bulunması lazımdır. Bütün milletler tamamen aynı şartlar altında teşekkül etmemiş olduklarına göre, Türk milletinde yaptığımız gibi, diğer her millet aynı olarak mütalaa edilmedikçe, milliyet fikrini umumi ve fenni olarak tarif etmek güçtür. Çünkü tespit ettiğimiz şartlar insanların millet halinde teşekkülüne umumiyetle yardım etmişlerdir.” (İnan, 2000: 32).

Görüldüğü üzere, bu yıllarda Türklüğün bileşenleri arasında İslamiyet'in adı geçmiyordu. Türkiye Müslümanlarını hakim kolektif kimlikleri olan İslam'dan soyutlayan Kemalist sekülerizm onlara alternatif bir kimlik olarak etnik Türklüğü sunuyordu (Çağaptay, 2003: 247). Yukarıdaki tanımda din ile bağlantılandırılabilecek ahlaki birlik temeli de Atatürk’ün ifadelerinde “Din birliğinin de millet teşkilinde

müessir olduğunu söyleyenler vardır…. Fakat biz, bizim gözümüz önündeki Türk milleti tablosuna bakarak bunun aksini kabul etmekteyiz. Türkler İslam dinini kabul etmeden evvel de büyük büyük bir millet idi. Bu dini kabul ettikten sonra, bu din ne Arapların, ne de aynı dinde bulunan Acemlerin ne de sairenin Türkler ile birleşip bir millet teşkil etmelerine tesir etmedi. Bilakis, Türk milletinin bağlarını gevşetti; milli hislerini, heyecanını uyuşturdu.” Böylece, Türkiye Cumhuriyeti, çoğunluğu Müslümanlardan oluşan bir ülke üzerinde, ulus sistemini üzerine oturttuğu, 'millet-i hakime' anlayışının seküler versiyonuna dayalı, siyasi meşruiyeti seküler temeller üzerine kurulmuş, “muasır medeniyet seviyesine uluşmak hatta aşmak” olarak tanımlanmış bir ulus-devlet oluşturma amacına yönelik yapılandırılmıştır (Yıldız, 2003: 210). Belirtilmesi gereken bir husus da, ulus anlayışının bu tanımda, sözleşmeci ulus (dil, kültür, mefküre birliği) anlayışına yönelik bir tanım olmasıdır. Diğer yandan, Tarih Tezi ve toplumsal alandaki ulus söylemi ise, organik ulus (ırk, menşe birliği) tanımına benzemektedir (Üstel, 2004: 223).

Ulusun unsurlarının ardından, kitapta yer alan ulus tanımında, birleştirici unsurlar etrafında toplanan bireylerin bir ulus yaratabileceği vurgusu vardır. Dolayısıyla, ulus, inşa edilen bir yapıdadır. “Millet, zengin bir hatıra mirasına sahip bulunan, birlikte yaşamak arzu ve bunu kabulde samimi olan ve sahip olunan mirasın korunmasına birlikte devam hususunda istek ve dilekleri ortak olan insanların birleşmesinden oluşan toplumdur.” (İnan, 2000: 34). Bu tanımın devamında, geçmişte bir üzüntü mirası, gelecekte gerçekleştirilecek program, birlikte üzülüp birlikte sevinme gibi insanların “ortak” bir takım hisler beslemesi temelinde birleşerek bir ulus oluşturduğundan bahseder.

Ulus yaratmak adına, birleştiricilik unsurlarının derinleştirilmesi ve diğer etnik kimliklerin aynı potada eritilmesi gerekliliği fikri üzerine ifade edilen, Atatürk’ün şu sözleri önemlidir:

“Bugünkü Türk milleti siyasi ve sosyal topluluğu içinde kendilerine Kürtlük fikri, Çerkezlik fikri ve hatta Lazlık fikri veya Boşnaklık fikri propaganda edilmek istenmiş vatandaş ve milletdaşlarımız vardır. Fakat geçmişin bu keyfi idare devirlerinin sonucu olan bu yanlış adlandırmalar, düşmana alet olmuş birkaç gerici, beyinsizden başka, hiçbir millet ferdi üzerinde kederlenmekten başka bir etki meydana getirmemiştir. Çünkü bu milletin fertleri de, genel Türk toplumu gibi aynı ortak geçmişe, tarihe, ahlaka, hukuka sahip bulunuyorlar.” (İnan, 2000: 34).

Bu sözlerle ifade edilmek istenen, Kemalist ulusçuluğun genel çerçevesini de yansıtmaktadır, Kemalist ulusçuluk, hanedanlık karşıtı, İslami olmayan ve etnik imalar barındıran mülki açıdan sınırlanmış bir ulusçuluk anlayışını resmeder. Diğer yandan belirtilebilir ki, yeni devletin adı olan Türkiye bu etnik imalı mülkilik anlayışının sembolik olarak yansımasıdır (Yıldız, 2003: 211). “Biz” tanımında, objektif bir unsur olarak belirtilen, ırk ve köken birliği, diğer yandan “ ..kendilerine Kürtlük fikri, Çerkezlik fikri ve hatta Lazlık fikri veya Boşnaklık fikri propaganda edilmek istenmiş vatandaş ve milletdaşlarımız..” ifadesi ile sübjektif bir kategoriye sahiptir. Kemalist ulusçuluk anlayışının içeriğinin tespiti açısından, vatandaş ve milletdaş ifadesi, çelişkili bir alanı ifade etmektedir. Diğer yandan, “Kürtlük fikri, Çerkezlik fikri ve hatta Lazlık fikri veya Boşnaklık fikri” gibi “yanlış adlandırmalar” geçmiş dönemlerin bir ürünüdür. Bu durum, aslında dış düşmanın iç düşman üzerindeki etkisidir ve metnin alt fikrinde yer almaktadır. Kürtler, Çerkezler, Lazlar, ve Boşnaklar “ulus” olarak tanımlanmaktadır. Ancak onlar da bu tanıma göre, ortak tarih, ahlak ve hukuk nedeniyle genel Türk camiası gibi, yurttaşlar topluluğunun üyeleridir (Üstel, 2004: 228).

“Bugün içimizde bulunan Hristiyan, Musevi vatandaşlar, mukadderat ve talihlerini Türk milletine vicdani arzularıyla bağladıktan sonra kendilerine yan gözle, yabancı gözüyle bakılmak, medeni Türk milletinin asil ahlakından beklenebilir mi?” (İnan, 2000: 34).

Yukarıdaki ifadelerden, Kemalizm’in ulusçuluk anlayışının, aslında Türk toplumunda yaşayan insanların kendi kimliklerini tanımlayış biçimlerini değiştirmek amacıyla, onlara yeni alternatif bir kimlik sunmak istediğini sonucu çıkmaktadır (Köker, 2012b: 162). Bu temelde, Türk ulusal kimliği aslında, Rumlar, Ermeniler, Yahudiler, Kürtler, Araplar, Aleviler, Çerkesler, Gürcüler, Lazlar vb. gibi toplulukların temsil ettiği çeşitli etnik, dinsel ve dille ilgili farklılıkların dışlanması ve özümsenmesi yoluyla oluşmuştur. Bu durum salt Türkiye’ye özgü değildir. Çünkü bahsettiğim üzere, bütün modern ulusal kimlikler sürekli olarak bazı “öteki”lerin tanımlanması ve yeniden üretilmesi ile gündeme gelmiştir (Kadıoğlu, 2012a: 32).

“Vatandaş için Medeni Bilgiler” kitabında tanımlanan ulus anlayışı, Fransızvari Sözleşmeci ulus anlayışına dayanmaktadır, fakat bu alan sorunlu bir alandır. Fransızvari sözleşmeci ulus anlayışı, ulusun yurttaşlık temelinde “farklı kökenden insanların birliği” şeklinde ve “topraksal açıdan süreklilik” olarak özellikler barındırmaktadır. Yani, Fransızvari ulusta, ortak tarihsel geçmişe gönderme, sınırları az çok istikrarlı topraklardan hareket eder. Oysa Türkiyevari sözleşmeci yurttaş anlayışında, tarihsel

vatan, Orta Asya geçmişine gönderme yapılarak ve gayri Türk unsurlardan arındırılarak kurgulanır (Üstel, 2004: 229). Bu durum, kendine özgü bir ulus anlayışının ortaya çıkmasına nedendir. Bu temelde, 1930’lu yıllarda Türk ulusçluğuna baktığımızda ise, Almanvari ulusçuluğa yakınlaştığını görmekteyiz. Kemalist ulusçuluk çok uluslu imparatorlukların çöktüğü, yerine Avrupa’da ulus-devletlerin kurulduğu sürecin bir parçasıdır. Bu nedenle, bu süreçte Avrupa coğrafyasında ortaya çıkan ulusçu hareketlerden biri olan Kemalist ulusçuluk, ortak bütüncül yapısı ile Alman ve İtalyan ulusçuluklarına benzemektedir. Bu süreç, dış etkenler nedeniyle Kemalist ulusçuluğun otoriter bir yapıya büründüğü dönemdir. Dolayısıyla etnik temelli Türklük vurgusu ile belirlenen yurttaşlık, bu dönem ulusçuluğunu Fransız ulusçuluğundan ayırmaktadır. Böylece, bu dönemde, ekonomik liberalizm yerine devlet kapitalizmi ve siyasi liberalizm yerine türdeşleştirici, otoriter bir siyasi rejim, Nazizm ve Faşizmin Kemalist ulusçuluk tarafından benimsenen yönleridir. Bu sebeple 1930’lu yıllar Türkiye’si, tek devlet-tek ulus-tek kültür-tek lider-tek doktrin-tek parti üzerine kurgulanmıştır. Bu benzerliklerin yanısıra, Kemalist ulusçuluğun irredantist olmayan kurgusu ve antiemperyalist tavrı diğer ulusçuluk anlayışlardan farklı olmasını sağlamıştır. Bu temelde Kemalist ulusçuluk, her türde toplumsal farklılaşmayı reddeden bir halkçılık temelinde, Nazizm gibi parti-devlet anlayışından öte devlet partisi modelini benimsemesi ile kendine özgü yapısını korumaktadır diyebiliriz (Yıldız, 2010: 196). Özetle, Türkiye’nin resmi ulusçuluğu olan, Kemalist ulusçuluk, yurttaşlık ve toprak bağı esasına dayalı Fransızvari ulusçuluk anlayışıyla Almanvari etnisist açılımlar arasındaki gerilimi bir dengeye kavuşturamamış olmasının gerilimini yaşamıştır. Diğer bir ifadeyle, Kemalist ulşusçuluk, Ziya Gökalp’in kültürel kimliğe yaslanan sentezi, Osmanlı yurtseverliğinden devreden yurttaşlığa dayanan teritoryal ulusçuluk anlayışı ile ulusun ezeli-ebedi varlığını ve biricikliğini vurgulayan ulusçuluk anlayışlarının hassas dengesine dayanmıştır (Bora, 1994: 74).

Ulusçuluk anlayışının içerdiği yurdun temellerinin uzak geçmişe dayandırılmasının yanında, yakın geçmişi de belirtilmiştir. Yeni devletin mülki sınırlarının belirlenmesi adına tam bir mutabakat sağlanmıştır. “Misak-ı Milli” ile bu sınırlar belirlenmiştir. Fakat aynı mutabakat, ulus kimliğin sınırlarının belirlenmesi açısından sağlanamamaktaydı. Ulus kimliğin belirlenebilmesi için, öncelikle bir ulus söz konusu olmalıydı. Kemalist ulusçuluğun inşa döneminde, Mustafa Kemal Atatürk'ün, ulus kimliğin tanım sınırları Ziya Gökalp'in ortak kültür tanımına

yaklaşacaktı fakat bu yaklaşımdan farklı olarak, Kemalist tanımda ortak kültürün bir kaynağı olan İslam'ın yerini İslam dışı bir geçmiş almıştır. “Geçmiş” yaratma bütün ulusçu yaklaşımların söylem kaynağı ve sembol yaratma dayanağı olduğundan, Kemalist ulusçuluk da seküler bir şimdi oluşturmak için, öncelikle geçmişi sekülerleştirmiştir. Böylece, İslam tesirinden arındırılmış, İslam öncesi Türk geçmişinin ayıklanıp yeniden inşa edilmiş unsurlarıyla zenginleştirilmiş bir Kemalist ulusçuluk anlayışı ortaya çıkmıştır. İslami unsurların tasfiye edilip, yerine Türki unsurların konulmasıyla, Müslüman olan Türk’tür iması reddedilmek istenmiştir. Böylece, Kemalist Cumhuriyet'in yeni referansı, ulusçuluktur (Yıldız, 2003: 212). Diğer yandan söylenebilir ki, ‘dini his’ yerini ‘ulusçu his’e bırakmıştır (Üstel, 2004: 225). Kemalist ulusçuluk, Ziya Gökalp’in düşüncelerine paralel olarak ırk temelli bir ulus tanımı yapmamıştır. Buna bağlı olarak, Atatürk’ün “Yurtta sulh, cihanda sulh” söylemi, Gökalp’in üstünlük iddiasında bulunmayan, barışçıl ulusçuluk anlayışının devamı niteliğinde olarak değerlendirilebilir. Gökalp ve Atatürk ulusçuluğun asıl mücadele alanını, askeri alanda değil, muasırlaşma olarak, ekonomik, kültürel ve toplumsal modernizasyon olarak görmekteydiler. Diğer yandan Atatürk halkçılığının sınıfsız, kaynaşmış bir kitle olarak tanımlanması, Ziya Gökalp’in korporatist kurgusunun ardılıdır (Belge, 2003: 34).

Akılcı bir ulusçuluk anlayışı da Mustafa Kemal Atatürk’ün şu sözleriyle ifade edilmektedir:

“Milliyet davası şuursuz ölçüsüz bir dava olarak düşünülmemeli ve savunulmamalıdır. Milliyet davası şuurlu bir ideal meselesidir. Şuurlu ideal demek, müspet ilimlere, ilmi usullere dayandırılmış bir hedef ve amaç demektir. Hareketlerin imkan sınırları ve öncelikleri mutlaka hesaba katılmalıdır”

Diğer yandan, Atatürk'ün, 22 Haziran 1919'da Amasya Tamiminde, “Milletin bağımsızlığını yine milletin azim ve kararı kurtaracaktır” şeklindeki ifadesi, ulusçuluk anlayışının somut bir yurttaşlık (halkçılık) anlayışı ile bütünleştiğini göstermektedir (Feyzioğlu, 2004: 39). Bu ifadede ulus kavramı ile sınırları belli bir yurt kavramı ilişkilendirilmiştir. Dolayısıyla, Atatürk’ün ulusçuluk anlayışı, yurt kavramı ile de bağlantılıdır.

Atatürk'ün ulusçuluk anlayışı, ülke ve ulus bütünlüğüne önem vermektedir, ırkçılığı reddetmektedir. Çünkü Atatürk'ün ifadesiyle, “Van'dan Diyarbakır'dan Trakya'dan Karadeniz'den Akdeniz'e kadar yurdun her köşesinden memleket insanı aynı

cevherin damarladır.” Diğer yandan, Laiklik ilkesiyle bağlantılı bir ulusçuluk anlayışıdır. Mezhep ayrımını reddeder. Sekülerdir. Sosyal dayanışmacıdır. Dolayısıyla, sınıf ayrımını da reddeder. Yurtseverlik fikriyle bağıntılı olarak sınırları belli bir mülkilik(teritoryal) anlayışına sahiptir. Dış Türkler ile olan bağlantısı yalnızca kültüreldir. Hanedani ve teokratik yönetimi kabul etmez. Diğer yandan, Kemalist ulusçulukta, ulus egemenliği ilkesiyle de bağlantılı bir ulusçuluk anlayışı hakimdir (Yıldız, 2010: 122). “Hakimiyet bilakaydu şart milletindir” ifadesi bu durumun apaçık örneğidir.

Kemalist ulusçuluk hakkındaki hakim görüşleri özetlersek,7

Kemalist ulusçuluk bütünüyle medeni - siyasi bir ulusçuluktur. Etnik-soya dayalı unsurlar içermez. Türkiye Cumhuriyeti sınırları içerisinde yaşayan herkesi aynı kültür potasında eritmeye çalışan ve dil, din, ırktan bağımsız kalarak Türk olarak değerlendiren, toprak ilkesini esas alan bir anlayıştır. Bu görüş, yukarıdaki fikirsel temellerden destek bulmaktadır. Bu fikirsel temellerin, pratik alana yansıması ve sonuçları bu hakim görüşleri pek yansıtmamaktadır (Yıldız, 2003: 213). Kemalist ulus inşa pratiğinin, etnisist-soya dayalı bir duruma da sahip olduğu söylenebilir. Ulusa ait olmak için, hem sübjektif hem de objektif düzeyde tanımlanmış niteliklere sahip olmak zorunlu tutulmuştur. Bu yüzden yurttaşlık haklarının kullanılması, pratikte Türk olmanın şartlarını karşılayabilmek ile ilişkilendirilmiştir. Türk olmak ise hem söylem hem de eylem düzeyinde etnik-soya dayalı unsurlar da barındırmaktadır. Ulus fikrinin ve Türk olmanın düşünsel temelleri, pratik alana Türk Tarih Tezi (TTT) ve Güneş Dil Teorisi ile desteklenerek yansımıştır.

Kemalist ulusçuluğun eğitim politikalarına baktığımızda, “kuvvetli Cumhuriyetçi, ulusçu ve laik yurttaşlar yetiştirmek” amacı taşıdığını görmekteyiz. Bu amaçların gerçekleştirilebilmesi için de öncelikli olarak “Büyük Türk Tarihinin” öğretilmesi gerekmektedir. Bu durum, CHP'nin de büyük önem atfettiği bir husustur. Çünkü “Bu bilgi Türk'ün kabiliyet ve kudretini, nefsine itimat hislerini ve milli varlık için zarar verecek her cereyan önünde yıkılmaz mukavemetini besleyen mukaddes bir cevherdir.” Bu cümle, CHP, 1931 programımın, “Milli Talim ve Terbiye” başlıklı beşinci bölümünde geçmektedir. Tarihin yeni Türk ulus kimliğinin kurucu unsurlarından birisi olarak kullanılması ‘seciye- i milli’, Türk'ün kabiliyet ve kudreti gibi ifadelerin de gösterdiği gibi etnik temalar barındırmaktadır (Yıldız, 2003: 214).

7

Devlet, ulus ve ulusal kimlik inşasını hedefleyen Kemalist ulusçuluk anlayışı, çatışmalardan arınmış, Cumhuriyet idaresinin bir görüntüsünün yansıyacağı bir kamusal alan, bu görüntüyle uyuşmayan her türlü sızmaya karşı koruma altına alınmış ve üç temel problem olarak görülen din, sosyal sınıflar ve etnikliğin görünür kimlikler olarak bu alana taşınmasını reddetmiştir. Dolayısıyla, Kemalist ulusçuluk, “sınıfsız, imtiyazsız, kaynaşmış bir kitle olarak” halkın yaratılmasını öngörmüştür. Kemalist ulus inşa süreci, dini, etnik, sınıfsal, hanedani ve diğer tür kimlikleri gayrimeşru olarak ilan etmiş, kamusal alanda yasaklama yoluna gitmiştir.

Türk ulusçuluğu, Kemalist inşa sürecinde, Kemalist ulusçuluğun metin ve düşünce boyutundan çıktığı ve toplumsal alanı dönüştürmeye başladığı süreçte, yani Cumhuriyet döneminde, hukuki-siyasi (seküler-cumhuriyetçi) Türk ulusçuluğu ve etnik Türk ulusçuluğu olarak şekillenmiştir. Bu bileşenler, Kemalist inşanın yapısal unsurlarıdır (Yıldız, 2003: 216). Bu unsurları ayrıntılandıracak olursak, hukuki (objektif) yönü resmi ifadesini, 1924 Anayasa’sının 88. Maddesinde bulmaktadır. Madde 88- Türkiye ahalisine din ve ırk farkı olmaksızın vatandaşlık itibariyle Türk ıtlak olunur. Türkiye'de veya hariçte bir Türk babanın sulbünden doğan veyahut Türkiye'de mütemekkin bir ecnebi babanın sulbünden Türkiye'de Doğup da memleket dâhilinde ikamet ve sinni rüşte vusulünde resmen Türklüğü ihtiyar eden veyahut Vatandaşlık Kanunu mucibince Türklüğe kabul olunan herkes Türktür. Türklük sıfatı kanunen muayyen olan ahvalde izale edilir.8

Bu maddede, Türk yurttaşlığı, anayasal olarak belirlenmiştir. Bu belirleme yapılırken, Türk babanın sülbünden gelme (öz evlat) olarak soya dayalı bir yurttaşlık anlayışı yapıldığı görülmektedir. Diğer yandan soy bağının ötesinde, Türklüğe kabul olunanın da yurttaş kabul edileceği belirtilmiştir. Bu anlamda, yurttaş eşittir Türk’tür gibi bir durum ortaya çıkmaktadır. Böylece, gayrimüslim azınlıklar, yurttaşlık ve tabiiyet itibariyle Türk olarak kabul edilmiştir. Bu madde, asli yurttaşlık olarak, soy bağı ilkesini belirlerken, kazanılmış yurttaşlık temelinde doğum yeri ilkesini ima etmektedir (Yıldız, 2010: 151). Diğer yandan, bu madde temelinde baktığımızda yasal söylem ile Türk Tarih Tezine ilişkin resmi anlatının çeliştiğini söyleyebiliriz (Üstel, 2004: 222).

8

Diğer yandan siyasi (sübjektif) yön, Türk olmayan yurttaşların hem özel hem de kamusal alanda Türkçe konuşmaya zorlanması ve çocuklara Türkçe isim koyma zorunluluğu ve “Vatandaş Türkçe Konuş” kampanyası ile özetlenebilir. Bu anlamda, Lausanne Antlaşması’nın azınlıklarla ilgili maddelerinde “Gayrimüslim Türk uyrukları, Türkçe’den başka dil konuşan Türk uyrukları, tüm Türk uyrukları ve Türkiye oturan herkes” olarak belirlenen hak grupları, ilgili maddelerde koruma altına alınmıştır. Fakat Kemalist siyasi özümseme politikalarının hukuki düzenlemeler yerine idari ve fiili düzenlemeler olarak yapılması sayesinde, Kemalist ulusçuluğun düşünsel mantığına uymayan sonuçlar ortaya çıkmıştır. Bu anlamda yine 2510 sayılı İskan Kanunu’nun “Türk vatandaşı olmayan Türkler”, “Türk olmayan Türk vatandaşları” ayrımını netleştirmesi üzerine, farklı politikalar uygulanması bu duruma bir örnek teşkil etmektedir. Bu anlamda, Türkiye’ye göç edecekler arasında yurttaşlığa alınma açısından, soy bağı ile Türk olanlar ile olmayanlar arasında ayrım yapılmamıştır. Diğer