İhracatta Yönelik Sanayileşme Stratejisine Geçiş

24 Ocak 1980 programıyla başlayan ve ekonomiyi adım adım “Serbest piyasa ekonomisiyle dışa açılmaya” götüren ekonomi politikaları aslında birçok bakımdan 1950-54 arasında başlatılan (ve 4 yılda tükenen) liberalleşme programına benzetilebilir. Ancak aşağıda da inceleneceği gibi atılan adımların ondan daha ileri gittiği ve ekonominin daha geniş bir kesimini kapsadığı gibi, bir noktada da çok önemli farkı bulunmaktadır: Bu da, sınai mamul ihracatına dayalı ihracat artışının yeni programın temel direği olmasıdır. Başka bir değişle “İhracata Yönelik Sanayileşme Stratejisi” dışa açık büyümenin temel öğesi yapılmıştır (Kazgan, 1988:333).

24 Ocak 1980 İstikrar Önlemleri Programında alınan kararlara geçilmeden önce, 1978 ve 1979 yıllarında alınan İstikrar Önlemleri Programlarına kısaca değinmek faydalı olacaktır. Sözkonusu programlar 24 Ocak 1980 İstikrar Önlemleri Programına bir geçiş niteliği taşımaktadır.

Türkiye’nin ekonomik bunalımdan çıkmak için alacağı önlemlerin başarılı olması, dış kaynak sağlanmasına büyük ölçüde bağlıydı. Ödemeler bilançosu açıklarının acilen finanse edilebilmesi için yeni kredilere ve vadesi gelen dış borçların ertelenmesine ihtiyaç vardı. Bu dış kaynak desteğinin sağlanması da IMF’ye bir niyet mektubu verilmesini ve adı geçen kuruluşla stand-by anlaşması yapılmasını gerektiriyordu. Bu amaçla dönemin hükümetleri ekonomik bunalımı aşabilmek için Nisan 1978 ve Mart 1979’da, aşağı yukarı bir yıl ara ile, iki tane istikrar önlemleri programını yürürlüğe koymuşlardır. Bu önlemler, ödemeler bilançosu açıklarının finansmanını, enflasyon baskısının durdurulmasını, KİT’lerin kendi kendilerini finanse eder duruma gelmelerini ve bütçe üzerindeki yüklerinin azaltılmasını amaçlıyordu (Şahin,1997:170).

Bu amaçların gerçekleştirilmesi için IMF ile birlikte kararlaştırılan ve aşağıdaki önlemleri içeren istikrar programları uygulamaya konulmuştur (a.g.e, 170):

1. TL, ABD doları karşısında 1978’de %23, 1979’da ise %26.3 oranlarında devalüe edildi; ABD doları, Nisan 1978’de 19.25 TL’ den 25 TL’ ye Mart 1979’da da 25 TL’ den 35 TL’ ye yükseltildi.

2. KİT ürünlerine zam yapıldı.

3. Kamu sektörü açıkları, harcamaların kısılması, KİT zararlarının azaltılması ile kapatılacak ve TCMB kaynaklarına daha az başvurulacaktı. Emisyon artışı sınırlandırılacaktı.

4. İthalatın kısıtlanması ve ihracatın artırılması ile cari işlemler bilançosu açıkları azaltılacak ve GSMH’nın %4 üne çekilecekti. İhracatın artırılması, vergi iadesi, vergi indirimi yolu ile gerçekleştirilecekti.

5. Faizler yükseltilerek tasarruflar özendirilecekti. 6. Yatırımlar azaltılacak, kalkınma hızı düşürülecekti.

7. Tarım ürünleri destekleme alımlarının kapsamı daraltılacaktı. 8. Ücret ve maaş artışları sınırlı tutulacaktı.

9. DÇM^* uygulamasına son verilecekti.

Yukarıda sıralanan tedbirlerin uygulamaya konması halinde, Türkiye’ye verilmiş kalkınma kredilerinin, orta ve kısa vadeli kredilerin faiz ve ana para ödemeleri ertelenecekti. Ayrıca bu programlar için 2.440 milyar dolar kredi vaadi alınmıştı. Ancak gerek siyasi istikrarsızlık ve zayıf hükümetlerin varlığı, alınan tedbirlerin iç tutarlılıktan yoksun bulunması ve nihayet, bu istikrar tedbirlerinin uluslararası mali çevrelerden yeterli desteği görememesi bu programın gerektiği gibi uygulanmasını engellemiştir. 1979’un sonlarında ekonomide bunalımın boyutları genişlemiş, hükümet değişikliği

* 1974’te Petrol krizi nedeniyle karşılaşılan döviz darboğazını aşmak için hükümet, 1975’ten itibaren DÇM uygulamasını teşvik etmiştir. Bu uygulama DÇM hesaplarıyla dışarıda yerleşmiş gerçek ve tüzel kişilerin getirdiği kısa vadeli dövizler karşılığında; TL kredisi olarak piyasaya para sürülmesi şeklinde ifade edilebilir. Bu amaçla 8 büyük bankaya bu hesapları yürütme yetkisi verilmiştir. Hükümet konvertibl dövizlerle açılan DÇM hesap sahiplerine “kur garantisi” tanımıştı (Tokgöz, 1999:166-167). 1976 yılında 1.8 milyar $ ve 1977’de 2.3 milyar $ mevduat oluşturulmuştu. Ancak yapılan devalüasyonlar devletin borç yükünü TL cinsinden çok artırmaktaydı. 1978 yılından itibaren yabancı bankaların kredileri

yaşanmış ve 24 Ocak Kararları olarak adlandırılan tedbirler paketi yeni hükümet tarafından 24 Ocak 1980’de açılmıştır.

Gerek 1978 ile 1979 programlarında ve bu programları takip eden 24 Ocak 1980 programında alınan önlemlerin ne Türkiye, ne de benzer konumdaki ülkeler bakımından orijinal bir yönü yoktu. Dışa açık/liberal ve serbest piyasa koşullarında dünya ekonomisiyle bütünleşmeyi hedefleyen bu programlar, 1970’li yıllarda başta IMF olmak üzere uluslararası mali kurumların ödemeler dengesi ve dış borç krizine girmiş benzer konumdaki ülkelere dayattığı standart (monetarist) istikrar politikalarının bilinen tüm özelliklerini taşımaktaydı. Ancak ödemeler dengesi darboğazının sağlanması ve dış borç ödeme gücünün artırılarak yeniden borçlanılması açısından bu programın uygulamaya konulması bir zorunluluk olarak ortaya çıkmıştı. Dünya Bankası tarafından geliştirilen ve birçok gelişmekte olan ülkeye dış açıkların kapanması ve yeni finansman olanaklarının sağlanması olarak sunulan mali kolaylıkların kullanılması, oldukça ağır ve ekonomiyi daraltıcı şartlara bağlanmaktaydı (Eser,1993:72-73). Türkiye, bu programdan yararlanabilen ülkelerden biri olmuştur^*.

Türkiye yukarıda değinilen ekonomik istikrar programından yararlanmak amacıyla on yedi politika taahhüdüyle, bu programdan yararlanabilen ülkeler arasında, en ağır koşulları kabul etmiş olmaktaydı. Buna karşılık da 1 Şubat 1980’le 30 Haziran 1981 arasındaki dönem için projeye bağlı olmayan program kredisine kavuşuyordu. Çizelgede gösterilen konulardaki politika taahhütleriyse şöyleydi (Kazgan, 1988:337):

a) Dış ticaret ve döviz politikaları:

• TL’nin dış değeri, iç-dış enflasyon farkına göre zamanında ve farkı kapatacak oranda düşürülecek;

• İthalat libere edilecek, sanayi, yasaklar ve kotalarla korunmayacak;

• İhracat teşvik edilecek ve özel kesimin ön planda olması sağlanacak; ihracat sigortası ve finansmanıyla kurumsal destek verilecek; yabancı sermaye teşvik edilecek;

* Dünya Bankasının Ekonomik İstikrar Programından Senegal, Türkiye, Guyan, Kenya, Bolivya, Filipinler, Mauritius ve Malayi yararlanmıştır (Geniş bilgi için bknz: Kazgan, 1988:156-159).

b) Üretim kesimi politikaları:

• Kesimlere verilen fiyat sübvansiyonları kaldırılacak; • Bütün üretim kesimleri yabancı sermayeye açılacak; • Kurumsal düzenlemeler gerçekleştirilecek;

c) Kamusal yatırım programı:

• Enerji üretimine öncelik verilecek; projeler arasında yapılacak bir ayıklamayla kârlı olmayan projeler durdurulacak;

• KİT’lerin kârlı çalışması sağlanacak; uygulamalar devletçilikten uzak olacak; KİT’ler bütçeye yük olmaktan çıkarılacak;

d) Kaynak seferberliği

• Hükümet bütçe politikasında harcamaları ayarlayacak, tasarrufları teşvik etmek için faiz politikasını buna göre düzenleyecek.

24 Ocak 1980 Ekonomik İstikrar Programında, daha önceki dönemlerde yürürlüğe konan istikrar programlarından farklı olarak para, maliye, dış ticaret ve döviz kuru politikalarında köklü değişiklikler yapılmıştır (Egeli, 1993:149). Sözkonusu programla uygulamaya konan kararlar şu noktalarda kısaca özetlenebilir (Balkanlı, 1991:45): • İhraç mallarına rekabet gücü kazandırmak üzere ihracatın teşvik edilmesi,

• İç talebi kısmak ve ihraç mallarının maliyetini azaltmak için reel olarak düşük ücret politikasının izlenmesi,

• Yabancı sermaye girişlerinin teşvik edilmesi, • İthalatta kısmi liberasyona gidilmesi,

• Reel pozitif faiz politikasının uygulanması.

24 Ocak İstikrar programının dış ödemeler dengesini oluşturma ve enflasyonu makul bir seviyeye indirme gibi öncellikli hedefleri bulunmakla birlikte uzun vadede ekonominin kurumsal yapısında ve geleneksel sanayileşme stratejisinde değişiklikler yapmak suretiyle dünya ekonomisiyle uyumlu ve rekabet edebilecek bir sınai yapıyı hedeflemiştir. Devletin yerini özel kesimin alması, ekonomide makro ve mikro dengelerin belirlenmesinde idari kararların yerine, fiyat mekanizmasının geçerli olması amaçlanmıştır. Bu amacı gerçekleştirmek için mal ve faktör piyasa fiyatlarına

müdahalelerin kaldırılması gerekecektir. Bu bağlamda 24 Ocak kararlarının alınmasında Neo-Liberal yaklaşımlar önemli bir unsur olmaktadır.

Neo-Liberal (veya yeni muhafazakar) ekonomik yaklaşımların değişik versiyonları bulunmaktadır. Bunlardan en popüler olanları Reogonomics, Yeni-Klasik İktisat, Thatcherizm, Arz Yanlı İktisat, Monetarizm, Yeni-Klasik İktisat gibi yaklaşımlardır (Eren, 1999:377). Özellikle Monetarizm ile Arz Yanlı İktisat yaklaşımlarının temsilcilerine göre; enflasyon devletin ekonomiye aşırı müdahalelerinin ve para arzını şişirmesinin bir ürünü olarak görülmektedir. Enflasyonu önlemek için para arzının kontrol altında tutulması, devletin ekonomiye müdahalesinin azaltılması ve ekonomide arz-talep dengesinin piyasaların işleyişine bırakılması gerektiğini savunmaktadırlar. Sözkonusu iktisatçılar ayrıca uzun dönemde işsizlikle enflasyon arasında bir ilişkinin bulunmadığını ve işsizliği artırmadan enflasyonu aşağı çekmenin mümkün olabileceğini savunmuşlardır. Onlara göre, para ve maliye politikaları karşıt amaçlar için kullanılabilecektir. Para politikası enflasyonu aşağı çekmek için, maliye politikası ekonomiyi büyütmek amacıyla devreye sokulabilecektir.

24 Ocak İstikrar programının uygulanmaya konmasında dış baskılar yanında iç baskılar da etkili olmuştur. Özellikle 1970’li yılların ikinci yarısında ekonominin içine düştüğü buhran başlı başına bir baskı unsuru olmaktaydı. Bunalımın nedenlerine ve strateji değişikliğini gerektiren etmenlere daha önce değinildi. Bunlara ek olarak diğer bazı iç baskı unsurları da oluşmuştu. Ekonomideki bürokratik müdahalelerin en aza indirilmesini isteyen atılımcı bir girişimci sınıf ve bunun öncülük ettiği değişimler, 1970’li yılların ikinci yarısından itibaren iyice belirginleşmişti. Özellikle Ortadoğu’da müteahhitlik hizmetlerine girişen firmaların dışa açılma kapasiteleri artmış, ancak 1978 ve 1979 yıllarında uygulanan ekonomi politikaları ve yaşanan darboğazlarla atılım yapmak pek mümkün olmamaktaydı. Bunların yanı sıra, Türk bankaları da dışarı açılma gereksinimini duymaya başlamıştı. Bir yandan Avrupa’da yaşayan Türk vatandaşlarının Türkiye’yle ilişkileri, öte yandan Ortadoğu’da çalışan müteahhitlerin çeşitli bankacılık hizmetlerine duydukları gereksinim, Türk bankalarının açacakları şubeler ve temsilcilikler için kârlı olanaklar vaat ediyordu (Kazgan, 1988:341).

Yukarıda genel hatlarıyla incelenen İhracatta Yönelik Sanayileşme Stratejisi modeli, sadece ihracatta dönük bir üretim yapısını, bir sanayi yapısını gerçekleştirmekten öte uzun süre kapalı bir ekonomi içinde yaşamış ve sanayiini koruma duvarları arkasında kurmuş bir ülkenin ihracat tedbirleriyle dışa açılması olarak nitelendirilebilir. Bundan sonraki bölümlerde sanayileşme stratejisinde yaşanan dönüşüm çerçevesinde uygulanan politikalar ve bu politikalar çerçevesinde alınan kararlar kısaca incelenmeye çalışılacaktır.