2. GİRİŞİMCİLİKLE İLGİLİ BAZI TEMEL KAVRAMLAR
2.3. Girişim (İşletme)
2.5. Yönetici
2.6. Lider
2.7. Girişimci – Yönetici – Lider Karşılaştırması
22
Bölüm Hakkında İlgi Oluşturan Sorular
1) Esnaflık ve tacirlik hakkında ne düşünüyorsunuz? Sizce Türkiye’de küçük esnafın önündeki sıkıntılar nelerdir?
2) Girişim ve girişimci dendiğinde aklınıza gelen ilk kelimeler hangileridir?
3) İyi bir yönetici, iyi bir lider mi yoksa iyi bir lider iyi bir yönetici mi demektir?
23
Bölümde Hedeflenen Kazanımlar ve Kazanım Yöntemleri
Konu Kazanım Kazanımın nasıl elde
edileceği veya geliştirileceği Esnaflık
Tacirlik
Esnaflık ve tacirlik arasındaki
farklılıkları öğrenmek Okuyarak/Araştırarak
Girişim İş Adamı
Girişim ve girişimcilik öğretisi
hakkında bilgi sahibi olmak Okuyarak/Araştırarak
Girişimci Yönetici Lider
Karşılaştırması Girişimci, yönetici ve lider kavramları arasındaki farklılık ve benzerlikler hakkında bilgi sahibi olmak
Okuyarak/Araştırarak
24
Anahtar Kavramlar
• Esnaflık ve tacirlik
•
Girişim ve girişimci• İş adamı
• Yönetici
• Lider
25
Giriş
Kavram kargaşasını önlemek adına, girişimcilik ile ilgisi olduğu düşünülen kavramlara bu bölümde yer vermek yerinde olacaktır. Genellikle esnaflık, tacirlik, iş adamlığı, yönetici, lider ve girişimci kavramları birbirlerinin yerine kullanılmakta, açık ve kesin tanımlarının yeterince bilinmemesinden dolayı kavramlar karıştırılmaktadır. Bu kavramların çok yakın ilişki içinde olması ve benzerlikler göstermesi birini diğerinden ayırmayı zorlaştırmaktadır.
Ancak tüm zorluğa rağmen söz konusu kavramları birbirinden ayırmak ve açıklığı kavuşturmak mümkündür.
26
2.1. Esnaflık
Dünyada ticaretin temeli, başlangıcı esnaflıktan gelmektedir. İlk çağlardan bu yana malın malla değişiminden, paranın icadından bugünkü modern ticari yaşama geçiş evreleri aynı zamanda esnaflığın tarihini de anlatır. Günlük dilde esnaf veya tacir kavramlarının birbirinin aynısıymış gibi kullanıldığı görülmektedir. Esnaf, küçük sermaye ve zanaat sahibi (www. tdk. gov.tr).
Gerek Türk Ticaret Kanunu gerekse Vergi Usul Kanunu’na bakıldığında esnaf ve tacir arasındaki net ayrım göze çarpmaktadır. Bilindiği gibi 1 Temmuz 2012’den itibaren 6762 sayılı Türk Ticaret Kanunu’nun yerini 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu aldı. Yeni Türk Ticaret Kanunu madde 15’te esnafın tanımı yapılmıştır. Buna göre; “İster gezici olsun ister bir dükkânda veya bir sokağın belirli yerlerinde sabit bulunsun, ekonomik faaliyeti sermayesinden fazla bedenî çalışmasına dayanan ve geliri belli sınırı aşmayan ve sanat veya ticaretle uğraşan kişi esnaftır.”
Hangi işletmelerin esnaf işletmesi olacağı Türk Ticaret Kanunu’nun 17. maddesi ile düzenlenmiştir. Kanunun 17. maddesi “İktisadi faaliyetin nakdi sermayeden çok bedeni çalışmaya dayanmasını ve kazancın ancak geçimini sağlamaya yetecek derecede az olmasını”
öngörür. İşletme; vergi kanunlarında belirtilen gelir seviyesinin üzerinde bir gelir elde etmişse esnaf işletmesi değil, ticari işletmedir.
5362 sayılı Esnaf ve Sanatkârlar Meslek Kuruluşları Kanunu’na göre; “Esnaf ve sanatkâr: İster gezici ister sabit bir mekânda bulunsun, Esnaf ve Sanatkâr ile Tacir ve Sanayiciyi Belirleme Koordinasyon Kurulunca belirlenen esnaf ve sanatkâr meslek kollarına dâhil olup, ekonomik faaliyetini sermayesi ile birlikte bedenî çalışmasına dayandıran ve kazancı tacir veya sanayici niteliğini kazandırmayacak miktarda olan, basit usulde vergilendirilenler ve işletme hesabı esasına göre deftere tabi olanlar ile vergiden muaf bulunan meslek ve sanat sahibi kimseler,” şeklindedir.
Bu tanımlamalardan anlaşılacağı üzere esnaf, tacir sıfatını kazanacak kadar sermayesi olmayan ve geliri daha çok bedensel emeğine dayanan bağımsız olarak çalışan kişi olarak ifade edilmektedir. Esnaf, tacirle işgören arasında bir konuma sahiptir. Sermayesi yetersiz de olsa bağımsız olarak çalışması bakımından daha çok tacire benzer (Tutar ve Altınkaynak, 2013).
5362 sayılı yasadaki düzenleme ile esnaf ve tacir ayrımında başka ölçütlere yer verilmiş olup kamyonculuk, otomobilcilik ve şoförlük yapanların da ekonomik sermayesi, kazancının tacir sanayici niteliğini aşmaması ve vergilendirme gibi ölçütler çerçevesinde değerlendirilmesi gerekmektedir.
Konuyu bir de 213 sayılı Vergi Usul Kanunu açısından değerlendirelim. 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’na göre esnaf tanımına girenlerin işletme hesabına göre, tacir tanımına girenlerin bilanço esasına göre defter tutmaları gerekmektedir.
27 Halk arasında zanaatkâr ve küçük işletme sahipleri esnaf olarak adlandırılmaktadır.
Başka bir ifadeyle esnaf, küçük işletme işleten gerçek bir kişidir. Kanun koyucu esnafı
“küçük esnaf” olarak kabul etmiş ve ticaret hayatını düzenleyen ağır ve karmaşık hukuk kurallarına tabi tutulmalarına gerek olmadığına karar vermiştir. Simitçi, kuaför, terzi esnafa örnek teşkil etmektedir.
Çoğu zaman esnaf ve girişimci aynı anlamda kullanılmaktadır. Esnaf girişimciden farklı olarak geçinecek kadar sermayesi ve gücü olan kişidir. Girişimci gibi yenilik ve gelişmeye açık olması onun adına pek aranan bir özellik değildir (Akpınar, 2011). Bir kişinin girişimci olabilmesi için risk ve sorumluluk üstlenebilme, yeniliklere açık olma, büyüme tutkusu gibi belirli niteliklere sahip olması gerekmektedir. Bu niteliklere sahip olmayan kişi, işletmenin mülkiyetine sahip kimse sıfatıyla işletme sahibi de olsa girişimci değildir. Bir işletmenin yönetilmesi, kendi işinin patronu olma isteğinden çok daha fazlasını gerektirmektedir (Odabaşı, 2005). Küçük işletmelerde, işletme sahipliği ve girişimcilik aynı kişide bütünleşebilmektedir. Bunun nedeni, psikolojik engeller ile birlikte profesyonel bir yöneticiye işi teslim etmek için gerekli olan bütçenin oluşamamasıdır (Doğramacı, 2006).
İşletmenin ölçeği küçüldükçe girişimci ve yönetici olan işletme sahibi teknisyen sıfatını da taşımaya başlamaktadır (Odabaşı, 2005).
2.2. Tacirlik
Yeni Türk Ticaret Kanunu’nun 12. maddesine göre, “Bir ticari işletmeyi, kısmen de olsa kendi adına işleten kişiye tacir denir”. Tacir, ticari bir işi sürekli olarak yapan ve onu meslek edinen bu faaliyeti bir düzen içinde meslek ve sanatının gereklerine göre yapan gerçek veya tüzel kişilerdir. Buna göre bir bireyin tacir sayılabilmesi için:
• Ortada bir ticari işletmenin olması,
• Bir ticari işletmenin kısmen de olsa işletilmesi,
• İşletme faaliyetlerinin kendi adına olması gerekmektedir.
6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu taciri; gerçek kişiler (md.12, md.13,md.14) ve tüzel kişiler (md.16) olmak üzere ikiye ayırarak tarif etmiştir. Buna göre;
I. Gerçek kişiler:
• Bir ticari işletmeyi, kısmen de olsa kendi adına işleten kişiye tacir denir.
• Bir ticari işletmeyi kurup açtığını, sirküler, gazete, radyo, televizyon ve diğer ilan araçlarıyla halka bildirmiş veya işletmesini ticaret siciline tescil ettirerek durumu ilan etmiş olan kimse, fiilen işletmeye başlamamış olsa bile tacir sayılır.
• Bir ticari işletme açmış gibi, ister kendi adına ister adi bir şirket veya her ne suretle olursa olsun hukuken var sayılmayan diğer bir şirket adına ortak sıfatıyla işlemlerde bulunan kimse iyi niyetli üçüncü kişilere karşı tacir gibi sorumlu olur.
28 II. Tüzel kişiler:
• Ticaret şirketleriyle amacına varmak için ticari bir işletme işleten vakıflar, dernekler ve kendi kuruluş kanunları gereğince özel hukuk hükümlerine göre yönetilmek veya ticari şekilde işletilmek üzere devlet, il özel idaresi, belediye ve köy ile diğer kamu tüzel kişileri tarafından kurulan kurum ve kuruluşlar da tacir sayılırlar.
• Devlet, il özel idaresi, belediye ve köy ile diğer kamu tüzel kişileri ile kamu yararına çalışan dernekler ve gelirinin yarısından fazlasını kamu görevi niteliğindeki işlere harcayan vakıflar; bir ticari işletmeyi, ister doğrudan doğruya ister kamu hukuku hükümlerine göre yönetilen ve işletilen bir tüzel kişi eliyle işletsinler, kendileri tacir sayılmazlar hükmü yer almaktadır.
Ticari işletme kavramı kanunda açık ve net olarak tanımlanmış değildir. Sadece kanunun 11. Maddesinde ticarethane veya fabrika yahut ticari şekilde işletilen diğer müesseseler, ticari işletme sayılır denilmektedir. Ekonomik hayatta karşımıza çıkan para ya da parayla ölçülebilen değerlerle ilgili faaliyet gösteren her iktisadi kurum, teknik anlamda mutlaka bir ticari işletme olmayabilir. Bir ticari işletmeyi kurup açtığını sirküler, gazete, radyo, televizyon ve diğer ilan araçlarıyla halka bildirmiş veya işletmesini ticaret siciline tescil ettirerek durumu ilan etmiş olan kimse, fiilen işletmeye başlamamış olsa bile tacir sayılır. Bir ticari işletme açmış gibi, ister kendi adına, ister adi bir şirket veya her ne suretle olursa olsun hukuken var sayılmayan diğer bir şirket adına ortak sıfatıyla işlemlerde bulunan kimse, iyi niyetli üçüncü kişilere karşı tacir gibi sorumlu olur. Küçük ve kısıtlılara ait ticari işletmeyi bunların adına işleten yasal temsilci, tacir sayılmaz. Tacir sıfatı, temsil edilene aittir. Ancak, yasal temsilci ceza hükümlerinin uygulanması yönünden tacir gibi sorumlu olur.
5174 Sayılı Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği Kanunu’nun; “Odalara kayıt zorunluluğu” başlıklı 9’uncu maddesi; ticaret siciline kayıtlı tacirler ve 5’inci maddeye göre sanayici ve deniz taciri sıfatını haiz tüm gerçek ve tüzel kişiler ile bunların şubeleri ve fabrikaları, bulundukları yerdeki odaya kaydolmak zorundadırlar. Maddenin ilerleyen bölümlerinde; sanayicilerin ve deniz ticaretiyle uğraşanların oda kayıtlarından bahseder.
Yeni Türk Ticaret Kanunu’nun 18. Maddesinde yer alan tacir olmanın genel hükümleri özetlenecek olursa
• Borçlarından dolayı iflasa tabidir.
• Bir ticaret unvanı seçmek ve kullanmak zorundadır.
• İşletmelerini ticaret siciline kaydettirmek zorundadır.
• Ticari defter tutmak zorundadır.
• Ticari faaliyetlerinde basiretli (işin sonunu gören, anlayan) bir iş adamı gibi hareket etmek zorundadır.
29
• Haksız rekabet (ekonomik rekabetin kötüye kullanılması) yapamaz.
• Ücret ve faiz istemek,
• Fatura ve teyit mektubu kullanmak,
• Ücret ve cezai şartın azaltılmasını isteyememek,
• Ticari örf ve âdetin tacirlere uygulanacağını bilmek zorundadır.
Tacir, girişimci için verilmiş diğer isimdir. Ancak tacire ilişkin tanımlar incelendiğinde girişimci ile aynı olmadığı görülmektedir. Girişimcinin yenilikçi ve dinamik olma özelliği vardır ve girişimci toplumda değişimi yaratacak kişi ve kurumlar olarak tanımlanır.
2.3. Girişim (İşletme)
Çoğu zaman aynı anlamda kullanılsa da girişim ile işletmenin aynı olmadığı bilinmelidir. Bu iki sözcük birbirlerine oldukça yakın, ancak farklı anlamları ifade ederler.
İşletme sözcüğü Türkçe’de ‘iş’ kökünden gelmekte olup fiil olarak çalıştırmak, yararlı bir iş yapmak, iş gördürmek gibi anlamı vardır. İsim olarak düşünüldüğünde üretim veya çalışma yapılan yer anlamı akla gelmektedir. İşletmenin ortaya çıkabilmesi için, dilimizde kökünü,
‘girişmek’ fiilinden alan ‘girişimde bulunmak’ eylemi gereklidir. Girişimin amacı, işletme eylemini doğuracak olan unsurları bir araya getirme çabasına dayanmaktadır (Çetinkaya Bozkurt ve Babacan, 2012). Genel bir ifadeyle girişimcilerin ticari faaliyetlerini gerçekleştirmek için kurdukları ekonomik birimlere girişim adı verilir. Başka bir tanıma göre girişim “Belli bir unvanı, bir yeri, belirli bir sermayesi ve belirli bir organizasyonu olan ekonomik birimdir.” (Parıltı ve Aydıntan, 2008). Girişim, “Belirli bir yasal, finansal, örgütsel ve ekonomik özelliğe sahip kuruluştur.”(Sabuncuoğlu ve Tokol, 2005). İşletme ise “Daha çok fabrika ya da satış mağazası gibi mal veya hizmet üreten ya da pazarlayan teknik birimlerdir.”
(Dolgun, 2003). Diğer bir ifadeyle girişim; bir veya birden fazla işletmeye sahip olabilen bir kuruluştur. Örneğin Petkim Petrokimya Anonim Şirketi birçok işletmesi olan bir girişim; buna bağlı plastik işleme fabrikası ise bir işletmedir ya da Kızılay bir işletme iken Devlet Hastaneleri, Atatürk Orman Çiftliği girişim için ilk akla gelen örnekler olarak verilebilir.
İşletme ve girişimin ortak tarafları, her ikisinin de insan istek ve ihtiyaçlarını karşılayacak nitelikte mal ve/veya hizmet üreten ekonomik ve teknik birimler olmasıdır.
Ancak, girişim ile işletmeyi birbirinden ayıran önemli nokta, girişimin bir piyasası olması ve bu piyasada gelir sağlayan bir işletme olmasıdır. Her girişim bir işletmenin sahip olduğu tüm özelliklere sahipken, her işletmenin girişimin özelliklerini tamamını taşıması mümkün değildir. O hâlde, her girişim bir işletmedir ancak her işletme bir girişim değildir (Tatar ve Üner, 1992).
Girişim kavramı; “Kâr veya başka biçimlerde fayda sağlamak amacıyla ücret karşılığında satmak için mal veya hizmet üretmek ya da fonlar sağlamak üzere kurulan,
30 hukuki ve finansal kişiliğe sahip, devamlı nitelikte bir örgüt.” olarak tanımlanır (Tutar, 2005).
Bu tanıma dayanarak girişimin özelliklerini aşağıdaki gibi sıralamak mümkündür:
• Girişimin amacı, kazanç ve fayda sağlamaktır.
• Girişim, ücret karşılığında satmak üzere mal veya hizmet üretir veya fonlar sağlar. Bu özellik, girişim olmanın zorunlu unsurudur.
• Girişimin üç temel işlevi; üretim, satış ve bu iki işlevin yerine getirilmesi için gerekli fonların sağlanması olan finansmandır.
• Girişim, hukuki bir birimdir. Tüzel kişiliğe sahip bulunan girişim, sahiplerinden ayrı bir kişiliğe sahiptir. Çalışmalarını bu kişilik altında yürütür, haklara sahip olur ve yükümlülükler üstlenir.
• Girişim, finansal bir birimdir. Girişim kendisine ilişkin varlıkları ve bunların karşıladığı öz ve yabancı kaynakları bulunur.
• Girişim; insan ve materyalden oluşan bir örgüttür ve bu örgüt devamlılık gösterir.
İşletme kavramı; “Belli ölçüde kâr elde etmek ya da hizmet yaratmak amacıyla üretim faktörlerini bilinçli, uyumlu ve sistemli olarak bir araya getiren ve toplumun ihtiyaç duyduğu mal ve hizmetleri üreten ya da pazarlayan ekonomik ve sosyal kuruluşlar.” olarak tanımlanmaktadır (Sabuncuoğlu ve Tokol, 2005). Bu tanıma dayanarak işletme ile ilgili özellikleri şöyle sıralamak mümkündür (Çetinkaya, Bozkurt ve Babacan, 2012):
• İşletme, ekonomik bir kuruluştur.
• İşletme, dinamik bir kuruluştur.
• İşletme, sosyal bir kuruluştur.
• İşletme, bağımsız bir kuruluştur.
• İşletme, sosyo-teknik bir sistemdir
• İşletme, açık bir sistemdir.