Ebu Leheb hastalığından dolayı Medine’de kalmış yerine Âsî b. Hişam’ı göndermişti.
Kureyş ordusu büyük bir hezimet yaşayarak Mekke’ye dönünce Ebu Leheb Süfyan b. Harb’i yanına çağırdı savaşı anlatmasını istedi. O da olayı şöyle anlattı: “Vallahi biz o cemaatle karşılaşınca büyük bir hezimete uğradık. Kimimiz öldü, kimimiz esir edildi. Ama ben bundan dolayı halkı kınamam ve ayıplamam. Zira kır atlara binmiş, ak benizli bir alay süvari ile karşılaştık ki benzerini asla görmemiştik. Hiç tanımadığımız bu süvarilere karşı koymamızın imkânı yoktu” dedi. Bu esnada Hz. Abbas’ın zevcesi Ümm-i Fadl ile kölesi Ebu Rafi’ de orada bulunuyordu. Ebu Rafi’ “O gördüğünüz süvariler meleklerdi” diyince Ebu Leheb hiddetlenerek yüzüne bir tokat indirdi. Sonra da ayakları altına alıp dövmeye başladı. Ümm-ü Fadl gayrete geldi ve “Biçâre köleyi efendisi yok diye dövüyorsun. Gücün ona mı yetiyor?”
diyerek orada bulunan bir çadır direği ile Ebu Leheb’in başını yardı. Ebu Leheb de zelil ve perişan bir şekilde kalkıp gitti.
Bir müddet sonra kederinden hasta olan Ebu Leheb bir hafta hasta yattıktan sonra öldü.
Bulaşıcı bir hastalığı olduğu için hiç kimse yanına yaklaşarak yıkama ve kefenlemeye yanaşmadılar. Oğulları cesedini üç gün beklettiler. Kokmaya başlayınca üç adam tuttular onlar cesedini aldılar uzak bir yere götürerek gömdüler ve üzerini taşlarla kapattılar.1
7. Benî Kaynuka Gazası: (H. 2 Şevval /Nisan 624)
Müslümanların Bedir zaferi Medine Yahudilerini büsbütün telaşa düşürdü.
Peygamberimizle (sav) aralarından anlaşma ve barış olmasına rağmen gizli olarak müşriklerle bir olarak bozgunculuk yaptıkları gözden kaçmıyordu. Her şeye rağmen “Ehl-i Kitap”
oldukları için peygamberimiz (sav) onlara karşı müsamahalı davranıyordu. Medine’de Benî, Nadr, Benî Kureyza ve Benî Kaynuka olmak üzere üç Yahudi kabilesi vardı ve içlerinde en cüretkârı Benî Kaynuka kabilesiydi. Çünkü Benî Kaynuka kuyumculukla meşgul olduklarından diğerlerinden daha zenginlerdi ve bu onları şımartıyordu.
Bir gün Ensardan bir zatın hanımı yüzü peçeyle örtülü olduğu halde Benî Kaynuka’dan bir Yahudinin kuyumcu dükkânına ziynet eşyası almak amacıyla girmişti. Yahudiler kadının yüzünü açamaya çalışırlar kadın açmaz. Bu arada Yahudilerden birisi otururken kadının eteğini arkasından bir yere iğneyle iliştirir. Kadın tam kalkacağı zaman eteği takılır ve belinden düşerek üzeri açılır. Bunun üzerine kadın feryadı basar. Oradan geçen bir Müslüman çığlığı duyunca imdadına koşar. Müslümanla Yahudi kavga ederler. Bu kavgada Müslüman
1 İbn-i Saad, Tabakat, 4:74; Mektubat….
Yahudiyi öldürür. Diğer Yahudiler de müslümanı şehit ederler. Böylece Müslümanlarla Yahudiler arasında ilk kan dökülmüş olur.1
Bu olay Yahudilerin Medine Sözleşmesine aykırı davrandığının delili olur. Bizzat kendi elleriyle anlaşmayı ve barışı bozmuş olurlar. Şehit olan müslümanın yakınları peygamberimize gelerek haklı olarak hak talebinde bulunurlar. Peygamberimiz (sav) Benî Kaynuka kabilesinin lider kadrosunu toplayarak ikaz eder. Şımarık davranışlarına son vermelerini, aksi takdirde “Sözleşmeden” doğan hakları kullanarak Bedir’de müşriklere yaptıklarının benzerini yapmakla tehdit eder.
Dessas Yahudiler peygamberimizin (sav) bu haklı konuşmasına ve ikazına küstahça karşılık verirler ve “Ey Muhammed! Sen savaş nedir bilmeyen kimselerle çarpışıp galip gelmene aldanıp güvenme! Biz onlar gibi değiliz. Savaşmayı çok iyi biliriz. Eğer bizimle çarpışmayı göze alırsan, o zaman bizim nasıl adamlar olduğumuzu anlarsın”2 derler. Böylece anlaşmaya uymadıklarını ve kabul etmediklerini sözleriyle de kanıtlamış olurlar.
Bu olay üzerine yüce Allah Cebrail’i (as) peygamberimize göndererek şöyle buyurur:
“İnkâr edenlere de ki: Siz dünyada mağlup olacak, âhirette de Cehenneme toplanacaksınız.
Orası ne kötü bir yerdir.”3 Peygamberimiz (sav) bu vahiy üzerine onları bir daha ikaz etti ve sözleşmeye uymaya veya Müslüman olarak Allah’a teslim olmaya davet etti. Kabul etmeyerek savaş hazırlıklarına başladılar ve diğer Yahudi kabilelerini de kışkırtmaya çalıştılar. Sulha ve anlaşmaya yanaşmayacakları tebeyyün edince yüce Allah onlar hakkında hükmünü verdi ve “Hıyanetlerinden endişe ettiğin ve anlaşmayı bozduklarını tespit ettiğin olursa anlaşmayı bozduklarını onlara bildir ve adalete boyun eğmelerini söyle. Muhakkak ki Allah hainleri sevmez. O hainler aşırıya kaçarak seni aciz bırakacaklarını zannetmesinler.
Sizler de onlara karşı gücünüz yettiği kadar kuvvet hazırlayın. Düşmanlarınızı, Allah'ın düşmanlarını ve bilmediğiniz sair düşmanlarınıza karşı savaş için atlar, süvari birlikleri hazırlayın”4 emrini verir.
Bu ayetlerin nazil olmasından sonra peygamberimiz (sav) hemen hazırlıklara başladı ve savaş için atlar ve süvari birlikleri hazırladı ve bunların talimlerine önem verdi. Bunun için Hz. Hamza, Hz. Ali ve diğer savaşçı sahabelerini görevlendirdi. Medine’de yerine Ebu Lübâbe b. Abdi’l-Münzir’i vekil bıraktı. Ordunun sancağını Hz. Hamza’nın (ra) eline verdi ve Medine yakınında olan Benî Kaynuka üzerine ani bir baskın yaptı.
Benî Kaynuka’lıların Medine yakınlarından kuvvetli bir kalesi vardı. Peygamberimizin geleceğini haber alınca kalelerine sığındılar. Peygamberimiz (sav) de kaleyi muhasara altına aldı. Muhasara on beş gün devam etti. Benî Kaynuka Yahudileri Medine’de ticari ve sanat hayatına hâkimdiler. Kendilerine ait bir çarşıları vardı. Bununla beraber sığındıkları kalelerine muhasara yapılınca Medine halkından kendilerine yardıma kimse gelmedi.
Sonunda çaresiz teslim olmak zorunda kaldılar. Peygamberimiz (sav) onları esir aldı ve erkeklerin birer birer ellerini bağladı.5
Abdullah b. Übey b. Selül Benî Kaynuka’nın müttefikiydi. Peygamberimizin yanına geldi ve “Ya Muhammed! Benim müttefikime lütuf ve iyilikle muamele et” dedi.
Peygamberimiz (sav) onu duymamazlıktan geldi. Abdullah b. Übey ısrarla bu ricasını tekrar etti. Bunun üzerine peygamberimiz (sav) “Onları çözün! Onlara da onlarla birlikte hareket edenlere de lânet olsun!” buyurdular. Medine’de sürgün edilmelerine karar verdi. Bunun üzerine sahabeler onların ellerini çözdüler.6
1 İbn-i Hişam, Sire, 3:51
2 Sire, 3:50
3 Âl-i İmran, 3:12
4 Enfal, 8:58-60
5 İbn-i Saad, Tabakat, 2:29; Taberi, Tarih, 2:297
6 Tabakat, 2:29
Avfoğullarından Ubade b. Samit gelerek şöyle dedi: “Biz de Benî Kaynuka’nın müttefikiyiz. Yâ Resulallah! Ben Allah'ın peygamberin ve mü’minlerin dostluğunu Yahudilere tercih ederim. Huzurunuzda ilan ediyorum ki biz Avfoğulları Benî Kaynuka’nın müttefikliğini bırakıyorum” dedi. Bunun üzerine yüce Allah “Ey İman edenler! Yahudi ve Hırıstiyanları kendinize dost edinmeyin. Onlar birbirinin dostudur. Kim onları dost edinirse, şüphesiz o da onlardan olur. Muhakkak Allah zâlimleri doğru yola iletmez”1 buyurdu.
Bu ayet mü’minleri Yahudilerle dinleri ve inançlarını Müslümanlar ve İslam aleyhindeki faaliyetlerine destek olmamaları konusunda ikaz etmektedir. Yoksa ticari ve siyasi olarak anlaşma yapmalarını yasaklamamıştır. Çünkü peygamberimiz (sav) bu ayet nazil olduktan sonra Benî Nadr ve Benî Kureyza ile olan sözleşmeleri feshetmemiştir. Yine bu ayet Abdullah b. Ubey’in Yahudilerle olan dostluğunun arkasında nifak kokusu olduğunu ima etmektedir.
Peygamberimiz (sav) onları nereye isterlerse oraya gitmeleri konusunda serbest bıraktı ve Medine’yi terk etmeleri için üç gün mühlet verdi. Bu harekâta nezaret etmek üzere resmî bir memur tayin etti.2 Üç gün hazırlıklarını yaptılar ve 700 kişilik Yahudi kafilesi üçüncü günün sonunda yükte hafif ve pahada ağır eşyalarını yanlarına aldılar ve Şam’a doğru yola çıktılar. Vadiu’l-Kurâ’da bir ay konakladılar. Buradaki Yahudiler onlara yardımcı oldular.
Yayalarına binek verdiler ve yiyecek temin ettiler. Buradan ayrılan Yahudiler daha sonra Ezruat’a giderek yerleştiler. Çok geçmeden de dağıldılar ve kayboldular; varlıklarından haber alınamadı.3
8. Hz. Fatıma ile Hz. Ali’nin Düğünü (H.2 Zilkade / Mayıs 624)
Peygamberimiz (sav) Medine’ye hicretinden 5 ay sonra Recep ayında Hz. Ali ile Hz.
Fâtıma’yı nişanladı. Sevik Gazasından sonra Zilhicce ayında düğünlerini yaparak evlendirdi.
Hz. Ali (ra) Fatıma ile evlendiği zaman 25 yaşlarında bulunuyordu.4 Hz. Fatıma ise 18 yaşlarındaydı.
Hz. Fatıma (ra) peygamberimizin kerimeleri olduğu için kendisi ile evlenmek isteyen çok talibi vardı. Ancak peygamberimiz (sav) “Ben onun hakkında ilâhî hükmü bekliyorum”
buyurarak bütün teklifleri geri çevirdi. Bazıları Hz. Ali’ye (ra) “Sene neden Fâtıma’ya talip olmuyorsun?” diye onu teşvik ettiler. Hz. Ali’ de (ra) “Benim ona verebileceğim herhangi bir mehrim, düğünü yapabilecek param ve geçimini sağlayacak herhangi bir işim ve mesleğim yok” diye cevap verdi.
Hz. Ali’nin dünyada hiçbir şeyi yoktu. Kendisini ilme ve dine hizmete adadığı için ticaret yapmaya zamanı yoktu. Babasından miras olarak bir şey de kalmamıştı. Medine’de mescide ve Resulullah’ın hücresinin yakınına bir oda yapmıştı. İlme olan düşkünlüğü, cesareti, kahramanlığı ve imana hizmette herkesten daha ileriydi. Bedir Savaşında gösterdiği kahramanlığı dillere destan olmuştu. Rabiaoğulları ve Mudaroğullarının yiğitlerini haklamış ve pek çok müşriği de öldürmüştü.5 Hz. Ali (ra) ahiret yurdunu amaç edinmiş daha çok onu düşünüyordu. “Bir kişinin imana gelmesini sahralar dolusu kırmızı develere tercih ediyordu.”6 Yine bir kişiye “iman hakikatlerini anlatarak imanına vesile olmayı güneşin üzerine doğup battığı yerlere sahip olmaktan”7 daha değerli görüyordu.
1 Maide, 5:5; Said Nursi, Münazarat, 26-27
2 Muhammed Hamidullah, Hz. Peygamberin Savaşları, İstanbul-1991, s.175-176
3 Belazuri, 1:309
4 M. Ebu Zehra, Son peygamber Hz. Muhammed (1993-İstanbul) 3:99
5 Nehcü’l-Belâga, Bab-192
6 Buhari, Cihad, 102
7 Hudari, Nuru’l-Yakîn, 255
Mal olarak Hz. Ali’ye Bedir Savaşı sonunda ganimet payından iki deve düşmüştü. Hz.
Ali (ra) bunlara bakıyordu ancak bir gün iki devesinin de kesilmiş olduğunu gördü. Kimin yaptığını araştırdı. Henüz içki yasaklanmamıştı. Hz. Hamza Ensar’dan birinin evinde dostları ile içki meclisi kurmuş, sarhoş olduğu için de dostlarına ikram olarak yeğeni Hz. Ali’nin develerini kestirmişti. Hz. Ali (ra) durumu peygamberimize (sav) şikâyet etti. Peygamberimiz (sav) derhal müdahale eder, gider ve Hz. Hamza’yı kınayıcı bir konuşma yapar. Böylece Hz.
Ali’nin dünyada atından ve zırhından başka bir şeyi kalmaz.1
Peygamberimiz (sav) hane halkından en çok Fâtıma’yı akrabaları içinde de Hz. Ali’yi severdi. Hz. Ebubekir (ra) ve Saad b. Muaz (ra) bu konuda Hz. Ali’yi teşvik etti ve ikna etti.2 Cebrail (as) da peygamberimizin (sav) yanına gelerek Fatıma’yı Hz. Ali’ye nikâhlamasını söyledi.3 Bunun üzerine peygamberimiz (sav) ashabını davet ederek nikâh töreni yaptı.
Nihayet Hz. Ali (ra) peygamberin huzuruna girer ve önünde otururur; ancak konuşamaz.
Peygamberimiz (sav) durumu anlar ve “Sen herhalde Fatıma’yı istemeye geldin” buyurur. Hz.
Ali (ra) ancak “Evet!” diyebilir. Peygamberimiz (sav) ayağa kalkar ve kısa bir konuşma yapar. Bu konuşmasında Hz. Ali ve Hz. Fatıma’nın faziletini över. Hz. Fatıma’ya
“Kadınların hanımefendisi”4 adını verir. Sonra “Kureyşten bir çok insanın Fatıma’ı kendilerine nikahlamadığı için kırıldıklarını, kendisinin ise bu konudaki Allah’ın hükmünü beklediğini, bunun da şimdi vaki olduğunu”5 belirtir. Sonra Hz. Ali’ye döner ve “Yanında Fatıma’ya verebileceğin bir şeyin var mı?” diye sorar. Hz. Ali (ra) “Bir atım ve bir de zırhım var” der. Peygamberimiz (sav) “Atın sana lâzım, ama zırhını sat” buyurur.
Hz. Ali (ra) zırhını Hz. Osman’a (ra) 480 dirheme satar, Hz. Osman’ da (ra) o zırhı düğün hediyesi olarak tekrar geri verir. Peygamberimiz (sav) Hz. Osman’a dua eder.6 Hz. Ali (ra) 480 dirhemi götürüp peygamberimizin (sav) önüne koyar. Peygamberimiz (sav) o paranın bir kısmını Bilal-i Habeşî’ye vererek Hz Fâtıma’ya cehiz hazırlamasını emir buyurur.7 Hz.
Bilal (ra) o para ile cehiz eşyası olarak 1 kadife yorgan, biri yatmak için 4 tanesi de oturunca yaslanmak için yastık, 2 adet döşek, 1 tabaklanmış koç postu, bir tane serir/somya, bir su kabı, 2 çanak ve çömlek, bardak, elek ve bez, el değirmeni ve 2 takım elbise almıştır.8
Birkaç gün sonra peygamberimiz (sav) kendisine hizmet eden küçük Enes’e “Git bana Ebubekir, Ömer, Osman, Abdurrahman b. Avf, Sa’d b. Ebi Vakkas, Talha, Zübeyir ve Ensar’ın ileri gelenlerini çağır” buyurdular. Sahabenin ileri gelenleri toplandıkları vakit peygamberimiz (sav) bir konuşma yaptı ve şöyle buyurdu:
“Nimetleri ile övülen, kuvvet ve kudretinden dolayı kendisine ibadet edilen, mülk ve daltanatından dolayı kendisine ister istemez boyun eğilen, azabından korkulan ve nimetleri umulan Allah’a hamdolsun! Yerde ve gökte hükmünü yürüten ancak O’dur. Kudretiyle mahlûkatı yaratan, hikmetiyle her şeyi mükemmel kılan ve izzetiyle her şeyi sağlam yapan O’dur. Dini ve peygamberi ile halkı şereflendiren de O’dur.
Yüce Allah nikâhı meşru kılarak insanlar arasında hısım ve akrabalık tesis etmiş ve bununla günahları ortadan kaldırmış, yardımlaşmayı da artırmıştır. Bunları da kader ve kazaya göre tanzim etmiştir. Her kaderin bir eceli ve kazası, her ecelin de kitapta bir yeri vardır.
“Allah dilediği gib hükmeder; dilediğini yazar ve dilediğini bozar. Ana kitap onun yanındadır.
(Ra’d, 13:39) Hal böyle olunca Allah bana Hatice’nin kızı, benim kerimem Fatıma’yı Ali b.
1 Ebu Zehra, Son Peygamber, 3:98-99
2 İbn-i Saad, Tabakat, 8:20
3 Mehmet Gavsi, Cihar-ı Yâr-ı Güzîn, 149
4 Zehebi, Siyer-i A’lâmu’n-Nübelâ, 2:87
5 Yaşar Kaplan, Hz. Ali, 46
6 Taberi, Tarih, 2:241; Köksal, İslam Tarihi, 9:256-257
7 Âsım Köksal, İslam Tarihi, 4:50-52
8 Müsned-i Ahmed, 1:106; Tabakat, 8:25
Ebî Tâlib’e nikahlamamı emretti. Sizler de şahit olun ki ben Fâtıma’yı 400 miskal gümüş mehir mukabilinde Ali’ye nikâhladım” buyurdular.
Sonra bir tabak hurma getirerek dağıttı. Sonra şöyle dua etti:
“Allahım! Bu iki gencin nikâhlarını mübarek kıl, dağınık işlerini toparla, kendilerine hayırlı evlatlar ve nesiller ver. Bu evliliği her ikisi hakkında mübarek kıl!”1 buyurdular.
Peygamberimiz (sav) Bilal-i Habeşi’ye “Evlenme töreninde ümmetimin yemek yedirmelerini arzu ediyorum. Ali için de bir velime ziyafeti gerekir” buyurdular. Hz. Ali (ra) yarım ölçek arpa almak için zırhını bir Yahudi’ye rehin olarak verdi. Ensar’dan Sa’d b. Muaz (ra) bir koç kesti. Diğer sahabeler de yardımcı oldular ve bir yemek hazırlandı. Düğün yemeklerini de Ebu Seleme (ra) yaptı ve pişirdi. Herkes davet edildi. Muhacir ve Ensar gruplar halinde gelerek yemek yediler. Yemeğin üzerine tatlı olarak da hurma ve incir ikram edildi.
Fatıma’yı gerdeğe koyacağı zaman dadısı Ümm-ü Eymen Bereke Hatuna “Ben gelmeden Ali’yi yanına komayın” buyurdular. Akşam odalarına geldi ve kapıyı çaldı. Girmek için izin istedi. Kapıyı Ümm-ü Eymen açtı. Peygamberimiz (sav) “Kardeşim burada mı?” diye sordu. Ümm-ü Eymen “O senin damadın olduğu halde nasıl kardeşin olur?” dedi.
Peygambermiz (sav) “O benim dinde kardeşimdir” buyurdular.2
Peygamberimiz (sav) bir kapla su getirterek abdest aldı. Ali’yi ve Fatıma’yı yanına çağırdı. Fatıma’ya “Kızım Fatıma! Seni gençlerin en hayırlısına nikâhladım” dedi. Sonra
“Allahım! Fatıma ve zürriyeti hakkında şeytanın şerrinden sana sığınırım” diye dua etti.
“Allah'ın ismi ve bereketiyle odanıza girin” diye onları baş başa bıraktı.3
Bir müddet sonra Hz. Ali (ra) ve Fatıma (ra) kendilerine bir ev vermeleri için Neccaroğullarından Harise b. Numan’a söylemesini rica ettiler. Peygamberimiz (sav) bunu ona söylemekten utandı ve çekindi. Fakat Harise bunu başkasından duyunca peygamberimize (sav) gelerek “Yâ Resulallah! Neden söylemekten çekindiniz. Size en yakın ev benim evimdir. Canım da malım da Allah'ın ve Resulünündür. Onu benden kabul etmeniz, bana terk etmenizden bana daha hayırlıdır” dedi. Peygamberimiz (sav) ona “Allah malını bereketlendirsin” diye dua etti ve Hz. Fâtıma’yı oraya yerleştirdi.4
Peygamberimiz (sav) Fatıma’yı çok severdi. Hz. Hatice’nin son kızı ve emanetiydi. Bu nedenle peygamberimiz (sav) herhangi bir seferden geldiği zaman önce mescide uğrar ve iki rekat namaz kılar, sonra Hz. Fâtıma’ya uğrar, daha sonra Ezvâc-ı Tahirat’ın yanına giderdi.5
Hz. Âişe (ra) “Ben Fâtıma kadar konuşması ve yürüyüşü Resulullah’a benzeyen birini tanımıyorum” demiştir. Ayrıca “Fatıma’dan daha doğru sözlü bir kimse görmedim. İnsanların Resulullah’a en sevgili olanı Hz. Fâtıma, sonra da Hz. Ali’ydi” demiştir.6
9. Hz. Ali’nin (ra) ve Hz. Fatıma’nın (ra) Geçimleri:
Hz. Fatıma (ra) evlenmeden önce “Ashab-ı Suffa”nın ev sahipliğini yapıyordu.
Peygamberimizin (sav) yanında İslam için hayatlarını feda etmiş, anne-baba, kabile ve kardeşlerinin zulmünden kaçarak peygamberimize (sav) sığınmış olan bu gariplerin ihtiyaçlarını gidermeye çalışıyordu. Çoğu zaman kendileri aç duruyor, hediye olarak kendilerine gelen yiyecekleri Ashab-ı Suffe’ye gönderiyordu. Peygamberimiz (sav) “Bir kişinin yiyeceği iki kişiye, iki kişinin yiyeceği dört kişiye dört kişinin yiyeceği sekiz kişiye
1 Âsım Köksal, İslam Tarihi, 4:54-55
2 İbn-i Saad, Tabakat, 8:13-15
3 Sünen-i Ebu Davud, 2:241; Sünen-i Tirmizi, 3:400; Sünen-i İbn-i Mâce, 1:614; Müsned-i Ahmed, 2: 381
4 İbn-i Saad, Tabakat, 8:22-23
5 İstiâb, 4:1895
6 Tabakat, 1:248-249
yeter”1 buyurarak idareli olmaya onları teşvik ediyordu. Bu nedenle Hz. Fatıma (ra) mahrumiyete, fedakârlığa ve iktisada son derece alışıktı.
Hz. Ali (ra) ile evlendikten sonra da kendi işini kendisi yapıyor, el değirmeni ile un öğütüyor, tandırda ekmeğini ve yemeğini yapıyor, yiyecek bulamadığı çoğu zaman da sabrediyordu. Yine Ashab-ı Suffe’nin ihtiyaçlarına da yardımcı olmaya devam ediyordu. El değirmeni ile un öğüterek elinin kabardığı bir gün Hz. Ali’ye şikâyetçi oldu. “Un öğütmekten ellerim kabardı” dedi. Hz. Ali (ra) da “Gel babandan bir hizmetçi isteyelim” diye beraberce peygamberimize (sav) geldiler.
Peygamberimiz (sav) onları dinledi. Sonra da “Hizmetçilerimi Eshab-ı Suffe’nin hizmetine verdim. Onları mahrum bırakarak size veremem. Siz de başkaları gibi kendi işinizi kendiniz yapmalısınız” buyurdular. Üzgün bir şekilde döndüler. Akşam peygamberimiz (sav) onların gönüllerini almak ve kendilerini teselli etmek için evlerine geldi. “Size istediğinizden daha hayırlısını vereyim mi? Cebrail (as) bana geldi ve “Yatağınıza girdiğiniz zaman 33 defa Sübhanallah, 33 defa Elhamdülillah ve 34 defa Allahü Ekber diyerek Allah’ı zikredin. Bu size on hizmetçiden daha hayırlıdır” buyurdular. Hz. Ali (ra) “Ben bunu hayatım boyunca asla terk etmedim” buyurmuşlardır.2
Hz. Ali’nin hayatı son derece sade ve zor şartlar içinde, meşakkat ve sabırla geçiyordu.
Bir defasında Hz. Ali (ra) yiyecek bir şey bulamadan çaresiz evinden çıkmış gezinirken yol üzerinde bir dinar bulur. Bir zaman tereddüt ederek almak istemez. Ancak çaresiz alır ve onunla un alarak ekmek yapmak için Hz. Fatıma’ya getirir. Hz. Fatıma’da çaresizdir ve açlıktan hamur yaparken bazen yığılıp kalmaktadır. Sonra bu olayı peygamberimize (sav) anlatınca peygamberimiz (sav) “Ondan yemenizde bir mahzur yoktur. Bu Allah’ın size verdiği bir rızıktır”3 buyurmuşlardır.
Yoksulluk ve açlık o derece sıkıntı veriyordu ki Hz. Ali (ra) çocukların geçimi için hurma bahçeleri olanlar hurmaları topladıktan sonra başakta kalan döküntüleri toplayarak evine götürüyordu.
Hz. Ali (ra) kendisi ile beraber Hz. Peygamberi de düşünüyor ve ona yardımcı olmaya çalışıyordu. Bunun için bazen Medine İşçi pazarına gider zengin Yahudilerin işçi aradıkları zaman kuyudan su çekerek onların bahçelerini sulayarak ve daha başka işlerini yaparak aldığı ücretle yiyecek alırdı. Bir defasında bir Yuhudi’nin bahçesini sulamak için kova başına bir hurma ile anlaştı. Akşama kadar çalıştı ve aldığı hurmaları peygamberimize (sav) getirdi.
Peygamberimiz (sav) bunları nereden aldığını sordu. Hz. Ali (ra) durumu anlattı.
Peygamberimiz (sav) “Bunu Allah’ı ve Resulünü sevdiğin için mi yaptın?” dedi. Hz. Ali (ra)
“Evet” deyince peygamberimiz (sav) “Allah ve Resulünü seven kimseye fakirlik sel gibi gelir.
Kim Allah’ı ve Resulünü seviyorsa felaketlere karşı kendisine zırh hazırlasın” ferman ettiler.4 10. Hz. Hasan ve Hüseyin’in (ra) Dünyaya Gelmeleri:
Peygamberimizin (sav) “Cennet gençlerinin seyidi” buyurduğu Hz. Hasan (ra) H. 3/ M.
625 yılı Ramazan ayı ortalarında dünyaya geldi. Peygamberimiz (sav) onun sağ kulağına ezan, sol kulağına kamet getirerek ona Hasan adını koydu. Doğumunun yedinci günü “Akika Kurbanı” olarak iki boynuzlu koç kurban etti. Saçlarını kestirdi ve ağırlığınca gümüş sadaka verdi. Hz. Hasan (ra) Hz. Fâtıma’nın ilk çocuğu olup peygamberimize çok benziyordu. Bu sebeple Hz. Fâtıma onu severken “Resulullah’a benzeyen yavrum”5 derdi.
1 Buhari, Et’ime, 176
2 Buhari, Vitr, 6; Müslim, H. No: 2727
3 Ebu Davud, 1:240; Allame Ali el-Muttaki, Kenzu’l-Ummal, 7:378
4 Kenzu’l-Ummal, 2:321
5 Müsned-i Ahmed, 6:283
Bir sene sonra Şaban ayında da Hz. Hüseyin (ra) dünyaya geldi. Peygamberimiz (sav) ona da “Hüseyin” adını verdi. Bu isimleri Hz. Cebrail’in (as) tavsiyesi ile koyduğu rivayet
Bir sene sonra Şaban ayında da Hz. Hüseyin (ra) dünyaya geldi. Peygamberimiz (sav) ona da “Hüseyin” adını verdi. Bu isimleri Hz. Cebrail’in (as) tavsiyesi ile koyduğu rivayet