Gurûr

―Gurûr; kiĢinin, manevi açıdan değersiz sayılan Ģeylere aldanıp onlarla avunması anlamında kullanılan bir ahlâk terimidir. Sözlükte ―aldatma, kandırma; aldanma, kapılma; gaflet, bilgisizlik‖ anlamlarına gelmektedir.

Ġnsanın manevî ve ahlakî açıdan değersiz sayılan süflî Ģeylerin cazibesine kapılarak onlarla avunması demektir.

Kur‘ân-ı Kerîm‘de ‗gurur‘ ve bu kökten gelen diğer kelimeler yirmi yedi ayette geçmektedir. Bu âyetlerin çoğunda gururun ―dünyaya kapılma‖ ve

―aldanma‖ manası ağır basmaktadır. Kur‘ân‘ın temel öğretisine göre, geçiciliği ve aldatıcılığı unutularak kendisine değer verilen ve bağlanılan dünya, insanların dinleri ve uhrevî hayatları için büyük bir tehlikedir.‖²⁰⁰ Elmalılı‘nın ifadesiyle gurur Ģudur:

―Dünya denilen o fâni hayat, müĢterisini aldatan metâ-ı gururdan baĢka hiçbir Ģey değildir. Serap gibi parıldar, bulut gibi geçer gider. Metâ satılık kumaĢ ve kullanacak âlât ve edevat veya gerek alât-ü edevat, gerek emval ve gerek saire ale‘l-ıtlak medarı intifa‘ olan az çok lüzumlu Ģey manalarına gelir ki lisanımızda ‗matah‘ dediğimiz zaman bu üçüncü manayı kasdederiz. Gurur, aldanmak demek olduğu gibi ―ğârr‖ ın cem‘i olarak aldatıcılar demek de olabilir. Metâ-ı gurûr müĢteriyi kandırmak için allanıp pullanarak hoĢ gösterilen ve alındıktan sonra aĢağılık olduğu anlaĢılan metâ demektir. ĠĢte hayat-ı dünya budur. Bunun müĢterisi olanlar, bütün nazar ve ümidini buna dikenler, ne saadet görülecekse burada görülecek zannedenler aldanmıĢ olurlar.‖ ²⁰¹

201 Elmalılı, Hak Dini Kur‟an Dili, II, 1246.

53

Fahreddîn er-Râzî de Âl-i Ġmrân 3/185. ayetin tefsirinde, dünyanın aldatıcılığı ve fesadının birkaç çeĢit olduğunu belirtirek Ģöyle der:

―Evvela, ömür çok kısadır. Bu yüzden insan dünyadaki tüm arzu ve isteklerini gerçekleĢtirmiĢ olsa bile bir gün bu dünyadan göçecek olması sebebiyle kaygı ve kederi sevincinden daha fazladır. Ġnsan dünyevî isteklerine ne kadar nail olursa dünyevileĢme arzusu da o kadar artar. Dünyevî hırs ve arzu arttıkça huzursuzluk da artar. Yine insan dünyada elde ettiği geniĢ maddî imkanların cazibesine kapıldıkça âhiretteki büyük mutluluktan mahrum kalır.

ĠĢte bütün bu sebeplerden ötürü dünya aldatıcı bir metâdır.‖²⁰²

Gurûr kelimesi ile aynı kökten türeyen garûr ise; ―aldatan, kandıran‖

anlamında Ģeytanı, insanı gaflete düĢürüp yanıltan Ģeyleri ifade eder. ²⁰³ Zira Ģeytan, insanı boĢ vaat ve hayallerle kandırıp avutur. Kötü amelleri süsleyip güzel elbiseler içinde onlara sunar. Böylece insan aldanıp gurura düĢer.

Kur‘an-ı Kerîm‘de Allah‘a saygı, uhrevî sorumluluk kaygısı ve Allah‘ın vaadine inanmanın gerekliliği vurgulandıktan sonra insanlar Ģu Ģekilde uyarılır:

“Sakın dünya hayatı sizi aldatmasın ve sakın aldatıcı garûr (şeytan) Allah‟ın affına güvendirerek sizi kandırmasın.‖ ²⁰⁴

Fahreddin er-Râzî, Kur‘ân‘ın dünya hayatı hakkındaki bu uyarıcı yaklaĢımını, dünyada birçok bedenî-maddî haz ve menfaat elde edilse de yine de tatminsizliğin devam edeceği, bitmek tükenmek bilmeyen hırsın insanı mutsuz edeceği, aĢırı dünyaya sevgisinin insanın âhiret saadetinin azalmasına yol açacağı düĢüncesine bağlamaktadır.²⁰⁵

Dünyanın insanı aldatması, dünya-ukba dengesinin dünyanın lehine bozulmasıyla olur. Dengeyi dünya lehine bozan insan dünyevîleĢen insandır. Âyet-i kerîmede ―Önce dünya hayatı sizi aldatmasın‖ denilip akabinde “Çok aldatan (şeytan) sizi aldatmasın” buyrulması çok dikkat çekicidir. Yani yanlıĢ dünya telakkisi ―Ġnsanın açık düĢmanı‖ olan Ģeytanın iğvası gibi etki yapar. Ġnsanı rabbinden ve hakikatten uzaklaĢtırır. KiĢinin değersiz Ģeylere aldanıp avunması anlamındaki ―gurur‖ da dünyevîleĢmeyi çağrıĢtıran kavramlardandır.

202 Râzî, Mefâtihü‟l-gayb, IX, 130-131.

203 Ġbn Manzûr, ―g-r-r‖ md., Lisânü‟l-„arab, V, 12.

204 Lokman, 31/33.

205 Râzî, Mefâtihü‟l-gayb, IX, 130-131.

54 6. Fitne

Sözlükte ―denemek, imtihan etmek, yakınmak, bir Ģeyden çok hoĢlanmak, görüĢ ayrılığı, kargaĢa, delilik, dalalet, sapıtmak, ĢaĢırtmak, aldatmak, Ģiddet, iĢkence, öldürmek, bela, musibet, kötülük, mihnet‖ anlamlarına gelir.²⁰⁶ Fitnenin aslı, içindeki cevheri ortaya çıkarmak için altını ateĢe sokmaktır.²⁰⁷

Kur‘ân-ı Kerîm‘de otuz dört ayette fitne kelimesi, yirmi altı ayette de türevleri geçmektedir.²⁰⁸ Bu yerlerde özet olarak Ģirk, baskı, zulüm, adam öldürme, sapıklık, azap, iĢkence, Ģeytanın hile ve tuzağı, sınav, ateĢe atılmak, alıkoymak, günah, deneme, mazeret, hastalık ve ibret gibi manalara gelmektedir;²⁰⁹ Taberî (ö.

310/923), Arap dilinde fitnenin asıl anlamının ―sınama (ibtilâ), deneme (ihtibâr) ve imtihan", ²¹⁰ özellikle de "ateĢe atarak deneme" olduğunu hatırlatır. Bu imtihan bazen bir fitne (imtihan) olmak üzere onları hayırla da Ģerle de ²¹¹, mal mülk, evlât ²¹² ve sağlık ile olurken bazen de yokluk, açlık, hastalık, ²¹³musibet, keder, sıkıntı ²¹⁴veya çeĢitli belalarla da ²¹⁵ olmaktadır. ²¹⁶

Fitnenin konumuzla ilgisi “Biliniz ki, mallarınız ve çocuklarınız birer imtihan sebebidir ve büyük mükâfat Allah'ın katındadır.”²¹⁷ âyetinde ifade edilen anlamıdır.

Burada mal ve çocukların ―fitne‖ olarak nitelendirilmesi, onların günaha ve ikaba düĢmeye sebep olmalarından dolayıdır.²¹⁸ Ġnsana düĢen dünyaya karĢı zahit olmak, mal toplama ve çocuk sevgisi konusunda hırslı olmamaktır.²¹⁹

―Dünyevî Ģeylere karĢı duyulan tutku ve meyil, kiĢinin ailesi için beslediği kayırma ve koruma duygusu, bazen insanı haddi aĢmaya (ve dolayısıyla Allah‘ın mesajında öngörülen ahlakî ve manevî değerlere ihanete)

206 Ġsmail Karagöz, ―Fitne‖ Dini Kavramlar Sözlüğü, DĠB Yay., Ankara, 2010, s.188.

207 Râgıb el-Ġsfahânî, ―F-t-n‖ md., el-Müfredât, s. 481.

208 Abdülbâki, el-Mu‟cemü‟l-müfehres, s.130; Fitne kelimesinin hadislerdeki kullanımı ve değerlendirmeleri için bkz. Çağrıcı, ―Fitne‖, DİA, XIII, 157-158.

209 Râgıb el-Ġsfahânî, el-Müfredât, s. 481-482.

210 Bakara, 2/102; Tâhâ, 20/40, 85, 90, 131.

218 Ebüssuûd Efendi, Muhammed b. Muhammed el-Ġmâdî el-Hanefî, İrşâdü „akli‟s-selîm ilâ mezâya‟l-Kitâbi‟l-Kerîm, I-V, thk. Abdülkadir Ahmed Atâ, el-Mektebetü‘r-Riyâdi‘l-Hadîse, Riyad, 1974, II, 483.

219 ZemahĢerî, el-Keşşâf, II, 574.

55

sevk ettiği içindir ki; bunlar ―fitne‖ olarak nitelendirilmektedir. ―Fitne‖

kelimesi bu anlam akıĢı içinde en iyi karĢılığını ―sınav ve ayartma‖

sözcüklerinde buluyor. BaĢka bakımlardan iyi olan kiĢiyi kendi yandaĢlarına karĢı tecavüzkâr kılan, onların hakkını ketmetmeye zorlayan unsur, bazen sadece açgözlülük ve kendi ailesine çıkar sağlama hırsı olabilmektedir.‖ ²²⁰

Sahip olduğumuz tüm değerler birer nimettir, ama daha özel anlamda eĢler, evlatlar ve maddi servet birer imtihan vasıtası olarak verilmiĢtir.

ġayet insanlar -tıpkı inanıp Ģükreden bahçe sahipleriyle, inançsız, cimri ve nankör bahçe sahipleri kıssasında olduğu gibi- dosdoğru bir yol izleseydi, Allah onları rahmet yağmurlarının bolluk ve bereketi içinde yaĢatır ve onları bu nimetler içinde sınardı.²²¹ Zira Allah‘ın nimetlerini bolca ihsanı; sadece iyiliğin bir mükafatı değil, belki daha ziyade insanın O‘na karĢı kulluk ve sorumluluk bilincinin, iman ve ahlâktaki samimiyetinin, nimetlerine karĢı olan Ģükrün sınanmasıdır. Zira bu dünya hayatı, darlığı ve geniĢliği ile bir sınavdan ibarettir. ²²²

7. Lehve’l-hadîs

Kur‘ân-ı Kerîm‘de dünyevileĢme ile ilgili kavramlardan biri de ―lehve‘l-hadîs‖ kavramıdır.

‗Lağv‘ın en kötü beliriĢi insanın lehve‘l-hadis (laf eğlencesi) tüccarlığına girmesidir. Kur‘ân bunu, insanın insanı karanlığa itme yollarından biri olarak göstermekte ve bu illetin esasını da cehalet/ilimsizlik Ģeklinde tespit etmektedir.

Kur‘ân bu noktada iĢtirâ (satın alma) kelimesini kullanarak lehve‘l-hadisin bazı kiĢilerce bir ticaret metâı ve ‗lağv‘cılığın da bir ticaret alanı haline getirileceğine dikkat çekmiĢtir.²²³

Kur‘ân-ı Kerîm‘de sadece bir yerde geçen lehve‘l-hadis kavramı²²⁴ Ġbn-i Mesud, Ġbn-i Abbâs ve diğer bazılarına göre Ģarkı²²⁵ anlamına gelmekle beraber daha

220 Esed, Kur‟ân Mesajı, s. 327, 328.

221 Bkz. Ramazan AltıntaĢ, ―Ġki Bahçe Sahibi ve DünyevileĢme Afeti‖, Somuncu Baba Dergisi, Yıl:

24; Sayı: 207, Ocak 2018, ss. 22-26.

222 Hasan Keskin, Kur‟ân‟da Fitne Kavramı, Rağbet Yay. Ġstanbul 2003, s. 174.

223 YaĢar Nuri Öztürk, Kur 'an'ın Temel Kavramları, Yeni Boyut Yay. Ġstanbul, 1998, s. 114.

224 ―İnsanlardan öyleleri var ki Allah‟ın yolunu -âyetlerini- alay konusu yaparak halkı sinsice O‟nun yolundan saptırmak için söz eğlencesini satın alır. Küçük düşürücü azap işte bunlar içindir”

(Lokman, 31/6.)

225 Kurtubî, el-Câmi‟, XVI, 457; Ġbn Kesîr, Tefsîru‟l-Kur‟âni‟l-„Azîm, XI, 46.

56

geniĢ anlamıyla ―Allah‘a kulluktan ve O‘nun yolundan alıkoyan, hayrı ve faydası olmayan her Ģey‖²²⁶ anlamına gelmektedir.

Bursevî (ö. 1137/1725), ―lehve‘l-hadis‖ ifadesinin aslı olmayan sözler, boĢ efsaneler, komik sözler ve manasız konuĢmalar gibi insanı oyalayan ve iĢinden alıkoyan Ģeyler olduğunu belirterek Ebû Osman (r.a.)‘ın Ģöyle dediğini aktarmıĢtır:

―Allah‘ın kitabından, Resulullah‘ın sözünden veya salih kulların davranıĢından baĢka her söz ―lehv‖dir. Yani boĢ ve anlamsızdır.‖ ²²⁷

Seyyid Kutub‘a göre de ―lehve‘l hadis‖; insanı oyalayan, vakti öldüren, hayır getirmeyen, mahsulü olmayan ve insanın yeryüzüne halife oluĢundaki, dünyanın imarı, hayır ve adaletle düzeltilmesi gibi bir takım insanlık vazifelerine uygun olmayan neticeler getirecek sözlerin hepsidir.²²⁸

Bir âyet-i kerîmede Hz. Peygamber hutbe irad ederken, ticaret ya da eğlenceyi görüp mescidi terk edenlerden bahsedilir.²²⁹ Sözlü ve yazılı her tür eğlence, kiĢiyi kulluktan alıkoyan bir duruma getirilince yasak kapsamına girer.

Keyfe ve Ģehevî arzulara hitap ederek insanı dünyaya bağlayan lehve‘l-hadis, dünyevîleĢmeyi ihsas ettiren Kur‘ânî kavramlardandır. Kur‘ân‘da geçtiği tek yerde bu terimin ―Allah yolundan saptırmak için‖ olarak kullanılması son derece dikkat çekicidir.²³⁰

8. Nimet

Sözlükte ―maddi ve manevî imkânlar, servet, lütuf‖²³¹ ve ―Ġnsana refah ve mutluluk sağlayan meĢru Ģey‖²³² anlamına gelmektedir. Seyyid ġerif Cürcânî‘ye göre ise ―Özel bir amaç veya bedel gözetmeksizin yapılan iyilik‘²³³ demektir.

226 Sâbûnî, Safvetü't-Tefâsîr, II, 487. Ayrıca bkz. Taberî, Câmi„u‟l-beyân, XVIII, 535-539; Nesefî, Medârikü‟t-tenzîl, II, 711.

227 Bursevî, Rûhu‟l-beyân, VII, 49.

228 Seyyid Kutub, Fî Zılâli‟l-Kur‟ân, XI, 462-463.

229 Cuma, 62/11.

230 Ayrıca bkz. Samed Yazar, Kur'an'da Lehv, La'ib ve Lağv Kavramları, Yüksek Lisans Tezi, Uludağ Üniv., 2015, s. 68-72.

231 Ġbn Manzûr, ―n-a-m‖ md., Lisanü‟l „arab, XII, 579.

232 Ebu‘l-Ferec Cemâluddîn Abdurrahman Ġbnu‘l-Cevzî, Nüzhetü‟l-a‟yüni‟n-nevâzir fî „ilmi‟l-vücûh ve‟n-nezâir, nĢr. Muhammed Abdu‘l-Kerim Kazım er-Râzî, Müessesetür-Risâle, Beyrut, 1407/1987, s. 597.

233 eĢ-ġerif Ali b. Muhammed Cürcânî, ―Nimet‖ md., et-Ta„rîfât, thk. Muhammed Sıddık el-MinĢavî, Dârü‘l-Fazile, Riyad, trs., s. 204.

57

Ġbnü‘l-Cevzî (ö. 597/1201) nimet kelimesinin Kur‘ân‘da on manaya geldiğini, bunlardan yalnızca birinin güzel yaĢama imkânları alanına girdiğini, diğerlerinin;

din, kitap, nübüvvet, Hz. Muhammed‘in kendisi, Ġslâmiyet, lütuf ve ihsan, sevap ve mükâfat gibi manalara geldiğini belirtir.²³⁴

Kur‘ân‘a göre gerçek nimet, Cenab-ı Hakk‘ın ―Ruhumdan üfledim‖²³⁵ diye nitelendirdiği insanın, selim fıtratını bozmayıp O‘na bağlanmasıdır. Maturidî,

―Allah‟ın size lütfettiği nimet, öğüt vermek için indirdiği kitabı ve hikmeti unutmayın‖²³⁶ mealindeki ayetin tefsirinde, buradaki nimetin büyük nimetlerden biri olan Hz. Muhammed‘den baĢka ―Ġslâm dini ve ahkâmı ya da Allah‘ın insanlara lütfettiği bütün nimetler‖ manasına gelebileceğini belirterek, ilahî nimetlerin üç gruba ayrıldığını söyler. Birincisi Ġslâmiyet olup, korunarak devam ettirilmesi gerekir. Ġkincisi özel nimetler olup, Ģükrü icap ettirir. Üçüncüsü diğer bütün nimetler olup tevhit inancını doğurur.²³⁷

Nimetin Kur‘ân‘daki anlatımında nimet veren ile verilen arasındaki ilgi ön plana çıkar. Mutlak nimet verici varlık Allah‘tır. Allah kulun yaratma ve rızıklandırma gibi her insan için söz konusu olan nimete karĢı sergilediği tavrı esas alarak ona baĢka nimetler bahĢeder. Bu yönüyle nimet hayatın ve ölümün var oluĢ gayesi olan imtihanın²³⁸ hem sebebi hem de sonucu olmaktadır. Ġmtihan vesilesi olan nimet, insanı iman, ibadet ve ahlâk boyutuna taĢımayı amaçlar. Ġnsanın bu amacı gerçekleĢtirmesi Ģükür kelimesi ile gerçekleĢtirmemesi ise nankörlük ile ifade edilir.

Her nimetin Ģükrü kendi cinsinden olacağı için bu üç boyuttan birinin eksik kalması Ģükrü eksik kılmaktadır.²³⁹

Allah‘ın insanlara ihsan ettiği ve ―Saymaya kalksanız sayamazsınız‖²⁴⁰ dediği nimetlere Ģükretmeyip nankörlük etmek, bir manada, dünyevileĢmek ya da dünyevileĢmeye giden kapıyı açmaktır. Âyetlerde buna Ģöyle iĢaret edilir:

234 Ġbnü‘l-Cevzî, Nüzhetü‟l-a‟yüni‟n-nevâzir, s. 597-599. Ayrıca bkz. Fatma Günaydın Candan,

―Nimet‖, DİA, Ġstanbul, 2007, XXXIII, 129.

235 Hicr, 15/29.

236 Bakara, 2/231.

237 Günaydın, ―Nimet‖, DİA, XXXIII, 130.

238 Mülk, 67/2.

239 Bkz. Davut ġahin, ―Kur‘an‘da Genel Anlamlı Bir Kelime: Nimet‖, Cumhuriyet İlahiyat Dergisi, 2016, c. XX, sy. 2, ss. 207-234, s. 218- 231.

240 Ġbrahim, 14/34.

58

“İnsana nimet verdiğimiz zaman yüz çevirip yan çizer; başına bir kötülük gelince de hemen karamsarlığa düşer.”²⁴¹

“Gerçekten insan, pek hırslı (ve sabırsız) yaratılmıştır. Kendisine fenalık dokunduğunda sızlanır, feryat eder. Ona imkân verildiğinde ise pinti kesilir.”²⁴²

“Ne zaman insana bir nimet verirsek, arkasını dönüp uzaklaşır; başına bir kötülük gelince de uzun uzadıya yalvarıp yakarır.”²⁴³

Bu durum insanın tuğyanına bir örnektir. Allah ona bir nimet verirse bu nimet onu Ģımartır. Sanki hiç sıkıntıyla karĢılaĢmamıĢ gibi nimet vereni unutur ve O‘na Ģükretmekten yüz çevirir.²⁴⁴ Zümer sûresinde kendisine nimetler verilen kimsenin nimetlere nankörlük ederek Allah‘a eĢ koĢmaya kadar gittiği Ģöyle anlatılır: “İnsanın başına bir sıkıntı geldi mi Rabbine yönelip yalvarır; sonra rabbi ona katından bir nimet verince daha önce yalvardığını unutarak yolundan saptırmak için Allah‟a eşler koşmaya kalkar. Ona de ki: İnkârcı tutumunla biraz eğlenip-oyalan bakalım. Gerçek şu ki; sen ateşi boylayacaklardansın.‖²⁴⁵;

“İnsana bir zarar dokunduğunda bize yalvarır; sonra ona katımızdan bir nimet verdiğimizde, „Bunu ancak bir bilgi sayesinde elde ettim‟ der. Aksine o nimet, bir imtihandır ama çokları bunu bilmez.”²⁴⁶

DünyevîleĢmeyi ifade eden kavramlardan birisi olarak anlattığımız ―tekâsür‖

ile ―nimet‖ arasındaki iliĢkiyi, sahip olunarak-biriktirilerek çoğaltılan nimetlerin insanı ebedî bırakacağı zannına kapılmayıp, Ģükür ve kulluk görevinin ihmal edilmemesi gerektiği Ģeklinde ifade edebiliriz. Tekâsür sûresinde nimetlerin insanı rabbine kulluktan alıkoymaması gerektiği Ģöyle ifade edilir:

―Çoklukla övünme yarışı, sizi kabirlere varıncaya kadar oyaladı. Hayır, yakında bileceksiniz. Hayır, hayır yakında bileceksiniz. Hayır, keşke kesin bir bilgiyle bilmiş olsaydınız. Yemin olsun, cehennemi mutlaka göreceksiniz. Sonra

241 Ġsrâ, 17/83.

242 Meâric, 70/19-21.

243 Fussılet, 41/51.

244 ZemahĢerî, el-Keşşâf, V, 388.

245 Zümer, 39/8.

246 Zümer, 39/49.

59

kuşkusuz onu gözünüzle ayan beyan göreceksiniz. Nihayet o gün nimetlerden elbette sorguya çekileceksiniz.”²⁴⁷

“Sizi din ve sorumluluklarından alıkoyan nimetlerden sorguya çekileceksiniz.”²⁴⁸

Ġnsanın uyarıldığı konu nimetlerden istifade değil, o nimetlerin Allah‘a karĢı sorumlulukları yerine getirmeye engel bir mahiyet arz etmesidir. Yani insanın dünyevîleĢme temayülü göstermesidir. Çünkü Allah Teâlâ, dünyanın rızık ve süslerini mü‘min kulları için hazırlamıĢtır.

―Ġç âlemine hükmetmeye ve onu esareti altına almaya kalkmadıkça, dünyanın yiyecek, içecek, giyecek vb. nimetlerinden istifade yasak değildir.

Hatta böyle bir ‗yasaklık‘ iddiasını Kur‘ân ağır ve iğneleyici bir ifade ile reddeder.‖ ²⁴⁹

―De ki: Allah‟ın kulları için yarattığı süsü, temiz ve iyi rızıkları kim haram kıldı? Onlar, dünya hayatında müminlere yaraşır; kıyamet gününde ise yalnız onlara mahsus olacaktır. İşte bilmek isteyen bir topluluk için âyetleri böyle açıklıyoruz.” ²⁵⁰

Yukarıdaki ayetten Ģu manalar anlaĢılmaktadır:

―Uzağında durulması istenen kirli ve günahkâr ‗düny⑸ eĢyanın maddesinden kiĢinin iç âlemine (kasıt ve niyetine) aktarılmıĢ olmaktadır.

Nitekim dünya malı, kalem kalem sayılıp dökülecek olsa, her birinin kendi maddesinden çok peĢine taktığı hırs ve ihtiraslardan dolayı aĢağılandığı görülür… Dünya malı dediğimiz de bir bakıma o his ve ihtiras taĢkınlığının bir yerde soyut halden çıkıp gövde ve cisim haline gelmesinden ibarettir:

ġurada sürü ile mal ve evlat, burada kantarlarla altın ve gümüĢ, ötede besili at ve davar sürüleri… Hepsi de Kur‘ân‘ın metâ-ı gurûr dediği nesnelerdir. Ġslâm, mala, mal varlığından dolayı değil, kibir ve gurûr metâı, çokluk yarıĢı haline dönüĢtürüldüğü zaman karĢıdır.‖²⁵¹

Yine Kur‘ân‘da dünya nimetlerinin terk edilmemesi ve bu nimetlerden uzak kalınmaması konusunda Ģöyle buyrulur: “Ey iman edenler! Allah'ın size helâl kıldığı iyi ve temiz şeyleri (siz kendinize) haram kılmayın ve sınırı aşmayın. Allah sınırı aşanları sevmez.”²⁵² Elmalılı bu ayeti ―Ne Allah‘ın nimetlerini beğenmemek, onlardan kaçınmak gibi nankörlük ne de bu dünya nimetlerini gaye-i emel zannedip

247 Tekâsür, 102/1-8.

248 ZemahĢerî, el-Keşşâf, VI, 425.

249 Ahmet CoĢkun, ―Kur‘an-ı Kerim‘in Dünya ve Âhirete BakıĢı‖, Erciyes Üniv. İlahiyat Fak. Dergisi, 1987, sy. 4, ss. 267-284, s. 281.

250 A‘râf, 7/32.

251 Sabri F. Ülgener, Zihniyet ve Din, s.33.

252 Mâide, 5/87.

60

Allah‘tan ve âhiretten gaflet ederek esir-i hırs ve Ģehvet olunuz!‖ ifadesiyle tefsir etmiĢtir.²⁵³

9. Ziynet

―Bir Ģeyi takıyla, elbiseyle veya Ģekil verme yoluyla güzelleĢtirmek‖²⁵⁴ anlamına gelen ―ziynet‖ kavramı, Kur‘ân-ı Kerîm‘de on dokuz yerde geçer. ―Z-y-n‖

kökünden fiil olarak geçtiği yerler ise daha fazladır. Dünya sevgisi ya da dünyevîleĢmeyi çağrıĢtıran ifadeler hem ―ziynet‖ hem de ―zeyyene‖ kullanımlarıyla Kur‘ân-ı Kerîm‘de geçmektedir:

“İnkâr edenlere bu dünya hayatı süslü gösterilmiştir. Onlar (sahip oldukları mal ve servetle gurura kapılarak) inananlarla alay ederler. Oysa takva sahipleri kıyamet gününde onlardan üstün olacaklardır. Allah dilediğine hesapsız rızık verir.”²⁵⁵

“Nefsanî arzulara, kadınlara, oğullara, yığın yığın biriktirilmiş altın ve gümüşe, soylu atlara, sağmal hayvanlara ve ekinlere düşkünlük insanlara süslü gösterilmiştir. İşte bunlar dünya hayatının geçici menfaatleridir. Hâlbuki varılacak yer Allah‟ın katındadır. De ki: Size bunlardan daha iyisini bildireyim mi? Takva sahipleri için Rableri katında, altlarından ırmaklar akan, ebediyen kalacakları cennetler, tertemiz eşler ve Allah‟ın hoşnutluğu vardır. Allah kullarını elbette görmektedir.”²⁵⁶

“Dünya hayatı gökten indirdiğimiz bir su misalidir ki, insanların ve hayvanların yediği yer bitkileri o su sayesinde gürleşip birbirine girer. Yeryüzü bu güzelliğe kavuşup süslendiğinde ve sahipleri bu güzellikleri kendi güçlerine bağladıklarında oraya, bir gece vakti yahut güpegündüz emrimiz ulaşır da onu -sanki dün de yokmuş gibi- kökünden biçilmiş hale getiririz. Düşünenler için âyetlerimizi işte böyle açıklıyoruz.”²⁵⁷

Ġnsanların Allah‘ın mesajını kabule yanaĢmamalarının altında yatan gerçek saik, hemen her zaman, onların dünya metâ‘ına aĢırı ve körlük derecesinde bağlılık duymaları ve bunun yanında bir de onlara kendi baĢarıları

253 Elmalılı, Hak Dini Kur‟an Dili, III, 1799.

254 Faruk BeĢer, ―Süslenme‖, DİA, XXXVIII, 180.

255 Bakara, 2/212.

256 Âl-i Ġmrân, 3/14-15.

257 Yûnus, 10/24.

61

olarak görünen Ģeylerde kendilerini boĢ ve anlamsız bir gurura kaptırmaları olduğuna iĢaretle dünya nimetlerinin bir ―ziynet‖ olduğu ifade edilmiĢtir.‖²⁵⁸

“Gerçek şu ki, yeryüzünde güzel olan ne varsa biz hepsini, hangisinin daha iyi davrandığını ortaya koymak üzere insanları sınamak için bir araç kıldık ve hiç şüphe yok ki (zamanı gelince) yeryüzündeki her şeyi kupkuru toprak haline getireceğiz.‖²⁵⁹

Mal ve oğullar dünya hayatının süsü ―ziynet‖ olarak nitelendirilmiĢ ve Hz.

Peygambere bu süsü gaye olarak belirlememesi ihtarı yapılmıĢtır: “Rızasını dileyerek sabah akşam rablerine dua edenlerle olmak için sabret. Dünya hayatının çekiciliğine (ziynet) meylederek işi gücü aşırılık olan kimseye boyun eğme.”²⁶⁰

Dünya hayatının cazibe ve süsüne kapılarak, yani dünyevileĢmeye meylederek âhireti terk ve ihmal edenlerin feci akıbeti ise Ģu Ģekilde anlatılmıĢtır:

―Kim dünya hayatı ve onun ziynetini istiyorsa, orada onlara işlerinin karşılığını eksiksiz veririz. Orada onlar hiçbir zarara uğratılmazlar. Onlar, âhirette paylarına ateşten başka bir şey düşmeyen kimselerdir. Dünyada ürettikleri boşa gitmiştir.

Yapıp ettikleri de geçersizdir.”²⁶¹

―Kur‘ân‘a göre dünya hayatı bir ziynettir. Ancak bu ziynetten yani süs ve süslenmeden elde edilmek istenen Ģey, çirkin olanı güzelleĢtirmek, noksanı tamamlamaktır. Oysa ârızî olan bir Ģeyin zâtî olana mukavemet gösteremeyeceği çok iyi bilinmektedir. Ayrıca dünya fâni ve fasit olduğuna göre insanın ondaki mefsedetleri izale etmeye takat yetirmesi de muhaldir.‖²⁶² Bu sebepledir ki Allah bize, “Sakın ha, dünya denen bu hayat sizi aldatmasın!”²⁶³ diye uyarıda bulunmuĢtur. Yine mal, mülk, servet ve evladın dünyanın süsü olduğu belirtilerek Ģöyle denilmektedir: “Servet ve oğullar, dünya hayatının süsüdür; kalıcı olan iyi davranışlar ise rabbinin nezdinde hem sevapça daha hayırlı, hem de ümit bağlamaya daha layıktır.”²⁶⁴

Görüldüğü üzere Kur‘ân, her fırsatta dünya hayatının ve dünyevî ziynetlerin geçiciliğinden, âhiret hayatının ise kalıcılığından ve üstünlüğünden söz ederek,²⁶⁵

Görüldüğü üzere Kur‘ân, her fırsatta dünya hayatının ve dünyevî ziynetlerin geçiciliğinden, âhiret hayatının ise kalıcılığından ve üstünlüğünden söz ederek,²⁶⁵

Belgede KUR ÂN-I KERÎM AÇISINDAN DÜNYEVÎLEŞME SEBEPLERİ ve SONUÇLARI (sayfa 71-0)