Sosyal hayat çocuğun geliĢim alanlarından biridir. Sosyal alan geliĢimi diğer alanlar ile iliĢkili olduğu gibi kendi içinde de özerklik durumuna sahiptir. Bu özerkliğin en önemli unsurlarından biri de kendi doyumunu oluĢturan duygusal doyurulma materyalleriyle özdeĢleĢmesidir. Bu materyallerin baĢında edebi eserler gelir, bu edebi eserlerin baĢında ise çocuğa görelik ilkesini içeriğinde en çok bulunduran masallar gelir. Dünya ve Türk edebiyatında çocuk edebiyatının geliĢimi incelendiğinde de masalların
20
birinci konumda olduğu açıkça tespit edilebilir. Özellikle yaĢayan bir masalcı olan Mevlâna Ġdris‟in eserlerinde çocuğa yönelik iletileri tespit ettik.
Ġnsanlar toplum içinde birbirlerinden destek ve yardım alarak hayatlarını devam ettirirler. Her fert sosyal hayatın bir parçasıdır, bununla birlikte toplum hayatı içinde, her Ģeyin istenildiği gibi olduğu söylenemez. Ġnsanlar arasındaki düĢünce, tutum ve davranıĢ farklılıkları iletiĢimi ve anlaĢmayı zorlaĢtırır.
Mevlâna Ġdris, Çınçınlı Masal Sokağı isimli masal kitabının ön sözünde Ģöyle demektedir:
“Biliyorum sesim bir karınca türküsünden daha hafif olacak biliyorum dünya küçüldükçe insanların birbirine olan yabancılığı büyüyecek. Biliyorum telefonlar oldukça insanlar birbirini görmeyecek. Biliyorum birbirimizi hiç görmeden öleceğiz.”(Zengin, ÇMS:3).
Bugün içinde yaĢadığımız dünya eskiye nazaran çok değiĢmiĢtir. Ġnsanların yaĢayıĢı, düĢünceleri, ihtiyaçları ve daha birçok konudaki durumları yüzyıl önceki insanlardan farklılık göstermektedir. Mevlâna Ġdris, içinde yaĢadığımız modern dünyaya tepkilidir. Onun tepkisi sosyal hayat içinde bulunan çarpıklıklaradır. Masallarında da dolaylı yollardan verdiği bu iletilere, “Vay Canına” isimli deneme kitabında da rastlamak mümkündür. Yazar, “Modern Dünya Dönüyor” denemesinde konuya Ģu Ģekilde temas ediyor:
“Modern dünyada insanların hayatı belgeler ve evraklarla kuĢatılmıĢtır. Çoğu zaman insana değil belgeye inanılır. Kırmızı ıĢık yanarken karĢıya geçerseniz bir otomobil sizi hasır gibi yere serebilir. Çünkü modern dünyada insana değil trafik lambalarına bakılır. Eğer hasta olur cebinizde para olmaksızın bir hastaneye gitme gafletinde bulunursanız, hastaneden ölmüĢ olarak çıkabilirsiniz. Çünkü modern dünyada hastaya değil harcamaya bakılır. Ġnsan ile modern dünya iliĢkilerine baktığım zaman tedirgin oluyorum. Çünkü modern dünyanın belgeleri, kırmızı ıĢığı ve hastaneleri çeĢitli ve karmaĢık makinelerinin yanı sıra pek çok kural ve kurumu insanlığın aleyhine iĢliyor. Modern dünya benim aleyhime dönüyor. Kurum ve kuralların
21
yerine, hepimizin onur ve özgürlük isteği gerçekleĢmedikçe modern dünya böyle dönmeye devam edecek. Ama bir çıkıĢ yolu olarak modern dünyanın tersine dönmeyi -kendim için- öneriyorum. Ya da riskli olmakla birlikte bir yol daha var: Modern dünyadan daha hızlı dönmek.”(Zengin, 1997:128, 129).
Mevlâna Ġdris bir yazar ve düĢünür olarak dünyada yolunda gitmeyen bazı hadiselere göndermede bulunuyor. Bir yalanın dünyayı ne hale getirebileceğini, yazar “Soruların Anlamı Yok” isimli Ģiir Ģeklindeki denemesinde Ģöyle anlatıyor:
“Bir adam bir adama yalan söylüyor Hava kirleniyor
Böylece
KuĢlar niçin ölüyor SavaĢlar niçin çıkıyor Sirenler niçin çalıyor Yıldızlar niçin gözükmüyor Hayat niçin çekilmiyor Ve asfalt niçin büyüyor
Toprak niçin susuyor soruları anlamsızlaĢıyor Çünkü
Bir adam bir adama yalan söylüyor.” (Zengin, 1997:168).
Mevlâna Ġdris, sosyal hayata önem verir. Ġnsanda, sosyal hayatta yaĢananlar noktasında bir iz bırakmayı amaçlar. Yazarın sosyal hayata dair iletileri Ģöyledir:
Ġnsanların çoğu para kazanmak, kendi hayatını ve bakmakla yükümlü olduğu insanların hayatlarını devam ettirmek veya kaliteli bir hayat sürdürmek için çalıĢırlar. Para kazanmak hayatın gayesi değildir. Ġnsanlar ellerinde paraları var diye çalıĢmazlarsa tembelliğe, rahata ve rehavete düĢerler. Bu, hem insan hem de toplum için zararlıdır. Paranın çokluğu ile insanın çalıĢmaya son vermesinin zararlı olduğu iletisi Ģöyle verilmiĢ:
“Doğru söylüyorsun, artık iĢe gitmememe gerek yok” dedi ve iĢe gitmedi. Evine döndü. Elindeki paralar kendisine yıllarca yetecek
22
kadar çoktu… Eve dönüp sırt üstü veya yan üstü yatmamak için bir sebep yoktu.”(PDA, 2004).
Hayata farklı bakamayan insan, hayatı monoton olarak algılar. Her zaman aynı Ģeylerin olduğunu, aynı iĢlere belli reaksiyonların verildiğini görür. Aslında bu bir noktada dünyanın düzenidir, monotonluk değildir. Hayatın iĢleyiĢi ve görünüĢü itibarı ile normal olduğu iletisi Ģöyle:
“AkĢam ve sabah oluyordu. Milyonlarca insan iĢe gidiyor ve evine dönüyor, arabalar çalıĢırken egzozlarından duman çıkıyor, musluklar açıldığı zaman su akıyordu. Dünya dönüyor ve görünüĢte her Ģey normal iĢleyiĢiyle ilerliyordu.” (PDA, 2004).
Hayatın meĢguliyeti ve telaĢı içinde insanlar kendilerinden baĢka bir Ģey düĢünmeyebilirler. Yanı baĢımızda duran ve insanlara milyonlar dağıtan kiĢiler veya yeni fırsatlar çıksa bile farkına varamadığımız anlar olabilir. TelaĢın insanın etrafını görmesini nasıl etkilediğini yazar bu iletisiyle veriyor:
“Geçip gidiyordu insanlar, geçip gidiyordu. Kimse siyah kaĢkollü adamın farkında değildi. Çünkü herkes talaĢlıydı.” (PDA, 2004).
Toplumun önemli dinamiklerinden medyayı oluĢturan iki önemli unsura - gazetecilere ve televizyonculara- sadece “yazıyor ve söylüyorsunuz ve gereksiz sorular soruyorsunuz” diye eleĢtiri getiriyor. Gazetecilerin hayatın bütününü göremediğine dair ileti Ģu Ģekilde:
“Yazıyor ve söylüyorsunuz, yazıyor ve söylüyorsunuz. Her Ģey geçip gidiyor. Gözümüzün önünden büyük bir hayat akıyor ve sizin tutup bana sorduğunuz soruya bakın. Bu önemli değil ki diyerek gazetecilere ve televizyonculara büyük paralar vermiĢti.”(PDA, 2004).
Toplumu ayakta tutan para değil insanların çalıĢması ve gayretidir. Eğer her Ģey para ile hallolsaydı, her zenginin çok mutlu olması gerekirdi. Toplum hayatı, içinden en basit iĢleri dahi yapanların, aslı düĢünüldüğünde, toplumun gerekli ihtiyaçlarını karĢılayan birer azaları olduğu anlaĢılır. Ġnsanlar çalıĢmadıkları veya bir baĢka deyiĢle
23
üretmedikleri takdirde sosyal hayat durma noktasına gelir. Devlet dahi zaafa düĢer, insanlarda baĢına buyrukluk ve itaatsizlik meydana gelir. Yazarın çocukların anlayacağı tarzda verdiği iletisi Ģöyle:
“Ayakkabıcılar da iĢ yapmıyordu artık. Perdeciler, elektrikçiler, saatçiler, trikocular, fırıncılar, öğretmenler, matbaacılar, kuyumcular... ÇalıĢmıyordular. Siyah kaĢkollü adam hepsine çok para vermiĢti… Çünkü artık kimse çalıĢmıyordu. Siyasi ve idari otorite tuz buz olmuĢtu. Kimse kimseyi dinlemiyor, herkes tek otoritenin kendisi olduğuna inanıyordu. Haksız sayılmazlardı. Kimse bir emri ve isteği yerine getirmediği için herkes otorite veya baĢka bir Ģey sayılabilirdi. Bir Ģeyin yapılmasını isteyen, yalnızca kendisine yaptırabilirdi.”(PDA, 2004).
Bazı insanlar hayatın tek gayesini para kazanmak ve alıĢveriĢ yapmak olarak görebilir. Yazar bu yanlıĢlığı Ģu ileti ile veriyor:
“Parayı harcamak… Zaten insanlar da öyle yapıyordu. Sabah akĢam para harcıyorlar, para harcamadıkları zamanlar ise, nasıl para harcayacaklarını düĢünerek geçiriyorlardı.”(PDA, 2004).
Ġnsanların birine karĢı olan sorumlulukları paraya bağlı olmamalıdır. Bireyin, toplum hayatında bilerek ya da bilmeyerek taĢıdığı bir görev vardır. Her insanın taĢıdığı bu görev toplum hayatının taĢlarını oluĢturur. Amaç hayatın iĢleyiĢi içinde bulunmaktır. Para ise araçtır. Eğer amaç para sahibi olmaksa parası olan, toplum hayatından çekilecek, bu da bir kargaĢa doğuracaktır. Yazarın paranın bir araç oluğuyla ilgili verdiği ileti Ģu Ģekilde:
“Kimse çalıĢmıyordu. Canı sıkılan, canını sıkan adamın yanından ayrılıyordu. Kimse kimseye “dur gitme” demiyordu. Kimsenin kimseyi durduracak gücü de kalmamıĢtı. Devlet dağılmıĢtı. Doktorlar, avukatlar, askerler, hâkimler, polisler ve diğer görevliler artık çalıĢmıyordu.”(PDA, 2004).
Bir alıĢveriĢ vasıtası olan para, devlet tarafından tedavüle çıkarılan, üzerinde itibari değeri yazılı kâğıt ya da madeni iktisadi mübadele vasıtasıdır,(Doğan, 1996:888)
24
yani sadece bir araçtır. Amaç haline gelirse ve herkesin çok parası olup kimse çalıĢmazsa paranın hükmünün kalmayacağına dair yazarın iletisi Ģöyle:
“Para vardı. Herkeste çok ve fazla. Ama artık paranın alabileceği herhangi bir Ģey yoktu.(PDA, 2004).
Para yüzyıllardan beri alıĢveriĢte kullanılmaktadır. Ġnsanların paraya karĢı olan müptelalığı üzerinden yazar mesajını veriyor:
“Göç esnasında insanlardan bazıları, Para, belki en değersiz nesne olduğu halde yüzyılların verdiği alıĢkanlıkla beraberlerinde para taĢıyorlardı.”(PDA, 2004).
Paranın insanı tutsak hale getirdiğini ve ancak kiĢinin onu bir araç olarak görmesiyle özgür olabileceğine dair iletisi Ģu Ģekildedir:
“Sağır adam bir tomar parayı eline alıp uzun uzun baktıktan sonra paraları yırtmaya baĢladı. Aaa, paraları yırttıkça kulakları duymaya baĢlıyordu.”(PDA, 2004).
Paranın insanları ve toplumu yanlıĢ yollara sürüklediğine ve paraya esir olan insanların hayatta kayba uğradığına, para için insanların gözlerinin kör olduğuna, bunun yanında paraya gereğinden fazla değer vermeyen insanların gerçek mutluluğu kazandığına dair ileti Ģu Ģekilde veriliyor:
“Kimse senin kadar cesur değildi. Paraları yırtmak kimsenin aklına gelmedi. Herkes paranın üzerine titredi ve görüyorsun artık kimse yok. Kaybettiler.”(PDA, 2004).
Zamandan tasarruf etmek her insanın arzulayacağı bir Ģeydir; ancak yazar, bunu farklı Ģekilde ifade etmiĢtir. Ġleti Ģu Ģekilde:
“Yemek yemeden yaĢamak mümkün olsaydı daha iyi olurdu diye düĢünüyorum. Böylece daha fazla zamana kavuĢurduk. Dünyadaki yüzbinlerce fırıncının benimle aynı fikirde olmadığına eminim.” (SP,18).
Ġnsan, birçok konu hakkında sınırsızca düĢünebildiği gibi birkaç konu hakkında da yoğunlaĢabilir. Çocukların düĢünceleriyle yetiĢkinlerin düĢünceleri farklıdır. YaĢlı
25
insanlarınsa yaĢlılık, hastalıklar ve toplumsal olaylar ile ilgili düĢünceleri vardır. Yazarın konu ile ilgili iletisi Ģu Ģekilde:
“Çok Ģey düĢünmüĢtü altmıĢ yılda bunların çoğunu hatırlamıyordu. Hatırladıklarının da ne iĢe yaradığını pek bilmiyordu. DüĢünüyordu yine.” (DA, 2004).
“Özellikle yıldızlar ve yaĢlılık üzerine çok düĢünüyordu. Romatizma ve yoksulluk, çok düĢündüğü diğer iki konu idi.”(DA, 2004).
DüĢünce kiĢinin özelidir. Ġnsan isterse bu düĢüncesini paylaĢabilir ya da paylaĢmayabilir. Yazarın “DüĢünen Adam” isimli hikâyesinde istemeden yüksek sesle düĢünen bir adamın öyküsü anlatılıyor:
“DüĢünüyordu adam, ama düĢünürken hiç farkında olmadığı bir değiĢim vardı: Sesli düĢünme!”(DA, 2004).
Toplumumuzda bir adet olarak küçükler, büyüklere oturmak için yer verirler. Bu kural günlük hayatta kullandığımız toplu taĢıma vasıtaları için de geçerlidir. Lakin günümüzde mesafelerin uzaması ve genç neslin baĢkalaĢmasıyla ulaĢım araçlarında büyüklere yer vermeyen gençlerin sayısı artıĢ göstermektedir. Bu da neslin yozlaĢtığının bir göstergesidir. Yazar Ģu iletiyle mesaj veriyor:
“Bilet alıp otobüse biniyordu. Oturması için kimse kendisine yer vermediğinde “Benim gibi yaĢlı bir adama bu yapılır mı terbiyesiz gençler.” diye düĢünüyordu.”(DA, 2004).
Ġnsanlar alıĢveriĢ yaparken güvendikleri yeri tercih ederler. Bilmedikleri bir yerden alıĢveriĢ yapacakları zaman tedirgin olabilir, bunu ifade de edemeyebilirler. Hele alacakları gıda maddeleri ise, bu tedirginlik artarak devam eder. ĠĢte bu düĢünce trafiğini yazar “DüĢünen Adam‟ın” ağzında Ģöyle ifade ediyor:
“Kasaba giriyordu adam “ġimdi yine bana yağlı ve kokmuĢ parçaları verecek bu eĢek kasap, üstelik bir ton para alacak.” diye düĢünüyordu. Kasap, elinde bıçağı öylece kalıyordu.”(DA, 2004).
26
Zaman zaman yaĢlılar, gençlere tecrübelerini aktarmak ve nasihat vermek isteyebilirler. Bu nasihatler özneldir ve çocuklar için olumlu örnekler içerebileceği gibi olumsuz iletiler de içerebilir:
“Parktan geçerken oynayan çocuklara bakıyordu adam ve farkında olmadan sesli düĢünüyordu: “Bir gün gelecek siz de benim gibi ihtiyarlayacaksınız, oynayın çocuklar oynayın, kimseyi dinlemeyin. Ġçinizden geldiği gibi oynayın. Hatta terli terli su için. BoĢ verin büyükleri, onlar sizi anlamaz ki…” diye düĢünüyordu.”(DA, 2004).
Toplum hayatında alınan her malın veya hizmetin karĢılığının ödenmesi esastır. Alınan Ģeylerin beğenilmemesi durumunda gerekli kanuni haklar mevcuttur. Ancak para vermemek veya baĢka bir yol izlemek uygun olmayabilir. Ġletide para vermek istemediğini ama yine de parayı vereceğini söylüyor:
“Aaah ah, köfteyi yine piĢirmemiĢler, aslında parayı vermeden sıvıĢmam gerek.”(DA, 2004).
Toplum hayatında kaba ve görgüsüz insanlarla karĢılaĢılabilir ancak onlara karĢı kaba davranılarak bu sorun çözülmez. Yazar, karakterini sesli düĢündürerek, insanın ifade etmek istediği ancak terbiyesinin müsaade etmediği durumların iletisini veriyor. Bu ileti olumsuz davranıĢ oluĢturabilir:
“Yürürken kalabalıkta biri kendisine çarptığında “Düpedüz hayvanlık yapıyor, yürümesini bile öğrenememiĢ.” diye düĢünüyordu. Sesli sesli tabii.” (DA, 2004).
DüĢünme kabiliyetinin insana verilmiĢ en büyük nimet olduğu bilinir. Ancak kimseye fark ettirmeden düĢünebilmenin de ne büyük bir nimet olduğunu herkesin kavrayabileceği tarzda veriyor:
“Cüzdanım ceketin sol iç cebinde, iyi ki bunu kimse bilmiyor” diye sesli düĢünüyor, bunu duyan bir yankesici az sonra cüzdanı yürütmüĢ oluyordu.” (DA, 2004).
Ġnsanlar her zaman gerçeği öğrenmek istemeyebilir. Herkes hakkında her düĢündüğümüzü de insanların yüzlerine karĢı söylemeyiz. Atasözünde dendiği gibi
27
“Her istediğini söyleyen istemediğini iĢitir.” Ġnsanların tavır ve davranıĢlarını tahmin ederek söyleyeceklerimizi önceden hesaplamak en doğrusu olabilir. Aksi halde insanın baĢına neler gelebileceğinin iletisini yazar Ģöyle veriyor:
“Adamın etrafındaki dostları, bu fazla açık sözlü sesli düĢünceleri duydukça birer birer kendilerini ve dostluklarını çektikleri için, adam her geçen gün biraz daha yalnızlaĢıyordu. (DA, 2004).
Dünya hayatının anlamı ve insan sevgisi hakkında pek çok düĢünür yorum yapmıĢtır. . Hayatın kıymetini bilme, sevgi ve hoĢgörü yazarın iletilerindendir:
“Hayatın kısalığından söz ediyordu. AĢkın bu dünyadaki en güzel Ģey olduğundan söz ediyordu. “herkes ölecek” diyordu.” (DA, 2004).
Hayatın telaĢı içinde insanlar, hayatın güzelliklerinin farkına varmadan yaĢıyor olabilirler. Hayatın güzelliklerine vakıf olma ile ilgili ileti Ģu Ģekilde:
“ „Yarın güneĢ yine doğacak, çiçekler yine açacak, insanlar iĢe geç kalıyorum diye yine telaĢ edecek mi?‟ diyordu.”(DA, 2004).
Vicdan ve merhamet insanda bulunan en kuvvetli duygulardır. Merhamet sahibi kiĢinin merhametsiz olanları anlaması da haliyle zordur. Herkesin bu dünyayı terk edeceği ve hiçbir kötülüğün sonsuza kadar sürmeyeceği ise merhamet sahiplerinin en büyük tesellisi olsa gerek:
“Kötülerin nasıl bu kadar rahat yaĢadığını anlamadım ama önemsiz, bu dünya onlara da kalmaz.” diyordu.”(DA, 2004).
Ġnsanların birbirinden uzaklaĢması ve her insanın kendi kabuğuna çekilmesi yirmi birinci yüz yıl insanının bir özelliğidir. Yoğun iĢ hayatı ve herkesin kendine yetebilme düĢüncesi insanları yalnızlaĢtırıyor. Ġnsanların dostluk kurma ve paylaĢma istekleri azalıyor. Konu ile ilgili olarak yazar Ģu iletiyi veriyor:
“Üç kiĢilik çorba piĢiren kaç kiĢi, bu çorbayı beraber içecek üç kiĢi bulabilir, hepimiz hepimize bu kadar yabancılaĢmasak olmaz mıydı?” diyordu.(DA, 2004).
28
Ġnsanların, bu dünyadan göçmeden önce, kalıcı bir eser bırakma istekleri hep olmuĢtur. Yazarın bu husustaki iletisi Ģöyledir:
“KeĢke bu çeĢme, suyu akan bir çeĢme olsaydı.” Diyordu. Sonra öldü herkes gibi. Tabuta girerken birkaç cümle iĢitildi. Mezara kondu. Sonra kimse gidip dinlemedi adamı. Belki düĢünüyordu. Bilemiyoruz. Hiç bilemiyoruz. ”(DA, 2004).
Hiçbir nesnenin sahtesi, aslının yerini tutamaz. Bunu fark etmek için o iĢin ustası olmaya gerek yoktur. Öte yandan insanları kandırmak, toplum nazarında hiç hoĢ karĢılanmaz. Yazarın canlıların kopyalanması ile ilgili olarak verdiği iletiler Ģöyle:
“Profesör HaĢır HuĢur, burnunun ucuna kadar inen gözlüklerinin üstünden bu iki pireye baktı. Birisi gerçek, diğeri kopya iki pire… Onlar da profesöre baktılar. “ senin adın gerçek, senin adın yalan olsun” dedi Profesör HaĢır HuĢur. Tabii pireler bunu anlamadılar. Senin adın dik kulak, senin adın da sahte dikkulak olsun” dedi Profesör. TavĢanlar bunu anlamadılar. Senin adın keskin diĢ, senin adın da sahte keskin diĢ olsun.” dedi Profesör. Ama köpekler bunu anlamadı hiç.” (PHH, 2004).
Hayatı her yönüyle sevebilmek gerekir. Mutlu yaĢamak için Ģikâyet etmemek önemlidir. Kusur aramak insanı huzursuz yapar. Ġnsan sürekli Ģikâyet halindeyse hayattan bir memnuniyetsizliği var demektir. Bu da insanı mutsuz eder. Yazarın hayatı sevmek ile ilgili iletisi Ģöyle:
“Elli iki bahar görmüĢ bu adam hayatın hiç de Ģikâyet edilecek kadar kötü olmadığına inanırdı. ġehrin en çok ıslanan adamı oydu, yağmuru seviyordu.”(YġA, 2004).
Dünyada kimseyi hor görmemek, kınamamak gerekir. Hele bir insanı mustarip olduğu bir dertten dolayı kolundan tutup atmak, kendi rahatı için baĢkasını rahatsız etmek doğru değildir. Aynı dertler, sıkıntılar yarın o insanların da baĢına gelebilir. Yazarın verdiği ileti Ģu Ģekilde:
“Sonra elli iki yaĢındaki adamın kolundan tutup Ģehrin dıĢına çıkardılar. Ve ona dediler ki: “ Bir daha buraya dönme seni
29
istemiyoruz.”… Ertesi gün Ģehirdeki herkes, ama herkes gazete okurken öksürmeye ve ormanın derinliklerinden gelen bir geyik sesi duymaya baĢladılar.”(YġA, 2004).
Sadece küçüklerin büyüklere saygı duyması yeterli değildir, büyüklerin de küçüklere saygı duyması gerekir. Birisinin yaĢça diğerinden büyük olmasından dolayı onu ezebileceği manası çıkarılamaz. Yazar altmıĢ yaĢında doğan adamın hikâyesini anlatırken verdiği ileti Ģu Ģekilde:
“60 yaĢında doğan çocuklarınız, eğer okula gitmek isterlerse 54 yaĢında okula baĢlamaları gerekir ve sanıyorum 25-30 yaĢlarında olması gereken öğretmenler onlara asla sopa filan atamazlar ve hatta öğrencilerine karĢı kendilerini korkuyla karıĢık bir saygı duymak zorunda hissederler.” (TA, 2004).
Ġnsanlar, hayatlarına devam ederken her gün aynı Ģeyleri yapabilirler. Birçok insan bunu çok doğal karĢılar ve hayatlarına devam ederler ancak bazı insanlar yaĢadıkları hayatı sorgular ve günlük hayatın vazgeçilmez unsurları bile onları rahatsız edebilir. Hayatın sıradanlığı ile ilgili yazarın iletisi Ģu Ģekilde:
“Televizyon seyretmekte böyleydi, her gün. Su içmekte böyleydi, her gün. Pijamaları giymekte böyleydi, her gece. Yüzünü yıkamakta böyleydi, her sabah. Çöpü doldurmak ve boĢaltmak da böyleydi, daima. Para kazanıyordu ve paralar bitiyordu hep. Üff… Sıkıcıydı yani.” (KA, 2004).
Hayattan sıkılan ve bunalan insanlar bu buhranlı hayatlarının bitmesi için en iyi çözümün değiĢiklik olduğunu zannederler. Basit, küçük Ģeylerle hayatlarına yenilik katmaya çalıĢırlar. Bu değiĢiklikler her zaman istenilen sonucu vermeyebilir. Zengin‟in verdiği ileti Ģu Ģekilde:
“DeğiĢmez miydi bazı Ģeyler? Mesela yeni pijamalar alsa, daha büyük bir çöp bidonu, gazetesini değiĢtirse, yemeklerini her gün değiĢik lokantalarda yese, televizyonun bulunduğu odayı değiĢtirse, saçını farklı biçimde kestirse, yüzünü suyla değil ayranla yıkasa… Uzun uzun düĢündü adam. Hayır değiĢmezdi bir Ģey. Yine sıkılacaktı.”(KA, 2004).
30
Beğenilmek ve takdir edilmek bireyi memnun eder. Bu insan fıtratının bir tezahürüdür. Toplum içinde de topluma aykırı insanlar pek hoĢ karĢılanmaz ve insanlar onlardan uzak durmayı tercih ederler. Bu, farklılık arayan kimse için çok fazla bir Ģey ifade etmez. Onlar, bildikleri yoldan ayrılmak istemezler, hatta bunu kendilerine dert bile etmeyebilirler. KuĢ Adam masalında konu ile ilgili ileti Ģöyle:
“Ġnsanlarla ve Ģehirle arasında bazı problemler oluyordu, ama bunu büyütmek gerekmezdi değil mi? KuĢ olmayan ne anlayabilirdi ki kuĢ olandan.”(KA, 2004).
Günümüzün çocukları, teknoloji çağının getirdikleri ile ilgilenmekten çocuk gibi yaĢamayı unutuyorlar. Eski çocuk oyunlarını bilmiyorlar. Parklarda oynamaktan sıkılır hale geldiler. Bu çocuklar bilgisayar, televizyon, telefon, internet vb. teknolojik aletlere kendilerini kaptırıp sanal bir dünyada yaĢayarak gerçek dünyadan kopmaya baĢlıyorlar. Yazar gerçek eğlencenin parklarda olduğunu anlatmak için bu iletiyi veriyor:
“Çocuklar, havanın güzel olduğunu görünce her zaman yaptıkları gibi parka gittiler. Ve her zaman yaptıkları gibi kimi salıncağa binmeye, kimi kaydıraktan kaymaya kimileri de futbol oynamaya baĢladı.”(DDA, 2004).
Yazara göre, Batı kültürü bizim kültürümüzü öyle kuĢatmıĢtır ki artık çocuklarımız bize ait olan yiyeceklerden ve içeceklerden zevk almaz hale gelmiĢtir. Hamburger, pizza, cips gibi fastfood yiyeceklerini; kola, gazoz vb. asitli ve yapay içecekleri bizim kültürümüze ait olanlara tercih etmektedir. Yazar bu iletide kültürümüze ait olan yiyecek ve içecekleri çeĢit çeĢit saymakla beraber batı kültürüne