Okul, gelişme çağındaki bireylerin genel kültür ve bilgilerle topluma uyum ve intibaklarını, ortak değerleri özümsemelerini, kişiliklerini sağlamak üzere eğitim ve öğretim programlarına alındığı yerdir. Okuldaki eğitim iletişimden bağımsız olamayacağı için, iletişim bilimi uzmanları okuldaki eğitimi pedagojik iletişim olarak adlandırmaktadırlar. Pedagojik iletişim, klasik öğretici- öğrenci ilişkisi yerine her iki tarafın da iletişim sürecinde eşit olduğu, karşılıklı alıcı- verici ilişkisinin benimsenmesi esasına dayanır. Çocukların ancak bu şekilde akılcı ve kararlı bilgi edinmelerinin, fikir ve görüşlerini oluşturup savunabilmelerinin mümkün olduğu kabul edilir. Bu konuda Ergin ve Birol’un düşünceleri önemlidir:
“Okullarımız gerçekte okullarımız endüstri ve tarım kaynaklarımızdır. Okullarımız endüstri kaynaklarımızdır, çünkü, okullarımız hammaddesi insan olan fabrikalarımızdır. Diğer fabrikalar değişik ürünler verebilir. Okullarımız tarım kaynağımızdır, çünkü, okullarımız gelecekteki verim için günümüzü ektiğimiz topraklarımızdır. Tüm tarımsal ürünler tüketilip yok edilirken okullarımızda ektiğimiz tohumların bilgi, beceri, güzellik, doğruluk, bilimsellik, mutluluk, sevgi, saygı, hoşgörü olan ürünleri paylaşıldıkça çoğalmaktadır.” (Ergin- Birol, 2005)
Öyleyse geleceğin daha mutlu bireyini, toplumunu ve dünyasını oluşturmak istiyorsak adına okul dediğimiz fabrikalarımızda ve topraklarımızda ham maddeyi iyi işlemeli, toprağa tohumları özenle ekmeli, ekinleri sevgiyle büyütmeli, varacağımız zenginlikleri tüm insanlıkça paylaşabilmeliyiz.
Her sistem, bir çevre içinde yaşar. Sistem, çevresi elverişli ise yaşayabilir. Çevre, sisteme ne denli gerekli girdileri sağlayabiliyorsa o denli elverişlidir. Her sistemin bir genel bir de özel çevresi vardır. Okulun genel çevresi, içinde yaşadığı toplumdur. Toplumun kültürel yapısı, siyasal düzeni, yönetsel birimleri, ekonomik yapısı, toplumsal değişim ve eğilimleri, kaynakları, yasal düzenlemeleri, bilimsel ve teknolojik gelişmişliği gibi pek çok değişken dolaylı ve dolaysız olarak okulu etkilerler. Okulun özel çevresi ise girdilerini aldığı, mezunlarını saldığı, etkilendiği ve etkilediği öbür örgütlerdir. Bunlar üst eğitim örgütleri, öbür okullar, toplum, aileler, örgütler ve benzerleridir. Okul, bunlara girdisi ve çıktısı ile bağlı olduğundan, bunlar olmadan ne var olabilir ne de yaşayabilir (Başaran, 2000\45).
Oysa, okulda yapılan evde anne-babalar tarafından da desteklenmediği sürece okul eğitiminde başarıya ulaşmak olası değildir. Okul ve aile iki farklı toplumsal kurumdur ve farklı beklentiler etrafında şekillenmişlerdir. Bu iki farklı kurumun çocukların eğitimleri konusunda çıkar birliğine getirilmesi gereklidir. Sorun özellikle okul eğitiminin başlangıcı olan ilköğretim birinci sınıflar için çok daha önemlidir, çünkü en temel çalışma ve öğrenme becerileri bu yılda oluşturulmaktadır.
Okulun özel çevresini etkilediği ve ondan etkilendiğini dile getiriyoruz. Bu etkileme ve etkilenme olumluda olabilir olumsuzda. Okul içerisinde her biri farklı ailede yetişmiş bir çok öğrenci vardır. Bu öğrencilerin yetişme farklılıkları olduğundan olumlu özellikleri olan çocuklar olumsuz özellikleri olan çocukları etkileyebileceği gibi bu durum tam tersi de olabilir. Etkilenen çocuklar, mutlaka olumlu veya olumsuz aileleri etkileyecektir. Okul çağı içerisinde özellikle ergenlik döneminde daha yoğun olmakla birlikte arkadaş çevresi ve bir gruba dahil olmak adı altında çok büyük yanlışlar yapılabilmektedir. Yanlış kişilerle arkadaşlık eden çocuklar, ahlaki ve davranışsal yanlış alışkanlıklara alışabilmektedirler. Bu durumda da aile içerisinde bir çok sorun oluşmaktadır.
Okulda Dini bilgiler “din kültürü ve ahlak bilgisi” adı altında örgün eğitimde ilköğretimin dört, beş, altı, yedi ve sekizinci sınıflarında haftada iki saat, orta öğretimde ise bir, iki, üçüncü ve dördüncü sınıflarda haftada bir saat olarak; imam-hatip liselerinde kültür derslerinin yanı sıra dini bilgiler tefsir, hadis, kelam, fıkıh vb. adlarla biraz daha açılım kazandırılarak verilmektedir. Okulda verilen formel eğitimin çocuk üzerinde belirgin bir etkisi vardır. Buralarda bir takım davranışların öğrenilmesi ve geliştirilmesi de mümkündür. Örgün eğitim kurumlarında eğitim ve öğretimin en önemli unsuru öğretmendir. Dersini seven, dersine saygı duyan öğretmen öğrencilerle sağlıklı iletişim kurabilir. Örgün eğitim kurumlarında verilen din kültürü ve ahlak bilgisi dersi ve bu dersin eğitimi oldukça önemlidir. Çünkü bu dersin okutulduğu öğretim kurumlarında çok farklı kesimlerden gelen gençler vardır. Bir kısmının ön yargılı olduğu da düşünülürse durum daha önem arz eder. Çünkü okulda öğrendiği bilgileri çocuklar, eğer dinlenmeme engeliyle karşılanmıyorsalar ailelerine anlatıp, onlarla paylaşırlar. Bir nevi bilmiyorlarsa onlara da öğretip, onları geliştirirler ya da yanlış bildiklerini düzeltme imkanları tanırlar. Veya ailelerin unuttukları bazı değerleri, onlara hatırlatmış olabilirler.
Aynı şekilde eğer öğretmen görevini etkili bir şekilde yapıyorsa çocuklara ailenin model olma özelliği gösterememe sorununu kendisi model olarak tamamlayabilmektedir. Çünkü çocuklar belirli yaşa kadar, gözlemleyerek öğrenirler ve anlatılan şeylerin yaşantılara yansımasından etkilenirler (Kayaalp, 2004).
İletişim her yerde ve her zaman gerçekleşen bir süreçtir. Bir öğretmen okulda karşılaştığı öğrencisine “günaydın” demekle birey, karşısındaki bireyi sevdiğini, saydığını, yeni başlayan gündeki umutlarını onunla bölüşmek istemediğini gösterir. Kendisine “günaydın” denilen kişi karşısındaki ile ilgili olarak olasılıkla “bana saygı duyuyor”, “bana sevgi gösteriyor”,” dostça bir yaklaşım sergiliyor.”vb. gibi değerlendirmelerde bulunacaktır. En kolay olan gülümsemek bile karşımızdaki kişiyi sevdiğimize, ona değer verdiğimize dair bir mesajdır. Bu hem dini hem de sosyal bir kazançtır.
Bir din dersi öğretmeninin söyledikleri ile yaptıkları arasında farklılıklar oluştuğunda iletişimin daima var olan bir süreç olduğu gerçeğinden hareketle, öğrenci durumun hemen farkına varacak ve kaynağa karşı ve onun model olduğu alana karşı ön yargı
geliştirebilecektir. Ahlaki kuralları öğreten bir öğretmen sözlerinde çok seçici davranmalıdır. Kaba, yakışıksız, ağır kelimeler kullanmamalı, dürüst, tutarlı ve samimi olarak mesajını öğrencinin anlayacağı uygun sembolleri kullanarak aktarmalıdır. Kaba çirkin sözleri kullanmayan öğretmen, öğrencilerine örnek olacak , öğrenciler de ailelerinde bu çeşit hatalar yapılınca uyarıda bulanacaklardır.