Abdulganioğlu, C 2018, Bolu İli 2017 Yılı Çevre Durum Raporu, Türkiye Cumhuriyeti Bolu Valiliği Çevre ve Şehircilik İl Müdürlüğü, Bolu.
Akar, S. (2014). Türkiye’de Daha İyi Yaşam Endeksi: OECD Ülkeleri İle Karşılaştırma. Journal of Life Economics, 1(1), 1-12.
Akıncı Kesim, G. (1996). Düzce Kenti Açık Yeşil Alan Sorunları ve Alınması Gereken Önlemlerin Belirlenmesi Üzerinde Bir Araştırma. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Yayınları, Bolu, Türkiye.
Akpınar, A., ve Cankurt, M. (2015). Türkiye’de Kişi Başına Düşen Yeşil Alan Miktarı İle Ölüm Oranı Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Adnan Menderes Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 12(2), 101-107.
Aksoy, Y. (2001). ‘İstanbul Kenti Yeşil Alan Durumunun İrdelenmesi’, Doktora Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, Türkiye.
Aksoy, Y. (2014). Türkiye’de Yeşil Alanlarla İlgili Yasal Düzenlemeler. İstanbul Ticaret Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 26, 1-20.
Aksoylu, S., Çabuk, A., ve Uz, Ö. (2005). Coğrafi Bilgi Sistemleri ve Uzaktan Algılama Yardımıyla Yeşil Alanların Yeterliliğinin Saptanması Üzerine Bir Araştırma: Eskişehir Örneği. Içinde TMMOB Harita ve Kadastro Mühendisleri Odası 10. Türkiye Harita Bilimsel ve Teknik Kurultayı.
Aksu, V., ve Ulu, F. (2004). Kentsel Mekânlarda Açık ve Yeşil Alanların Önemi ve Trabzon Kenti Ölçeğinde Değerlendirilmesi. Doğu Karadeniz Ormancılık Araştırma Dergisi, 76-86.
Altunkasa, M.F 2004, Adana’nın Kentsel Gelişim Süreci ve Yeşil Alanlar, Adana Kent Konseyi Çevre Çalışma Grubu Bireysel Raporu, Adana.
Atlı, M. (2014). ‘Kentsel Yeşil Alanlar ve Parkların Erişilebilirlik Ölçülerinin Değerlendirilmesi: Kadıköy Örneği’, Yüksek Lisans Tezi, Bahçeşehir Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, Türkiye.
Awan, A.G. (2013). Relatıonshıp Between Envıronment And Sustaınable Economıc Development: A Theoretıcal Approach To Envıronmental Problems. International Journal of Asian Social Science, 3(3), 741-761.
Ayaşlıgil, T. (1998). ‘Kent Gelişimi Sürecinde Açık Ve Yeşil Mekân Gereksiniminin Çanakkale Örneğinde İrdelenmesi’, Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye.
Aydemir, Ş. (2004). Kentsel Açık ve Yeşil Alanlar. Kentsel Alanların Planlanması ve Tasarımı. Trabzon, Türkiye.
Aydıner Boylu, A., ve Paçacıoğlu, B. (2016). Yaşam Kalitesi ve Göstergeleri. Akademik Araştırmalar ve Çalışmalar Dergisi, 8(15), 137-150.
Aygün, K.,B. (2005). ‘Zeytinburnu İlçesindeki Parkların Uygulamadan Doğan Sorunlar Açısından İncelenmesi’, Yüksek Lisans Tezi, Bahçeşehir Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Çevre Tasarımı Yüksek Lisans Programı, İstanbul, Türkiye. Aytatlı, B. (2013). ‘Erzurum Kentinde Kişi Başına Düşmesi Gereken Aktif Yeşil Alan
Miktarının Matematiksel Modelle Belirlenmesi’, Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Erzurum, Türkiye.
Bağcı, Ö. (2010). ‘Yenişehir (Mersin) Kentsel Alanında Peyzaj Mimarlığı Disiplini Kapsamında Kentsel Gönenç Araştırması’, Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Adana, Türkiye.
Bălteanu Dan and Dogaru, D. (2011). ‘Geographıcal Perspectıves On Human- Envıronment Relatıonshıps And Anthropıc Pressure Indıcators’, Rev. Roum. Géogr./Rom. Journ. Geogr., Bucureşti, Romania.
Bayar, R., ve Doğandor, E. (2018). Arazi Örtüsü İçerisinde Bolu Şehir Alanı Değişiminin İzlenmesi (1987-2016). Arazi Kullanımı Ve Arazi Örtüsü Değişimi Oturum: 101, Türkiye Coğrafya Kurumu 75. Kuruluş Yılı Uluslararası Kongresi, 494-503.
Berger-Schmitt, R. and Noll, H. H 2000, Conceptual Framework and Structure of a European System of Social Indicators, EU Working Paper, Report no. 9, Mannheim.
Bilir, N., Özcebe, H., Vaizoğlu, S. A., Aslan, D., Subaşı, N. ve Telatar, T. G. (2005). Van İlinde 15 Yaş Üzeri Erkeklerde SF-36 ile Yaşam Kalitesinin Değerlendirilmesi. Türkiye Klinikleri Tıp Bilimleri Dergisi, 25(5), 663-668.
Bolu Belediyesi 2019, Erişim 20 Şubat 2019, <https://www.bolu.bel.tr/yayinlarimiz/str atejikplan/>
Bolu Belediyesi 2019a, Erişim 20 Şubat 2019, <http://kentrehberi.bolu.bel.tr:81/Kentre hberiApp/Index>
Bolu Belediyesi 2019b, Erişim 20 Şubat 2019, <http://kentrehberi.bolu.bel.tr:81/Kentre
hberiApp/Index>
Bolu Belediyesi Vizyon Planı 2019, Erişim tarihi 20 Ocak 2019, <https://www.kentsels trateji.com/wp-content/uploads/14_Bolu_vizyonplani_small.pdf>
Bolu Belediyesi İmar ve Şehircilik Müdürlüğü 2019, 1/1000 Ölçekli Uygulama İmar Planı Raporu, Bolu Belediyesi İmar ve Şehircilik Müdürlüğü, Bolu.
Bolu Valiliği, 2019, Bolu Turizm Haritası, Bolu Valiliği, Bolu.
Ceylan, A. (2007). ‘Yaşam Kalitesinin Arttırılmasında Kentsel Yeşil Alanların Önemi ve Kentsel Dönüşüm İle İlişkilendirilmesi’, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, Türkiye.
Coğrafya Harita 2019, Erişim 20 Aralık 2018, <http://cografyaharita.com/haritalarim/ 2cturkiye-iklim-tipleri-haritasi.png>
Cummins, R.A. (2000). Objective and Subjective Quality of Life: An Interactive
Model. Social Indicators Research, 52, 55–72.
Çetiner, A. (1979). Şehir Planlamasında Çalışma ve İfade Teknikleri. İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi, İstanbul, Türkiye.
Das, D. (2008). Urban Quality of Life: A Case Study of Guwahati. Social Indicators
Research, 88, 297-310.
Demir, Z. (2004). ‘Düzce’nin Yeni Kentleşme Sürecinde Açık ve Yeşil Alanlara Yeni Fonksiyonlar Kazandırılması’, Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, Türkiye.
Demirkan, H. (2015). Mekânlarda Erişilebilirlik, Kullanılabilirlik ve Yaşanabilirlik. TMMOB Mimarlar Odası Dergisi,
Demirtaş, R. (2000). ‘Kuzey Anadolu Fay Zonu’nun Abant Gerede Arasında Kalan Bölümünün Neotektonik Özellikleri ve Paleosismisitesi’, Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, Türkiye.
Diener, E. and Suh, E. (1997). Measuring Quality of Life: Economic, Social and Subjective Indicators. Social Indicators Research, 40, 189-216.
Dil, M. (2004). ‘İstanbul’un, Yeşil Alan Sisteminin, Planlama Kriterleri Açısından İrdelenmesi’, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, Türkiye.
Dissart, J.C. and Deler, S.C. (2000). Quality of Life in the Planning Literature. Journal of Planning Literature, 15(1), 135-161.
Dökmeci, V., Kristensen, G., Uyar, A. ve Kılıçkaya, U. (1996). İstanbul, Ankara ve İzmir’de Yaşam Kalitesinin Karşılaştırılması. Içinde İstanbul 2020 Sempozyumu Bildiriler Kitabı (ss. 469-474).
Emür, S. H., ve Onsekiz D. (2007). Kentsel Yaşam Kalitesi Bileşenleri Arasında Açık ve Yeşil Alanların Önemi Kayseri/Kocasinan İlçesi Park Alanları Analizi. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(22), 367-396.
Erkut, G. (1994). Kentsel Yaşam Kalitesinin Ölçümlenmesi ve Ekolojik Kentsel Tasarım. 5. Kentsel Tasarım ve Uygulamalar Sempozyumu, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, 62-74.
Ersoy, M. (1994). Kentsel Alan Kullanım Normları. Orta Doğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi Yayınları, Ankara. Türkiye.
Erşahin, G., ve Şerifeken, İ., 2002, Bolu İli Raporu, Rapor no. 2651, Devlet Planlama Teşkilatı, Ankara.
Evans, D.R. (1994). Enhancing Quality Of Life In Population At Large. Social Indicators Research, 33, 47-84.
Gedikli, R. (1998). ‘Kentlerde Kişi Basına Düşmesi Gereken Açık Yeşil Alan Büyüklüğünün Değerlendirilmesinde Kullanılabilecek Matematiksel Bir Model Önerisi: Trabzon Örneği’, Doktora Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi Fen
Bilimleri Enstitüsü, Trabzon, Türkiye.
Gökyera, E., ve Bayram, C.B. (2014). Bartın İli Örneğinde Yeşil Alanların Ulaşılabilirliğinin Değerlendirilmesi Üzerine Bir Araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 15, 140-147.
Gürel Üçer, Z.A. (2009). ‘Kentsel Yaşam Kalitesinin Belediye hizmetleri Kapsamnda Belirlenmesine ve Geliştirilmesine Yönelik Bir Yaklaşım: Orta Ölçekli Kent Örnekleri’, Doktora Tezi, Gazi Ünversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, Türkiye.
Güven, Z. (1992). ‘Kırıkkale Kenti Açık ve Yeşil Alan Sisteminin Saptanması Üzerinde Bir Araştırma’, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye.
İpekyolu Kalkınma Ajansı 2014, TRC1 Kentsel Yaşam Kalitesi Araştırması: Kilis Kent Merkezi, İpekyolu Kalkınma Ajansı Araştırma Raporu, Gaziantep.
Kabadayı, H. (2006). ‘Yaşam Kalitesi ve Kullanıcı Memnuniyetinin Kentsel Tasarımdaki Etkisine Çok Boyutlu Yaklaşım’, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, Türkiye.
Kahraman, T. (2006). İstanbul Kentinde Kentsel Dönüşüm Projeleri ve Süreçleri. 18 Kasım Kentsel Dönüşüm Sempozyumu, 2, 93-102.
Karakoç, S. (1996). ‘İmar Planlarında Alınan Yeşil Alan Kararları ve Uygulanabilirliği Üzerine Bir Araştırma KDZ. Ereğli Örneği’, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Ensitüsü, İstanbul, Türkiye.
Karataş, A., ve Kılıç, S. (2017). Sürdürülebilir Kentsel Gelişme ve Yeşil Alanlar. Journal of Political Sciences, 26 (2), 53‒78.
Karayolları Genel Müdürlüğü 2019, Erişim 15 Ocak 2019, <http://www.kgm.gov.tr/ S a yfalar/KGM/SiteTr/Bolgeler/4Bolge/Subeler/SbBolu.aspx>
Kart, N. (2008). ‘İstanbul Tarihi Yarımada Yeşil Alanlarının Tarihsel Süreç İçerisindeki Değişiminin İrdelenmesi’, Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye.
Keleş, R. (2004). Kentsel Dönüşümün Tüzel Altyapısı, Kentsel Dönüşüm ve Katılım. Mimarist Dergisi, 4(12), 73-75.
Koyunlu, A. (1978). Kültür Değerleri Yönünden Yeşil Alanlar ve Korunması. Büyük İstanbul’un Yeşil Alan Sorunları Ulusal Sempozyumu, İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları.
Kömür Ardalı, Z. (2018). ‘Beylikdüzü İlçesi Açık-Yeşil Alan Sisteminin Mevcut Durumunun Değerlendirilmesi’, Yüksek Lisans Tezi, Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Tekirdağ, Türkiye.
Levent, T.B., and Nijkamp, P. (2005). Evaluation of Urban Green Spaces 1: Accounting for Non-Market Values in Planning Evaluation. Içinde Beyond Benefit Cost Analysis (ss. 63-87).
Lynch, K. (1984). Good City Form, Massachusetts Institute Of Technology Press, Massachusets, Cambridge, USA.
Manlun, Y. (2003). ‘Suitability analysis of urban green space system based on GIS’, Master of Science, International Institute for Geo-Information Science and Earth Observation Enschede, Netherlands.
Marans, R. (2007). Kentsel Yaşam Kalitesinin Ölçülmesi. Mimarlık Dergisi, 335, 28- 31.
Menteşe, S. (2018). Bilecik Şehir Merkezinde Kentsel Yeşil Alanlarla İlgili Toplumsal Algı ve Ekolojik Farkındalık. Sosyal Bilimler Dergisi, 5(29), 253-262.
Meteoroloji Genel Müdürlüğü 2019, Erişim 20 Ocak 2019, <https://www.mgm.gov.tr/ v eridegerlendirme/il-ve-ilceler istatistik.aspx?k=A&m=BOLU>
Müftüoğlu, V. (2008). ‘Kentsel Açık Yeşil Alan Karar ve Uygulamalarının İmar Mevzuatı Kapsamında Ankara Kenti Örneğinde İrdelenmesi’, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye.
Öksüz, E., ve Malhan, S. (2005). Sağlığa Bağlı Yaşam Kalitesi: Kalitemetri, Başkent Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
Önder, S. (1997). ‘Konya Kenti Açık ve Yeşil Alan Sisteminin Saptanması Üzerine Bir Araştırma’, Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Ensitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye.
Özarı, Ç., ve Eren, Ö. (2018). İllerin Yaşam Endeksi Göstergelerinin Çok Boyutlu Ölçekleme ve K-ortalamalar Kümeleme Yöntemi ile Analizi. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20(2), 303-313.
Özbilen, A. (1991). Kent içi Açık Alanlar ve Dağılımı, Tarihi Eserler ve Gelişen Yeni Yapılaşma: Trabzon Kentinde Bir Uygulama Örneği. Karadeniz Teknik Üniversitesi Orman Fakültesi, Trabzon, Türkiye.
Özdamar, U. (2006). ‘Açık Yeşil Alan Kullanımlarının İmar Planlarındaki Dağılımları ve Uygulama Sorunları Bursa Osmangazi Örneği’, Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Şehir Planlama Anabilim Dalı, İzmir, Türkiye.
Polat, A.T., ve Önder, S. (2012). Kentsel Peyzaj: Tasarım ve Uygulamaya Yönelik Bazı Öneriler. Kentsel Peyzaj Alanlarının Oluşumu ve Bakım Esasları Semineri, 97- 116.
Sandal, E.K., ve Karademir, N. (2014). Kahramanmaraş’ta Yeşil Alanların Yeterliliği İle Halkın Beklentilerinin ve Bilinç Düzeyinin Belirlenmesi. Doğu Coğrafya Dergisi, 29.
Sapancalı, F. (2009). Toplumsal Açıdan Kentsel Yaşam Kalitesi. Altın Nokta Basım Yayın, İzmir, Türkiye.
Sarı, V.İ., ve Kındap, A. (2018). Türkiye’de Kentsel Yaşam Kalitesi Göstergelerinin Analizi. Sayıştay Dergisi, 108.
Şahin, Ş., ve Barış, M.E. (1998). Kentsel Doku İçersinde Açık ve Yeşil Alan Standardını Belirleyen Etmenler. T.M.M.O.B. Peyzaj Mimarlığı Dergisi, 6.
Şeker, M. (2011). İstandul’da Yaşam Kalitesi Araştırması, İstanbul’a Yönelik Araştırmalar. İstanbul Ticaret Odası Yayınları.
Şengün, M.T., ve Üstündağ, Ö. (2009). Elazığ Şehir Merkezinde Yeşil Alan Kullanımlarının Dağılımına Coğrafi Bir Bakış. Fırat Üniversitesi Doğu Coğrafya Dergisi, 14(22).
T.C. Bolu Valiliği 2019, Erişim 10 Ocak 2019, < http://bolu.gov.tr/ b r i f i n g o k u y u cu?file=cografi_durum?ext=docx >
T.C. Çevre ve Şehircilik Bakanlığı 2019, Bolu İli 1/100.000 Ölçekli Çevre Düzeni Planı Değişikliği Raporu, T.C. Çevre ve Şehircilik Bakanlığı Mekânsal Planlama Genel Müdürlüğü, Bolu.
T.C. Resmi Gazete 1999, Erişim 20 Aralık 2018, <http://www.resmigazete. g o v . t r / a rsiv/23804.pdf>
Tağmat, T.S. (2007). Mimarlık ve Yaşam Kalitesi: Avrupa'da Kentsel Yaşam Kalitesi Yaklaşımları. Mimarlık Dergisi, 335, 47-50.
Taner, İ. (2014). Bolu Kentinin Mekânsal Gelişimi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14(1).
Tatar, Y. (2003). Çevre ve Mekânsal Yapı, Bolu İli Gelişme Planı, Bolu, Türkiye.
Tekeli, İ. (2002). İnsan Haklarının Yerleşmeye ve Mekâna İlişkin Boyutları. İnsan, Çevre, Kent, Demokrasi Kitaplığı Yayınevi, İstanbul, Türkiye.
Tekeli, İ., Güler, Ç., Vaizoğlu, S., Algan, N. ve Dündar, K 2004, Yaşam Kalitesi Göstergeleri: Türkiye İçin Bir Veri Sistemi Önerisi, Türkiye Bilimsel Akademisi Raporları, Rapor no: 6, Ankara.
Tekeli, İ. (2010). Gündelik Yaşam, Yaşam Kalitesi ve Yerellik Yazıları. Toplu Eserler 12, Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
Tilt, J.H. (2009). Walking trips to parks: Exploring demographic, environmental factors, and preferences for adults with children in the household. Preventive Medicinexxx,
Torlak, S.E., ve Yavuzçehre, P.S. (2008). Denizli Kent Yoksullarının Yaşam Kalitesi Üzerine Bir İnceleme. Çağdaş Yerel Yönetimler, 17(2), 23-44.
Tosun, E. (2007). ‘Tekirdağ İli Çorlu İlçesi Açık Ve Yeşil Alanların Saptanması Üzerine Bir Araştırma’, Yüksek Lisans Tezi, Trakya Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Tekirdağ, Türkiye.
TÜİK 2019, Erişim 20 Şubat 2019, <http://www.tuik.gov.tr/ PreTablo.do?alt_id=1059> Türksever Evcil, N. (2001). ‘Türkiye’de Büyükşehir Alanlarında Yaşam Kalitesinin
İstanbul, Türkiye.
Uz, Ö. (2005). ‘Eskişehir Kent Merkezi Yeşil Alanlarının Uzaktan Algılama ve Cbs Yardımı ile Değerlendirilmesi’, Yüksek Lisans Tezi, Anadolu Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Uzaktan Algılama ve Coğrafi Bilgi Sistemleri Anabilim Dalı, Eskişehir, Türkiye.
Uzun, G. (1990). Kentsel Rekreasyon Alan Planlaması. Çukurova Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları, Adana, Türkiye.
Ülengin, B., Ülengin, F. and Güvenç, Ü. (2001). A Multidimensional Approach To Urban Quality Of Life: The Case Of İstanbul. European Joumal of Operational Research, 130(2), 361-374.
Van Kamp, I.; K. Leidelmeijer; G. Marsman; A. de Hollander. (2003). Urban Environmental Quality and Human well-being. Towards a Conceptual Framework and Demarcation of Concepts; a Literature Study. Içinde Landscape and Urban Planning. (ss. 5-18).
Yıldızcı, A.C. (1982). ‘Kentsel Yeşil Alan Planlaması ve İstanbul Örneği’, Doçentlik Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi, İstanbul, Türkiye.
Yücesu, Ö. (2015). ‘Kırklareli İli Merkez İlçe Açık ve Yeşil Alan Sisteminin Saptanması ve Peyzaj Planlama İlkeleri Açısından İncelenmesi’, Yüksek Lisans Tezi, Namık Kemal Ünivesitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Tekirdağ, Türkiye.