Hindistan

dünyanın Çin’den sonra en kalabalık ülkesi olarak binlerce etnik gruptan oluşan ve

muhtemelen yüzlerce dil grubunun konuşulduğu çok çeşitli bir nüfusu temsil eden anayasal bir cumhuriyettir (Britannica, 2021c). Ülkede 200’ün üzerinde yerel dil konuşulmakta, Hint Anayasası gereğince 22 farklı dil resmi dil olarak kabul edilmektedir. Hindistan’da resmi yazışmalarda İngilizce ve Hintçe kullanılmasıyla birlikte başlıca diller arasında;

Urduca, Marati, Malayalam, Tamil, Bengali, Telugu, Kannada, Kaşmiri, Gujarati, Punjabi, Assamca bulunmaktadır (MFA, 2021c).

1947 yılına dek İngiliz kolonisi olan Hindistan, 15 Ağustos 1947’de bağımsızlığını ilan etmiş, 26 Ocak 1950 tarihinde kabul ettiği Anayasa ile bugünkü Hindistan

Cumhuriyeti’ne dönüşmüştür (CIA, 2021c). Önemli kaynaklara ve iş gücüne sahip olan Hindistan koloni döneminde İngiltere’nin en çok gelir getiren sömürgesi olmuştur (Türkoğlu, 2020). Hindistan; 28 eyalet ve 7 birlik toprağıyla dünyanın en büyük

demokrasisine ve 7. büyük ekonomisine sahiptir. Ayrıca ülke; Hinduizm, Budizm, Jainizm ve Sihizm olarak 4 önemli dinin doğduğu yerdir. Ülkede Zerdüştlük, Yahudilik,

Hıristiyanlık ve İslam gibi dinler de ülke kültürünün birer parçasıdır (Mohammad, 2020).

Ülkede yoksulluk en büyük ekonomik sorun olarak görülmesine rağmen ülke, 2000'lerden beri, mutlak yoksulluğu azaltma konusunda kayda değer ilerleme kaydetmiştir. Yoksulluk düzeyinin 2011'de yüzde 21,6'dan 2015'te yüzde 13,4'e düşmesiyle (uluslararası yoksulluk sınırında) 90 milyonun üzerinde insanı aşırı yoksulluktan kurtardığı tahmin edilmektedir.

Bu yönüyle Hindistan, son yıllarda Çin’in ardından en hızlı büyüme kaydeden 2. ekonomi olmuştur (Worldbank, 2021a). Hindistan’ın ekonomisinde görülen bu gelişme eğitim sistemine paralel bir gelişme olarak gerçekleşmiştir. Ülkenin %60’ını istihdam eden tarım sektörüne rağmen, en büyük gelir kaynaklarını oluşturan bilgi teknolojileri, nükleer teknoloji ve diğer yüksek teknolojili ürünler ekonomik kalkınmaya daha fazla katkı sağlamaktadır. Dünyanın en iyi roketleri Hindistan’da imal edilmektedir (Durgun, 2002).

Ancak ekonomik büyümedeki artışa rağmen ülke; insani gelişim endeksinde diğer Dünya ülkeleri arasında 129., demokrasi sıralamasında ise 51. sıradadır (Wikipedia, 2021). Öte yandan Hindistan’da eğitim sistemi özellikle yoksulluktan kurtulmak için bir çıkış yolu olarak görülmüştür (Serneels&Dercon, 2020).

Hindistan eğitim sistemi, eğitim fırsatlarının toplumun tüm kesimleri için erişilebilir olmasını sağlamak amacıyla son yıllarda önemli pek çok eğitim reformu

yapmıştır. 2009 Eğitim Hakkı Yasasına göre, eğitim ücretsiz ve 6 ila 14 yaş arasındaki tüm

çocuklar için zorunludur. Ancak, ülke eğitiminde iyileştirmeler yavaş uygulanmaktadır ve dezavantajlı grupların eğitime erişimi günümüzde de istenilen düzeye ulaşamamıştır (Angloinfo, 2021).

Hindistan eğitim sisteminde, yetkilerin merkezi ve yerel otoritelerin paylaştığı bir yönetsel yapılanma söz konusudur. 1985 yılında kurulan Hindistan’ın İlköğretim ve

Okuma Yazma Departmanı ve Ortaokul ve Lise Eğitim Departmanı’nı da içinde barındıran İnsan Kaynakları Geliştirme Bakanlığı (Ministry of Human Resource Development

[MHRD]) eğitim politikalarının geliştirilmesi konusunda merkezi düzeyde

yetkilendirilmiştir. Ülke eğitim sistemi eyalet düzeyinde Eyalet Eğitim Dairesi’nin sorumluluğundadır. Ayrıca Hindistan’da 1993 yılı itibariyle yapılan anayasa

değişiklikleriyle eğitim yönetiminin yerelleşmesine ilişkin önemli adımlar atılmış, bu kapsamda okulların işleyişinden finansal kaynaklarına kadar sorumlu olan Komiteler oluşturulmuştur (Balcı, 2018).

Hindistan eğitim sisteminden merkezi düzeyde sorumlu olan Bakanlığın belirlediği amaçlar şu şekildedir (Ministry of Education in India, 2021);

 Milli Eğitim Politikasının oluşturulması, politikaların harf ve ruhen uygulanmasını sağlamak.

 Eğitime erişim yönüyle dezavantajlı öğrencileri de kapsayacak şekilde; tüm ülkede eğitim kurumlarına erişimin genişletilmesi ve kalitenin iyileştirilmesine yönelik stratejiler geliştirmek.

 Yoksullar, kadınlar ve azınlıklar gibi dezavantajlı gruplara özel ilgi göstermek.

 Toplumun dezavantajlı kesimleri içersinde uygun görülen öğrencilere burs ve kredi desteği gibi mali destekler sağlamak.

 Ülkedeki eğitim fırsatlarını artırmak için UNESCO ve yabancı hükümetler ve üniversitelerle yakın çalışmayı içeren eğitim alanında uluslararası iş birliğini teşvik etmek.

Hindistan’da okul yapılanması okul öncesinden başlayarak, ilkokul, ortaokul, lise ve yüksek öğretim şeklinde devam etmektedir. Zorunlu eğitim, ilk (6-12 yaş) ve ortaokulu (12-14 yaş) kapsamak üzere ücretsiz ve 8 yıldır. Ülkede lise eğitiminin süresi 2-4 yıl arasındadır.

Genel olarak lise eğitimi öğrencileri üniversite giriş sınavlarına hazırlamayı amaçlamaktadır.

İngiliz yönetimi altında iken ortaöğretimde kullanılan dil İngilizce iken bağımsızlıktan sonra bölgesel dille öğretim yapılmakta, İngilizce seçmeli ders olarak okutulmaktadır. Hint eğitim sisteminde sınavlar oldukça önemli görülmektedir. Hindistan’da uzun süren İngiliz

hâkimiyetinin sonucu olarak İngiltere’deki ‘publicschool’ benzeri teşkilatlanmış özel okullar bulunmaktadır (Iseworld, 2021).

Hindistan eğitim sistemi ilke ve amaçları Anayasal hükümler doğrultusunda ortaya koyulmuştur. Hindistan Anayasası eğitim sistemine ilişkin yasalar şu şekilde

sıralanmaktadır:

1. Uyumsuzluk veya temel haklara saygısızlık hukuku

2. Din, ırk, kast, cinsiyet veya doğum nedeniyle ayrımcılık yasağı 3. 6-14 yaş grubundaki her çocuğa ücretsiz ve zorunlu eğitim hakkı

4. Bazı eğitim kurumlarında dini öğretime veya dini ibadete katılma özgürlüğü (2010 Eğitim hakkı yasası)

5. Azınlıkların eğitim kurumları kurma ve yönetme hakkı

Hindistan’da eğitim sistemi demokratik değerlerin sürdürülmesi ve ülkenin sosyo-ekonomik dokusunun homojenize edilmesi için dikkate değer ve iyileştirici bir rol

oynamaktadır (Ministry of Education in India, 2021). Günümüze dek Hindistan’da oluşturulan ulusal eğitim; eğitimde fırsat eşitliğinin sağlanması, cinsiyet ve sosyo-ekonomik düzey odaklı eşitsizliklerin giderilmesi, ulusal kimlik ve bütünlüğün

geliştirilmesi, demokratik, laik değerlerin vurgulanmasını amaçlamıştır. Bu doğrultuda 2020 yılı itibariyle eğitim sisteminin dönüşümünü amaçlayan Ulusal Eğitim Politikası İlkeleri (NEP 2020) adı altında, temel amaç ve ilkeler belirlenmiştir. Ülkede ortaya koyulan 2020 Ulusal Eğitim Politikası temel ilkeleri; eğitimle ilişkili olarakerişim, eşitlik, kalite, satın alınabilirlik ve hesapverilebilirliktir. Bu amaç ve ilkeler doğrultusunda, eğitim sistemiyle akılcı düşünme, şefkat, empati, cesaret, direnç, bilimsel ve yaratıcı düşünme, hayal gücü ve etik değerlere sahip iyi insanlar yetiştirilmesi gerektiğine inanılmaktadır. 2020 yılında belirlenen Hindistan Ulusal Eğitim Politikası ilke ve amaçları şu şekilde özetlenebilir (IndianEra, 2021):

 Her öğrencinin benzersiz yeteneklerini tanımak ve güçlendirmek,

 Öğrencilerin tüm alanlarda bütünsel gelişiminin özendirilmesi,

 Okur-yazarlığın tüm bireyler için sağlanması,

 Öğrencilerin öğrenme yörüngelerini ve programlarını seçerek yetenek ve ilgi alanlarına göre yönlendirilmesi,

 Tüm bilgilerin birliğini ve bütünlüğünü sağlamak amacıyla çok disiplinli ve bütünsel bir eğitim sağlanması,

 Çok dilliliğin ve dilin öğrenme ve öğretmedeki gücünün teşvik edilmesi

 İletişim, takım çalışması, iş birliği ve dayanıklılık gibi yaşam becerilerinin güçlendirilmesi,

 Tüm eğitim kararlarının temeli olarak eşitlik ve kapsayıcılığın temel alınması

 Özerklik, iyi yönetim ve yetkilendirme yoluyla yenilikçi fikirlerin teşvik edilmesi.