Öz-düzenleme Yaklaşımları ile İlgili Yapılan İlişkisel Çalışmalar

Benjamin ve Flynn (2006), üniversite öğrencilerinin öz-düzenleme yaklaşımları ile liderlik yaklaşımları arasındaki ilişkiyi araştırdıkları çalışmayı üç farklı çalışma grubu üzerinde gerçekleştirmişlerdir. Çoklu regresyon analiz teknikleri kullanılan çalışmanın sonucunda, öğrencilerin hareket yaklaşımı liderlik tiplerinden biri olan dönüşümcü liderlik üzerinde orta düzeyde etkili olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Pierro vd. (2007), öz-düzenleme yaklaşımlarının karşı olgusal düşünme ve pişmanlık üzerindeki etkisini ortaya çıkarmaya çalıştıkları araştırma üç farklı çalışma grubundan elde edilen veriler üzerinden gerçekleştirilmiştir. Çoklu regresyon analiz teknikleri kullanılan

33

çalışmanın sonucunda hareket yaklaşımı yüksek olan öğrenciler daha az karşı olgusal düşünme ve pişmanlık yaşamakta iken, değerlendirme yaklaşımı yüksek olan öğrenciler daha fazla karşı olgusal düşünme ve pişmanlık yaşamakta olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Mirisola, Benigno ve Chifari (2011), bilgisayar destekli işbirlikçi öğrenme ortamında elde edilen öğrenci çıktıları ve tutumları ile öz-düzenleme yaklaşımları arasındaki ilişkiyi araştırdıkları çalışma, 93 üniversite öğrencisi üzerinde gerçekleştirilmiştir. Araştırma kapsamında elde edilen veriler çoklu regresyon tekniği kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırmanın sonunda çevrimiçi kurs süreci boyunca öğrencilerin öz-düzenleme yaklaşımlarının sınav notları, yapılan görev sayıları, gönderilen mesaj ve kursa karşı tutumlarını orta düzeyde etkilediği sonucuna ulaşılmıştır.

Pierro vd. (2011), üniversite öğrencilerinin öz-düzenleme yaklaşımlarının kişilik özellikleri üzerinden erteleme davranışlarına olan etkisini ortaya çıkarmaya çalıştıkları araştırma üç aşamada gerçekleşmiştir. Birinci ve ikinci aşamada düzenleme yaklaşımları ile erteleme davranışı arasındaki ilişki kesitsel araştırma niteliğinde tasarlanırken, üçüncü aşama ise iki değişken arasındaki ilişkiyi boylamsal araştırma niteliğinde tasarlanmıştır. Korelasyon ve regresyon analiz tekniklerinin kullanıldığı çalışmanın sonunda, öğrencilerin değerlendirme yaklaşımlarının erteleme davranışları üzerinde pozitif bir etkisi söz konusu iken, hareket yaklaşımı negatif yönde etkili olduğu sonucuna ulaşmışlardır.

Pierro, vd. (2012), çalışanların öz-düzenleme yaklaşımları ile iş performansı arasındaki etkileşimi araştırdıkları çalışmayı üç farklı alt araştırma üzerinden gerçekleştirmişlerdir. Yapılan ilk çalışma kesitsel tipte olup 164 kişi üzerinden elde edilen veriler korelasyon analizi ve çoklu regresyon analiz tekniği kullanılarak hesaplanmıştır. İlk araştırma sonucunda elde edilen en önemli bulgu hareket yaklaşımı düşük olan bireylerin performans düzeyinin de düşük çıkmasıdır. İkinci ve üçüncü aşamada yapılan çalışmalar ise uzunlamasına yapılmıştır. Her iki çalışmada da korelasyon analizi ve çoklu regresyon analiz tekniği kullanılmış, sonuç olarak birinci çalışmaya paralel olarak hareket yaklaşımı düşük olan bireylerin performans düzeyi de düşük çıkmıştır.

Hamstra, Orehek ve Holleman (2014), öz-düzenleme yaklaşımları ile liderlik anlayışı arasındaki etkileşimi ve bu iki değişkenin görev performansı üzerindeki doğrudan ve dolaylı etkileri araştırdıkları çalışma çağrı merkezinde çalışan 96 kişi üzerinde gerçekleştirilmiştir. Çok düzeyli analiz teknikleri kullanılan çalışmanın sonucunda, hareket

34

yaklaşımı yüksek olan bireylerin liderlik gücü uzman kategorisine (Üstün bilgi ve bilgi sağlama yeteneği), değerlendirme yaklaşımı daha yüksek çıkan bireylerin ise liderlik anlayışı baskıcı kategorisi (Olumsuz sonuçlarını yönetmek yeteneği) ile örtüştüğü ifade edilmiştir.

Amato, Pierro Chirumbolo & Pica (2014), yaptıkları bu çalışma da 339 katılımcının öz- düzenleme yaklaşımları ile zaman yönetimi ve zaman kontrolü arasındaki etkileşimi çoklu aracılık analiz teknikleri kullanarak bulmaya çalışmışlardır. Araştırma sonucunda katılımcıların hareket yaklaşımı zaman kontrol algıları ile pozitif, değerlendirme yaklaşımı ile negatif yönde ilişkili bulunmuştur. Ayrıca hareket yaklaşımı zaman yönetiminin alt boyutları olan hedef koyma ve öncelikler ile organizasyon için tercihler üzerinden algılanan zaman kontrolünü etkilediği sonucuna ulaşmışlardır.

Garcia, vd. (2015), üniversitede okuyan 160 (111 erkek, 49 kadın) İsveçli öğrencinin öz- düzenleme yaklaşımları, öznel iyi oluş durumları ve egzersiz yapma davranışlarının akademik başarıları üzerindeki etkisini çoklu regresyon analiz teknikleri ile araştırdıkları çalışmanın sonunda, öğrencilerin değerlendirme yaklaşımı ve öznel iyi oluşlarının akademik başarı üzerinde orta düzeyde etkisi olduğu sonucuna ulaşmışlardır.

Panno, Lauriola ve Pierro (2015), lisans öğrencilerinin düzenleyici yaklaşımları ile risk alma davranışları arasındaki etkileşiminde tahmin edilen pişmanlık düzeylerinin etkisini ortaya çıkarmaya çalıştıkları çalışmayı üç farklı çalışma grubu üzerinden elde ettikleri veriler ile araştırmışlardır. Aracılık analiz teknikleri kullanılarak analiz edilen çalışmanın soncunda, hem değerlendirme yaklaşımı, hem de yüksek pişmanlık düzeyine sahip olan bireylerin daha az risk aldığı ifade edilmektedir.

Zhang vd. (2015), üniversite öğrencilerinin öz-düzenleme yaklaşımları ile akademik tükenmişlik ve akademik katılım arasındaki etkileşimi araştırdıkları çalışma 301 üniversite öğrencisi ile gerçekleştirilmiştir. Katılımcılardan elde edilen veriler Yapısal Eşitlik Modelleme teknikleri kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırmanın sonunda öğrencilerin hareket yaklaşımı ile akademik tükenmişlikleri arasında negatif, akademik katılımları arasında pozitif bir etki olduğu, öğrencilerin değerlendirme yaklaşımı ile akademik tükenmişlikleri arasında ise tam tersine pozitif, akademik katılmaları arasında negatif yönlü orta düzey bir etki olduğu sonucuna ulaşmışlardır

35

Struk, Scholer ve Danckert (2015) ise üniversite öğrencilerinin öz-düzenleme yaklaşımları ile can sıkıntısına olan eğilimi arasındaki etkileşimi bilişsel esneklik değişkeninin arabulucu olarak kullanıldığı bir model ile ortaya çıkarmaya çalışmışlardır. Araştırma 112 öğrenciden elde edilen veriler üzerinden gerçekleştirilmiştir. Korelasyon ve regresyon teknikleri kullanılarak veriler analiz edilmiş ve öğrencilerin hareket yaklaşımının can sıkıntısına olan eğilim düzeylerini bilişsel esneklik değişkenini üzerinden orta düzeyde etkilediği sonucuna ulaşmışlardır.

İlgili araştırmalar incelendiğinde öz-düzenleme yaklaşımlarına yönelik yapılan ilişkisel çalışmaların daha çok üniversite öğrencilerinin kişisel özellikleri ile öz-düzenleme yaklaşımları arasındaki etkileşimi ortaya çıkarmaya yönelik olduğu görülmektedir. Bu bakımdan öğrencilerin bireysel çalışma sürelerinde sergiledikleri davranışlar ile öz- düzenleme yaklaşımları arasında yeterli sayıda araştırma olmadığı görülmektedir.