Bu araştırma kapsamında elde edilen bulgular ve sonuçlara göre araştırmacının önerileri şunlardır:
1. Ana dili Çince olan öğrencilere Türkçe öğretirken Çincenin yapısı ve Türkçe yapısı arasındaki farklılıklar göz önünde bulundurularak öğretilmelidir. Özellikle Çincede olmayan kavramlar Türkçe öğretim sürecinde sürekli tekrarlanmalıdır.
2. Öğrencilerin karıştırdığı eylem zamanlarının birbiri arasındaki farklılıklar öğrencilere gösterilmelidir. Ayrıca öğrencilerin karıştırdığı eylem zamanları ile ilgili karma alıştırmalar sıklıkla yaptırılmalıdır.
3. Öğrencilere temel seviyeden itibaren ismin halleri, ses uyumları ve ses olayları ilgili alıştırmalar sıklıkla yaptırılmalıdır.
121
5. Sınıfta konuşmaktan çekinen öğrenciler rol yapma, yaratıcı drama gibi öğretim teknikleri ile cesaretlendirilmeli ve canlandırılmalıdır.
6. Kelime öğretimine ağırlık verilerek öğrencilerin kelime hazinesi geliştirilmelidir. 7. Öğrencilerin yazma becerisinin geliştirilebilmesi için yeterli yazma fırsatı verilmelidir. 8. Öğretmenlerin dil öğretim yeterlikleri geliştirilmelidir. Özellikle değişim öğretmeni
olarak gelen öğretmenlerin profesyonel alanları dil öğretimiyle ilgisiz olursa dil öğretim yeterlikleri göz önünde bulundurularak geliştirilmelidir.
9. Öğretmenler ders verirken dört temel dil becerisine eş değer verilmelidir. Sadece onlardan birine değer vermemelidir.
10. Öğrencilerin dört temel dil becerisi değerlendirilirken belli bir değerlendirme sistemi takip edilip değerlendirilmelidir.
11. Öğretim materyalleri kullanılırken öğrencilerin seviyesine uygun olup olmadığı dikkate alınmalıdır. Özellikle ortak derslere katılan, farklı sınflardan gelen öğrencilerin bilgi birikimi aynı değildir. Bunun için ortak derslerin öğretim materyalleri hazırlanırken öğrenciler arasındaki bilgi birikimi açısından farklılıklar göz önünde bulundurulmalıdır. 12. Tayvanlı öğrenciler için Türkçe öğretim materyalleri hazırlanırken öğrencilerin
seviyelerinin göz önünde bulundurulmasının yanı sıra Tayvan’da Türkçe öğrenme ortamı düşünülerek hazırlanmalıdır.
122
KAYNAKLAR
周祝瑛、楊雁斐 (2016)。 從政大「新制課程精實方案」看臺灣高教世界排名之困境。 臺灣教育評論月刊，5(1)，111-118。
Açık, F. (2008). Türkiye’de yabancılara Türkçe öğretilirken karşılaşılan sorunlar ve çözüm
önerileri. Uluslararası Türkçe Eğitimi ve Öğretimi Sempozyumu’nda sunulmuş bildiri,
Doğu Akdeniz Üniversitesi, Gazimağusa.
Aksan, D. (2003). Her yönüyle dil: ana çizgileriyle dilbilimi. Ankara: Türk Dil Kurumu. Alyılmaz, C. (2010). Türkçe öğretiminin sorunları. International Periodical For the
Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 5(3), 728-748. 17 Aralık 2015
tarihinde
http://turkishstudies.net/Makaleler/1971821468_34aly%C4%B1lmaz_cengiz.pdf sayfasından erişilmiştir.
Anamaria, C. (2013). Romanya’da Türkçe öğretimi. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Arslan, M. (2012). Tarihi süreçte Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi-öğrenimi çalışmaları. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 4(2), 167-188. 3 Ekim 2015 tarihinde
123
http://www.turkcede.org/images/makaleler_pdf/YTO/Tarihi_Surecte_Turkcenin_Yab anci_Dil_Olarak_ogretimi_ogrenimi_calismalari.pdf sayfasından erişilmiştir.
Aydın, S. & Zengin, B. (2008). Yabancı dil öğreniminde kaygı: bir literatür özeti. Journal of
Language and Linguistic Studies, 4(1). 81-94.
Aykaç, N. (2015). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminin genel tarihçesi ve bu alanda kullanılan yöntemler. Turkish studies, 10(3), 161-174.
Banguoğlu, T. (2015). Türkçenin grameri. Ankara: Türk Dil Kurumu.
Barışkan, C. (2010). Türkiye’de hazırlanan İngilizce ders kitapları ile uluslararası İngilizce
ders kitapları arasındaki kültür aktarımı farkları. Yüksek Lisans Tezi, Trakya
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Edirne.
Biçer, N. (2012). Hunlardan günümüze yabancılara Türkçe öğretimi. Uluslararası Türkçe
Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 1(4), 107-133.
Biçer, N. (2016). Yabancılara Türkçe öğretiminde motivasyona ilişkin öğrenci görüşleri ve sınıf içi gözlemler. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 4(1) 84-99.
Brown, H.D. (2007). Teaching by principles. New York: Pearson Education.
Brown, H. D. (2014). Principles of language learning and teaching. New York: Pearson. Bölükbaş, F. (2013). İşitsel-dilsel yöntem (audio-lingual method). Durmuş, M. & Okur, A.
(Eds.), Yabancılara Türkçe Öğretimi El Kitabı içinde (s. 61-65). Ankara: Grafiker. Büyükikiz, K. K. & Hasırcı, S. (2013). Yabancı dil olarak Türkçenin öğretiminde sözcük
öğretimi üzerinde bir değerlendirme. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Dergisi, 10(21), 145-155.
124
Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 4(2), 43-63.
Candaş Karabab, Z. C. (2009). Yabancı dil olarak Türkçenin öğretimi ve karşılaşılan sorunlar. Ankara University Journal of Faculty of Educational Sciences, 42(2), 265-277. 17 Aralık 2015 tarihinde
http://dergiler.ankara.edu.tr/dergiler/40/1223/13982.pdf sayfasından erişilmiştir. Cemaloğlu, N. (2014). Veri toplama teknikleri nicel-nitel. Tanrıöğen A (Ed.), Bilimsel
araştırma yöntemleri içinde (s. 145 ). Ankara: Anı.
Chang, L. L. (2005). The causativisation of Chinese Shi-yi constructions, Humanitas
Taiwanica, 62, 119-151.
Chang, L. L. (2006). The semantic development from causatives to passives in Chinese,
Languge and Lınguistics, 7(1), 139-174.
Chang, L. L. (2006). The Poly-Grammaticalization of Shiyi verbs: a study from the perspectives of syntax, semantics and pragmatics. 臺大中文學報, 25, 333-373. Çangal, Ö. (2013). Yabancılara Türkçe öğretiminde dil ihtiyaç analizi: Bosna-Hersek örneği.
Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Çavuşoğlu, A. (2006). Ana dili, edinimi, önemi ve geliştirilmesi. İlahiyat Fakültesi Dergisi,
11(1), 37-46.
Çelik, C. E. (2006). Sesli ve sessiz okuma ile içten okumanın karşılaştırılması. D. Ü. Ziya
Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 7, 18-30.
Çolak, F. (2013). Türkçe dil bilgisi öğretiminin genel sorunları ile alan literatüründeki
tartışmalı konuların ilköğretim ikinci kademe dil bilgisi öğretimine yansımaları ve çözüm önerileri. Yüksek Lisans Tezi, Kilis 7 Aralık Üniversitesi Sosyal Bilimler
125
Enstitüsü, Kilis.
Demetska, O. (2009). yīng , é, hànyǔ bèidòngjù duìbǐ yánjiū (英、俄、漢語被動句對比 研究). Master’s Thesis, Department of Chinese Literature National Sun Yat-sen University, Kaohsiung.
Demir, A. & Açık, F. (2011). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde kültürlerarası yaklaşım ve seçilecek metinlerde bulunması gereken özellikler. Türklük Bilimi
Araştırmaları, 30(30), 51-72.
Demirel, Ö. (2007). Yabancı dil öğretimi (3). Ankara: Pegem.
Demirezen, M. (2014). Cognitive-code theory and foreign language learning relations. International Online Journal of Education and Teaching, 1(5), 309-317. 06 Haziran 2016 tarihinde http://iojet.org/index.php/IOJET/article/view/65/92 sayfasından erişilmiştir.
Doğan, C., & Doğan, S. (2011, Mayıs). Yabancı dil öğretiminde dil bilgisi-çeviri yöntemi ve
çağdaş yabancı dil öğretiminde vazgeçilemezlik nedenleri. 1st International
Conference on Foreign Language Teaching and Applied Linguistics, Sarajevo
Doğan, Y. (2009). Konuşma becerisinin geliştirilmesine yönelik etkinlik önerileri. Türk
Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(1), 185-204.
Dolunay, S. K. (2005). Türkiye ve dünyadaki Türkçe öğretim merkezleri ve Türkoloji
Bölümleri üzerine bir değerlendirme. XIV. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi’nde
sunulmuş bildiri, Pamukkale Üniversitesi, Denizli.
Dolunay, S. K. (2010). Dil bilgisi öğretiminin amacı ve önemi. Türklük Bilimi Araştırmaları,
126
Duman, G. B. (2013). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde materyal geliştirme ve materyallerin etkin kullanımı. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 1(2), 1-8.
Durmuş, M. (2008). Türkçenin yabancılara öğrenimi: sorunlar, çözüm önerileri ve yabancılara Türkçenin geleceğiyle ilgili görüşler [Özel Sayı]. Adıyaman Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11, 207-228.
Durmuş, M. (2013). Dil öğretiminin erken dönemleri ve dil bilgisi-çeviri yöntemi (grammar-translation method). Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe
öğretimi el kitabı içinde (s. 49-54). Ankara: Grafiker.
Durmuş, M. & Okur, A. (Eds). (2013). Yabancılara Türkçe öğretimi el kitabı. Ankara: Grafiker.
Er, O., Biçer, N. & Bozkırlı, K. Ç. (2012). Yabancılara Türkçe öğretiminde karşılaşılan sorunların ilgili alan yazını ışığında değerlendirilmesi. Uluslararası Türkçe Edebiyat
Kültür Eğitim Dergisi, 1(2), 51-69.
Erdem, İ., & Çelik, M. (2011). Dil bilgisi öğretim yöntemi üzerine değerlendirmeler. Turkish
Studies, 6(1), 1030-1041.
Erdem, M. D., Gün, M., & Sever, P. (2015). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde yöntem seçimi ve alternatif yöntemler. Turkish Studies, 10(11), 549-566.
Epçaçan, C. (2013). Temel bir dil becerisi olarak dinleme ve dinleme eğitimi [Özel sayısı].
Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(11), 331-352.
Gedik, D. (2009). Yabancılara Türkçe öğretimi (Ankara Üniversitesi TÖMER ve Gazi
Üniversitesi TÖMER örneği). Yüksek Lisans Tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi
127
Göçer, A. (2008, Kasım). Türkiye'de Türkçeyi yabancı dil olarak öğreten öğretmenlerin
uygulamalarına yönelik nitel bir araştırma. I. Uluslararası Dünya Dili Türkçe
Sempozyumu’nda sunulmuş bildiri, Başkent Üniversitesi, Ankara.
Göçer, A. & Moğul, S. (2011). Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi ile ilgili çalışmalara genel bir bakış. Turkish Studies, 6(3), 797-810. 24 Aralık 2015 tarihinde http://turkishstudies.net/Makaleler/440708218_48_ali_g%C3%B6%C3%A7er.pdf sayfasından erişilmiştir.
Gün, M. (2013). Bilişsel yaklaşım (congnitive approach). Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe Öğretimi El Kitabı içinde (s. 107-109). Ankara: Grafiker.
Gün, M. (2013). İletişim yöntem (communicative method). Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe öğretimi el kitabı içinde (s. 111-114). Ankara: Grafiker.
Güneş, F. (2011). Dil öğretim yaklaşımları ve Türkçe öğretimindeki uygulamalar. Mustafa
Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8(15), 123-148.
Güneş, F. (2013). Türkçe öğretimi yaklaşımlar ve modeller. Ankara: Pegem.
Güven, A. Z. (2013). Dil bilgisi konularının öğretim sorunları. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 2(6), 1-10.
Güzel, A., & Barın, E. (2013). Yabancı dil olarak Türkçe öğretimi. Ankara: Akçağ. Hengirmen, M. (1995). Türkçe dil bilgisi. Ankara: Engin.
Işık, A. (2008). Yabancı dil eğitimizdeki yanlışlar neden kaynaklanıyor? Journal of
Language and Linguistic Studies, 4(2), 15-26. 15 Aralık 2015 tarihinde
http://www.jlls.org/index.php/jlls/article/view/62/62 sayfasından erişilmiştir.
128
Dergisi, 2(4), 29-36.
İşcan, A., Şahin Yağmur, E. Varışoğlu, B. Kana, F. & Şengül, K. (2012). Hindistan’da yabancı dil olarak Türkçe öğrenen genç-yetişkinlerin öğrenme geçmişlerinin bazı değişkenlere göre incelemesi. Turkish Studies, 7(4), 407-415.
Kara, M. (2010). Gazi Üniversitesi TÖMER öğrencilerinin Türkçe öğrenirken karşılaştıkları sorunlar ve bunların çözümüne yönelik öneriler. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 8(3), 661-696.
Kara, M. (2010). Oyunlarla yabancılara Türkçe öğretimi. Türklük Bilimi Araştırmaları,
27(2), 407-421. 14 Ekim 2015 tarihinde
http://www.tubar.com.tr/TUBAR%20DOSYA/pdf/2010BAHAR/kara_mehmet%204 07-421.pdf sayfasından erişilmiştir.
Karasar, N. (2013). Bilimsel araştırma yöntemi (26). Ankara: Nobel.
Karatay, H. (2007). Kelime öğretimi. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 27(1), 141-153.
Kavcar, C. Oğuzkan, & F. Sever, S. (2005). Türkçe öğretimi Türkçe ve sıınıf öğretmenleri
için. Ankara: Engin.
Kaya, Z. (2006). Öğretim teknolojileri ve materyal geliştirme. Ankara: Pegem.
Keskin, F. (2010). Yetişkinlere yönelik yabancı dil olarak Türkçe derslerinde yazınsal
metinlerle kültür aktarımı. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler,
İstanbul.
Koç, N. (1994). Yabancılar için dil bilgisi. İstanbul: İnkılâp.
Korkmaz, Z. (2014). Türkiye Türkçesi grameri şekil bilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu. Köse, D. (2013). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde anadilden kaynaklı öğrenim
129
zorlukları ve bir sınıflama çalışması şimdiki zamanın hikayesi. Uluslararası Türkçe
Eğitim ve Öğretimi Sempozyumu’nda sunulmuş bildiri, Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
Kurdyumov, V. (2009). Topic and comment as universal linguistic categories. Paper presented in 9th World Conference on Chinese Language Teaching, Taipei.
Kurudayıoğlu, M. (2003). Konuşma eğitimi ve konuşma becerisini geliştirmeye yönelik etkinlikler. Türklük Bilimi Araştırmaları, 13, 287-309.
Kurudayıoğlu, M. & Çetin, Ö. (2015). Temel beceriler ve Türkçe öğretimi. Ana Dili Eğitimi
Dergisi, 3(3) 1-19.
Liu, D. Q. (1995). 语义优先还是语用优先——汉语语法学体系建设断想(Yuyi youxian haishi yuyong youxian- Hanyu yufaxue tixijianshe duanxiang). Linguistic Research, 2, 10-15.
Lüle Mert, E. (2014). Türkçenin eğitimi ve öğretiminde dört temel dil becerisinin geliştirilmesi sürecinde kullanılabilecek etkinlik örnekleri. Ana Dili Eğitimi Dergisi,
2(1), 23-48. 23 Aralık 2015 tarihinde https://www.google.com.tw/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad= a&uact=8&ved=0ahUKEwjA77W7rvXJAhWI7hoKHeWnDfkQFggcMAA&url=ht p%3A%2F%2Fanadiliegitimi.com%2Farticle%2Fdownload%2F5000039324%2F50 00038195&usg=AFQjCNG8GiviuM2H0BPmZdrBhjv_aALqjA sayfasından erişilmiştir.
Madem, S. & İşcan, A. (2011). Yabancı dil olarak Türkçe öğretimi amaç ve sorunlar (Hindistan örneği). Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 3(5), 23-38.
130
Mavaşoğlu, M., & Tüm, G. (2010). Türkçenin yabancı dil (TYD) olarak öğretiminde Çukurova Üniversitesinin uygulamaları, karşılaşılan sorunlar ve çözüm önerileri. 15 Ekim 2015 tarihinde
http://turkoloji.cu.edu.tr/YENI%20TURK%20DILI/mustafa_mavasoglu_guldem_tu m_turkcenin_tabanci_dil_ogretimi_cukurova.pdf sayfasından erişilmiştir.
Melanlıoğlu, D. (2010). Kültür aktarımı açısından Türkçe öğretim programları. Eğitim ve
Bilim, 33(150), 64-73.
Melanlıoğlu, D. (2013). Eklektik (seçmeci) yöntem (eclectic method). Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe öğretimi el kitabı içinde (s. 119-123). Ankara: Grafiker. Memiş, M. R., & Erdem, M. D. (2013). Yabancı dil öğretiminde kullanılan yöntemler,
kullanım özellikleri ve eleştiriler. Turkish Studies. 8(9), 297-318. Nurlu, M. (2011). Fransa’da Türkçe öğretimi. Ankara: Sarkaç.
Okur, A., & Keskin, F. (2013). Yabancılara Türkçe öğretiminde kültürel ögelerin aktarımı: İstanbul Yabancılar için Türkçe Öğretim seti örneği. The Journal of Academic Social
Science Studies, 6(2), 1619-1640.
Özbay, M. & Melanıoğlu, D. (2012). Türkçe öğretim programlarının dinleme becersi bakımından değerlendirilmesi. Turkish Studies, 7(1), 87-97.
Özkan, F. (2012). Dildeki dünya görüşü. Sosyal Bilimler Dergisi, 2.
Öztürk, M. (2006). Vocabulary teaching. Ankara Üniversitesi Dil Dergisi, 133, 20-28. Pekyürek, H. E. (Ed.) (2009). Türkçenin eğitim ve öğretimi üzerine konuşmalar. Ankara:
Türk Dil Kurumu.
131
Conference on Chinese Linguistics and the Seventh North American Conference on Chinese Linguistics, Madison.
Sevindi, Z. E. (2012). Yabancıların Türkçe öğrenme yeterlilikleri. Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
Şengül, M., & Yalçın, S. K. (2004). Okuma ve anlama becerilerinin geliştirilmesine yönelik olarak hazırlanan bir model önerisi. Milli Eğitim Dergisi, 164(4), 36-58. Tai, H. Y. (2007). zhōngwén gòucí yǔ jùfǎ de gàiniàn jiégòu (中文構詞與句法的概念結
構). Journal of Chinese Language Teaching, 4(1), 1-30.
Tanrıöğen, A. (Ed.). (2014). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Anı. Telc. (2013). Diller için Avrupa ortak öneriler çerçevsi. telc GmbH: Frankfurt.
Tseng, L. Y. (2006). A preliminary and comparative study in the use of a locative, an ablative and a dative between Turkish and Chinese language~ take Hitit vol.1 for example [Special issue]. Foreign Language Studies, 1, 151-174
Tosun, C. (2005). Türkçe’nin yabancı dil olarak öğretilmesi. Journal of Language and
Linguistic Studies, 1(1), 22-28. 15 Aralık 2015 tarihinde
http://dergipark.ulakbim.gov.tr/jlls/article/viewFile/5000084129/5000078229 sayfasından erişilmiştir.
Tosun, C. (2006). Yabancı dille eğitim sorunu. Journal of Language and Linguistic Studies,
2(1), 28-42.
Tok, M., & Yıgın, M.(2013). Yabancı uyruklu öğrencilerin Türkçe öğrenme nedenlerine ilişkin bir durum çalışması. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 8, 132-147.
132
soruları. Türk Eğitim Derneği Bilimsel Toplantısı 201-21 Haziran 1983. 15 Aralık 2015 tarihinde
http://www.ted.org.tr/pdf/ted_yabanci_dil_ogretimi_ve_sorunlari_ocr.pdf sayfasından erişilmiştir.
Uludağ, Z. & Odacı, H. (2002) Eğitim öğretim faaliyetlerinde fiziksel mekan. Mili Eğitim
Dergisi.
Ungan, S. (2013). Dil ve dünya dilleri. Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe
öğretimi el kitabı içinde (s. 15-22). Ankara: Grafiker.
Yıldız, U. F. (2013). Sözcük ve sözcük öğretimi. Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara
Türkçe öğretimi el kitabı içinde (s. 357-364). Ankara: Grafiker.
Ülker, N. (2007). ‘HİTİT ders kitapları’ örneğinde yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde
kültür aktarımı sürecine çözümleyici ve değerlendirici bir bakış. Yüksek Lisans Tezi,
İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Wang, C. S. (2014). Looking at Passives Sentences through zhe ben shu de chuban,
Language and Linguistics, 15(2), 231-264.
Wu, H. T. (1978). Türkçede eylemler üzerinde bir araştırma. Taipei: National Chenchi University.
Wu, H. H. (2006). The acquisition of the Bei-Constructionin Mandarin Chinese: a rule-basede or an item-based way. Master’s Thesis, National Tsing Hua University Institute of Linguis, Hsinchu.
Yalap, H. (2015). Turcology education and Turkish teaching in Serbia (Sırbistan’da Türkoloji eğitimi ve Türkçe öğretimi). International Journal of Languages’ Education
133
and Teaching, 3(2), 43-75. 18 Aralık 2015 tarihinde
http://www.turkcede.org/images/makaleler_pdf/YTO/sirbistanda-turkoloji-egitimi-ve - turkce-ogretimi.pdf sayfasından erişilmiştir.
Yakıcı, A. Yücel, M., Doğan, M. & Yelok, V. S. (2012). Üniversiteler için Türk dili Ve
kompozisyon bilgileri. Ankara: Yargı.
Yağmur, K. (2013). Dil öğretiminde anadili, ikinci dil ve yabancı dil kavramları. Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe öğretimi el kitabı içinde (s. 181-200). Ankara: Grafiker.
Yıldız, Ü., & Tepeli, Y. (2015). Yabancılara Türkçe öğretimi bağlamında yabancı dil öğretim yöntemlerinin dil bilgisi öğretimine yansımaları: iletişimsel yöntem, dil bilgisi çeviri yöntemi ve dil bilgisi öğretimi. International Journal of Language Academy, 3(1), 265-286.
Yılmaz, F., & Arslan, S. B. (2014). Çomü TÖMER’de Türkçe öğrenen yabancı öğrencilerin motivasyon kaynakları ve sorunları. Turkish Studies, 9(6), 1181-1196.
Yüce, S. (2005). Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi ve Avrupa dil ölçeği. Türk Eğitim
Bilimleri Dergisi, 3(4), 419-429.
Zengin, R. (1995). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde alıştırmalar. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Zhou, B. J., & Lee, Y. (2014). “把”字句的句法分析及其漢英翻譯 (A syntactic analysis on Ba construction and its English Translation). 澳門語言學刊, 43(1), 23-31.
Zorbaz, K. Z. (2013). Yabancılara Türkçe öğretiminin tarihi seyri. Durmuş, M. & Okur, A. (Eds.), Yabancılara Türkçe öğretimi el kitabı içinde (s. 159-169). Ankara: Grafiker.