Stratejik Planlama İle İlgili Yapılan Araştırmalar

Memduhoğlu ve Uçar (2012) “Yönetici ve Öğretmenlerin Stratejik Planlama Algısı ve Okullarda Mevcut Stratejik Planlama Uygulamalarının Değerlendirilmesi” adlı çalışmasında öğretmenlerin ve yöneticilerin stratejik plana dair olumlu bir algıya sahip oldukları, fakat stratejik planlama uygulamalarının amacına uygun olarak yürütülmediği sonucuna ulaşmışlardır.

Aksu (2002) “Eğitimde stratejik planlama ve toplam kalite yönetimi” adlı çalışmasında örgütsel stratejiler belirlenirken, örgütün çevresinde yaşanan gelişmeleri dikkate alması gerektiğini fakat hangi çevre koşullarına göre hangi stratejilerin başarılı olabileceği hususunda hazır bir reçete olmadığını belirtmiştir.

Baloğlu, Karadağ ve Karaman (2008) “Stratejik Planlama Tutum Ölçeği: “Açımlayıcı ve Doğrulayıcı Faktör Analizi” adlı çalışmasında, stratejik planlamaya dair olumlu tutumları kurum geliştirme, etkililik ve verimlilik; olumsuz tutumları ise güvensizlik ve direnç olmak üzere beş boyutta ele almıştır. Olumlu tutumlar, planlamanın desteklenmesine ve başarı ile uygulanmasına katkı sağlayacaktır. Stratejik planlama, okulun hedef ve amaçlarına ulaşmasına, örgütsel gelişim sürecine, örgütün etkililiğine ve verimliliğine katkı sağladığı gibi, kaynaklarını en iyi şekilde kullanılmasına yardımcı olan bir araç olarak nitelendirilmiştir.

Hatiboğlu (1995) “İşletmelerde stratejik yönetim” adlı çalışmasında, stratejik yönetimin sadece geleceğe dair planlardan meydana gelmediğini, okulun çevresel şartlarının sürekli değiştiği için stratejik planlamayı bir defa yaparak, değişmez kalıplar şekline getirilemeyeceği belirtilmiştir.

Ülgen ve Mirze (2004) “İşletmelerde stratejik yönetim” adlı çalışmasında örgütün iç ve dış stratejik çevre analizinden sonra, dış çevre şartlarının oluşturduğu fırsatlar ve tehditlerle içteki şartların yarattığı kaynak ve yeteneklerin kuvvetli ve zayıf yönleri olduğunu belirlemişlerdir.

Altınkurt, (2007) “Stratejik yönetim ve stratejik liderlik” adlı çalışmasında eğitim yöneticilerini stratejik bir lider şeklinde değerlendirerek; üyelerini değişime teşvik etmesi, paylaşımcı örgüt kültürü oluşturması, çalışanlarının mesleki gelişimlerine ve eğitimlerine gereken desteği vermesi, üyeler arası iletişimi güçlü kılması gerektiğini belirtmiştir. Yöneticilerin bu süreçteki görevi; tüm çalışanların stratejik planlama süreçleri konusunda bilinçlendirmektir. Stratejik bir lider olarak eğitim yöneticileri; çalışanlarını değişime ikna etmesi, paylaşımcı bir örgüt kültürü oluşturması, çalışanların eğitim çalışmalarını desteklemesi, iletişimi güçlendirmesi gerekmektedir.

Bircan (2002) “Kamu kesiminde stratejik yönetim ve vizyon” adlı çalışmasında stratejik planlar, üst yönetimin öngörüsü ve çalışanların planlamaya katılımı ilkesi çerçevesinde oluşturulan fikirlerle hazırlanmaktadır. Stratejiler oluşturulurken, çevrede meydana gelen değişimler her zaman dikkate alınmalıdır.

Güçlü (2003) “Stratejik yönetim” adlı çalışmasında, az miktarda olan kamu kaynaklarının verimli kullanılabilmesi için planlamanın şart olduğunu belirtmiştir. Eğitim kurumlarının belirsizlikleri giderebilmesi, her günkü işlerin yönetimi ile değil, uzun vadede verimli bir biçimde yaşamasını sağlayacak stratejik yönetimle olabileceğini belirtmiştir.

Aktan (2003) “Değişim çağında yönetim” adlı çalışmasında stratejik yönetimin başarılı şekilde uygulanabilmesi için, liderin stratejik düşünmenin önemine inanması gerekir. Liderin desteği olmadan örgütte stratejik plan uygulamanın sonuç vermeyeceği tespit etmiştir.

Anderson ve Anderson (2001) “Değişim Yönetimi Ötesinde Bugünün dönüşümcü liderlerin Gelişmiş stratejileri” adlı çalışmasında örgütte bir şeylerin değiştirilmesi isteniyorsa bu örgütün kültürünün ve çalışanların çalışma biçimlerinin de değişmesi gerektiğini belirtmiştir. Yöneticiler, örgütü değişime zorlayan dış kaynaklı unsurları, örgüt içi unsurlarla uyumlu içine sokamazsa, değişim çabaları istenilen sonucu vermeyebilir.

Bell (2004) “Stratejik planlama ve okul yönetimi” adlı çalışmasında stratejik planın amacı, okulun çevresini araştırması, incelemesi, geleceğine dair öngörülerde bulunması ve bunlar ışığında kaynakları etkin kullanabilmesidir.

Bryson (1995) “Stratejik kamu ve kar amacı gütmeyen kuruluşlar için planlama” adlı çalışmasında, stratejik planlamanın çok esnek bir yapıya sahip olmadığını, bu nedenle de göz ardı edilen bir durumun daha sonra tamamen ihmal edilebileceği belirtilmiştir. Stratejik plan örgütün amaç ve hedeflerine nasıl ulaşacağını gösteren temel kararlar üreten ilkeli çabalar bütünü olarak belirtilmiştir.

Cook (1990) “Amerika Birleşik Devletlerindeki Okullarda Stratejik Plan” adlı çalışmasında, stratejik planın mevcut duruma göre geleceğe dair hedeflerin paydaşlarla beraber belirlenerek, belirlenen hedeflere ulaşmak için yapılması gerekenlerin belirlenmesi ve ihtiyaç duyulan kaynakların tahsisi olduğunu belirtmiştir.

Fred (1997) “Stratejik Planlama” adlı çalışmasında, stratejik yönetimi, etkili stratejiler belirlemeye ve bunları uygulamaya çıkan, sonuçları değerlendirmeye, geleceğe dair kararları ve faaliyetleri kapsayan süreçler olarak belirtmiştir.

Kaufman, Herman ve Watters, (1996) “Eğitim planlama: stratejik, operasyonel ve taktik” adlı çalışmasında değişime dâhil edilecek çalışanlarla kurulacak iletişim, planlamanın her aşamasına tüm üyelerin katılması ve verilecek eğitimler çalışanların olumsuz tutum sergilemelerine büyük oranda önlediği görülmüştür.

London, (1990) “Stratejik planlamada ileri eğitim” adlı çalışmasında stratejik planlamayla gerçekleşecek değişime karşı oluşacak bir direnç planın uygulanmasında çeşitli sorunlara yol açmaktadır. Stratejik planlamayla örgütte planlanan herhangi bir değişimi üyeler desteklenmezse girişimin başarısızlığa uğrama olasılığının bulunduğunu açıklamıştır.

Reiger (1993) “Stratejik planlama ve kamu okulları” adlı çalışmasında eğitim kurumlarında stratejik plan uygulamalarının başlangıcı 1970’li yıllarda yükseköğretim kurumlarına uzandığı, sonrasında 1980’li yıllarda diğer okul düzeylerine geçtiği tespit edilmiştir.