Rab mutlak olarak (yalnız baĢına) yalnız Allah için kullanılır. BaĢka varlıklar için kullanıldığında izafeli olarak kullanılır.41
Rab kelime, sözlük anlamı olarak, Allah, ilah, her Ģeyin Rabbi, sahibi,42
her konuda idare edici olan, baĢa geçen, sahip olan, toplayan,43 besleyip yetiĢtiren, ıslah
40 Ġbn ÂĢûr, et-Tâhrir ve’t-Tenvîr, 2/65; Ġbn Atıyye, Ebû Muhammed Abdülhak b. Gâlib, el-
Muharreru’l Vecîz fî Tefsîri’l-Kitabi’l Aziîz, NĢr, Abdüsselâm AbdüĢĢâfî Muhammed, Beyrût 1413/1993, 39/44, hk, 2/64.
41 el-Fîrûzâbâdî, Mecdüddin Muhammed Ġbn Yâkûb (ö. h, 817) Besâirü Zevi’t-Temyiz fi Letai’l-
eden, âlemi bütün cüzleri ile terbiye eden,44
nimeti artıran fazlalaĢtıran, süsleyen,45 itaat olunan, efendi, herhangi bir durumu düzelten kimse, bir Ģeyin maliki46 gibi anlamlara gelir. Müfessirler ise benzeri olmayan efendi, verdiği nimetleriyle mahlûkların durumlarını düzelten, yaratma ve emretmenin sahibi,47
terbiye eden, idare eden, kemale erdiren, ihsanda bulunan, her Ģey üzerinde hak sahibi olan48 gibi anlamlar vererek tefsir etmiĢler.
Mağfiret ile rubûbiyyet doğrudan alakalıdır. Bu nedenle Kur‟ân‟nın nazil olduğu ortamda ve o esnada dünyada var olan rubûbiyyet anlayıĢlarını bilmekte fayda vardır. Merhamet etmek, bağıĢlamak mağfiret etmek ancak hakiki ve gerçek rubûbiyyet vasıflarına sahip bir Rabbin yapabileceği Ģeylerdir.
“Ġyi bilin ki onlar benim düĢmanımdır; ancak âlemlerin Rabbi (benim dostumdur); Beni yaratan ve bana doğru yolu gösteren O'dur. Beni yediren, içiren O'dur. Hastalandığım zaman bana Ģifa veren o‟dur. Benim canımı alacak, sonra beni diriltecek O'dur. Ve hesap günü hatalarımı bağıĢlayacağını umduğum o‟dur.” (ġu‟ârâ, 26/82).
Böyle bir rubûbiyyet vasıflarına sahip olan bir tek Allah‟tır. Bu gerçeğe rağmen tarih botunca insanlık, canlı veya cansız birçok varlığı Rab olarak telakki ederek, onlara tapınmıĢ, onlardan medet umarak günahlarının bağıĢlanmasını talep etmiĢlerdir.
Ġnsanlık, kimi zaman kralları, kimi zaman melekleri, cinleri, atalarını, ruhları, din adamlarını, peygamberleri kutsamıĢ, onları yüceltmiĢ rablık seviyesine çıkartmıĢtır. Allah‟ın kulları olan bu mahlûkları, ya Allah‟ın oğlu olarak algılamıĢ
42
Ġbn Manzûr, Ebû Fadl Cemalüddin Muhammed b. Mukerrem (ö. 711), Lisânü’l-Arab, Dâr Sadr, Beyrût 1414/1994, RBB md. , 1/399.
43 ZamahĢerî, Tefsîr, 1/1, hk, s. 26; Ġbn Manzûr, Lisânü’l-Arab, RBB md. , 1/399; Fîrûzâbâdî,
Besaîr, RBB md. , 3/29-30.
44
Bediüzzaman, Said Nursi, ĠĢaratü’l-Ġ’caz, terc, Doc. Dr. ġadi Eren, ġahdamar Yayınları, Ġzmir 2011, s. 38.
45 Ġsfehânî, Müfredât, RBB md. , s. 336-337. 46 Yıldırım, Kur’ân’da Ulûhiyyet, s. 125. 47
ZamahĢerî, Tefsîr, 1/1, hk, s. 26; Beydâvî, Tefsîr, 1/1 hk, 1/14; es-Sa‟dî, Abdürrahman b. Nasirü‟s-Sa‟dî, Teysiru‟l-Kerîmu‟r-Rahman fi Tefsîri Kelâmi‟l-Mennân, Muessesetü‟r-Risâle, Beyrût 1437/2005, 1/1, hk, s. 39.
veya Allah katında Ģefaâtçiler olarak Allah‟a ortak etmiĢler, onlara rubûbiyyetin vasıflarını vermiĢlerdir. Ġnsanlık Ģirkin bu karanlık dehlizlerinde yüzmeye baĢlayınca Allah onlara hakiki rubûbiyyet vasıflarını anlatacak elçiler göndermiĢ ve o elçileri insanlığın ufkunu yeniden aydınlatacak olan suhuflar, kitaplar ile desteklemiĢtir. ĠĢte insanlık yine böyle karanlık ve cehalet dolu bir Ģirkin içerisinde yaĢarken, Allah onları bu Ģirkin karanlıklarından kurtarmak üzere elçi olarak Hz. Muhammed (s.a.v.)‟i ve insanlığı aydınlatacak olan nuru, Kur‟ân‟ı gönderdi. Bakalım onlar gönderilirken dünyada ne gibi rubûbiyyet anlayıĢları vardı. Önce Kur‟ân‟ın indiği coğrafyaya Arap yarımadasına bakalım.
3. 1. MüĢriklerde Rubûbiyyet Algısı
MüĢrikler ulûhiyyet‟te olduğu gibi rubûbiyyet‟te de Allah‟a ortaklar koĢtular. Kendi elleriyle yaptıkları bazı nesneleri putlaĢtırarak, onlara bazı rububiyyet vasıfları izafe ettiler. Hiçbir faydası veya zararı olmayan bu putlardan Ģefaât beklediler. Bu putların Allah‟ın yanında onlara Ģefaât edeceklerine inanıyorlardı.
“Hiç ben O'ndan baĢka ilâhlar edinir miyim? Eğer O Rahman, bana bir zarar dileyecek olsa, onların Ģefaâti benden yana hiçbir Ģeye yaramaz ve onlar beni kurtaramazlar.” (Yâsîn, 36/23).
“Ahirette onlara nasıl mağfiret edilsin. “De ki: „Bütün Ģefaât Allah'ındır. Göklerin ve yerin mülkü o‟nundur. Sonra hep döndürülüp O'na götürüleceksiniz.” (Zümer, 39/44).
“Yoksa Allah'tan baĢka Ģefaâtçiler mi edindiler? De ki: „Onlar hiçbir Ģeye güç yetiremezler ve akıl erdiremezlerse de mi (böyle yapacaksınız)?” (Zümer, 39/43).
Allah‟a yapmaları gereken ta‟zim ve ibadeti bu putlara yapıyorlardı. Bu putların baĢlıcaları Lat, Menat ve Uzza idi. Ġrili ufaklı daha pek çok putları vardı. Kur‟ân müĢriklerin bu putlara tapma gerekçelerini Ģöyle dile getirmektedir.
“Hayır biz bunlara ancak bizi Allah‟a daha fazla yaklaĢtırsınlar diye tapıyoruz.” (Zümer, 39/3).
“Sadece bizi Allah'a yaklaĢtırsınlar diye onlara tapıyoruz" Ģeklindeki ifadelerinden anlaĢılacağı üzere cahiliye putperestleri, Allah'ın varlığına ve yaratıcı gücüne inanmakla birlikte, putları aracı tanrılar kabul edip kendilerine Ģefaât edeceklerine inandıkları için onlara taparlardı.
“Onlar Allah'ı bırakıp kendilerine ne zarar ne de fayda verebilecek Ģeylere tapıyorlar ve: „Bunlar, Allah katında bizim Ģefaâtçılarımızdır, diyorlar. De ki: „Siz Allah'a göklerde ve yerde bilemeyeceği bir Ģeyi mi haber veriyorsunuz? HâĢâ! O, onların ortak koĢtuklarından uzak ve yücedir." (Yûnus, 10/18).
Görünür veya görünmez varlıklara tapan baĢka çok tanrılı din mensupları ile Hz. Ġsa (a.s.)‟ı tanrı kabul eden Hıristiyanlar da benzer bir anlayıĢa sahip idiler. Yani rubûbiyyet‟te Allah‟a ortak koĢuyorlardı. Ayette, bu Ģekilde değiĢik batıl inanç guruplarıyla ilgili son hükmü Allah'ın vereceği, yani onları hak ettikleri Ģekilde cezalandıracağı belirtilmektedir. YaratılmıĢ ve sonlu, böyle olduğu için de eksik ve aciz varlıkları tanrı kabul etmek bir aldanmadan ibarettir ve küfürdür. Bu ayet Ģu gerçeği dile getirmektedir.
Melekler veya cinler gibi görülmez varlıklara, güneĢ vb. gök cisimlerine, Hz. Ġsa (a.s.) veya baĢka bir beĢere, ata ruhlarına veya bu sayılanların sembollerine, heykellerine tapanlar ve Allah'ı bırakıp bunları koruyucu (veli) ve kurtarıcı kabul edenler, onlardan medet veya Ģefaât umanlar hak yoldan sapmıĢlardır. Onların
inançları sapmadan, Ģirk ve küfürden ibarettir. 3. 2. Yahudilerde Rubûbiyyet Algısı
Uzun bir müddet Roma ve benzeri müĢrik bir inanç sistemine sahip olan imparatorlukların egemenliği altında yaĢayan Yahudiler onların inançlarının etkisi altında kalmıĢlardır. Roma‟nın inançları arasında baba-oğul (tanrılar) inancı da mevcuttur. Yahudiler bundan etkilenerek Üzeyir Allah‟ın oğludur” inancını benimsediler.
Kur‟ân bu gerçeği Ģöyle dile getirmektedir
.
“Yahudiler „Üzeyir Allah'ın oğludur‟ dediler. Hıristiyanlar da „Mesih Allah'ın oğludur‟ , dediler. Bu onların kendi ağızlarıyla uydurdukları sözlerdir. Daha önce inkâra sapmıĢ olanların sözlerine benzetiyorlar. Allah onları kahretsin, nasıl da saptırıyorlar!” (Tevbe, 9/30).
Yeni ve Eski Ahit‟e Allah‟ın rubûbiyyetine yakıĢmayan, Ģirk unsuru taĢıyan birçok ibare eklediler. Yahudi halkın çoğunluğu cahildi. Okuma-yazma bilmezdi. ġu ayet bu konuyu gayet net bir Ģekilde izah etmektedir.
“Onlardan bir kısmı ümmidir. Kitabı (Tevrat‟ı) bilmezler. Onların bütün bildikleri bir sürü kuruntulardır. Onlar sadece zanda bulunurlar.” (Bakara, 2/78).
Havraları ve bütün dini mekanizmaları haham denilen din adamları ellerinde bulunduruyorlardı. Hahamlar Yahudi dinine istedikleri Ģekli veriyorlardı. Bazen maddi menfaat karĢılığında Tevrat‟ta olmayan Ģeyleri Tevrat‟a ekliyor veya hesaplarına gelmeyen bazı Ģeyleri de çıkartıyorlardı.
“Elinizdekini (Tevrat'ın aslını) tasdik edici olarak indirdiğime (Kur‟ân'a) iman edin. Sakın onu inkâr edenlerin ilki olmayın! Ayetlerimi az bir karĢılık ile satmayın, yalnız benden (benim azabımdan) korkun. Bilerek hakkı bâtıl ile karıĢtırmayın, hakkı gizlemeyin.” (Bakara, 2/41-42).
Yahudiler rububiyyetin sadece Allah‟a ait olduğuna inanmıyorlardı. Onlar da müĢrik Araplar gibi birçok tanrının varlığına inanıyorlardı. Bu inançlarını Tevrat‟larında açıkça belirtmiĢlerdir. “Ve Kral Ahaz, ġam tanrılarına kurban keser ve kendilerini vuran ġam ilahlarına kurban kesti ve dedi: Mademki Suriye krallarının
ilahları onlara yardım ettiler, bana yardım etsinler diye bende onlara kurban keseceğim.” 49
Yahudiler de müĢrikler gibi Ģirkin içerisinde yaĢıyorlar, rubûbiyyetin Allah‟ın yanında baĢka Ģahıs ve varlıklara da veriyorlardı. Yani hakiki rububiyyet inancı onlarda da yoktu. Bazı Yahudi fırkalar ahiret inancına da sahip değiller. Sadûkiler ölümden sonra dirilmeye inanmıyorlar. Yahudiler kendilerinin Allah‟ın oğulları ve sevgili kulları olduklarına inanıyorlar.50
“(Yahudiler) Allah‟ı bırakıp, hahamlarını; (Hıristiyanlar ise) rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih‟i rab edindiler. Oysa bunlar da ancak, bir olan Allah‟a ibadet etmekle emr olunmuĢlardır. O‟ndan baĢka hiçbir ilâh yoktur. O, onların ortak koĢtukları her Ģeyden uzaktır.” (Tevbe 9/30).
Bu ifadeden maksat onların din adamlarını rab kabul ederek onlara tapmaları değildir. Bundan maksat, Allah‟ın emir ve yasaklarım bırakıp din adamlarının koydukları emir ve yasaklara uymalarıdır. Nitekim Resulullah'tan rivayet edilen hadis-i Ģerif ve birçok tabiinden rivayet edilen görüĢler, din adamlarını rabler edinmelerinden maksadın, onların emir ve yasaklarına uymak olduğunu belirtmektedir.51
3. 3. Hıristiyanlarda Rubûbiyyet Algısı
Hıristiyanlar da Yahudiler gibi kendilerini Ģirkin karanlık dehlizlerinde boğmuĢlardır. Onların inanç sistemlerinde de rububiyyet sadece gerçek sahibi olan Allah‟a ait değildir. Hz. Ġsa (a.s.)‟ı, Ruhu‟l-Kudus‟u, ruhbanları, din adamlarını rubûbiyyet‟te Allah‟a ortak koĢtular. Allah‟a oğul isnat ettiler. Asli Ġncil‟den Hz. Ġsa (a. s.)‟ın esas öğretilerinden uzaklaĢtılar. Kiliselerin ve bağnaz ruhbanların cahilce geliĢtirdiği beĢeri inanç sistemlerine körü körüne inanıp bağlandılar. ĠĢte Hıristiyanlık âlemi bu durumda iken Kur‟ân nazil olmaya baĢladı. Kur‟ân, Hıristiyanların Hz. Ġsa‟yı (a.s.) Allah‟ın oğlu olarak telakki ettiklerini dile getirir.
49 Kitab-ı Mukaddes, Tevrat, Resullerin ĠĢleri, 4/1-2. (II. Tarihler, 28/23) 50 Kitab-ı Mukaddes, Tevrat, Resullerin ĠĢleri, 4/1-2.
“(Yahudiler) Allah‟ı bırakıp, hahamlarını; (Hıristiyanlar ise) rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih‟i rab edindiler. Oysa bunlar da ancak, bir olan Allah‟a ibadet etmekle emr olunmuĢlardır. O‟ndan baĢka hiçbir ilâh yoktur. O, onların ortak koĢtukları her Ģeyden uzaktır.” (Tevbe 9/30).
Hıristiyanlarda teslis (Baba-oğul-Ruhu‟l-Kudus) inancı da mevcuttur.
“Allah, üçün üçüncüsüdür” diyenler elbette kâfir olmuĢlardır. Oysa tek ilâhtan baĢka ilâh yoktur. Eğer söylediklerinden vazgeçmezlerse, elbette onlardan inkâr edenlere acı bir Azâb dokunacaktır.” (Mâide, 5/73).
Hz. Ġsa (a.s.) erken dönemlerden itibaren Tanrının enkarnasyon olarak kabul edilmesi, onun insanî özelliğinin mi yoksa ilâhî özelliğinin mi ağır bastığı tartıĢ- masını gündeme getirmiĢ, bu tartıĢmalar sonucunda baĢlıca üç eğilim belirginleĢ- miĢtir:
a) Günümüz Hıristiyan dünyasında büyük çoğunluğun savunduğu Ġsa (a.s.)'da hem insanlık hem de ilâhlık unsurlarının eĢit oranda bulunduğu fikri (dyotheletism).
b) Ġsa‟da bulunan insanlık unsurunun ilâhlık unsurunun içinde erimiĢ olduğu ve bundan dolayı Ġsa‟daki tek unsurun ilâhlık olduğu yönündeki monofızit görüĢ (monothelitism).
c) "Subordionîstler" diye adlandırılabilecek grupların kabul ettiği Ġsa‟da ilâhlık unsurunun bulunmadığı ve yalnızca insanlık unsurunun bulunduğu fikri.52