Reaktif İçerik Yaklaşımı

Reaktif içerik yaklaşımının üzerinde duran en tanınmış araştırmacılar Homans’ın (1965) Dağıtım Adaleti Kuramı, Adams’ın (1965) ve Walster, Berscheid, Walter G. (1973) Eşitlik Kuramı ve Göreli Yoksunluk Kuramıyla bilinen Crosby Reaktif- Proaktif

İçerik Yaklaşımı Süreç Yaklaşımı

İçerik Süreç

Reaktif Reaktif-İçerik Eşitlik

İlkesi Adams (1965)

Reaktif-Süreç Teorisi Thibout ve Walker (1975)

Proaktif Proaktif-İçerik Adalet Yargı Teorisi Levnthal (1980)

Proaktif – Süreç Dağıtım Tercihi Teorisi Leventhal, Karuza ev Fry (1980)

22 (1976)’dir. Bu kuramlar içerdikleri özellikler bakımından farklı olmalarına rağmen ortak özellikleri de vardır: adaletsizlik kişileri olumsuz düşünmeye ve tavır sergilemeye itmesine neden olmaktadır ve kişiler bu adaletsizlik durumunu ortadan kaldırmak amacıyla yapılan davranışlara motive edilmektedir. Bu ortak nokta yukarıdaki kuramların reaktif içerik sınıfına girmektedir. Bu yaklaşımlar, bireylerin kazançlarının adaletsiz dağılımına reaksiyonları üzerine odaklanmıştır. (Greenberg, 1987: 11).

Homans (1961), dağılımda eşitlik olması durumunda adaletin sağlandığını, dağılımda eşitliğin adaletsizlik oluşturduğunu ileri sürmüştür. Homans’a göre adalet, eşitsizlik içinde eşitliğin karması olarak tanımlamıştır. Buna göre, dağılımın eşitliğini kazançlar, kar ve maliyet hesaplamalarından sonra sonuçların kıyaslanmasıyla birlikte bulunabileceğini vurgulamıştır. Böylelikle farklı iki bölümdeki iki kişinin maddi ve manevi kazançları eşit olduğunda adaletin gerçekleşeceğini söylemiştir. Ayrıca Homans, bireylerin karlarını sadece maddi ve nicel kavramına değil, sosyal ve sözel kısımları ile de değerlendirebilecekleri üzerinde durmuştur (Çakır, 2006: 35).

Adams’ın (1965) Eşitlik Kuramı Homans’ın Dağıtım Adaleti Kuramına dayanmaktadır. Bu kuram kişilerin kendilerini diğerleri ile kıyasladıkları zaman eşitlik duygusunu yaşayıp yaşamadıkları ile ilgili olduğunu belirtmiştir. Kuramda kişilerin sahip olduğu bilgisel ve davranışsal becerileri ve sonuçlar olmak üzere iki değişken varlığından bahsedilmiştir. Kişilerin çalıştıkları alanlara verdiği bilgisel ve davranışsal becerilerine (yaş, deneyim, eğitim düzeyi, performans gibi iş görenin çalıştığı alana katkısı) göre elde edeceği kazanımlarla (terfi, tanınma, sorumluluk, ücret veya iş güvencesi) ilgili beklentilere sahip oldukları söylenmiştir. Adams bunu kişilerin iş alanlarında gösterdikleri bilgisel ve davranışsal becerileri ve kazançları arasındaki oran olarak ifade etmiştir. Kişiler bu oranı diğer kişilerin oranıyla kıyaslayarak eşitsizlik durumu ile karşılaşırlarsa adaletsiz olan bu durumu ortadan kaldırmak için davranışsal veya bilişsel yollara başvuracakları belirtilmiştir. Oran karşılaştırması sonucunda elde ettiği sonuçların fazla olduğunu fark eden birey

23 suçluluk duygusuna kapılır ve bu eşitsizliği aradan kaldırmak için harekete geçmeye motive edildiği söylenmiştir. Bu oran eşit olduğu zaman kişi adalet duygusu yaşanmakta olduğuna vurgu yapılmıştır (Irak, 2004: 28 içinde; İçerli, 2010: 72; Cihangiroğlu, vd., 2010: 202).

Kişilerin algıladığı adaletsizliği veya eşitsizliği yok edecek yöntemlerden ilki, bireyin kendisinin kazanımlarını ve çabalarını değiştirmekte olduğu söylenmiştir. Bu duruma göre, diğer bireyin kazanım/çaba oranı, kendisininkine göre fazla olduğu zaman; kendi katkısının ve kazancı sonucunda elde ettiği ödülün, diğer kişiye göre daha az olmasından duyduğu endişeyi optimize etmek için ya kendi kazançlarını arttırmaya çalışacağı ya da kendi ödülünü arttıramazsa, kendi çabasını ve katkısını azaltacağı belirtilmiştir. Diğer bir durumla karşılaşıldığında ise, kazanç / katılım oranı, karşılaştırmaya tabi tuttuğu diğer bireyin kazanç / katılım oranından fazlaysa, hissettiği adaletsizliği telafi etmek için sağladığı katkıyı veya gösterdiği çabayı arttıracak ya da nadir de olsa kazançlarını azaltmak isteyebileceği söylenmiştir. Her iki durumla da karşılaşılsa belli bir eşitsizliğin veya adaletsizliğin durumunu gördüğünde, herhangi bir duruma yönelmesi söz konusu olmayacağı vurgusu yapılmıştır. İkincisinde ise, öteki kişinin ödül veya katkılarını değiştirmeye çalışacaktır. Öteki kişinin ödül / katkı oranı kendisininkinden fazla olduğu zaman, onun ödülünün azalması ya da katkısının arttırılmasını sağlamaya çalışır. Tersi bir durumda ise, ötekinin ödüllerini çoğaltmayı veya katkısını azaltmayı sağlayıcı bir teşebbüs içerisinde ulunur. Sonuçta, öteki kişi ile kendisi arasında bir eşitliğin sağlandığına kanaat getirdiği zaman bu tür girişimlerine son verir. Üçüncüsü, adil ve eşit olunmadığına inandığı bir çalışma ortamında, birtakım teşebbüs ve çabalarına rağmen, eşitsizliği gideremediğine inanarak bu ortamdan çıkmasıdır. Aslında, bu yönetimin başka bir yolu aha vardır. O da öteki kişinin ilişkiler sisteminin dışına çıkmasıdır. Dördüncüsünde ise kişi, karşılaştırmaya temel tuttuğu öteki kişiyi değiştirmektedir. Bunu, ya öteki kişi sistem dışında kaldığı zaman, ya da öteki kişi aynı çalışma ortamında kalmasına rağmen onunla “yarışmanın” zorluğundan dolayı vazgeçecek ve yeni bir öteki kişi bulacaktır. Böylece, kendi ödülleri ile katkı oranının yeni seçtiği öteki kişinin ödül ve katkılarıyla karşılaştırmaya başlar.

24 Beşincisinde ise, zihinsel olarak, ödül ve katkılar hakkındaki algılarını değiştirir. Buna göre, kendi ödül ve katkıları hakkındaki algılarını değiştirebileceği gibi, öteki kişinin ödül ve katkıları hakkındaki kanaatlerini de değiştirir. Sonuçta, başlangıçta hissettiği eşitsizlik duygusunu telafi etmeye çalışacağı ve dengesizlik duygusundan kaynaklanan zihinsel uyumsuzluğu, zihinsel olarak algılarını değiştirerek gidermiş olacağına vurgu yapılmıştır (Eroğlu, 2007; 420-421).

Eşitlik teorisinde göz önünde tutmamız gereken önemli bir husus da, ödüller ve katkıların subjektif bir değer taşıması ve bu tanımlamaların büyük ölçüde insan zihninin algılama mekanizmasıyla ilişkili olduğu belirtilmiştir. Bu çerçevede, birisinin eşit algıladığını, bir başkası adil bulmayacağını aksine, birisinin de adil bulmadığını, diğeri eşit olarak algılayabileceği söylenmiştir. Hakkaniyet veya eşitlik teorisinin varlığı da, bu konunun belirsizliği olduğu söylenmiştir (Eroğlu, 2007; 422).

Walster ve diğerlerine (1973: 151-154) göre Eşitlik Kuramı dört temel maddeden oluşmaktadır:

 İş görenler, elde ettikleri kazançları maksimize etmeye çalışacaktır;

 Gruplar, üyeleri arasında olumlu ve maddi kazançları eşit bir şekilde dağıtmak için kabul edilmiş bir program geliştirerek ortak ödülü maksimize edebilirler;

 İş görenler, kendileri eşitlikten uzak kişilerle ilişki içinde bulunduklarını fark ettiklerinde strese kapılabilirler;

 Kendilerini eşitlikten uzak kişilerle ilişki içinde bulan iş görenler, eşitliği tekrar oluşturarak, stresten uzaklaşmaya çalışırlar.

Göreli Yoksunluk Kuramı, kişilerin yaptıkları kıyaslamaların sonucunda içinde bulundukları adaletsizlikleri ifade etmektedir. Crosby (1976) göreli yoksunluğu iki farklı anlamda değerlendirmiş ve bahsetmiştir: bunlardan ilki, kişinin farklı ve olumsuz kıyaslamalar yaptığında hissettiği duygu, diğeri ise algılanan

25 adaletsizliği var eden kıyaslamaların açıklanmasıdır (Irak, 2004: 27). Kurama göre iş görenler, somut sonuçlarla hayal edilen sonuçlar veya hak ettiklerini düşündükleri kazanımlar arasında çelişki algıladıkları zaman yoksunluk hissettikleri vurgulanmıştır (İçerli, 2010: 74).

Reaktif-içerik yaklaşımının bir diğeri de Berger ve arkadaşları tarafından yapılan araştırmalarından hareketle eşitlik kuramının içerisinde yer alan statü değeri olduğunu buna göre, bir bireyin eşitsizlik ile ilgili duyguları ve eşitsizliğe yönelik tepkileri diğer bireye göre yapılan kıyaslamalardan ortaya çıkmayacağı belirtilmiştir. Şöyle ki bir birey kendisine referans aldığı aynı statüde ki bireylerle kıyaslama içine gireceği sonucuna ulaşılmıştır (Greenberg, 1987: 12). Buna göre kişi kıyaslama yaparken bulunduğu statüyü göz önüne alarak ve değerlendirerek benzer durumdaki kişilerle kendisini kıyasladığı vurgulanmıştır.