MÜNYATÜRLERİN DEĞERLENDİRİLMESİ
3. Daire/Def: Vurmalı sazlar sınıfından bir sazdir
5.21.1. Katalog No: 43 (Resim 101) Yaprak No: 48b Yaprak No: 48b
Konu:Behrâm-i Gûr ve Fitne (Azade)’nin Av Sahnesi
Bu minyatür, Nizâmî-i Gencevî’nin Hamse’sindeki Heft Peyker (Behrâmnâme) adlı mesnevisinde yer alan Behram-i Gur ile Fitne (Azade)’nin av sahnesine ait bir tasvirdir. Minyatürün konusu daha önce Katalog No: 12’de anlatılmıştır.
Yer alan sazlar:Bu minyatürde Fitne (Azade) çeng çalarken resmedilmiştir.
Çeng: Telli sazların mutlak ve mızraplı sınıfından bir sazdır. Bu saz hakkında daha önceKatalog No: 1’debilgi verilmiştir. Bu çeng, küçük çenklerden sayılır, minyatür zarar gördüğü için tam net olmamakla beraber çengin tel sayısının 12 olduğu tahmin edilmektedir (Resim 102).
157
Resim 101: Behrâm-i Gûr ve Fitne (Azade)’nin Av Sahnesi. SK: Lala İsmail. 617. 881h/1476m. y.48b.
158 5.21.2.Katalog No: 44 (Resim 104)
Yaprak No: 67b
Konu:Behrâm-i Gûr ve Hint Prensesi Nûrek Siyah Köşkte Minyatürün konusu daha önce Katalog No: 12’deanlatılmıştır.
Yer alan sazlar: Hikâye içerisinde çeng ve uddan söz edilmişse de, minyatürde nây/ney ve daire/defin resimleri çizilmiştir.
1. Nây/Ney: Üflemeli sazların mukayyed sınıfından bir sazdır.
Bu saz Merâgî’nin nây-ı sefîd olarak zikrettiği sazlardandır. Bu sazın bahsi Katalog No: 6’da (4.saz) geçmiştir (Resim 103).
2. Daire/Def: Vurmalı sazlar sınıfından bir sazdır.
Bu sazın bahsi de Katalog No: 4’te (2. Saz)geçmektedir. Bu sazın kasnağına beş zil yerleştirilmiştir (Resim 103).
Resim 102: Çeng. SK: Lala İsmail. 617. 881h/1476m. y.48b.
Resim 103: Çeng. SK: Lala İsmail. 617. 881h/1476m. y.67b.
159
Resim 104: Behrâm-i Gûr ve Hint Prensesi Nûrek Siyah Köşkte. SK: Lala İsmail. 617. 881h/1476m. y.67b.
160
6. DEĞERLENDİRME VE SONUÇ
Bu çalışmada, Topkapı Sarayı Müzesi ile İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler ve Süleymaniye Kütüphanelerinde bulunan 15. yüzyıla ait İran minyatürlü yazmalarının tespiti yapılmış, ardından da bu eserlerdeki minyatürlerde tasvir edilen musiki aletleri değerlendirilmiştir. Konumuzla ilgili olarak Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesinden 8, İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesinden 5 ve Süleymaniye Kütüphanesinden de 8 olmak üzere, toplam 21 yazma eser incelenmiştir. İncelenen 21 yazmanın minyatürlerinde toplam 47 minyatür, çeşitli musiki aletlerinin resimlerini ihtiva etmektedir. Bu minyatürlerde de 79 adet musiki aleti tespit edilmiştir. Musiki aletlerinin sınıflandırılmasında 15. yüzyılda telif edilmiş olan Abulkadir-i Merâgî’nin Câmiu’l-elhân adlı eseri esas alınmıştır.
İncelenen eserler nüsha sayısı bakımından şu şekilde sıralanabilir: Yazmaların 9 nüshası Hamse-i Nizâmî, 3’ü Hamse-i Emir Hüsrev, 2’si Acâibü'l-mahlûkât ve
Câmi'u’t-tevârîh, birer nüshası da Külliyât-ı Sâdî, Şâhnâme-i Firdevsi, Hâlnâme, Hüsn ü Dil, Dīvān-ı Cāmī’ye aittir.
Minyatürlerin konuları da genel olarak bezm meclisleriyle savaş sahnelerine aittir. Bu çalışmada incelenen yazmalar 15. yüzyıla ait olup, minyatürleri bu dönemde yaygın olan Timurlu ve Türkmen resim üsluplarıyla yapılmıştır.
İncelenen minyatürlerde tasvir edilen musiki aletlerinin türleri arasında, telli, üflemeli ve vurmalı sazlar sınıflarına ait olarak mukayyed ve mızraplı telli sazlardan Ûd, Tarabrûd, Tuhfetu’l-ûd, Şeştây ve Tanbûr, Tanbûre-i Şirvaniyân, Türk Tanburu; mutlak telli sazlardan Çeng, Egri ve Kanun; yaylı telli sazlardan Yektây; mukayyed üflemeli sazlardan Nây/Ney, Şehnây; mutlak üflemeli sazlardan Nefîr ve Kerrenây; vurmalı sazlardan da Daire ve Def tespit edilmiştir. Bu çalgıların çeşitleri de minyatürlere dayanılarak belirlenmiştir.
Örneğin incelenen minyatürlerde en çok resimlenen musiki aleti olan çengin boy açısından üç çeşidine rastlanmıştır, ayrıca tel sayısı açısından aşağıda da nakledilen çok çeşitli türlerinin olduğu görülmüştür:
161
Küçük çeng: 12 telli olan (Res. 102); 13 telli olan (Res. 6); 14 telli (Res. 37); 15 telli (Res. 54, Res. 55, Res. 68); 16 telli olan (Res. 1, Res. 31, Res. 64, Res. 66, Res. 74); 18 telli (Res. 20); 20 telli (Res. 49, Res. 83); 22 telli (Res. 70); 24 telli (Res. 92). Bu küçük çenklerin bir türünde de çanak ve boyun bölümlerinin ölçüsü aynıdır (Res. 13, Res. 27).
Orta boy çenglerin 26 telli (Res. 95), büyük çenglerin 20 telli (Res. 10), 24 telli (Res. 16 ve Res. 33) ve 40 telli (Res. 42) oldukları tespit edilmiştir. Ayrıca bu çenkler arasında at kafalı bir çengin tasviri de bulunmaktadır (Res. 33).
Bu çalışmada Çeng’in başka bir türü olan Egri’nin de bir örneğine rastlanmıştır. Merâgî’nin ifadesine göre, Egri ile Çeng arasındaki fark sadece kulaçıklardadır. Egri’nin kulakçıkları ağaçtan, çengin kulakçıkları ise iptendir. Tasvir edilen çenglerin kulakçıkları ise ya çizilmemiş ya da asılan iplerle gösterilmiştir (Res. 6), ancak bir çengin kulakçıkları (Res. 97) çivi şeklinde resimlenmiştir. Bu da bu kulakçıkların ağaçtan olduğunu göstermektedir.
Çengden sonra bu minyatürlerde en çok resimlenen musiki aleti ise vurmalı çalgılar sınıfına ait olan daire/def’tir. Çalışmamızda bu musiki aletini “Daire/Def” şeklinde adlandırmamızın nedeni, bu sazın İran ve Türk musiki kültürlerinde birbirine zıt şekilde adlandırılmasıdır. İran musikisinde bu tarz musiki aletlerinin küçüklerine daire, büyüklerine def denmektedir, ancak Türk musikisinde bu adlandırma tam tersi bir şekilde olup küçükleri def, büyükleri daire olarak adlandırılmaktadır. Bu nedenle biz de bu konuyu daha net bir şekilde aktarabilmek için her iki ismi de kullandık. Bu aletin tasvirlerini değerleme neticesinde, boy açısından küçük, orta ve büyük boyları, zil sayısı açısından da dört, beş, altı zilli ve zilsiz olan çeşitleri tespit edilmiştir. Bu çalgının boy ve zil sayısı açısından sınıflandırması şu şekildedir:
Küçük ve dört zilli: Bunun resmine sadece bir minyatürde rastlanmıştır (Res. 68). Küçük ve beş zilli: Bunun resmi de on minyatürde yer almaktadır (Res. 11, Res. 14, Res. 16, Res. 36, Res. 42, Res. 64, Res. 74, Res. 96, Res. 97 ve Res. 103).
Küçük ve altı zilli: Bunun da iki minyatürde resmi bulunmaktadır (Res. 24 ve Res. 27).
Orta boy ve beş zilli: Bu saza üç yerde rastlanmıştır (Res. 81, Res. 86 ve Res. 90). Orta boy ve altı zilli: Bu türe ait bir örnek mevcuttur (Res. 54).
162
Büyük ve dört zilli: Bu türün bir minyatürde resmi bulunmaktadır (Res. 40).
Bu sazın zilsiz olan türünün örneğine de iki minyatürde rastlanmıştır (Res. 29 ve Res. 60).
Çeng ve daire/def’ten sonra, en çok resimlenen çalgı, üflemeli ve mutlak sazlar sınıfından olan nefîr’dir. İncelenen minyatürlerde nefir’in 9 tasvirine rastlanmıştır (Res. 2, Res. 7, Res. 46, Res. 47, Res. 51, Res. 77, Res. 84 ve Res. 88).
Araştırmamızın konusu olan minyatürlerde nefîr ailesine ait olan bir diğer çalgıya daha rastlanmıştır. Bu çalgı, Merâgî’nin ifadesine göre, nefîr’in borusundaki eğrilik ve kıvrım nedeniyle Kerrenây şeklinde adlandırılmaktardır. Bu çalışmada Kerrenây’a ait bir resim tespit edilmiştir (Res. 44).
Nefîr’den sonra en çok resimlenen çalgı, Nây veya Ney’dir. Bu saz da Nefîr gibi üflemeli sazlardan, ancak mukayyed olanlardandır. Genel olarak birçok üflemeli saza ney adı verilmektedir. Merâgî ise bu ayrımı net bir şekilde ifade etmek için, nây-i sefid (beyaz ney) kelimesini kullanmıştır, Merâgî’nin burada kastettiği ney, kamış cinsinden olandır. Kamış cinsinden olan ney, boyutları bakımından birkaç çeşide sahiptir. İncelenen minyatürlerde bu sazın iki çeşidine rastlanmıştır.
Bu sazın normal boyda olan ve sadece ney adı verilen çeşidinin dört minyatürde resmi bulunmaktadır (Res. 17, Res. 59, Res. 96 ve Res 103).
Ney’in uzun boylu olanına Şehnây denir. Çalışmada, dört minyatürde şehnây resmi tespit edilmiştir (Res. 28, Res. 82, Res. 90 ve Res. 86).
İncelenen minyatürlerde telli ve mukayyed çalgılar sınıfından da en çok tanbur resimlenmiştir. Bu sazın da birçok çeşidi vardır. Merâgî’nin kitabında tanbur-u şirvaniyân, tanbûre-i Moğolî, tanbûr-u Türkî, kopuz-u Rûmî ve nây-tanbûr’dan söz edilmektedir. Bunlar dışında, Fârâbî de u mîzânî, u Bağdâdî ve tunbûr-u Horasânî’den söz etmiştir.
İncelenen minyatürlerde bu çalgının üç çeşidine rastlanmıştır. Her birine üç telin bağlandığı üç yerde, yukarıda sözü edilen sınıflandırmalardan hangisine ait olduğu tam olarak tespit edilemediği için, sadece tanbur olarak sınıflandırılmıştır (Res. 39, Res. 61 ve Res. 71). Merâgî’nin sözünü ettiği tanbûre-i şirvaniyân’ın da bir örneğine rastlanmıştır (Res. 21). Üç minyatürde de Türk Tanburu’nun yer aldığı tespit edilmiştir (Res. 19, Res. 23 ve Res. 91).
163
Telli ve mukayyed çalgılar sınıfından olup da araştırmamıza konu olan minyatürlerde karşımıza çıkan bir diğer çalgı da ûd’dur. Merâgî’nin de belirttiği gibi, bu saz, tel sayısı ve boyut bakımından bir çok çeşide sahiptir. Eğer ûd’a dört tel bağlanırsa ûd-u kadim, beş tel bağlanırsa ûd-u kâmil, altı tel bağlanırsa şeştây adını alır. Eğer ûd küçük boyuttaysa tuhfetu’l-ûd, büyük boyuttaysa şâhrûd denir. Çalışmamızda tespit edilen ûd çeşitleri şunlardır:
Ûd-u kâmil (Res. 99), Tarabrûd (Res. 7), Tuhfetu’l-ûd (Res32), Şeştây (Res 56 ve Res. 79).
Telli ve yaylı çalgıların da yektây adı verilen türü karşımıza çıkan tasvirler arasındadır (Res. 8).
Bu çalışmada incelenen son çalgı da, telli ve mutlak sınıfından olan Kanun’dur (Res 26). Bu minyatürün bulunduğu yazma nüsha, Sultan II. Bayezid döneminde İran’dan Osmanlı’ya intikal ettiği için, birkaç minyatür de bu dönemin Osmanlı üslubunu yansıtmaktadır.
164 7. KAYNAKÇA
AÇIN, Cafer, (1994), Enstruman Bilimi (Organoloji), İstanbul. AKA, İsmail, (2013), Timur ve Devleti, Türk Tarih Kurumu, Ankara.
AKA, İsmail, (2012), “Timurlular: Orta Asya ve İran’da Hüküm Süren İslâm Hânedanı (1370-1507)”, DİA, C. 41, s. 177-180.
ALAN, Hayrunnisa, (1996), Sultan Ebu Said Devri Timurlu Tarihi (1451-1469). Mimar Sinan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi. İstanbul. ARAYANCAN, Ayşe Atıcı, (2009), “Akkoyunlu ve Karakoyunlularda Edebiyat ve
Sanat”. ZfWT , Vol. 1, No. 1.
ATILGAN, Sevay Okay, (2006), ''Karakoyunlu Ve Akkoyunlu Minyatür Sanatı'',
Anadolu Selçukları ve Beylikler Dönemi Uygarlığı (Mimarlık ve Sanat), Ed.
Ali Uzay Peker & Bilici, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları, Ankara, s: 587-598.
ATILGAN, Sevay Okay, (2007), “XV. Yüzyılda İran ve Çevresinde Gelişen Minyatür Üslûpları ve Sorunları Üzerine Bir Etüt”, Uluslararası Asya ve Kuzey
Afrika Çalışmaları Kongresi, İCANAS 38 (International Congress of Asian and
North African Studies), Ankara, s: 347-364.
BİNEŞ, Taki, (1992/1371 hş), Se Risâle-i Fârisî der Mûsikî, Tehran University Press.
BİNEŞ, Taki, (1996/1375 hş), Mücmelü’l-hikme, Tehran.
BLAİR, Sheila & Bloom, Jonathan M, (1995), The Art and Architecture of İslâm
1250-1800. Yayle University Press; Pelican History of Art.
CANBY, Sheila, (1993), Persian Painting, British Meuzeum Press.
eL-CEZERÎ, Bedîüzzamân Ebü’l-İzz İsmâîl b. er-Rezzâz, Kitâb fî ma’rifeti’l-hiyeli’l-
hendesiyye (el-Câmi’ beyne’l-‘ilmi ve’l-‘ameli’n-nâfi’ fî sınâ’ati’l-hiyel);
TSMK, III.Ahmed, no: 3472
CHRISTENSEN, Arthur Emanuel, (1971/1351 hş), İran der Zeman-i Sasaniyan, çev. Reşid Yasemi, Tehran.
165
ÇAĞMAN, Filiz, (1992), “Bihzad”, DİA, cilt 6. s. 147-149.
ÇAĞMAN, Filiz & TANINDI, Zeren, (1979), Topkapı Sarayı Müzesi İSLAM
MİNYATÜRLERİ, İstanbul.
ÇIÇEKLER, Mustafa, (2008), “Sâdî-ı Şîrâzî“, DİA, c. 35, s. 405-407.
ÇOLAKOĞLU SARI, Gözde, (2014), “Asya’dan Avrupa’ya Yayli Çalgilar Tel Üzerinde Ses Elde Etme Tekniğine Göre Sınıflandırma“, International Journal
of Social Science, Number: 25-I, p. 35-50, Summer I.
DİLEK KAYAOĞLU, Hülya, (2013), “Süleymaniye Umumi Kütüphanesi’nden Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi’ne”, Anadolu Kütüphaneleri, Ed. Bülent Yılmaz, Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı, Kütüphaneler ve Yayımlar Genel Müdürlüğü, s: 271-290.
ETTINGHAUSEN, Richard, (1962), Arab Painting, Geneve.
FÂRÂBÎ, (1967), el-Mûsîski’el-kebîr, neşr. Gattâs Abdülmelik Haşebe, Kahire. GAZİMİHAL, Mahmut Ragıp, (1975), Türk Vurmalı Çalgıları, Ankara.
GRAY, Basil. (1979), “The school of Shiraz from 1892 to 1453”. The Arts of the
Book in Central Asia. General editor: Basil Gray. Serindia Publications/UNESCO, s: 121-145.
GRUBE, Ernest, (1978), Persian Painting in the Fourteen Century. A Research
Report, (Istıtuto Orientale di Napoli, supplemento n.17 agli ANNALI, vol. 38),
Napoli.
GRUBE, Ernest & SİMS, Eleanor, (1979), “The School of Herat from 1400-1450”.
The Arts of the Book in Central Asia. General editor: Basil Gray. Serindia
Publications/UNESCO, s: 147-178.
GRUBE, Ernest & SİMS, Eleanor, (1989), The Arts of Persia. Edited by R.W. Ferrier. Yale University Press. New Haven & LONDON. s: 205.
eL-HARÎRÎ, Ebû Muhammed Kāsım b. Alî b. Muhammed, Makamatı, Paris National Bibliotheque. Arabe 5847.
KAEMPFERO, Engelberto, (1976), Amoenitatum exoticarum physico-politico-medicarum fasciculi V, Lemgoviae, H. W. Meyeri.
166
KAMILOĞLU, Ramazan, (2007), Ahmed Oğlu Şükrullah ve “EDVÂR-I MÛSİKΔ, Doktora Tezi Ankara Üniversitesi.
KANAR, Mehmet, (2007), “Nizâmî-i Gencevî”, DİA, c.33, s. 183-185. KANAR, Mehmet, (2010), ‘’Şâhnâme’’, DİA, c. 13, s. 125-127.
KÂŞÂNÎ, Hasan & BÎNEŞ, Taki, (1992), Kenzü't-Tuhaf, Tehran: Iran University Press.
KURTULUŞ, Rıza, (1995), ‘’Emîr Hüsrev-i Dihlevî’’, DİA, cilt: 11, sayfa: 135-137. KUT, Günay, (1988), ‘’Acâibü’l-mahlûkat ve garâibü’l-mevcûdât’’, DİA, c. 1, s.
315-317.
LUKENS-SWİETOCHOWSKİ, Marie, (1979), “The School of Herat from 1450-1506”. The Arts of the Book in Central Asia. General editor: Basil Gray. Serindia Publications/UNESCO. s:179-214.
MENÛÇİHRÎ, (2008/1387 hş), Dîvân-ı Ĥakîm Ebu’n-Necm Aĥmed Menûçihrî
Dâmeġānî Muhammed Debîrsiyâkî, Tehran, İntişarat-i Zevvâr.
MERÂGÎ, (1977), Abdulkâdir, Makāsidü’l-elhân, nşr. Takī Bîneş, Tahran.
NÂSIR HÜSREV, Ebû Muîn Nâsır b. Hüsrev b. Hâris el-Kubâdiyânî el-Mervezî, (1956/1335 hş), Dîvân, Seyyid Nasrullah Takavî, Tehran.
NİZAMİ GENCEVİ, (2007/1376 hş), Hüsrev ve Şirin, Tashih-i Vehid Destgerdî, Tehran.
OKUMUŞ, Ömer, (1993), “CÂMÎ, Abdurrahman”, DİA, c. 7, s. 94-99. ÖZTÜRK, Mürsel, (1991), “Mevlânâ Abdullāh Hâtifî”, DİA, c. 16, s. 468.
ROBINSON, B. W, (1958), A descripive Catalogue of the Persian Paintings in The
Bodleian Library, OXFORD at The Clarendon Press.
ROBINSON, B. W, (1976), Persian Miniyatur Painting from the collections in the
British Isles. London: Her Majesty’s Stationery Office.
ROBINSON, B. W, (1979), “The Turkmen School to 1503”. The Arts of the Book in
Central Asia. General editor: Basil Gray. Serindia Publications/UNESCO. s:
167
ROBINSON, B. W, (1981), Persian Drawings from the 14th through the 19th
Century. London: Victoria & Albert Museum.
ROBINSON, B. W, (1993), Studies in Persian Art, Volume I. London.
SALARİ, Kasım, (1997), Bârbed ve Nekîsâ der şi’r-i Farsi, İRAN, Şiraz Üniversitesi, Zeban ve Edebiyat-i Farsi, Yüksek Lisans Tezi.
SEYDÎ, el-Matla‘, TSMK, III. Ahmed, nr. 3459.
SEYHAN, Nezihe, (1991), Süleymaniye Kütüphanesi’ndeki Minyatürlü Yazma
Eserlerin Kataloğu, Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü,
Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
SKIRA, Albert, (1962), Treasures of Asia Arab Painting, Ohio.
SİMMS, Eleanore. (1991), “İbrahim Sultan’s Illustrated Zafar-nameh of 839-1436”,
Islamic Art, IV (1990-1991).
SÖZER, Vural, (1964), Müzik ve Müzisyenler Ansiklopedisi, İstanbul, s: 103-104. YARŞATIR, Ehsan, (1334ş/1955), Şir-i Farsdi der 'Ahd-i Şâhruh, Tehran.
SPULER, Bertold, (1990), “Doğu’da Hilâfetin Çöküşü”. (Çev: Hamdi Aktaş). İslâm
Tarihi Kültür ve Medeniyeti. cilt: 1. İstanbul: Kitabevi Yay, s: 151-182.
SÜMER, Faruk, (1989), “Akkoyunlular: XV. Yüzyılda Doğu Anadolu, Azerbaycan ve Irak’ta Hüküm Süren Türkmen Hânedanı (1340-1514)”, İslâm
Ansiklopedisi, cilt: 2. S: 270-274.
SÜMER, Faruk, (2001), “Karakoyunlular: Doğu Anadolu, Azerbaycan, İran ve Irak’ta Hüküm Süren Türkmen Hânedanı (1351-1469)”, DİA, cilt: 24, s: 434-438.
SÜMER, Faruk, (2012), “Uzun Hasan: Akkoyunlu Hükümdarı (1452-1478)”,
DİA, cilt: 42. s. 261-264.
SÜMER, Faruk, (2012), “Türkmenler: XI. Yüzyıldan İtibaren Oğuzlar’a Verilen Ad”, DİA, cilt: 41, s: 607-611.
ŞEŞEN, Ramazan, (1993), ‘‘Câmi'u’t-tevârîh’’, DİA, c. 7, s. 132-133.
TELL, Safwan Khalaf, (1974), 12-13. Yüzyıl Selçuklu Çığırı İslâmî Minyatürlü
168
Tarihi Bölümü Türk ve İslâm Sanatı Kürsüsü, Yayımlanmamış Doktora Tezi, İstanbul.
UZUNÇARŞILI, İsmail Hakkı, (2011), Anadolu Beylikleri ve Akkoyunlu,
Karakoyunlu Devletleri. TTK Yay. Ankara.
WOODS, John, Akkoyunlular; Aşiret, Konfederasyon, İmparatorluk: 15. Yüzyıl
Türk-İran Siyaseti Üzerine Bir İnceleme. Çev. Sibel Özbudun. Milliyet
Yayınları, İstanbul 1993.
YARŞATIR, Ehsan, (1955/1334ş), ‘’Şir-i Farsdi der 'Ahd-i Şâhruh’’, s. 102. YAZICI, Tahsin, (1995), “Fettâhî “, DİA, c. 12, s. 485-486.
169 ÖZGEÇMİŞ
1978’de Tahran yakınlarında bulunan Gom şehrinde doğdu. İlk ve ortaöğrenimini Tahran’da tamamladı. Eş zamanlı olarak, medrese müderrisi olan dedesi Mirzâ Seyyid Ca’fer-i Hüseynî’den tarih, şiir ve edebiyat, diğer hocalardan da hat ve musiki dersleri aldı. 1999 yılında girdiği Tahran Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Musiki Bölümünden 2004 yılında mezun oldu. 2005 yılından itibaren İran Sanat Kurumu’nda musiki ve yazmalar uzmanı olarak çalışmaya başladı. Aynı zamanda İran-İslam müziği, sanat ve el yazmaları üzerinde araştırmalarına devam etti. Birçok kurumda musiki dersleri verdi. 2012 yılında görevinden istifa ederek araştırmalarını sürdürmek üzere Türkiye’de geldi ve bir süre İzmir’de yaşadıktan sonra, İstanbul’a yerleşti. 2013 yılında Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde yüksek lisansa başladı. Evli ve bir çocuk babasıdır.
Bugüne kadar yapmış olduğu bilimsel çalışmaların bir bölümü şöyledir:
Musiki:
1. Tercüme ve Şerh-i Risâle fî’l-musikî [İbni’l-Müneccîm’in İshak Mevsilî’nin musikiye dair görüşlerini içermektedir]; Tehran, Ferhengistân-i Huner 1386ş/2006. 2. Nağme-i Rûd [Abdulkâdir-i Merâgî’ye verilen nişanlar ve üç saz]; İntişarat-i Sûre-yi Mihr 1388ş/2008.
3. Tashih ve tahkik el-Mecelle fî’l-musikî [Fetullah Şirvânî’nin eserinin Topkapı, Tahran ve Londra nüshalarından istifade edilerek yapılan tashih ve tahkiki]; Tehran, Mirâs-i Bahâristân 1389ş/2009.
4. Tashih ve tahkik-i Mukaddimetü’l-usûl [Hâci Buke Evbehî’nin Hayatı ve Eserinin Tashihi ve Tahkiki]; Tehran, Müessese-yi Metn, 1390ş/2010.
5. Kitâb-i Fârsî fî fenni’l-elhân [1413’ten önce telif edilmiş eserin tashih ve tahkiki]; Tehran, İntişarat-i Sûre-yi Mihr 1391ş/2011.
170 Elyazmalarının Kataloglaması:
1. Ayasofya Kütüphanesi’nin Farsça Yazmalar Kataloğu; Tehran, İran Millet Meclisi 1390ş/2010.
2. Fatih Sultan Mehmet Kütüphanesi’nin Farsça Yazmalar Kataloğu; Tehran, İran Millet Meclisi 1392ş/2012.
3. Nuruosmaniye Kütüphanesi’nin Farsça Yazmalar Kataloğu; Sâzmân-i İrtibâtât-i İslâmi 1394ş/2015.
4. Halet Efendi Kütüphanesi’nin Farsça Yazmalar Kataloğu; Sâzmân-i İrtibâtât-i İslâmi 1394ş/2015.
5. Hekimoğlu Kütüphanesi’nin Farsça Yazmalar Kataloğu; Sâzmân-i İrtibâtât-i İslâmi 1394ş/2015.
6. Ragıp Paşa Kütüphanesinin Farsça Yazmalar Kataloğu; Gom, Mecme-i Zehâîr-i İslami 1393ş/2014.
7. Kadızade Mehmet Efendi Kütüphanesi’nin Farsça Yazmalar Kataloğu; Sâzmân-i İrtibâtât-i İslâmi 1394ş/2015.
8. Nafiz Paşa Kütüphanesinin Farsça Yazmalar Kataloğu; İran Milli Kütüphane 1395ş/2016.
Makaleler:
1. Mîr Seyyid Şerîf el-Cürcânî (öl. 816/1413)’den Hâfız Edvâr’a Bir Musiki Mektubu; Tehran, Âine-i Hiyâl, 1386ş/2006.
2. Efdalüddîn Muhammed b. Hasen b. Muhammed Meraki-i Kâşânî (ö. 667/1268-69 [?])’nin Musiki Eseri; Tehran , Âine-i Hiyâl, 1386ş/2006.
3. Takvimü’l-müluk’taki Musiki Bölümü; Tehran, Âine-i Hiyâl, 1387ş/2007. 4. Kâşân’dan Semerkand’a, Merâgî ve Şerh-i Edvâr’ı; Tehran 1388ş/2008.
171 5. Unutulmuş Sâzlar, Tehran, 1387ş/2007.
6. Abdulkâdir Merâgî Hakkında Yeni Bilgiler, Tehran 1390ş/2010
7. Şirâzî’nin Urmevi’ye Yönelttiği Eleştirilere Merâgî’nin Verdiği Cevaplar, Tehran 1391ş/2011.
8. 10 h/ 16. Yüzyılda Şâhnâme ve Müstensihleri; Tehran, Âine-i Hiyâl, 1387ş/2007. 9. Ebrû Kâğıdı ve Bu Sanatın Mucidi Hakkında Bir Mektup.