Kamusal Bir Edim Olarak Konuşmanın Dönüşümü

169

olarak yorumlanmaz. Doğruluk kontrolü platformları tezahüratçı kamusal alandaki duygusal yoğunluğa mahal veren etmenleri kavramamakta, yalnızca tabiri caizse semptomatik tedavi uygulamaktadır. “Alternatif olgular” olarak lanse edilen farklı gerçeklik yaklaşımlarının ikna ediciliğiyle karşılaştırıldığında doğruluk kontrolü çabaları bir yandan farkındalık yaratmayı ve eski kanılar ile inançların gözden geçirilmesini sağlayabilmekle birlikte diğer yandan da oy tercihlerini ya da siyasi yönelimleri pek değiştirememektedir (Barrera, Guriev, Henry ve Zhuravskaya, 2020, s. 4). Doğruluk kontrolü merkezleri, hakikate karşı duyarsızlaşılan bir kamusallıkta olgusal hakikati sunar; fikirlere hitap etmenin getirisinin düşük olduğu dönemde fikirlere hitap eder.

Netice itibarıyla bu kuruluşların post-truth kamusallıktaki olgu-kanı ve olgusal hakikat-yalan ikiliklerindeki belirsizleşmeyi düzeltebilmesi bu tez tarafından mümkün görülmemektedir.

170

yansıtan sembolik, işaretlerle donatılmış ve yalın ifadeler öne çıkar. Kim olduklarını ancak ortak dünyaya ilişkin konuşarak ifade edebilen bireyler, konuşmanın yokluğunda takıntılı bir şekilde kendi aidiyetlerini ve kimliklerini vurgulayan sözlü edimlere yönelirler (Berardi, 2017, s. 25-26). “Bence/bizce” ile başlayan ve kısmi hissiyat ya da kanı belirten ifadelerin yaygınlaşması, kişiselliğin öne çıkması ve kanılarla olgular arasında herhangi bir hiyerarşik ayrım güdülmemesi sebebiyle önem arz eden tam da bu

“benlik” vurgusu olur. Konuşmanın açımlayıcılığı gider ve konuşmacı, militan bir partizan kimliğe, yani “ne”liğe yerleştirilir (Aspell-Sheppard, 2017). Bu şartlarda meseleler muhakeme yapılarak ya da istişare edilerek oluşturulan kanaatlerle değil, içinde bulunulan grubun ve kısmi deneyim alanının konumu üzerinden benimsenen kanaatlerle değerlendirilir (Teyit, 2018). Böylelikle alternatif deneyim uzamlarını ötekilerle birlikte tecrübe etmenin olanağı olarak konuşma, hem müşterek anlam üretme fonksiyonunu kaybetmekte hem de sözel edimler iç-dış ayrımını belirginleştirecek birer kamplaşma aracı hâline gelmektedir.

Bu ana fikir ekseninde şekillendiği söylenebilecek post-truth kamusallık bağlamında, gerek sosyal medyanın konuşma edimini görsel (fotoğraf, emoji vb.), işitsel (kısa ses efektleri vb.) ve yazılı (kısa girdiler şeklinde yapılan paylaşımlar – ör. Twitter) unsurları ile nitelik değiştirmeye itmesi sebebiyle konuşmanın başkalaştığı ve derinliğin oluşturulması için gereken zamanın, ihtimamın ve paylaşımın ortadan kalktığı söylenmektedir. Yetinilen şey, kısa bildirimler, kısa fikir beyanları ve kısa görsellerdir (Köktürk, 2020, s. 51)⁹². İletişim, müşterek anlam üreten konuşmadan ziyade daha hızlı, efektif ve araçsallaştırılabilecek olan simgelerle etkileşim biçimini alır. Ayrıca bir siyasal

92 Twitter’a ilişkin kapsamlı bir çalışmada, # sembolüyle belirtilen etiketler (hashtag) aracılığıyla güncel konu başlıklarına dair tartışmalar, genellikle eğlence amaçlı kurgulanan görsel veya yazılı içerikler (meme), sosyal medya jargonu, sosyal medyanın kendine has mizah anlayışı ve siyasal söylemle insanların ilişki ağları geliştirme pratikleri incelenmiştir. Büyük ölçüde teknik tahliller içeren bu araştırma için bkz.

(Zappavigna, 2012).

171

söylemin veya konuşmanın değeri, olgusal düzlemde doğruluk-yanlışlık çerçevesine göre değil, sözü edilen edimin kendi hakikatini iletişimsel olarak dayatabilmedeki başarısından türetilir; yani konuşmanın olgusal hakikatle bağı zayıflar ve örtük olarak “Hakikat benim!” narasında yankılanan bir iktidar gösterisi vücut bulur (Ford, 2018, s. 141). Yine yukarıda sözü edilen benlik vurgusunu doğrular şekilde cereyan eden bu tavır, konuşmanın müşterek süreçlerinin dışında işler. Konuşmada ortak deneyimi mümkün kılan işaretler ve simgeler iletilmediği sürece herhangi bir ortaklık yaratılamaz ve böylelikle öznelerarası bir tecrübe alanından söz etmek güçleşir (Dewey, 1946, s. 142).

Deneyim, yapılanlar ve üretilenler, haklarında konuşulamadığı müddetçe herhangi bir anlam ihtiva etmez.

Konuşmayı Aristoteles’ten⁹³ ilham alıp “insanı siyasal kılan edim” olarak niteleyen Arendt’in (Arendt, 1998, s. 3) de beslendiği hermeneutik gelenekten bakıldığında bu edim, farklı deneyim uzamlarına sahip bireylerin ya da grupların birbirleriyle etkileşime girerek müşterek bir anlam zemini oluşturmaları, bir başka ifadeyle kendilerine yeni bir dünya yaratarak etkileşim kurdukları kişilerle farklılaşmış bir ilişkisel alana geçiş yapmalarıdır. Burada insanların diğerleriyle birlikte var olması, salt bir “bir arada durma”

durumu olmanın çok ötesindedir: Heidegger’in Aristoteles’i yorumlarken de vurguladığı üzere diğerleriyle birlikte var olmanın koşulu; iletişime, çürütmeye ve yüzleşmeye dayanan konuşma ediminin ta kendisidir (Heidegger, 2009, s. 33). Gadamer’e göre ise bir aradalığın kurucu edimi olan konuşmayla bir insan bir diğerine bağlanır ve ortak bir paylaşım uzamı ortaya çıkar (Gadamer, 2004, s. 551). Bu sayede bir konuşmanın katılımcıları birbirlerine sözler ve sözel olmayan iletişim araçlarıyla kim olduklarını açık ederler ve paylaştıkları ölçüde karşılarındaki insanlara alternatif bir uzamın olanaklılığını

93 Aristoteles’e göre insanlarla hayvanları ayıran yegâne özellik, hayvanların birbirlerine sesle iletebildiği acı ve zevkten farklı olarak insanların iyi ile kötüyü ve adil olanla olmayanı ifade edebilmelerine yarayan konuşma kapasitesidir (Aristotle, 1995, s. 3). Bu bakış açısı uyarınca insanın biricikliği ve polis’in kökeni bu ayırt edici nitelikte aranmalıdır.

172

gösterirler. Paylaşımın niteliği arttıkça iletişim zemini derinleşmekte ve konuşmanın tarafları müşterek anlamlar üzerinden ötekilerle birlikte harekete geçebilmektedir.

Müşterek kurulan dünyanın bütünlüğü ve bir aradalığı, ancak böylesi bir anlam çerçevesini paylaşan insanların giriştiği eylemlerle olur. Arkadaşlıklar hasara uğratıldığında, dayanışma sınırlandırıldığında ve insanlar kendi başlarına kaldıklarında gerçeklik olgusal temelinden ayrılmakta ve sosyal hayatın bütünlüğü ile sosyal çevre sıkı bir kimlikleştirme edimi içerisine girmektedir. Olgusal hakikatin müşterek anlam üretme pratikleri açısından bağlayıcılığının kalkmasıyla birlikte konuşma ediminin de ortak bir bağlam, konu, dünya ya da problem hakkında olması güçleşir. Post-truth kamusallıkta söz konusu olan, hem konuşma hem de anlama ediminin bu tez boyunca sözü edilen yapısal dönüşümler sebebiyle arka plana gönderilmesi; anlamlı bir edim olmaktan çıkarak yalnızca durum ve ifade belirten işaretlere indirgenmeye başlamasıdır.

Karl Otto Apel’in öne sürdüğü üzere konuşma ve anlama edimi her zaman verili bir komünitenin önkoşul olarak kabul ettiği bir anlam ve işaretler zeminindeki sembolik etkileşimle mümkündür. Etik bir perspektifle olgusal hakikatin, anlamanın ve istişarenin değerli kabul edilmesi, sonucunda müspet bir müzakere sürecinin doğabilmesi açısından şarttır; bu yalnızca bir ideal olmanın ötesinde pratiği etkileme ve dönüştürme kabiliyeti olan bir tavırdır (Apel, 1980, s. 237). Habermas’a göre de her uzlaşma süreci kültürel olarak kökleşmiş bir ön anlama zemininde gerçekleşir ve bu zeminin bilgisi bir bütün olarak sorunsuz kalır; yalnızca etkileşim taraflarının yorumlarını yaparken yararlandıkları ve konu edindikleri bilgi stoku bölümü sınanır (Habermas, 2001, s. 128). Görsellik, hız ve şimdicilik işte tam olarak bu anlama ve konuşma ön zeminini tahribata uğratmakta, onu akıcılaştırmakta ve yerini sürekli gidimli-gelimli bir salınıma bıraktırmaktadır. Post-truth kamusallığın içerisinde siyasi bir edim olarak konuşmanın aldığı hâl budur.

Konuşma, ihtimam gösterilmeksizin yerine getirildiği, ortak bir siyasal ön anlama zemini

173

olarak dünyaya yönelmediği ve özensiz bir şekilde mesajların birbiri ardına iletilmesi şeklinde cereyan ettiği müddetçe olgusal hakikatin kendisini bir değer olarak siyasal istişarelerde kabul ettirmesi olanaklı görünmemektedir. Olgusal hakikatin yerini anlatılar, duygular, sansasyonlar ve görsel ögeler almaya devam edecek, zaman gerektiren ihtimam ve bundan doğacak derinlikli sözel etkileşimler kendilerine bu koşullarda mecra bulamayacaklardır.

Post-truth’ta konuşmanın somutta nasıl operasyonelleştiğine bir örnek olarak 2016 ABD başkanlık seçimleri yarışında Trump ve Clinton’ın retorik stratejilerini inceleyen bir çalışmaya göre, Trump dilin daha ziyade çağrışımsal ve yan anlamsal (connotative) yanına hitap eden söylemlerde bulunurken, Clinton ise düzanlamsal (denotative) boyutta konumlanmıştır (Lezana Escribano, 2017, s. 41). Esnekliğe, mecaza ve duygusallığa ağırlık veren Trump’ın, direkt sözcük anlamına odaklanarak mantığa hitap eden Clinton’ı seçimlerde geride bırakmasının nedenlerinden birisi, post-truth kamusallığın dilin akışkan ve duygusal yanını daha geçerli kılan ekosistemidir. Ayrıca Lakoff ve Duran, Trump’ın dili stratejik bir araç olarak “silah” hâline getiren retoriğini analiz ederek, özellikle attığı tweet’lerin önceden konum alma, dikkati başka yöne çekme, suçu başkalarına atma ve nabız ölçme gibi dört ayaktan oluştuğunu ileri sürmüşlerdir (Lakoff ve Duran, 2018). Buradaki anahtar çıkarım, gücünü olgusallıktan almayan bir retorik strateji ekseninde vuku bulan ayrıştırıcı ve dili keskin kavramlarla araçsallaştıran bir siyaset tarzının mevcudiyetidir.

Kamusal platformlardaki konuşmalar açısından bertaraf edilen hususlardan birisi konuşma adabı olarak tanımlanabilecek “medeni” istişare kuralları bütünüdür. Bu örtük ama kamusal teamüllerle şekillendirilmiş normların sosyal medyada ve internette defaatle ekarte edildiği görülmekte, dil, yazım, imla, noktalama ve vurgu kurallarına genellikle

174

uyulmadığı saptanmakta ve konuşma veya kendini diğer biçimlerde ifade etme adabı olarak tanımlanabilecek operasyonel bir mefhumun olmadığı savunulmaktadır. Özellikle sosyal medya bağlamında ve trollük örneklerinde sezilebileceği gibi, genel konuşma atmosferi gayri medeni iletişim kurma formlarıyla “zehirlenmekte” ve tüm etkileşimler kolaylıkla çetin savaşlara dönüşebilmektedir (Hannan, 2018, s. 220). Aslında burada konuşma edimi bir yönüyle estetik boyutunu ve inceliğini kaybederek, salt duygusal yoğunluk yaratabilme saikiyle araçsallaştırılmaktadır. Bu kamusal konuşma adabı kurallarının bertaraf edilmesinin mantıksal sonucu olarak ise olgusal düzlemde anlaşılması güç, kişiliği yaralayıcı, aşırı duygusal ve tepkisel, neredeyse fiziksel agresifliğe varan iletişimsel saldırıların önü açılmaktadır (Post, 1990, s. 638)⁹⁴. Agresiflik ve saldırganlık, sözcüklerin bir savaş ya da mücadele aracı olarak kullanılmalarına yol açarak, Arendt’in de vurguladığı gibi birer klişeye dönmelerine ve konuşma açısından kurucu niteliklerini kaybetmelerine imkân tanır (Arendt, 2005b, s. 308). Sosyal ağlardaki sloganvari, klişe ve derinliğinden kopuk söylemlerle kurulan etkileşimler, konuşma hüviyetinde olmadıklarından ötürü politik bir alışverişten ziyade şiddete benzeyen anti-politik bir tavrı harekete geçirir. Nefret söyleminin, hakaretin, uygunsuz açıklamaların ve politik doğruculuğa aykırı ifadelerin ilk bölümde altı çizildiği üzere sayıca yükselmesinin yanı sıra, bu türden söylemleri benimseyen partilerin dünyanın birçok bölgesinde (ör.

Brezilya’da Bolsonaro, Hollanda’da Wilders, Avusturya’da Hofer) etkilerini artırıyor olması da bir norm olarak konuşma adabının kamusal diskurda değer kaybettiğini gözler önüne sermektedir.

Kamusal konuşma adabının yerini hem popülizm örneğinde görüldüğü üzere “sokaktaki vatandaş gibilik” almakta ve dil buna endeksle modifiye olmakta, hem de buna bağlı

94 Post-truth kamusallık tartışmalarında aşırılıkla kast edilen genellikle bilgi akışındaki aşırı yükleme olmakla birlikte, tezin ilk bölümünde de söylenildiği üzere olgusal hakikatin bağlayıcılığı ve değerindeki azalmayla ideolojik aşırılık da kendisine zemin bulmaya başlamıştır. İdeolojik aşırılık ve nefret söylemi gibi hususlar üzerinden post-truth siyasetin ele alındığı bir çalışma için bkz. (Schackmuth, 2018).

175

olarak konuşma adabı gibi nosyonlar kolaylıkla elitist, dayatmacı ve ukala olarak kodifiye edilip göz ardı edilmektedir. Konuşma adabının ayrıca bir kural olarak kendisini dayatması, post-truth kamusallığın ve sosyal medyanın her türden olumsuzluğu ekarte eden iletişimsel akışkanlığı sebebiyle engelsiz dolaşım prensibi önünde de bir bariyer olarak düşünülmekte ve dışlanmaktadır. Tabiri caizse herhangi bir “ayıp” ya “utanma”

nosyonundan yoksun, bunları önemsemeyen ve geri plana iten bir kamusal ethos’tan söz edilebilir. Bu durum da post-truth kamusallıkta yer alan siyasal figürlerin aynı zamanda bir post-shame, yani utanma duygusunun önemini kaybettiği ve herhangi bir çekince duymaksızın dilediklerini söyleyip yapabildikleri döneme işaret ettiği fikrini destekler (Campbell, 2019). Trump ya da Boris Johnson gibi siyasetçilerin politik doğruculuğu (political correctness) reddeden ve yer yer kaba, incitici ya da uygunsuz mizah içerebilen ifadeleri de siyasal konuşma edimindeki dönüşüme işaret eder: Düzenleyici bir form olarak kamusal konuşma adabı yerini hızlı, etkili, kimliklere dair ve duygusal tetikleyiciliği haiz ne olursa olsun söyleyebilen bir konuşma şekline bırakır. Hatta politik doğruculuk, kısıtlayıcı ve baskılayıcı görülerek siyasi hısımları karalamanın ve onlara saldırmanın bir aracı hâline gelmektedir (Vogelmann, 2018, s. 20). Daha doğal, içten, gündelik hayatta konuşulduğu gibi ve sözünü sakınmadan yapılan konuşmalar otantik addedilerek rahatlıkla kamusal dolaşıma sokulabilmektedir.

Otantik dil duygusal girdileri, kişisel deneyimleri ve elit karşıtlığını birleştirir (Arias-Maldonado, 2020, s. 70). Burada söz konusu olan “olgusal hakikate riayet etmek” olarak nitelenen dürüstlük değil, “bir siyasetçinin kişiliğinin kitlesine aktarabildiği sahicilik hissi” olarak nitelenen otantisitedir (Lewandowsky, 2019). Otantisite ve “aklından geçeni, sonuçlarını umursamaksızın dile getirmek”, Foucault’nun “dürüst konuşma”

olarak tanımladığı parrhesia’nın bir alt kategorisi olarak tasvir ettiği şekliyle “kötü parrhesia” örneği gibi düşünülebilir: Burada söylenen, “iyi parrhesia” örneklerinde

176

olduğu hâliyle doğru olan görüş değil (ki burada kanı ile hakikat örtüşür), dinleyicilere daha doğrudan bir erişim sunabilmek adına potansiyel olarak beyan sahibinin zihnindeki hemen her şeydir (Foucault, 2019, s. 41)⁹⁵. Post-truth kamusallığın popülizmden beslendiği noktalardan birisi de bu kötü parrhesia vasıtasıyla “sokaktaki vatandaşla doğrudan tek vücut olmak” ve zihindekilerin filtrelenmeden dışavurumu sonucunda doğru-yanlış ne varsa hepsinin birbirine girerek kargaşa yaratması hususudur.

Konuşma ediminin geçirdiği önemli dönüşümlerden birisi de yukarıda belirtildiği gibi, sosyal medya ve dijital platformların değişimine paralel şekilde kelime ve istişare odaklılıktan görsellik odaklı bir hâle doğru evrilmesidir. Habermas’ın çeşitli kitle iletişim araçları için söylediklerini, dijital medya için de söyleyerek tartışmayı şöyle açmak gerekir: Yazıdan görüntüye ve sese döndürülmüş elektronik araçlar, yani öncelikle sinema ile radyo ve daha sonra ise televizyon (ve şimdi internet), iletişimsel gündelik yaşam diline tümüyle nüfuz eden ve egemen olan birer aygıt oluşturur (Habermas, 2001, s. 846). Hatta sosyal medyada, konuşma ediminin temel unsuru olan ses ve işitsellik yerini görselliğe ve kısa yazılara bırakır. Gerek internet üzerinden gerekse Whatsapp gibi mesajlaşma uygulamaları bağlamında bakıldığında görsel ögelere, fotoğraflara, duygu durumunu sözcüklerle ifade etmek yerine daha kısa, öz ve görsellik ihtiva eden emojilerle belirtmeye daha çok yer ayrılması, bunun karşılığında da uzun uzadıya kelimelerle yürütülen sohbet, muhabbet ve tartışma faaliyetlerinin geri plana itilmesi söz konusudur.

Kısa ve net “aforizmik” paylaşımlar öne çıkarak etraflıca analiz yapan (ki burada analiz

95 Bir doğru söyleme pratiği olarak iyi parrhesia’nın post-truth koşullarında bir mücadele aracı olup olamayacağını istişare eden çalışmalar mevcuttur (Karadut, 2018; Zerilli, 2020a). Dürüstçe, cesurca, eleştirel bir perspektifle ve bunu görev addeden bir tavırla doğruyu söylemek olarak Foucault tarafından ortaya atılan iyi parrhesia’nın (Foucault, 2001, s. 11-20), her ne kadar beyan ile hakikat arasında bir bağ kuruyor olsa da post-truth’un kamusal nitelik taşıyan ve hakikate duyarsızlaşan ikliminde kendini dinletip doğruluğunun tanınmasını sağlayabileceği tartışmalıdır. Burada daha kritik olan, hakikate duyarsızlaşmanın kamusal şartlarını incelemek ve parrhesia’nın her zaman bir dinleyici gerektiren diyalojik karakterini de göz önünde bulundurarak bu iletişimsel çerçevenin hakikate duyarlı hâle nasıl getirilebileceğini sorgulamaktır (Zerilli, 2020a, s. 20). Bunlar yapılmaksızın iyi parrhesia’yı bir çıkış yolu olarak sunmak, meseleyi bireysel bir edim çerçevesine indirgeyecek ve kamusal gerçekliğin şekillenişi boyutunu geri plana itecektir.

177

“zorlama” ve “kasıntılık” gibi çağrışımlarla anılarak “analiz kasmak” şeklinde de ifade edilir) paylaşımlar vakit kaybı ya da sıkıcı olarak imlenir⁹⁶.

Post-truth şartlarında konuşmalar ya da uzun yazılar yerine gelişen, emojiler ve beğeni gösteren simgelerle iletişim kuran ve sosyal medya ile şekillenen bu yeni iletişimsel hakikat biçimine emo-truth adı verilmektedir (Harsin, 2018b, s. 45). Bu anlayışa göre, her duygu emo-truth mertebesinde değildir: Bir nirengi noktası olan, bilinçli olsun olmasın hissedilen ve dinleyicilerin kontrolü kaybederek karşıdan hissettikleri otantikliğe bağlı olarak duygularını yoğun bir şekilde dışa vurdukları anların ardında yatan duygular emo-truth olarak isimlendirilir. Harsin gibi Sawyer da benzer bir hususa dikkat çekerek sosyal ağlarda olgusal hakikatin değil duygusal hakikatin geçer akça olduğunu belirtir (Sawyer, 2018, s. 66). Bu kavramı destekler nitelikte ve benzer hüviyette ortaya atılan diğer mefhum ise duygusal gerçekliktir (emotional reality). Buna göre insanların zihinleri, karar verme süreçleri ve siyasete ilişkin yönelimleri söz konusu olduğunda olgusal hakikat tek aktör değildir. Tam aksine sıkça olgusal hakikate ve gerçekliğe nazaran etkisi yüksek olan şeyler “iyi hissettiren”, “arzuları tetikleyen” ve mobilize edici olan duygusal gerçekliklerdir (Ünver, 2018, s. 54). Bu türden gerçeklikler her ne kadar uçuculuk ve çabucak parlayıp sönme niteliği arz etseler de kendilerine has bir gerçeklik iddiasından yoksun değildirler. Özellikle toplumsal iş bölümüne, rollere ve uzmanlıklara riayet edilmediği dönemlerde, kamuoyunu harekete geçiren asli unsurun bu duygusal gerçeklikler olduğu ileri sürülmüştür. Yani bunun temelinde uzmanlığa ve uzmanlık kaynaklı hiyerarşilere duyulan bir hıncın (resentiment), toplumsal mesafeleri ve

96 Türkiye’de sosyal medya platformlarında uzun paylaşımlar için “Özet geç!”, dünyada ise “Too long didn’t read.” (Çok uzundu, okumadım.) şeklinde kullanımda olan ifadeler analitik üslubun, detaylandırmanın ve “kafa yoran” iletişim içeriklerinin tercih edilmediğini; bunun yerine kısa, öz ve eğlenceli paylaşımların evla görüldüğünü yansıtabilecek örneklerdir.

178

asimetrileri düzleştirerek akışkanlaştıran bir edimselliğe dönüşmesi⁹⁷, bunun sonucunda da duygusal gerçekliği olguların üstüne çıkarması söz konusudur. Duygusal gerçeklik çerçevesinde iletişim ekseni daha arzulanabilir olan ile daha az arzulanabilir olan gerçeklikleri ayırt ederek tercih yapma üzerinedir (Nicholls, 2016, s. 9). Post-truth kamusallığı anlamak adına konuşma edimindeki içeriğin bu duygusallıkla yoğrulduğunu ve olgusal tabandan kopuşunu görebilmek elzemdir.

Salt kelimelere dayanan konuşma biçimleri (ör. emoji kullanılmayan Whatsapp mesajlaşmaları vs.) kasıntı, soğuk, ciddi ve hatta ukala olarak adlandırılabilmektedir.

Post-truth kamusallığın da böylesi bir görsellikle yoğrulması sebebiyle konuşma ediminin hasara uğradığı, kelimelerin yerini görüntülerin aldığı ve buna bağlı olarak da sözlerle müşterek bir anlam uzamı kurmanın zorlaştığını vurgulamak uygundur. Olgusal hakikatin değer yitirmesi ve olgusal temeli olmayan anlatıların giderek daha geniş bir yaygınlık kazanmasıyla Huw Price’ın ileri sürdüğü gibi belirli bir konuda anlaşmak da anlaşmazlığa düşmek de imkânsızlaşmıştır; zira ikisi de belirli bir norm olarak hakikatin önceden kabulüne gereksinim duyar (Price, 2003, s. 177-179). Post-truth iklimde söz konusu olan yalnızca konuşarak anlaşma noksanlığı değildir; anlaşmazlığa düşebilmek için dahi konuşmada asgari müşterek bağlayıcı bir hakikat anlayışının ön kabulü gerekir.

Olgusal hakikatin umursanmadığı bu konjonktürde görüş ayrılığı da bulunmaz; hakkında görüş ayrılığına düşülecek konunun kendisini sabitlemek olanak dışı hâle gelmeye başlar.

Bir norm olarak hakikatin insani iletişimde kabul görmemesi ve değersizleşmesi

97 Burada anti-Nietzscheci bir tavırdan söz etmek olasıdır. Nietzsche’ye göre yaşamın olumlanması, ancak belirli bir hiyerarşik değerler çerçevesi ile normatif nitelik kazanır (Nietzsche, 2006, s. 12); bu bağlamda Nietzsche rölativist değildir. Rölativizmin nihilizme kayma ihtimalini fark eden Nietzsche’ye göre ahlaki olan, yani yaşamı olumlayan şey, hiyerarşik olarak düzenlenmiş değerlerdir. Değerler arasında bir ayrım kalmamasının ve fikirlerden birinin diğerinden üstün olduğunu tayin edebilecek ahlaki bir kıstas olmamasının beraberinde nihilizmi ve post-truth kamusallığı getirdiği iddia edilebilir (Korkut Raptis, 2020, s. 66). Her ne kadar bu tez tarafından post-truth nihilizmle eş görülmese de Nietzsche’nin değer yitimine ilişkin yorumlarıyla post-truth kamusallığın söylemler arasında sıralama yapabilmenin koşullarını zorlaştıran dinamiklerinin bir bağı olduğu düşünülmektedir.

179

sebebiyle geriye Price’ın da ileri sürdüğü gibi kişisel beğeni, inanış ve değerlerin ifadesi kalır (Price, 2003, s. 178). Geçerlilik kriteri olarak samimiyet ön plana çıkarken, söylenenlerin doğruluğu ya da yanlışlığı geriye itilir. Dolayısıyla müşterek olarak normatif standart kabul edilen bir olgusal hakikatin noksanlığı, konuşma edimini fikir alışverişi şeklinde cereyan etmekten alıkoymakla kalmaz; aynı zamanda iletişimi ziyadesiyle şahsileştirerek post-truth siyasetin narsisizme meyleden yönünü de destekler (Kakutani, 2018). İletişim, konuşan tarafın kendisinden bahsettiği, sonrasında da kendisine “sıra gelen” diğer tarafın kendisinden bahsettiği bir benlik vurgulama sürecine dönüşür. Kimlik kaygıları ekseninde öne çıkan post-truth siyasetin semptomlarından birisi de budur.

Nispeten yeni bir bilgi ürünü olarak infografiklerin ve “hap bilgi” kıvamına getirilmiş yalın içeriklerin son yıllarda kullanımının yaygınlaşması tam da post-truth kamusallık bağlamında görselliğe meyleden bu değişimle ilgilidir⁹⁸. Söz, konuşma ve derinlikli paylaşım yerine kısa, görsel ağırlıklı ve çarpıcı ürünler, paylaşımlar ve hatta kişiler dikkat çekmeye başlamış, bu dönüşümün yankıları da toplumsal ilişkilerin hemen her alanında kendisine yer bulmuştur denilebilir. Bilgiyi kısa, etkileyici ve eğlenceli bir şekilde sunduğu düşünülen infografikler tam olarak bu eğlence odaklılık ve yalınlık akımına ışık tutan belirtilerden birisi olabilir. Bu duruma elektronik ya da dijital hiper-görselleşme (hyper-visualization) adı verilmektedir (Van Loon, 2008, s. 70). Karmaşık meseleleri animasyon şeklinde kısa ve sadeleştirilmiş videolarla ifade etmeyi bir örnek olarak işaret eden hiper-görselleşme ile iletişim başkalaşıma uğratılmakta, sözel edimlerin değeri de ancak görsel ögelere atıfta bulundukları müddetçe kavranabilmekte ve yorumlanabilmektedir. Görsellik, iletişimin ve etkileşimin başat referans noktası hâline

98 İnfografiklerin yaygınlık kazanmasındaki ana etken, verileri görsel kodlara indirgeyerek görece karmaşık olan konuları kullanıcılara basit ve eğlenceli şekilde aktarabilme kapasiteleridir (Li, 2013). Bu basitleştirme ve duygusal anlamda tesirli hâle getirme ediminin, post-truth popülizm ve kamusallık bağlamının genel özellikleriyle de örtüştüğü düşünülmektedir.

180

gelir. Hatta bu türden bir etkileşimin bir “anti-iletişim” olduğu savunulabilir. Fikirlerin, beyanların ya da tespitlerin hepsinin görsel formata referansla sürekli dolaştırılıyor ve yayılıyor olması ve bu sürecin hızlı bir şekilde gerçekleşiyor olması, bunun her zaman derinlikli ve ortak anlam içeren bir iletişim sürecinin pahasına gerçekleşiyor olduğunu gösterir. Bu anti-iletişimde köklü bir ortaklık kurmak hem görsel ögelerin yüzeyselliği hem fazlalığı -yani enflasyonu- hem de dolaşım hızı sebebiyle mümkünat dâhilinden çıkmaktadır. Bunun sonucunda da kamusal iletişim giderek görsellik, imaj ve yüzeysellik odaklı olmaktadır. Bu duruma yeni bir isim vererek “post-truth halkla ilişkiler” (post-truth public relations) şeklinde nitelendiren bir çalışmada, güncel durum sıklıkla

“gösteri”, “performans” ya da “temsil” gibi görselleşmeyle bağlantılı kavramlarla zikredilmiştir (Thompson, 2020, s. 4-5).

Duyguların bu görselleşme trendine eklemlenmesi ile birlikte “konuşmasızlık” bazlı anti-iletişimin daha da arttığı belirtilebilir; çünkü duygular ve arzular, Habermas’a göre yalnızca öznel bir şey olarak anlatılabilirler ve ne dış dünyayla ne de sosyal dünyayla ilişki içine giremezler. Bu türden duyguların ve arzuların dışavurumu yalnızca kişinin içsel dünyasındaki dinamiklere bakılarak anlaşılabilir (Habermas, 2001, s. 119). Bu mahiyette bir içselleşme ve öznelleşmenin bulunduğu ortamda Arendt’in ifade ettiği biçimde bir siyasal “bir aradalık” (togetherness) bulunmaz (Arendt, 1998, s. 179). Sürekli olarak bir imajdan diğerine atlanmasını gerekli kılacak derecede hızlı kamusallıkta, siyasi istişare değil adeta bir görsel öge hâline getirilmiş derecede yalın, çarpıcı ve duygusal içeriği haiz edimler öne çıkmakta, söylenenden ziyade (çünkü söyleneni analiz etmek nispeten belirli bir zaman ve özen gerektirir) söyleyenin kişiliği, performansı ve inandırıcılığı geçer akçe olmaktadır. İlk bölümde de sözü edilen, logos’un (ki “konuşma”

ile aynı anlama gelir) ethos ve pathos lehine geriye çekilmesi durumu budur.

181

Bu vaziyetin değiştirilebilmesi için her ne kadar konuşmayla paylaşılan doğru bilgilerin hakikate duyarlılığı tek başına artırması beklenmese de (Strong, 2017, s. 138), ortak bir dünya inşa edebilmek adına konuşma ediminin sıhhatli bir zeminde tesis edilmesinin olası etkilerini yadsımak güçtür. Bu kısımda da ifade edildiği şekliyle dijital çağın koşullarına uygun dönüşen konuşma edimine ilişkin gelecekte bir başkalaşım yaşanmaması durumunda, insanlar yazılımılar ve algoritmalarca yürütülen mekanik iletişimsel prosedürlerin pasif birer izleyicisi konumuna düşebilir ve böylelikle aktif yurttaşların ortaklığına dayanan bir ilke olarak kamusallık (potansiyel olarak olmasa da) ortadan kalkabilir. Böylesi bir durumun önüne geçilmesi saikiyle sosyal ağlar ve benzeri teknolojik platformların insani konuşma pratiklerine yönelttiği tehditlerin daha detaylıca araştırılmasına ihtiyaç vardır.