Lisan Hakkında Yapılan İtirazlar

3 Şubat 1909’da İstanbul Mebusu Kozmidi Efendi Osmanlı Devleti’nde resmi dilin Türkçe olmasına rağmen her yerde bu dil konuşulmadığı için yasaların aynı zamanda o bölgenin yerel dili ile gazetelerde yayınlanması gerektiğini düşünmektedir. Ortak dilin Türkçe olması konusundaki önerilere İstanbul Mebusu Vartakez Efendi123 _{“..biz Osmanlıyız. Türk değiliz, resmi dil Türkçe’dir. Onun için} bir ermeni bütün resmi işlemlerde Türkçe konuşur. Fakat Ermeniliğini ve Ermeni dilini unutmaz. Meşrutiyette ulusal egemenliği ileri götürmek istediğimiz vakit, her unsurun hakkını tanımaklığımız gerekir.” demiştir.124

Sulh Hakimleri Kanunu tartışılırken de, mahalli lisanı bilen hakimlerden oluşması gerektiği bazı mebuslar tarafından dile getirilince mecliste ateşli konuşmalar yaşanmıştır. Tartışmayı Yorgo Boşo başlatmıştır. “Mahalli lisanı

bilmeyen bir hakim köylünün derdini nasıl anlayacak?” diye sormaktadır.

Mebusların “tercüman bulunur” sözleri üzerine Yorgo Boşo tercümanların güvenilir olamayabileceği durumunu hatırlatır. Bunun için yapılması gereken ona göre mahalli lisanı bilen adamlar yetiştirilmelidir. 125

Zöhrap Efendi de resmi dilin Türkçe olmasını anladığını fakat hakimlerinde mahalli dili bilmeleri gerektiğine inanmaktadır. Ergiri Mebusu Müfit Bey de Zöhrap Efendi’yi destekler. Avrupa mahkemelerinde birkaç dilin resmi dil olduğunu hatırlattıktan sonra hakimlerin mahalli lisanı bilmeleri gerektiğini belirtmiştir. Van Mebusu Tevfik Bey ise bir hakimin birden fazla dilin hakim olduğu bir bölgeye gitmek için daha fazla dil bilmesi gerekeceğini bunun da pek mümkün olmadığını belirtmektedir. Hükümet adına konuşan Adliye Nazırı tartışmalara son noktayı

123 _{Gülnihal Bozkurt’un kitabından yapılan alıntıda bu isim geçmesine rağmen İstanbul mebusları}

arasında bu isme rastlayamadık. Büyük ihtimalle adın geçen kişi 1., 2. ve 3. dönem Erzurum mebusu olan Ohannes Varteks Efendi’dir. II. Meşrutiyet dönemindeki mebus listeleri için bkz., Feroz Ahmad, Dankwart A. Rustow, “İkinci Meşrutiyet Döneminde Meclisler: 1908-1918”, Güney-Doğu Avrupa

Araştırmaları Dergisi, Sayı:4-5, İstanbul, 1976.

124 _{Bozkurt, a.g.e., s.200.}

koymuştur. Birkaç dil bilen hakim bulmanın pek mümkün olmayacağını fakat tayin sırasında mahalli lisana vakıf kimselerin seçilebileceğini, içinde bulunulan zamana kadar tercümanların da bu konuda yardımları ile işlerin yürüyebildiğini belirtmiştir.

Türk olmayan unsurların dil konusunda istekleri okullar ile de sınırlı değildir. Devlet dairelerinde, Meclis-i Mebusan’da da her millet kendi dilini kullanma fırsatı istemektedir. Bu tavır ittihad-ı anasırdan oldukça uzak olup iktidar ve unsurların aynı tarafa bakamadıklarının da bir başka kanıtıdır.

3.2.5. Cemiyetler Kanunu

Diran Kelekyan, “Osmanlıların büyük kısmı meşrutiyet hayatını, haklarını ve

selahiyetlerini bilmiyorlar. Onlara bunları kim anlatacak? Cemiyetler, kulüpler, fırkalar değil mi?” diye sorarken, cemiyet ve fırkaların toplumsal hayattaki önemini

ortaya koymaya çalışmıştır.126

Cemiyetler Kanununun mecliste görüşülmesi sırasında, İttihatçı mebuslar ile gayrimüslim mebuslar arasında bazı tartışmalar yaşanmıştır. Tartışma konusu öncelikli olarak kavmiyet esasına dayalı cemiyet kurulmasına olan muhalefettir. Gayrimüslim unsurlar başta olmak üzere etnik temele dayanan cemiyetlerin kurulmasını yasaklayan kanun taslağı tartışma yaratmıştır.127

Buna istinaden Trayan Nali’nin özellikle üzerinde durduğu husus ise, kavmiyet, cinsiyet itibarıyla cemiyet teşkilinin yasak olmasıdır. Bu tür cemiyetlerin ne olursa olsun Osmanlı unsurlarını siyaseten birbirinden ayıracağı anlayışının hakim olduğunu söylemektedir. Halbuki bu esasın kabul edilmesi durumunda “halkı Rumeli

de istibdad devrinde kurulan gizli cemiyetlerin kullandığı usullere iteriz” demektedir.

Mademki Osmanlı tebaası siyasi haklarına sahiptir ve kanunen eşittir ve eşit olduktan sonra biz onların hepsine Osmanlı denmektedir, O halde birine verilmiş hak diğerine de verilmelidir görüşüne sahiptir.128

126 _{Diran Kelekyan, “Cemaatler, Fırkalar, Kulüpler”, Sabah, 27 Eylül 1909.}

127 _{Hasan Taner Kerimoğlu, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin Rum Politikası (1908-1914), Dokuz}

Eylül Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Enstitüsü, İzmir, 2008, s.121. (Bu tez 2010 yılında Libra Yayınları tarafından yayınlanmıştır.)

Vhalof Efendi’ye göre, Talat Bey tarafından cemiyetler hakkında kanun düzenlenmesinin teklif edildiği sırada müzakere yapılsaydı, meclis kendi görüşünü belirtecekti. Böylece, layihada istibdadı arttırıcı, muhafazakar bir şekilde düzenlenmeyecekti. O’na göre bu layiha kavmi veya milli siyasi fırkaların teşkili imkanını ortadan kaldırmaktaydı ve kavmiyet esasına göre cemiyet kurma yasağını hiçbir meşruti ülkede olmayan, tamamen devletin bölüneceği korkusuna dayalı olarak geliştirilmiş bir sınırlama olarak görüyordu. Mesela Avusturya’da kavmiyet ve cinsiyet esasına göre cemiyetler kurulmasına engel olunmamıştır. Vhalof Efendi, Osmanlı sınırları içindeki bütün unsurların kendi kavmiyet ve milliyetlerine göre cemiyet kurabilmelerine izin verilmesi gerektiğini düşünmektedir. Ona göre muhtelif unsurlardan oluşan fırkalar ancak genel esaslarla iştigal edebilir, teferruata giremezdi. Halbuki Osmanlı Devleti ayrı ayrı mizaç ve özel durumları olan çeşitli bölgeler ve yine her biri başka başka lisan, adet, terbiye ve medeniyete sahip unsurlardan oluşmaktaydı. Dolayısıyla böyle umumi bir fırkanın kısımlarından olan her bir milli fırka, genel programı takip etmekle beraber, kendine mahsus taleplerinin tatbik mevkine konulması için de çalışacaktı. Kısaca Vhalof Efendi, kavmiyet ve milliyet esaslarına göre cemiyet kurulmasını yasaklayıp Kanun-u Esasi’ye aykırı düşmektense, muhtelif unsurlardan oluşan siyasi cemiyetlerin teşkiline çalışılması gerekliliğini belirtmiştir.129

Hamparsum Muradyan’a (Sosyalist-Kozan), göre bu şekilde tavır almak, halkın düşünce ve isteklerini öğrenmeye engel olduğu gibi, düşüncelerini de gizli olarak icra etmelerine de yol açacaktı. Eskiden olduğu gibi gizli teşekküllere meydan verecekti. Bu şekilde zor elde ettiğimiz hürriyette tehlike altına girecekti. Muradyan, eğer Ermeni, Rum, Bulgarlar’a gizli cemiyetler kurun dense de onların bu yola sapmayacakları inancındadır. Amerika’da da bin çeşit millet vardır, fakat hiçbiri sadece kendi milleti için çalışmıyor, çünkü gerek duymuyorlar. Fakat burada engel konulması durumunda onları gizli çalışmaya sevk etme tehlikesi vardır ki, bu meşrutiyetin, hürriyetin tehlikeye girmesine neden olacaktır.130

Ohannes Varteks (Sosyalist-Erzurum), Lütfi Fikri Bey’in Fransa’da cemiyetler pek çok elim hadiselere sebep oldu, bu yüzden onlara sınırlamalar

129 _{MMZC, C:4, D:1, İS:1, s.474-476.} 130 _{MMZC, C:4, D:1, İS:1, s.476-477.}

getirildi sözlerini eleştirmiştir. Varteks Efendi eleştirisini “Fransa da cemiyetler

istibdad devrindeki İttihat Terakki, Ermenilerin Taşnaksutyun’u, ve Bulgar cemiyetleri gibi çalışıyorlardı ve Fransa da onlar gibi Hakimiyeti Milliye-yi tesise muvaffak oldular” şeklinde temellendirmiştir. Ohannes Varteks cemiyetlerin

faydasını anlattıktan sonra, cemiyetleri sıkı kurallara bağlayıp sınırlamanın geriye doğru bir hamle olacağını belirtmiştir. Cemiyetlerin kuruluşuna meydan vermemek, bize haklarımızı müdafaa ettirmemek istiyorlar şeklinde gerek halkımız, gerek Avrupa gazeteleri tarafından tenkit edilecektir. Milleti hür bırakmak gerektiğini belirten Varteks böylece insanların hür düşünebileceğini, dolayısıyla da bütün millet fertleri hürriyet içinde vatanı nasıl daha ileri götürebileceğini düşünebilecektir.131

Yorgo Boşo, Osmanlı ülkesinde bulunan çeşitli unsurların kendi kavmiyet isimlerini muhafaza edeceklerini, fakat bu şekilde katiyen Osmanlılıktan çıkmayacaklarını iddia etmiştir. Mesela bir Rum, bir Arnavut kulübü dendiğinde bunun Osmanlı kulübü de olduğu anlaşılacaktır. Yorgo Boşo, “Nazır Paşa hazretleri

Fransa’daki uygulamadan bahsediyor. Fakat Fransa da tek bir lisan konuşuluyor, bugün orda katiyen mezhep meselesi yoktur diyor. Halbuki siz hem hiçbir mezhebin diğerine üstünlüğü yoktur diyorsunuz, hem de devletin dini İslam’dır diyorsunuz ve bunu düzeltmiyorsunuz demek ki İslam mezhebini üzerimize hakim mezhep gibi koyuyor bizi de onun altında yaşatıyorsunuz.” sözleri ile iktidarın tutumunu

eleştirmiş, fikirlerini savunmuştur. Bu sözlerine itirazlar gelse de Boşo “bizi

kavmiyetimizi muhafaza etmeye mecbur ediyorsunuz. Kavmiyetini muhafaza etmek herhalde Osmanlılığa muhalif değildir.” diyerek devam edecektir. Boşo’ya göre

önemli olan verilen isim değildir. Rum kulübün adı başka olunca zannedilmesin ki Osmanlı olacaktır. Önemli olan kalpte bulunan şeyin ne olduğudur. Fakat iktidarın bu tutumu ile “katiyen aramızda bir ittifak olmaz” yorumunu yapmıştır.132 Boşo’nun tesbiti haklı gibi görünmektedir. İttihad-ı anasır anlayışı dahilinde devlet içindeki unsurlara farklı muamele elbette karşı tavır alacaktır. Muhalefetin en önemli eleştirilerini gerçekleştirdikleri nokta genelde “Osmanlı” namı altında diğer unsurlara Müslüman-Türk anlayışının iktidar tarafından uygulanmaya çalışılmasına, Boşo Efendi güzel bir örnek teşkil etmektedir.

131 _{MMZC, C:4, D:1, İS.:1, ss.477-479.} 132 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, s.439.}

Trayan Nali, 20 unsur, 20 lisandan mürekkep Osmanlı Devleti’nde unsurların kavmiyet esası üzerine cemiyet kurması halinde memleketin yıkılacağı fikrini tenkit eder. Çeşitli unsurlardan mürekkep tek devlet Osmanlı değildir der. İşte Avusturya gözümüzün önündedir. Onlarda da bizdeki kadar millet ve dil var. Ama yine de Avusturya Avrupa’nın ortasında muazzam bir devlettir ve hepsi Avusturyalı’dır. Belki Fransa’nın hepsi Fransız’dır. Ama Osmanlı Devleti Arap, Türk, Arnavut, Sırp, Ulah vb. kavimlerden mürekkeptir. Bunların lisanları ayrı, mektepleri ayrıdır. Ama hepside ittihad-ı Osmani’yi vücuda getirmek için uğraşmaktadırlar. 133

Kozmidi Efendi Osmanlı ittihadının ciddi taraftarı olduğunu, fakat bunun sağlam bir zemine oturması, çeşitli unsurların haklarının ayaklar altına alınmasıyla olamayacağını belirtmektedir. “…Merhamet ediniz, bir kavmin kendi

kavmiyetlerinden bahsetmek salahiyetini elinden alırsanız, o sizin ittihadınıza kalbiyle girmez” diyerek düşüncesini açıklamıştır. Kozmidi Efendi bir cemiyete

girmek şeklinde ayrılmak zararlı ise biz camiye ve kiliseye girerken de ayrılıyoruz der. Amaç vatanın menfaatidir, fakat bu amaç hiçbirinin kendi kavmiyet ve cinsiyetini kendi lisanını terk etmesini gerektirmez. Dolayısıyla Osmanlılık da dahil olduğu halde, cins ve kavmiyet esaslarına göre siyasi cemiyet kurulmasında hiçbir mahsur yoktur.134

Ohannes Varteks, (sosyalist-Ermeni-Erzurum), madem ki hakimiyeti milliye var, ve hakimiyeti milliye de hükümetin, milletin çoğunluğunun fikrine göre, ülkeyi temsil etmesidir. O halde bırakın ister hürriyetperver, ister anarşist, ister muhafazakar, ister sosyalist olsun zorlamayarak ötekini berikini ikna etmeye çalışabilsin. Varteks Efendi sözlerine şöyle devam etmiştir. “…Kavmiyet, cinsiyet

üzerine cemiyet yasağı, fesat tohumları taşıyor. Bu, ey Türk, Arap, Ermeni, Rum, Arnavut açıktan açığa ben Rum’um, ben Arap’ım demeniz yasaktır. Siz yeraltında çalışmalısınız demektir. Biliniz ki insanlarda hislerin en güçlüsü kavmiyet ve mezhep hissidir. ….milliyet hissini mümkün değil hiçbir zaman lağv edemezsiniz. Tarih bize umum milli hislerin Osmanlılığı istinadgah (dayanak) yaptığını gösteriyor. Siz kavmiyet, cinsiyet üzerine cemiyet kurmayı yasaklarsınız, Osmanlılığın direklerini çürük bir zemin üzerinde bırakmış olursunuz. Hatta Osmanlılık namına ben diyorum

133 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, s.439-440.} 134 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, s.440-441.}

ki, hiçbir zaman muvaffak olamayacaksınız, maddeyi bu şekilde bırakırsanız, bu memleket açısından, fesat olacaktır… hükümet bize irticacıların sayısı azdı şimdi bunlar çoğaldı diyor. Buna engel olmak için siyasi cemiyetleri yasaklamalıyız diyor. Halbuki şimdiye kadar eski rejimdeki siyasi cemiyetler, özellikler Ermeni cemiyetleri canlarıyla kanlarıyla fedakarlık ederek meşrutiyete vasıl oldular ve meşrutiyetin ilk gününde gizlilikten çıkıp kendilerinin aleni bir meşrutiyet cemiyeti olduklarını ilan ettiler… 11 aydır bu siyasi cemiyetler, hürriyetperver başka unsurlardan daha fazla muhafazakarların, irticacıların aleyhinde çalıştılar. O halde niçin, ne hakla meşrutiyetin bekası için bu cemiyetleri lağv ediyorsunuz?” diye sormuştur.135

Hristo Dalçef (Bulgar-Sosyalist-Siroz), dördüncü maddenin (kavim, ırk esasına dayalı cemiyet kurma) muhtelif unsurları birleştirmek ve daha fazla Osmanlılaştırmak için hükümet tarafından kabul ettirilmeye çalışıldığını belirtmektedir. Halbuki O’na göre şimdiye kadar dünyanın hiçbir yerinde şimdiye kadar kanunla birlik sağlanamamıştır. Tabiidir ki hükümet unsurlarının kavmiyetlerini, dillerini mahvetmek için bu maddeyi istemiyor. Çünkü bu imkansızdır. Maksadı ya memnuniyetle ya da cebir ile halkı Osmanlılaştırmaktır. “…Bu maddenin kabul ettirilmeye çalışılması ya aksam-ı muhtelifenin (aksam:

kısımlar, bölümler) lisanlarını ortadan kaldırmak ve onları Türkleştirmek, ya da arz ettiğim gibi, İttihad-ı Osmani yi husule getirmek (gerçekleştirmek) amacıyladır. Osmanlı ittihadı kanunla sağlanmaya çalışılıyor ve siyasi cemiyetler kurulması yasaklanıyor… tarih bize bir ülkede sosyal topluluğun bir dil, bir kavim, bir mezhepten meydana gelmesinin, o topluluğun bekası için kafi olmadığını gösteriyor. Cemahir-i Müttefika-ı Amerika (Amerika Birleşik Devletleri) İngiltere’nin müstemlekesi (sömürge, koloni) ve ikisinin de ahalisi aynı dili konuşuyor olmasına rağmen menfaatleri bir olmadığı için ondan ayrıldı. Veya İsviçre de Alman, İtalyan, Fransızlar olduğu, bunlar kavmiyetlerini unutmadığı ve kendi lisanlarını konuştukları halde menfaatleri bir olmadığı halde için Almanya’ya, Fransa’ya, İtalya’ya bağlanmayı düşünmüyorlar. Bizi de ittihada sevk edecek olan din ve lisan birliği değil, ortak menfaatler ve ahval-ı siyaset olacaktır. (ahval: haller, durumlar). Yalnız Osmanlı ülkesine oturan unsurları değil, hatta civar Balkan ülkelerin de oturan unsurların da menfaatleri müşterektir. Osmanlı ülkesinde birlik kuvvetlenirse,

135 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, ss.446-448.}

bu Balkanlardaki unsurlarında Osmanlı unsurlarıyla birleşmesine hizmet edecektir. Eğer kavmiyet, milliyet esaslarına göre cemiyet teşkilinden maksat, bunların Osmanlı birliğine, menfaatlerine aykırı hareketlerini men etmek ise bu zaten üçüncü maddeyle sağlanır. Aksi halde aleni cemiyetler men edilse de, gizli cemiyetlerin kurulması sağlanır. Dolayısıyla dördüncü madde menfaat yerine zarar ve unsurlar arasına soğukluk getirir.” 136

Pançoderef Efendi maddeyi “istibadatta ‘hürriyet’, ‘vatan’ kelimelerinin

yasaktı, meşrutiyette de ‘kavmiyet’, ‘cinsiyet’ kelimeleri yasaklanıyor” şeklinde

düşündüğünü belirtir.137 _{Hamparsum Muradyan ise bu tür cemiyetlerin terakki için}

çalışacağından emin olduğunu belirtmiştir. “Bunların men edilmesine itiraz

ediyorum” diyecektir.138

Pavli Karolidi (Rum- Bağımsız-İzmir), “…Hepimiz Osmanlıyız, aramızda

fark yoktur, menfaatlerimiz birdir. Rum, Ermeni, Arap cemiyetlerinin de amaçları Osmanlı unsurlarını birbirine bağlı kılmaktır. Bu bir menfaattir. Devlet- Aliyeyi önce Türk unsuru kurdu… Ama Devlet-i Aliye’nin Rum enkazı üzerine inşa edildiğine kim itiraz edebilir. Ermenilerin hizmetleri az mı?...Biz Avusturya devleti değiliz. Çünkü onun unsurları gevşekçe birbirine bağlıdır. Bu vatanı Türk unsuru teşkil etti, şimdi hep birlikte terakkisine çalışıyoruz. Hepimiz Osmanlıyız. …Osmanlılık sadece tek bir unsurdan meydana gelmiyor, terakkisi de diğer unsurlarla kaimdir.” Şeklinde

açıklaması ile cemiyetlerin Osmanlılığın gereklerinden olduğu yönündeki düşüncelerini ortaya koymaya çalışmıştır

Cemiyetler kanununda geçen dördüncü madde, iktidar ve muhalefetin bakışı arasındaki farkı ile, kavim esasına bağlı cemiyet teşkilinin ülkenin bütünlüğünü tehdit etmesi ve muhalefetinde tam tersi kavimlerin kendilerine sahip çıkmaları ile Osmanlılığın sağlanacağı düşüncesinde olmaları açısından ele alınmıştır.

Cemiyetleşme, Osmanlı Devleti mühim bir avantaj iken iktidar bu avantajın devlet aleyhine tedirginlik taratabilecek tarafını da göz ardı etmek istememiştir. Meclis gayrimüslim unsurların milletvekilleri sayesinde ırk ve mezhep meselelerinin kolaylıkla konuşulduğu bir yerdir. Bu durum muhalefet grubundaki gayrimüslim

136 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, s.448-449.} 137 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, s.449.} 138 _{MMZC, C:5, D:1, İS:1, s.451-452.}

milletvekillerinin, kuracakları cemiyetlerle de daha kolay ve daha çok milliyet meselelerini gündeme taşımaları ihtimalini doğurmaktadır.

3.3. II. MEŞRUTİYET DÖNEMİ’NDE KURULAN SİYASİ