Nazlıoğlu (1988) çevreyi en genel anlamda, insan ve diğer tüm canlı varlıkları ile birlikte doğanın ve doğadaki insan yapısı öğelerin bütünüdür diye tanımlamış ve insanın doğa ile ilişkisi, bu bütünlük içinde, sürekli bir değişim ve dönüşüm içinde devam etmekte olduğunu belirtmiştir.
Çevre kavramı, ilk bakışta açık ve yalın görünse de, incelendiğinde, aslında karmaşık bir yapıda olduğu ortaya çıkmaktadır. Genel bir tanımla çevre, insan faaliyetleri ve canlı varlıklar üzerinde, hemen ya da süre içinde dolaylı ya da dolaysız bir etkide bulunabilecek fiziksel, kimyasal, biyolojik ve toplumsal etmenlerin belirli bir zamandaki toplamıdır (Hamamcı ve Keleş, 1998).
Sanayi devrimi ile başlayan insanın teknik, teknolojik, üretim ve tüketim anlayışlarındaki gelişmelerle oluşan doğa ve doğa olaylarındaki ve kültürel çevredeki olumsuz yöndeki değişimler çevre sorunlarının ortaya çıkmasına ve dünya insan nüfusunun kontrol edilemeyen artışı ve gittikçe artan sanayileşme, çevre sorunlarının daha da çoğalmasına neden olmuştur. Toplumsal sorunların çözümü en azından gerekli ortamın hazırlanması, bireylerin istenilen doğrultuda yetiştirilmesi yönünden eğitimin işlevselliği kaçınılmazdır (Akçay, 2006). Çevre sorunlarının oluşumunda ve önlenmesinde bireye bir takım görev ve sorumluluklar yüklenmekte, bireylere gerekli çevre bilincinin kazandırılması gerekmektedir. Bu sorumlulukların tanınması ve çevreye uygulanmasında çevre eğitimi gerekli ve zorunlu olmaktadır (Erdoğan, 2007). Eğitim; bilimsel ve kültürel birikimi yeni kuşaklara aktardığı gibi doğal ve toplumsal çevreyi değiştirip geliştiren bir olgudur. Birinci işlevin ağırlıklı olduğu toplumlarda eğitim kurulu düzeni, toplumsal, ekonomik, doğal ve yapılı çevreyi değiştirip geliştirmekten çok buna uyum sağlamayı bireye öğretmaktedir. Bu anlamda eğitim var olanı, mevcut düzeni koruyucu ve bu anlamda tutucudur. İkinci işlevin yani toplumsal, doğal ve yapay çevreyi değiştirmek işlevinin ağırlık kazanması ise toplumdaki ekonomik ve toplumsal güçlerden birinin siyasal karar erkine egemen olmasına bağlıdır (Akçay, 2006).
Geniş anlamda çevre eğitimi; toplumun tüm kesimlerinde çevre bilincinin geliştirilmesi, çevreye duyarlı, kalıcı ve olumlu davranış değişikliklerinin kazandırılması ve doğal, tarihi, kültürel, sosyo-estetik değerlerin korunması, aktif olarak katılımın sağlanması ve sorunların çözümünde görev alarak insanların kendileri ile kültürel ve biyolojik çevreleri arasındaki karşılıklı ilişkileri ve etkileşimleri anlamalarına ve bunun korunmasına uygun davranışlar ve hünerler kazanmalarına yardım sürecidir. (Çevre Bakanlığı, 1997; Kulaksızoğlu, 1988:269).
Çevre sorunları insanoğlunun tutum ve davranışlarından kaynaklandığın düşüncesiyle bir eğitim sorunu olarak değerlendirilmektedir. Bireylere bilgi, beceri ve tutumlar eğitim yoluyla kazandırılır. Olumsuz davranışları değiştirmede ve istendik davranışlar kazandırmada, bireyin insan olarak kendisini tanıması ve geliştirmesini sağlamada, en önemli araç eğitimdir (Çelikkıran, 2000).
Çevre eğitimi doğal veya insanlar tarafından inşa edilen çevreler hakkında duyarlı ve bilgili bir vatandaşlık anlayışını geliştirmeyi hedefleyen disiplinler arası bir çalışma alanıdır. Hem bilişsel hem de duyuşsal alanlarda amaçları vardır. Bilişsel alandaki amaçları, kişileri daha çevre okur-yazarı (environmentally literate) olmaya yöneltirken, duyuşsal alandaki amaçları çevreye ve çevre sorunlarına karşı değer ve tutumları oluşturmaktadır (Tosunoğlu, 1987). Çevre konusunda duyarlılık ve bilgiler çevre problemlerini çözmek için gerekli zihinsel gelişimi oluşturacak ve yeni problemlerin ortaya çıkmasını da önleyecek şekilde geliştirilmelidir. Çevre eğitimi, bireylerde sorgulama, problem çözme, karar verme becerilerini geliştirmeyi amaçlamalıdır. (Mrazek, 1993; Mert, 2006).
Çevre eğitiminin amacı sadece çevre hakkında bilgilendirmek değil, çevreyi koruyup geliştirecek tutum ve davranışların kazanılmasını da sağlamaktır. Çevre eğitimi, biyo-fiziksel, sosyo-kültürel çevre ve onun problemleriyle ilgili bilgi sahibi olan ve problemleri çözmede nasıl bir katkısı olabileceğinin farkında olan ve bu problemleri çözmek için gerekli becerileri kazanmaya güdülenmiş bireyler yetiştirmeyi amaçlamaktadır (Mert, 2006). Çevre eğitimi, bir yandan ekolojik bilgileri aktarırken diğer yandan da bireylerde çevreye yönelik tutumlarının
gelişmesini ve bu tutumların davranışa dönüşmesini sağlamaktadır. Çevre eğitimi, öğrencilerin bilişsel, duyuşsal ve psiko-motor alanlarına hitap etmektedir. (Buhan, 2006).
Çevre eğitiminin kökleri, doğayı ve doğal kaynakları koruma eğitimine dayanmaktadır. Ancak, çevre hareketi doğayı koruma etkinliklerinden farklı olduğu gibi çevre eğitimi de, doğayı ve doğal kaynakları koruma eğitiminden farklıdır. Çevre eğitimi, toprak, su, orman gibi doğal kaynakları geliştirme ve korumaya ilave olarak biyosfer, biyomlar ve ekosistemleri içine alacak şekilde tüm çevreyi korumak ve iyileştirmek üzerine odaklanmıştır. Zamanla çevre eğitimi, dünya vatandaşlarını çevre hakkında bilgilendirmeden öteye gidip onları çevre yönetiminde becerileri olan gönüllü katılımcılar haline getirmeyi hedefleri arasına almıştır (Peyton ve diğer., 1995: 5, Akt: Erdoğan, 2007).
Çevre eğitimi; insanın biyolojik, fiziksel ve sosyal çevresi ile ilgili değerlerin, tutumların ve kavramların tanınması ve ayırt edilmesi olarak tanımlanmaktadır. Çevre eğitimi dünyanın karşı karşıya bulunduğu sorunlardan haberdar olan ve bu sorunların nasıl çözüleceğini bilen, ayrıca buna gönüllü bireyler yetiştirmeyi de amaçlamaktadır. Çevre eğitiminin esaslarını bilgilendirme, haberdar olma ve ilgilenme oluşturmaktadır (Doğan, 1997).
Çevre değerlerine saygılı bir toplum oluşturabilmek için öncelikle toplumu oluşturan bireylerin doğru bilgilere ulaşmalarını sağlamak ve verilecek eğitimi buna göre şekillendirmek gerekmektedir (Erol, 2005). Çevre sorunlarının çözümünde, çevrenin korunmasında yardımcı olması beklenen temel araç olan çevre eğitiminin çevreye karsı duyarlı ve gerekli beceri ve tutumları sergileyebilen bireyler yetiştirirken sahip olduğu bazı temel prensipler bulunmaktadır.
Bu prensipleri aşağıdaki gibi sıralanmıştır:
• Çevre için eğitim devamlı bir süreçtir, tüm yaşam boyu devam etmelidir. • Çevre için eğitim multidisiplinerdir; yani birçok bilim alanını kapsar.
• Çevre için eğitim çok işlemli bir eğitim türüdür. Tüm iletişim organlarından yararlanır.
• Çevre için eğitim mevcut çevre sorunları ile bu sorunların çözümü arasında fikir birliği sağlamayı amaçlar (Özer, 1993).
Çevre eğitiminde hedef kitleler; okul öncesi çocuklar, ilköğretim, ortaöğretim, yükseköğretim öğrencileri, ana-babalar, öğretmenler, teknik çevre personeli, hizmetiçi eğitim, halkın eğitimi ile yöneticilerin eğitimidir. Eğitim programları ise hedef kitleye göre değişmektedir (Nazlıoğlu, 1993; Kabaş, 2004; Armağan, 2006). Toplumun tüm kesimlerini çevre konusunda bilgilendirmek, bilinçlendirmek, olumlu ve kalıcı davranış değişiklikleri kazandırmak ve sorunların çözümünde fertlerin aktif katılımlarını sağlamak çevre eğitiminin temel hedefidir (Ak, 2008). Toplumumuzun büyük bir kısmında çevre bilincinin yeterince oluşmaması nedeniyledir ki çevre, ilgilenmeye değmeyen bir konu olarak algılanmaktadır. Bu boyutuyla çevre eğitiminde amaç, yeni bir insan tipini, ahlak anlayışını ve tüketim bilincini topluma kazandırmak, ihtiyacı kadar tüketen, gelecek nesillere karşı sorumluluk hisseden, çevre sorunlarına yönelik duyarlı ve bilinçli bir insan modeli yetiştirmektir (Çevre Bakanlığı, 1997).
Bireyde düşünce, davranış, değer yargısı, bilgi ve beceri geliştirme süreci olarak eğitimden; çevre sorunlarının çözümünde de bireyleri bilinçlendirme aracı olarak yararlanılabilirse de, bu verilecek eğitimin amaçlarına içeriğine ve özüne bağlıdır (Geray, 1992).
En doğru manada çevre eğitimi, büyük hızla değişen dünyaya karşılık verebilen kapsamlı ve sürekli bir eğitim teşkil etmelidir. Günümüz dünyasının temel sorunlarını kavratarak, toplumdaki manevi değerler doğrultusunda çevreyi koruma ve yaşamı iyileştirme konusunda üretken bir rol oynamak için gerekli beceri ve nitelikleri kazandırarak, bireyi hayata hazırlamalıdır. Çevre eğitimi; bireyi gerçek problemlerin çözüm sürecine katmalıdır (Yılmaz, 2006).
Çevre eğitimi, sağlık, kalkınma ve doğal hayatın korunması gibi toplumsal ve ekonomik çok çeşitli hedeflerin hayata geçirilmesi bakımından önem taşımaktadır. Çevrenin korunması ve kurtarılmasına ilişkin bilinç oluşmadan, söz konusu hedeflerin gerçekleştirilmesinde güçlüklerle karşılaşılmaktadır. Bu bilincin gerçekleştirilmesi, verilecek çevre eğitimiyle ve bu eğitimde öğrenilenlerin gündelik yaşama ilişkin problemlerin çözümüne uygulanabilmesiyle mümkün olabilir (Ayhan, 1999).
Armağan (2006) günümüzde çevre eğitimi konusunda ileri sürülen belli başlı üç yaklaşımı Geray (1995) den aktararak şu şekilde özetlemiştir;
a. Çevreye İlişkin Eğitim:
Çevreye ilişkin eğitim, önceleri kırların korunmasına ve kırsal kaynakların yönetimine duyulan ilgiden kaynaklanmıştır. Bu, teknolojinin çevrecilikle, liberal eğitim arasında bir alaşımını temsil etmektedir. Uygulamalı ekoloji ve çevre yönetimi konularına ilişkin giriş niteliğindeki bu tür bir eğitim, teknik merkezli anlayışa dayalı olduğu için yetersiz görülmüştür.
b. Çevre’den Eğitim
Bu eğitim yaklaşımı çevreye, eğitim için bir ortam olarak bakmakta, çevre merkezli çevrecilik anlayışı yanında “ütopyacı” bir yaklaşımı yansıtmaktadır. Çevreyle ilgili buluşlara dayalı bir eğitim yapılmasına imkân sağlamaya yarayan bu tür bir eğitim yaklaşımının olumlu yanı, çevreyi tanıma ve çevre duyarlılığını geliştirme bakımından uygun olmasıdır. Ancak, çevrenin toplumsal yapılanmasını çok fazla dikkate almaması bu yaklaşımın olumsuz tarafını teşkil etmektedir.
c. Çevre İçin Eğitim
Çevre için eğitim; bir bütün olarak, çevreye ve onunla ilgili problemlere karşı duyarlı ve ilgili, bireysel ve toplumsal olarak, günümüz problemlerinin çözümüne ve gelecektekilerin önlenmesine yönelik çalışmaları yapabilecek bilgi, tutum, davranış, güdü ve becerilere sahip bir dünya toplumu yaratma süreci olarak tanımlanabilir (Ayvaz, 1998; Atasoy ve Ertürk, 2008). Çevre için eğitim yöresel, bölgesel, ulusal ve
küresel sorunlardan haberdar olan, bu sorunlara duyarlılık ve ilgi ile yaklaşan, bu sorunların çözümü için gönüllü olarak çaba gösteren, ekolojik kültürü, çevre ahlâkı ve çevre bilinci düzeyi yüksek bireyler yetiştirmeyi amaçlamaktadır (Atasoy ve Ertürk, 2008).
1.11.1. Çevre Eğitiminin Amaçları
1994 yılında Devlet Planlama Teşkilatı [DPT] tarafından yayınlanan VII. Beş Yıllık Kalkınma Planı Çevre Özel İhtisas Komisyonu raporunda çevre eğitiminin amaçları şu şekilde sıralanmıştır:
• İnsan, etrafında gelişen çevre ve doğa olaylarına karşı daha hassas bir yaklaşım olanağını yaratacak ve çevredeki olayları duyu organları yolu ile algılayabilecek,
• Çevre araştırmaları yapabilmek için gerekli araştırma metotlarını öğrenip uygulayabilecek,
• Çevre bilimleri ile diğer disiplinler arasındaki dinamikleri ve kaçınılmaz bağlantıları inceleyip kavrayabilecek,
• Karar verme yeteneği gelişmiş, böylece çevre sorunlarını tanımlayıp çözümlemeyi gerçekleştirebilecek işlev ve becerileri kazanmış,
• Çevre ile ilgili olayları izleyip, kişinin ister yakınında ister uzağında meydana gelmiş olsun bu olaylarla bütünleşmesinin önemini hisseden,
• Yakın çevresinde ve kendi yaşam ortamında doğayı koruma felsefesini geliştirip tatbik edebilen,
• Sosyal yaşamında gerekli olan özellikleri (özgüven, sorumluluk, yaratıcılık, kendini diğerlerine anlatabilme, inandığını uygulayabilme gibi) gelişmiş, • Sahip olduğu değer yargılarının ne olduğunu bilen ve diğer kişilerin aynı
değer yargılarına sahip olmaması halinde doğan çelişkileri uzlaşma ile nasıl giderebileceğini bilen,
• Doğal çevrenin özelliklerini bozmadan hatta koruma ve geliştirme yapabilecek sosyal faaliyetler yaratabilen veya bunlara katılan bireylerin yetiştirilmesi amaçlanmıştır.
Kuzey Amerika Çevre Eğitimi Birliği (NAAEE) çevre eğitiminin amaçlarını şu şekilde sıralamıştır:
• Çevreye karşı hassasiyet, duyarlılık ve ilgi oluşturulması • Doğal sistemin isleyişi hakkında bilgilendirme
• Çevreye olumlu bakışı sağlayan değer yapısı ve önceliklerin oluşturulması • Çevreye aktif katılım ile katkıda bulunabilmek
• Çevre sorunlarını önleme ve çözmede deneyim sahibi olmak(Başal, Atasoy ve Doğan, 2001).
T.C. Çevre ve Orman Bakanlığı (2003), çevre eğitiminin temel hedeflerini şu şekilde sıralamıştır:
• Çevre eğitiminde öncelikle tabiat ve insan sevgisinin kazandırılması gerekmektedir. Çünkü çevreyi koruma ve geliştirmenin temelinde sevgi unsuru yatmaktadır.
• Doğal çevrenin özelliklerini bozmadan koruyan ve geliştiren bunlara aktif olarak katılan, bireylerin yetiştirilmesi sağlanmalıdır.
• Çevre eğitimi sadece bilgi aktarımı şeklinde değil uygulamaya da yönelik olmalıdır.
• Eğitim tüm kesimleri kapsayacak şekilde, belli bir plan ve program dâhilinde verilmelidir.
• Bireyleri karar alma süreçlerine katmayı hedefleyen bir eğitim politikası uygulanmalıdır.
• Çevre bilimleri ve diğer disiplinler arasındaki dinamik ilişkilerin geliştirilmesi sağlanmalıdır.
• Çevre ile ilgili olaylar karşısında sorumluluğunu bilen fertlerin yetiştirilmesi sağlanmalıdır.
• Çevre eğitimi, insanlarda kirletmeme bilincinin yerleştirilmesiyle sorunun kaynağında çözümlenmesini hedef almalıdır.
• İnsanların çeşitli nedenlerle tabiattan uzaklaşmaları, onda tabiata karşı bir hissizlik, sevgisizlik ve vurdumduymazlık meydana getirmiştir. Tabiatla iç içe ve uyum içerisinde yaşama özendirilmelidir.
• Çevre eğitiminin doğuştan başlayıp yaşam boyu devam eden bir süreç olduğu bilinmelidir.
• Çevre eğitimi doğayı bir kitap ya da bir laboratuar gibi gören ekolojik bir temele dayandırılmalıdır.
1.11.2. Çevre Eğitiminin Tarihsel Gelişimi
Çevre ve çevre eğitiminin dünyada ilk kez resmi olarak konuşulması, 5 Haziran 1972 tarihinde İsveç’in başkenti Stockholm’de yapılan Birleşmiş Milletler İnsan ve Çevresi Konferansı’na dayanmaktadır. Konferans Bildirgesine damgasını vuran “İnsanlık şimdiki ve gelecek nesiller için çevreyi korumak ve iyileştirmek
mecburiyetindedir.” sloganı çevreye karşı geliştirilmesi gereken duyarlılığa dikkat
çekmiştir (Ünal ve Dımışkı, 1999).
Birleşmiş Milletler sorunu önce bir bütün olarak ele almış ve Birleşmiş Milletler Çevre Programı (UNEP) adı altında bir kurum oluşturmuştur. UNEP, Stockholm Konferansı’nda belirlenen tavsiyelere uygun olarak 1975’te Uluslararası Çevre Eğitim Programı (IEEP)’nı uygulamaya koymuştur (Daştan, 1999). IEEP' nin düzenlediği bölgesel konferans ve seminerlerin ardından UNESCO–UNEP işbirliğiyle dünyada ilki olmak üzere 14-26 Ekim 1977 tarihinde bakanlar seviyesinde Hükümetlerarası Çevre Eğitim Konferansı Tiflis' de toplanmıştır (Ünal ve Dımışkı, 1999; Ak, 2008).
1987 yılında Birleşmiş Milletler Dünya Çevre ve Kalkınma Komisyonu tarafından hazırlanan “Ortak geleceğimiz Raporu” sürdürülebilir kalkınma çabalarına yeni bir yaklaşım getirmiştir. Rapor işaret ettiği birçok konunun yanı sıra, küresel düzeyde çevre ve ekonomik kalkınma politikalarının bütünleşmesini sağlamak için uluslararası işbirliğinin önemini vurgulamıştır (Akbaş, 2007).
Tiflis Konferansından on yıl sonra UNESCO ve UNEP işbirliğiyle Moskova’ da gerçekleştirilen Uluslararası Çevre Eğitim ve Yetiştirme Kongresinde Tiflis Konferansından sonra kaydedilen ilerleme ve gelişmeler, 1990’ larda yürütülecek çevre eğitiminde uluslararası stratejilerin saptanması, çevre eğitimi verebilecek öğretmenlerin yetiştirilmesi gibi konular üzerinde durulmuştur (Ak, 2008).
1992 yılında Brezilya’nın Rio de Janerio kentinde toplanan Birleşmiş Milletler Çevre Kalkınma Konferansı, diğer adıyla “Rio Dünya Çevre Zirvesi”nde tüm ülkede sürdürülebilir ve çevre uyumlu ekonomik kalkınmayı geliştirmek üzere yürütülen ulusal ve uluslar arası çalışmalar kapsamında, çevre bozulmasının durdurulması ve geri çevrilmesi amacıyla strateji ve önlemlerin hazırlanmasına çalışılmıştır. Bu konferans eğitime sürdürülebilir kalkınma boyutu getirmekle görevlendirilmiştir (Ünal ve Dımışkı, 1999; Polat, 1999; Akbaş, 2007).
1997 yılında, Birleşmiş Milletler Sürdürülebilir Kalkınma Komisyonunun çalışma programının uygulanmasına katkıda bulunmak amacıyla Selanik'te, Uluslararası Çevre ve Toplum Konferansı: Sürdürülebilirlik İçin Eğitim ve Toplum Bilinci başlıklı bir konferans düzenlenmiştir. Sonuç Bildirgesinin eğitimle ilgili maddeleri arasında Tiflis Bildirgesinin tümüyle hala geçerli olduğu belirtilmiş ve sürdürülebilir kalkınma konusunda eğitimde yapılması gereken düzenlemeler için esaslar oluşturulmuştur (Ünal ve Dımışkı, 1999).
1.11.3. Tiflis Bildirgesi
1977 yılında Tiflis’te UNESCO tarafından 66 üye ülkenin katılımıyla gerçekleştirilen ilk uluslar arası çevre eğitimi konferansı verilmiştir. Tiflis’te yapılan bakanlar seviyesinde hükümetler arası bu konferansta çevre eğitimi konusunda işbirliğinin gerekliliğine işaret edilmiş ve Birleşmiş Milletlerin çevreye ilişkin girişimlerinin tüm ulusları kapsayacak şekilde genişletilmesi kabul edilmiş, bu arada çevre eğitiminin amaçları belirlenmiştir.
Günümüzde uygulamalarda yer alan farklı çevre eğitim programları arasında en gelişmiş olanlar Tiflis Bildirgesinin hedef, amaç ve esasları doğrultusunda geliştirilenlerdir.
Ak (2008) tarafından aktarılan, Tiflis Bildirgesi'ne göre çevre eğitiminin hedef, amaç ve esasları şu şekilde gruplandırmıştır:
Çevre Eğitiminin Hedefleri:
• Kentsel ve kırsal kesimdeki ekonomik, sosyal, politik ve ekolojik olaylar arasındaki ilişki kurma bilincini ve duyarlılığını geliştirmek;
• Çevreyi korumak ve iyileştirmek için bireylerin gerekli bilgiyi, değer yargılarını, tutum, sorumluluk ve becerileri kazanmaları yolunda imkân sağlamak;
• Bireylerde ve bütün olarak toplumda, çevreye dönük yeni davranış biçimi yaratmak.
Çevre Eğitiminin Amaçları (Sınıflandırılmış, genel):
BİLİNÇ: Bireylerin ve toplumların, tüm çevre ve sorunları hakkında bilinç ve duyarlılık kazanmasını sağlamak;
BİLGİ: Bireylerin ve toplumların çevre ve sorunları hakkında temel bilgi ve deneyim sahibi olmalarını sağlamak;
TUTUM: Bireylerin ve toplumların çevre için belli değer yargılarını ve duyarlığını, çevreyi koruma ve iyileştirme yönünde etkin katılım isteğini kazanmalarını sağlamak;
BECERİ: Bireylerin ve toplumların çevresel sorunları tanımlamaları ve çözümlemeleri için beceri kazanmalarını sağlamak;
KATILIM: Bireylere ve toplumlara çevre sorunlarına çözüm getirme çalışmalarında her seviyede aktif olarak katılma olanağı sağlamak.
Çevre Eğitiminin Esasları: Çevre Eğitimi;
• Çevreyi doğal ve yapay; teknolojik ve sosyal (ekonomik, politik, kültürel, tarihi, ahlaki ve estetik) öğelerden oluşmuş bir bütün olarak ele almalıdır; • Okulöncesi eğitimden başlayıp tüm örgün ve yaygın eğitim aşamalarında,
ömür boyu süren bir eğitim olmalıdır;
• Her disiplinden ilgili kısımları, dengeli ve bütünleştirici bir şekilde bir araya getiren disiplinler arası bir yaklaşımla yürütmelidir;
• Öğrencilerin değişik coğrafi bölgelerdeki çevre şartları hakkında öngörü sahibi olmaları için temel çevre sorunlarını yerel, ulusal, bölgesel ve uluslararası açılardan ele almalıdır;
• Mevcut ve potansiyel çevre şartlarının üzerinde dururken tarihsel ve kültürel boyutu da göz önünde tutmalıdır;
• Çevre sorunlarına karşı önlem almak ve çözüm getirmek için yerel, ulusal ve uluslar arası işbirliğinin değerini ve gerekliliğini öne çıkarmalıdır; • Kalkınma ve büyüme için yapılan planlarda çevre boyutunu göz önünde
tutmalıdır;
• Öğrencilerin, öğrenme yaşantılarının planlanmasında rol sahibi olmalarını sağlamalı, karar almaları ve aldıkları kararın sonuçlarını kabul etmeleri için fırsat tanımalıdır;
• Çevre duyarlılığı, bilgisi, problem çözme becerisi ve değer yargılarının biçimlendirilmesi her yaş grubuna hitap edecek şekilde verilmeli; erken yaşlarda öğrenicilerin kendi toplumlarına yönelik çevre duyarlılığı üzerinde özellikle durmalıdır;
• Öğrencilerin, çevre sorunlarının gerçek nedenlerini kendilerinin bulmasına yardımcı olmalıdır;
• Çevre sorunlarının karmaşıklığını ve bu yüzden de eleştirel düşüncenin ve problem çözme becerisinin gereğini vurgulamalıdır;
• Uygulamalı etkinlik ve ilk elden deneyimlerin üzerinde özellikle durarak, çevre hakkında çevreden öğrenmek/öğretmek için değişik öğrenme ortamlarından ve eğitim yaklaşımlarından faydalanmalıdır.
1.11.4. Türkiye’ de Çevre Eğitimi
Cumhuriyetin kurulduğu yıllarda savaş döneminin yarattığı sağlık ve imar sorunları, 1924’te Köy Kanunu, 1930’da da Belediye Kanunu ve Umumi Hıfzısıhha Kanunu’nun çıkmasına neden olmuştur. Köy Kanunu’nda çevre sağlığı ile ilgili görevler çevre duyarlığını geliştirme çalışmaları olarak ele alınmıştır. Belediye Kanunu ile çevre sağlığı ve denetimi belediyecilere verilmiştir (Bozkurt ve diğer., 2006).
1994 yılında hazırlanan Çevre başlıklı Yedinci Beş Yıllık Kalkınma Planı Özel İhtisas Komisyonu Raporu Türkiye’de kamuoyunun çevreye ilişkin uygun bilgi, beceri, tutum ve davranışları sergileyebilmesi için örgün ve yaygın eğitim kapsamında nelerin yapılması gerektiğine ilişkin planlamalar içermektedir (Devlet Planlama Teşkilatı [DPT], 1994).
14 Ekim 1999’da Çevre Bakanlığı ile Milli Eğitim Bakanlığı arasında imzalanan “Çevre eğitimi konularında yapılacak çalışmalara ilişkin işbirliği” protokolü de okul öncesi ve ilköğretim kurumlarına yönelik olarak çevrenin korunması, kirliliğin önlenmesi, olumlu tüketim alışkanlıklarının kazandırılması, değerlendirilebilir katı atıkların kaynağında ayrı toplanması ve geri kazanım konularında uygulamalı çevre eğitimini belirlenecek okullarda hayata geçirme yönünde atılan bir adımdır (Çevre Bakanlığı, 1999). Protokol gereğince;
1. Okul öncesi ve ilköğretim çağındaki çocuklarda çevre bilincinin geliştirilmesi amacıyla uygulamalı çevre eğitimine önem verilmesi,
2. Ortaöğretim kurumlarında öğretmen ve öğrencilerde çevre bilincinin geliştirilmesi için çevre eğitimine yer verilmesi,
3. Ortaöğretim kurumlarında Milli Eğitim Bakanlığınca uygun görülen