Akşamın dibinde bekleyen bir yalnızlık, bir iç çekiş, ölümle yaşam arasında o ince çizgi...
Bak kar dindi, güneş açtı.
İstanbul günlük telaşın içinde.
Ve sen ayrılalı bir yıl oldu bugün!
Bilmem Cunda adasında kış nasıl geçiyor? Kıyıdaki balıkçı lokantaları dolu mu? Deniz, güneşin batışı, ilkyaz gibi görkemli mi?
Seni yağmurlu bir İstanbul öğlesinde, Fatih Camii avlusundan Ayvalık’a gönderirken yağmur yağıyordu.
Bir yıl içinde değişen bir şey yok sevgili Türkel Minibaş...
Geçen yaz yine bildiğin gibi geçti...
Homeros’un “Işık sahili”, Ören Festivali, Kaz Dağları etekleri, zeytin ağaçları, çokuluslu altın avcıları...
Deniz Kavukçuoğlu, Turan Günay ve ben bir akşamüstü, Ören’de çay bahçesinde seni ve Türkan Saylan’ı anmıştık.
Fırtınalı bir yazgıdan, sevgiden, aşktan söz etmiştik uzun uzun...
Gözlerinin rengini, yüreğinin aklığını, çabalarını, o çok sevdiğin çocukları anlatmıştık.
Akşam, gün Behramkale’nin üzerinden kızıl bir ateş topu gibi Ege’nin sularına gömülürken, Tarık Akan ve Rutkay Aziz’le senin kulaklarını çınlatmıştık.
Birsel, eşi Cano’nun boynuna sarılıp ağlamıştı.
Halil, Işık, Murat, Şefik ve öteki dostlarla suskun ormanları dolaşmış, yarasaların mağaralarının nasıl yok edildiğini;
dağlarımızın, ovalarımızın birilerine hangi amaçla peşkeş çekildiğini konuşmuştuk uzun uzun...
***
Giuseppe Ungaretti’nin Cevat Çapan’ın çevirdiği bir şiiri geldi aklıma şu anda...
“Güneş kapıp götürüyor şehri Artık göremiyoruz
Mezarlıklar bile daha fazla direnemiyorlar”
Güneş, yıldızlar ve ay kapıp götürdü seni tam bir yıl önce sevgili Türkel...
Denize özgü o yalnızlıklar, içindeki çocuksu tutku, durup dinlenmeden katıldığın toplantılar...
Yaşamını adadığın Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği...
Bir temmuz sabahında yine Ören’de Rutkay Aziz’le birlikte, Çamlık’taki Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği kampına gitmiş, kızlı erkekli öğrencilerle sohbet etmiştik.
Kimi Diyarbakır’dan kimi Ankara’dan, kimi Edirne’den, Batman’dan, İzmir’den yüz üniversiteli gençle seni ve
Türkan Saylan’ı anmıştık.
Kampı Burhaniye Belediye Başkanı Fikret Akova kurmuştu...
Aydınlık yüzlü gençlerdi onlar!
Güzelliğin ve sevginin bağlarıyla örülmüştü hepsi de.
Ben dün sabah yazı masamın başına oturup seninle katıldığım toplantıları anımsadım...
Cumhuriyet Kitapları’ndan çıkan “Bu kez düşmanın adı: Terör” kitabının sayfalarını karıştırdım.
Bir yazın dikkatimi çekti:
“Irak bahaneli savaşa hayır!”
Ne denli doğru bir saptama yapmışsın...
Büyük Ortadoğu Projesi’ni, ABD emperyalizmini ne güzel anlatmışsın!
***
Medyamızın yalaka takımı, kapitalizmin küreselleşmesi gezegenimizi cennete dönüştürecektir diye yazılar yazanlar tarihsel zaman ölçeğinin farkında bile değillerdi.
O cennetin kapısından yoksullar değil varsıllar girecekti!
Senin dediğin çıktı Türkel!
Bak TEKEL işçileri AKP iktidarını sarsıyorlar, CHP’nin, MHP’nin yapamadığı muhalefeti emekçiler yapıyor!
İşçinin örgütlü sendikal gücü Başbakan Erdoğan’ı çileden çıkarıyor...
Yıllar bildiğin gibi, bir ırmak gibi akıp gidiyor Türkel...
Gündoğumları, utkular, renkler...
Bunlar bizim için hep yaşam sevinciydi en acılı ve hüzünlü olduğumuz günlerde...
Dokunduğumuz şey yaşamdı!
Engin bir sessizlik içinde yeşeren çiçekler, o aydınlık günler, çocukken dinlediğimiz masallar.
Işığın ve bilginin tutsaklığında, yitip giden yıldızlar.
***
Bir kara mum gibi yanan yüreğimizde, senin çocukların çalıyor kapıları.
TEKEL işçileri Ankara’nın ayazında açlık grevinde.
Başını kaldırıp bir bak istersen!
Bir bak, yağmuru, soğuğu göreceksin...
Direnci, umudu, sevgiyi ve aşkı!..
Hikmet ÇETİNKAYA
hikmet.cetinkaya@ cumhuriyet. com.tr
