4.3. Yerleşim Özellikleri
Barınmak, ya da belirli bir faaliyeti sürdürmek amacıyla bir saha üzerine inşa edilmiş bir veya birden fazla sayıda meskenden (konuttan) oluşan kümeye “yerleşme” denir (Özçağlar, 1997a, s: 1). İnsanların yerleştikleri sahalar modern devrin bütün teknik ilerlemelerine rağmen hâlâ sınırlıdır ve yeryüzünün ancak belirli bir parçasını meydana getirmektedir. Bununla beraber, sınırlar kesin değildir ve yalnız fiziki faktörlere değil, devamlı olarak değişen iktisadi koşullara da bağlıdırlar (Denker, 1977, s: 15).
Bir yerleşim düzeninin genel karakteristiğini belirleyen iki temel etken söz konusudur. Coğrafi çevre ve ekonomik faktörler. Coğrafi çevreyi oluşturan fiziki ve beşeri ortam ile ekonomi faktörü, yerleşilen alanı, yerleşmelerin dokusal şekil özelliğini, sürekliliğini, konut tipini, mimarisini ve yapı malzemesini ve bütünüyle yerleşme düzenini belirler. Ancak bu çok boyutlu etkenler dikkate alınarak yerleşim birimlerinin kuruluş ve gelişmesi değerlendirilebilir. Günümüzde bir yerleşim birimine dinamizm kazandıran veya kaybettiren etkenlerin başında o yerleşmenin ekonomik nitelikleri gelmektedir.
Pütürge’de geçmişten günümüze, tarım dışı ekonomik faaliyet kollarının çok fazla gelişip çeşitlendiği söylenemez. Kuşkusuz bu durumda belirleyici olan faktör coğrafi ortam şartlarıdır. Araştırma alanının engebeli, yüksek topografyası, ekonomik faaliyetler açısından tek düzeliğe yol açmıştır. Bu şartlar altında biçimlenen beşeri ortam, yerleşmelerde geleneksel yapının, büyük ölçüde günümüze kadar çok fazla değişmeden ulaşmasına yol açmıştır.
Pütürge yerleşmeleri büyük ölçüde kırsal niteliktedir. Günümüzde, belediye teşkilatına sahip olan tüm yerleşmeleri “şehir” olarak adlandırma eğilimi mevcuttur. Kuşkusuz, bu bakış açısı idari bir yaklaşımın sonucudur. Örneğin TUİK gibi bazı resmi kuruluşlar, yerleşmeleri idari yapılarına göre tasnif etmektedir. Oysa coğrafi bir yaklaşımla yerleşmelerin sınıflandırılmasında, nüfus kriterinin yanı sıra, ekonomik faaliyet türleri ve yerleşmelerin fonksiyonel özellikleri belirleyicidir. Kırsal yerleşmelerin en bariz özelliği, gösterilebilecek bazı marjinal örnekler haricinde, tarımın birincil ekonomik faaliyet olmasıdır. Dolayısıyla yerleşmenin niteliği açısından ekonomik faaliyet kriterine göre şehirler çok genel olarak; “tarımsal faaliyetlerin yapılmadığı yerleşmeler” olarak tanımlanabilir. Özçağlar’a göre, bünyesinde barındırdığı insanların hemen hemen bütün ihtiyaçlarını başka yerleşmelere muhtaç
olmadan yerinde karşılayabilecek fonksiyonlara haiz olan, alt ve üst yapı bakımından fazlaca eksiği olmayan, 20.000’in üzerinde nüfusu bulunan belediye örgütlü yerleşmelere “şehir” denir (Özçağlar, 1997a, s: 9). Bu bağlamda, nüfus ve fonksiyonel kriterlere göre, araştırma alanında herhangi bir şehir yerleşmesi bulunmamaktadır. İşlevsel bir yaklaşımla, Pütürge Kasabasını “küçük kasaba yerleşmesi”, “idari bir merkez”, “belediye örgütlü bir yerleşme” birimi olduğunu hatırlatmak yerinde olacaktır. Tarihi süreç içerisinde Türkiye kırları çok çeşitli etkenlerle, çok çeşitli yerleşim birimleri üretmiştir. Bu yerleşim birimleri, münhasır bazı farklılıklar taşımakla birlikte, genel olarak ortak niteliklere sahiptir. Bu nedenle bazı kırsal yerleşim türlerini bir diğerinden ayırt etmek oldukça güçleşir ve çeşitli kavram kargaşaları ortaya çıkar. Özellikle coğrafyacılar, arazi araştırmaları ve gözlemlerle, yerleşmelere ilişkin çeşitli tanımlar geliştirmişlerdir. Ancak, tanımlanan bazı kırsal ünitelerin yerden yere değişen bazı özellikleri, genel kabul gören tanımların ortaya konulmasına engel olmuştur. Bu nedenle özellikle bazı köyaltı yerleşim alanları tanımlanırken, genel bir çerçeveden hareket etmek yanıltıcı sonuçlar verebilmektedir. Sonuç olarak kırsal yerleşmeler; ekonomik faaliyet olarak tarımsal karakterli üretime sahip olduklarından, bir kırsal yerleşim birimi, farklı tanımlanan bir başka yerleşim birimden çok bariz farklılıklarla ayırt edilememektedir. Bu nedenle bu tür yerleşme türlerindeki ayrım, daha çok coğrafi mekân özellikleri ile beşeri özelliklerde görülen bazı farklılıklara dayanılarak yapılmaktadır. Buna göre Pütürge yerleşmeleri; kasaba, köy, mahalle, yayla, kom ve bağ evlerinden oluşmaktadır.
İklimin bir yerleşmeye elverişli olduğu yerlerde, yüzey şekillerinin farklı etkileri gözlenebilmektedir. Bu durum özellikle dağlarda görülür. Dağlarda iklimden çok relief şekli bir engel meydana getirmektedir. Dağlar, ister ovalarda yükselmiş olsun, ister platoların üzerinde yer alsın, dağlık saha yerleşmeleri, daima genişçe vadilere sokulacaklardır. Buna dayanarak yerleşmeler genişçe veya dar şeritler halinde bir dağılış gösterirler. Genellikle vadi tabanlarından kaçınılmaktadır. Çoğunlukla taraçalar veya küçük birikinti konileri tercih edilmektedir. Yüksek düzlükler, yaylalar veya platolar bulundukları farklı iklimlere göre farklı etkilere sahiptirler. Yükselti ile elverişsiz iklim koşullarının meydana geldiği orta kuşakta, yükseldikçe iskânda bir azalma görülmektedir (Denker, 1977, s: 27, 28).
Araştırma alanında yerleşmeler, yaklaşık 705 m. ile 1700 m arasında dağılış gösterir. Çeşitli yükselti basamaklarında kurulmuş olan Pütürge yerleşmeleri için
söylenebilecek en genel özellik, yerleşmelerin araziye büyük ve küçük kümeler halinde yaygın bir dağılış göstermesidir. Köy ve köyaltı yerleşmeleri, dağınık ve küçük ünitelere ayrılmış, adeta atomize olmuş durumdadır. Bu yerleşim yapısının oluşumunda, daha önce belirtilen tarihsel nedenler olduğu gibi, esas olarak akarsu vadileri, platolar ve yüksek dağlık alanlardan oluşan relief etkilidir.
Araştırma alanında arazinin daha fazla eğimlendiği yüksek alanlar, erozyonun şiddetlenmesine ve karasallığa bağlı olarak, tarımsal faaliyetler bakımından çeşitli olumsuzluklar taşımaktadır. Bu durum, yüksek kesimlerde yerleşmelerin seyrekleşmesine yol açan önemli bir faktördür. Ayrıca heyelan riskli alanlar, yerleşmeler için güncel bir tehlike oluşturmaktadır. Dolayısıyla yükselti, eğim ve yapı özellikleri yerleşme niteliğini belirleyen bir faktör olarak öne çıkmaktadır. Relief pek çok yerde yerleşme ünitesini sınırladığı ve gelişmesini engellediği gibi, başka bir alanda yerleşmeye olanak tanımaktadır. Dolayısıyla bir yerleşmenin kasaba, köy ya da köyaltı iskân birimi olması önemli ölçüde topografya tarafından belirlenmektedir.
GB-KD doğrultulu ve yükseltisi 2000 m.yi aşan sıradağların yüksek kesimlerinde ve yamaçlarında yer alan platolar ile pek çok yerde dağlık sahaları derince parçalayan akarsular, yerleşim alanının yayılışı ve biçimlenişinde önemli rol oynamaktadır. Pütürge yerleşmeleri, üst zonlarda, yüksek düzlüklerin (DI-DII) yamaçlarında ve vadi içlerinde yayılış göstermektedir. Alçak sahalarda ise plato (DIII- DIV) yerleşmeleri yaygındır.
Yüksek düzlüklerde, taban suyundan ve derin vadilerde akış gösteren akarsulardan yeterince yararlanılamaması, yamaç kaynaklarının kullanımını zorunlu kılmıştır. Dolayısıyla yüksek zonlarda yer alan yerleşmeler daha çok palto yamaçlarında kurulmuştur.
Araştırma alanında yerleşmelerin yoğunlaştığı en önemli jeomorfolojik birim vadi yamaçlarıdır. Pütürge köy yerleşmelerinin 34’ü vadi içlerinde yer almaktadır. Ayrıca pek çok köyün tarımsal arazisi vadilerde yoğunlaşmaktadır. Bu durum, yerleşmelerle su kaynakları/tarımsal alan ilişkisine işaret etmektedir. Şiro Çayı’nın kuzey kollarını oluşturan Mezra Dere, Hollan Dere, Köribo Deresi, Kolan Dere ile Şiro Çayı’na güneyden kavuşan Kale Dere, Babik Çayı, İmrun Dere ve Taliş Çayı vadilerine çok sayıda köy ve mahalle yerleşmesi kurulmuştur. Güneyde Tahta Çayı ve Büyük Çay vadilerinde çok sayıda köy ve mahalle yerleşmesi bulunmaktadır. Kaman Çayı ve Esper Dere vadilerinde ise yerleşmeler paleoheyelan sahalarında yayılış göstermektedir. Doğal
olarak vadi yerleşmeleri, akarsuyun uzanış yönüne bağlı olarak, dikey ya da yatay yönlü uzanışlar göstermektedir.
DAFZ’ın oluşturduğu Şiro depresyonunun kuzey ve güney yamaçları asimetrik yapıdadır. Eğimli kuzey sahalarda bulunan yerleşmeler, ekilebilir tarımsal arazilerin dar alanlı olması nedeniyle daha çok hayvancılığa yönelmiş, bu nedenle yüksekte bulunan otlak alanlara yakın olmak amacıyla 1700 m.lere kadar yerleşilmiştir. Ancak plato alanlarının daha geniş yer kapladığı güney kesimde yer alan yerleşmeler, daha çok 1500 m.den alçak sahalarda yoğunlaşmıştır.
Orman arazisi özellikle ilçenin güney kesiminde yerleşmeyi sınırlayan bir faktör olarak dikkati çekmektedir. Ayrıca akarsuların seyrekleştiği, karstik yapılı Giripiran Dağı ile Ulubaba, Meydan ve Kira Dağlarının, faylanmalarla âni diklikler oluşan kuzey kesiminde, yerleşmeler seyrekleşmektedir.
Sonuç olarak; Pütürge yerleşme üniteleri, arazide çok parçalı bir dağılış göstermektedir. Topografya şartları nedeniyle, tarım topraklarının çok parçalı ve dağınık olması sonucunda, yerleşim birimleri çok üniteli bir görünüm kazanmıştır. Araştırma alanında yerleşmeye elverişli neredeyse tüm alanlar, yerleşim için kullanılmıştır. Genel itibarıyle Pütürge yerleşmeleri, doğal ortam şartlarına bağlı olarak, son derece rasyonel bir dağılım göstermektedir. İlçe yerleşmelerinin pek çoğunun, doğal etkenler nedeniyle çok fazla nüfuslanma imkânı yoktur. Dolayısıyla yerleşme dokusunu ve büyüklüğünü tayin eden temel unsur fiziki coğrafya özellikleridir.
4.4. Kır Yerleşme Şekilleri ve Dağılışları
Pütürge’de, kısa mesafelerde birbirinden farklılık gösteren çok çeşitli kırsal yerleşim ünitelerine rastlamak mümkündür. Araştırma alanında daimi ve geçici kır yerleşmeleri bulunmaktadır. Köy ve mahalle yerleşmeleri ilçenin daimi iskân ünitelerini oluşturur. Köy ve mahalleler, yıl boyunca nüfus barındırmaktadır. Yayla, kom ve bağevleri yerleşmeleri ise geçici iskân ünitelerini oluşturmaktadır. Geçici yerleşmeler, yılın belli bir dönemi kullanılan ve yerleşimcileri, kasaba, köy ve mahalle ahalisinden oluşan iskân üniteleridir.
Pütürge’de 64 adet köy yerleşmesi bulunmaktadır. Köy yerleşmeleri çok çeşitli yükselti basamaklarında ve jeomorfolojik ünitelerde dağılış göstermektedir. İlçe nüfusunun büyük bir bölümünü köy nüfusu oluşturmaktadır. İlçenin en kalabalık nüfusa sahip Tepehan ve Nohutlu köyleri “belediye teşkilatına sahip köy yerleşmeleri”dir.
Araştırma alanında 152 adet yerleşmeyle en yaygın görülen yerleşim birimini mahalleler oluşturur. Bu yerleşmeler, engebeli yüksek arazide daha fazla yoğunlaşmaktadır. Yüksek zonlarda kurulu mahalle yerleşmelerinde, hayvancılık en önemli ekonomik faaliyettir. Mahalleler, bağlı bulundukları köylerle, çoğunlukla benzer tarımsal üretimlere sahiptir. Mahallelerin köy ile sosyal ilişki düzeyini, köye olan mesafeleri ve akrabalık ilişkileri belirlemektedir.
Yayla ve kom yerleşmeleri önceki yıllara göre daha az ilgi görmektedir. 1600 m.den daha yüksek sahalarda yoğunlaşan bu tür yerleşmeler, hayvancılık faaliyet türünün biçimlendirdiği, geleneksel bir yerleşme türüdür. Yayla ve kom yerleşmeleri, yaz aylarında hayvancılık faaliyeti için kullanılmaktadır. İlçe halkı, geçici olarak yerleştikleri bu faaliyet alanlarını, “yayla” ya da “kom” yerine, çoğunlukla “çayır” olarak adlandırırlar. Araştırma alanında görülen bir diğer geçici yerleşim türü ise “bağ evleri”dir. Bağevlerine, bağcılık faaliyetinin gerektirdiği dönemlerde yerleşilmektedir. Bağevlerinde kalış süresi, yayla ve komlara göre oldukça kısa sürelidir.
4.4.1. Daimi Kır Yerleşmeleri
4.4.1.1. Köyler
1924 yılı köy kanununa göre, cami, mektep, otlak, yaylak, baltalık gibi orta malları bulunan ve toplu veya dağınık evlerde oturan insanlar bağ ve bahçe ve tarlalarıyla birlikte bir köy teşkil ederler. Köyler, Anadolu’da, yüzyıllar öncesinden yakın geçmişe kadar, en çok nüfusu barındıran iskân ünitesidir. Günümüzde kasaba, ilçe, kent düzeyinde pek çok iskân ünitesinin çekirdeği yine köylerdir.
Osmanlı döneminde bir yerin kasaba sayılması için 150-200 vergi mükellefine sahip olması gerekirdi (Faroqhi, 2006, s: 103-104). Buna göre, 16. yy verileri dikkate alındığında (Yinanç, Elibüyük, 1983, s: 365-397), Şüre’de, 150-200 vergi mükellefine sahip herhangi bir yerleşme bulunmadığından, kasaba yerleşmesinden söz edilemez. Buna göre Şüre’de mevcut olan yerleşmeler, köy ve köyaltı iskân birimlerinden oluşmaktadır.
Günümüze kadar, idari ve toplumsal nedenlerle, Pütürge’nin köy sayılarında çeşitli değişmeler görülmüştür. 1519 yılında Şüre’de köy sayısı 32, 1524 yılında 34, 1530 yılında 36, 1547 yılında 39 ve 1560 yılında 47’dir (Taştemir, 1999, s: 66 - Şen, 2010, s: 9-16 - Yinanç, Elibüyük, 1983 s: 365-397), (Tablo 4.4). 1892-1893 Salnamesine göre; Kâhta Kazası’na bağlı Şüre Nahiyesi’nin 21 köyü bulunmaktadır
(Arslan, 2009, s: 33-34). 1892’de idari yapısı değişerek kaza yapılan Pütürge’ye, Gerger Nahiyesi’nin bağlanması ile köy sayısı 65’e ulaşmıştır (Işık, 1998, s: 299-301) (Tablo 4.5). Bu idari şekilleniş 20 yy’ın 2. yarısına kadar uzanmıştır.
Tablo 4.4: 16 yy Şüre İli Nahiyesi’nde Bazı Yıllara Ait Köy Sayısı
Yıllar Köy Sayısı
1519 32
1524 34
1530 36
1547 39
1560 47
Kaynak: (Taştemir, 1999, s: 66), (Şen, 2010, s: 9-16), (Yinanç-Elibüyük, 1983, s:365-397)
Tablo 4.5: Şüre İli Nahiyesi/Pütürge’ye Bağlı Köyler (1530, 1560, 1894-1895)
1530 1560 1894-1895
Alevi Tahniç Agvan (Ogan) Pahak Paz Behramlı
Alem-Beriz Terbeto-yi Ermeniyan Alevi (Şekerlü) Pispisi Pazarcık Marvato
Avgan Titrin Arhodça (Argoça) Sakız Ağvan Tillo
Bagırga Tobni Bademlüce Senkes Zahmana Hüsükan
Bas Zarato Bağırğa Seyrek Beküler Parçikan
Batanos Zahmano Bazarcık Tahnic Keferdiz Ersele
Bazarcık Bazük (Babik) Tamlu Alihan Şekeran
Burç Burc Taraksu Babik Haraba
Cenderlü Cenderlu Terbetu Mezrea Zarato
Çörmük Çelebi Pınar Titrin Aliçeri Körhane
Damlı Çürmek (Çermik) Titus Pispisi Halleberik
Erselü Elimezre Tumuti Titrin Maraso süfla
Genanoş Erselü (Ersele) Yenice Körme Maraso ulya
Hars Esperge Zahmanu Alkasuşağı Hüsükuşağı
Hors Güran Zeratu Başmezraa Zankiran
İmrun Görvin Susan Candar
İspirge Güni Öni Tahniç Mako
Karakaya Harisi Alagisyazı İmrun
Karvirin Horsi Alagisferik Nohutlu
Keferdiz İmrun Sinan Gertan
Kilis Karakaya Poskıran Şükan
Kerar Keferdiz Alireşt Alkaskörmustafa
Küran Kenanoş Karaali Maman
Mamaş Kerar Hallegiran Aliseydi
Marasiye Kilisecik Mamaş Hüsükuşağı12
Mekülü Körme Haskento Mollamustafa
Mersu Kumaş Gevheruşağı Tekederesi
Mezre’a Marvato Damlı Budalauşağı
Pispisi Meküni Deremaraso Cibron
Sankü Merasiye Zeruşağı Haydaran
Mezraa Burç Çirik
Mezraa Poyraz Peraş Şalliyan
Taraksu
Toplam 36 Köy Toplam 47 Köy Toplam 65 Köy
Kaynak: Şen, 2010, (s: 9-16), Yinanç-Elibüyük, 1983, (s:365-397), Işık, 1998, (s: 299-301)
12
1935 yılında Pütürge’nin 5 nahiyesine bağlı 109 köy bulunmaktadır. 1950 yılında yapılan idari düzenlemelerle köy sayısı 102’ye düşmüştür. 1954 yılında Gerger ve Taraksu nahiyeleri, bağlıları 37 köy ile birlikte Pütürge idari sınırlarından ayrılmıştır. İlçenin 1960 yılında nahiye sayısı 3, köy sayısı 70 adettir (Tablo 4.6). 1970 yılında köy sayısı 71’e, 1980 yılında ise 76’ya ulaşmıştır. 1990 yılında Doğanyol Nahiyesi, bağlısı 17 köyüyle Pütürge’den ayrılarak ilçe haline getirilmiştir. Böylece nahiye sayısı 2’ye, köy sayısı ise 61’e gerilemiştir. Yine 1993 yılında yapılan düzenlemeyle Akça, Uzun Hüseyin, Kara Hüseyin, Uyanık köyleri Pütürge’den ayrılarak Kale İlçesi’ne, ve daha önce Doğanyol İlçesi’ne bağlanan Köklükaya, Yamaçköy ve Örencik köyleri ise Pütürge’ye bağlanmıştır (Tablo 4.7). Araştırma alanında köy sayısı 2000 yılında 62’ye, 2010 yılında 64’e ulaşmıştır (Tablo 4.8). Ayrıca ilçede, Pütürge ve Tepehan nahiyeleri olmak üzere 2 nahiye merkezi bulunmaktadır.
Köylerde en yaygın sosyal tesisler, camiler ve okullardır. Pek çok köy, kahvehane, bakkal, berber, kasap, fırın, PTT acentesi gibi ticari tesislerinden yoksundur (Tablo 4.9). Bu tür ticari kuruluşlara, nüfusu 500’ü aşan Tepehan, Nohutlu, Bakımlı, Kökpınar, Pazarcık, Bölükkaya gibi köylerde rastlanmaktadır (Foto 4.2). Yine anayollar üzerinde yer alan Pazarcık, Örmeli, Taşmış köylerinde benzin istasyonu bulunmaktadır. Bazı köylerde eski dönemlerden kalma ve hâlâ faal olan su değirmenleri bulunur (Foto 4.3). Hiçbir köyde haftalık pazar kurulmamaktadır. Ayrıca Karakaya, Koçköy, Teluşağı köyleri hariç, 59 köyün içme suyu şebekesi tesis edilmiş, kanalizasyon altyapısı yalnızca Büyüköz ve Gündüz köylerinde bulunmaktadır.
Pütürge’nin en önemli iskân grubunu köyler oluşturmaktadır. İlçe nüfusunun yaklaşık % 87’si köylerde yaşamaktadır (2010). Pütürge ekonomisinin temelini köy ekonomisi oluşturur. Ayrıca Pütürge köyleri, nüfus hareketliliği bakımından oldukça dinamik bir yapıya sahiptir.
Anadolu köyleri, Anadolu’nun kadim tarihinde ve coğrafyasında, gerçekleştirdikleri çeşitli beşeri etkinliklerle, çok yerde, karmaşık ve çok boyutlu özellikler kazanmışlardır. Bu çerçevede, Pütürge köylerini, aldıkları isimlere, bulundukları coğrafi konumlara, yerleşme dokularına ve nihayet iktisadi fonksiyonlarına göre farklı kriterlerle değerlendirmek daha açıklayıcı olacaktır.
Tablo 4.6: Pütürge’ye Bağlı Köyler (1935, 1950, 1960)
1935 1950 1960
Merkez Nahiyesi Damlı Merkez Bucağı Gümüşsu Merkez Bucağı Doğanyol Bucağı
Aktarla Deremaraso Aktarla Karahüseyin Akça Akkent
Arınlı Gümüşsu Arınlı Konurtay Aktarla Behramlı
Arslankent Gökçe Arslankent Köklükaya Arınlı Burç
Bakımlı Karaali Bakımlı Mamaş Arslankent Damlı
Bölükkaya Keferdiz Bölükkaya Mezra Bakımlı Doğanyol
Bölünmez Koçköy Bölünmez Poyraz Bayırköy Gevheruağı
Çayköy Koldere Çayköy Ulutaş Belen Gökçe
Çengelli Konurtay Çengelli Uyanık Bölükkaya Gümüşsu
Çığırlı Köklükaya Çığırlı Uzunhüseyin Bölünmez Koldere
Çukuroymak Mezra Düvenlik Yukarı Virancık Çayköy Konurtay
Düvenlik Örencik Erdemler Yalınca Çığırlı Köklükaya
Erdemler Poyraz Esencik Yamaçköy Düvenlik Örencik
Esencik Ulutaş Gözlüce Taraksu Bucağı Erdemler Mezra
Gözlüce Uyanık Gündeğer Burçaklı Esencik Poyraz
Gündeğer Yamaç Gündüz Cevizpınar Gözlüce Ulutaş
Gündüz Yalınca Kökpınar Dallarca Gündeğer Yalınca
Kökpınar Tarakso
Nahiyesi Marasosüfla
Demirtaş Gündüz Yamaçköy
Marasosüfla Tarakso Meşedibi Geçitli Karahüseyin
Meşedibi Dallarca Ormaniçi Gölyurt Koçköy
Ormaniçi Beybostan Örencik Gönen Kökpınar
Örencik Konacık Örmeli Kaşyazı Meşedibi
Örmeli Cevizpınar Pazarcık Konacık Ormaniçi
Pazarcık Beyro Tatlıcak Koşarlar Örencik
Pispisi Geçitli Teluşağı Onevler Örmeli
Tatlıcak Gönan Tosunlu Ortaca Pazarcık
Teluşağı Güneypınar Uzunkoru Taraksu Taşmış
Tosunlu Ortaca Yediyol Yenibardak Tatlıcak
Uzunkoru Onevler Tepehan
Nahiyesi
Yağmurlu
Teluşağı
Yediyol Kağındak Aliçeri Gerger Bucağı Tosunlu
Tepehan Nahiyesi Gözpınar Alihan Açma Uyanık Sinan Kaşyazı Arıtoprak Aşağı Dağlıca Uzunhüseyin
Aliçeri Demirtaş Başmezraa Burçaklı Uzunkoru
Alihan Gölyurt Büyüköz Çamiçi Yediyol
Arıtoprak Venk Çaygören Çobanpınarı Tepehan Nahiyesi
Başmezraa Yağmurlu Gökçeli Dağdeviren Aliçeri
Bayırköy Gerger Nahiyesi Korucak Gerger Alihan
Büyüköz Gerger Körme Gündoğdu Arıtoprak
Çaygören Açma Nohutlu Güngenli Başmezraa
Gökçeli Çobanpınarı Sorguçlu Güngörmüş Büyüköz
Korucak Çifthisar Söğütlü Kesertaş Çaygören
Körme Dağdeviren Taştepe Koşarlar Gökçeli
Nohutlu Aşağı Dağlıca Tekederesi kütüklü Kayadere
Maman Yukarı Dağlıca Sinan Nakışlı Korucak
Sorguçlu Yayladalı Üçyaka Saraycık Körme
Söğütlü Kütüklü Uzuntaş Seyitmahmut Nohutlu
Taştepe Sutepe Yandere Sutepe Sorguçlu
Tekederesi Saraycık Yazıca Yayladalı Söğütlü
Üçyaka Gündoğdu Doğanyol
Bucağı Yukarı Dağlıca Taştepe
Uzuntaş Nakıslı Akça Tekederesi
Yandere Koşarlar Akkent Sinan
Yazıca Kesertaş Bayırköy Üçyaka
Doğanyol Nahiyesi
Seyitmahmut Behramlı
Uzuntaş
Akkent Çamiçi Bekolar Yandere
Aluçlu Ağaçlı Damlı Yazıca
Bahramlı Tirkittin Doğanyol Bayırköy Burçaklı Gevheruağı
Burç Gökçe
Toplam 109 Köy Toplam 102 Köy Toplam 70 Köy
Tablo 4.7: Pütürge’ye Bağlı Köyler (1970, 1980, 1990)
Kaynak: DİE Verileri
1970 1980 1990 Merkez Bucağı Arıtoprak Merkez Bucağı Tepehan
Nahiyesi Merkez Bucağı
Tepehan Bucağı
Akça Başmezraa Akça Aliçeri Akça Aliçeri
Aktarla Büyüköz Aktarla Alihan Aktarla Alihan
Arınlı Çaygören Arınlı Arıtoprak Arınlı Arıtoprak
Arslankent Dikilitaş Arslankent Başmezraa Arslankent Başmezraa
Bakımlı Esenlik Bakımlı Büyüköz Bakımlı Büyüköz
Bayırköy Gökçeli Bayırköy Çaygören Bayırköy Çaygören
Belen Kayadere Belen Dikilitaş Belen Dikilitaş
Bölükkaya Korucak Bölükkaya Esenlik Bölükkaya Esenlik
Bölünmez Körme Bölünmez Gökçeli Bölünmez Gökçeli
Çayköy Nohutlu Çayköy Kayadere Çayköy Kayadere
Çığırlı Sorguçlu Çengelli Korucak Çengelli Korucak
Çukuroymağı Söğütlü Çığırlı Körme Çığırlı Kozluk
Düvenlik Taştepe Çukuroymak Nohutlu Çukuroymak Körme
Erdemler Tekederesi Düvenlik Sorguçlu Düvenlik Nohutlu
Esencik Tepehan (B.M.) Erdemler Söğütlü Erdemler Sahilköy
Gözlüce Üçyaka Esencik Taştepe Esencik Sorguçlu
Gündeğer Uzuntaş Gökçeli Tekederesi Gökçeli Söğütlü
Gündüz Yandere Gözlüce Tepehan Gözlüce Taştepe
Karahüseyin Yazıca Gündeğer Uzuntaş Gündeğer Tekederesi
Karşıyaka Doğanyol
Bucağı Gündüz Üçyaka Gündüz Tepehan (Sinan)
Koçköy Akkent Karahüseyin Yandere Karahüseyin Ulutaş
Kökpınar Behramlı Karşıyaka Yazıca Karakaya Uzuntaş
Meşedibi Burç Koçköy Doğanyol
Bucağı Karşıyaka Üçyaka
Ormaniçi Damlı Kökpınar Akkent Koçköy Yandere
Örencik Doğanyol Meşedibi Behramlı Kökpınar
Örmeli Gevheruağı Ormaniçi Burç Meşedibi
Pazarcık Gökçe Örmeli Damlı Nohutlu
Taşmış Gümüşsu Örnekköy Doğanyol Ormaniçi
Tatlıcak Koldere Pazarcık Gevheruağı Örmeli
Teluşağı Konurtay Taşmış Gökçe Örnekköy
Tosunlu Köklükaya Tatlıcak Gümüşsu Pazarcık
Uyanık Örencik Teluşağı Koldere Taşmış
Uzunhüseyin Mezra Tosunlu Konurtay Tatlıcak
Uzunkoru Poyraz Uyanık Köklükaya Teluşağı
Yediyol Ulutaş Uzunhüseyin Mezra Tosunlu
Tepehan
Nahiyesi Yalınca Uzunkoru Örencik Uyanık
Aliçeri Yamaçköy Yediyol Poyraz Uzunhüseyin
Alihan Ulutaş Uzunkoru
Yalınca Yediyol
Yamaçköy