4. YAPISAL JEOLOJİ
4.2.2. Faylar
4.2.2.6. Diğer faylar
Çomardağı Fayı (ÇdF): D-B gidişli, yaklaşık 6 km uzunluğunda normal eğim bileşenli sol yanal atımlı faydır. Fay düzlemi güneye eğimli ve kuzey yükselen bloktur. Gümüşkonak beldesinin batısından Kuzuören köyü doğusuna kadar uzanan fay özellikle Çomardağındaki Paelozoyik kireçtaşlarında (Pzk) sol yönlü olarak gözlenir. Fay üzerinde gözlenen veriler; kireçtaşlarındaki eklem ve kırıklar, ve uydu fotoğraflarındaki çizgiselliktir (Ek-1 ve Ek-3).
Kuzören Fayı (KzF): KD-GB gidişli, yaklaşık 2 km uzunluğunda sağ yanal atımlı faydır. Kırıkkale tepe yakınlarında Paleozoyik şistlerle Mermerlerin kontağında en iyi görünen fayın Kuzören köyüne kadar uzandığı düşünülmektedir. Fay üzerinde gözlenen veriler; formasyon sınırındaki ani değişim, çizgisellik ve morfolojideki ani değişimler (Ek-1 ve Ek-3).
62 Şekil 4. 9. Kurudağ Fayı Zonu (KdFZ); (a) Fayın genişliği (b) Fayın yakından görünümü, (c) ikincil kalsit (aragonit) dolguları, (d) Fay breşi.
63 4.3. Çalışma Alanında Yüzeyleyen Yapıların Yorumu
Çalışma alanı daha önce belirtildiği gibi sağ yönlü KB-GD gidişli bir makaslama zonu olan İnönü-Eskişehir Fay Sistemi (İEFS) içinde, doğuda Ilıca Fay Zonu, batıda ise Eskişehir Fay Zonu arasında kalmaktadır. Böyle bir makaslama zonunda oluşabilecek olan yapılar şekil 4.9’de özetlenmiştir.
Çalışma alanındaki faylar incelenip, şekil 4.9’deki kırık sistemleri de gözönüne alınıp gruplandığında ise KB- gidişli fayların ‘ana fay’ (Y kırıkları), KKD- gidişli fayların R2 (Zıt yönlü riedel kırıkları), K-G gidişli fayların NF (Normal faylar), D-B gidişli fayların TF (Ters faylar) ile eşleştiği görülmektedir. Elde edilen verilerle yapılabilen bu yoruma göre çalışma alanındaki kırık sistemleri en büyük asal gerilim ekseni yaklaşık K-G doğrultulu olan bir sağ yönlü makaslama sistemi içinde gelişmiş olmalıdır. Çalışma alanının kuzeyini kontrol eden Kayalıboğaz, Yazır ve Çardaközü fayları üzerinde gözlenen basınç sırtı, çek-ayır havzası ve ana derenin ötelenmesi bu yorumu doğrulamaktadır.
64 Şekil 4. 10. Basit makaslama sonucu meydana gelen yapılar (Harding, 1974;
Bartlett et al., 1981; Hancock, 1985) ve çalışma alanındaki kırık sistemlerini gösteren basitleştirilmiş harita.
65 5. JEOTERMAL SU KAYNAKLARI
5.1. Giriş
Yer kabuğunun çeşitli derinliklerinde birikmiş ısının oluşturduğu, sıcaklığı çevresindeki normal yer altı ve yer üstü sularına oranla daha fazla, erimiş mineral, çeşitli tuzlar ve gazlar içerebilen sıcak su ve buhar olarak tanımlanabilir.
Yerkabuğunun derinliklerinde var olan bu ısı kaynağı, henüz soğumasını tamamlamamış bir mağma kütlesi veya genç bir volkanizma ile ilgilidir.
Yerkabuğunun kırık ve çatlaklarından derinlere süzülen meteorik sular bu ısı kaynağıyla ısıtıldıktan ve mineralce zenginleştikten sonra yoğunluk farkı ve basınç nedeni ile yükselirler. Bu sıcak akışkan yerkabuğunun sığ derinliklerinde üzerinde geçirimsiz örtü kayalar bulunan, gözenekli ve geçirimli hazne kayalarda toplanır (Şekil 5.1).
Hidrotermal sistem olarak bilinen bu sistemde, akışkan, kırıklar aracılığı ile yeryüzüne ulaşarak jeotermal kaynakları oluşturur; ya da sondajlarla çıkartılarak ekonomik kullanıma dönüştürülür. Herhangi bir akışkan içermemesine rağmen bazı teknik yöntemlerle ısısından yararlanılan, yerin derinliklerindeki “sıcak kuru kayalar” da jeotermal enerji kaynağı olarak nitelendirilmektedir.
Dünyanın ısısının varolduğuna dair en belirgin kanıtlar volkanik patlamalardır. Bu patlamalardan etrafa yayılan lavlar dünya yüzeyinde hemen soğur fakat yer kabuğu altındaki iç küre (lavın kaynağı) binlerce yıl boyunca ergimiş olarak kalır.
Günümüzde bu mağma hücrelerine doğrudan sondaj yapılması pratik değildir.
Bununla birlikte mağma sızıntısının etrafındaki kırıklar ve çatlaklar hidrotermal sirkülasyon sistemlerinin oluşumuna elverişli olabilir: yeraltı suyu, soğumakta olan mağma sızıntısının aşağılarında veya çevresinde çevrime girebilir. Bu çevrimde bir miktar ısı alan su tekrar yeryüzüne yakın alanlara döner. Sıcak ve soğuk suyun yoğunlukları arasındaki fark ısınan suyun üste çıkmasını sağlar (Şekil 5.2).
66 Şekil 5. 1. İdeal jeotermal sistemin şematik gösterimi.
Şekil 5. 2. Genç magmatik sokulumlar tarafindan etkilenen hidrotermal taşınım sisteminin şeması.
67 5.2. Bölgedeki Sıcak Su Kaynaklarının Tektonizma ile İlişkisi
Hidrotermal taşınım (konveksiyon) sistemlerinin çoğu genç volkanik sızıntıların olduğu yerlerde bulunmaz. Bunun yerine bu jeotermal sistemler ısılarını, geçirgen alanlar boyunca suyun derinlere doğru sirkülasyonuna izin veren geniş hacimli kayaçlardan alırlar. Bu alanlar, stratigrafik yataklar veya çatlaklar ve birbirine bağlantılı kırık sistemleri olabilir. Su sıcaklığı birinci olarak bölgesel ısı akımının büyüklüğüne ve su çevriminin derinliğine bağlıdır. Hidrotermal taşınım sistemlerinin kollarına beslenme (reşarj) dağlık alanlarda ve bitişik vadilerde meydana gelir. Kırık ve çatlaklar aşağıdaki şekilde gösterilenden farklı olabilirler, önemli olan kırıkların yükselen sıcak su için yeterli derecede geçirgen olmalarıdır (Şekil 5.3).
5.2.1. Hamamkarahisar Sahası
Sivrihisar Polatlı yolundan Günyüzü’ne ayrılan yolun 15.km’sinde Hamamkarahisar adlı köyün yakınında bulunan kaplıcanın suyu tek bir kaynaktan çıkmaktadır.
Hamamkarahisar sıcak suyu; 34,7 ˚C sıcaklıkta olup, suyun debisi 40 l/s’dir (Şekil 5.4).
Burada yapılan arazi gözlemleri sonucunda bu kaynağın D-B ve KKD-GGB yönlü iki fayın kesişim noktasından çıktığını göstermektedir. Fakat fay yüzeyleri net olarak arazide gözlenememektedir. Faylar, D-B çıkış doğrultulu traverten kayaçların şekli, morfolojik yapı, uydu görüntülerinden tespit edilmiştir.
68 Şekil 5. 3. Genç magmatik sokulumların etkisi altında olmayan, fay kontrollü,
meteorik su sirkülasyonuna bağlı hidrotermal taşınım sistemi.
Şekil 5. 4. Hamamkarahisar kaynağında bir görünüm.
69 5.2.2. Gümüşkonak Sahası
Eskişehir ili Günyüzü ilçesine bağlı Gümüşkonak beldesi sınırları içinde bulunan sıcak sular Gümüşkonak sahası olarak adlandırılır. Kaynaklar, Ayvalı köyü sınırlarında 5 farklı yerden 19-27 ˚C sıcaklığında, Hamamkarahisardaki dere içinde; Hamam ve Ilıca mevkii olarak adlandırılan iki farklı alanda bulunmaktadır.
Hamam mevkiinde 15-20 metrelik bir alanda 31-33 ˚C sıcaklığa sahip çok sayıda çıkış bulunmaktadır (Şekil 5.5). Ilıca mevkii, Hamam mevkiinin 500-600 metre kuzeyinde ve 24-29 ˚C sıcaklığında çok sayıda çıkış noktasına sahiptir.
Arazi gözlemleri sonucunda Gümüşkonak sahasındaki sıcak suların, K-G gidişli bir graben oluşturan Gümüşkonak Fay Zonu (GFZ) boyunca yüzeye çıktığını göstermektedir.
Şekil 5. 5. Gümüşkonak Hamam mevkiindeki kaynak gurubunun bir tanesinden görünüm.
70 6. BÖLGENİN DEPREMSELLİĞİ
Çalışma alanının depremselliğinin araştırılması işlemindeki sınır, çalışma alanı sınırına kıyasla geniş tutulmuş olup, Emirdağ, Beylikova ve Polatlı civarları arasındaki kesimi incelenmiştir.
İnceleme alanında, 1900 yılı olarak kabul edilen aletsel dönem başlangıcından önce hiç tarihsel deprem kaydı bulunmamaktadır.
Tarihsel deprem verileri çalışma alanının güneybatısında; Emirdağ ve güneyinde çok sayıda, çalışma alanının kuzeydoğusunda; Polatlı civarının depremden etkilendiğini göstermektedir.
Çalışma alanının aletsel dönemdeki deprem aktivitesinin belirlenmesi amacıyla 1900 yılı başından günümüze değin olan deprem aktivitesi incelenmiştir (Şekil 6.
1).
Çalışma alanının depremselliği, 1900-2009 yılları arasında 31°.15'-40°32°15 ve 32°.15'-38°.15' koordinatları arasında kalan depremler ile ortaya konulmuştur. Bu çalışmada Afet İşleri Genel Müdürlüğü Deprem Araştırma Dairesi (DAD) (Şekil 6.
1)’e ait veriler değerlendirilmiştir. DAD içerisindeki veriler 1991 öncesine kadar büyüklüğü 4 ve 4’den fazla olan depremlerden, 1991 sonrası için ise yeri belirlenebilmiş tüm verileri kapsamaktadır.
Bu depremlerin dağılımı incelendiğinde, genel olarak Emirdağ ve güneyinde yoğunlaşma olduğu gözlenmektedir. Bu verilere göre çalışma alanında dikkat çekici bir aktivite olduğunu söylemek zor olmasına karşın bölgenin aktif bir sistem olan İnönü-Eskişehir Fay Sistemi (İEFS) içinde yer alması, sıcak su kaynaklarının bulunması, mevcut fayların potansiyel aktif fay olma durumunu güçlendirmektedir.
Şekil 6. 1. Çalışma alanı ve civarındaki tarihsel depremleri gösterir harita.
71
72 7. SONUÇLAR
Eskişehir ili Sivrihisar ve Günyüzü ilçeleri sınırları içerisindeki çalışma alanında yüzeyleyen birimlerin jeolojisinin ele alındığı bu çalışmada şu sonuçlar elde edilmiştir:
Bölgede yüzeyleyen kayaçlar Miyosen öncesi temel kayaçlar ve Miyosen sonrası örtü kayaçları olmak üzere iki grupta incelenmiştir.
Temel kayaçları gri, kahverenkli, mikaşist, kuvars-mikaşist, kalkşist-mikaşist, kuvarsşist, bunlar arasında ara seviyeler şeklinde yer alan kristalize kireçtaşları, kuvarsitler; gri, açık gri, beyaz ve siyah renkli, ince-orta kalın katmanlı, kristalize, yer yer de dolomitik kireçtaşları; bunları kesen granodiyoritler ile granitporfir (aplit granitik), pegmatit (alkali granitik) damar kayaçları ve hidrotermal kuvars filonlarından oluşmaktadır.
Temel kayaçlar KB- gidişli Arayıt Yükselimi boyunca yüzeylemekte olup örtü kayaçları bu yükselimin kuzeyinde ve güneyinde yer alan Günyüzü havzası ile Sivrihisar havzasında çökelmiştir. Günyüzü havzasında yer alan çalışma alanında örtü kayaçları, tabanda çakıltaşı, üste doğru kabaca kil, marn ve kireçtaşlarından oluşan Üst Miyosen-Pliyosen yaşlı birimler; beyaz, gri renkli, orta-kalın tabakalı, gastropod fosilli kireçtaşı Pliyosen yaşlı birim; ile açık kahve, kırmızımsı kahve ve kırmızımsı renkli çamurtaşı, kumtaşı ve konglomeralardan oluşan Pliyo-Kuvaterner birimleri ve Kuvaterner yaşlı yamaç molozu, traverten ve alüvyonlardan oluşmaktadır.
İnceleme alanında, mermerler ve metamorfik kayaçlarda foliasyon, KB-GD yönlü yapısal ekseni izler. Mermerlerde genel olarak tabakalar dik/dike yakın ve kuzeye eğimlidir.
İnceleme alanında Mesozoyik ve sonrası oluşan yapılar granodiyoritin yerleşmesi esnasında oluşmuş yapılardır. Granodiyorit kütlesi içinde gelişen yaklaşık K-G yönlü dayklar ile Arayıt civarında mermerleri kesen dayklar benzer yönde
73 gözlenmektedir. Mermerler içinde gözlenen yaklaşık K-G çatlaklar dayk doğrultuları aynı yönlü olması, Mesozoyik yaşlı granodiyoritlerin yerleşmesi ile süren deformasyonun sürekli olduğunu göstermektedir.
Çalışma alanı İnönü Eskişehir Fay Sistemi’nin Sivrihisar-Kayakent kesiminde yer almakta olup bölgeyi etkileyen faylar doğrultularına göre KB-GD; K-G; KKD-GGB, KKB-GGD ve D-B doğrultulu faylar olmak üzere beş ana grupta incelenmiştir.
Çalışma alanındaki kırık sistemlerini oluşturan faylardan KB- gidişli fayların ’ana fay’ (Y kırıkları), KKD- gidişli fayların ‘zıt yönlü Riedel kırıkları’ (R2), KKB- gidişli fayların ‘eş yölü Riedel kırıkları’, (R1), K-G gidişli fayların ‘Normal faylar’, D-B gidişli fayların ‘Ters faylar’ ile eşleştiği tespit edilmiştir. Elde edilen verilerle yapılabilen bu yoruma göre çalışma alanındaki kırık sistemleri en büyük asal gerilim ekseni yaklaşık K-G doğrultulu olan bir sağ yönlü makaslama sistemi içinde gelişmiş olduğu düşünülmektedir. Ayrıca çalışma alanının kuzeyini kontrol eden fayların sıçradığı yerlerde gelişen çek-ayır havzaları, basınç sırtları ve ana derenin sağ yölü ötelenmesi bu varsayımı güçlendirmektedir.
Çalışma alanda iki tane sıcak su sahası bulunmakta olup bunlar Hamamkarahisar sahası ve Gümüşkonak sahasıdır. Hamamkarahisar sahası D-B doğrultulu bir fay ile KKD-gidişli bir fayın kesiştiği bölgede gelişirken; Gümüşkonak sahası K-G doğrultulu Gümüşkonak fay zonu içinde bulunan bir graben sistemi içinde gelişmiştir.
74 KAYNAKLAR DİZİNİ
Altunel, E. ve Barka, A. 1998. Eskişehir fay zonunun İnönü-Sultandere arasında neotektonik aktivitesi. TJK Bülteni, 41, 41-52.
Akıl, B. 2008. İnönü–Eskişehir Fay Sistemi’nin Günyüzü (Eskişehir)-Yeniceoba (Konya-Türkiye) Arasındaki Bölümünün Yapısal Evrimi. Hacettepe Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, Doktora Tezi, 126s.
(yayımlanmamış).
Barka A., Reilinger R., 1997. Active tectonics of the Mediterranean region:
deduced from GPS, neotectonic and seismicity data, Annali di Geophis. XI, 587–610.
Barka, A., Reilinger, R., Şaroğlu, F., ve Sengör, A.M.C., 1995. The Isparta Angle:Its importance in the neotectonics of the eastern Mediterranean region, IESCA-1995 Proceedings, 13-18.
Bartlett, W.L., Friedman, M., Logan, J.M., 1981. Experimental folding and faulting of rocks under confining pressure. Part IX. Wrench faults in limestone layers: Tectonophysics, v.79, 255 – 277.
Çemen, İ. ve Dirik, K., 1992. Tuzgölü havzasının kuzeydoğu kısmının stratigrafisi, yapısal jeolojisi ve jeoloji tarihi. Ankara: TPAO Rapor No. 3115 (yayımlanmamış). .
Çemen, İ., Göncüoğlu, M.C., Dirik, K., 1999. Structural evolution of the Tuzgölü basin in Central Anatolia. Turkey, Journal of Geology, 107 (6), 693-706.
Çiftçi, B., 2007. Geological Evolution of the Gediz Graben, SW Turkey: Temporal and Spatial Variation of the Graben. ODTU Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, Doktora Tezi, 290 s.
75 Demiroğlu, M., 2008. Eskişehir-Sivrihisar-Günyüzü Havzası Hidrojeolojisi ve
Hidrojeokimyası. İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, Doktora Tezi, 143s. (yayımlanmamış).
Dercourt J. vd., 1993, www.episodes.org/backissues/262/Article-Italy.pdf
Dirik, K. ve Göncüoğlu, M.C., 1996. Neotectonic characteristics of central Anatolia.
International Geology Review, 38, 807-817.
Dirik, K. ve Erol, O., 2000. Tuzgölü ve civarının tektonomorfolojik evrimi Orta Anadolu, Türkiye, Haymana-Tuzgölü-Ulukışla Basenleri Uygulamalı Çalışma (Workshop), T.P.J.D. Bülteni, Özel sayı 5.
Dirik, K., 2001. Neotectonic evolution of the northwestward arched segment of the Central Anatolian Fault Zone, central Anatolia, Turkey. Geodinamica Acta, 14, 147-158.
Dirik, K. ve Erol, O., 2003. Tectonomorphologic evolution of Tuzgölü and surrounding area, central Anatolia-Turkey. Turkish Association of petroleum Geologists Special Publication, 5, 27-46.
Dirik, K., Akıl, B., Özsayın, E., 2005. Eskişehir-Sultanhanı Fay Sistemi’nin Sivrihisar-Cihanbeyli Kesimi’nin Özellikleri, Orta Anadolu-Türkiye.
Eskişehir Fay Zonu ve İlişkili Sistemlerin Depremselliği Çalıştayı 28-30 Nisan 2005, Eskişehir, Genişletilmiş Bildiri Özleri Kitabı, 9-10.
Ercan, T. 1986. Orta Anadolu’daki Senozoyik volkanizması. MTA Dergisi, 107, 119-141.
Erdinç, H., 1978. Sivrihisar kristalin masifinin jeolojisi ve petrolojisi, İ.Ü. Fen Fakültesi, Mineroloji ve Petrografi Kürsüsü, Doktora Tezi, İstanbul.
Erişen, B. 1974. Hamamkarahisar (Sivrihisar) kaplıcasına ilişkin hidrojeoloji
76 raporu. Ankara: MTA Der. Rap. No: 7089 s. (yayımlanmamış).
Erol, O. 1955. W.Weingart’ın 2248 derleme raporuna ait korelasyon revizyonu raporu. Ankara: MTA Der. Rap. No: 2473. (yayımlanmamış).
Gautier, Yves., 1984, Deformations et metamorphismes associes a la suture Tethysienne en Anatolie Centrale, (Region de Sivrihisar, Turquie), Doc. Theisis, Paris.
Gençoğlu, H. ve İrkeç, T. 1994. Eskişehir-Sivrihisar civarındaki sedimanter sepiyolit oluşumlarının ortamsal yorumu. TJK Bülteni, sayı 9, 281-296.
Gökten, E., Kazancı, N., ve Acar, Ş., 1988, Ankara kuzeybatısında (Bağlum-Kazan arası) geç Kretase-Pliyosen serilerinin stratigrafisi ve tektoniği, MTA Bülteni, 108, 69-81.
Göncüoğlu, M. C., Dirik, K., Erler, A., Yalınız, K., Özgül, L., Çemen, İ. 1996.
Tuzgölü havzası batı kısmının temel jeolojik sorunları. TPAO Rapor No: 3753 (Yayınlanmamış).
Hancock, P.L., 1985, Brittle microtectonics: principles and practices. J. Struct.
Geol. 7, 431 – 457.
Harding, T. F., 1974. Petroleum traps associated with wrench faults, A. A. P. G.
Bulletin, 58, 1290-1304.
Karakaş, Z. ve Varol, B., 1994. Petrography of lacustrine dolomites in Sivrihisar Neogene basin and interpretation of their deposional environment using stable isotepes (18O; 13C). MTA Dergisi 116, 23-39.
Ketin, İ., 1966. Anadolu'nun tektonik birlikleri. MTA Derg., 66, 20-34, Ankara.
Kibici, Y. ve Güneş, G., 1995. Sivrihisar-Günyüzü (Eskişehir)-Dinek granitporfırleri
77 içindeki feldispatların ekonomik potansiyeli. Endüstriyel Hammaddeler Sempozyumu, s. 83-95, İzmir
Koçyiğit, A., 1991. Changing stress orientation in progressive intracontinental deformation as indicated by the neotectonics of the Ankara region (NW of Central Anatolia). TPJD Bülteni, 3 (1), 48-55.
Koçyiğit A., Türkmenoğlu A., Beyhan, A., Kaymakçı, N., and Akyol, E., 1995, Post-collisional tectonics of Eskişehir-Ankara-Çankırı Segment of İzmir-Ankara-Erzincan Suture Zone (IAESZ): Ankara Orogenic Phase, TAPG Bulletin, 6/1, 69.
Koçyiğit, A. ve Özacar, A., 2003. Extensional Neotectonic Regime through the NE Edge of the Outer Isparta Angle, SW Turkey: New Field and Seismic Data, Turkish J. Earth Sci., 12, 67-90.
Koçyiğit, A. 2005. The Denizli graben-horst system and the eastern limit of western Anatolian continental extension: basin fill, structure, deformational mode, throw amount and episodic evolutionary history.
Geodinamica Acta , s. 18 (3-4), 167-208.
Kulaksız, S., 1981. Sivrihisar KB sının jeolojisi. HÜYB Derg., 8, 103-124, Ankara.
Kulaksız, S. ve Philips, Wm. R., 1983. Eski bir yitim zonunun mineralojisi (Sivrihisar-Balçıkhisar). HÜYB Derg., 10, 95-104, Ankara.
Ocakoğlu, F., 2007. A re-evaluation of the Eskişehir Fault Zone as a recent extensional structure in NW Turkey, Journal of Asian Earth Sciences 31.pp. 91–103.
Ölmez, E. ve Yücel, B. 1985. Eskişehir yöresinin jeotermal enerji olanakları.
Ankara: MTA Der. Rap. No: 7798, (yayımlanmamış).
78 Ölmez, E. ve Uzel, Ö.F., 1993. Sivrihisar-Gümüşkonak (Yörme) kaplıcası
hidrojeoloji ve koruma alanları etüdü. Ankara: MTA Rapor no: 9507.
Önder, İ., 1994. Türkiye Rejyonal Jeoelektrik Haritaları Projesi Eskişehir-Günyüzü-Gümüşkonak Sahaları Rezistivite Etüt Raporu, MTA Derleme No:9921, Ankara.
Özsayın, E. ve Dirik, K., 2005. Cihanbeyli Fay Zonu’nun (Eskişehir-Sultanhanı Fay Sistemi’nin güney segmenti) Kuvaterner aktivitesi. ATAG-9 Aktif Tektonik Araştırma Grubu 9. Toplantısı, 22-24 Eylül 2005, Bildiri Özetleri Kitabı, 41.
Özsayın, E., 2007. İnönü-Eskişehir Fay Sisteminin Yeniceoba-Cihanbeyli (Konya–
Türkiye) Arasındaki Bölümünün Neojen-Kuvaterner Yapısal Evrimi.
Hacettepe Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, Doktora Tezi, 120s. (yayımlanmamış).
Özsayın, E., Dirik, K., 2007. Quaternary activity of the Cihanbeyli and Yeniceoba Fault Zones: İnönü-Eskişehir Fault System, Central Anatolia. Turkish Journal of Earth Sciences, 16, 471-492.
Romieux, J., 1942. Sivrihisar Paşadağları ve Emirdağları bölgelerinin Jeolojisi hakkında rapor. Ankara: MTA Rapor No: 1431 (yayımlanmamış).
Seyitoğlu, G., Kazancı, N., Karakuş, K., Fodor, L., Araz, H., Karadenizli, L., 1997, Does continuous compressive tectonic regime exist during Late Paleojen to Late Neojen in NW Central Anatolia, Turkey. Preliminery observations, Turkish Journal of Earth Sciences, 6, 2, 77-83.
Seyitoğlu, G., AKTUĞ, B., KARADENİZLİ, L., KAYPAK B., ŞEN, Ş., KAZANCI, N., IŞIK, V., ESAT, K., PARLAK, O., VAROL, B., SARAÇ, G. ve İLERİ, İ., 2009. A Late Pliocene-Quaternary Pinched Crustal Wedge in NW Central Anatolia, Turkey: A Neotectonic Structure Accommodating the
79 Internal Deformation of the Anatolian Plate. Türkiye Jeoloji Bülteni Cilt 52, Sayı 1, S. 121-154.
Sherlock, S., Kelley, S., Inger S., Haris, N., Okay, A., 1999, 40Ar-39Ar and Rb-Sr geochronology of high-pressure metamorhism and exhumation history of Tavsanli Zone, NW Turkey, Contrib Mineral Petrol, vol. 137, p. 46-58.
Şengör, A. M. C., 1979, Mid-Mesozoic closure of Permo-Triassic Tethys and its implications: Nature, 279, 590-593.
Şengör, A.M.C., 1980. Türkiye’nin neotektoniğinin esasları, Türkiye Jeoloji Kurumu, Konferans serisi : 2, Ankara.
Şengör, A. M. C., and Yılmaz, Y., 1981, Tethyan evolution of Turkey: a plate tectonic approach: Tectonophysics, 75, 181-241.
Şengör, A. M. C., 1991, Timing of orogenic events: a persistent geological controversy, dans D.W. Müller, J.A. McKenzie, et H. Weissert, directeurs, Modern Controversies in Geology, Academic Press, London, pp. 405-473.
Tekin, A. ve Çetiner, L. 1988. Gümüşkonak beldesi sıcak su kaynakları ön inceleme raporu. Ankara: MTA.
Tokay, F., 2001. Eskişehir fay zonunun İnönü-Dodurga segmentinin neotektonik özellikleri. Osmangazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, eskişehir, Yüksek Lisans Tezi, 67s. (yayımlanmamış).
Tunoğlu, C., Temel, A. & Gençoğlu, H., 1994. Pliocene ostracoda association and environmental characteristics of Sivrihisar (Eskişehir)- Central Anatolia;
12th. International Ostracoda Symposium, 26-30 July, Czech Republic, Prag.
80 Türkiye Jeoloji Haritası, 2002. 1/500.00 ölçekli Ankara paftası MTA Genel Md.
Yayınları, Ankara.
Umut, M., Acarlar, M., Gedik, İ., Güner, E., Saçlı, L., Şen, A.M., 1991. Çifteler-Holanta (Eskişehir ili) Çeltik (Konya ili) ve dolayının jeolojisi. Ankara:
MTA Rapor No: 9204.
Ünalan, G. ve Yüksel, V. 1978. Eski bir graben örneği: Haymana-Polatlı Havzası.
TJK Bülteni , 21 (2), 165-169.
Weingart, W., 1954. 56/2, 56/4 Sivrihisar ve 57/1, 57/3 Ankara paftalarının jeoloji haritası hakkında rapor: MTA Rap., 2248 (yayımlanmamış), Ankara.
Woodside, J.M., Mascle, J., Zitter, T.A.C., Limonov, A.F., Ergün, M., Volkonskaia, A., and shipboard scientists of the PRISMED II Expedition, 2002, The Florence Rise, the western bend of the Cyprus arc: Marine Geology, 85, 177-194.
Yaltırak, C., 2002. Tectonic evolution of the Marmara Sea and its surroundings.
Marine Geology, 190, 493-529.
Yaltırak, C., Yalçın, T., Yüce, G., Bozkurtoğlu, E., 2005. Water-levels changes in shallows wells before and after 1999 İzmit and Düzce earthquakes and comparision with long-term water level observations (1999-2004), NW Turkey, Turkish J. Earth Sci., vol. 14, p.281-309.
Yürür, M. T., Temel, A., and Köse, O., 2002. Evidences of Extensional Tectonics at the Southern Boundary of the Galatean Volcanic Province, NW Central Anatolia, Geological Bulletin of Turkey, 45, 1, 85-98.
Zitter, T.A.C., Huguen, C., Woodside, J.M., 2005 Geology of mud volcanoes in the eastern Mediterranean from combined sidescan sonar and submersible surveys. Deep-Sea Research I, 52, 457–475.
81 EKLER
82
83
84
85 ÖZGEÇMİŞ
Adı Soyadı : Selahattin KAHRAMAN
Doğum Yeri : Antakya Doğum Yılı : 03.06.1970
Medeni Hali : Evli (1 çocuk babası)
Eğitim ve Akademik Durumu: 1998 yılında tamamladı
İlkokul : 1976-1981 23 Temmuz İlkokulu, Antakya
Orta Okul : 1981-1984 Fevzi Çakmak Ortaokulu, Antakya
Lise : 1984-1988 Antakya Teknik Lisesi, Makina Bölümü, Antakya
Ön Lisans : 1988-1990 Hacettepe Üniversitesi, Yabancı Diller Yüksek Okulu, İngilizce, Ankara, 1990.
Lisans : 1988-1994 Hacettepe Üniversitesi, Jeoloji Mühendisliği, Ankara
Yabancı Dil : İngilizce İş Tecrübesi:
1996 Mart-1997 Kasım Hacettepe Üniversitesi, Araştırma Görevlisi Ankara
1997 Kasım-Devam ediyor MTA Genel Müdürlüğü, Mühendis Ankara
86 Katıldığı Kurslar :
1. Yapısal Jeoloji Kursu, Ankara Üniversitesi (Prof. Dr. İbrahim ÇEMEN, Oklahama Üniversitesi, ABD), Ankara, 1995.
2. Sedimantoloji Grubu Denizli-Pamukkale Teknik Gezisi Denizli ve çevresi, 1996.
3. Sismotektonik Kursu, ODTÜ (Prof. Dr. Graham WILHAMS, Keele Üniversitesi, UK), Ankara, 1996.
4. BAKSEM-99 (Dokuz Eylül Üniversitesi), İzmir, 1999
5. Hidrojeolojide İzotop Kursu, İTÜ (Prof. Dr. Warner BALDERER, ETH, Zürih), İstanbul, 1999.
6. Yerköy ve Çiçekdağı’nın kalkınması ile ilgili konular, çözüm yolları, arayışlar, öneriler sempozyumu, Yozgat, 2000.
7. Yerel Yönetimlerde Jeotermal Enerji ve Jeoteknik Uygulamalar Sempozyumu, İller Bankası Genel Müdürlüğü, Ankara, 2000.
8. Geothermal Energy and Hydrothermal Alteration, MTA (Prof. Dr. P.R.L.
BROWNE, Auckland Unv., NZ), Ankara, 2001.
9. II. Çevre ve Enerji Kongresi, TMMOB Makine Mühendisleri Odası, İstanbul, 2001.
10. Volcanic Processes, Products and Successions, ODTÜ (Prof. Dr. Raymond A. CAS), Ankara, 2001.
11. IV. Ulusal Temiz Enerji Sempozyumu, (UTES’2002), İstanbul, 2002.
87 12. Orta Anadolu Jeotermal Enerji ve Çevre Sempozyumu, Niğde Ünv. Aksaray
Müh. Fak., Aksaray, 2002.
13. Jeotermal Enerji Araştırma ve Uygulama Merkezi (JENARUM) Yaz Okulu, Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir, 2002.
14. 10. Yıl Jeoloji Sempozyumu, Mersin Üniversitesi, Mersin, 2003.
15. Hidrojeolojide İzotop Tekniklerinin Kullanılması Semineri, DSİ ve HÜ, Ankara, 2003.
16. Jeotermal Rezervuar Mühendisliği Kursu, ODTÜ-MTA, Ankara, 2008.
17. Ulusal Temiz Enerji Günleri Sempozyumu, İstanbul, 2008.
18. Enerji Verimliliği Sempozyumu (EN-VER), İstanbul, 2009.
Katıldığı Çalışmalar :
1. İzmir-Aliağa Jeotermal Enerji Aramaları Sondaj Çalışması, 1997.
2. Kastamonu-Hanönü Jeotermal Enerji Aramaları Ön Etüt Çalışması, 1998.
2. Kastamonu-Hanönü Jeotermal Enerji Aramaları Ön Etüt Çalışması, 1998.