Kıraat Vecihleri

110

anlamında istiare olunmuştur. Bu yönü ile istiâre-i asliyyedir. Bu istiâreye tabi olarak "ًوؤر"

fiilinin "قوؾر" fiilinde kullanılması istiâre-i teb„iyye olmuştur.⁴⁷⁸

Bedî ilmi kapsamına giren belagat nüktelerine örnekler: Âl-i İmrân Sûresi 3/14.

ayetteki "ح وطٕمٌّا و١ؽبٕمٌاٚ" şeklindeki sıfat tamlamasında ve 3/26. ayetteki "هٌٍّا هٌبِ" isim tamlamasına bediî sanatlardan “mümasil cinas” vardır.⁴⁷⁹ Yine bu ayette "ٟرئر" ve "عيٕر"

fiilleri ile "يؼر" ve "يير" fiilleri arasında - iki zıt manayı bir terkipte bir arada zikretmek- manasına olan “tıbak/tezad” sanatı vardır.⁴⁸⁰ Ayrıca 3/55-56.ayetlerde "ُٙثنػؤف اٚوفو ٓ٠نٌا بِبف"

terkibi ile "دبؾٌبظٌا اٍّٛػٚ إِٛآ ٓ٠نٌا بِبف" terkibi arasında “mukabele ve cem” sanatı vardır.⁴⁸¹

Âl- i İmrân Sûresinin "الله ْٚك ِٓ بثبثهأ بؼؼث بٕؼؼث نقز٠ لِٚ" şeklindeki 64.ayetinde, Hz.

İsa ve Hz. Üzeyir‟in (a.s) rububiyyetine inananları -ayıplamak ve azarlamak- için “tebkit”

sanatı kullanılmıştır.⁴⁸²

111

farklı kıraat vecihlerini gerek Hz Peygamber gerekse dört büyük halife döneminde Kur‟an muallimi olarak gittikleri yerlerde insanlara öğrettiler. Bu kıraat farklılıkları, sahabeden tabiîne, onlardan da etbe- i tabiîne intikal etti. Bundan sonraki dönemlerde kıraat rivayetlerinin sahihini zayıfından, şaz olanını mütevâter olanından ayırarak bu konudaki çalışmaların derlenmesiyle kıraat ilmi İslamî ilimler arasındaki yerini almış oldu.⁴⁸⁷

Hicri ikinci asrın başlarında önemli İslam merkezleri olan Mekke, Medine, Basra, Küfe ve Şam gibi şehirlerde kıraat imamları birer ekol ve otorite olarak kendilerini göstermeye başlamışlardır. Bu dönemde kıraatlarına rağbet gösterilen imamlar, İbn Amir, (ö.118/736) Abdullah b. Kesir (ö.120/737), Âsım (ö.127/744),Ebû Amr (154/770), Nafî (ö.

169/785), Hamza (ö.188/803) ve el-Kisâî (ö.189/804) gibi kıraat imamlarıdır. IV. Hicrî asırda Ebû Bekir b. Mücâhid (ö.324/935) yukarıda isimlerini verdiğimiz imamların kıraatlarını bir arada cem ederek “Kitabu‟s-Seb‟a” eserini yazmıştır. Böylece kıraatlar ve bunların sıhhati konusunda ümmetin icmâı hâsıl olmuştur.⁴⁸⁸ Daha sonra Ebu Bekr el-İsfehanî en-Nisâburî (ö.381/992) bu yedi kıraata üç sahih kıraat daha ilave ederek kıraatların sayısını ona çıkarmıştır ki bu kıraatlara “kıraat-ı aşare” denmektedir.⁴⁸⁹

Kıraat vecihleri Kur‟an icazını da yakından ilgilendirmektedir. Tefsirin yanı sıra gramer ve belagatla ilgili çalışmalarda en temel konulardan biridir. Kıraat vecihlerinde med, imale, tahfif, teshil ve ihfa gibi fonetik farklılıklar daha çok ses ahengiyle ilgili olup manaya etkisi bulunmamaktadır. Bunlar daha çok Kur‟an‟ın düzgün ses ahengiyle ve tecvidiyle okunmasına yöneliktir. Ancak kelimelerin harekelerinde fiillerin bâb kalıplarında farklı vecihler sebebiyle hem yapısal hem de anlamsal değişiklikler söz konusudur. İşte tefsiri ilgilendiren kıraat vecihleri bunlardır. Bunların bir kısmı lafızlar farklı olsa da anlamları aynı olan vecihler, lafızlar ve anlamlar farklı olsa da bu anlamların bir noktada cem ve t‟elifi mümkün olan vecihler ve lafız ve anlamları farklı olup, bu anlamları bir arada cem etmek mümkün olamayan vecihler şeklinde özetlemek mümkündür.⁴⁹⁰ Kur‟an tefsirinde farklı yorumlara vesile olan muhtelif kıraat vecihleri çok değişik şekillerde ortaya çıkmaktadır. Bu itibarla bir müfessirin bilmesi gereken en önemli Kur‟an ilimleri arasında bütün yönleriyle “kırâat ilmi” gelmektedir. ⁴⁹¹

487 Ünal, Kur‟an‟ın Anlaşılmasında Kıraat Fark lılıklarının Rolü, s. 18.

488 Karaçam, İsmail, Kur‟an-ı Kerim‟in Nüzulü ve Kıraatı, İstanbul 1974, s. 245-246.

489 Demirci, Tefsir Tarihi, s. 118.

490 Ünal, Kur‟an‟ın Anlaşılmasında Kıraat Fark lılıklarının Rolü, s. 136.

491 Ünal, Kur‟an‟ın Anlaşılmasında Kıraat Fark lılıklarının Rolü, s. 138.

112

Kırâat vecihleri bir bütün olarak değerlendirildiğinde, murad-ı ilahinin daha iyi anlaşılmasını sağlamak, müşkil olan mananın başka bir kıraat veçhiyle açıklığa kavuşması, müşterek lafızlarda manalardan birinin tercih edilmesine yardımcı olmak, farklı ayetler arasında farklı iki hükmün cem ve te‟lifine yardımcı olmak ve ayetlerin ihtiva ettiği fıkhî, edebî ve bediî güzellikleri ortaya çıkarmak gibi daha birçok yönden tefsir ilmine katkı sağlamaktadır. ⁴⁹²

Kıraat vecihlerinin tefsir ilmi açısından önemine ve etkisine işaret ettikten sonra, müfessirlerin bu konuya nasıl baktıklarına da kısaca değinmekgerekirse; erken dönemden itibaren çoğunlukla müfessirlerin farklı kıraat vecihleriyle farklı manalara temas ettikleri görülmektedir. Buna mukabil rivayet ağırlıklı bazı tefsirlerde kıraat vecihlerine yer verilmediği de görülür. Abdurrazzak (ö.211/826) ve İbn Ebî Hatim (ö327/938) tefsirlerinde bu konuya değinmemişlerdir.⁴⁹³

El-Hererî, tefsirinde kıraat vecihlerine çok yer vermiştir. Bu tercihlerini de daha çok Ebu Hayyan Endelüsî‟nin “Bahru‟l-Muhît” isimli tefsirinden almıştır. Bizde el-Hererî‟nin kendi tefsirindeki kıraat vecihlerine bakışını incelemeden önce Ebu Hayyan‟ın bu konudaki görüşlerini özetlemeyi uygun bulduk. Ebu Hayyân, tefsirinde kıraat vecihleri konusunda çok geniş bilgileri bizlere aktarmıştır. Sahih ve şâz kıraatlara yer vererek hem kendi dönemini hem de sonraki dönemleri etkilemiştir. Kendisi kıraatını, İmam Nâfî‟nin râvilerinden Verş rivayeti üzerine almıştır. Tefsiri sahih ve şâz kıraatlar için kaynak değerindedir. Bütün kıraat vecihlerine yer vermiştir. Kıraat vecihlerinde kıraat-ı seb‟aya çokça atıfta bulunmuştur. Sahabe ve tabiînin kıraat vecihlerine yer vermiştir. Sahih kıraatlar arasında tercihte bulunmuştur.⁴⁹⁴

El-Hererî, Hadâik tefsirinde kıraat vecihlerine her fırsatta değinmiştir. Bilindiği gibi tefsir metodunda öncelikle bir sûre içerisinde ayetleri mana bütünlüğü dâhilinde gruplara ayırmıştır. Bu ayet gruplarını tefsir ederken münasebet ve sebeb-i nüzul başlıklarından sonra üçüncü aşamada "حءاومٌا ٗعٚاٚ و١َفزٌا" “Tefsir ve Kıraat Vecihleri”

başlığı altında bütün ayetlerdeki kıraat vecihlerini, bunlardan sahih ve şaz olanlarını belirtmiştir. ⁴⁹⁵ Kıraat vecihlerine göre ayetin ifade ettiği muhtemel manaları

492 Ünal, Kur‟an‟ın Anlaşılmasında Kıraat Fark lılıklarının Rolü, s. 139.

493 Ünal, Kur‟an‟ın Anlaşılmasında Kıraat Fark lılıklarının Rolü, s. 144-145.

494 Ünal, Kur‟an‟ın Anlaşılmasında Kıraat Fark lılıklarının Rolü, s. 173-175.

495 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 182,198, 200, 202, 207, 209, 227, 230, 232, 254.

113

açıklamıştır.⁴⁹⁶ Sahabe ve tabiînin kıraatlarına çokça yer vermiştir.⁴⁹⁷ Özellikle kıraat-ı seb‟a imamlarının görüşlerini açıklamış, içlerinden tercihte bulunmuştur. Bazen bir kelimenin okunuşuyla ilgili bütün kıraat vecihlerini sayıp sonunda hangilerinin sahih, hangilerinin şâz olduğunu bildirmiştir.⁴⁹⁸ Bazen de farklı kıraat vecihlerini zikredip, aralarında mana açısından bir fark olmadığını bildirmiştir.⁴⁹⁹ Kıraat vecihlerindeki farklı okuyuşlar sebebiyle ayetin ifade ettiği manada değişiklik söz konusu olduğu yerlerde bu farklı manaların nasıl ortaya çıktığını gerekçeleriyle birlikte anlatmıştır.⁵⁰⁰ Kıraat- ı seb‟a imamlarının okuyuşları arasında tercihte bulunmuştur.⁵⁰¹ Bazen bir kelimede kaç kıraat veçhi olduğunu söyleyip, sahih olanını belirttikten sonra “diğerleri şazdır” ifadesiyle icmali bir anlatımı tercih etmiştir.⁵⁰²

El-Hererî‟nin kıraat vecihlerine nasıl baktığını özetledikten sonra şimdi de Âl- i İmrân Sûresinden bazı örnekler vermek istiyoruz: Âl-i İmrân 3/3. ayette cumhur ي َّئ"

" َةبزىٌا diye fiili şedde ile tef‟il bâbından mazi, “el-Kitab” kelimesini de mef‟ul bih olmak üzere nasb okumuştur. Ancak İbrahim Nehaî, Âmeş, İbn Ebî Able şâz olarak "ُةبزىٌا ي َئ"

şeklinde fiil, şeddesiz, “el-Kitab” kelimesini de fâil olmak üzere raf okumuşlardır. El-Hererî, bu iki farklı veçhi zikrettikten sonra, şaz kıraatin iki farklı manaya ihtimali olduğunu açıklamıştır. Birincisi, " ُةبزىٌا ي َئ" cümlesinin kendinden önceki ayetten bağımsız olarak yeni bir cümle olmasıdır. İkincisi, kendisinden önceki ayetle bağlantılı olarak

“Kur‟an Allah katından hak olarak sana indi.” manasına olmasıdır.⁵⁰³

Âl- i İmrân 3/12. ayette "ْٚوشؾرٚ ْٛجٍغُزٍ" fiillerini kıraat-ı aşere imamlarından İmam Hamza, Kisâî ve Halefü‟l-Âşır "ْٚوشؾ٠ٚ ْٛجٍغ١ٍ" “ya” hafiyle gaip sığası üzerine okumuşlardır. Diğer imamlar "ْٚوشؾرٚ ْٛجٍغُزٍ" “ta” ile muhatap sığası ile okumuşlardır. Bu durumda birinci veçhe nazaran bu iki cümle ayette zikredilen “ًل” fiilinin değil, mukadder bir kavil maddesinin mekulü kavli olur. Bu durumda ayetin manası şöyle olur: “(Ya Muhammed) onlara şu sözümü söyle: onlar çok yakında mağlup olacaklar ve cehenneme sürüklenecekler.” İkinci veçhe nazaran, bu iki cümle ayette mezkûr “kavil” maddesinin mekulü kavli olur ki bu durumda mana şöyledir: “(Resulüm) İnkar edenlere de ki: yakında

496 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 277.

497 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 85, 227, 277; c.V, s.18.

498 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 226-227.

499 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 354.

500 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 277; c.V, s.223.

501 el-Hererî, Hadâik , c. V, s. 276, 346.

502 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 227.

503 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 172-173.

114

mağlup olacaksınız ve cehenneme sürüleceksiniz.” Bu durumda cümleler Hz.

Peygamber‟in hitabı olur.⁵⁰⁴

Yine Âl- i İmrân 3/13. Ayette geçen "ُٙ١ٍضِ ُٙٔٚو٠" cümlesindeki fiil, cumhurun okuyuşunda gaip sığası üzerinedir. Ancak İmam Nâfî "ُٙٔٚور" kelimesini “ta” ile muhatap sığasıyla okumuştur. Bu durumda cümlenin manası şöyle olur: “Ey Yahudiler, müşrikleri kuvvet ve silahta Müslümanların iki misli görürsünüz. Bununla beraber Müslümanlar onlara galip geldi.” El-Hererî, “bu kıraat veçhi ayetin manasına daha uygundur.” diyerek cumhurun okuyuşunun aksine İmam Nafî‟nin kıraatını tercih etmiştir.⁵⁰⁵

Âl- i İmrân 3/27. Ayette geçen "ذ ِّ١ٌّا طوقر" cümlesindeki ذِّ١ٌّا kelimesini Kisâî, Nâfî, Hamza ve Asım‟ın ravilerinden Hafs şeddeli olarak okumuşlardır. Diğer imamlar tahfif ile şeddesiz okumuşlardır. El-Hererî, bu iki kıraat veçhinin de mana açısından aynı olduğunu, iki kıraat arasında hiçbir farkın olmadığını kaydetmiştir.⁵⁰⁶

Bir başka örnek Âl-i İmrân Sûresinin "ْذَؼَػ َٚ بَِّث ٍَُُْػَأ ُ ّالله َٚ" şeklindeki 36. Ayetinde geçen "ذؼػٚ" fiili ile ilgilidir. Bu ayetteki fiilin okunuşunda kıraat imamları ihtilaf etmişlerdir. Cumhura göre, Meryem‟in annesinin doğurduğu çocuğu tazim ve tebcil için Allah‟ın kelamı olması üzerine, ْذَؼَػ َٚ diye fiilin müennes gaip sığası ile mazi fiilin sükûn üzerine mebni okunması doğrudur. Ebû Bekir Şu‟be, İbn Âmir ve Yakub, bu cümlenin Hz.

Meryem‟in annesinin kelamı olması üzerine ُذؼَػ َٚ diye mütekellim vahde sığası ile zamme üzerine mebni olmasına kail olmuşlardır. Bu durumda Meryem‟in annesinin Allah‟ın emrine teslimiyetini ifade eder. Bu iki kıraat sahihtir. İbn Abbas (r.a) şâz olarak ِذؼَػ َٚ diye Allah Teâlâ‟nın Hz. Meryem‟in annesine hitap etmesi üzerine, müennes muhataba sığası ile kesre ile mebni olmasıdır. Bu şaz okuyuşa göre mana şöyle olur: “Ey Meryem‟in annesi, sana hibe edilen bu kız çocuğunun kadrini ve onun şanının yüceliğini bilemezsin.” Görüldüğü gibi el-Hererî, ikisi sahih, birisi şaz olmak üzere üç farklı kıraat veçhini bildirdikten sonra, her bir farklı veçhe göre ayetin ifade ettiği farklı mana zenginliğini ve ayetin içerdiği belagat güzelliklerini açıklamıştır.⁵⁰⁷

Kıraat ihtilaflarıyla alakalı son örnek, Âl-i İmrân 161.ayette geçen َْأ ٍِّٟجٌَِٕ َْبَو بََِٚ"

504 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 200.

505 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 201.

506 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 254.

507 el-Hererî, Hadâik , c. IV, s. 277.

115

" ًَّ ُغَ٠ cümlesindeki " ًَّغ٠" fiili üzeründe yapılan ihtilaftır. El Hererî mananın değişmesine etkisi olan bu ihtilafı da şu şekilde açıklamıştır: Sahabeden İbn Abbas kıraatı seb‟a imamlarından İbn Kesir, Ebû Amr ve Asım ًَُّغَ٠ diye fiili muzariyi malum siga ile – muzraat harfi olan (ya) nın fethası, (gayın) harfinin de zammesiyle- okumuşlardır. Bu kıraat veçhine göre ayetin manası şöyle olur: Hiçbir Peygamber ganimetler konusunda ümmetine ihanet edemez. Çünkü Peygamberlik makamı ile ihanet birbirine zıt iki vasıftır.

Bunların bir arada olması imkânsızdır. Peygamberlik göreviyle kamu malına hıyanetin bağdaşması mümkün değildir. Böyle bir yolsuzluk hiçbir peygambere yakışmaz. Çünkü nübüvvet makamların en büyüğü ve en yücesidir. İşte bundan Hz. Peygamber‟in de (s.a.v) ne ganimetler konusunda ne de başka konularda asla mümmetine hıyanet etmesi, kamu malını zimmetine geçirmesi gibi bir haramı irtikâp etmesi düşünülemez. Aynı fiili muzariyi sahabeden İbn Mesud, kıraatı seb‟a imamlarından İmam Nafî, İbn Âmir, Hamze, Kisâî ve Yakub ًَّ َغُ٠ diye fiili muzariyi meçhul siga ile - muzraat harfi olan (ya) nın zammesi, (gayın) harfinin de fethasıyla- okumuşlardır. Bu kıraat veçhine göre de ayetin manası iki türlü olur:

Birincisi, Hiçbir peygamber için ümmeti tarafından hıyanete uğraması caiz değildir. Bu durumda hiç bir peygambere ihanet edilmeyeceği ve ona uyanların kendisinden herhangi bir şey gizleyemeyeceği anlamı ortaya çıkar. İkincisi, ًَّ َغُ٠ fiili muzarisinin "يلَغا"

mastarından yani ifâl babından olması mümkündür. Bu durumda ayetin manası şöyle olur:

hiçbir peygamberin ümmeti hakkında ve kamu mallarında hıyanete ve gulule nisbet ebilmesi asla caiz değildir. Ümmetleri için böyle bir şey düşünmeleri bile haramdır.⁵⁰⁸