Kültürel Değerler ve Liderlik Yazını: Araştırmalar ve Bulgular

Kültürler arası liderlik araştırmaları liderlik araştırmalarının önemli bir boyutunu temsil etmektedir (Dickson ve diğerleri, 2003; House ve diğerleri, 1996; Globe, 2004). Kültürlerarası liderlik yazınının çok önemli bir kısmı liderliğin gösterdiği davranışların veya izleyicilerin etkili bulduğu liderlik davranışlarının kültürel değerlere göre nasıl farklılaştığı üzerinde durmaktadır (geniş bir gözden geçirme için bkz. Dorfman, 1996; House ve diğerleri, 1997; Dickson ve diğerleri, 2003; Dorfman ve House, 2004). Bu konuda bağımsız birçok araştırma (bkz. Dorfman, 1996; House ve diğerleri, 1997; Dickson ve diğerleri, 2003), ve bir de, ana yürütücülüğünü Robert.J.House’un yaptığı 62 ülkeden 951 örgütteki 17.000 yöneticiden veri toplanan ve 170 araştırmacının katılım gösterdiği GLOBE araştırma projesinin (Global Leadership and Organizational Culture Effectiveness) makaleleri ve bu konuda verilerin ve sonuçların ayrıntılı bir biçimde tartışıldığı bir de derlenmiş kitap bulunmaktadır (Globe, 2004). Araştırmanın bu bölümünde, kültürel değerler ve liderlik konusunda yapılan çalışmalar, özellikle de bu araştırmada ele alınan kültürel değer boyutları ve araştırmanın sorunsalı ile ilgili olanlar gözden geçirilerek bulguları özetlenecektir.

Kültürel değer boyutları ve liderlik konusunda yapılan araştırmaları incelediğimizde, liderlik ile ilgili en çok araştırmanın yapıldığı kültürel boyutlardan birisi güç mesafesidir (Dickson ve diğerleri, 2003). Şimdiye kadarki güç mesafesi ve liderlik konusunda yapılan araştırmaları ele aldığımızda ise, GLOBE araştırması bulgularına göre, güç mesafesinin yüksek olduğu ülke kümelerinde katılımcı liderlik, liderler tarafından uygulanan bir liderlik olmamaktadır (Carl ve diğerleri, 2004; Dorfman ve diğerleri, 2004). Öbür tarafta ise, katılımcı liderliğin güç mesafesi düşük ülke kümelerinde ise tercih edilen lider davranışı olduğu ortaya konulmuştur (Dorfman ve diğerleri, 2004). Yine GLOBE araştırmasının verilerine göre güç mesafesinin, kendi merkezli liderlik ve insan odaklı liderlik ile pozitif ilişkili olduğu gözlemlenmiş ve güç mesafesi yüksek olan ülkelerde bu iki liderlik davranışının daha etkili olduğu vurgulanmıştır (Dorfman ve diğerleri, 2004; Carl ve diğerleri, 2004).

Gerçek lider davranışının etkisini ele alan bir başka çalışma ise, güç mesafesine ilişkin olarak katılımcı liderlik davranışının Güney Kore ve ABD gibi göreli olarak düşük

güç mesafesinin olduğu ülkelerde daha etkili bir lider davranışı olduğunu öbür tarafta ise, Meksika gibi güç mesafesinin daha yüksek olduğu ülkelerde ise yönlendirici ve destekleyici liderlik davranışının etkili bir liderlik davranışı olduğunu gözlemlemiştir (Dorfman, 1997). Yine aynı araştırmada güç mesafesi yüksek olan ülkelerde babacan otoriter (paternalist) lider davranışının yaygın olduğu bulgulanmıştır (Dorfman, 1997). Bir başka araştırma ise, güç mesafesi ile dönüşümsel liderlik davranışlarının nasıl ortaya konulduğu arasındaki ilişkiyi incelemiş ve eşitlikçi kültürlerde dönüşümsel liderliğin etkili olabilmesi için daha fazla katılımcı, güç mesafesi yüksek ülkelerde ise daha fazla yönlendirici özellik taşıması gerektiğini vurgulamıştır (Den Hartog ve diğerleri, 1999).

Tercih edilen liderlik özellikleri araştırma dizini dışında güç mesafesi konusunda yapılan diğer araştırmalarda da güç mesafesi ve liderlik ile ilgili ilgi çekici gözlemler ortaya konulmuştur. Bu ve diğerleri (2003) araştırmalarında güç mesafesi ve yönetsel yönlendirme kabul etme eğilimi arasındaki ilişkiyi incelemişlerdir. Bu araştırmada, güç mesafesi yüksek olan kültürlerde yönetsel yönlendirme kabul etme eğiliminin, güç mesafesinin düşük olduğu ülkelere göre daha fazla olduğu tespit edilmiştir (Bu ve diğerleri, 2003). Bu ve diğerleri’nin (1999) Çin, Tayvan ve ABD arasındaki karşılaştırmalarında, Çin’de çalışanların daha fazla yönetsel yönlendirme kabul etme eğiliminde olduğu, ABD de ise bu eğilimin daha düşük olduğu saptanmıştır. Smith ve diğerleri’nin (1994;2002) güç mesafesi konusundaki araştırmaları ise, yüksek güç mesafesi olan ülkelerde yöneticilerin günlük olaylarda daha fazla resmi süreçlere dayandığını ve astların tecrübelerine daha az güvendiğini ve kullandığını ortaya koymuştur. Shane ve diğerleri’nin (1995) çalışması ise güç mesafesi yüksek olan ülkelerde bireylerin kendi fikirleri için, daha yüksek kademedeki çalışanlardan desteğe ihtiyaç duyduğunu ortaya koymuştur. Bir başka araştırma ise, güç mesafesi yüksek toplumlarda astların üstleri ile anlaşmazlıklarını göstermek konusunda daha çekingen olduklarını bulgulamıştır (Adsit ve diğerleri, 1997).

Eylon ve Au’nun (1999) güç mesafesi yüksek ve güç mesafesi düşük olan ülkelerdeki MBA öğrencileri üzerinde yaptıkları araştırmada, yüksek güç mesafesi olan ülkelerdeki öğrencilere yetki devredildiği zaman devredilmediği duruma göre daha düşük performans gösterdikleri, fakat düşük güç mesafesindeki ülkelerden olan öğrencilerin yetki devri fark etmeksizin aynı performansı gösterdiklerini gözlemlemiştir. Yine güç

31

mesafesine ilişkin bir başka araştırmada, Rahim ve diğerleri (2000) Bulgaristan ve Amerika’da yöneticinin kullandığı farklı güç dayanaklarının astların performansına olan etkisini incelemişlerdir. Rahim ve diğerleri (2000) araştırmalarında, Amerika gibi güç mesafesinin düşük olduğu bir ülkede yöneticilerin referans (referent) gücü kullanmasının, Bulgaristan gibi güç mesafesinin yüksek olduğu bir ülkede ise yöneticilerin meşru güç kullanımasının astların etkililiği ile ilişkili olduğu ortaya konulmuştur. Son yıllarda başka bir araştırma ise davranışsal yaklaşımın dışına çıkarak, yeteneklerin etkinliğinin kültürler arası nasıl farklılaştığını incelemiş ve güç mesafesine göre duygusal zekânın boyutlarının etkililiğinin ülkeler arası nasıl farklılaştığını araştırmıştır (Shipper ve diğerleri, 2003). Bu araştırmanın bulguları, güç mesafesi düşük ülkelerde ilişkisel yeteneklerin farkındalığının etkili liderlik için önemli bir duygusal zekâ boyutu olduğunu; güç mesafesi yüksek ülkelerde ise, kontrol yeteneklerinin farkındalığının etkili liderlik için daha önemli bir duygusal zekâ boyutu olduğunu ortaya koymuştur (Shipper ve diğerleri, 2003).

Đkinci olarak belirsizlikten kaçınma eğilimi ve liderlik konusunda yapılan çalışmaları ele aldığımızda ise, alışılmış olmak, süreçsel olmak, risk almamak, resmi ve dikkatli olmak, öngörebilmek, belirsizlikten kaçınma ile ilgili etkili liderlik davranışları olarak gözlemlenmiştir (Den Hartog ve diğerleri, 1999). Belirsizlikten kaçınma eğilimi ve liderlik konusunda Globe araştırmasının bulgularına baktığımızda ise, belirsizlikten kaçınma takım odaklı, insan odaklı ve kendi korumacı liderlik ile pozitif ilişkili olarak ve karizmatik ve katılımcı liderlik ile negatif ilişkili olarak gözlemlenmiştir (Luque ve Javidan, 2004). Bir başka çalışmada ise yüksek belirsizlikten kaçınma eğilimi olan ülkelerde yöneticilerin daha fazla kontrol odaklı ve daha az yetki devredici oldukları tespit edilmiştir (Offerman ve Hellman, 1997).

Etkili liderlik davranışları araştırmaları dışındaki araştırma konularını incelediğimizde ise, başka bir çalışma yöneticilerin kariyer gelişimi ve belirsizlikten kaçınma ilişkisini incelemiştir (Stewart ve diğerleri, 1994). Bu çalışmada, belirsizliğe toleransı daha fazla olan Đngiliz Yöneticilerin kariyer planlamalarında daha mobil ve genelci işleri tercih ettikleri, belirsizliğe toleransı daha düşük olan Alman Yöneticilerin ise, aynı işte daha çok zaman geçirmeyi ve daha uzmanlaşmış bir kariyeri tercih ettikleri ortaya konulmuştur (Stewart ve diğerleri, 1994). Yine, belirsizlikten kaçınma eğilimine ilişkin, küçük işletme yönetici ve liderlerine üzerinde yapılan bir çalışmada, belirsizlikten kaçınma

ve planlamanın önemine ilişkin tespitler yapılmıştır (Rauch ve diğerleri, 2000). Bu çalışmada, belirsizliğe toleransı daha düşük olan Alman Yöneticilerin planlamaya daha fazla önem verdikleri ve daha fazla zaman ayırdıkları, öbür tarafta belirsizliğe toleransı daha yüksek olan Đrlandalı Yöneticilerin ise detaylı planlamayı risk yaratan bir durum olarak gördükleri ve esnekliğe vurgu yaptıkları bulgulanmıştır (Rauch ve diğerleri, 2000).

Bireycilik, toplulukçuluk ve liderlik ile ilgili yapılan araştırmalara bakıldığında ise, toplulukçu bireyler için dönüşümsel bireyci bireyler içinde işlemsel liderliğin daha etkin olduğu bulgulanmıştır (Jung ve Avolio, 1999; Walumbwa ve Lawler, 2003). Bunun sebebi olarak da dönüşümsel liderliğin, daha fazla grup hedefleri ve vizyonu ile ilişkili olmasından dolayı izleyicilerin daha fazla güdülendikleri ileri sürülmüştür (Jung ve Avolio, 1999). Öbür tarafta, işlemsel liderliğin ise kısa dönem odaklılığının bireyci değerlerin kendi kişisel hedeflerini tatmin edici yapısı ile daha çok örtüşmekte olduğu ve bu sebepten dolayı da bireyci değerler için daha etkin olduğu öne sürülmüştür (Jung ve Avolio, 1999). Başka bir çalışmada ise karizmatik liderliğin toplulukçu değerlere sahip bireyler üzerinde daha etkili olduğu gözlemlenmiştir (Pillai ve Meindl, 1998). Globe araştırması ise, iç-grup toplulukçu değerlerinin, karizmatik, takım odaklı, katılımcı ve insan odaklı liderlik tipleri ile pozitif ve kendi korumacı (self protected) liderlik tipi ile ise negatif ilişkili olduğunu belirlemiştir (Gelfand ve diğerleri, 2004). Bireyci ve toplulukçu değerler ile liderlik konusunda yapılan diğer araştırmalar ise toplulukçuluk için otoriter liderliğin bireyciler açısından olduğundan daha fazla istenen kabul edilen bir liderlik biçimi olduğunu gözlemlemişlerdir (Dorfman ve Howell, 1988; Kennis, 1977). Bir başka araştırmada ise toplulukçu kültürlerde liderin sosyal desteğinin daha önemli olduğunu ortaya koymuştur (Orpen, 1982). Başka bir çalışma ise babacan otoriter liderlik tipinin toplulukçu kültürlerde daha fazla tercih edilen liderlik tipi olduğunu vurgulamıştır (Pellegrini ve Sacandura, 2008). Rahim ve Magner’ın (1996) liderlik davranışları dışında, farklı kültürlerde güç kullanımı üzerinde yaptığı araştırmada ise, bireyci ülkelerde zorlayıcı güç kullanımı üzerine, toplulukçu ülkelerde de uzman güç kullanımı üzerinde daha fazla vurgu olduğu ortaya konulmuştur.

Erillik ve dişilik değerleri konusunda yapılan liderlik araştırmalarına baktığımızda ise, bu konuda Hofstede (2001) eril ve dişi kültürlerin birbirinden farklı lider tipleri ortaya çıkardığını ileri sürmüştür. Eril kültürlerde kahraman yönetici, kararlı, iddialı ve

33

saldırgandır (Hofstede, 2001). Dişi kültürlerde de kahraman lider, daha az görünen, iş birlikçi ve uzlaşmacı olan liderdir (Hofstede, 2001). Yine liderlik ile ilgili, Globe’un eril ve dişil değerlerin alt boyutlarını ayrı olarak ele aldığı araştırmasında, insan odaklılık, performans odaklılık, atılganlık ve cinsiyet eşitliği değerlerinin liderliğin etkililiğine etkisi incelenmiştir (Javidan, 2004; Emrich ve diğerleri, 2004; Den Hartog, 2004; Kabasakal ve Bodur, 2004).

Performans odaklılık ile liderlik ilişkisini ele aldığımızda, karizmatik değer odaklı liderlik davranışının, takım odaklı liderliğin, katılımcı liderliğin ve insan odaklı liderliğin performans odaklı kültürlerde değer verilen liderlik profilleri olduğu bulgulanmıştır (Javidan, 2004). Kendi korumacı (self protected) liderlik davranışının ise performans odaklılık ile negatif ilişkili olduğu ortaya konulmuştur (Javidan, 2004). Cinsiyet eşitliği ve liderlik ilişkisi konusunda ise, cinsiyet eşitliği değerleri ile karizmatik liderlik ve katılımcı liderlik ile arasında pozitif ve kendi korumacı liderlik davranışının etkililiği konusunda ise negatif bir ilişki gözlemlenmiştir (Emrich ve diğerleri, 2003). Globe araştırmasına göre, eril değerlerin diğer bir alt boyutu olan, atılganlığın ise, insan odaklı ve özerk (autonomuous) liderlik ile pozitif takım odaklı ve katılımcı liderlik ile negatif ilişkili olduğu görgül olarak ortaya konulmuştur (Den Hartog, 2004). Araştırmalarda, insan odaklılık değer boyutunun ise, karizmatik değer temelli, takım odaklı, katılımcı ve insan odaklı liderlik davranışı ile pozitif ilişkili olduğu ve özerklikçi ve kendi korumacı liderlik davranışı ile de negatif ilişkili olduğu gözlemlenmiştir (Kabasakal ve Bodur, 2004).

Babacan davranış beklentisi değerleri ve liderlik ilişkisini ele aldığımızda ise, bu değer boyutu ile ilişkin olarak liderlik yazınında doğrudan babacan-otoriter liderlik tipi ortaya konulmuştur (Pellegrini ve Scandura, 2008). Babacan-otoriter liderlik tipi, otoriter liderlik davranışları ile yardımsever liderlik davranışının birleşimi olarak ele alınmıştır (Pellegrini ve Scandura, 2008). Farh ve Cheng (2000) ise babacan-otoriter liderlik tipini üç boyutlu bir kavram olarak ele almış ve otoriterlik, yardımseverlik ve ahlakiliği babacan otoriter liderlik davranışının boyutları olarak ortaya koymuştur.

Bu tarz bir liderlik tipinin özellikle Ortadoğu, Pasifik Asya, Latin Amerika’da yaygın olarak görülen bir liderlik tarzı olduğu çeşitli araştırmalar tarafından bulgulanmıştır (Farh ve diğerleri 2006; Martinez, 2003; Pellegrini ve Scandura, 2006). Sinha (1990)

geleneksel toplumlardaki babacan-otoriter liderlik tipinin varlığının, bu toplumlardaki koruyucu ve kollayıcı fakat aynı zamanda talepkar ve otoriter baba figüründen kaynaklandığını söylemiştir. Öbür tarafta batı toplumlarında ise babacan-otoriter liderlik davranışı ise istenmeyen ve otoriter liderlik davranışı olarak ortaya konulmuştur (Uhl-Bien ve Maslyn, 2005).

Dorfman ve arkadaşlarının (1997) Kuzey Amerika ve Asyadaki beş ülkeyi kapsayan araştırmasında (Japonya, Taiwan, Meksika, Güney Kore ve Amerika) babacan davranış beklentisi değerlerinin, bu ülkelerde yönlendirici ve destekleyici liderlik tipleri ile ilişkili olduğunu bulgulamıştır. Babacan davranış beklentisinin liderlikle ve bu araştırmanın kuramsal çerçevesi açısından önemli olan bir takım sonuçlarını ele aldığımızda ise babacan davranış beklentisinin tepkisellik ve uyma davranışı ile ilişkili olduğu ortaya konulmuştur (Aycan, 1999). Yine bir başka çalışma ise, bağımsız ve özerk astların, paternalist davranışları reddedeceklerini öne sürmüştür (Redding, 1990).

Kültürler-arası liderlik araştırmalarına baktığımızda genel olarak araştırmaların çok büyük bir çoğunluğu hangi tür liderlik davranışlarının hangi kültürel değerlerde daha etkili olduğu veya etkili olarak algılandığına odaklanmaktadır. Fakat aslında liderliğin nasıl ve ne şekilde yapıldığının dışında kendisi de kültürel olarak koşulbağımlı bir olgu olabilecektir. Her ne kadar liderliğin tanımı üzerinde uzlaşma olmadığı ifade edilse de (Jago, 1982) birçok tanımın ortak noktası olarak bir yönlendirme, koordine etme, etkileme süreci olan liderliğin kendisinin kültürel olarak farklılaşabilecek bir olgu olduğu öne sürülebilir. Hofstede’in (1980) araştırmalarının gösterdiği üzere bireylerin otoriteye ve yönlendirmeye olan tutumları sahip oldukları kültürel değerlere göre değişmektedir. Bu anlamda liderin izleyiciler ve sonuçlar üzerindeki etkisi de liderliğin izleyiciler tarafından ne ölçüde arzu edilebilir bir süreç olarak görüldüğüne göre farklılaşabilmektedir.

Bireylerin liderliği ne ölçüde arzu edilir veya lider yönlendirmesini ne ölçüde arzu edilir gördükleri ise izleyicilerin liderliğe duydukları ihtiyaca bağlı olacaktır (De Vries ve diğerleri, 2002). Liderliğe duyulan ihtiyacın ise, özerkliğe duyulan ihtiyaç, başarıya duyulan ihtiyaç ve güç ihtiyacı gibi kültürel değerlere bağlı olduğu tartışılabilir. Bu da bize aslında genel olarak lider kavramının veya liderlik olgusunun öneminin ve sonuçlar üzerindeki etkisinin kültürel değerlere göre farklılaşabileceğini göstermektedir. Buradan

35

hareketle, genel olarak liderlik olgusuna kültürler arası bir yaklaşım, hem kuramsal zenginlik yaratacak hem de, ileri araştırmalar için yeni açılımlar sağlayabilecek bir konu haline gelmektedir.