Demokrasi

“Demokrasi, halkın, haklar, özgürlükler ve sorumluluklar konusunda bilinçlenmesine; bilinçlenmesi de katılımın yaygınlığına bağlıdır. O yüzden, günümüzün kimi politika bilimcileri, bütün dünyanın bir “siyasal katılma devrimi” çağını yaşadığına değinmektedirler. Demokrasinin, toplumsal gelişmenin nimetlerinden biridir bu. Ancak bu

siyasal katılmayı, halkı n sürekli düşünce üretimine katkıda bulunması olarak anlamak gerekir” (Selçuk, 1987: 11).

Demokrasi; ayrıcalıklar ve hiyerarşik yapılanmalar yerine liyakat ve fırsat eşitliğine dayana bir toplum öngörür. Çoğunluğun iktidarını esas alırken, azınlık hakları ve çıkarları korunur. Alınan kararlarda bireyin katkısına imkân sağlaya demokraside eşitlik ve özgürlük başat kavramlardır. Bu nedenle siyasal boyutta demokrasi “erdem” olarak algılanır. (Şahin, 2006: 23)

“Demokrasinin bir sistem olabilmesi, sorunlara düşünce ve uygulama açısı ile nesnel ve kalıcı çözüm bulabilmesinde yatmaktadır. O halde bu nesnelliği sağlayan düşünce ve uygulama açısından demokrasi; halkın söz sahibi olduğu yani siyasal gücün halkın yetkisinde bulunduğu ve bu gücü sağlamak için hürriyet, adalet, eşitlik, danışma, hoşgörü, fikir alış verişi, denetim ve benzeri ilkelerin söz konusu olduğu fonksiyonel sistemdir” (Büyükkaragöz, 1995: 2).

“Genellikle, demokrasi, egemenliğin halkta bulunduğu, halkın bu hakkı doğrudan veya istediği gibi kullanabildiği, isterse kendi içinden seçtiği temsilciler aracılığı ile kullanabildiği rejimlere verilen isimdir. Yine bu nedenle demokrasiyi yönetilenlerin, yöneticilerini genel ve serbest seçim esasına göre seçebildikleri rejim olarak kabul edenler de çoğunluktadır. Buna karşılık ise demokrasinin halk egemenliği rejimi değil, fakat egemenliğin soyut bir varlık olan ulusa ait olduğu ve ulus egemenliği ilkesinin ortaya çıkardığı kurumlar aracılığı ile kullanıldığı bir rejim olduğunu kabul edenler de vardır” (Çeçen, 1984: 13).

“Demokrasi değişik biçimlerde uygulanabilir. Bir tür demokraside yönetime görevlerini üstlenebilmek için mülkiyet sahibi olma koşulu aranır ama aranan mülkiyet ölçüsü çok tutulur, çok az malı olan ya da bir vergi veren kişiler de yönetim görevlerine seçilebilirler. Başka bir tür uygulamada ise, seçmen olmak için mülkiyet şartı aranmaz, fakat seçilebilmek için mülk sahibi olma koşulu aranır, ama bu yönetimde de yasalar üstündür. Bir diğer türde de seçmek ve seçilmek için mülkiyet koşulu aranmaz, fakat görevler parasızdır, böyle olunca, uygulamada ancak geliri olanlar göreve talip olurlar, bu yönetimde de yine yasalar üstündür. Diğer bir uygulamada ise demagoji biçiminde ortaya

çıkabilir, bu yönetimde yasalara saygı yoktur, halkın iradesi yasa hükmüne ağır basar, bu durumu halkın tuttuğu önderler, demagoglar yaratır” (Göze, 1987: 47).

“Siyasal anlamda demokrasi, demokrasi fikrinin en eski ve en sürekli ifadesini temsil etmektedir ama uzun tarihinin belgeleri siyasal demokrasinin gerçekleşme bakımından gayet hayal kırıcı oluşunu göstermektedir. Bir siyasal şekil olarak demokrasi milyonlarca dağınık insanın çeşitli iradelerini tek bir otoriteye indirmek zorundadır ve bu, demokrasinin uyması gereken şartların küçük bütünleşmiş topluluklar ile birincil gruplarda bulunan en elverişli şartlara çok uzak bir benzeyiş içinde olması demektir” (Sartori: 9). Eğer siyasi demokrasi başarısını, düşünceye, çabaya, iyi niyete ve yurttaşlarının karakterine borçluysa, siyasi hürriyetten fazlasını isteyen ve bütün insan ilişkilerinde demokrasiyi gerçekleştirmek isteyen bir topluluğun daha çok düşünceye, çabaya, iyi niyete ihtiyacı vardır ve yurttaşlarının karakteri daha çok yüksek olmak zorundadır (Ebenstein, 2003: 418).

“Bir hükümet sistemi olarak demokrasi, iktidarın devlet eliyle bireyler ve gruplar üzerinde uygulandığı bir sistemdir. Ancak bundan da fazlası, demokratik bir yönetim, diğerleri gibi, belli bir tür toplumu, belli bireysel ilişkiler kümesini, insanların mülkiyete ilişkin hakları nedeniyle diğer insanlar üzerinde doğrudan ve dolaylı olarak sahip oldukları bir haklar ve istekler kümesini elde tutmak ve uygulamak için vardır” (Macpherson, 1984: 7).

“Demokratik devletlerde egemenlik milletindir. Millet, bu egemenliğini serbest seçimlerle belirlediği temsilciler aracılığıyla kullanır. Devletin anayasasını millet yapar. Devletin idarî örgütlenmesi anayasa ile düzenlenir. Bu tür devletlerde düşünce, din ve vicdan, siyasî hak, seçme, seçilme, siyasî parti kurma özgürlüğü vb. gibi haklar çok önemlidir. Devletin yönetimine bu özgürlüklerden faydalanarak seçilen kimseler katılırlar” (Çakmak, 2005: 68).

“Demokratik rejimde en etkin öğe halktır. İktidar savaşımına katılanlar, bu durgun görünen ve fakat aslında durmamacasına irdeleye irdeledikçe bilinçlenip gelişen halk yığınına çekici ve haklı görünmek zorundadır. İşte demokrasinin becerisi, eğitici ustalığı

buradadır. O, bir yanda halkı, öte yandan da önderleri eğitir ve yetiştirir. Ne var ki, bu etkinliğin sağlıklı olması için, eleştiri ortamı gevşetilmemeli, eleştiri yolları tıkanmamalıdır. Yeni düşünceler ve yeni izlenceler üretebilmek için gereçler ve silahlar herkese eşitlikle sunulmalıdır. Kalıp sloganları ve düşünceleri, ışık geçirmez ideolojileri işleme ve yayma kolaycılığı, kapalı ya da yarı kapalı yönetimlerde üreyip gelişirler. Bunları yıkmanın, dinamik evrimi sürdürmenin biricik yolu, tek model insan tipi yerine farklılaşmayı yaratacak ve patlamalar yerine boşalmaları sağlayacak çoğulcu ve özgürlükçü demokrasiyi eksiksiz ve kusursuz işletmektir” (Selçuk, 1994: 72-73).

“Eğer demokrasi terimi bütün vatandaşların gün be gün siyaset yapımına katılımını sağlayan siyasal sistemlerle sınırlandırılıyorsa, o zaman dünyadaki ülkeler içinde demokrasi yoktur. Bir ulus büyüklüğünde bir birimin saf bir demokrasi olarak işleyebileceği şüphelidir. Günümüzde ilgili ulusal deneyimler, temsili liderlerin yarışmacı seçimler yoluyla seçildiği siyasal sistemlerde bulunmaktadır. Çeşitli siyasal partilerin seçmenlere alternatifler örgütlediği yarışmacı seçim koşulları çağdaş demokratik sürecin tanımlayıcı niteliğidir”(Powell, 1990: 4).

“Demokrasiyi demokratik yollardan korumak zordur; ama mümkündür, yeter ki demokrasi kendini savunma azmini muhafaza etsin” (Kolakowski, 1999: 249). “İdealler ve gerçekler arasındaki ayrımın farkında olmak her ne kadar işe yarar olsa da, demokratik ideallerin, hedeflerin ve demokratik gerçeklerin birbirleriyle nasıl bir ilişkide olduklarını da anlamamız gerekir. Belirli kurumların olması, onların kusursuz demokrasiye ulaşmak için yeterli oldukları anlamına gelmez. Her demokratik ülkede var olan demokrasi ve ideal demokrasi arasında önemli bir boşluk bulunur. Bu boşluk bizi önemli bir sorunla karşı karşıya bırakır: demokratik ülkeleri daha demokratik bir hale getirmenin bir yolunu bulabilir miyiz?” (Dahl, 2001: 29-32).

Şüphesiz kendi yapısı içinde mutlak bir mükemmeliyet taşıyan bir sistem yoktur. Kendi aksaklıkları içinde her sistemin olumlu yönlerinden biri de, kendi eksik ve yanlış yönlerini bulması ve onarmasıdır. Demokrasi de kendi gelişim süreci içinde net bir başlangıç ve nihai bir sonu barındırmaz. Bu da demokrasinin ne kadar insanlığa ait olduğunu ve ne kadar fazla insanın etki ve katkılarına maruz kaldığını göstermektedir.