Büyükşehir Belediyeleri

1982 Anayasası’nın 127. maddesi, “Büyük yerleşim yerleri için özel yönetim biçimleri getirilebilir” hükmüne yer vermektedir. 2972 Sayılı Yerel Seçimlerle İlgili Kanun, belediyenin sınırları içinde birden çok ilçe bulunan illerde, birer Büyükşehir Meclisi ve ilçelerde birer İlçe Belediye Meclisi oluşturulmasını öngörmektedir. Aynı kanun, hem büyükşehir için, hem de ilçe belediyeleri için ayrı ayrı belediye başkanları seçilmesi ilkesini getirmektedir. İstanbul, Ankara ve İzmir, bu kanuna göre sınırı içerisinde birden çok ilçe

bulunan illerimiz olarak Büyükşehir statüsünü kazanmaktadır.

Yerel seçimlerle ilgili kanundan sonra, konu, Mart 1984’te kanun hükmünde kararname ile düzenlenerek 3030 Sayılı Büyükşehir Belediyesi Kanunu çıkarılmıştır. Buna göre, Türkiye’de 16 adet Büyükşehir belediyesi bulunmaktadır. Bunların bir kısmında ilçe belediyesi bulunmamaktadır. Bu düzenlemeler, büyükşehirlerde kamu hizmetlerinin bir kısmının büyükşehir belediyelerince bir kısmının ise ilçe belediyeleri tarafından yerine getirilmesini öngörmektedir.

Büyükşehir belediyelerinin görevleri, yerel hizmetler için yatırım ve finansman sağlamak, planlama, yolların yapımı, bakımı ve onarımı, çevrenin korunması, parklar ve dinlenme yerleri oluşturulması, ekonomik ve toplumsal hizmetlerin sağlanması ile ilgili olup, Büyükşehir düzeyindeki görevler ayrıntılı olarak şöyle sıralanabilir.

 Büyükşehir için yatırım plan ve izlenceleri hazırlamak, büyükşehir düzeyinde finansman ve yatırım gerektiren hizmetlerin gerçekleştirilmesini sağlamak.

 Büyükşehir nazım planlarını hazırlamak, onaylamak ve uygulamak; bu planlara uygun olarak ilçe belediyelerince hazırlanacak olan ilçe belediyelerinin planlarını onaylamak ve uygulanmasını gözetim altında bulundurmak.

 Meydanlar, bulvarlar, yollar ve sokaklar yapmak, bunların bakımını sağlamak, trafikle ilgili kanunların belediyelere vermiş olduğu yetkileri kullanmak, yolcu ve yük terminalleri, çok katlı park yerleri yapmak ve işletmek, meydanlara, yollara ve sokaklara ve üzerlerindeki yapılara isim ve numara vermek.

 Çevre sağlığının korunmasını sağlamak, insan sağlığı ve refahı için zararlı olan sınai ve ticari kuruluşların kurulmasına izin vermek, çöplerin ve sanayi artıklarının toplanma yerlerini belirlemek, imha edilmeleri için gerekli tesisleri kurmak, yiyecek ve içecekleri çözümleyecek laboratuarlar kurmak, mezarlıkların yerini belirlemek ve işletmek.

 Su, kanalizasyon, havagazı merkezi ısıtma ve kamu ulaşımı gibi hizmetleri yerine getirmek.

 Yeşil alanlar, parklar, bahçeler oluşturmak, toplumsal ve kültürel hizmetler sağlamak, spor, eğlence ve dinlenme yerleri kurmak.

 Belediye kolluk hizmetlerini yerine getirmek, yangın söndürme hizmetlerini sağlamak, patlayıcı maddeler üreten tesislerin ve depoların kuruluş yerlerini belirlemek.

 İlçe belediyeleri arasındaki anlaşmazlıkların çözümünde aracı olarak görev yapmak ve belediye kolluk güçlerinin ve öteki hizmetlerin çalışmaları arasında eşgüdüm sağlamak.

Belediye Kanunu’nda belediyelerin görevleri arasında sayıldığı halde, özel kanun ile Büyükşehir belediyesine bırakılmamış görevler ve aynı zamanda yeşil alanlar, bahçeler oluşturmak, parklar, kültürel ve toplumsal hizmetler yapmak, mezbahalar yaptırmak ve toptancı halleri kurmak gibi görevleri de, ilçe belediyeleri tarafından yerine getirilebilecek yerel kamu hizmetleri olarak sıralanabilir (Keleş ve Yavuz, 1989: 280).

Büyükşehir Belediye Meclisi; Büyükşehir Belediye Başkanı, İlçe Belediyelerinin Başkanları ve İlçe Belediyelerinin Meclis Üyeleri sayısının 1/5’inden oluşmaktadır. Büyükşehir belediye meclisi beş yıl için oluşturulmaktadır. Meclis üyeleri halk tarafından doğrudan doğruya seçilmekte ve Kasım, Mart ve Temmuz olmak üzere yılda üç defa toplanmaktadır.

Büyükşehir Belediye Encümeni, Büyükşehir Belediye Başkanlığı’nda toplanmaktadır. Üyeleri Büyükşehir Belediyesi Genel Sekreteri, imar, hukuk, fen, yazı, hesap, personel işleri gibi hizmet birimleri başkanlarından oluşmaktadır.

Büyükşehir Belediye Başkanı doğrudan doğruya halk tarafından 5 yıl süre için seçilmektedir. Başkan, yalnız kanunların kendisine verdiği görevlerin yürütülmesi yanında ilçe belediyelerinin hizmetleri arasında eş güdümün sağlanmasından da sorumlu olmaktadır.

2.4.2. İl Özel İdareleri

İl Özel İdareleri Kanunu olarak daha önce bazı değişikliklerle Osmanlı döneminde çıkan kanun uygulanmaktaydı. Cumhuriyet Dönemi’nde, 26 Mayıs 1987 tarihinde 3360 Sayılı Kanunla İl Özel İdareleri’nin Temel Kanunu da çıkarılmıştır.

1987 tarih ve 3360 Sayılı Kanunun 2. maddesinde, “İl Özel İdaresi, mahalli müşterek nitelikte olan imar, bayındırlık, sağlık ve sosyal yardım, çevre sağlığı, eğitim ve spor, tarım, ağaçlandırma, orman tesisi, ekonomi ve ticaret, haberleşme, kültür ve turizmle ilgili görevler ve bu kanun dışında çeşitli mevzuatla verilen görevleri imkânları ve tespit edeceği öncelik sırasına göre yürütür.” denildikten sonra “İl Özel İdarelerinin görevli olduğu mahalli ve

müşterek ihtiyaçların kapsamı ve sınırı Bakanlar Kurulu’nca tespit olunur” hükmüne yer verilmektedir. Anayasa Mahkemesi, yapılan başvuru üzerine, bu son hükmü Anayasa’ya aykırı bularak iptal etmiştir. Yüksek mahkeme, gerekçe olarak, yerel yönetimlerin görevlerinin kanun ile belirlenmesi gerektiğini, oysa burada Bakanlar Kurulu kararının kanun yerini alabileceğini, hükmün, aynı zamanda, yerel özerklik ve yerinde yönetim ilkeleriyle çeliştiğini yönetsel vesayet yetkisiyle bağdaşmadığını, Anayasa’daki yönetim bütünlüğü ilkesine de ters düştüğünü öne sürmektedir (Resmi Gazete, 26 Kasım 1988, No: 20001).

1984 yılında çıkarılan 3004 Sayılı Kanun, genel bütçe vergi gelirlerinden İl Özel İdarelerine ayrılan payı, 1987’ye değin kademeli bir şekilde arttırmaktadır. Payın, 1984, 1985 ve 1986’daki oranını %1, 1987’de ise %2 olması öngörülmektedir. Daha sonra, 3239 Sayılı Kanun, payların miktarını yeniden değiştirmekte ve paylar 1986 yılı için %1, 1987 yılı için ise %1,40 olarak belirlenmektedir.1987 yılında yapılan kanun değişikliği ile İl Genel Meclisinin kendi içinde seçtiği üyelere ek olarak, İl Özel İdare Müdürü, Köy Hizmetleri İl Müdürü ve İl Bayındırlık ve İskan Müdürü İl Daimi Encümeni üyeleri de eklenecektir. Ancak Anayasa Mahkemesi bu düzenlemeyi Anayasaya aykırı bularak iptal etmiştir. İl Genel Meclisi her yıl Mayıs ve Kasım aylarının ilk haftasında olağan olarak toplanmaktadır. Toplantı süresi ise en fazla otuz gündür.

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

2000 SONRASI DÖNEMDE YEREL YÖNETİMLERDE REFORM ÇALIŞMALARI

Bu bölümde Türkiye’de 2000 yılından sonra yerel yönetim alanında yapılan reformlar ve özellikle 5227 Sayılı Kamu Yönetiminin Temel İlkeleri ve Yeniden Yapılandırılması Hakkında Kanun buna bağlı olarak çıkarılan 5393 Sayılı Belediye Kanunu, 5302 Sayılı İl Özel İdaresi Kanunu, 5216 Sayılı Büyükşehir Belediyesi Kanunu nihai olarak ise 6360 Sayılı On Dört İlde Büyükşehir Belediyesi ve Yirmi Yedi İlçe Kurulması ile Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun ele alınacaktır.

3.1. Türkiye’de Yerel Yönetimler Reformunun İç ve Dış Dinamikleri

Reformun iç dinamiklerinin, kamu idaresinde sorunların değişimine yönelik ihtiyaçların artmasıyla ilişkili olduğu söylenebilir. Bu dinamikler, uzun ve orta vadede ülkenin siyasal, ekonomik ve sosyal koşullar nedeniyle ortaya çıkan sorunlar ve bu sorunları ortadan kaldırma amaçlı ortaya çıkan çözümler olarak belirtilebilir. Reform ihtiyacı, iç dinamiklerin etkisi görülmediği noktada dış dinamikler aracılığıyla ortaya çıkmaktadır. Bundan dolayı denilebilir ki yerel yönetim reformunun dış dinamikleri, yerel yönetimleri dünyada yer alan gelişmeler ışığında ve evrensel aktörlerin beklentilerine göre biçimlendirme arzusu ile ilişkilidir.