Kişi, maruz kaldığı akıl hastalığın etkisi ile davranışlarının hukuki anlam ve sonuçlarını kavrayabilme yeteneğinden veya davranışlarını hukukun gereklerine göre yönlendirme yeteneğinden mahrum olabilmektedir. Bu sebeple, maruz kaldığı akıl hastalığının etkisinde kalarak suç teşkil eden bir fiili işleyen kişinin kusur yeteneğinin olmadığı kabul edilmektedir.535 Böyle bir durumda kusur yeteneğinin
olmadığı kabul edilen akıl hastası olan kişi hakkında CMK’nın 223/3. maddesi gereğince hakkında ceza verilmesine yer olmadığına dair karar verilecektir. Ancak bu husus, akıl hastası olan kimseler hakkında güvenlik tedbiri uygulanmasına engel
değildir. 536 Akıl hastası olan bu kişiler hakkında TCK’nın 32. maddesinin
yollamasıyla, hakkında TCK’nın 57. maddesinde belirtilen akıl hastalarına özgü güvenlik tedbirleri uygulanacaktır. “Koruma ve tedavi” amaçlı olan bu tedbirler, kişinin sağlık durumuna göre hâkim tarafından geri alınabilen veya değiştirilebilen bir özelliğe de sahiptir.537 Bu tedbirlerin TCK’nun 57. maddesinde 7 fıkra şeklinde
düzenlenmiştir.
İlk fıkrasında akıl hastası olan kişinin koruma ve tedavi göreceği yerden bahsedilmiştir. Buna göre; “fiili işlediği sırada akıl hastası olan kişi hakkında
koruma ve tedavi amaçlı olarak güvenlik tedbirine hükmedilir. Hakkında güvenlik tedbirine hükmedilen akıl hastaları, yüksek güvenlikli sağlık kurumlarında koruma ve tedavi altına alınır” denilerek, akıl hastasının herhangi bir sağlık kurumunda
değil, sadece “yüksek güvenlikli sağlık kurumlarında” koruma ve tedavi altına alınacağı belirtilmesine karşı yüksek güvenlikli sağlık kurumunun tanımı yapılmamıştır. Ancak “yüksek güvenlikli sağlık kurumu” denilmek suretiyle akıl
534 ÇOLAK/ALTUN, 2007, s. 769.
535 ÖZGENÇ, 2014, s. 793.
536 HAKAERİ, 2012, s. 591.
hastalarının esirgendiği, kaçmamalarının sağlandığı sağlık kuruluşları olarak tanımlayabiliriz.538
İkinci fıkrada akıl hastalarının serbest bırakılmasına dair durumlarından bahsedilmiştir. Buna göre; “hakkında güvenlik tedbirine hükmedilmiş olan akıl
hastası, yerleştirildiği kurumun sağlık kurulunca düzenlenen raporda toplum açısında tehlikeliliğin ortadan kalktığını veya önemli ölçüde azaldığının belirtilmesi üzerine mahkeme veya hakim kararıyla serbest bırakılabilir” denilmiştir. Bu
düzenleme 765 s. TCK’dan farklı olarak güvenlik tedbirinin akıl hastasının şifasına kadar devam etmesi usulünden ayrılarak, tehlikeliliğin ortadan kalkması veya önemli
ölçüde azalması hususu benimsenmiştir.539 Güvenlik tedbirinin uygulanması ile ilgili
belirli bir süre öngörülmeyen540 bu düzenlemeye göre tehlikeliliği ortadan kalkan
veya önemli derecede azalan akıl hastası hakkında uygulanan güvenlik tedbirine hüküm veren mahkeme veya hakim son verecektir. Ancak mahkeme, akıl hastasının yerleştirildiği kurumun sağlık raporu üzerine bu kararı verebilecektir. Mahkeme açısından bağlayıcı bir niteliğe sahip olmayan bu rapor doğrultusunda akıl hastası tamamen serbest bırakılacağı gibi “tıbbi kontrol ve takibi” yapılmak suretiyle yani denetimli olarak da serbest bırakılabilir.541 Ancak ifade edelim ki TCK’nın 32/1 anlamında akıl hastalığı bulunan kişi hakkında güvenlik tedbirinin süresi tehlikeliliğin ortadan kalkması veya önemli derecede azalmasına kadardır. Buna karşılık TCK’nın 32/2 anlamına bir akıl hastası hakkında güvenlik tedbiri uygulandığında tedbirin süresi, alınan ceza süresiyle aynı sürede olmak
durumundadır.542
Üçüncü fıkrada tıbbi kontrol ve takip ile ilgili düzenleme yapılmıştır. Buna göre; “sağlık kurulu raporunda, akıl hastalığının ve işlenen fiilin niteliğine göre,
güvenlik bakımından kişinin tıbbi kontrol ve takibinin gerekip gerekmediği, gerekiyor ise, bunun süre ve aralıkları belirtilir” denilmiştir.
538 HAFIZOĞULLARI/ÖZEN, 2012, s. 507. 539 ARTUK/GÖKCEN/YENİDÜNYA, 2012, s. 507. 540 ÖZDEN, 2007, s. 104. 541 ÖZGENÇ, 2014, s. 794. 542 ARTUK/GÖKCEN/YENİDÜNYA, 2012, s. 508.
Dördüncü fıkrada akıl hastasının, sağlık kuruluşuna sevki düzenlenmiştir. Buna göre; “tıbbi kontrol ve takip, raporda gösterilen süre ve aralıklarla, Cumhuriyet
Savcılığınca bu kişilerin teknik donanımı ve yetkili uzmanı olan sağlık kuruluşuna gönderilmeleriyle sağlanır” denilmiştir. Bu düzenleme ile akıl hastası olan kişinin543
sağlık kuruluşuna gönderilmesi Cumhuriyet Savcılığı tarafından yapılacaktır. Hangi sağlık kuruşuna gönderileceği infaz sırasında belirleneceğinden infaz kısıtlanacak şekilde koruma ve tedavinin yapılacağı kurum ismi mahkeme kararında gösterilmemelidir.544 Bu konudaki yetki İnfaz Savcısına aittir.545 Yargıtay da bu
doğrultuda karar vermiştir. Buna göre;
“Akıl hastası olan hükümlünün’ koruma ve tedavi altına alınmasına’ karar verilmesi ile yetinilmesi gerekirken, C.Savcısının infaz yetkisini kısıtlayacak biçimde belirli yer gösterilerek hüküm kurulmasında isabet görülmemiştir.” (Yarg. 11.CD
26.12.2005, 11115/14253 )
Beşinci fıkrada kişinin yeniden tedbir altına alınması hususu düzenlenmiştir. Buna göre; “tıbbi kontrol ve takipte, kişinin akıl hastalığı itibari ile toplum açısından
tehlikeliliğin arttığı anlaşıldığında, hazırlanan rapora dayanılarak yeniden koruma ve tedavi amaçlı olarak güvenlik tedbirine hükmedilir. Bu durumda, bir ve devamı fıkralarında belirtilen işlemler tekrarlanır” denilmiştir. Bu düzenlemeye göre,
serbest bırakılan akıl hastasının toplum açısından tehlikeliliğinin artması halinde, hükmü veren mahkeme tarafından “yeniden koruma ve tedavi amaçlı olarak güvenlik tedbirine karar verebilir. Ancak bu karar, akıl hastasının tıbbi kontrol ve takibinin yapıldığı teknik donanımı ve uzmanı olan sağlık kurulunda hazırlanan sağlık kurulu raporuna istinaden verilebilir.546
Altıncı fıkrada, işlediği fille ilgili davranışlarını yönlendirme yeteneği azalmış olan akıl hastaları ile ilgili düzenleme yapılmıştır. Buna göre; “işlediği fiille ilgili
olarak hastalığı yüzünden davranışlarını yönlendirme yeteneği azalmış olan kişi
543 DONAY, 2007, s. 93.
544 GERÇEKER, 2011, s. 754.
545 HAKERİ, 2012, s. 327.
hakkında birinci ve ikinci fıkra hükümlerine göre yerleştirildiği yüksek güvenlikli sağlık kuruluşunda düzenlenen kurul raporu üzerine, mahkûm olduğu hapis cezası, süresi aynı kalmak koşuluyla, kısmen veya tamamen, mahkeme kararıyla akıl hastalarına özgü güvenlik tedbiri olarak da uygulanabilir” denmiştir.
Yedinci fıkrada ise alkol ve madde bağımlıları hakkında uygulanacak güvenlik tedbirinden bahsedilmiştir. Buna göre; “suç işleyen alkol ya da uyuşturucu veya
uyarıcı madde bağımlısı kişilerin, güvenlik tedbiri olarak, alkol ya da uyuşturucu veya uyarıcı madde bağımlılarına özgü sağlık kuruluşunda tedavi altına alınmasına karar verilir. Bu kişilerin tedavisi, alkol ya da uyuşturucu veya uyarıcı madde bağımlılığından kurtulmalarına kadar devam eder. Bu kişiler, yerleştirildiği kurumun sağlık kurulunca bu yönde düzenlenecek rapor üzerine mahkeme veya hakim kararıyla serbest bırakılabilir” denmiştir. Bu düzenleme ile alkol ve
uyuşturucu madde bağımlıları da bir nevi akıl hastası olarak kabul edilmiştir.547
Bunların da özel sağlık kuruluşlarında tedavi altına alınacağı belirtilmiştir. Ancak bunlar hakkında ki önlemler bu konuda uzman sağlık kuruluşlarında yapılacaktır. Burada dikkat edilmesi gereken husus ise alkol ya da uyuşturucu veya uyarıcı madde
kullanımının bağımlılık haline ulaşmış olmasıdır.548 Bağımlılıktan kurtuluncaya
kadar devam edecek olan tedavi de hasta bağımlılıktan kurtulduğu zaman hükmü veren mahkeme tarafından serbest bırakılacaktır.549
547 KUNTER, Nurullah/YENİSEY, Feridun, Ceza Muhakemesi Hukuku, 10. Baskı, Beta Basım
Yayım, 1998, s. 964.
548 DONAY, 2007, s. 93.
SONUÇ
Yüksek lisans tez çalışmamızı sonuçlandırdığımız bu aşamada akıl hastaları ve akıl hastalarının cezalandırılması prensiplerine ilişkin çalışmamızda dikkat çeken önemli noktalar burada kısaca açıklanacaktır. Bu bölümde özellikle görüşler ve gerekçelerimiz kısaca ele alınacaktır, zira ayrıntılı açıklamaları tez çalışmasının asıl konu başlıkları altında ayrıntılı şekilde ele alınmış bulunmaktadır.
Akıl hastalığı 5237 s. TCK’da düzenlenişi bakımından 765 s. TCK’daki sistemden ayrılarak tam akıl hastalığı - kısmi akıl hastalığı ayrımın var olmadığı kanaatindeyiz. Zira çalışmamızda bu konu ile ilgili tartışma konu başlığı altında incelenen tam akıl hastalığı - kısmı akıl hastalığı ayrımının var olduğu ya da olmadığına dair görüşler ve yargı sistemi içinde mahkeme kararları üzerinde etkili olan Yargıtay’ın görüşleri de incelendiğinde, 5237 s. TCK’nın tam akıl hastalığı– kısmi akıl hastalığı ayrımından vazgeçtiği, kişinin ya akıl hastası olduğu ya da olmadığını kabul ettiği görülmektedir. Dolayısıyla akıl hastalığının etkisi altında suç teşkil eden eylemi gerçekleştiren kişinin kusur yeteneğinden söz edilemeyecektir. Kişinin akıl hastası olup olmadığı tespit edildikten sonra kişi hakkında artık TCK’nın 32/1 maddesine göre ya ceza verilmeyecektir ya da TCK’nın 32/2 maddesine göre kusur yeteneğinin varlığına rağmen azalması sebebiyle azalmış ceza sorumluluğu gereğince verilen ceza da indirim yapılacaktır.
Güvenlik tedbirinin süresi açısından asgari bir sürenin öngörülmemesi toplum açısından riskli bir düzen gibi görülmektedir.550 Bilindiği gibi akıl hastası suçluların
tedavi ve gözetim altına alındığı sağlık kuruluşlarının yetersizliği ve yer sorunu nedeniyle suç eylemine karışmış akıl hastaları hakkında uygulanacak olan tedavi tedbiri tam olarak amacına ulaşmadan vaktinden önce akıl hastasının serbest bırakılmaları nedeniyle toplum açısından ciddi sorunlar yaşatabilmektedir.551Bu
durumun önüne geçilebilmesi için özellikle tedavi ile geçmeyecek akıl hastalarının serbest bırakılmaları konusunda daha hassas davranılmalıdır.
550 YÜCEL, 2007, s. 329.
Akıl hastalığının ceza sorumluluğunu ortadan kaldırması uygulamada özellikle ağır suçlar işleyen failler için bir kurtuluş yolu olarak görülmektedir. Akıl hastalığının psikiyatrik rapor ile onaylandığı durumda, suçun maruz görülmesi ve
suçlunun cezalandırılmayarak hakkında güvenlik tedbirine hükmedilecektir. 552
Böylece aynı şiddette suç işleyen bir akıl hastası hapishane yerine yüksek güvenlikli sağlık kuruluşuna gönderilerek toplum açısından tehlikeliliğin ortadan kalktığının veya önemli ölçüde azaldığının belirtilmesi üzerine serbest bırakılabilirken; suç işleyen kişinin akıl hastası olmadığının tespit edilmesi halinde belki de ömrünün sonuna kadar hapishanelerde kalacaktır.
Akıl hastası taklidi yaparak ceza sorumluluğundan kurtulmaya çalışmanın olduğu kadar, akıl hastası savunması ile suç işleyen kişinin affını veya korunmasını sağlamak ya da ceza almamaları gerektiğini göstermek şüphesiz iyi niyetli hareketlerdir. Ancak bu ilkelerin uygulanması ile birlikte kişi özgürlüğünü büyük ölçüde kaybedecektir.553 Eğer kişi akıl hastalığı teşhisi konulmasa adli para cezası ya
da lehine olan hükmün açıklanmasının geri bırakılması, erteleme gibi hükümlerden faydalanabilecek iken akıl hastalığı sebebiyle gerçekleştirdiği eylem nedeniyle süresi belli olmayan bir güvenlik tedbirine maruz kalabilecektir. Kanaatimizce uygulamada kusur tayininde hâkim akıl hastalığının kusur üzerindeki etkisini son derece hassas şekilde ele almak durumundadır.
Akıl hastası olarak kabul edilmeyen; ancak normal insan olarak da kabul edilmeyen psikopatların ceza sorumlulukları konusunda onları akıl hastalarına yaklaştıracak nitelikte uygulamaya gidilmemesi kanaatindeyiz. Psikopatların gerçekleştirdiği eylemlerin, çoğu zaman toplumda infial yaratacak eylemler şeklinde gerçekleştirdiği, bunların akıl hastası gibi güvenlik tedbiri uygulanarak yüksek güvenlikli sağlık kurumlarında tedavi altına alınmaları hem kanunun amacına hem de toplum vicdanında adalete olan güven konusunda kırılmalara sebep olacaktır. Ancak bir karakter bozukluğu olan bu tipteki kişilerin hapishanelerde gelişi güzel cezalarının infazına çalışılması da hapishanedeki diğer mahkûmlar için bir tehlike
552 TOPÇU, 2010, s. 235.
553 DAVİSON, C. Gerald/NEALE, M. John, Anormal Psikoloji, 7. Baskı, Türk Psikologlar Derneği
oluşturacaktır. Bu sebeple psikopatlar gibi akıl hastası olduğu kabul edilmeyen ancak normal olarak da görülemeyecek kişilerin infazında özel bir düzenlemeye ihtiyaç olduğu ve bunların özel infaz kurumlarında cezalarının infaz edilmesi kanaatindeyiz.
KAYNAKÇA
Adasal, Rasim (1976). Ruh Hastalıkları (3. Baskı). Ankara: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Yayınları.
Adasal, Rasim (1959). Suçların Psikanalitik Sebepleri. İstanbul Mukayeseli Hukuk Dergisi, Ocak-Şubat, 3-4.
Adasal, Rasim (1958). Sebepsiz Suçlar ve Psikanaliz. İstanbul Mukayeseli Hukuk Dergisi, Eylül- Ekim, 214-215.
Albayrak, Mustafa (2012). Notlu-Atıflı-Uygulamalı Türk Ceza Kanunu (10. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Apaydın, Cengiz (1998). Teoride ve Uygulamada Ceza Hukuku ve Adli Tıp Açısından Kusur Yeteneği. Ankara: Adil Yayınevi.
Artuç, Mustafa ve Hırslı, Tahir (2013). Hüküm Kurma Sanatı (5. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Artuk, Mehmet, E. (2008). Güvenlik Tedbirleri. Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt: 8, (1-2), 467-470.
Artuk, Mehmet, E., Gökcen, Ahmet ve Yenidünya, Caner, A. (2012). Ceza Hukuku Genel Hükümler (6. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Avcı, Mustafa (2014a). Osmanlı Ceza Hukuku Özel Hükümler (2. Baskı). Konya: Mimoza Yayınları.
Avcı, Mustafa (2014b). Osmanlı Ceza Hukuku Genel Hükümler(2. Baskı). Konya: Mimoza Yayınları.
Aykaç, Mehmet (1987). Adli Tıp Ders Kitabı. İstanbul: Çeliker Matbaacılık. Babaoğlu, Nahit, A. (2011). 50 Soruda Psikiyatri. İstanbul: 7 Renk Basım Yayın
Bakıcı, Sedat (2008). 5237 Sayılı Yasa Kapsamında Ceza Hukuku Genel Hükümleri (2. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Birtek, Fatih (2014). Ceza Hukuku Genel Hükümler (3. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Cin, Halil ve Akyıldız, Gül (2008). Türk Hukuk Tarihi (2. Baskı). Konya: Seyram Yayım Basım.
Çaya, Sinan (2010). Akıl Bozukluğu Hallerinde Suça Karşı Tedbirler. Kazancı Dergisi, Sayı: 75-76), 239-246.
Çolak, Haluk ve Altun, Uğurtan (2007). Türk Ceza Hukukunda Ceza ve Güvenlik Tedbirleri. Ankara: Bilge Yayınevi.
Davison, Gerald, C ve Neale, John, M. (2011). Anormal Psikoloji (Çeviren: İhsan Dağ) (7. Baskı). Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları
Demirbaş, Timur (2014). Ceza Hukuku Genel Hükümler (10. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Demirbaş, Timur (2012). Kiriminoloji (4. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık. Demirbaş, Timur ve Erdem, Mustafa, R. (2011). Ceza Hukuku Pratik Çalışmaları
(4. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Dinçmen, Kriton (1984). Adli Psikiyatri. İstanbul: Fatih Gençlik Vakfı Matbaa İşletmesi.
Dinçmen, Kriton (2004). Psikiyatri Konuya İlgi Duyan Herkese. İstanbul: Arıon Yayınevi.
Doğan, Orhan ve Akçakın, Melda (1988). Bazı Önemli Psikiyatrik Sorunlar Sempozyumu Kitabı. Sivas: Cumhuriyet Üniversitesi Yayın.
Dönmez, İbrahim, K. (1993). İslam Ansiklopedisi Cilt: 8. İstanbul: Divantaş Diyanet Vakfı Neşriyat Pazarlama ve Ticaret.
Dönmezer, Sulhi (1994). Kriminoloji (8. Baskı). İstanbul: Beta Basım Yayım. Dönmezer, Sulhi ve Erman, Sahir (1959). Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku Cilt: 2.
İstanbul: İstanbul Üniversitesi Yayınları.
Ercan, İsmail (2009). Ceza Hukuku Genel Hükümler- Özel Hükümler (5. Baskı). İstanbul: İkinci Sayfa Basım Yayın.
Erem, Faruk (1977). Adalet Psikolojisi (7. Baskı). Ankara: Sevinç Matbaası. Erem, Faruk (1976). Ümanist Doktrin Açısından Türk Ceza Hukuku Genel
Hükümler Cilt: 1 (11. Baskı). Ankara: Sevinç Matbaası.
Gerçeker, Hasan (2011). Yorumlu- Uygulamalı Türk Ceza Kanunu, Cilt: 1. Ankara: Cantekin Matbaacılık.
Güleç, Cengiz ( 2006). Psikiyatrinin ABC’si. İstanbul: Say Yayınları.
Hafızoğulları, Zeki (1987). Ceza Normu- Normatif Bir Yapı Olarak Ceza Hukuku Düzeni. Ankara: Seçkin Kitabevi.
Hafızoğulları, Zeki ve Özen, Muharrem (2012). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (5. Baskı). Ankara: US-A Yayıncılık.
Hakeri, Hakan (2005). Sorularla Ceza Hukuku. Ankara: Türkiye Barolar Birliği Yayınları.
Hakeri, Hakan (2012). Ceza Hukuku Genel Hükümler (14. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Hakeri, Hakan (2014). Ceza Hukuku Genel Hükümler Temel Bilgiler (11. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
İçel, Kayıhan (2013), Ceza Hukuku Genel Hükümler II Suçun Yapısal Unsurları- Özel Görünüş Biçimleri ve Yaptırımları (5. Baskı). İstanbul: Beta Basım Yayım.
İçli, Tülin, G. (2013). Kiriminoloji (8. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
İnal, Nihat (2003). Adli Tıp ve Ekonomik Terimli Hukuk Sözlüğü. Ankara: Sözkesen Matbaacılık.
Kamay, Behçet, T. (1951). Adli Tıp, Cilt: 2. Ankara: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Yayınları.
Kanten, Pelin, Yeşiltaş, Murat ve Arslan Ramazan (2015). Kişiliğin Karanlık Yönünün Üretkenlik Karşıtı İş Davranışlarına Etkisinde Psikolojik Sözleşmenin Düzenleyici Rolü. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt: 29, Sayı: 2, 369-370.
Kaplan, Harold, I. ve Sadock, Benjamin, J. (1999). Klinik Psikiyatri El Kitabı. (Çevirenler: Ercan Abay, Okan Çalıyurt ve Cengiz Tuğlu). İstanbul: Nobel Tıp Kitapevleri.
Karakuş, Oğuz (2011). Adli Bilimler. Ankara: Adalet Yayınevi.
Koca, Mahmut ve Üzülmez, İlhan (2014). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (7. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Koyuncu, Ali (2006). 5237 Sayılı Türk Ceza Kanununun Uygulayıcı Gözüyle Yorumu Genel Hükümler (2. Baskı). Ankara: Adalet Yayınevi.
Kunter, Nurullah ve Yenisey, Feridun (1998). Ceza Muhakemesi Hukuku (10. Baskı). İstanbul: Beta Basım Yayım.
Özaydın, Selim (1984). İstanbul Tıp Fakültesi Ders Kitapları Psikiyatri, Cilt: 7. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi Yayınevi.
Özbek, Veli, Ö. (2013). İnfaz Hukuku (3. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık. Özbek, Veli, Ö. (2010). TCK İzmir Şerhi Türk Ceza Kanunun Anlamı Cilt: 1 (4.
Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Özbek, Veli, Ö., Kanbur, Nihat, Bacaksız, Pınar, Doğan, Koray ve Tepe, İlker (2011). Ceza Muhakemesi Hukuku (2. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Özbek, Veli, Ö., Kanbur, Nihat, Bacaksız, Pınar, Doğan, Koray ve Tepe, İlker (2010). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Özen, Cahit ve Sözen, Hayri (1971). Adli Tıp ve Toksikaloji. İstanbul: Sermet Matbaası.
Özden, Salih, Y. (2007). Adli Psikiyatri. İstanbul: Lily İlaç Ticaret.
Özgenç, İzzet (2014). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (10. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Özgenç, İzzet ve Şahin, Cumhur (2001). Uygulamalı Ceza Hukuku (3. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık
Öztürk, Bahri ve Erdem, Mustafa, R. (2012). Uygulamalı Ceza Hukuku ve Güvenlik Tedbirleri Hukuku (12. Baskı). Ankara: Seçkim Yayıncılık.
Öztürk, Orhan, Karan, Doğan, Orhon, Ahsen, Savaşır, Işık, Savaşır, Yusuf, Yörükoğlu, Atalay, Zileli, Leyla, Birsöz, Sunar, Ünal, Mehmet, Öktem, Ferhunde ve Sonuvar, Birsen (1981). Ruh Sağlığı ve Hastalıkları. Ankara: Türkiye Sinir ve Ruh Sağlığı Derneği Yayınları.
Parlar, Ali ve Hatipoğlu, Muzaffer (2010). 5237 Sayılı TCK’da Ceza Sorumluluğunu Kaldıran veya Azaltan Nedenler (2. Baskı). Ankara: Seçkim Yayıncılık.
Sahir, Erman (1958). Akıl Hastalarına Karşı Cemiyetin Müdafaası. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Ceza Hukuku ve Kriminoloji Enstitüsü Yayınları.
Saygılı, Sefa (2010). Ruh Hastalıkları ve Korunma Yolları. İstanbul: Cihan Yayınları.
Schreıber, Ludwig, Rosenau, Henning, Mattheıs, Ruth ve Lılıe, Hans (2004). Tıp ve Ceza Hukuku. (Çevirenler: Yener Ünver, Hakan Hakeri, V. Özer Özbek, Mahmut Koca, Özlem Yenerer/Çakmut, A. Kemal Yılmaz ve Sevim Gezici). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Semercioğlu, Mustafa, K., Otacı, Cengiz ve Mudu, Tercan, Y. (2013). Ceza ve Ceza Muhakemesi Hukuku Meslek İçi Eğitim Notları. Ankara: Türkiye Adalet Akademisi Yayınları.
Small, Gary ve Vorgan, Gigi (2014). Bir Psikiyatristin Gizli Defteri. (Çeviren: Duygu Akın). (37. Baskı). İstanbul: NTV Yayınları.
Songar, Ayhan (1980). Psikiyatri Psikobiyoloji ve Ruh Hastalıkları (4. Baskı). İstanbul: Serhat Dağıtım Yayınevi.
Soyaslan, Doğan (2012). Ceza Hukuku Genel Hükümler (4. Baskı). Ankara: Yetkin Basımevi.
Soyaslan, Doğan (2003). Kriminoloji (3. Baskı). Ankara: Yetkin Yayınevi.
Şensoy, Naci (1958). Ceza Mesuliyetini Tamamen veya Kısmen Kaldıran Akli Maluliyet. İstanbul Hukuk Fakültesi Mecmuası. Cilt: 16, 100-139.
Topçu, Sedat (2010). İnsan ve Psikiyatri. Ankara: Phonix Yayınevi.
Toruslu, Haluk (2010). Ceza Müeyyidesi. Ankara: Savaş Yayınları.
Turabi, Selami (2012). Kusurluluk ve Kusurluluğu Etkileyen Haller. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, Sayı: 101, 288.
Ulutürk, Hande (2014). Türk Ceza Hukukunda Akıl Hastalığı ve Akıl Hastalığının Kusur Yeteneğine Etkisi. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yaşar, Osman, Gökcan, Hasan, T. ve Artuç, Mustafa (2010). Yorumlu- Uygulamalı Türk Ceza Kanunu. Ankara: Adalet Yayınevi.
Yıldız, Sevil (2002). Ceza Hukukunda Akıl Hastalığı ve Akıl Hastalarının Yargılanması. Selçuk Üniversitesi İktisadi İdari Bilimler Fakültesi Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, Sayı: 4, 144.
Yücel, Mustafa (2007). Türk Ceza Siyaseti ve Kriminoloji (4. Baskı). Ankara: Türkiye Barolar Birliği Yayınları.
Yücel, Mustafa, T. (1971). Akıl Maluliyeti ve Ceza Sorumluluk Testi. Ankara Barosu Dergisi. Sayı: 5, 634-637.
Yüksel, Nevzat (2006). Ruhsal Hastalıklar (3. Baskı). Ankara: Nobel Yayıncılık.
Zafer, Hamide (2010). Ceza Hukuku Genel Hükümler. İstanbul: Beta Basım Yayım.
Ziyalar, Adnan (2006). Erişkin Psikopatalojisi. İstanbul: Yüce Yayım. Ziyalar, Adnan (1999). Sosyal Psikiyatri (2. Baskı). İstanbul: Yüce Yayım.
T. C.
SELÇUK ÜNİVERSİTESİ Sosyal Bilimler Enstitüsü Müdürlüğü
Özgeçmiş
Adı Soyadı: Erhan KOYUNCU
Doğum Yeri: Yunak
Doğum Tarihi: 09.09.1988
Medeni Durumu:
Bekar
Öğrenim Durumu
Derece: Okulun Adı:
İlköğretim: Mehmet Akif Ersoy İlköğretim Okulu
Ortaöğretim: Mehmet Akif Ersoy İlköğretim Okulu
Lise: Emirdağ Lisesi
Lisans. Gazi Üniversitesi
Yüksek Lisans. Becerileri:
İş Deneyimi: (Doldurulması isteğe bağlı) 13.03.2012-12.08.2013 Hakim Yardımcısı 12.08.2013- … Hakim Aldığı Ödüller: (Doldurulması isteğe bağlı) Hakkımda bilgi almak için önerebileceği m şahıslar: (Doldurulması isteğe bağlı)
Başbakanlık Etik Kurulu Başkan Vekili: Selçuk Hondu Rize İdare Mahkemesi Başkanı: Halil İbrahim Özgün
Marmara Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Araştırma Görevlisi: Ayşe Yılmaz (ÖYP)
Tel: 05063454104
Adres: Söğüteli I. Apartmanı, Kat: 9 Daire: 36 Söğütlü Mahallesi
Akçaabat/Trabzon