1. Bu araştırma Bilecik ili merkezde yer alan ortaokullarda 5., 6., 7., ve 8. Sınıfta öğrenim gören öğrenciler üzerinde gerçekleştirilmiştir. Araştırma, farklı illerde de uygulanabilir. Çıkan sonuçlar, elde edilen sonuçlarla karşılaştırılıp değerlendirme yapılabilir.
2. Araştırmada elde edilen bulguların daha sağlıklı şekilde genellenebilirliğini artırmak amacıyla araştırma daha büyük örneklem grupları üzerinde yapılabilir.
3. Bu araştırma, ortaokul öğrencilerini kapsadığından benzer araştırmalar lise ve yükseköğretim kurumlarında öğrenim gören öğrencilere de uygulanabilir. Literatüre önemli katkılar sağlayabilir.
4. Medyanın olumlu etkilerinden sosyalleşme sürecinde faydalanılmalı, eğitici ve yönlendirici yayınlar ile öğrencilerin serbest zamanlarını etkin ve verimli kullanmaları teşvik edilmelidir.
5. Spor medyasının, üç büyük spor kulübü ve futbolun kıskacından kurtulması, tiraj ve reyting kaygısı göz etmeden tüm branşlara yer vermesi gerekmektedir.
6. Medya spora yönlendirmedeki etkisini göz önüne alarak, spor yayınlarının; bilgilendirici, teşvik edici, eğlendirici ve öğretici nitelikte olmasına özen göstermelidir.
7.
Medyanın ve spor medyasının yapılan araştırmalardaki denekler aracılığıyla kendi durumunu tespit etmesi, eleştirmesi, doğru ve yanlışlarını ortaya koyması gerekmektedir.KAYNAKÇA
Ada, S., & Baysal, Z. N. (2012). Türk Eğitim Sistemi ve Etkili Okul Yönetimi. Ankara: Pegem.
Adıgüzel, Y. (2001). Kültür Endüstrisi. Ankara: Şehir.
Adıgüzel, Z. (2005) Sağlık Personeli- Vatandaş (Hasta) İletişiminin Niteliği ve İletişimi Etkileyen Faktörler. Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Manisa.
Anıl, İ. A. (2010). İşletmelerde İletişim Olgusu ve İletişim Sürecinde Dönüşüm. Yüksek Lisans Tezi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya.
Arabacı, N. (2011). Anne-Baba-Çocuk İletişimini Değerlendirme Aracı’nın (Abçida) Geliştirilmesi Ve Anne-Baba-Çocuk İletişiminin Bazı Değişkenler Açısından İncelenmesi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara. Argın, F. S. (2013). Ortaokul ve Lise Öğrencilerinin Sosyal Medyaya İlişkin Tutumlarının
İncelenmesi: Çekmeköy Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Aslan, H. (2015). Geleneksel Gazeteciliğin Çevrimiçi Gazeteciliğin Bir Sonucu Olarak Dönüşümü. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Atabeyoğlu, C. (1991). Türkiye'de Spor Yazarlığının 100. Yılı (1891-1991). İstanbul: Türkiye Spor Yazarları Derneği.
Atılgan, H., Kan. A., & Doğan, N. (2011). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme. Ankara: Anı.
Aydede, C. (2004). Profesyonel Bir İlişki-Medya ve Halkla İlişkiler. İstanbul: Rota. Aydeniz, H. (2012). Medyayı Tanımak. İstanbul: Nakış.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F. (2012).
Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem.
Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı: İstatistik, Araştırma Deseni SPSS Uygulamaları ve Yorum. Ankara: Pegem.
Cereci, S. (1996). Televizyonun Sosyolojik Boyutu. İstanbul: Şule.
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G., & Büyüköztürk, Ş. (2012). Sosyal Bilimler İçin Çok Değişkenli İstatistik SPSS ve Lisrel Uygulamaları. Ankara: Pegem.
Demirci, S. (1994). Ortaöğretim Öğrencilerinin Genel Akademik Yetenek Düzeyleri ve Yönelme. Yüksek Lisans Tezi, On dokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Samsun.
De Vellis, R. F. (2014). Ölçek Geliştirme: Kuram ve Uygulamalar. Tarık Totan (Ed.). Ankara: Nobel.
Dökmen, Ü. (2008). İletişim Çatışmaları ve Empati. İstanbul: Remzi. Dönmezer, S. (1994). Toplumbilim. İstanul: Beta.
Erdoğan, H. A. (2009). Günümüz İletişim Araçlarının Görünen ve Görünmeyen Yüzü: Türkiye Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Erdem, A. (2006). Tüketici Odaklı Bütünleşik Pazarlama İletişimi. Ankara: Nobel.
Erdem, A. (2010). Elektornik Medya ve Yeni Bir Medya Olarak Sosyal Ağlar. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Gökçe, O. (2006). İletişim Bilimi. Ankara: Siyasal.
Görücü, A. (2001). Beden Eğitimi ve Spor Yüksekokullarında Okuyan Öğrencilerin Spor Yapma Amaçları ve Spora Yönlendirilmelerinde Etken Olan Faktörler. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Konya.
Gösterişli, M. E. (2002). Spor Gazeteciliğinde Nesnellik: Fanatik, Fotomaç Spor Gazeteleri ve Star Gazetesi Köşe Yazıları İçerik Çözümlemesi. Yüksek Lisans Tezi, Anadolu
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eskişehir. Güngör, N. (2013). İletişime Giriş. Ankara: Siyasal.
Gürüz, D. & Yaylacı, G. Ö. (2004). İletişimci Gözüyle İnsan Kaynakları Yönetimi, İstanbul: Media Cat.
Hellriegel, D., Jackson, S. E., & Slocum, W. J. (2002). Management. USA: South- Western Thompson Learning.
Hiçyılmaz, E. (1985). Türkiye'de Spor Gazeteciliği ve Haberciliğinin Tarihi, Spor Basını ve Basında Spor, Hürriyet Vakfı Eğitim Yayınları, Seminer Tutanakları.
Işık, Ö. (2010). Kitle İletişim Araçlarının Eğitime Etkileri Hakkında Yönetici, Öğretmen, Veli ve Öğrenci Görüşleri: Bir Durum Çalışması. Yüksek Lisans Tezi, Akdeniz Üniveristesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Antalya.
İlhan, E. (2009). Türk Spor Medyası’ nda Etik Değerler; Spor Yazarlarının Görüşleri. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
İlhan, E. L., & Esentürk, O. K. (2014). Zihinsel Engelli Bireylerde Sporun Etkilerine Yönelik Farkındalık Ölçeği (ZEBSEYFÖ) Geliştirme Çalışması. CBÜ Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 9(1), 19-36.
İnuğur, N. (1992). Türk Basın Tarihi. İstanbul: Türkiye Gazeteciler Cemiyeti.
Karaküçük S., & Yenel F. (1997). Türk Sporunun Gelişmesi ve Topluma Yaygınlaştırılması Bakımından Basının Etkinliği. Gazi Üniversitesi Beden Eğitimi
Karaküçük, S., Yenel, F., & Yaman, M. (1996). Sporun Topluma Yaygınlaştırılması Bakımından Televizyon Spor Programlarının Etkinliği. Gazi Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 1(3), 44-56.
Karasar, N (2004). Bilimsel Araştırma Yöntemi, Ankara: Nobel.
Karasar, N. (2014). Bilimsel Araştırma Yönetemleri: Kavramlar, Teknikler ve İlkeler. Ankara: Nobel.
Katırcı, H. (2012). Sporda Halkla İlişkiler ve Medyanın Rolü. N. Serdar Seven (Ed.), Spor ve Medya İlişkisi içinde (s. 38-56). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Katmer, S. (2013). Yeni Eğitim Sisteminde (4+4+4) Ortaokul Yönetici ve Öğretmenlerin Karşılaştıkları İletişim Sorunları Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi Yeditepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Kaya, A.Y. (2000). Spor Basınının Kamusal Boyut ve İşlevleri. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi 1(10), 231-249.
Kayri, M & Günüç, S. (2009). İnternet bağımlılık ölçeğinin Türkçe’ ye uyarlanması: Geçerlik ve güvenilirlik çalışması. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 42(1), 157-175.
Kırmızı, H. (2003). Genel ve Teknik İletişim. Trabzon: Dilara.
Kılıç Çakmak, E., Çebi, A., & Kan, A. (2014). E-öğrenme Ortamlarına Yönelik “Sosyal Bulunuşluk Ölçeği” Geliştirme Çalışması. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 14(2), 755-768.
Koca, M. (2009). Kitle İletişim Araçlarının Eğitim Üzerine Etkisi (Sivas/ Merkez Meslek Liseleri Örneği). Yüksek Lisans Tezi, Cumhuriyet Üniveristesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sivas.
Konukman, E. A. (2006). Medya ve Kültür: Son Dönem Televizyon Dizilerinin Yaşam Tarzı Üzerindeki İmgeleri. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Koparan, N. (2007). Medyanın Kadınlar Üzerindeki Etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Kovancı, A. (2001). Toplam Kalite Yönetimi. İstanbul: Sistem.
Milli Eğitim Bakanlığı (2011). Gazetecilik. Radyo ve Televizyon Tarihi. Ankara: MEB. MEGEP. (2011). Gazetecilik, İletişim Süreci ve Türevi. Ankara: MEB.
Mısırlı, Z. A. (2013). Ortaokul Öğrencilerinin Eğitim Teknolojisi Standartlarına İlişkin Yeterliklerinin İncelenmesi. Doktora Tezi, Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri
Enstitüsü, Eskişehir.
Mutlu, E. (1998). İletişim Sözlüğü. Ankara: Ark.
Mutlu, E. (2004). İletişim Sözlüğü. Ankara: Ankara Bilim ve Sanat.
Özbey, Ç. (2011). İletişim Yetersizliği Olan Bireylere İletişim Becerilerini Kazandırmada “Resim Değiş-Tokuşuna Dayalı İletişim Sistemi” İle Yapılan Öğretimin Etkililiği Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Özdemir, M. (2009). İlköğretim Öğretmenlerinin Aile Değerleri Ve Medyanın Aile
Değerlerine Etkisi Hakkındaki Görüşleri. Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Özgüven, İ, E. (2004), Görüşme İlke ve Teknikleri, Ankara: Psikolojik Danışma, Rehberlik ve Eğitim Merkezi.
Özkoçak, L. (2012). Spor Olayları ve Televizyon. N. Serdar Seven (Ed.), Spor ve Medya İlişkisi içinde (s. 64-82). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Özsoy, S. (2007). Kamuoyunun Spor Medyasından Beklentilerinin Nitel Ve Nicel Yönden Değerlendirilmesi. Doktora Tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
Polat, F. (2009). İş’te Aşkta Okulda İletişim Nasıl Kurulur. İstanbul: Avrupa Yakası. Potter, W. J. (2008). Media Literacy. Losangeles: Sage.
Sağbaş, N. Ö. (2013). İletişim, Örgütsel İletişim Ve Okul Yönetimi (Güngören İlçesi Örneği). Yüksek Lisans Tezi, Beykent Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Sarı, Ü. (2006). Kitle Kültürü Ve Popüler Kültür Bağlamında, Kitle İletişim Araçlarının Kitle Kültürüne Etkileri: Örnek Olarak Popstar Türkiye Yarışması. Yüksek Lisans Tezi İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Şeker, H., Deniz S., & Görgen İ. (2004). Öğretmen Yeterlikleri Ölçeği. Milli Eğitim Dergisi, 164, 105-118.
Şen, Ş. K. (2008). Ortaöğretim Öğrencilerinin Suça Yönelmesinde Kitle İletişim Araçlarının Rolü (İstanbul ili Bağcılar İlçesi Örneği). Yüksek Lisans Tezi, Beykent Üniveritesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Talimciler, A. (2003). Türkiye’de Futbol Fanatizmi Medya İlişkisi. İstanbul: Bağlam. Tavşancıl, E. (2014). Tutumların Ölçülmesi ve SPSS ile Veri Analizi. Ankara: Nobel. Tekiroğlu, M. (2013). Kitle İletişim Araçlarının 8. Sınıfta Okutulmakta Olan “Vatandaşlık
Bilgisi ve Demokrasi Eğitimi” Dersine Etkilerinin Araştırılması ve Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
Tezbaşaran, A. A. (2008). Likert Tipi Ölçek Geliştirme Kılavuzu. Ankara: Türk Psikologları Derneği.
Toker, Y. (1999). Ben Spor Yazarı İken. İstanbul: Toker. Tokgöz, O. (2000). Temel Gazetecilik. Ankara: İmge.
Tutar, H., & Yılmaz, M. K. (2005). Genel İletişim: Kavramlar ve Modeller. Ankara: Seçkin.
Tutar, H., Yılmaz, M. K., & Eroğlu. Ö. (2012). Genel İletişim. Ankara: Ümit. Türk Dil Kurumu. (2005). Türkçe Sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu.
Usluata, A. (1984). İletişim. İstanbul: İletişim.
Uzun, R. (2012). Türk Spor Medyasının Tarihsel Süreçleri. N. Serdar Seven (Ed.), Spor ve Medya İlişkisi içinde (s. 126-144). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Uzun, R. (2001). Türkiye'de Spor Basını (1980-2000). Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Ülkü, E. Ç. (2011). Kitle İletişim Araçlarının Öğrencilerin Sınıf İçi Davranışlarına Etkisi Üzerine Öğretmen Görüşleri. Yüksek Lisans Tezi, On Sekiz Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çanakkale.
Williams, R. (2003). Televizyon, Teknoloji ve Kültürel Biçim. (A. U. Türkbağ, Çev.). Ankara: Dost.
Yavuz, F. (2006) Terör Eylemlerinin Kitle İletişim Araçlarında Sunumu. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniveristesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Yavuz, S. (2014). Şiddetin sosyo-kültürel kaynakları ve medya metinleri aracılığıyla sunumu : “Güneşi Beklerken” dizi filmdeki şiddet olgusunun içerik analizi yöntemi ile belirlenmesi. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Arel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Yetim, A. (2011). Sosyoloji ve Spor. Ankara: Berikan.
Yılmaz, N. (2007). Bilgi Toplumunda Okul ve Medya İlişkisi: Türkiye Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Zıllıoğlu, M. (2003). İletişim Nedir. İstanbul: Cem. Zıllıoğlu, M. (2010). İletişim nedir. İstanbul: Cem.