BULGULAR VE YORUM
1. Alt Probleme ĠliĢkin Sonuçlar
5.3. ÖNERĠLER
AraĢtırmada, yapılandırmacı yaklaĢıma dayalı iĢbirlikli öğrenmenin ilköğretim Fen ve Teknoloji dersinde öğrencilerin baĢarılarına ve tutumlarına etkisi araĢtırılmıĢtır. AraĢtırma sonucu elde edilen bulgulara dayalı olarak, iĢbirliğine dayalı öğrenme yaklaĢımıyla ilgili aĢağıdaki öneriler getirilmiĢtir:
1- Yapılandırmacı yaklaĢım ve iĢbirlikli öğrenme yönteminin etkililiği ve iĢbirlikli öğrenme tekniklerinin tamamı ile ilgili daha fazla araĢtırmanın yapılması, bu araĢtırmanın sonuçlarının sınanması, etkinliği ve genellenmesi açısından yararlı olabilecektir.
2- Ġlköğretimde bilginin hazır olarak verildiği ve öğrencinin bunları alması gerektiği anlayıĢını savunan öğretmen merkezli öğretim anlayıĢından vazgeçip bilginin öğrenciler tarafından yapılandırıldığı ve öğrencinin neyi öğrenmesi gerektiğini kendisinin öğrendiği öğrenci merkezli öğretim anlayıĢına geçilmelidir.
3- Ġlköğretim Fen ve Teknoloji dersinin öğretimiyle ilgili olarak, iĢbirliğine dayalı öğrenme yönteminin değiĢik teknikleri kullanılarak yeni araĢtırmalar yapılmalıdır.
4- ĠĢbirlikli öğrenme yöntemi, öğrencilerin biliĢsel, duyuĢsal, psikomotor ve sosyal açıdan geliĢmelerini sağladığından yeni eğitim sisteminde teorik ve uygulamalı Ģekliyle yer almalıdır.
5- Yapılandırmacı yaklaĢım ve iĢbirlikli öğrenme yönteminin uygulandığı örnek etkinlik kitapları, cd vb. hazırlanmalı ve bunlardan öğretmenlerin farklı derslerde yararlanmaları sağlanmalıdır.
6- Sadece iĢbirlikli öğrenme yöntemi ile ilgili değil; yeni yaklaĢım ve yöntemler ve bu yöntemlerin birlikte kullanılması ile ilgili bilgileri eğitimcilere aktarabilmek için etkili ve iĢlevsel seminerler, konferanslar, hizmet içi eğitim kursları düzenlenmelidir.
7- Konuların öğretiminde öğrencilere öğretmenler tarafından yapılandırmacı yaklaĢım ve iĢbirlikli öğrenme yöntemi uygulanmadan önce yaklaĢım ve yöntemler hakkında teorik bilgi verilmeli ve uygulamaya geçmeden önce hazırlık çalıĢmaları yapılmalıdır. Bu çalıĢmalar öğrencinin hem grup arkadaĢları ile birbirlerini tanımalarını hem de yöntem hakkında bilgi sahibi olmalarını sağlayacaktır.
Sonuç olarak yapılan bu çalıĢmada yapılandırmacı yaklaĢıma dayalı olarak geliĢtirilen iĢbirlikli öğrenme yöntemi tanıtılmıĢ ve iĢbirlikli öğrenme ile deneysel çalıĢma yapılarak ilköğretim okullarının 1. kademesinde 2005-2006 öğretim yılından itibaren uygulanan yeni programın daha iyi uygulanabilmesine iliĢkin öneriler sunulmuĢtur.
KAYNAKÇA
Abdal-Haqq, I. Constructivism in teacher education:considerations for those who would link practise to theory.http://www.ericdigests.org/1999-3/theory.html adresinden 12/02/2008 tarihinde alınmıĢtır.
Açıkgöz, K. Ü. (1992). ĠĢbirlikli Öğrenme: Kuram, AraĢtırma, Uygulama. Malatya: Uğurel Matbaası.
Açıkgöz, K. Ü. (2002). Aktif Öğrenme. Ġzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
Açıkgöz, K Ü. (2003). Etkili Öğrenme ve Öğretme. Ġzmir: Eğitim Dünyası Yayınevi.
Airasian P.W. and Walsh M.E.(1997). Constructivist Cautions. Phi Delta Kappan 78(6), 444-449.
Akpınar, D.(2002). Ġlköğretim Fen Bilgisi Programlarına ĠliĢkin Öğretmen GörüĢleri. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ġzmir.
Ali, Y. (2001). ĠĢ Birliğine Dayalı Öğrenme: Etkili Ancak Ġhmal Edilen ya da YanlıĢ Kullanılan Bir Metot. MEB. Dergisi. Nisan, Mayıs, Haziran. Sayı:150
Alkan, C. ve Hacıoğlu F.(1995). Öğretmenlik Uygulamaları. Ankara: Önder Matbaacılık.
Alkan, C. ve Diğ. (1995). Eğitim Teknolojisine GiriĢ. Ankara: Önder Matbaacılık.
Altun, S. ve Büyükduman Ġ. (2006). Yapılandırmacı öğretim tasarımı uygulamasının öğrenciler ve öğretmen üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi. Ġstanbul, Doktora Ders Notları.
Artzt, A. and Newman, C.(1990). How to Use Cooperative Learning in the Mathematics Class. Reston, VA: National Council of Teachers of Mathematics.
Aslan, O. (2004). Ġlköğretim Fen Bilgisi Öğretiminde ĠĢbirlikli Öğrenme Yönteminin Öğrenci BaĢarı ve Tutumlarına Etkisi. YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Konya.
AvĢar, Z. ve AlkıĢ, S. (2007). ĠĢbirlikli Öğrenme Yöntemi “BirleĢtirme I” Tekniğinin Sosyal Bilgiler Dersinde Öğrenci BaĢarısına Etkisi. Ġlköğretim Online. http://ilköğretimonline.org.tr adresinden 23/08/2009 tarihinde alınmıĢtır
Bağcı, N. (2003). Öğretim Sürecinde Öğrenciye ve Öğrenim Amacına Yönelik Yeni YaklaĢımlar. Milli Eğitim Dergisi. Sayı:159.
Balkı, A. G. (2003). Proje Temelli Öğrenme Yönteminin Özel Konya Esentepe Ġlköğretim Okulu Tarafından Uygulanmasına Yönelik Değerlendirme. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
BaĢaran, Ġ. E. (1994). Türkiye Eğitim Sistemi. Ankara.
Bayrak, B. (2003). Ġlköğretim Okullarında Görev Yapan Fen Bilgisi Öğretmenlerinin Milli Eğitim Bakanlığı Ġkinci Kademe Fen Bilgisi Öğretim Programına ĠliĢkin GörüĢleri. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Yıldız Teknik Üniversitesi, Ġstanbul.
Bayraktar, O. (2002). Ortaöğretim Matematik Dersinde ĠĢbirliğine Dayalı Öğrenme YaklaĢımı Hakkında Öğretmen ve Öğrenci GörüĢleri. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Gazi Ün. Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Bına, M. J. (1986). Social Skills Development Through Cooperative Group Learning Strategies. Education of The Visually Handicapped. 18(1), 27-40‟dan aktaran Müfit Gömleksiz. (2001). KubaĢık Öğrenme. Öğrenmenin OluĢumu. Modül 1. Ankara: MEB. Projeler Koordinasyon Merkezi BaĢkanlığı.
Brooks, J.G. and Brooks, M.J.(1999). In search of understanding: The case for constructivist classrooms. New York, USA: Alexandria VA: association for Supervision and Curriculum Development.
Çelebi, C. (2006).Yapılandırmacılık YaklaĢımına Dayalı ĠĢbirlikli Öğrenmenin Ġlköğretim 5.sınıf Sosyal Bilgiler Dersinde Öğrencilerin eriĢi ve Tutumlarına etkisi. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Çelenk, S. (1999). Ġlkokuma - Yazma Öğretimi. Ankara: Artım Yayınları.
Çepni, S. (2005). Bilim, Fen, Teknoloji ve Eğitim Programlarına Yansımaları. Kuramdan uygulamaya Fen ve Teknoloji öğretimi. (Üçüncü Baskı). Çepni, S. (Ed.). Ankara: Pegem-A Yayıncılık.
Çilenti, K. (1995). Eğitim Teknolojisi ve Öğretim. Ankara: Yargıcı Matbaası.
Chrıstıson, M. A. (1990). Cooperative Learning in the EFL Classroom. English Language Teaching Forum Oct. 6-9‟dan aktaran Özcan, Demirel. Planlamadan Değerlendirmeye Öğretme Sanatı. (Ankara, 2002). ss. 136.
Demirci, M. P. (2003) Sınıf Öğretmeni Adaylarının Isı Sıcaklık Konusundaki Kavram Yanılgıları ve Yanılgıların ĠyileĢtirilmesinde Yapısalcı Kuramın Etkisi. YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Demirel, Ö. (2002). Kuramdan Uygulamaya Eğitimde Program GeliĢtirme. Ankara: Pegem-A Yayıncılık, (4. Baskı).
Demirel, Ö. (2005). Eğitimde Yeni Yönelimler. Ankara: Pegem A Yayınevi.
Deryakulu, D. (2001) Yapıcı Öğrenme. Sınıfta Demokrasi. (A. Simsek. Ed.). Ankara: Eğitim-Sen Yayınları, 53–77.
Erdem, E. (2001). Program GeliĢtirmede Yapılandırmacılık YaklaĢımı. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Erçelebi, E. (1995) Geleneksel Öğretim Yöntemleri ile ĠĢbirlikli Öğrenme Yönteminin Matematik Öğretimi Üzerindeki Etkileri. YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ġzmir.
Ergin, M. (2007). Ġlköğretim Fen ve Teknoloji Konularının Öğretiminde ĠĢbirlikli Öğrenme Yönteminin Öğrenci BaĢarısı ve Tutumlarına Etkisi. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Konya.
Ertekin, B. (2001). Geleneksel Öğretim Yöntemleri Ġle ĠĢbirlikli Öğrenme Yönteminin Fen Bilgisi Öğretimi Üzerindeki Etkileri. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Denizli.
Fidan, N. ve Erden M. (2001). Eğitime GiriĢ. Ġstanbul: Alkım Yayınları.
Ghaith, G. (2002). The Relationship Between Cooperative Learning. Perception Of Social Support And Academic Achievement, 30:263-273.
Gillies, R. M. (2003). The Effects of Cooperative Learning on Junior High School Students During Small Group Learning. Learning and Ġnstruction. 14:197-213.
Glasersfeld, E. V. (1995a). Radical Constructivism: A way of knowing and learning. London: Falmer Press.
Glaserfeld Von (1995b). Einführung in den radikalen Konstruktivismus. München, in: Watzlawik, P. (Hrsg.): Die erfundene Wirklichkeit, Wie wissen wir, was wir zu wissen glauben, (9. Aufl.), s. 16-38.
Glickman, C. , Gordon, S. P. and Ross-Gordon, J. M. (2004). Supervision, Pearson Allyn & Bacon‟dan aktaran Esin Köycü(2009). Yeni 2005 Ġlköğretim Fen ve Teknoloji Programının Veli GörüĢleri Doğrultusunda Değerlendirilmesi. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Afyon(2009).
Gömleksiz, M. ve Temel, A. (1994). “Genel Öğretim Yöntemleri Dersinde Uygulanan KubaĢık Öğrenme Yönteminin Benlik Saygısı ve EriĢiye Etkisi”. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi, I. Eğitim Bilimleri Kongresi, Adana.
Gömleksiz, M. (1995). KubaĢık Öğrenme Teknikleri. Çuk. Ün. Eğitim Fakültesi Dergisi, Temmuz. Adana.
Gömleksiz, M. (1997a). KubaĢık Öğrenme. Adana: Baki Kitabevi.
Gömleksiz, M. (1997b). KubaĢık Öğrenme Temel Eğitim 4. Sınıf Öğrencilerinin Matematik BaĢarısı ve ArkadaĢlık ĠliĢkileri Üzerine Deneysel Bir ÇalıĢma. Adana: Kemal Matbaası.
Gömleksiz, M. (2001). KubaĢık Öğrenme. Öğrenmenin OluĢumu. Modül 1. Ankara: MEB. Projeler Koordinasyon Merkezi BaĢkanlığı
GümüĢ, O. (2006). ĠĢbirliğine Dayalı Öğrenme YaklaĢımının Ġlköğretim Dördüncü Sınıf Türkçe Dersi Hedeflerinin Kazandırılması ve Öğrenci BaĢarısına Etkisi. YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Gürsel. M. (2004). Eğitime ĠliĢkin ÇeĢitlemeler. Konya: Eğitim Kitabevi.
Harlen, W. (2000). Teaching, learning & assessing science 5-12. Third Edition.London: Paul Chapman Publishing Ltd.
Hayırsever, F.(2002).Ġlköğretim Okullarında Uygulanan Küme ÇalıĢması Yönteminin Değerlendirilmesi. Milli Eğitim Dergisi. Sayı:153-154.
Howe, A. C. (2002). Engaging children in science. (Third Edition). New Jersey: Upper Saddle River, USA.
Ġflazoğlu, A. (2003). Çoklu Zeka Destekli KubaĢık Öğrenme Yönteminin Ġlköğretim 5. Sınıf Öğrencilerinin Fen Bilgisi Dersindeki Akademik BaĢarı ve Tutumlarına Etkisi. YayımlanmamıĢ Doktora Tezi, Çukurova Üniversitesi Eğitim Bilimler Enstitüsü. Adana.
Johnson, D.W., Johnson R.T. and Holubec, EJ. (1988). Circles of learning: Cooperation in the classroom. USA: Edwards Brothers, Inc.‟den aktaran Müfit Gömleksiz (2001). KubaĢık Öğrenme. Öğrenmenin OluĢumu. Modül 1. Ankara: MEB. Projeler Koordinasyon Merkezi BaĢkanlığı.
Johnson, D.W., Johnson, R.T. and Smıth, K. (1991). Cooperative Learning: Increasing College Faculty Instructional Productivity. ASHE-ERIC Higher Education Report No. 4, Washington, DC: The George Washington University.
Johnson, D.W., Johnson R.T. and Holubec, EJ. (1994). The Nuts & Bolts of Cooperative In The Classroom. MN: Interaction.
Johnson, R.T. and Johnson D.W. (2000). An overwiev of Cooperative Learning , Teaching students to be peacemakers), Cooperative learning. The Cooperative Learning Center at University of Minnesota.
Jones, L., Caston, W. and Cain, M. (2004) Cooperative Learning on Academic Achievement in Elementary AfricanAmerican Males. Journal of Instructional Psyc. 31.
Jonassen, H. D. (1995). Evaluating Constructivistic Learning. New Jersey:Constructivism Ġn Education (Edit. L.P. Steffe ve J. Gale) Lawrence Earlbaum Assocıates.
Kaptan, F. (1998). Fen Bilgisi Öğretimi. Ankara: Anı Yayıncılık‟tan aktaran SavaĢ, Nalan. Ġlköğretim Fen Öğretiminde Öğretmenlerin Ġzlediği Öğretim Yöntemleri Ve Bu Yöntemlerin Öğrenci BaĢarısına Etkisi YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Ankara(2002).
Kaptan, F. ve Korkmaz, H. (2000). Ġlköğretimde Fen Bilgisi Öğretimi. Ankara: Anı Yayıncılık.
Kaptan, F. ve Korkmaz, H.(2001). Ġlköğretimde Etkili Öğretme ve Öğrenme Öğretmen El kitabı, Modül 7, Ġlköğretimde Fen Bilgisi Öğretimi. Ankara: T.C. MEB Projeler Koordinasyonu Merkezi.
Karaoğlu, Ġ. B. (1998). Geleneksel Öğretim Yöntemleri Ġle ĠĢbirlikli Öğrenmenin Öğrenci BaĢarısı, Hatırda Tutma ve Sınıf Yönetimi Üzerindeki Etkileri. YayımlanmamıĢ Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Ġzmir.
Karasar, N. (1991). Bilimsel AraĢtırma Yöntemi. Ankara : Sanem Matbaacılık.
Kılıç, G.B. (2001). OluĢturmacı Fen Eğitimi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri Dergisi. Sayı: 1, Ankara.
Kırk, T. M. (1997). The Effectiveness of Cooperative Learning: With Particular Reference To Academic Achievement, Self-Esteem, Academic Self Image Social Interaction and Student Attitudes in Primary Mathematics and English Spelling Classes in Ireland. (for a Ph. D. degree in Education). University of Dublin‟den aktaran Behçet Oral. Sosyal Bilgiler Dersinde ĠĢbirlikli Öğrenme Ġle Küme ÇalıĢması Yöntemlerinin Öğrencilerin EriĢileri, Derse Yönelik Tutumları Ve Öğrenilenlerin Kalıcılığı Üzerindeki Etkileri. Ç. Ü. Eğitim Fakültesi Dergisi. (2000) Cilt: 2, Sayı:19, ss. 43-49.
Keser, Ö. F. ve Akdeniz, A. R. (2003). BütünleĢtirmeci Öğrenme Ortamlarında Öğretim Etkinliklerinin Planlanması ve Değerlendirilmesi. Gazi Üniversitesi, XII. Eğitim Bilimleri Kongresi Bildirileri, Antalya.
Korkmaz, H. (2004). Fen ve Teknoloji Eğitiminde Alternatif Değerlendirme YaklaĢımları. Ankara: Yeryüzü Yayınevi.
Köseoğlu, F. ve Kavak N. (2001).Fen öğretiminde yapılandırıcı yaklaĢım. Gazi Üniversitesi, Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, cilt 21, sayı:1.
Köseoğlu, F. (2004). Ġlköğretim programlarında yeni yaklaĢımlar, fen ve teknoloji (4. ve 5. sınıf). Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim Dergisi. Sayı:54–55.
Kurnaz, A. (2002). Ġlköğretim IV. Sınıf Sosyal Bilgiler Dersinde Öğrencilerin DuyuĢsal ve BiliĢsel GiriĢ DavranıĢlarının Farklı DeğiĢkenler Açısından Ġncelenmesi. YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Küçükahmet, L. (2001). Öğretimde Planlama ve Değerlendirme. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Laçin, C. (2003). Ġlköğretim Fen Bilgisi Öğretiminde Ev Laboratuvarı Yönteminin Kullanılması. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Mayer, Richard E. (1999). Designing ınstruction for constructivist learning. Instructional – Design Theories and Models, Volume II. New Jersey, Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Mıllıs, B. (1996). Cooperative Learning. The University of Tennessee at Chattanooga.
http://www.utc.edu/teaching-resource-center/CoopLear.html adresinden 15/07/2008
tarihinde alınmıĢtır.
Millî Eğitim Bakanlığı. (2004). Ġlköğretim 4 ve 5. Sınıf, Fen ve Teknoloji Dersi Eğitim Programı Kılavuzu. Ankara : Talim ve Terbiye Kurulu BaĢkanlığı Yayını.
Milli Eğitim Bakanlığı, (2005). Ġlköğretim Fen ve Teknoloji Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu. (4-5. sınıflar). Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü.
Milli Eğitim Bakanlığı. (2006). Ġlköğretim Fen ve Teknoloji Öğretmen Kılavuz Kitabı.Ankara: Özgün Matbaacılık.
Messner, F. (2002). Konstruktivistische Erwachsenenbildung-Ddarstellung,Analyse und Kritik aus Ġntegrativer Perspective-Genehmigte Disseration, Padagogischen Hochschule Freiburg im Breisgau.
NRC (National Research Council). (2006). Taking science to school: Learning and teaching science in grades K-8. Duschl, R. A., Schweingruber, H. A. ve Shouse, A.W. (Ed.). Washington, D.C.: National Academies Press.
Özden, Y. (1999). Eğitimde DönüĢüm: Eğitimde Yeni Değerler. Ankara: Pegem Yayınları‟ndan aktaran Vedat Özsoy. (2003). Görsel Sanatlar Eğitimi. Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.
Özden, Y. (2003). Öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Özkal, N. ġ. (2000). ĠĢbirlikli Öğrenmenin Sosyal Bilgilere ĠliĢkin Benlik Kavramı, Tutumlar ve Akademik BaĢarı Üzerindeki Etkileri. YayımlanmamıĢ Doktora Tezi, Dokuz Eylül Ün. Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ġzmir.
Perkins, D. (1999). The many faces of constructivism. Educational Leadership,57(3),711.
Philps, D.C. and Soltis, F. J. (2005). Öğrenme: Perspektifler. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Poyraz, S. (2004). Ġlköğretim Fen Bilgisi Öğretiminde ĠĢbirlikli Öğrenme Yönteminin Kullanıldığı Eğitim Ortamlarında BaĢarıyı Ölçmede Çoktan Seçmeli Testlerin Diğer Testlere Göre Etkileri. Kastamonu Eğitim Dergisi, Cilt 14, 497–502.
Saban, A. (2002). Öğrenme Öğretme Süreci. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Semerci, Ç. (2003). OluĢturmacılık Kuramına Göre Ölçme ve Değerlendirme. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri. Sayı: 35,sayfa: 430-433Ankara.
Selley, N. (1999). The art of constructivist teaching in the primary school. London: David Fulton Publishers.
Senemoğlu, N. (1997). GeliĢim-Öğrenme ve Öğretim. Ankara: Spot Matbaası.
Slavin, E. Robert. (1988). Developmental And Motivational Perspective On Cooperative Learning.New Jersey : Child Development.
Slavin, E. Robert. (1990). Cooperative Learning: Theory, research and practice. New Jersey: Prentice Hall, Englewood Cliffs‟den aktaran Müfit Gömleksiz (2001). KubaĢık Öğrenme. Öğrenmenin OluĢumu. Modül 1. Ankara: MEB. Projeler Koordinasyon Merkezi BaĢkanlığı.
Slavin, R. E. (1995). Cooperative Learning (2.Th Edit.) Boston : Allyn ve Bacon.
Steven, J.R. and Slavın, E. R. (1995). The Cooperative Elementary School Effects On Student Achievement. American Educational Research Journal, 31,2, 312-51.
Sönmez, V. (1999). Sosyal Bilgiler Öğretimi ve Öğretmen Kılavuzu. Ġstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
Sönmez, V. (2001). Program GeliĢtirmede Öğretmen El Kitabı. Ankara: Anı Yayınları.
Sünbül, A. M. (1995). ĠĢbirliğine Dayalı Öğretim Yönteminde Kullanılan Değerlendirme Biçiminin Öğrencilerin EriĢi ve Tutumlarına Etkisi. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Ün. Sosyal Bilimler Enstitüsü. Ankara.
Sünbül, A. M. (1996). ĠĢbirliğine Dayalı Öğretim. Eğitim ve Bilim 20(102).
ġaĢan H. H. (2002). Yapılandırmacı Öğrenme. YaĢadıkça Eğitim. 74 – 75. Talim ve Terbiye Kurulu BaĢkanlığı.
ġaĢan H. H. (2005). Ġlköğretim 1-5. Sınıf Programları Tanıtım El Kitabı. Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü Basımevi.
ġenol, H. (2007). Ġlköğretim 6. Sınıf Fen Bilgisi Dersinde Duyu Organları Konusunun ĠĢlenmesinde ĠĢbirlikli Öğrenme Yönteminin Öğrenci BaĢarı ve Tutumlarına Etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi, Cilt 15, 211–220.
ġimĢek, A. (1994). Bilgisayar Destekli ĠĢbirlikli Öğrenmede Öğrenci Denetiminin Akademik BaĢarı, Güven ve Tutumlar Üzerindeki Etkisi. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Eğitim Bilimleri Kongresi, Kuram–AraĢtırma-Uygulama Bildiriler, 2, Adana.
Tatar, N. (2006). Ġlköğretim Fen Eğitiminde AraĢtırmaya Dayalı Öğrenme YaklaĢımının Bilimsel Süreç Becerilerine, Akademik BaĢarıya ve Tutuma etkisi. YayınlanmamıĢ Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Ankara
Tan, ġ. (2005). Öğretimi Planlama ve Değerlendirme. Ankara : Pegem A Yayıncılık.
Tezcan, M. (1992). Eğitim Sosyolojisi. Ankara: Zirve Ofset.
Tezci, E. ve Gürol, A. (2001). OluĢturmacı Öğretim Tasarımında Teknolojinin Rolü. Sakarya Üniversitesi 1. Uluslararası Eğitim Teknolojileri Sempozyumu ve Fuarı Bildirileri, 3, Sakarya.
Titiz, T. (1999). Ezbersiz Eğitim “Yol Haritası”. Ġstanbul: Beyaz Yayınları.
Turan, S. ve Sayek, Ġ.(2006). Tıp Eğitiminde Öğrenen Merkezli YaklaĢımlar. Hacettepe Tıp Dergisi. Sayı: 37, 171-175.
Türkdoğan, G. (1984). Sanat Eğitimi Yöntemleri. Ankara : Kadıoğlu Matbaası.
Ülgen, G. (2001). Kavram GeliĢtirme: Kuramlar ve Uygulamalar. (3. Baskı). Ankara: Pegem-A Yayıncılık.
Veenman, S. and other. (2005) Effects of A Cooperative Learning Program on The Elaborations of Students. Washington: During Help Seeking and Help Giving American Educational Research Journal. 42:115,37.
Yanpar, ġ. T. (2001). OluĢturmacı YaklaĢımın Sosyal Bilgiler Dersinde BiliĢsel ve DuyuĢsal Öğrenmeye Etkisi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri Dergisi, Aralık, cilt 1,sayı 2,463-482.
YaĢar, ġ. (1998). Yapısalcı kuram ve öğrenme-öğretme süreci. Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. Cilt:8, Sayı:1-2 Güz 1998.
YaĢar, ġ. ve Yıldız-Duban, N. (2007). An exemplary approach within the scope of inquiry based learning in science and technology course for the 5th grade students in primary education in Turkey. The International Journal of Learning, 14 (3), 9-17.
Yıldız, V. (1998). ĠĢbirlikli Öğrenme ve Geleneksel Öğretimin Okul Öncesi Çocuklarının Temel Matematik BaĢarıları Üzerindeki Etkileri Ve Mevcut Uygulamalarla Ġlgili GörüĢleri. YayımlanmamıĢ Doktora Tezi. Dokuz Eylül Ün. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ġzmir.
Yıldız, V. (1999). ĠĢbirlikli Öğrenme ile Geleneksel Öğrenme Grupları Arasındaki Farklar. Hacettepe Üniversitesi. Eğitim Fakültesi Dergisi, S: 16-17, 155-163.
Yılmaz, A. (2001). ĠĢ Birliğine Dayalı Öğrenme: Etkili Ancak Ġhmal Edilen ya da YanlıĢ Kullanılan Bir Metot. MEB. Dergisi. Nisan, Mayıs, Haziran. Sayı:150
Yılmaz, H. ve Sünbül, A. M. (2003). Öğretimde Planlama ve Değerlendirme. Ankara: Mikro Yayınları.
EKLER
EK-1: BESĠN ĠÇERĠKLERĠ BAġARI TESTĠ
Adı - Soyadı : Sınıfı – No :
1. AĢağıdakilerden hangisi besinlerin vücudumuza faydalarından değildir?