3. gün embriyo transferi sonuçları üzerine prognostik faktör olarak kardeş embriyo blastokist gelişiminin değerlendirilmesi
Antonio MacKenna, Javier Crosby, Fernando Zegers-Hochschild Özet
Bu çalışmada, 3. Gün embriyo transferi yapılan hastalar için bir prognostik faktör olarak kardeş embriyoların blastokiste gelişmesi değerlendirilmiştir. İntrasitoplazmik sperm enjeksiyonu yapılan ve 3. Gün embriyo transferi olan ve fazla embriyoların 5.
Güne kadar kültürde bekletildiği 393 siklus uygulanmış klinik ve embriyoloji veritabanından 353 hastanın retrospektif analizi yapıldı. Sikluslar grup A ve B olarak ayrılmıştır ( Sırasıyla blastokist gelişimiyle birlikte ve gelişimi olmadan).Her iki grupta yaş ve bazal FSH değerleri benzerdi. Grup A ve B’de sırasıyla klinik gebelik oranlarında (%55.8 vs. %40.6; P = 0.0031), canlı doğum oranlarında(%50.0 vs. %37.2; P = 0.012) ve implantasyon oranlarında (%34.2 vs. %23.7; P = 0.0035) istatiksel olarak belirgin farklar gözlendi. Odds oranları grup A’dakilerin grup B’deki hastalardan klinik gebeliğe sahip olma ve canlı doğum yapmada sırasıyla 1.85 ve 1.68 katı ihtimale sahip olduğunu göstermektedir. Bir siklus vitrifiye-çözme blastokist transferinden sonra Grup A için kümülatif canlı doğum oranı % 66.4 olarak bulundu. 3. Gün transferi yapılan sikluslarda kardeş embriyoların blastokiste gelişmesi siklus sonucu açısından prognostik bir faktördür ve takip eden siklusların prognozu açısından değerli bilgiler sağlar.
Giriş
Yardımcı üreme tedavilerinin sonuçlarını birçok faktör etkilemektedir. Bu sonuçları en çok etkileyen faktörler anne yaşı, infertilite süresi, over rezervi ve embriyo kalitesidir (Hathaway ve ark., 1999; van Loendersloot ve ark., 2010). Uzun yıllardır bu faktörler, bir tedavi siklusunda gebe kalmak veya canlı bir bebek doğurmak için prognostik faktörler olarak kabul edilmişlerdir (Minaretzis ve ark., 1998). Bununla birlikte son on yılda ilgi, iki klivaj evresi embriyo transfer edilirken tekiz veya ikiz gebelik oluşma olasılığını öngörmeye doğru kaymıştır (Hunault ve ark., 2007) ki bu şekilde bu embriyolar transfer edilebilir veya çoğul gebelikleri önlemek için tek embriyo transferi yapılabilir (De Sutter ve ark., 2003; Practice Committee of Soci- ety for Assisted Reproductive and and Practice Committee of American Society for Reproductive, 2012). Ayrıca, 3. Gün yeterli miktarda iyi kalite embriyo mevcut olduğu zaman embriyo seçimini ve gebelik oranlarını iyileştirmek için 5. Güne kadar uzatılmış kültür önerilmektedir (Papanikolaou ve ark., 2005, 2008). Fakat, blastokist gelişememesinden ötürü siklus iptali riskinden dolayı, 3. Günde dört veya beş iyi kalite embriyoları olmayan hastalara, 5. Güne kadar genişletilmiş kültür asgari gereksinimlerini sağlayamadıklarından ötürü klivaj evresi embriyo transferi yapılmalıdır (Papanikolaou ve ark., 2005; Dessolle ve ark., 2010).
Klivaj evresi embriyo seçiminin birçok kısıtlaması olmasına ragmen, en iyi
embriyoyu seçmek ve 3. Gün transferlerinde sayılarını azaltmak için bir çok embriyo seçim kriteri geliştirilmiştir (Geraedts and Gianaroli, 2012 ). Gerçekten, Rijnders and Jansen (1998) 5. Gün transfer edilen embriyoların sadece % 51’inin 3. Gün transferi için önceden seçildiğini rapor etmişlerdir. Bu nedenle, 3. gün transfer edilen embriyoların kalitesine dayanarak yardımcı üreme tedavilerinin sonuçlarını öngörmek zordur ve tedavi siklusunun prognozunu belirlemek için başka kriterler kullanılmalıdır. Bunlar, hastaların daha önceden bilinen klinik kriterleri (van Loendersloot ve ark., 2010) veya transferin yapıldığı aynı siklusta embriyoloji laboratuvarından gelen data olabilir. Bu bilgi, gelecekteki sikluslarda elektif tek embriyo transferi veya tek blastokist transferi için uygun olan hastaları tanımlamak için de kullanılabilir.
Bu çalışmanın ana amacı, 3. Gün embriyo transferi yapılan hastalar için bir prognostik faktörü olarak kardeş embriyoların blastokist evresine gelişimi değerlendirmektir.
Materyal-Metod
Bu çalışma, Ocak 2006 ile Aralık 2011 tarihleri arasında Clinica Las Condes, Şili kadın hastalıkları ve doğum bölümü, üreme tıbbı birimi embriyoloji veritabanının retrospektif bir analizidir. Bütün hastalardan bilgilendirilmiş onam alınmıştır ve çalışma Clinica Las Condes etik komitesi tarafından 30 Ocak 2013 de onaylanmıştır.
Çalışmaya, 3. Gün embriyo transferi yapılan ve 5. Güne kadar kültürde bekleyen fazla embriyosu olan, 393 siklusta yardımcı üreme tedavisi uygulanmış olan toplam 353 hasta dahil edilmiştir. Hastaların yaşları 34.5±3.8 yıl (ortalama±SD) ve bazal FSH değerleri 7.1 ± 2.7 mIU/ml şeklindeydi.
Bütün vakalarda intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu uygulandı. Oositler hyaluronidaz solusyonunda (80 IU/ml; Life Global, USA) 60 saniye inkübe edildikten sonra kümülüs hücreleri çıkarıldı. Spermatozoalar swim-up tekniği ile seçildi ve sperm enjeksiyonları tutucu ve enjeksiyon mikropipetleri ile (Humagen,USA) ters Olympus mikroskopu altında ve Narishige mikromanipülatörü kullanılarak uygulandı. Enjekte edilen oositler % 6 lık CO2 inkübatöründe (Forma Scientific, USA) global fertilizasyon ortamında (Life Global) inkübe edildiler. Sperm enjeksiyonundan 18 saat sonra oositler fertilizasyon açısından incelendiler ve fertilize olanlar taza global ortamına ( Life Global, USA) transfer edildiler. 1. Günden 3. Güne, 393 oosit toplanmasından toplam 5020 zigot takip edildi. Embriyo morfolojisi 3. Günde, hücre sayısı, blastomer büyüklüklerinin benzerliği ve fragmantasyon boyutunu içeren Veeck (1999) tarafından önerilen kriterler kullanılarak belirlendi. Her bir embriyo, hücre sayısı, blastomer büyüklükleri ve fragmantasyona göre şu şekilde tanımlandı; grade 1, simetrik blastomerler fragmantasyon yok; grade 2a, simetrik blastomerler ve < %20 fragmantasyon; grade 2b, simetrik blastomerler ve %20-50 fragmantasyon; grade 3, eşit olmayan boyutta blastomerler; grade 4, eşit olmayan boyutta, fragmantasyonlu blastomerler.
3. günde hasta başına ortalama 2.44±0.55 embriyo, toplam 960 embriyo transfer edildi. Bunların 748’i (%77.9) iyi kalite embriyolar (grade1 ve 2a) olarak sınıflandırıldı. Embriyo transferi, ultrason eşliğinde Frydman yumuşak kateteri (CCD, France) kullanılarak yapıldı. Oosit toplanmasından 14 gün sonra hastalara gebelik testi yapıldı (b-human chorionic gonadotrophin) ve eğer gebelik varsa klinik gebeliği teyit etmek, gestasyonel keseleri ve kalp atışı olan embriyoların varlığını kayıt etmek için 1-2 hafta sonrasına ultrason randevusu ayarlandı. Gebelikler, 24 haftalık amenoreye kadar düşükle sonuçlananları kayıt etmek için ve sonrasında geriye kalanlar doğuma kadar takip edildi.
Kültürde fazladan toplam 4060 embriyo kaldı ve bunlar 5. Güne kadar takip edildi.
459’u iyi kalite veya grade 1 ve 2a (%11.3) olarak sınıflandırıldı. Blastokist formasyonu 5. Günde Veeck ve Zaninovic (2003) tarafından sunulan kriterler kullanılarak değerlendirildi. Toplam 350 embriyo bu evreye ulaştı ve Kuwayama ve ark. (2005) tarafından daha önce tariflenen Kriotop Kitazato metodu kullanılarak vitrifiye edildi. Isıtma için, kriotop sıvı nitrojenden çıkarıldı ve anında 37 °C’deki çözülme solusyonuna yerleştirildi; 1 dakika sonra, blastokistler oda sıcaklığında 3 dakika boyunca seyreltici solusyonuna yerleştirildi ve son olarak 5 dakika yıkamayı takiben 1 dakika yıkama oda sıcaklığında yıkama solusyonuyla üreticinin (Kitazato) tarif ettiği şekilde yapıldı. Canlılık değerlendirildi ve vitrifiye edilmiş-çözülmüş blastokistlerin transferleri oral östradiol valerat ve vajinal progesteron ile hormone replasmanı yapılan sikluslarda gerçekleştirildi.
Çalışmanın amaçları için, 393 örnek siklus iki gruba ayrıldı: 5. Gün en az bir blastokisti olanlar (Grup A) ve 5. Gün blastokisti olmayanlar ( Grup B). İstatistiksel analiz için Stata 12 software (Stata Corporation, College Station, Texas, USA) kullanıldı. Bağımsız değişken blastokistti ve birincil sonuçlar klinik gebelik oranı (transvajinal ultrason ile kavitede gestasyonel kesenin saptanması) ve canlı doğum oranıydı. İkincil sonuçlar implantasyon oranı ( görülen gestasyonel keselerin sayısı/
transfer edilen embriyo sayısı), çoğul gebelik oranı ve düşük oranıydı (kendiliğinden olan klinik gebelik kayıpları sayısı/klinik gebelik sayısı). Sürekli değişkenler ortalama±standart sapma (normal dağılım) ve kategorik değişkenler oran ve orantı ile tanımlandı. İki grup aradındaki farkları değerlendirmek için sırasıyla Student’s t test ve ki-kare testi kullanıldı. Birincil sonuçlar ile 5. Gün blastokist varlığı arasındaki anlamlı ilişkiyi belirlemek için lojistik regresyon kullanılarak 95% güvenlik aralıklarıykla birlikte odds oranları hesaplandı. Her iki grup arasındaki farkları değerlendirirken P<0.05 anlamlı kabul edildi.
Sonuçlar
3. gün embriyo transferi yapılan 353 hastada uygulanan 393 siklusun analizi, siklus başına %46.6 (183/193) klinik gebelik oranı, %26.6 (255/960) implantasyon oranı,
%36.1 (66/183) çoğul gebelik oranı ve %8.7 (16/183) düşük oranı göstermektedir.
154 siklusta, geriye kalan en az bir embriyo blasyokist seviyesine ulaştı (%39.2).
Grup A, takip eden blastokist oluşumu olan 154 siklus uygulanan 149 hastayı ve grup B takip eden blastokist oluşumu olmayan 239 siklus uygulanan 212 hastayı içermektedir. Grup A ve B’nin genel karakteristiklerinin karşılaştırılması tablo 1’de sunulmuştur.
Tablo 2 grup A ve B’deki hastaların sonuçlarını göstermektedir. Grup A’da grup B’den istatistiksel anlamlı olarak yüksek siklus başına klinik gebelik oranları (p=0.0031), canlı doğum oranları (p=0.012) ve implantasyon oranları (p=0.0035) vardı. Odds oranları (lojistik regresyon), grup A’dakilerin grup B’deki hastalardan klinik gebeliğe sahip olma ve canlı doğum yapmada sırasıyla 1.85 ve 1.68 katı ihtimale sahip olduğunu göstermektedir. Diğer taraftan, gruplar arasında çoğul gebelik oranları ve düşük oranları arasında bir fark izlenmedi.
Grup A’da, ilk tedavi siklusundan 2 yıl içinde 98/106 hastaya bir vitrifiye-çözme siklusu uygulandı. Hasta başına %92.5 oranla en az bir canlı vitrifiye olmuş blastokist mevcuttu. Transfer edilen blastokistlerin sayısı 1.87 ± 0.66, siklus başına klinik gebelik oranı %25.5(25/98), implantasyon oranı %15.2(28/184), çoğul gebelik oranı
%10.7(3/28) ve düşük oranı %17.9 (5/28) şeklindeydi. Grup A için 3. Gün bir taze embriyo transferi ve bir vitrifiye –çözme blastokist transferinden sonra kümülatif klinik gebelik oranları ve canlı doğum oranları sırasıyla % 74.5(111/149) ve %64.4 (96/149)’dı.
Tablo 1. Takip eden Blastokist oluşumuyla birlikte (Grup A) veya oluşumu olmadan (Grup B) 3. Gün embriyo transferi yapılan hastaların genel özellikleri
Grup A (n=149)
Grup B (n=212)
P değeri
Siklus 154 239 -
Yaş (yıl) 34.3 ± 3.6 34.7 ± 3.9 NS
Bazal FSH (mIU/ml) 7.0 ± 2.3 7.2 ± 2.9 NS
3. gün transfer edilen embriyolar 2.33 ± 0.47 2.51 ± 0.58 0.0023 3. gün transfer edilen iyi kalite
embriyoların oranıa
86.7 (312/360) 72.7 (436/600) <0.00001
Kardeş embriyolar 788 3272 -
İyi kalite kardeş embriyoların oranıa
35.8 (282/788) 5.4 (177/3272 <0.00001
Değerler n,ortalama ± SD veya % (n/toplam) olarak verilmiştir.
a 3. günde grade 1 ve 2a olarak sınıflandırılan embriyoların oranı.
Tablo 2. Takip eden Blastokist oluşumuyla birlikte (Grup A) veya oluşumu olmadan (Grup B) 3. Gün embriyo transferi yapılan hastaların sonuçları
Grup A (n=149)
Grup B (n=212)
P değeri Odds oranı (%95 CI)
Siklus 154 239 - -
Siklus başına klinik gebelik
55.8 (86/154) 40.6 (97/239) 0.0031 1.85 (%95 CI 1.22–2.78) Canlı doğum
oranı
50.0 (77/154) 37.2 (89/239) 0.012 1.68 (%95 CI 1.11–2.54) İmplantasyon
oranı
34.2 (123/360) 23.7 (142/600) 0.0035 -
Çoğul gebelik oranı
38.4 (33/86) 34.0 (33/97) NS -
Düşük oranı 10.5 (9/86) 7.2 (7/97) NS -
Değerler n veya % (n/toplam) olarak verilmiştir.
Tartışma
Blastokist transferleri için 5. güne genişletilmiş kültür imkanlarına sahip olunamaması durumunda yardımcı üreme tedavilerinin sonuçlarını iyileştirmede 3. Gün embriyo karakteristiklerinin değerlendirilmesi anahtar rol oynamaktadır. Fakat; daha once gösterildiği şekilde bir tedavi siklusunun sonucunu öngörmede yeterince doğru değildir (Rijnders and Jansen, 1998). Bundan dolayı, fazladan embriyo varlığında, takip eden blastokist formasyonu şu anki siklusun sonucunu öngörmede iyi bir factor olabilir. Bu çalışmada, blastokist seviyesine ulaşan kardeş embriyolar siklusların
%39.2’sinde mevcuttu. Bu oran, infertilite nedeni ne olursa olsun, Dayal ve ark.
(2006) tarafından bildirilen fazla embriyolardan blastokist oluşma oranından yüksektir.
Grup A’daki sonuçların grup B’den daha iyi olacağını gösteren ilk sinyalin transfer edilenler (%86.7 vs. %72.7) ve kardeş embriyolar arasındaki (%35.8 vs. %5.4) iyi kalite embriyoların oranının olduğu gözönüne alınmalıdır. Bu öncül indikatör 3. Gün elde edilmesine rağmen daha güçlü olanı kardeş embriyoların 5. Gün blastokist evresine gelişmesindeki başarıdır. Gerçekten, bu çalışmanın sonuçları embriyo transferinin 3. Gün yapılması zorunda olunan durumlarda kardeş embriyoların blastokiste gelişmesi siklusun sonuçları için güçlü bir prognostik faktördür. Bir veya daha fazla embriyonun 5. Güne kadar kültürde kalarak blastokist evresine ulaştığı sikluslarla (Grup A) blastokist oluşumunun olmadığı sikluslar karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı yüksek gebelik oranları (%55.8 vs. %40.6), canlı doğum oranları (%50.0 vs. %37.2) ve implantasyon oranları (%34.2 vs. %23.7) gözlenmektedir. Gerçekten, gebe kalma ve canlı bir doğum yapma ihtimali grup A’da grup B’ye göre yüksekti (OR 1.85, %95 CI 1.22–2.78 vs. OR 1.68, %95 CI 1.11–
2.54). Bu bulgular, daha küçük serilerde Sjogren ve ark, (1992), Fisch ve ark. (1999) nın da rapor ettiği şekilde, kardeş embriyo blastokist oluşumunun daha iyi embriyo kalitesini yansıttığını öne sürmektedir ve 3. Gün transferinden sonra en azından bir
tanesinin blastokist evresine ulaşması, blastokist gelişmeyen embriyoların olduğu sikluslarla karşılaştırıldığında o siklus için daha iyi implantasyon ve gebelik oranlarını öngörmektedir. Ayrıca, grup A’da elde edilen sonuçlar 3. Gün bir taze embriyo transferi ve bir vitrifiye-çözme blastokist transferi yapıldığı zaman kümülatif gebelik oranlarını %74.5 ve kümülatif canlı doğum oranlarını %66.4 olarak vermektedir ki bu da bu grup hastaların iyi kalite embriyolara ve yardımcı üreme tedavilerinde çok iyi prognoza sahip olduğu sonucunu güçlendirmektedir.
Donma-çözme blastokistleri, donma-çözme klivaj evresi embriyoları veya donma- çözme klivaj evresi embriyolardan blastokistleri transfer etmek için kardeş embriyoların 5. Güne kadar gelişmesine izin verip blastokistleri dondurmaya karşılık bunları 3. Gün dondurma uygulamaları hakkında halen tartışma mevcuttur. Pantos ve ark. (2001), 3. Gün dondurulan embriyolardan gelişen blastokistlerde %20.6 implantasyon oranı bildirmişlerdir; buna karşılık dondurulmuş blastokistlerde bu oranı %5.3 olarak bildirmişlerdir. Fakat; vitrifikasyon sonuçları iyileştirmiştir (Sİfer ve ark.,2012) ve bizim çalışmamızda vitrifiye-çözme blastokistlerin transferinde implantasyon oranı üç katıydı (%15.2). Wang ve ark. (2010.2011) çözme blastokistlerin ve çözme klivaj evresi embriyoların transferinin çözme klivaj evresi embriyolardan gelişen blastokistlerin transferinden belirgin olarak daha düşük canlı doğum oranına sahip olduğunu öne sürmüşlerdir; fakat, bu retrospektif çalışma da yavaş dondurma ile yapılmıştı ve çözme blastokistler için canlı doğum oranı sadece
%16.3 idi. Eftekhar ve ark. (2012), daha yeni prospektif bir çalışmada, klivaj evresi donma çözme embriyolardan gelen blastokistlerin transferinde %30 implantasyon oranı bildirmişlerdir; bu oran 3. Gün donma çözme embriyolarında sadece %17’ydi.
Burada soru, acaba kardeş embriyolar vitrifiye edilmek için 5. Güne kadar kültür mü yapılmalı yoksa 3.gün vitrifiye edilip kültür çözmeyi takiben mi yapılmalıdır. Bu durumu değerlendirmek için vitrifikasyon tekniklerini kullanan daha ileri prospektif randomize vaka kontrol çalışmalarına ihtiyaç vardır. Bununla birlikte, vitrifiye edilmeden önce kardeş embriyoların 5. Güne kadar gelişmesine izin verme uygulaması depo edilen işe yaramaz embriyo sayısını azaltmaktadır ki bu da hastalar ve yardımcı üreme merkezleri için artı bir avantajdır.
Diğer taraftan, bu çalışmada sonuçları iyileştirmek için Grup B’deki 3. Gün mevcut olan embriyoların düşük kalitesini telafi etmek için transfer edilen embriyoların sayısının arttırıldığı gerçeğine rağmen bu uygulama hedefe ulaşmada yeterince etkili değildi. Sonuç olarak, grup A’daki hastalar grup B’dekilere göre daha iyi bir prognoza sahiptiler.
Bu çalışma, kardeş embriyolardan blastokist oluşumunun, sadece şu anki siklusun prognozunu retrospektif olarak değerlendirmek için değil, prospektif olarak da kardeş embriyolar blastokiste geliştiklerinde kümülatif gebelik oranlarını öngörmede ve takip eden yardımcı sikluslarda daha iyi kararlar vermede değerini vurgulamaktadır.
Gerçekten, geriye kalan embriyoların 5. Güne kadar gelişme kapasiteleri, taze embriyoların gelecekte 3. Günde transfer potansiyelleri hakkında değerli bilgiler sağlayabilir. Grup A’da implantasyon oranının %34.1 olması gerçeği, tek embriyo transferinin bu gruptaki özelliklere sahip hastalarda çoğul gebelik oranlarını
arttırmadan kabul edilebilir gebelik oranları verdiğini ve elektif tek embriyo transferlerindekine benzer başarı oranlarına ulaşıldığını öne sürmektedir (Tiitinen ve ark., 2003; Thurin ve ark., 2004; Veleva ve ark., 2006). Ayrıca,kardeş embriyolarından blastokist gelişen hastalar sonraki sikluslarda taze blastokist transferi için uygun kabul edilebilirler ki bu da gelecekteki tedavilerde canlı doğum oranlarını geliştirebilir (Glujovsky ve ark., 2012). Bu, bizim çalışmamızdaki, embriyo transferinin 3. Gün yapılmasının en iyi seçenek olarak kabul edildiği tüm siklusların
%39.2 sine uygulanabilir. Bundan başka, grup A’daki hastalar elektif tek embriyo transferinden daha yüksek gebelik oranlarıyla sonuçlanan tek blastokist transferi için gelecekteki adaylar olabilirler (Gardner ve ark., 2004). Çoğul gebelik oranları
%30’dan fazla olan merkezlerde, hangi hastaların elektif tek embriyo transferi ve tek blastokist transferi için uygun olduklarına karar vermede yardımcı olan metodların uygulamaya sokulması bir amaç olmalıdır ve bu çalışma daha ileri tedavi sikluslarına maruz kalan kadınlarda bu kararı vermede yeni bir alternatif sunmaktadır.
Referanslar
Dayal, M.B., Kovalevsky, G., Patrizio, P., 2006. Rate of blastocyst development from excess embriyos remaining in culture after day 3 embriyo transfer. Int. J. Fertil.
Womens Med. 51, 136–139.
De Sutter, P., Van der Elst, J., Coetsier, T., Dhont, M., 2003. Single embriyo transfer and multiple pregnancy rate reduction in IVF/ICSI: a 5-year appraisal. Reprod.
Biomed. Online 6, 464–469.
Dessolle, L., Freour, T., Barriere, P., Dara ı, E., Ravel, C., Jean, M., Coutant, C., 2010. A cycle-based model to predict blastocyst transfer cancellation. Hum. Reprod.
25, 598–604.
Eftekhar, M., Aflatoonian, A., Mohammadian, F., Tabibnejad, N., 2012. Transfer of blastocysts derived from frozen-thawed cleavage stage embriyos improved ongoing pregnancy. Arch. Gynecol. Obstet. 286, 511–516.
Fisch, J.D., Milki, A.A., Behr, B., 1999. Sibling embriyo blastocyst development correlates with the in vitro fertilization day 3 embriyo transfer pregnancy rate in patients under age 40. Fertil. Steril. 71, 750–752.
Gardner, D.K., Surrey, E., Minjarez, D., Leitz, A., Stevens, J., Schoolcraft, W.B., 2004. Single blastocyst transfer: a prospec- tive randomized trial. Fertil. Steril. 81, 551–555.
Geraedts, J.P., Gianaroli, L., 2012. Embriyo selection and IVF. Hum. Reprod. 27, 2876–2877.
Glujovsky, D., Blake, D., Farquhar, C., Bardach, A., 2012. Cleavage stage versus blastocyst stage embriyo transfer in assisted reproductive technology. Cochrane Database Syst. Rev 11, 7, CD002118.
Hathaway, P., Croucher, C., Lass, A., 1999. Predictive value of the results of a first IVF cycle. Hum. Reprod. 14, 2417–2418.
Hunault, C.C., te Velde, E.R., Welma, S.M., Macklon, N.S., Eijkemans, M.J.,
Klinkert, E.R., Habbema, J.D., 2007. A case study of the applicability of a prediction model for the selection of patients undergoing in vitro fertilization for single embriyo transfer in another center. Fertil. Steril. 87, 1314–1321.
Kuwayama, M., Vajta, G., Kato, O., Leibo, S.P., 2005. Highly efficient vitrification method for cryopreservation of human oocytes. Reprod. Biomed. Online 11, 300–308.
Minaretzis, D., Harris, D., Alper, M.M., Mortola, J.F., Berger, M.J., Power, D., 1998.
Multivariate analysis of factors predictive of successful live births in in vitro fertilization (IVF) suggests strategies to improve IVF outcome. J. Assist. Reprod.
Genet. 15, 365–371.
Pantos, K., Stefanidis, K., Pappas, K., Kokkinopoulos, P., Petrout- sou, K., Kokkali, G., Stavrou, D., Tzigounis, V., 2001. Cryopres- ervation of embriyos, blastocysts, and pregnancy rates of blastocysts derived from frozen-thawed embriyos and frozen- thawed blastocysts. J. Assist. Reprod. Genet. 18, 579–582.
Papanikolaou, E.G., D‘Haeseleer, E., Verheyen, G., Van de Velde, H., Camus, M., Van Steirteghem, A., Devroey, P., Tournaye, H., 2005. Live birth rate is significantly higher after blastocyst transfer than after cleavage-stage embriyo transfer when at least four embriyos are available on day 3 of embriyo culture. A randomized prospective study. Hum. Reprod. 20, 3198–3203.
Papanikolaou, E.G., Kolibianakis, E.M., Tournaye, H., Venetis, C.A., Fatemi, H., Tarlatzis, B., Devroey, P., 2008. Live birth rates after transfer of equal number of blastocysts or cleavage-stage embriyos in IVF. A systematic review and meta- analysis. Hum. Reprod. 23, 91–99.
Practice Committee of Society for Assisted Reproductive, T. and M. and Practice Committee of American Society for Reproductive, 2012. Elective single-embriyo transfer. Fertil. Steril. 97, 835–842.
Rijnders, P.M., Jansen, C.A., 1998. The predictive value of day 3 embriyo
morphology regarding blastocyst formation, pregnancy and implantation rate after day 5 transfer following in-vitro fertilization or intracytoplasmic sperm injection.
Hum. Reprod. 13, 2869–2873.
Sifer, C., Sermondade, N., Dupont, C., Poncelet, C., Ce drin- Durnerin, I., Hugues, J.N., Benzacken, B., Levy, R., 2012. Outcome of embriyo vitrification compared to slow freezing process at early cleavage stages. Report of the first French birth.
Gynecol. Obstet. Fertil. 40, 158–161.
Sjogren, A., Sjoblom, P., Hamberger, L., 1992. Culture of human spare preembriyos:
association between blastocyst formation and pregnancy. J. Assist. Reprod. Genet. 9, 41–44.
Thurin, A., Hausken, J., Hillensjo, T., Jablonowska, B., Pinborg, A., Strandell, A., Bergh, C., 2004. Elective single-embriyo transfer versus double-embriyo transfer in in vitro fertilization. N. Engl. J. Med. 351, 2392–2402.
Tiitinen, A., Unkila-Kallio, L., Halttunen, M., Hyden-Granskog, C., 2003. Impact of
elective single embriyo transfer on the twin pregnancy rate. Hum. Reprod. 18, 1449– 1453.
van Loendersloot, L.L., van Wely, M., Limpens, J., Bossuyt, P.M., Repping, S., van der Veen, F., 2010. Predictive factors in in vitro fertilization (IVF): a systematic review and meta-analysis. Hum. Reprod. Update 16, 577–589.
Veeck, L.L., 1999. An atlas of Human Gametes and Conceptuses: an Illustrated Reference for Assisted Reproductive Technology. Parthenon, New York; London.
Veeck, L.L., Zaninovic, N., 2003. An Atlas of Human Blastocysts. Parthenon, Boca Raton; London.
Veleva, Z., Vilska, S., Hyden-Granskog, C., Tiitinen, A., Tapanai- nen, J.S.,
Martikainen, H., 2006. Elective single embriyo transfer in women aged 36–39 years.
Hum. Reprod. 21, 2098–2102.
Wang, Y.A., Chapman, M., Costello, M., Sullivan, E.A., 2010. Better perinatal outcomes following transfer of fresh blastocysts and blastocysts cultured from thawed cleavage embriyos: a popula- tion-based study. Hum. Reprod. 25, 1536–1542.
Wang, Y.A., Costello, M., Chapman, M., Black, D., Sullivan, E.A., 2011. Transfers of fresh blastocysts and blastocysts cultured from thawed cleavage embriyos are associated with fewer miscarriages. Reprod. Biomed. Online 23, 777–788.
