Amerika’da bir giysiyi üst üste iki gün giymek büyük ayıp sayılır. Florida – Blue Bay sakinleri arasında değil; herhangi bir akademisyen için de geçerlidir bu kural, adet. Bir giysinin bir kere giyilmekle mutlak surette kirlendiği varsayılmaktadır; kimsede pasaklı damgası yemek istememektedir doğal olarak. Bunun anlamı çamaşır makinesinin çok sık olarak çalıştırılacak olmasıdır; kazan boş dönmesin diye bol bol kıyafet sahibi olmaktır ve o bol kıyafetlere yetecek kadar çok deterjan kullanılması… Tek bir ‘ayıplanma korkusu’ üzerinde kaç sektör yükseliyor: Tekstil (giysi), beyaz eşya (çamaşır makinesi), kimya sektörleri (deterjan). Sanırım bu türden kaygıları, sosyalleşme endişelerini kendi öz imkanlarımızla oluşturmadığımızı, bunların bize dışardan verildiğini, yönlendirildiğimizi fark etmenin zamanı çoktan gelmiştir. Zira manipüle eden güç, kendini asla teşhir etmez.
Küresel ısınma etrafında ne zaman hafif bir ilgi oluşsa, mevcut sanayi – atık döngüsündeki en zayıf halka deşifre edilir. Susuzluk tehlikesi mi var, haydi ‘sıradan insan’ göster kendini: Daha az tıraş ol, daha az duş al. Ozon tabakası mı deliniyor; kuaförleri ayıplayalım, ‘saç spreyi’ sıkmasın kadınlar! Fabrikaların dumanlarını, uçak ve otomobillerden yayılan ‘karbon’u, sanayi tesislerinin sağlıklı beslenme adına tercih ettiğimiz marulları, domatesleri, salatalıkları sulayan dere sularına zehirli mi zehirli atıklar bırakmalarını bırak. Arada kaynar gider. Medyanın görevi kitleleri daha az önemli bir şeyle oyalarken asıl sorumluların önüne perde germek değil midir zaten? !
Ankara’da suların kesilmesi flaş haberdir; ama her nedense, alabalıkların, doğum kontrol hapları kalıntılarının sulara karışması nedeniyle cinsiyet değiştirmeye başlamaları ‘flaş’ haber değil-dir. İşin ucu, cinsel devrime, kadın erkek ilişkilerini ‘bu şekilde’ regüle etmiş olan modernizm sorgulamasına, kadının anne olma-ma hakkı için kıyasıya mücadele etmiş feminizme ve feministleri kızdırmaya kadar gider zira! Hakeza, son birkaç yıldır Avrupa’daki bazı mezarlıklarda çürümeyen insan cesetleri bulunması da, ‘flaş’ haber değil-dir. çünkü orada da koruyucu kimyasal katkılı konserveleri, hazır ve dondurulmuş yiyecekleri yedire yedire insanlığı çürüyüp de toprağa karışamaz hale getiren bir ‘sanayi dramı’ vardır. Hakiki bir sorgulama, sanayi devrimini sorgulamaya kadar gidecektir. Aman ha, gıda sektörünü baltalamak olmaz! Sonra evde yemek pişiremediği için sofraya ‘konserve’, dondurulmuş gıda’ koymak zorunda kalan ‘çalışan kadına’ gelebilir yine konu. ‘Yemek yapmak, kadının asli, ontolojik görevi değildir’ gerçeği üzerine daha da bir korku basabilir gezegenin erkeklerini: Ne yani, erkekler de yemek yapsın mı demek istiyorsunuz? Görüyorsunuz ya, küresel ısınmayı zapturapt altına almanın, ekolojik sistemin çöküşünü engellemenin önünde ne çok engel var. İnsanlık kendi eliyle inşa ettiği uygarlığın ‘kazanımlarını’, bu uygarlığın oluşturduğu davranış paternini, sorgulamaya yanaşmadığı sürece küresel ısınma bir tartışma konusu olmaktan ileri gitmeyecek. Tıraş olurken az su kullanmak, duş yerine suyun bir kapta depolanarak harcandığı ‘banyo’yu yeniden hayata geçirmek de önemli ve faydalı tedbirler elbette. Ancak sadece mevcut suyu idareli harcamak gibi sınırlı bir faydaya yönelik tedbirlerdir bunlar. Su mevcudunu azaltan, buzulları eriten, balıklara cinsiyet değiş tirten ve cesetlerin çürümesini engelleyerek
gezegenin biyolojik yapısına balta vuran ‘kirliliğe’ son verecek değildirler. Sanayileşmeyi, modernizmle gelen teknolojik devrimi, kimya sektörüyle el ele vermiş olan gıda sektörünü, modernizmle değişen davranış kalıplarını ve bu kalıpların insanı tüketime teşvik eden mentalitesini, tek eşliliğin gözden düşürülmesi, - ama hazzın kışkırtılması – ama gebeliği engelleyen yöntemlerin de ya kadın vücuduna ya gezegene zarar veren sonuçlarını ve dahi her şeyi, her şeyle ilgili alışkanlıkları tek tek gözden geçirmek durumundayız.
Kyoto’yu aşan bir gerçekle yüz yüzeyiz. Nihal Bengisu KARACA
