4 Türk Dili
İsmet EMRE
SABAH
Saçlarıma naifçe değdi sabah Yüzünü yüzüme eğdi sabah Bir beyaz kardı inceden Anlamadım neydi sabah ÖĞLE
Gün gün yükseldi günler Öğün öğün birikti anlar Az oldu sevindiğim zamanlar Çok oldu üzüldüğüm zamanlar Nasıl geçti anlamadım bahar Uzayıp genişledikçe yazlar Kaybolup gittim kokusuna Olgunlaştıkça çağıran meyvalar İçimde kayboldu yavaşça ışık Bense hep baharlara alışık İKİNDİ
Tutun, düşmesin güneş Dalgınlığım belki artar Saat olmasın daha beş Tutun, üşümesin güneş Biraz yorgunluk, biraz uyku Göz kapaklarımda hep aynı su Kulaklarımda anıların uğultusu Harlanıp durdu içimdeki ateş
Vakitler
Türk Dili 5
AKŞAM
Akşamdı, bir serinlik yanaştı Hüzünlüydü gün, dağı henüz aştı Kuş kanadına özgü bir telaştı Şimdi yalnızlık gelir işte
Kekremsi bir acı parıldar her gülüşte GECE
Gecedir arkamızdan vuran bizi Yüzümüze çizen ayak izimizi Bağrımızda incecik bir sızı Gecedir söndüren yıldızımızı Geç değil belki ama
Neden duman doluyor odama Geç değil belki ama
Bir korku yaklaşıyor adama Gecedir arkamızdan vuran bizi Yüzümüze çizen ayak izimizi
Artık belki hayat sade Dingin bir asudeliktir Derin bir uykuya daldı gövde
