Bir gününde hayat:Atıf Yılmaz

ATIF

YILMAZ

“ BİR gün bana nazar değdirecek­ ler. Yaşımı göstermiyormuşum.

Rivayet öyle.

Şaka bir yana, bir genç gibi ya­ şayınca, genç düşününce, genç ka­ lıyorsunuz. Ben aşağı yukarı öyle yaşıyorum. Yoksa kendime özel baktığım yok. Uykusuz da kalıyo­ rum, rakı da içiyorum, sigara da. Hem günde üç paket. Ülserim var. Yani yaşlanmak için her şeyi yapı, yorum. Ama genç kalmak, genç ya­ şamakla ilgili. Bu bir yaşam biçimi.

Bana ‘çapkın’ diyorlar. Düşün­ düm, çapkınlık nedir diye. Böyle iş­ lere vaktimiz yok zaten. Yalnız şu var: Daha önce çok denedim, bili­ yorum ve o yüzden karar aldım. Kadın olmayan masaya oturmuyo­ rum. Erkek meclisinden hoşlanmı­ yorum. Erkek arkadaşlarla oturdu­ ğun zaman ya bir tartışma çıkıyor ya da 50 yıldır konuştuğunuz me­ seleler yeniden konuşulmaya başlı­ yor. Tadı tuzu kalmıyor. Kadın olan mecliste daha farklı bir hava, incelik oluyor, insanlar daha nazik davranmak zorunda kalıyor. Ve ta­ bii daha eğlendirici oluyor insan için. Eşit ve hoş arkadaşlık oluyor. Sanırım çapkın damgasını yemem o yüzden.

Mesleğe girdiğimden beri de genç arkadaşlarla çalışmaya gayret ediyorum. Bunun, kendimi yenile­ mek açısından yararı oluyor. Çün­ kü, ne olursa olsun, kuşaklar deği­ şiyor. insan kafa yapısı ile genç kal­ maya çalışsa bile, çağın arkasına düşmek çok kolay. Özellikle bugün­ kü dünyada, kitle iletişim araçları çok gelişmişken. Bir sürü şeyi takip etmek gerekiyor. Çok zor. Yanınız­ da genç, dinamik, sizden çok oku­ ma imkanına sahip birtakım insan­ larla çalıştığınız zaman, onlarla dostluk kurduğunuz zaman, o dü­ şünce çakışmasından yeni bir şey­ lere varabiliyorsunuz. Bu konuda başından beri temel prensibim şu: Beraber çalışacağım bir arkadaş, kültürü, eğitimi, yapısı itibariyle ilerde sinemaya yararlı olabilir mi? Sanatçı, yaratıcı yanı olan, üniver­ siteyi bitirmiş, sinema duyuşu olan genç arkadaşları tercih ediyorum. Ve bunun örneği ortada. Bunu övünmek için söylemiyorum. Ben de onlardan aynı derecede çok ya- rarlanmışımdır. Ama, başlangıcın­ dan bugüne dek ne kadar değerli insan varsa, beraber çalışmışımdır hepsinle. Örneğin Yılmaz Güney, Zeki Ökten, Şerif Gören, Ali Öz- gentürk, kameraman Çetin Tunca, senarist Ümit Ünal, Barış Pirha- san, bazı müzisyen arkadaşlar,

bunlar hep benimle girmişlerdir si­ nemaya.

Planlı bir iş yaptığımı da söyle­ yemem. Türkiye’de önceden uzun vadeli bir program yapılabileceği­ ne inanmıyorum. Film çekimi ol­ mayan günlerim genelde plansız­ dır.

Sabahları 08.00’de kalkarım. Gazetelere, dergilere bakmak, su varsa banyoya girmek, kahvaltı et­ mek gibi şeyler aşağı yukarı birbu- çuk saatimi alır. Eve, iki günlük ga­ zete giriyor. GÜNEŞ ve CU M ­ HURİYET. Kahvaltım bayağı kla­ siktir. Yağ, reçel, peynir, zeytin. Bunu bir türlü değiştiremiyorum. Evdekilere biraz monoton geliyor. Meyve yiyenler, meyvesuyu içen­ ler var.

Kahvaltıdan sonra sade bir kah­ ve içiyorum. Sonra muhakkak ça­ lışacak şeyler oluyor. Senaryo fa­ lan. Öğlene kadar onları yapıyo­ rum. Tam 13.00’de öğlen yemeği­ ne oturuyoruz. Ülserim olduğu için daha çok sebze ve ızgarayı tercih ediyorum. Fazla ekmek yemiyo­ rum. Makarna, hamur işleri yok.

Öğleden sonra, bir iş varsa, bü­ roya gidiyorum. Yoksa yine evde çalışıyorum. Senaryo yazıyor, dü­ zeltiyorum.

Büromu üç şirket paylaşıyor. Hepsine değil, yalnız Delta Film’e ortağım. Bir de Yeşilçam Filmcilik diye bir firmam var. Bunların hep­ sini bürodan idare etmeye çalışıyo­ rum.

Yapımcılığı zorunlu olarak yapı­ yorum. Çünkü Türkiye’de sinema alanında, Türker Inanoğlu dışında yapımcı yok. Piyasadaki yapımcı­ ların yüzde 95’i video için uydur­ ma film üreten ticari firmalar hali­ ne dönüştüler. Bu yüzden de benim gibi arkadaşlar, çaresiz olarak zo­ raki yapımcı oldular, kendi adları­ na film yapma durumunda kaldı­ lar. Bir Zeki Ökten, Ali Özgentürk, Şerif Gören, Ömer Kavur, hepsi. Çaresiz olarak, istediğin işi yapa­ bilmek için o işi de üstlenmek du­ rumunda kalıyorsun.

Ne var ki, ticaretten anlamıyo­ rum. Onun için de hep bir ortak arıyorum kendime. Sonunda da batıyorum. Bundan önce Odak Film’i kurmuştuk. Büyük bir fir­ maydı, çok güzel şeyler üretti. Her­ halde iyi yönetilmemekten dolayı, maalesef o da iflas eder duruma geldi.

Aslında Türk sineması ekonomik olarak çok kötü durumda. Toptan batmak üzere. Pazarı olmayan bir sinema. Iç pazar artık

beslememe-ye başladı. Dışarı da açılamıyor. Bir yandan da çok iyi ürünler veri­ yor. Böyle bir çelişki var. Bu çeliş­ ki nasıl çözümlenecek, bilemiyo­ rum. Yeni pazar bulmamız şart. Çünkü maliyetler her geçen gün ar­ tıyor. Bu maliyetleri karşılayacak bir gelir elde edilemezse, n’olacak? İşin içinden çıkamıyorum.

Sinemaya başladığım dönemler­ de iyi filmle kötü film arasında çok bir fark yoktu. Diyelim biri 10 ise, diğeri yedi-sekizdi. Şimdi aradaki uçurum iyice büyüdü. Bir tarafta şarkılı, türkülü, erotik, neyse, bir­ takım uydurma filmler yapan ya­ pımcılar kaldı. Diğer tarafta da ger­ çekten Türkiye’nin sorunlarına de­ ğinilen, kaliteli, sinemayı gerçekten onurlu bir iş sayan arkadaşların yaptığı, dış pazara da çıkmayı amaçlayan ürünler yapılmaya baş­ landı. Ama bütün bunlar, dış pa­ zarların bulunmasına bağlı. Pazar bulmak da ayrı bir yatırım işi, ay­ rı bir tanıtım işi. Şu ana kadar da başarılı olmuş değiliz. Tek tük

GÜNEŞ PAZAR 15 TEMMUZ 1990

Kişisel Arşivlerde İstanbul Belleği Taha Toros Arşivi