MÜZİK ANABİLİM DALI
ŞAN BİLİM DALI
W.SHAKESPEARE'İN “OTHELLO”SU İLE
G.VERDİ'NİN “OTHELLO”SUNUN METİNSEL
YÖNDEN KARŞILAŞTIRILMASI
Mehmet Ali ÖZTÜRK
YÜKSEK LİSANS TEZİ
Danışman
Yrd.Doç.Dr. Dilek ZERENLER
Konya–2011
TEŞEKKÜR
Bana bu tez konusunu veren ve çalışmalarım sırasında yardım ve desteğini hiç esirgemeyen danışman hocam Yrd. Doç. Dr. Dilek ZERENLER’e içtenlikle teşekkür ederim.
Ayrıca maddi ve manevi desteklerini benden hiçbir zaman esirgemeyen aileme sonsuz teşekkür ederim.
ÖZET
Bu çalışmada, W.Shakesperae’in önemli oyunlarından biri olan “Othello”nun hem tiyatro hem de operadaki konumu incelenmiştir. Sahne Sanatları Dalı altında benzerlik ve farkları karşılaştırılmış, eserin ana teması olan aşk ve kıskançlığın her iki sanat dalında nasıl yansıtıldığı araştırılmıştır. Othello’ nun hem tiyatro hem de operada sahnelenmesi, bu iki sanat dalının birbirine yakın olduğunu gösterdiği sonucuna varılmıştır.
SUMMARY
In this study, the situation of “Othello”, one of important plays written by W.Shakesperae, in theatre and opera was examined. Differences and similarities of the play in opera were compared with other plays in the theatre. Expressions of the love and jeaolus involved in plays in both theatre and opera were tried to explain. Putting on Othello in both theatre and opera showed that these arts are very similar. Key words: Othello, theatre, opera.
Tez Kabul Formu ... iii Teşekkür ... iv Özet ... v Summary ... vi Giriş ... 1 BİRİNCİ BÖLÜM – William Shakespeare ... … 2 1.1. Shakespeare’in Oyunları ... … 5 İKİNCİ BÖLÜM – Giuseppe Verdi ... … 14
2.1. Giuseppe Verdi’nin Operaları ... … 15
ÜÇÜNCÜ BÖLÜM – W.Shakespeare ve G.Verdi’nin Othello Adlı Eserlerinin Metinsel Yönden Karşılaştırılması ... … 24
3.1. William Shakespeare ve Opera ... … 29
3.2. W.Shakespeare ve G. Verdi’nin Othello Adlı Eserlerinin Metinsel Yönden Karşılaştırılması…...30
Sonuç ... 34
Kaynakça ... 38
GİRİŞ
Othello, İngilizler’in en ünlü tiyatro yazarı William Shakespeare’in yazmış olduğu bir oyundur. Shakespeare, bu oyunda Othello’nun kişiliğinde kıskançlık duygusunun aşk ve sevgiden daha güçlü bir duygu olduğunu, basite alınmaması gerektiğini vurgulamaya çalışmıştır. Othello’da aşk teması da önemlidir. Bunun yanında, aşırı güven duygusunun zararları, insanoğlunun kaderi karşısındaki acizliği gibi konular da işlenmiştir.
Othello operasında irade dışı tutku ile yıkıcı zekâ ve coşkun hayat ile önlenemez ölüm arasında meydana gelen çatışma, konunun “verdileşmiş” yönünü tüm olarak ortaya koymuştur.
Bu çalışmada, çeşitli kaynaklarından yararlanılarak, Shakespeare’in Othello’su ile Verdi’nin Othello’sunun metinsel yönden karşılaştırılması amaçlanmıştır.
1. WILLIAM SHAKESPEARE (1564- 1616)
26 Nisan 1564’de Stratford- upon- Avon’ daki Holy Trinity kilisesinde vaftiz edilen William Shakespeare’in bu törenden sadece iki üç gün önce dünyaya gelmiş olduğu tahmin edilmektedir. Shakespeare’in doğum gününe ilişkin tahminler arasında, geleneksel olarak doğumunun kutlandığı 23 Nisan tarihinin doğruluk olasılığı en az ileri sürülen diğer tarihler kadar yüksektir (Wells, 1992: 11).
1568’de belediye başkanı ve sulh yargıcı olan babasının onu King’s New School’da okuttuğu tahmin edilmektedir. Shakespeare bu okulda klasik edebiyat metinleriyle buluşur. Terence, Plautus, Ovid, Cicero ve Virgil eserlerini hayranlıkla okuduğu bilinmektedir.
Shakespeare “1582’de, yani 18 yaşındayken Anne Hathaway ile evlenir. Bundan sonraki 7 yıl hakkında hiçbir şey bilinmemektedir. Stratford’u terk edip Londra’ya yerleştiği ve burada oyunlar yazmaya başladığı tahmin edilir. Shakespeare’e kesin olarak gönderme yapan ilk yazılı belge (1592) onu aktörden dönme oyun yazarı diye küçümseyen Robert Greene’in alaycı sözlerini içerir. Yaşamının son yıllarında Shakespeare’i kıskanmaya başladığı anlaşılan Greene, yazarı “kendini ülkedeki tek sahne titreten” (Shakescene) sanan “türedi bir karga” olarak niteler. Greene’nin bu sözlerine karşılık Henry Chettle Shakespeare’i şöyle savunur: “Davranışları ne kadar nazikse kişiliği de o derece mükemmeldir. Ayrıca saygın kişilerin onun iş ahlakından ve yazdıklarının zarafetinden övgü ile söz etmeleri bir yandan dürüstlüğünün diğer yandan sanatçı kişiliğinin kanıtıdır” (Wells, 1992: 14).
Frances Meres’in 1589’da yayımlanan Palladis Tamia: Wit’s Treasury adlı kitabı Shakespeare’in Londra’daki ilk yıllarına ışık tutar: “Latinler arasında Platus ve Seneca nasıl komedi ve trajedi türlerinin en iyi örneklerini vermişlerse, İngilizler arasında da Shakespeare her iki türün en iyi örneklerini veren oyun yazarıdır;
Gentlemen of Verona, Errors, Love Labour’ s Lost, Love Labour’ s Won, Midsummer’ s Night Dream ve Merchant of Venice adlı oyunlar komedi alanında, Richard II, Richard III, Henry IV, King John, Titus Andronicus ve Romeo and Juliet
adlı oyunlarsa trajedi alanında gösterdiği üstün başarının birer kanıtı sayılırlar” (Wells, 1992; 15). Frances Meres’in sözünü ettiği Love Labour’s Won kayıp bir oyun
veya oyunlardan birinin diğer adı da olabilir. Meres’in verdiği listenin önemi, bütün bu oyunların belirli bir tarihten önce yazılmış olduklarını göstermesinden kaynaklanır. Bu durum ise yazarlığa geç başlamış olduğu varsayılan, 34 yaşındaki birisi için olağanüstü bir üretkenliğin göstergesidir.
Elizabeth ve Rönesans dönemi İngiliz tiyatrosunun başlıca temsilcisi olan Shakespeare, dünyada adından en çok söz edilmiş, en çok sahnelenmiş ve yorumlanmış, yabancı dillere en çok çevrilmiş, tiyatronun adeta “simgesi” olmuştur. Shakespeare’in bu büyük özelliği, Elizabeth dönemi tiyatrosunu İngiltere’nin “altın çağ” ı yaptığı kadar, dünya tiyatro tarihinin de en önemli dönemlerinden biri kılan bütün özellikleri yapıtlarında özümsemiş, kendi çağının toplumsal- kültürel bileşimini çok yönlü yansıtabilmiş ve yapıtlarıyla ulusal tiyatronun başlıca kurucusu olmasından, kendinden önceki kültürel miras temeli üzerinde Rönesans hümanist düşünce doğrultusunda ürünler vermesinden ve bütün bunların doğal sonucu olarak çok yönlü bir anlatım biçimine ulaşmış olmasından gelir (http://www.farmakovijilansdernegi.org/icerik.php?id=25,2011:12). Rönesans sanatının evrensele açılan bir pencereden yoksun ve kendi döneminin özellikleriyle
sınırlı olmasının nedeni, bu sanatın hümanist bir dünya görüşüne dayalı olmasıdır (Lings, 2001: 3).
Shakespeare, ortaçağ ve halk tiyatrosu özelliklerini taşıyan açık oyun biçimi ile Rönesans klasik burjuva tiyatrosu özellikleri taşıyan kapalı oyun biçimini birlikte kullanmıştır (Çalışlar, 1995: 577). Ayrıca oyun dili olarak hem koşuk, hem de düz yazıyı tercih etmiştir. Oyunlarının, ulusal yaşayışın merkezi olan Saray’la bütünleşmesinin yanı sıra, halk geleneğinin canlılığı ve gerçekçiliğinin Rönesans’ın evrensel değerleriyle kaynaşması sonucu, yepyeni bir ulusal tiyatro biçiminin yaratılışı, Shakespeare’in oyunlarında bütünüyle yansımasını bulmuştur. Toplumsal değerlerin, koro yerine, oyun kahramanının karşıtı ya da tamamlayıcısı kişi tarafından temsil edilişi, oyunlardaki birey- toplum dengesinin kurulmasına yol açmıştır.
Shakespeare’nin eserlerini okumak kuşkusuz, eşsiz bir maceraya atılmaktır (Lamb, 2000: 1). Shakespeare’in oyunları başlıca üç ana kategoride toplanabilir: Tarihsel oyunlar, komedyalar ve tragedyalar (Çalışlar, 1995: 577). Shakespeare, genellikle, düzensizliğin düzene dönüşüyle çözüme uğrayan ayaklanma, çalkantı,
ihanet ve savaş gibi olayları ele aldığı tarih oyunlarını ilk dönemlerinde üretmiştir. Başlıca York ve Lancaster Hanedanlıkları’nın çatışması üstüne kurulu bu oyunları şöyle gösterilebilir: York ve Lancaster Hanedanlıkları’yla ilgisi olmayan tek tarih oyunu King John (1596- 97, Kral John), daha sonra York ve Lancaster Hanedanlıkları arasındaki çatışmayı ele alan sekiz tarih oyunu Richard II, Henry IV,
Henry V, Henry VI, Richard III, Henry VIII.
Komedya türünde fars, ciddi romans ve sorunsal yergiler yazmış olan Shakespeare’in komedyaları dört dönemde değerlendirilmektedir. 1584- 1594 arasını kapsayan erken dönemde şu komedyalar yer alır: Plautus’un İkizler’ine dayanan The
Comedy of Errors (1591- 94, Yanlışlıklar Komedyası), yine klasik tekniklere ve
tiplere dayanan The Taming of the Shrew (1593- 94, Hırçın Kız), bunları izleyen iki komedya olan The Two Gentlemen of Verona (1594- 95, Veronalı İki Centilmen) ve
Love’s Labour’s Lost (1593- 94, Aşkın Çabası Boşuna). 1594- 1600 dönemi,
Shakespeare’in olgunlaşmış romantik komedyalarını kapsar; A Midsummer Night’s
Dream (1595- 96, Bir Yaz Gecesi Rüyası), The Merchant of Venice (1596- 97, Venedik Taciri), Much Ado About Nothing (1598- 99, Kuru Gürültü), Twelve Night or What You Will (1599- 1600, Onikinci Gece, Yahut Nasıl İsterseniz), As You like It
(1599- 1600, Beğendiğiniz Gibi), The Merry Wives of Windsor (1598- 99,
Windsor’un Şen Kadınları).
1602- 1604, Shakespeare’in sorunsal komedyalar ürettiği dönemdir: Önemli insanî, etik ve toplumsal sorunları ele alışıyla güldürülü olmaktan çok ciddi komedyalar sayılan oyunları Measure for Measure (1603- 04, Kısasa Kısas) ve All’s
Well Thet Ends Well (1602- 03, Yeter Ki Sonu İyi Bitsin)’ dır. 1608- 1611 dönemi,
Shakespeare’in sonu neşeli biten acı tatlı, komedyalarının yer aldığı dönemdir:
Pericles, Prince of Tyre (1608- 09, Tyre Kralı, Pericles), The Winter’ s Tale (1610-
11, Kış Masalı), The Tempest (1611, Fırtına).
Shakespeare’in komedyaları nasıl fars olarak başlayıp sorunsal komedyaya doğru bir gelişim çizgisi izlemişse, tragedyaları da gittikçe olumsuzlayıcı, eleştirici ve karamsar bir gelişim çizgisi göstermiştir. Shakespeare’in tragedyaları şöyle sıralanabilir: Seneca tarzı bir öc alma tragedyası olan Titus Andronicus (1584- 93), kendi tragedya biçimini bulmaya başladığı oyun olan Romeo and Juliet (1591- 96,
başlaması arasında geçen ve iktidar mücadelesi ekseninde yer alan Julius Caesar (1599- 1600, Jül Sezar); dört büyük tragedyası olarak birlikte değerlendirilen Hamlet (1600- 01, Hamlet), Othello (1602- 03, Othello), King Lear (1605- 06, Kral Lear) ve
Macbeth (1605- 06, Macbeth); Truva Savaşı bağlamında yer alan ve daha çok bir
sorunsal oyun ya da yergisel tragedya olarak değerlendirilen Trolius and Cressida (1598- 1603, Trolius ile Cressida), Jül Sezar’la birlikte Roma üçlemesini oluşturan
Antony and Cleopatra (1606- 07, Antonius ile Cleopatra) ve Coriolanus (1607- 10, Coriolanus); paralı düzenle birlikte toplumdaki çarpıklığı yansıtacak biçimde paranın
çelişkili gücünü vurgulayan Timon of Athens (1604- 05, Atinalı Timon), İngiltere’nin Romalılarca kuşatılması ortamında geçen Cymbeline (1609- 10).
Şubat 1616’da artık çok hasta olan Shakespeare, hayata gözlerini yummuştur. Mezarındaki tarihe göre 23 Nisan günü ölen yazar, Holy Trinity kilisesinde mihrap yerinin göze çarpan bir köşesinde gömülüdür (Wells, 1992: 17).
1.1. Shakespeare’in Oyunları
Antonius ve Cleopatra; dünya edebiyatında aşkı en güzel anlatan büyük eserlerinden belki de ilkidir. Tutkulu bir aşkı ve tarihsel olayları veren bu tragedyanın tarihi mi, aşkı mı birinci plana aldığı hep tartışılır. Yazılışı ve sahneye konuşu 1607, basılışı ise 1623’tür.
Oyunun ana kaynağı, North’un Plutarkhos’un “Soylu Yunan ve Romalıların Yaşamları” yapıtından Antonius’un yaşamının çevirisine dayanır. Plutarkhos’un Antonius’u Shakespeare’ninkinden daha acımasız ve sert olmakla birlikte, her ikisinde de benzer yanlar yer alır. Ancak Shakespeare, kimi eklemeler ve değişiklikler de yapmıştır.
Atinalı Timon; beş perdeden oluşan bir oyundur ve klasik Yunan çağlarında Atina'da cimri olarak tanınmış Timon hakkındadır. Genel olarak bu oyun Shakespeare'in en silik ve anlaşılması zor olan oyunlarının başında gelmektedir. Önceleri bu oyun bir trajedi olarak sınıflandırılmıştır. Ama zamanla Shakespeare otoriteleri fikirlerini değiştirerek ne trajedi ne de tam bir komedi olarak gördükleri için çağımızda oyun “problem komedi” olarak nitelendirilmektedir. Özellikle klasik zaman, mekân ve aksiyon birliğine uyulmamakta ve metinde özellikle zaman
aralıkları bulunmaktadır. Yazılışı 1605-08, basılışı 1623, oynanışı ise 1678 sonrasıdır. Shakespeare bu oyunu tam olarak bitirmemiştir.
Shakespeare bu yapıtında, “Marcus Antonius’ un Yaşamı” ile “Alcibiades’in Yaşamı” ndan yararlanmıştır. Bunların birincisinden, Timon’un insan sevmezliğini, dostlarınca terk edilmesini ve Alcibiades’le olan ilişkisini; ikincisinden de, Alcibiades’in Atina’yı yıkmaya kalkmasını almıştır. İkinci önemli kaynak da, Samosatalı Lucian’ın “Timon” adlı diyaloğudur. Shakespeare bu kaynaktan, Timon’un dostlarına olan sevecen tavrını, kendisine ikiyüzlüce para önerilen asalakları kovalayışını almış olabilir.
Aşkın Çabası Boşuna; yazarın ilk komedileri arasında yerini alır. 1590’li yılların ortalarında yazılmış olduğu sanılmaktadır. İlk defa basılıp yayınlanması 1598’dedir. Bu eser ilk defa 1598’de Kralice I.Elizabeth huzurunda sahneye konulmuş; 1605’de ise bir büyük malikânede oynanmıştır. Sonra, 1839’da Covent Garden Tiyatrosu’nda oynanıncaya kadar tiyatro repretuvarlarına hiç girmememiştir.
Oyunla ilgili herhangi bir kaynağa rastlanmadığı için, olayların Shakespeare’nin buluşu olduğu olasıdır. Nitekim oyun kişileri ile oyunun temasının da izlerine rastlanmamıştır. Ancak oyunun biçiminde özellikle de mantık ve retorik konusunda bilgiçlik taslamayla dalga geçerek dilin komik kullanılışında, John Lyly’nin etkisi açıkça görülmektedir. Oyunda kesin bir son olmadığı için, bazı edebiyatçılar bir başka oyunun bunu takip ettiğine inanmaktadır.
Bir Yaz Gecesi Rüyası; ilk basımı 1600 olmakla beraber yazımı ve ilk sahnelenişi 1594 ya da 1595 yıllarında gerçekleştiği sanılan bir oyundur. Ana teması aşk ve evliliktir. Karışık ilişkiler üzerinden bu iki kavramın komikliğine vurgu yapmıştır. Olaylar Antik Yunanistan'da bir düğün çevresinde geçmektedir. Oyun tek bir olay dizisine dayanmamaktadır. Dört kişi arasındaki kavga, serüven ve aşk gibi konular iç içedir.
Coriolanus; Shakespeare’in tragedyalarından biridir ve modern çağda oynanması yasaklanan çok az sayıda Shakespeare oyunlarından biri olmakla ün yapmıştır. Yazılışı 1607- 1608, basılışı 1623’tür. Bu oyunun, birkaç diğer Shakespeare oyunu gibi, 1660’da İngiltere'de krallığın restore edilmesinde önce sahnelendiğine dair hiç bir kayıt bulunmamaktadır. İngiltere'deki tiyatro performansları resmi kayıtlarına geçmiş ilk sahnelenme İngiliz tiyatro organizatörü
Nahum Tate’nin 1682’deki çok kan dökücü bir beşinci sahne eklendiği uyarlama sahnelenmesidir. Bu eserin politik karışıklıklarla ilgili olan konusu dolayısıyla bu tarihten sonra sosyal ve politik sorunlar çok önem kazandığı çağlarda tekrar tekrar uyarlanarak sahnelenmiştir. 1930’lu yılların sonlarında Faşist yanlılar tarafından bir propaganda aleti olarak kullanıldığı iddiası ile de Fransa hükümeti tarafından oyunun sahnelenmesi yasaklanmıştır.
Cymbeline; Kelt asıllı eski İngiliz kralı hakkında bir oyundur. Trajedi olarak isimlendirilmesine rağmen, modern Shakespeare otoriteleri bu oyunu bir romans olarak sınıflandırmaktadırlar. Masumiyet ve kıskançlık temaları ele alınır. Sahneye konuluşu 1610’lar, basılışı 1623’tür.
Fırtına; beş perdeden oluşan, trajik-komik hatta fantastik oyunlardan biridir. Shakespeare'in başka yazarlarla işbirliği yapmadan, sadece kendisinin yazmış olduğu son tiyatro eseridir. Yirminci yüzyılda kritikler ve edebiyat bilimcileri tarafından çok köklü bir değerlendirmeden geçirilmiştir. Günümüzde Fırtına Shakespeare'in en önemli eserlerinden biri olarak kabul edilmektedir. Yazılışı ve ilk oynanışı 1611 ya da 1612, basılışı 1623’tür. Fırtına, Shakespeare’in son oyunu olduğundan, kimi eleştirmenler, Prospero’nun oyundaki rolünü Shakespeare’in kendi sanatına veda edişi olarak yorumlamışlardır.
Hamlet; Shakespeare'in en uzun oyunudur ve İngiliz Edebiyatı’nın en güçlü ve etkileyici trajedilerinden birisidir. "Hemen hemen sonsuz bir yeniden anlatma ve başkaları tarafından uyarlama" yapılabilecek bir olay örgüsü sağlar. Shakespeare'in yaşadığı dönemde en popüler oyunlarından birisi olmuştur ve hâlâ en çok oynanan oyunlar arasında en üst sıralarda yer almaktadır. Oyun renkli bir biçimde kahır dolu kederden hiddet dolu gazaba geçen gerçek ve yapmacık cinnetin izlediği yolu çizer ve ihanet, intikam, ahlaksızlık konularını işler. Oyunun dramatik yapısı ve karakterlerinin derinliği Hamlet’in birçok açıdan tahlil edilmesine, yorumlanmasına ve üzerinde tartışılmasına neden olmuştur. 1600 ya da 1601’de ilk olarak oynanmış, 1603’de basılmıştır.
Shakespeare’in Hamlet’ini pek çok milletin tiyatro severleri okumuş ve onu sahnede görmek istemiştir. Shakespeare’in bu muhteşem eseri, her milletin insanına hitap eden konusuyla ilgiyi üzerinde toplamış ve nesiller boyu değerinden hiçbir şey kaybetmemiştir. Yazarın dünyaca meşhur olan bu tragedyası, bizim ülkemizde de
modern tiyatromuzun kuruluş yıllarından beri en çok sahnelenen ve üzerinde tartışılan oyunlardan birisidir (Özcan, 2008: 8).
Hırçın Kız; Shakespeare’nin komedyalarından biridir. Bir ön oyun ve beş perdeden oluşan Hırçın Kız, dünya tiyatrosunun en sevilen ve en çok sahnelenen oyunları arasında yer alır. Pek çok kez müzikallere ve komedi filmlerine uyarlanmıştır. Bu oyunun ana olay örgüsü 14. yüzyılda İspanya'da Kastil diliyle yazılmış olan "çok serbest karakterli ve çok ateşli bir tabiatlı kadınla evlenen genç bir adam" hakkında bir hikâyedir.
IV. Henry, Bölüm 1; yazarın tarihi bir oyunudur. Bu oyun ilk temsilinden itibaren hem tiyatro kritikleri ve hem de halk tarafından devamlı olarak beğenilmiş ve seyredilmiştir. Oynanışı 1597, basılışı 1598’dir. Oyun başlarında birbirleriyle çok az ilişkisi olan ve birbirine karşılıklı etkisi olmayan üç değişik gruptan kişiler ile başlar. Ama isyanın başarılı olup olmadığını ortaya çıkaran Shrewsbury Muharebesi'nin bitişi sonunda bu kişilerin bulunduğu gruplar birleşir. Bu gruplar şöyledir: Birinci grupta Kral Henry ve yakın maiyeti bulunur. Fakat Kral Henry oyunun ana konusu olmakla beraber genellikle oyunda arka planda bırakılmıştır. İkinci grup isyancılar grubudur. Üçüncü grup ise genç Prens Hal etrafında odaklanır. Alelade sokak hayatından çok haberli ama ellerine geçenleri hiç pervasız sarf eden bu grup, çok neşesiz olan bu tarihsel olaylara komedi katarak renk verirler. Bu eserin sonu diğer bir eser ve tarihsel akımın devamı olan IV. Henry, Bölüm 2’ye girişi sağlanmak için özel olarak hazırlanmıştır.
IV. Henry, Bölüm 2; IV. Henry, 1. Bölüm’ün sona erdiği yerden başlar. Shakespeare’in bu oyunu, ilk bölümde yer alan Sir John Falstaf adlı karaktere izleyicilerin gösterdiği büyük ilgi üzerine kaleme aldığı söylenmektedir. 1596– 1599 yılları arasında yazıldığı düşünülmektedir.
V. Henry (Beşinci Henry’nin Yaşamı); günümüzde İngilizce konuşulan ülkelerde sık sık sahnelenmektedir ve İngiltere'de orta dereceli okullarda çok kere ayrıntılı olarak okutulmakta ve oyundaki replikler çok kişi tarafından hatırlanıp bilinmektedir. Oynanışı 1600’den önce, basılışı 1600’dür.
Julius Caesar; 1599’da yazılmış, antik Roma tarihinin gerçeklerini inceleyen bir trajedi oyunudur. Konularını Eski Yunan ve Roma tarihinden alan oyunlarından en ünlüsüdür. Basılışı 1623’tür.
Kral John; Shakespeare’nin tarihi oyunlarından biridir. Bu oyun 1590’lı yılların ortalarında yazılıp temsil edilmiş olduğu sanılmaktadır; fakat ilk basılı şekli 1623 tarihli birinci folyo edisyonunda bulunmaktadır. Bir Shakespeare oyunun ilk defa sinema perdesine geçirilip halka gösterilmesi, 1899’da temsil edilen ve başrolünü Herbert Beerbohm Roundtree’nin oynadığı Kral John oyununun, sahnede temsili sırasında sessiz bir film olarak çekilmesi ve bu filmin genişçe dağılımı şeklinde olmuştur. Bundan sonra Kral John oyunu iki defa İngiltere' de televizyon filmi olarak çekilip televizyonda yayınlanmıştır.
Kral Lear; yaklaşık olarak 1605 yılında yazıldığı tahmin edilmektedir. Shakespeare'in önemli trajedilerinden biridir. Shakespeare'in diğer birçok oyununda olduğu gibi, Kral Lear'ın hikâyesi de daha önceden anlatılan öykülerden alınmadır. Kızlarını sevgi sınavına sokan ve kendisini en çok sevene kötü davranan kral öyküsüne birçok Avrupa folklorunda da rastlanmaktadır.
Kuru Gürültü (Yok Yere Yaygara); ilk defa 1600’de basılmıştır ve tiyatroda ilk oynanma tarihinin büyük olasılıkla 1598- 1599 kış sezonunda olduğu belgelerden bilinmektedir. Bir tiyatro oyunu olarak Shakespeare'in en popüler komedilerinden biri olarak halen şöhretini korumaya devam etmektedir. Genel olarak modern romantik komedilerin birçok genel karakterlerini içinde bulundurmaktadır. Özellikle romantik başrollerde olan bir çift sevgili, Claudio ve Hero ve onların komik karşıtları olan Benedik ve Beatrice çifti modern tiyatro sahnesinde hâlâ beğeni ile seyredilmeye devam edilmektedir.
Genel olarak 'Kuru Gürültü' oyunu ile Shakespeare'in yazmış olduğu diğer oyunların ortaklaşa paylaştıkları bir tema evli kadınların sadakatsizlikleridir. Ayrıca bu oyununda devamlı işlenen bir motif de İngilizce'de 'nothing' olan 'hiçbir şey' sözcüğü ile 'noting' olan 'dikkat etme' arasındaki kelime ses yakınlığının Shakespeare tarafından kelime oyunu olarak işlenmesidir.
Kısasa Kısas; kesin olarak ne zaman yazıldığı belgelenememiştir ama 1603 veya 1604 yıllarında yazıldığına dair ipuçları bulunmaktadır. Önce bir komedi olarak sınıflandırılmış, fakat çağımızda ne komedi ne de trajedi olarak görüldüğü için 'problem oyunlar' sınıfına konulmuştur. İlk defa basılması Birinci Folyo içinde 1623’dedir. Oyunun ele aldığı önemli temalar, merhamet ile gerçek ve bunların gurur ile alçakgönüllükle ilişkileridir.
Kış Masalı; ilk defa temsil edildiği zaman komedi olarak tanımlanmıştır ama bazı editörler bu oyunu romans türü içinde sınıflamaktadırlar. Diğer kritikler ise bu oyunu bir 'problem oyun' olarak görmektedirler; çünkü oyunun başındaki üç perdede çok güçlü psikolojik dram yer alır; fakat son iki perdede komedi unsuru öne çıkar ve oyun neşeli bir sonla biter. Oynanışı 1611’ler, basılışı 1623’tür. Bu oyunun sinema filmi uyarlamaları da bulunmaktadır.
Macbeth (Macbeth Tragedyası); Shakespeare’in en önemli trajedilerinden biridir. Tüm dünyadaki hem profesyonel hem de amatör tiyatrolar tarafından sıkça sahneye konulmaktadır. Yazılışı 1605 ya da 1606, oynanışı 1610, basılışı da 1623’tür. Macbeth'in hikâyesi, genellikle güç düşkünlüğü ve arkadaşlara ihanet konularında örnek bir hikaye olarak gösterilir (Çalışlar, 1994: 129; Vikipedi, 2011: 1).
On İkinci Gece (Ne İsterseniz); Shakespeare’in tahminen 1601’de yazdığı düşünülen bir komedyasıdır. Tam adı Onikinci Gece ya da Siz Nasıl İsterseniz diye çevrilebilir. Alternatif bir başlığı olan tek Shakespeare oyunudur. Onikinci Gece başlığının Shakespeare döneminde kutlanan Noel’in Onikinci Günü şenlikleriyle bağlantılı olduğu düşünülmektedir. Bu şenliklerde her şey tepetaklak ya da tersyüz olurmuş. Bu da oyunun konusuyla yakından bağlantılıdır. Diğer birçok Shakespeare eseri gibi bu oyunun da birkaç farklı film uyarlaması bulunmaktadır.
Pericles (Sur Prensi); yazılışı 1607-1608’dir. Bugünkü genel bir kabule göre, Shakespeare oyunun tümünü yazmamış; başka bir yazardan ilk iki perdeyi almış ve kendisi üç perde daha eklemiştir. Bu eser, Shakespeare'in ilk yayınlanan ve tüm eserlerini kapsayan Birinci Folyo edisyonunda bulunmamaktadır. Oyunun yazarının kim olduğuna dair tartışmalar olmakla beraber, modern otoriteler Shakespeare'in bu eserin önemli bir bölümü olan 9. Sahne'den sonraki kısmını yazdığını kabul etmektedirler. Bu yüzden bu eser modern Shakespeare eserleri antolojilerinde yer alır.
Romeo ve Juliet (Romeo ile Juliet); Shakespeare’in romantik bir tragedyası olup, yazılışı 1594- 1596, basılışı 1597, oynanışı 1597’dir. Bu eser, azarın gençlik yapıtlarından biridir ve dram diliyle sevgiye bir övgüdür (Oflazoğlu, 1977; 46). Shakespeare’in ün iyi bilinen oyunlarından biri olan Romeo ve Juliet sinemaya da
uyarlanmıştır. Sinemada Peter Brook öyküdeki ahlaki yönünü vurgularken, Shakespeare Romeo ve Juliet’in özverili tutkularını öne çıkarmıştır.
Size Nasıl Geliyorsa; Shakespeare’in komedilerinden biridir. 1600’lerin ilk yıllarında yazıldığı varsayılmaktadır. Paul Czinner ve Laurence Olivier tarafından 1936’da filme çekilen oyunun farklı film uyarlamaları bulunmaktadır. Yazarın ünlü repliği "Dünya bir sahnedir ve biz de oyuncuları" bu oyunda geçmektedir. Oyun toplu bir mutlu sonla bitmektedir. Yani herkes 'nasıl diliyorsa öyle' sonlanır. Yalnız, özellikle Oliver ile Dük Frederick karakterlerindeki değişimlerin geçiştirilmiş olması oyunu bir bakıma Shakespeare'in diğer oyunları arasında zayıf kalmasına neden olmuştur.
Sonu İyi Biterse; ne zaman yazıldığı kesinlikle bilinmemektedir ama 1601 ile 1608 arasında Shakespeare’in kariyerinin ikinci yarısının başlangıç yıllarında yazıldığı tahmin edilmektedir. Bu eser 1623’de Shakespeare eserlerinin tümünü kapsayan Birinci Folyo içinde yayınlanmıştır. Önceleri bu oyun komedi olarak sınıflandırılırken, çağımızda bu sınıflama değiştirilmiş ve kolayca komedi ya da trajedi olarak sınıflandırma yapılamadığı için 'problem oyunlar' arasında kabul edilmiştir. Oyun Shakespeare'in popüler olmayan, çok az sahneye koyulan ve az bilinen oyunlarının başında gelmektedir. Bu yüzden Türkçe'ye çok geç ve tek defa 1988’de tercüme edilmiştir. Buna başlıca neden eserin genel mantığının çok acayip bir karışımda olmasındandır. Bu eserin içeriği biraz açık realizm ile peri masalı karışımındadır ve oyunda zaman zaman bu iki değişik görüş arasında akla hayale uymayan şekilde değişim yapılmaktadır. Örneğin eserin son sahnesinde Bertram adlı karakter birdenbire Helena adlı karaktere nefretten sevgiye geçmekte; bu ne seyirciye ne de aktörlere inandırıcı olmaktadır.
Titus Andronicus; Shakespeare’in ilk tragedya eseridir. Bu oyunun ilk yazılma tarihinin 1590'lı yılların başlarında olduğu tahmin edilmektedir. Oynanışı 1593-1594, basılışı ise 1623’dür. Oyunun kaynağının The History of Titus
Andronicus (Titus Andronicus Öyküsü) adlı anonim bir düzyazı masal olduğu
sanılmaktadır. Masal tarihsel olgularla ilgili olmakla birlikte çoğunlukla kurgusaldır, özellikle de Shakespeare, Titus’un Roma idealleri ile İmparator Saturninus’ un çöküşmüşlüğü arasındaki karşıtlığı vurgulamaktadır. Seneca’ nın Tyhestes adlı
tragedyası, bu oyun için bir başka önemli kaynaktır. Lavinia’nın dilinin kesilmesi ise, Ovidius’un Değişimler’inden gelmektedir.
Troilus ve Cressida; Shakespeare'in tarihsel oyunlarından biridir. 1602 yılında yazıldığı varsayılmaktadır. Bu oyunun aşk örgüsü, Chaucer’in Troilus and
Criseyde adlı anlatısal şiirinden, savaş örgüsü ise daha başka kaynaklardan
gelmektedir.
Venedik Taciri; Shakespeare'in tanınmış oyunlarından birisidir. Yazılışı 1596-97, basılışı 1600’dür. Oyun, bir komedi olmakla birlikte ciddi bölümler de içerir. Bazı edebiyat tarihçilerine göre Venedik Taciri Shakespeare'in tragedyaya en çok yaklaşan oyunudur. Shakespeare oyunu kurarken, folklorda uzun bir geleneği olan “Et koparma” ve “Sandık seçme” öykülerini bir araya getirmiştir.
Veronalı İki Centilmen; Shakespeare’in komedyalarından biridir. Yazılışı 1594-95, basılışı 1623’tür. Burada, Julia öyküsünün ana kaynağı Jorge de Montemayor’un Diana Enamorada (1559) adlı romansıdır. Shakespeare'in oyunları arasında en ufak sayıda oyuncu kapsayanı olup oyunları arasında ilk defa bir kadın kahramanın bir erkek çocuk elbisesi ile sahneye çıktığı oyundur. Oyundaki ana temalar arkadaşlık, aşk ve sadakatsizliktir. Arkadaşlık ve aşk ilişkileri arasındaki çekişme, yani yakın iki erkek arkadaş arasında bulunan arkadaşlık bağlarının onların sevdikleri kadınlara olan aşk bağlarından daha önemli olup olmayacağı işlenmiştir.
Windsor’un Şen Kadınları; komedi tarzında bir oyundur. Bu oyun ilk defa 1602’de basılmıştır; ancak yazılışın 1597’den önce olduğu zannedilmektedir. Baş kahraman, Shakespeare'in IV.Henry oyunlarında bulunan, şişman şövalye Sir John Falstaff’dır. Bu oyun Shakespeare'in kendi yaşama çağı ve yeri olan I. Elizabeth Çağı’nın İngiltere orta sınıfının hayat sorunları ile ilgili olan tek oyunudur. Oyunun herhangi başlıca bir kaynağı olmadığı, çeşitli etkilenmeler taşıdığı belirtilmektedir. Bu oyunun birkaç opera adaptasyonu yapılmıştır.
Yanlışlıklar Komedisi; Shakespeare’in bir komedyasıdır. Oynanışı 1594, yazılışı 1592-93’tür. Bu oyun Shakespeare’in oyun yazarlığı kariyerinin başlangıcında hazırlandığı oyunlardan birisidir ve Shakespeare’in oyunları arasında en kısa sürenidir. Yazarın komedileri içinde en çok bir fars karakterli olanıdır ve içinde soytarılık ve hüviyet karışıklıkları ve söz oyunları çok yer almaktadır.
mekân ve aksiyon birlikleri) uyduğu nadir iki oyunundan birisidir (bu prensiplere uyan diğer oyunu Fırtına). Oyunun ana olayı, Plautus’un İkizler adlı komedyasından alınmıştır. Shakespeare, ayrıca konuya ikiz köle olayını da ekleyerek, olaylar dizisinin çok daha karmaşık olasılıklar içinde geçmesini sağlamıştır.
Yeter Ki Sonu İyi Bitsin; oynanışı 1596, yazılışı 1593 olan, Shakespeare’in bir komedyasıdır. Bu eser 1623’de Shakespeare eserlerinin tümünü kapsayan Birinci
Folyo içinde yayınlanmıştır. Önceleri bu oyun komedi olarak sınıflandırılırken
günümüzde bu sınıflama değiştirilmiş ve kolayca komedi veya trajedi olarak sınıflandırma yapılamadığı için bu eserin 'problem oyun' olarak sınıflanması kabul edilmiştir. Oyunun ana kaynağı Giovanni Boccaccio’nun “Decameron” adlı eserindeki Narbonelu Giletta öyküsüdür.
2. GIUSEPPE VERDI (1813- 1901)
19. yüzyıl İtalyan Operası ekolünden gelen en ünlü İtalyan bestecidir ve tüm dünyada eserleri en çok sahnelenen opera bestecilerinden birisidir.
Roncole ilçesinde küçük bir otel işleten Carlo Verdi ile bir köylü kızı olan Marianni’nin ilk çocukları olan Giuseppe, 1813 yılında Parma'da dünyaya gelmiştir. Sadece İtalyan opera geleneklerine meydan okumakla kalmayan, aynı zamanda tüm opera sanatını temelinden sarsarak yeni esaslar üzerine oturmasını sağlayan Richard Wagner de o yıl doğmuştur. Roncole’deki kilisede vaftiz edilen Verdi, köyün bağlı olduğu Busseto nüfus kütüğüne Joseph Fortunin François adı ile ve bir Fransız vatandaşı olarak kaydedilmiştir. Roncole’nin fakir halkı içerisinde Verdi’ler biraz daha iyi durumda, orta halli sayılabilecek bir ailedirler. Evleri, bugün milli bir müze olarak hâlâ ayakta durmaktadır (Şatır, 1999: 7).
Anne ve babası müzikle uğraşmadığı gibi ataları arasında da müzikle ilgilenen yoktur. Ancak Verdi’nin inanılmayacak kadar müziğe düşkün olması herkesi şaşırtmıştır. Verdi, tüm köy halkı gibi anne ve babası da cahil kimseler olduğu için aile içinde fazla bir şey öğrenememiş ve kilise okulunun verebildiği basit bir eğitimle yetinmek zorunda kalmıştır. Roncole’nin kilise orgcusundan ilk müzik derslerini almıştır ve köyün bağlı olduğu Busseto kasabasında orkestra üyelerinin desteği ile genel müzik eğitiminin ilk adımlarını atmıştır. On yaşında kilisede pazar günleri org çalmakta olan Verdi’ye, kasabanın Filarmoni Derneği’nin başkanı olan Antonio Barezzi, Latince ve müzik dersleri verilmesini sağlamıştır. Yine kent halkı ve Barezzi, Verdi’nin okul giderlerini karşılayarak Milano Konservatuarı’na göndermişlerdir. Ama genç müzikçi giriş sınavını kazanamadığı için, oradaki öğretmenler onu özel ders almaya yöneltmişlerdir. Scala Orkestrası’nın şefi Lavigna’dan özel dersler alarak opera müziğini tanımış ve Milano’daki sanat ortamında yetişmiştir. Milano’da orkestra şefi Lavigna, Haydn’ın “Yaradılış” oratoryosunun çalışmalarını Verdi’ye vermiş ve böylece genç bestecinin sanat hayatında yeni bir devre başlamıştır.
Verdi, 1838’de Barezzi ailesinin küçük kızı, piyano arkadaşı Margherita ile evlenmiştir. 1839’da ilk operası “Oberto”yu tamamlamıştır. Bu opera fazla başarı kazanmamış ama Filarmoni Derneği, Verdi’ye iki opera siparişinde daha
bulunmuştur. Verdi bu operaları bestelemeye başladığı sıralarda maddi sıkıntılar yaşamış, sağlığı bozulmuş, oğlunu ve kızını kaybetmiştir. Çocuklarının ölümüne dayanamayan karısı da beyin kanamasından ölmüştür.
Verdi, Pers İmparatoru Nabucco’nun librettosunu halk üslubuyla hareketli bir melodi ile bestelemiş, bu opera da büyük bir başarı kazanmıştır ve ünü İtalya sınırlarının dışına kadar yayılmıştır.
1851’den sonra bestecilik yaşamında yeni bir dönem başlamıştır. Halkın en çok sevdiği Rigoletto, La Traviata, İl Trovatore adlı üç önemli operasıyla olgunluk devresine girmiştir. Opera şarkıcısı soprano Giuseppina ile evlenmiş ve sonra
Maskeli Balo, Talihin Kudreti ve Don Carlos gibi başarılı operalar bestelemiştir.
1871’de Mısır Hidivi İsmail Paşa’nın isteği üzerine Aida operasını bestelemiş ve büyük başarı kazanmıştır. Besteci 77 yaşında son operası Falstaff’ı yazmış, bu son operasında müziği sahnelere ayırma yöntemini getirmiştir.
Verdi, hem İtalya’da hem de yabancı ülkelerde hükümetler tarafından takdir edilmiş ve kendisine Parma’da ulusal meclis üyeliği, İtalya Parlamento’sunda milletvekili ve senato üyeliği, güzel sanatlar akademisi muhabir ve üyeliği, Fransa’nın “Legion D’honneur” ve “Grand Officier” nişanları, Rusya’nın ilk kez bir sanatçıya verdiği Stanislav nişanı ile onurlandırılmıştır. Tutkulu bir vatansever olarak sanatın siyasi gücünü kanıtlayan operaları ve korolarındaki coşkulu albeni Verdi’ yi seçkinleştirmektedir.
Ünlü sanatçı Verdi 88 yaşındayken 27 Ocak 1901 tarihinde Milano’da hayatını kaybetmiştir. Cenazesi, Esirler Korosu’nun müziği eşliğinde devlet töreni ile kaldırılmış ve o gün ulusal yas ilan edilmiştir (http://www.turkcebilgi.com/giuseppe_verdi/ansiklopedi,2011:1).
2.1. Giuseppe Verdi’nin Operaları
Dünya müzik literatüründe G. Verdi opera türünde büyük başarılara ulaşmıştır (Neimetzade, 2002: 21). G.Verdi, Rossini ile başlayıp Puccini ile son bulan 19. yy İtalyan opera bestecileri yelpazesi içinde en önemli isimdir. İlk dönem çalışmalarında bir önceki kuşağın izinde, Bellini ve Donizetti’nin isimlerini kullanmıştır. Yapıtlarındaki en önemli etkinlik, vokal çizgidir. Arya ve reçitatiflerde
yalın bir çalgı eşliği kullanması, operanın akışı içinde bir parçadan diğerine geçişteki doğal akıcılığı ve sahnelerin birkaç geleneksel kalıptan oluşması ilk Verdi operalarının teknik özelliklerindendir. Aryalar, belirli ve temel bir şancı için yazılmıştır.
G. Verdi bu geleneksel kurallara, kendine özgü yeteneği olan “kulakta kalan melodiler ve özel bir çoşku” yu da eklemiştir. Operalarında tenor ve soprano anlatıcı roldedir. Karşılarında bir romantik düşman vardır; II trovatore’de olduğu gibi bir bariton ya da La Travi-ata’daki gibi bir baba. Bu bariton rolleri, Verdi operalarının özelliği olmuştur. Operalarının bir diğer ortak yönü de son sahnede temel
karakterlerden en az birisinin ölmesidir (http://www.turkcebilgi.com/giuseppe_verdi/ansiklopedi, 2011: 1).
Aida, Otello ve Falstaff gibi yapıtlarında üstün bir opera tekniği ve ustalıklı bir orkestra eşliği kullanmıştır. G. Verdi, olgunluk döneminde geleneksel yapıyı daha esnekleştirmeye ve müzik eşliğini daha anlatımcı kılmaya çalışmıştır. Yine de melodisinin gücünden, melodik çizgisinin görkeminden hiçbir zaman ödün vermemiştir. Hatta bu melodik çizgiler zaman zaman, bayağılaşmaya elverişli olduğu gerekçesiyle kınanmıştır.
1990’lardan sonra Verdi, daha iyi değerlendirilmeye başlanmış ve operaları daha çok oynanmıştır. Plağa kaydı yapılmamış hemen hiçbir operası kalmamış gibidir.
Verdi için doğa çok değerlidir, “doğa” konu olarak kullanılabilir ama ona tapmaya gerek yoktur. Doğaya karşı, tamamen duygusallıktan arınmış bir yaklaşımı vardır. Besteci, aynı zamanda çok iyi bir çiftçi olduğundan dolayı doğayı yakından tanımaktadır. Verdi bütün kalbiye “her ülkenin kendi kültüründen fışkıran yerel müziği işlemesi”ne inanmış bir sanatçıdır.
Tablo 1: Giuseppe Verdi’nin Operaları
İsim Libretto Perde sayısı Dil
Prömiyer tiyatro ve
şehir
Prömiyer
tarihi Notlar
1 Oberto Antonio Piazza 2 perde İtalyanca La ScalaMilano , 17 Kasım, 1839
2 Un giorno di
regno
Felice
Romani 2 perde İtalyanca La Scala, Milano 5 Eylül, 1840
3 Nabucco Temistocle Solera 4 perde İtalyanca La Scala, Milano 9 Mart, 1842 4 I Lombardi alla prima crociata Temistocle Solera 4 perde İtalyanca La Scala, Milano 11 Şubat, 1843
5 Ernani Francesco Maria Piave 4 perde İtalyanca
Fenice Tiyatrosu, Venedik
9 Mart, 1844
6 I due Foscari Francesco Maria Piave 3 perde İtalyanca
Teatro Argentina, Roma
3 Kasım, 1844
7 Giovanna d'Arco Temistocle Solera 3 perde İtalyanca La Scala, Milano 15 Şubat, 1845
8 Alzira Salvadore Cammarano 2 perde İtalyanca San Carlo Tiyatrosu, Napoli 12 Ağustos 12, 1845
9 Attila Temistocle Solera 3 perde İtalyanca Fenice Tiyatrosu, Venedik 17 Mart, 1846 10 Macbeth Francesco Maria Piave 4 perde İtalyanca Teatro della Pergola, Floransa 14 Mart, 1847
11 I mesnadieri Andrea Maffei 4 perde İtalyanca
Her Majesty's Theatre, Londra 22 Temmuz, 1847 12 Jérusalem Alphonse Royer, Gustave Vaëz 4 perde Fransızca Paris Operası, Salle Le Peletier 26 Kasım, 1847 I Lombardi alla prima crociata'nın Fransızca versiyonu. Mekân Fransa'ya ve karakterler Fransız isimlerine değiştirilmiş. 13 Il corsaro Francesco Maria Piave 3 perde İtalyanca Teatro Grande, Trieste 25 Ekim 1848
14 La battaglia di Legnano Salvadore Cammarano 4 perde İtalyanca
Teatro Argentina, Roma
27 Ocak, 1849
15 Luisa Miller Salvatore Cammarano 3 perde İtalyanca
San Carlo Tiyatrosu, Napoli
8 Aralık, 1849
16 Stiffelio Francesco Maria Piave 3 perde İtalyanca Teatro Grande, Trieste 16 Kasım, 1850
17 Rigoletto Francesco Maria Piave 3 perde İtalyanca
Fenice Tiyatrosu, Venedik 11 Mart, 1851 18 Il trovatore Leone Emanuele Bardare, Salvatore Cammarano 4 perde İtalyanca Teatro Apollo, Roma 19 Ocak, 1853
19 La traviata Francesco Maria Piave 3 perde İtalyanca
Fenice Tiyatrosu, Venedik
6 Mart, 1853
20 Les vêpres siciliennes
Charles Duveyrier, Eugène Scribe 5 perde Fransızca Paris Operası, Salle Le Peletier 13 Haziran, 1855 21 Les vêpres siciliennes|Giov anna de Guzman Eugenio Caimi 5 perde İtalyanca Teatro Regio, Parma 26 Aralık, 1855 Les vêpres siciliennes eserinin İtalyanca versiyonu. Italya 1860’da birleşmesine kadar değişik isimleri bulunmaktaydı . örneğin Batilda di Turenne, Ocak 1858’de Napoli'de Verdi
tarafından izlenmiştir. Sonra Italyanca ismi olan I vespri Siciliani ile anılmıştır. 22 Le trouvère Leone Emanuele Bardare, Salvatore Cammarano 4 perde Fransızca Paris Operası, Salle Le Peletier 1857 Il trovatore'nin Paris için revize verziyonu. Bale ekli.
23 Simon Boccanegra Francesco Maria Piave 3 perde İtalyanca
Fenice Tiyatrosu, Venedik
12 Mart, 1857
24 Aroldo Francesco Maria Piave 4 perde İtalyanca
Teatro Nuovo, Rimini 16 Ağustos, 1857 Stiffelio eserinin revizyonu. Mekân ve zaman Anglo-Sakson İngiltere'si ve karakter isimleri bu mekâna uygun değiştirilmiş. 25 Un ballo in maschera Antonio Somma 3 perde İtalyanca Teatro Apollo, Roma 17 Şubat, 1859 1857’de Napoli'den sipariş üzerine III. Gustav adıyla başlanan; sonra 1858’de adı Un vendetta in domino olan
ve en son olarak 1859’da Amerika'nın İngiliz kolonisi olma zamanında karakterleri Amerikan olan Un ballo in maschera adlı versiyon. 26 La forza del destino Francesco
Maria Piave 4 perde İtalyanca
Bolshoi Kamenny Tiyatrosu, Sankt Petersburg, 10 Kasım, 1862 27 Macbeth Francesco Maria Piave 4 perde İtalyanca Théâtre Lyrique, Paris 21 Nisan, 1865 Revize versiyon. Metin değişiklikleri, Lady Macbeth için yeni Vieni! t'affretta! aryası. Macbeth'in finale aryasının kaldırılması ve ölümünün sahne dışına nakli. 28 Don Carlos Camille du Locle, Joseph Méry 5 perde Fransızca Paris Operası, Salle Le Peletier 11 Mart, 1867
29 La forza del destino Francesco Maria Piave 4 perde İtalyanca La Scala, Milano 27 Şubat, 1869 Revize versiyon. Antonio Ghislanzoni metin ekleri. 30 Aida Antonio Ghislanzoni 4 perde İtalyanca Hidiv Opera Evi, Kahire 24 Aralık, 1871 31 Don Carlo Camille du Locle, Joseph Méry 5 perde İtalyanca San Carlo Tiyatrosu, Napoli 1872 Don Carlos'un birinci revizyonu. İtalyanca'ya çeviri, Achille de Lauzières. Antonio Ghislanzoni metin ekleri.
32 Simon Boccanegra Francesco Maria Piave 4 perde İtalyanca La Scala, Milano 24 Mart, 1881
Metin değiştirilmesi ile revize edilmiş ve genişletilmiş versiyon. Arrigo Boito. 1. Perde Konsey Toplantı Salonu'nundak i finale bölümüne yeni ek. 33
"La forza del destino" veya "La force du destin" Francesco Maria Piave 4
perde Fransızca Antwerp
14 Mart, 1881 La forza del destino'nun revize versiyonu. Fransızca'ya
çeviri:Charles Nuitter ve Camille du Locle. 34 Don Carlo Camille du Locle, Joseph Méry 4
perde Fransızca La Scala, Milano 10 Ocak, 1884
Don Carlos'un ikinci revizyonu. Camille du Locle ve Charles Nuitter. 1.perde ve balenin çıkarılması. 35 Don Carlo Camille du Locle, Joseph Méry 5 perde İtalyanca Teatro Municipale di Reggio, Modena 29 Aralık, 1886 Don Carlos'un üçüncü revizyonu. Angelo Zanardini. 1. perdeye Fontainebleau sahnesi eki. 36 Otello Arrigo Boito 4 perde İtalyanca La Scala, Milano 5 Şubat, 1887 37 Falstaff Arrigo Boito 3 perde İtalyanca La Scala, Milano 9 Şubat, 1893 (http://tr.wikipedia.org/wiki/Giuseppe_Verdi_Operalar%C4%B1_Listesi, 2010: 1)
3. W.SHAKESPEARE ve G.VERDİ’NİN OTHELLO ADLI ESERLERİNİN METİNSEL YÖNDEN KARŞILAŞTIRILMASI
İngilizlerin en ünlü tiyatro yazarı William Shakespeare’in yazmış olduğu
Othello, ilk kez 1 Kasım 1604 gecesi sarayda oynanmıştır. Büyük bir olasılıkla da
aynı yıl içinde yazılmıştır. 1600’lü yıllarda yazılmış olmasına rağmen, günümüz toplumunda hala yankısı devam eden bir eserdir (Dirden, 2006: 6). Oyun, kaynağını Giovanni Battista Giraldi Cinthio'nun, 100 masalın bir araya gelmesinden oluşan Boccacio'nun Decameron tarzındaki bir eseri olan Gli Hecatommithi'daki (1565) "Un
Capitano Moro" masalından alır. Cinthio'nun masalı yaklaşık 1508 yılında
Venedik'te meydana gelen yaşanmış bir olaya dayanılarak yazılmış olabilir. Bu masal aynı zamanda daha önce Binbir Gece Masalları’ndaki “Üç elma” hikâyesinde betimlenen bir olaya da benzemektedir. Shakespeare gerekli değişiklikleri yaptıktan sonra, aslında çok önemsenmeyen bir İtalyan öyküsünü bir başyapıta dönüştürmüştür.
Othello, Hamlet’ten hemen sonra yazılmış bir tragedyadır. Biçim, tavır,
koşuk sanatı açısından ve bir de düşünceler ve anlatım tarzı yönünden Othello,
Hamlet’in bir yankısı gibidir. Ancak, gerek atmosfer, gerek baş oyun kişisi ve
gerekse üslup açısından birbirinden çok farklıdırlar (Shakespeare, 1996: 7).
Othello’nun konusu, yıllarca Venedik devletinin hizmetinde savaşmış, türlü
kahramanlıklar göstermiş Mağripli zenci bir komutan ile Venedikli beyaz bir kızın engel tanımayan aşkları, karısını delicesine seven bu komutanın emrindeki bir subayın kara çalması yüzünden karısından soğuması, karısına hediye ettiği ve namus simgesi olarak gördüğü küçük bir mendili başka bir erkeğin elinde görünce aldatıldığı kuşkusuna kapılıp çok sevdiği karısını boğarak vahşice öldürmesidir.
Venedik’te olup bitenleri anlatan birinci perdeden sonra, oyunun tümü Kıbrıs’ta geçer. Osmanlı donanmasının Kıbrıs’a yaklaştığı haberi alınınca, Venedikli bir senatörün dediği gibi, ‘Türkler için Kıbrıs’ın önemi’ bilindiğinden, Desdemona ile yeni evlenen Othello, adayı savunmak üzere hemen oraya gönderilir. Ne var ki, Shakespeare’in amacı, 1570’te İkinci Selim’in Kıbrıs’ı Venediklilerin elinden almasıyla sonuçlanan tarihsel olayı anlatmak değil, Othello’nun böylesi önemli bir göreve atanacak kadar büyük bir komutan olduğunu belirtmektir. Onun için, korkunç
bir fırtınada Osmanlı gemilerinin battığını bildirdikten sonra, Kıbrıs durumuna bir daha değinmez.
Othello trajedisinin en güçlü teması 'kıskançlık'tır. Orta yaşlı, iri yarı, zenci
bir komutan olan Othello, genç ve güzel karısı Desdemona’yı, emrindeki yakışıklı bir subaydan kıskanır. Othello aslında hiç de kıskanç biri değildir. Aksine, son derece soğukkanlı, öfkesini kontrol edebilen, sakin bir adamdır. Çavuş Iago’nun kara çalmalarıyla bu sakin adam, yavaş yavaş bir canavara dönüşür. “Othello kıskanç doğmamış, kıskanç edilmiştir. Eğer akıllara sığmayacak kadar kötü ve kötü olduğu kadar da zeki bir hain olan Iago’nun eline düşmese, kıskançlığın ne olduğunu bilmeyecektir Othello. Ama Iago’nun Othello’yu mahvetmeye kararlı olduğu, oyunun daha ilk sahnesinden anlaşılır ve Iago bu kararı uygulamaya koyunca, Othello onun elinde istediği gibi oynattığı bir kukla olur” (Urgan, 1984: 206).
Ömrü savaşlarda geçmiş, ölümcül tehlikeler atlatmış cesur ve güçlü komutan, karısı hakkında kulağına fısıldanan bir iki yalan sözle bir anda perişan olur. İçine kuşku ve kıskançlık ateşi girdikten sonra Othello, çok acı çeker. Çektiği acının şiddetli olması, karısına duyduğu sevginin büyüklüğünü göstermektedir. Sevdiği kadını başka bir erkeğin koynunda hayal etmek, Othello’yu çileden çıkarır, bu acıya dayanamaz. Önceleri karısına bir melek gibi yumuşak ve nazik davranırken, kıskançlık duygusu içine girdikten sonra her geçen gün insanlıktan uzaklaşır, vahşileşir. Othello’nun gönlünde sevgi ile kıskançlık duyguları sürekli olarak savaşır. Bu savaşın galibi kıskançlık olur. Othello çok sevdiği karısını boğarak öldürür. Karısını boğmadan önce, boğarken ve boğduktan sonra da sevmektedir ama içindeki kıskançlık duygusuna yenik düşmüştür.
Shakespeare bu oyununda Othello’nun kişiliğinde kıskançlık duygusunun aşk ve sevgiden daha güçlü bir duygu olduğunu, basite alınmaması gerektiğini vurgulamaya çalışmıştır. Kıskançlık öyle pis bir hastalıktır ki, en güçlü aşkları bile bir anda ezip geçebilir.
Othello, her ne kadar karısını çok seven bir koca ve güçlü, tecrübeli bir komutan olsa da, onun kurnazlık ve hainlikte şeytana bile pabucunu ters giydirecek biri olan Iago karşısında hiç şansı yoktur. Othello saflığı, dürüstlüğü, iyiliği temsil eder; Iago ise yalanı, ikiyüzlülüğü, hainliği, kötülüğü vurgular. Iago, doğuştan kötü bir insan hatta insandan çok bir şeytandır. Yaptığı kötülüklerden, insanlara zarar
vermekten, onların acı çekmelerinden beslenir, keyif alır. Çok zeki ve kurnaz biridir. Konu, karşısındaki insana zarar vermek, acı çektirmek olduğunda en küçük bir fırsatı bile kaçırmaz. Othello’nun biraz yaşlı ve zenci olması, yaveri Cassio’nun ise genç, yakışıklı ve beyaz olması Iago’nun işini kolaylaştırır. Çavuş Iago’nun komutanı Othello’ya olan düşmanlığının sebebi, karısı Emilia ile Othello’nun birlikte olduğu söylentisidir. “Nasıl nefret ediyorsam cehennem azabından/ O kadar nefret ediyorum ondan” “Nefret ediyorum Mağripli’den/ Yatağıma benim yerime onun girdiği herkesin dilinde/ Yalan mı doğru mu bilemem/ Ama doğruymuş gibi davranacağım ben/ Bana güveniyor ya yeter/ Tasarladıklarımı başarıyla yürüteceğim böylece” (Shakespeare, 1996:12). Bu söylentinin aslı olup olmadığını bilmez, fakat aslı varmış gibi intikamını almak ister. Iago’nun komutanına olan düşmanlığının diğer bir sebebi de kendisine verilmesinin daha uygun olduğunu düşündüğü yaverlik görevinin Cassio’ya verilmesidir. Iago bu iki gerekçeyle intikam yolculuğuna çıkar. Önce yalandan bir kargaşa çıkartarak Cassio’yu yaverlikten attırır. Cassio’yu, bağışlanması için Desdemona’nın yanına gönderir. Bu arada Iago, Othello’nun kulağına kuşku zehrini akıtır. Othello, karısını sık sık Cassio’yla görür. Kendisine kurulan tuzağın hiç mi hiç farkında olmayan Desdemona, saf bir şekilde Cassio’yu bağışlaması için sürekli olarak kocasına yalvarır. Bu durum Othello’yu iyice çileden çıkarır. Othello, Iago’dan karısının ihanetini gösteren elle tutulur kanıtlar ister. Iago yalanlarını sıralar. Bir gece Cassio’nun yanında kaldığını, Cassio’nun rüyasında Desdemona’yı sayıkladığını, Othello’nun karısına hediye ettiği çilek işlemeli mendili Cassio’nun elinde gördüğünü, o mendille sakalını sildiğini söyler. Gerçekte bu mendili çalması için Iago, karısı Emilia’ya belki yüz kez yalvarmış, bir gün Desdemona bu mendili farkında olmadan düşürmüş, Emilia da kocasını mutlu etmek için bu mendili alıp Iago’ya getirmiştir. Iago, bu mendili çok etkili bir silah olarak kullanır. Mendil, sevgiliye verilen küçük bir hediyedir. Pek değerli bir şey değildir. Fakat yüreği kuşku ve kıskançlık ateşiyle yanan bir insan için bu küçük mendilin taşıdığı önem tabi ki sanılandan büyüktür. Sinyor Brabantio’nun sözleri de Othello’nun karısı hakkındaki kuşkularını güçlendirir. “Aklın varsa gözünü dört aç Mağripli/ Babasını aldattı o, seni de aldatabilir” (Sakça, 2009: 12).
Othello’nun karısından kuşku duymasına yol açan diğer bir sebep de Iago’nun şeytanca sözleridir. Othello’nun ömrü savaşlarda geçmiştir. Venedikli
kadınların nasıl yaşadıklarını, nelerden hoşlandıklarını hiç bilmez. Ayrıca zenci olmasının verdiği eziklik duygusunu unutmamak gerekir. “Kendi ülkesinden, kendi huyundan, kendi seviyesinden/ Birçok evlenme teklifini geri çevirdi/ Oysa doğada her şey dengi denginedir / Böyle davranan kadınlarda cinsel istekler/ Sapıkça anormallikler, doğaya aykırı düşüncelerden gelir/ Ama bağışlayın beni – bu sözlerim,/ Özellikle karınız için söylenmiş değil/ Olur ya, bir gün eskiye döner de/ Kendi soyundan erkekleri canı çeker belki/ Sizi, kendi ülkesinin erkekleriyle / Karşılaştırır diye kaygılıyım hani” (Sakça, 2009: 14).
Othello’da 'aşk' teması da önemlidir. Mağripli zenci bir komutan olan Othello
ile Venedikli bir soylunun kızı olan Desdemona arasında yaşanan, ihanet kuşkusu yüzünden cinayet ve intiharla sonuçlanan, hüzünlü, trajik bir aşk anlatılmaktadır. Desdemona, Venedik’ in soylularından Sinyor Brabantio’nun kızıdır ve melek kadar saf ve iyi kalplidir. Brabantio, Mağripli zenci komutan Othello’yu sık sık evine çağırır ve ondan katıldığı savaşları, başından geçen tehlikeli olayları anlatmasını ister. Genç bir kız olan Desdemona da büyük bir heyecanla dinler Othello’yu, başından geçenler yüzünden ona acır. Othello, genç kızın hayallerinin kahramanı oluverir. Desdemona, maceralarını dinlediği, başına gelenlerden dolayı acıdığı bu komutana gönlünü kaptırır. Bir gece Desdemona gizlice evden kaçar, Othello ile evlenir.
Desdemona’yı Venedik’in soylularından, zenginlerinden pek çok kişi istemiş, fakat o hiçbiriyle evlenmeyi kabul etmemiştir. Yüreğinin sesini dinlemiş, her türlü zorluğu göze almış, kendi soyundan olmayan, kendinden yaşlı, zenci bir komutanla evlenmiştir. Âşığın gözü karadır. Tek bir arzusu vardır: Sevdiğine kavuşmak. Desdemona da öyle yapar, ne toplumun baskısına ne de babasının karşı çıkmasına boyun eğer. Kalbinin sesini dinler, sevgisine güvenir. Senato salonunda babasını sevip saydığını ancak, bundan böyle kocasını daha üstün tutacağını söyler. Othello, Düka tarafından Osmanlı saldırısına karşı Kıbrıs’ı korumakla görevlendirilir. Desdemona bu ayrılığı göze alamaz, kocasının yanında Kıbrıs’a gitmek için Düka’dan izin ister. Aslında Kıbrıs’a gitmek demek, Venedik’teki rahat yaşantıyı geride bırakmak, savaşa gitmek, ölüme koşmak, kısaca canından vazgeçmek demektir. Desdemona için sevdiğinden ayrı rahat ve huzur içinde yaşamaktansa, sevdiği insanın yanı başında can vermek daha üstündür.
Shakespeare bu oyununda 'ırkçılık' teması üzerinde de önemle durmuş, dört asır önce Venedik toplumunda zenci insanların sırf renklerinden dolayı aşağılanmasını eleştirel bir yaklaşımla yansıtmıştır. Venedikli bir soylu olan Sinyor Brabantio, kızıyla evleninceye kadar yiğit komutan Othello’yu çok sever, ona saygı gösterir. Ancak iş kızını vermeye gelince, sevginin yerini nefretle karışık bir aşağılama duygusu alır. Komutan Othello’nun tek suçu zenci olmasıdır. Othello, kendisini Venedik halkına adamış, yıllarca Venedik devleti için savaşmış, canını hiçe saymış, kahraman bir komutan olmasına rağmen Brabantio’dan çok ağır, çok aşağılayıcı, kin ve nefret dolu laflar duyar. Bir zenci olduğu için beyaz bir kadınla evlenmeye hakkı yoktur. Bu durum, Othello’nun çok ağırına gider. Oyunun en kötü kişisi olan Iago, Othello’nun zenciliğini kötü yönde kullanır. Desdemona gibi beyaz, genç ve güzel bir kızın kendi soyundan bir erkekle değil de zenci biriyle evlenmesinin insan doğasına aykırı olduğunu, bir süre sonra kendi ırkından beyaz bir erkeği canının çekeceğini söyleyerek Othello’yu huzursuz eder.
Venedik’in en soylu ailelerinden Senatör Brabantio’nun güzeller güzeli, melek huylu, gencecik kızı Desdemona ile Othello’yu birbirine bağlayan sevdanın bir felaketle sonuçlanmasının tek nedeni, Othello’nun, Iago’nun kara çalmalarına inanacak kadar saf olması değildir. Gizlice kıyılan nikâh açığa çıkınca, çevredekilerin gösterdikleri tepki, Othello’yu sarsar, yaralar. Oysaki devlet tehlikeye düşünce, Kıbrıs’a Venedikli bir komutan değil, Othello gönderilir.
Oyunda üzerinde durulan diğer bir tema ise 'aşırı güven duygusunun zararları'dır. Othello, çavuşu Iago’ya aşırı derecede güvenip, onun namuslu ve dürüst bir insan olduğuna inanmıştır. Iago’nun yalan söyleyeceği, Othello’nun aklının ucundan geçmediği için söylediklerinin doğru olup olmadığını araştırmamıştır. Othello, Iago’ya duyduğu aşırı güvenin bedelini, çok sevdiği karısını boğarak öldürüp sonra da intihar ederek çok ağır bir şekilde öder.
Othello oyununun diğer bir önemli teması 'insanoğlunun kaderi (alın yazısı)
karşısındaki acizliği'dir. Othello gibi güçlü bir komutan, kıskançlık duygusu karşısında çaresiz kalıp, yenik düşmüştür. Othello’nun, Desdemona’yı deliler gibi sevmesine rağmen, kader onunla tıpkı bir oyuncak gibi oynamıştır.
Bu oyunda, 'intikam', 'kötülük', 'ikiyüzlülük' temaları da dikkat çekmektedir. İntikam teması oyunun başından sonuna kadar hissedilir. Iago, insanlara zarar
vermekten, acı çektirmekten büyük bir zevk alır. Iago’nun hemen herkesle görülecek bir hesabı vardır. Komutanı Othello’dan nefret eder; çünkü kendisinin hakkı olduğunu düşündüğü yaverlik görevine Cassio’yu seçmiş, kendisine ise daha düşük bir rütbeyi -sancak çavuşu- uygun görmüştür. Iago’nun Othello’ya duyduğu nefretin asıl nedeni ise, karısı Emilia’nın kendisini Othello ile aldattığına dair kulağına gelen söylentilerdir. Bu söylentinin gerçek olup olmadığı Iago için pek de önemli değildir. Küçük bir söylenti, -aslı olsun ya da olmasın- Iago’nun karşısındaki insana düşman olması için yeterlidir. Iago, oyun bitene kadar intikam ateşiyle yanar. Bir kargaşa çıkartır, Cassio’yu yaverlik görevinden attırır. Othello’yu karısı Desdemona’nın kendisini Cassio ile aldattığına inandırır. Iago, asılsız bir söylenti yüzünden karısına karşı soğuk ve ilgisiz davranır. Saf bir adam olan Roderigo’yu da aldatır. Onun saflığından, Desdemona’ya duyduğu hastalık derecesindeki aşkından faydalanır. Çevirdiği dolaplar ortaya çıkar endişesiyle de oyunun sonunda Roderigo’yu öldürür. Iago, çevresine kötülük saçan, dokunduğu her şeyi öldüren bir canidir. Kendisi mutsuzdur, insanları da mutsuz etmek için elinden geleni yapar (Sakça, 2009: 15). 3.1. William Shakespeare ve Opera
Shakespeare’in yazarlık hayatı ile modern operanın doğuşu, tarih açısından paralellik taşımaktadır. Modern operanın birlikte anıldığı Monteverdi’nin doğum yılı 1567, Shakespeare’inki ise 1564’tür. Shakespeare’in oyunlarından yola çıkarak bestelenen opera yapıtlarının en ünlüleri 19. yüzyılın sonlarına denk gelir; bundan önce Henry Purcell’ın The Fairy Queen ve The Tempest (Fırtına) adlı operaları görülmektedir. The Fairy Queen, Shakespeare’in Bir Yaz Gecesi adlı oyunundan esinlenmiştir. Purcell’ın avantajı operalarının İngilizce olması ve Shakespeare’den eseri ilk olarak alabilmesidir.
Bildiğimiz en ünlü âşıklardan, Shakespeare’in Romeo ve Juliet’i de birçok besteciye esin kaynağı olmuştur. Opera repertuarı içinde en kalıcı yeri olan ilk
Romeo ve Juliet, Bellini’nin bestelediği I Capuleti e i Montecchi operasındadır ve
eserin librettosu Fellice Romani’ye aittir. Bu opera konu olarak Shakespeare’in
Romeo ve Juliet’ini esas alsa da Luigi Scevola’nın tiyatro eserinden Fellice Romani
seslendirilmiştir ve opera sahnesinde bir erkek rolünü bir bayanın seslendirmesi en son olarak bu operada görülmüştür.
Bu iki genç âşığın hikâyesi birçok operaya konu olmuştur. Bunlardan modern uyarlamalar arasında Riccardo Zandonai’nin Romeo ve Juliet’inde Romeo faşist bir subay, Juliet ve ailesi de faşizme karşı çıkan bir aile olarak gösterilmiş, eser yine bilinen biçimde sonlanmıştır.
3.2. W.Shakespeare ve G.Verdi’nin Othello Adlı Eserlerinin Metinsel Yönden Karşılaştırılması
Aşk güzel bir duygudur, ama kıskançlıkla beslenince sonuçları pek de iyi olmamaktadır. Opera sahnesinde bu konu en çok Othello’da işlenir. Othello operaları kıskançlığın, kahramanların hayatlarını nasıl yok ettiğine ışık tutar. Rossini’nin 1816’da Napoli’de bestelediği Othello’nun librettisti Francesco Berio di Salsa’dır. Eserde ana karakterler Iago, Othello ve Rodrigo tenorlar tarafından seslendirilir ve vokal çizgisi çok zordur. Rossini’nin Othello’sunda, Verdi’ninkine kıyasla, Desdemona ile Othello arasında hiçbir aşk düeti geçmez. Konu tam olarak Shakespeare tregedyasını takip etmez; sadece üçüncü perdede Desdemona’nın odası aynıdır. Eserin Shakespeare’in oyunundan en önemli ayrımı ise Desdemona’nın Casio’ya mendilini değil –ki mendil o dönemde bir kadının en önemli eşyaları arasında sayılır– bir mektup vermesi ve Othello’nun da Desdemona’yı boğarak değil bir hançerle öldürmesidir. Rossini, Othello’sunda Desdemona’nın babasına yer verir. Birinci perde Kıbrıs’ta değil, Venedik’te geçer (Rossini’nin Othello’sunda bütün eser Venedik’te geçmektedir). Baba Brabantino, yani Elmiro bir bas karakteridir. Eser aynı zamanda bir aryalar geçidi de sayılabilir. Son perde Desdemona’nun odasında geçer. Desdemona meşhur “Söğüt Ağacı” şarkısını harp eşliğinde söyler. Rossini tıpkı Verdi gibi fırtına öncesi sükûneti bu şarkıyla vermek ister. Daha sonra Othello odaya gelir ve bir düet sonrası Desdemona’yı öldürür. Verdi’nin operasında da Rossini’nikinde de bu şarkı bir halk şarkısından alınmıştır.
Shakespeare genellikle, oyunlarının konularını daha önce sahnelenmiş diğer eserlerden de almıştır; Othello da İtalyan Giraldi Cinthio’nun aynı adlı oyunundan alınmıştır. Cinthio’nun oyununda, karısının ihanetinden emin olan Othello bir emir
subayına karısını çuval içine koyup yok etmesini emreder. Verdi’nin Othello’sunda, yine Othello Mağripli bir askerdir, eşinden kuşku duymaktadır. Eserin şeytani karekteri Iago, Casio’ya olan kıskançlığı ve iktidar mücadelesinde Othello’ya olan kızkınlığı ile bu kuşkuyu alevlendirir. Othello’ya Desdemona’nın belki Casio’ya âşık olabileceğini söyler. Othello’nun kıskançlığı devasa boyutlar alır ve karısı Desdemona’yı öldürür. Othello çok geçmeden, kendi kıskançlığının kurbanı olduğunu görüp intihar eder. İnsan psikolojisi birçok Shakespeare oyununda olduğu gibi burada da ön plandadır.
Verdi’yi Othello operasını bestelemeyi ikna eden kişi, eserin librestisti, aynı zamanda kendisi de bir besteci olan Arrigo Boito olmuştur. Boito ile Verdi, ikisinin de ortak bağlı bulunduğu yayınevi tarafından bir araya getirilir. Yayıncıya göre, Boito’da mükemmel bir libretto hazırlayacak hem müzikal hem de edebi yetenek vardır. Verdi ise Aida’dan sonra on senedir hiçbir yeni opera bestelememiştir. 1880 yılının yazında yayıncı, Shakespeare’in Othello’su konusunu her ikisine de açmıştır. Boito bir ön çalışma yapar. İkili bu opera üzerinde çalışmaya başlar. Boito librettonun sadece sözlerden oluşmadığını bilmektedir; libretto aynı zamanda oyundan bahsetmeli, sözlü olmalı, hareketi betimlemeli ve şarkıcıya, duygularını müzikal bir şekilde açıklama şansı vermelidir. Antonius ve Cleopatra’da kendi operasının librettosunu, Hamlet librettosunu yazmış ve Verdi ile daha önce de çalışmıştır. Verdi’nin son operası olan Falstaff da Boito’nun librettosudur.
Othello operasında irade dışı tutku ile yıkıcı zekâ ve çoşkun hayat ile
önlenemez ölüm arasında meydana gelen çatışma, konunun adeta “verdileşmiş” yönünü tüm olarak ortaya koymuştur. Verdi’nin dramatik yönünü hayal etmek için gitgide öylesine bir gerilim düzeyinde çalışmaya devam etmiştir ki, Iago’nun kötülüğünü açıkladığı ünlü aryasındaki melodramatik eklemeler bile sahnede geçen olayların kesintiye uğramadan akıp gitmesini sağlamıştır.
Shakespeare’in opera tregadyası beş bölümden oluşur. Verdi’nin operası dört perdedir. Shakespeare’de birinci bölüm Venedik’te geçer. Verdi’de ise olaylar Kıbrıs’ta başlar. Verdi tragedyada Othello’nun Desdemona ile gizlice evlendiği bölümünü tamamen atlamıştır; Desdemona’nın babası Brabantino’nun, Othello’nun içine belki de şüphenin yerleşmesine neden olacak ilk sözleri de atlanmıştır: “Aklın varsa, gözünü dört aç Mağripli, babasını aldattı o, seni de aldatabilir!” Verdi ve Boito
bu bölümü operaya dâhil etmedikleri gibi birinci perdeyi oyunun ikinci bölümünün birinci sahnesinden başlatmışlardır. Oyun metninde bu atlanılan bölümde, Desdemona ve Iago Kıbrıs’a ayak basmıştır. Opera buradan başlamaktadır. Bundan sonra operada Kıbrıslılar, Montano, Casio, Iago, halk ve Roderigo geminin limana girişini izlemişler ve Othello kıyıya çıkmıştır. Oysa oyun metninde Desdemona ve Iago limana geldikten sonra, Othello gelene kadar geçen sürede Iago, Desdemona ve Emilia arasında kadınlar hakkında bir konuşma geçer ki bu konuşma librettoya dahil edilmemiştir. Operada Othello’nun sahneye çıkışı görkemlidir; halkı selamlar; daha sonra halkın sevinçli zafer şarkıları duyulur. Iago ve Roderigo arasında geçen konuşma oyun metninin birinci bölümünün son sahnesinden alınmadır. Daha sonra Iago’nun ünlü içki şarkısı başlar, Casio nöbetçilerin başındadır. Opera ile oyun metni burada birleşir. Iago bu şarkıyı söylerken Casio’yu sarhoş eder. Iago tarafından kışkırtılan Roderigo da Casio ile kavgaya tutuşur, araya giren Montano yaralanır ve Othello’nun girişi ile kavga sona erer. Oyun metninde Othello, Casio’nun rütbesini Desdemona’nın gelişinden önce indirir, oysa operada tam tersidir ve operada bu karardan sonra sahnede Desdemona ve Othello kalıp aşk şarkılarını söylerken, oyun metninde sadece Iago ve Casio sahnededir. Iago, Casio’yu sözde teselli etmektedir.
Desdemona ve Othello’nun düeti Verdi tarafından, özellikle ikilinin arasındaki aşkı vurgulamak için operaya konmuştur. Burada yer alan aşk teması Desdemona’nın ölümünde tekrar ortaya çıkmıştır. Boito ve Verdi ikilisi özellikle Othello’nun kıskançlığının sonradan nasıl güçlendiğini ortaya koymak için bu düeti eklemişlerdir. Birinci perde bu düetle biter. Oyun metninde yer alan Iago-Casio konuşması ise operanın ikinci perdesinin ilk sahnesinden başlar ve düetin sonunda Iago Tanrı, şeytan, ölüm ve kendi gücünü anlatan tredosunu söyler. Oyunda da kendisinin Casio’ya verdiği akıl ve sonuçları hakkında bir monolog okur. Arkadan gelen Roderigo ve Iago düeti ise operada yoktur. Oyun metninin üçüncü bölümüne gelinmiştir. Birinci, ikinci ve üçüncü sahnenin Casio’nun Desdemona’dan yardım dilediği sahne operada yer almaz. Sadece Desdemona ve Casio sahnede arka planda görünürler. Iago’nun “Beni rahatsız ediyor” cümlesinden itibaren, oyunda Desdemona Othello’ya Casio’nun dileğinden bahseder ve Othello’nun onunla konuşmasını ister. Othello henüz kanısında kuşkulanmamıştır, oysa operada Iago’nun Othello’yu şüphelendirmesi, Desdemona, Othello’yla hiç konuşmadan olur.
