Türkiye‟de sosyal hizmetlerle ilgili gelişmeler cumhuriyet dönemiyle beraber bir ete kemiğe bürünmeye başlamıştır. Bu dönemde sosyal hizmetlerin uygulama esasları ve temellerinin belirlenmesine yönelik kanunlar çıkarılmaya başlanmıştır.
Yaşlı bakım hizmetleri ve bu kapsamda uygulanan politikalar 1960 Anayasası ile beraber devletin görev ve sorumluluğuna alınmıştır. Yani bir nevi devlet garantisi altına alınmıştır. Bu kapsamda 1960 Anayasası hükümlerine göre yaşlı bakım hizmetlerinin planlanması ve uygulanması devlet tarafından yapılmalıdır (Onat ve Çevik, 2006: 61-62).
Sosyal hizmetler kapsamına adımlar ilk cumhuriyetin ilanından sonra atılmaya başlanmıştır. Bu kapsamda 1930 yılında çıkarılan ve yürürlüğe giren 1580 sayılı kanun ile beraber yaşlı bakım hizmetleri ya da yardıma muhtaç bireylere bakım hizmetlerinin görev ve sorumluluğu bir devlet kurumu olan belediyelere verilmiştir.
Bu kanun kapsamında belediyeler tarafında bazı il merkezlerinde yaşlı bakım hizmetleri kapsamında huzurevleri açılmıştır. Tabi yine bu kapsamda yaşlı bakım hizmetleri kapsamında devlet kurumlarından başka gönüllü bir takım özel kuruluşlar da yaşlı bakım evleri ya da merkezleri açmışlardır. Diğer Dünya ülkelerinde olduğu gibi bizim ülkemizde de sanayileşme ve beraberinde ailenin yapısında meydana gelen değişim yani geleneksel geniş aile yapısından modern çekirdek aileye geçiş, kadının aktif iş yaşamına girerek sosyal rollerinin değişmesi ve sağlık alanında teknolojinin de getirdiği yeniliklerle kat edilen müthiş ilerlemeyle beraber insan
64
ömrünün uzaması yaşlılık ve yaşlı bakım hizmetlerini üzerinde önemle durulması gereken sosyal bir sorun olarak ortaya çıkarmıştır.
Hukuki ve yasal açıdan Sosyal Hizmetler Genel Müdürlüğünün kurulması yaşlı bakım hizmetleri kapsamında bir kırılma ve sıçrama noktasıdır. Bu kurum yardıma muhtaç ve yoksul olan bireylerin ihtiyaçlarının karşılanması amacıyla 1963 yılında 3017 sayılı sağlık sosyal yardım bakanlığı teşkilat kanunun 17. Maddesi gereğince yine 225 sayılı yaşlı bakım hizmetlerine yönelik kanunun 4. Maddesi gereğince kurulmuştur. Burada amaç yardıma muhtaç kişileri sosyal güvence altına almaktır. Daha önce ülkemizde yaşlılara bakım hizmeti dini ve milli duygular çerçevesinde ve kişisel olarak yapılmaktaydı. Bu hem gönüllülük esasına dayalı hem de belli bir plan program dâhilinde değildi. Yukarıda bahsedilen kanunların çıkarılmasıyla artık yaşlı bakım hizmetleri bir bütün olarak ve devlet güvencesiyle belli bir plan program dâhilinde verilmeye başlandı. Bu kapsamda 1966 yılında ilki Konya‟da ikincisi de Eskişehir‟de olmak üzere ve sağlık bakanlığı bünyesinde olmak üzere huzurevleri açılmıştır (EYH, 2012: 12).
Yaşlı bakım hizmetleriyle ilgili çok fazla düzenlemeyle birlikte esasında bu konuda sosyal hizmetlerin alnında bulunanların kimler olduğuna dair belirsizlikler mevcuttu. Bu belirsizlik te 1982 Anayasasının 61. Maddesinde açık olarak belirlenmiştir. Yardıma muhtaç, yoksul, engelli, fakir ve yaşlıların bu kapsamda değerlendirileceği ve bu konuda devletin gerekli düzenleme ve tedbirleri alacağı bu kanun maddesinde açıkça ifade edilmiştir. Tabi yaşlı bakım hizmetleri bir bütün halinde sürdürülmesi gereken bir hizmettir.
Bu kapsamda 2828 sayılı sosyal hizmetler kanununda devletin kontrolünde halkın ve özel kuruluşların da gönüllülük esasına dayalı bu hizmetlere katılabileceği hüküm altına alınmıştır. Yine bu kapsamla da 2828 sayılı kanunla bugünkü adıyla da bilinen sosyal hizmetler ve çocuk esirgeme kurumu resmen kurulmuştur. Bu kurum yardıma muhtaç kategorisinde değerlendirilen bireylerin ya da kurumların gerekli ihtiyaçlarının giderilmesi, bu gruptaki bireylerin var olan sorunlarının çözüme kavuşturulması ve bu bireylerin hayat standartlarının en üst seviyeye çıkarılması ve bütün bu faaliyetleri belli bir plan program dâhilinde profesyonel meslek sahibi uzmanlarla sürdürmekle görevlendirilmiştir.
Ülkemizde cumhuriyetin ilanından sonra belli alanlarda beşer yıllık kalkınma planları yapılmıştır. Bu kalkınma planlarında yaşlı bakım hizmetleri kapsamına giren konulara da yer verilmiştir. Özellikle de 1963‟ten sonra her kalkınma planında
65
yaşlılara yönelik tedbirler alınmıştır. İlk olarak 1963-1967 beş yıllık kalkınma planında yaşlı bakım hizmetleri kapsamında yaşlı bakımını üstlenecek kurumların donanımı için ekonomik kaynak oluşturulmuştur.
Yaşlı bakım hizmetlerinin bir bütün olarak yapılması gerektiği anlayışı kapsamında politikalar savunulmuş ve özel kuruluşlarla birlikte şahısların da gönüllülük esaslı bu hizmetlere katılması desteklenmiştir. Bu temelde de gönüllü kuruluşlarla devlet arasında gerekli iletişimin sağlanması ve gerekli koordinasyonun kurulması için bir kurul oluşturulmuştur. 1968-1972 Beş yıllık kalkınma planında da bir önceki kalkınma planındaki gibi yaşlı bakım hizmetleri sosyal devlet olma anlayışı içerisinde planlanmıştır. Bu planlama yapılırken de özellikle gönüllü olan kuruluşlar ön plana çıkarılmış olmasına rağmen mahalli idarelerle çocuk esirgeme kurumu arasında bir koordinasyon kurulu oluşturulması teklif edilmiştir.
1973-1977 Beş yıllık kalkınma planında diğer kalkınma planından farklı yöntemler uygulanması fikri ön plana çıkarılmıştır. Yaşlı bakım hizmetlerinin bir bütün olarak yürütülmesinin daha sistemli hale gelebilmesi için yaşlı bakım hizmetlerinin tek çatı altında yürütülmesi önerilmiştir. Bu durumun daha önce yasalarla oluşturulmamasının ortaya çıkardığı sorunlar üzerinde konuşulmuştur. Bu kalkınma planında özellikle sosyal sigortası olmayan ve bu konuda dışarıda kalan yaşlıların bakım hizmetlerinin öncelikli olması ve bu kapsamda devlet kurumlarıyla bu işi gönüllü yapan kuruluşların tek çatı altında toplanması amaçlanmıştır.
1979-1983 Beş yıllık kalkınma planında ise yaşlı bakım hizmetlerinin kapsamı genişletilerek bu konu üç temel başlık ve alt başlıklar halinde görüşülmüştür. Yaşlı bakım hizmetlerini güvenlik stratejisi olarak bakılmıştır. Bu kalkınma planında yeni huzurevlerinin yapılması, var olan huzurevlerinin iyileştirilmesi, yaşlı bakım hizmetlerinin sosyal hizmet kurumu tarafından merkezi olarak yürütülmesi, sağlık bakanlığı ve bağlı kuruluşların yaşlı bakım hizmetlerine yönelik hizmetlerinin hızlandırılması ve özel kuruluşların bu hizmetler kapsamında teşvik edilmesi konuları görüşülmüştür. Yaşlı bakım hizmetlerinde devletçi politikanın esnetilerek özel girişimciliğin ön plana alınması ve bu temel düşüncenin sosyal hizmetler alanını da ticarileştirerek bir örgüt haline getirmesi diğer kalkınma planlarından farklılık arz etmektedir.
1985-1989 Beş yıllık kalkınma planında da gönüllü kuruluşların yaşlı bakım hizmetlerindeki önemine değinilmiş ve kamu kuruluşları ile gönüllü kuruluşların yaşlı bakım hizmetlerinde bir bütün olarak hareket etmesi gerektiği vurgulanmıştır.
66
Burada öne çıkan özellikle yaşlı olan ve aynı zamanda bakıma muhtaç olan bireylerin ön plana alınmasıdır. Bunun amacı da bu bireylerin hayat standartlarını yükselterek mutlu ve sağlıklı bir yaşlılık sürmelerine ortam hazırlamak için var olan huzurevlerinin yeni gelişen şartlara uyumlu hale gelmesini sağlamak ve bunun yanında da huzurevlerini nitelik ve nicelik olarak artırmaktır.
1990-1994 Beş yıllık kalkınma planında diğer kalkınma planlarından farklı olarak huzurevlerinde kurumsal bakımın yerine yaşlının ailesinde bakım hizmetinin olması gerektiği ve bunun devlet tarafından desteklenmesi önemle vurgulanmıştır.
Yaşlı bakım hizmetlerinde yaşlının kendi ailesinin yanında kalarak ihtiyaçlarının karşılanması ve bunun devlet tarafından desteklenmesi görüşü bu konuda yurt dışında yapılan çalışmalardan esinlenerek geliştirilmiştir. Yine bu kalkınma planında da yaşlı bakım hizmetlerinde gönüllü kuruluşların önemi vurgulanmış ve yardıma muhtaç yaşlılara ödenen ücretlerin tekrar gözden geçirilmesi kararlaştırılmıştır.
1996-2000 Beş yıllık kalkınma planında da bir önceki kalkınma planındaki gibi toplumun temel yapı taşı olan ailenin önemi vurgulanmış, daha önceki dönemlere eleştirel yaklaşılarak yaşlı bakım hizmetleri kapsamında eksik kalınan yönler tek tek vurgulanmıştır. Bu kapsamda da var olan huzurevlerinin durumunun iyileştirilmesi, bu konuda hizmet veren personelin nitelik açısından üst düzeylere çıkarılması ve sayılarının artırılmasına özellikle önem verilmiştir.
Bu kalkınma planında diğerlerinden farklı olarak yaşlıların özelliklerine göre apartmanlar ve yaşlı bakım hizmetleri kapsamında danışma hizmetleri tavsiye edilmiştir. Aynı zamanda özellikle de kırsal bölgelerde yaşayan muhtaç yaşlıların sosyal güvence kapsamına alınmaları gerektiği vurgulanmıştır. Tüm bu uygulamaların gerçekleştirilebilmesi için ise gönüllü kuruluşlar ve devlet kuruluşlarının birlikte hareket etmeleri gerektiği görüşüne varılmıştır. 2001-2005 Beş yıllık kalkınma planında ülkemizin de diğer Avrupa ve dünya ülkeleri gibi toplumsal yapısının değişimine uygun olarak planlamalar yapılması üzerinde durulmuştur.
Sanayileşme, geleneksel geniş aileden modern çekirdek aileye geçiş, yaşlı nüfus oranında yükselme gibi faktörler artık yaşlılığı sosyal bir problem haline getirmiş ve bu konuda gerekli özen ve hassasiyetin gösterilmesi gerektiği üzerinde durulmuştur.
2007-2013 Beş yıllık kalkınma planında artık nüfus artmasının giderek azaldığı fakat bunun yanında aktif çalışan nüfusla yaşlı nüfusun toplam nüfus içerisindeki oranının giderek arttığı vurgulanmıştır. Planlama açısından ise bu kalkınma planında yaşlı bakım hizmetleri kapsamında evde bakım hizmetlerinin
67
artırılması ve hali hazırda bulunan huzurevlerinin sayısının artırılması gerektiği üzerinde durulmuştur. Son olarak günümüzde yaşlı bakım hizmetleri kapsamında yapılan planlarda yaşlı nüfusun ülkemizde giderek arttığı ve bu konuda gerekli hassasiyetin gösterilmesi gerektiği önemle vurgulanmıştır (EYH 2012: 13-14).
68
ĠKĠNCĠ BÖLÜM