Bu bölümde, araĢtırmanın bulguları ve yorumlarına dayalı olarak ulaĢılan sonuçlara değinilmiĢ, bu sonuçlar kapsamında geliĢtirilen önerilere yer verilmiĢtir.
5.1. Sonuçlar
Bu araĢtırmanın temel problemi “Ġlköğretim 6, 7 ve 8. sınıf matematik dersinde olasılık konusunun oyuna dayalı öğretiminin öğrenci baĢarısına etkisi nasıldır?” biçiminde ifade edilmiĢ olup, bu problem doğrultusunda alt problemlere iliĢkin sonuçlar aĢağıda verilmiĢtir.
1. Birinci alt probleme iliĢkin elde edilen veriler doğrultusunda; 6, 7 ve 8. sınıflarda oyuna dayalı öğretimin uygulandığı deney grubu öğrencilerinin ön test ve son test matematik baĢarı puan ortalamaları arasında anlamlı bir fark vardır. Deney grubu öğrencilerinin uygulama sonrası matematik baĢarı testi puan ortalamaları uygulama öncesi matematik puan ortalamalarından anlamlı düzeyde yüksektir. Bu sonuca göre, oyuna dayalı öğretim öğrencilerin matematik baĢarısını olumlu yönde etkilemiĢtir.
Varılan bu sonuç oyun yönteminin kullanılmasına iliĢkin yapılmıĢ diğer çalıĢmalarla paralellik göstermektedir. Örneğin Köroğlu ve YeĢildere‟nin (2002) çalıĢmasında 7. sınıflarda bazı matematik konuları oyun ve senaryolarla iĢlenmiĢ, öğrencilerin konulara iliĢkin baĢarılarının arttığı belirlenmiĢtir. Uygulama sonrasında uygulanan anket sonuçlarına göre öğrenciler, oyunla matematik öğrenmenin zevkli olduğunu düĢünmektedirler. Bu çalıĢmada da uygulama sonunda öğrencilerin oyunlara iliĢkin görüĢleri alınmıĢ, öğrenciler oyunla matematik öğrenmenin çok zevkli ve
eğlenceli olduğunu, böylece konuyu çok iyi anladıklarını belirtmiĢlerdir. Ġngilizce alanında Yıldız (2001), Tarih alanında Doğanay (2002) ile Fen alanında Ercanlı (1997) ile Budak ve diğerleri (2006) yaptıkları çalıĢmalarda oyunların öğrenmeyi kolay ve eğlenceli bir hale getirdiğini, bunun da baĢarıyı olumlu yönde etkilediğini belirtmiĢlerdir.
2. Ġkinci alt probleme iliĢkin elde edilen veriler doğrultusunda; 6, 7 ve 8. sınıflarda 2008-2009 Matematik Dersi Öğretim Programı doğrultusunda yapılan öğretimin uygulandığı kontrol grubu öğrencilerinin ön test ve son test matematik baĢarı puan ortalamaları arasında anlamlı bir fark vardır. Kontrol grubu öğrencilerinin uygulama sonrası matematik baĢarı testi puan ortalamaları uygulama öncesi matematik puan ortalamalarından anlamlı düzeyde yüksektir. Bu sonuca göre, 2008-2009 Matematik Dersi Öğretim Programı doğrultusunda yapılan öğretim öğrencilerin matematik baĢarısını olumlu yönde etkilemiĢtir.
3. Üçüncü alt probleme iliĢkin elde edilen veriler doğrultusunda; 6, 7 ve 8. sınıflarda deney ve kontrol grubu öğrencilerinin son test matematik baĢarı puan ortalamaları arasında anlamlı bir fark vardır. Oyuna dayalı öğretimin uygulandığı deney grubu öğrencilerinin uygulama sonrası matematik baĢarı testi puan ortalamaları, 2008-2009 Matematik Dersi Öğretim Programı doğrultusunda yapılan öğretimin uygulandığı kontrol grubu öğrencilerinin uygulama sonrası matematik baĢarı testi puan ortalamalarından anlamlı düzeyde yüksektir. Deney ve kontrol grubu öğrencilerinin uygulama öncesi matematik baĢarı düzeyleri açısından birbirine denk olduğu, her iki grubun da uygulama sonrası matematik baĢarı düzeylerinin arttığı, deney grubundaki baĢarı artıĢının kontrol grubundaki baĢarı artıĢına göre daha fazla olduğu görülmüĢtür. Bu sonuca göre; oyuna dayalı öğretim öğrencilerin matematik baĢarısını artırmada 2008-2009 Matematik Dersi Öğretim Programı doğrultusunda yapılan öğretime göre daha etkili olmuĢtur.
Biriktir (2008) ilköğretim 5. sınıflarda oyun yöntemi uygulanmıĢ sınıftaki öğrencilerin matematik baĢarısı ile oyun yöntemi uygulanmamıĢ sınıftaki öğrencilerin matematik baĢarılarını incelemiĢtir. Oyun yönteminin uygulandığı deney grubu lehine anlamlı bir fark bulunmuĢtur. Altunay (2004) 4. sınıflarda oyunla desteklenmiĢ
öğretiminin ve Songur (2006) 8. sınıflarda oyun ve bulmacalarla matematik öğretiminin öğrencilerin matematik baĢarısını artırmada, geleneksel yönteme göre daha etkili olduğu sonucuna varmıĢlardır.
Ġlköğretim 2. sınıf Hayat Bilgisi dersinde Bayazıtoğlu (1996), 4. sınıf Sosyal Bilgiler dersinde Karabacak (1996), 4. sınıf Ġngilizce dersinde TaĢlı (2003), ve 8. sınıf Resim-ĠĢ dersinde Karaduğan (2003) eğitsel oyunlarla ders iĢlenen grubun baĢarısının, geleneksel yöntemle ders iĢlenen gruba göre daha yüksek olduğunu belirlemiĢlerdir. Kaya (2007) yaptığı çalıĢmada, 5. sınıf Ġngilizce dersinde oyun tekniği ağırlıklı yöntemin geleneksel yönteme göre daha etkili olduğu, cinsiyetin eriĢiye bir etkisinin olmadığı sonucuna varmıĢtır. Pehlivan‟ın (1997) çalıĢmasında 4. sınıf Sosyal Bilgiler dersinde iki tane deney, bir tane kontrol grubu belirlenmiĢtir. Deney gruplarından birincisinde oyun yöntemiyle, ikincisinde ise örnek olay yöntemiyle ders iĢlenmiĢtir. Kontrol grubunda ise dersler geleneksel yöntemle iĢlenmiĢtir. Gruplardaki öğrenci baĢarıları açısından örnek olay yöntemi ile geleneksel yöntem arasında anlamlı bir fark bulunmamıĢ ancak oyun yöntemi ile geleneksel yöntem arasında deney grubu lehine anlamlı bir fark bulunmuĢtur. Elde edilen bulgular neticesinde varılan oyun yönteminin daha etkili bir yöntem olduğu sonucu, bu araĢtırmada elde edilen sonuçla örtüĢmektedir.
4. Dördüncü alt probleme iliĢkin elde edilen veriler doğrultusunda; 6, 7 ve 8. sınıflarda deney ve kontrol grubu öğrencilerinin kalıcılık testi matematik baĢarı puan ortalamaları arasında anlamlı bir fark vardır. Oyuna dayalı öğretimin uygulandığı deney grubu öğrencilerinin uygulama bitiminden üç hafta sonraki matematik baĢarı testi puan ortalamaları, 2008-2009 Matematik Dersi Öğretim Programı doğrultusunda yapılan öğretimin uygulandığı kontrol grubu öğrencilerinin uygulama bitiminden üç hafta sonraki matematik baĢarı testi puan ortalamalarından anlamlı düzeyde yüksektir. Bu sonuca göre; oyuna dayalı öğretim öğrencilerin öğrendiklerini hatırlamasında 2008- 2009 Matematik Dersi Öğretim Programı doğrultusunda yapılan öğretime göre daha etkili olmuĢtur.
AraĢtırmada elde edilen bu sonucu diğer araĢtırmalar da desteklemektedir. Altunay (2004) ilköğretim 4. sınıf Matematik dersinde, oyunla desteklenmiĢ öğretimin kullanıldığı gruptaki öğrencilerin geleneksel yöntemle ders iĢlenen gruptaki
öğrencilerden daha baĢarılı olduğu, oyunla desteklenmiĢ matematik öğretiminin öğrenilenlerin kalıcılığında daha etkili olduğu sonucuna varmıĢtır. Oyunla desteklenmiĢ öğretimin öğrencilerin motivasyonunu yükseltmesi, dersi zevkli hale getirmesi ve öğrenilenleri pekiĢtirmede etkili olmasının, öğrencilerin öğrendikleri bilgilerin daha kalıcı olmasını sağladığını belirtmiĢtir. Ercanlı (1997), oyun yönteminin baĢarıyı olumlu yönde etkilediğini, oyunla iĢlenen derslerin daha zevkli ve öğrenilenlerin daha kalıcı olduğunu belirtmiĢtir.
5.2. Öneriler
Bu araĢtırmada ulaĢılan sonuçlara dayanarak aĢağıdaki önerilere yer verilmiĢtir. Bu önerilerin eğitimci ve araĢtırmacılara faydalı olacağı düĢünülmektedir.
1. Oyuna dayalı öğretim olasılık konusunda öğrenci baĢarısını olumlu yönde etkilemiĢtir. Bu nedenle oyuna dayalı öğretimi diğer matematik konularında kullanmaya yönelik araĢtırmalar yapılabilir.
2. Bu araĢtırma ilköğretim 6-8. sınıflar düzeyinde uygulanmıĢtır. Ġlgili literatür incelendiğinde oyun yöntemiyle öğretime iliĢkin araĢtırmaların ilköğretim 1-5 düzeyinde yoğunlaĢtığı, diğer düzeylerde ise yeterince çalıĢma olmadığı görülmüĢtür. Oyuna dayalı öğretimle ilgili ilköğretim 6-8, ortaöğretim ya da diğer düzeylerde araĢtırmalar yapılabilir.
3. Bu araĢtırmada deneysel yöntem kullanılmıĢtır. Farklı araĢtırma teknikleri kullanılarak araĢtırmalar desteklenebilir.
4. Oyuna dayalı öğretimin mevcudu daha az ya da daha çok olan sınıflardaki etkilerini belirleyebilmek amacıyla farklı sınıf mevcutlarında çalıĢmalar yapılabilir.
5. Ülkemizde matematiğin korkulan bir ders olması, baĢarıyı olumsuz yönde etkilemektedir. Bunun en büyük nedeni ise matematiğe yönelik olumsuz tutumdur. Bu araĢtırmada, öğrenciler uygulama sonunda oyunlara iliĢkin olumlu görüĢlerini yazılı
olarak ifade etmiĢlerdir. Ancak araĢtırmada oyuna dayalı öğretimin tutum açısından etkisi incelenmemiĢtir. Bu nedenle oyuna dayalı öğretimin öğrenci tutumuna etkisiyle ilgili araĢtırmalar yapılabilir.
6. Uygulama yapılan okulda idarecilerin, baĢlangıçta oyuna dayalı öğretime Ģüpheyle baktıkları gözlenmiĢtir. Bunun nedeni oyuna dayalı öğretimle ilgili yeterli bilgiye sahip olmamaları, dolayısıyla dersin içeriğine iliĢkin endiĢe duymalarıdır. Gerekli bilgilendirmeler yapıldıktan sonra oyuna dayalı öğretime sıcak baktıkları, kafalarındaki soru iĢaretlerinin ortadan kalktığı görülmüĢtür. Bu nedenle okul yöneticilerinin oyunla öğretim konusunda daha fazla bilgi sahibi olmaları sağlanabilir.
KAYNAKÇA
AKDENĠZ, F. (1984). Olasılık ve Ġstatistik. Ankara: A.Ü. Fen Fakültesi Yayınları
ALKAN, C. (1979). Eğitim Ortamları. Ankara: A.Ü. Eğitim Fakültesi Yayınları
ALKAN, H., ALTUN, M. (1998). Matematik Öğretimi. Anadolu Üniversitesi, Açıköğretim Fakültesi Yayınları.
ALTUN, M. (2005). Matematik Öğretimi. Bursa: Erkam Matbaacılık
ALTUNAY, D. (2004). Oyunla DesteklenmiĢ Matematik Öğretiminin Öğrenci EriĢisine ve Kalıcığa Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
ARAL, N. (2000). Çocuk GeliĢiminde Oyunun Önemi. ÇağdaĢ Eğitim. Ankara: TekıĢık Yayıncılık. Sayı: 265, s15-17.
BAYAZITOĞLU, E. N. (1996). Ġlköğretim Ġkinci Sınıf Hayat Bilgisi Dersinde Eğitsel Oyunlar, EriĢi ve Kalıcılık. Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
BĠNBAġIOĞLU, C. (1997). Çocuk Eğitiminde Oyun. ÇağdaĢ Eğitim. Ankara: TekıĢık Yayıncılık. Sayı:231, s.19-21.
BĠRĠKTĠR, A. (2008). Ġlköğretim 5. Sınıf Matematik Dersi Geometri Konularının Verilmesinde Oyun Yönteminin EriĢiye Etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
BRUCE, T. (1991). Time to Play in Early Childhood Education. London: Hodder and Stoughton.
BUDAK, E., KANLI, U., KÖSEOĞLU, F. ve YAĞBASAN, R. (2006). Oyunlarla Fen (Fizik, Kimya, Biyoloji) Öğretimi. VII. Ulusal Fen Bilimleri ve Matematik Kongresi, 7-9 Eylül. Ankara: Gazi Üniversitesi, Eğitim Fakültesi.
BÜYÜKÖZTÜRK, ġ. (2001). Deneysel Desenler. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
CANPOLAT, N., PINARBAġI, T., BAYRAKÇEKEN, S. (2004). Kavramsal DeğiĢim YaklaĢımı-III: Model Kullanımı. Kastamonu Eğitim Dergisi, Cilt 12, No:2, 377- 384.
DEMĠREL, Ö. (1999). Planlamadan Değerlendirmeye Öğretme Sanatı. Ankara: Pegem Yayıncılık.
DOĞANAY, G. (2002). Tarih Öğretiminde Oyun. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
DUMAN, T., KARAKAYA, N., ÇAKMAK, M., ERAY, M., ÖZKAN, M. (2001). Konu Alanı Ders Kitabı Ġnceleme Klavuzu, Matematik 1-8. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
EARGED, (1995). Gösterim için Fen Laboratuarları. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.
ERCANLI, D. (1997). Ġlköğretim Okullarının 4. Sınıflarında Dünyamız ve Gökyüzü Ünitesinin Öğrenilmesinde Oyun ve Modellerin BaĢarıya Etkisi. Marmara Üniversitesi, Yüksek Lisans Tezi.
ERDEN, M., AKMAN, Y. (1998). GeliĢim Öğrenme Öğretme. Ankara: ArkadaĢ Yayınevi.
FAULKNER, D. (1995). Play, Self and The Social World. Blavkwell Puplishing. pp. 231-287.
FĠDAN, N., ERDEN, M. (1993). Eğitime GiriĢ. Ankara: Meteksan A.ġ. Yayınları.
FLEWELLING, G. (2003). Sense Making: Changing the Game Played in The Typical Classroom. amt. Vol: 58 (1).
FROBISHER, L., ORTON, A. (1997). Insights Into Teaching Mathematics. London WC2R OBB.
FROMBERG, D. P. (1999). A Review of Research on Play. C. SEEFELDT (Ed.). The Early Childhood Curriculum: Current Findings in Theory and Practice. 3rd Ed., New York: Teachers College Pres, Columbia University. pp.27-53.
GÖZEN, ġ. (2001). Matematik ve Öğretimi. Ġstanbul: Evrim Yayınevi.
GUHA, M. (1996). Play in School. In BLENKIN, G. M. and KELLY, A.V. Early Childhood Education. London: Paul Chapman Publishing.
GÜLġEN, M. D. (2000). A Model to Investigate Probability and Mathematics Achievement in Terms of Cognitive, Metacognitive and Effective Variables. Yüksek Lisans Tezi. Boğaziçi Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.
GÜNEġ, H. ve DEMĠRTAġ, H. (2002). Üçüncü Bin Yılda Üniversiteler ve Toplumsal Kalkınma. Eğitim AraĢtırmaları Dergisi, Sayı:7. Yıl:2.
GÜVEN, M. (2008). Programda Öğretme-Öğrenme Süreci. B. DUMAN. (Editör). Öğretim Ġlke ve Yöntemleri. Ankara: Maya Akademi. ss. 221-332.
HACISALĠHOĞLU, H., MĠRASYEDĠOĞLU, ġ., AKPINAR, A. (2003). Matematik Öğretimi, Ġlköğretim 1-5. Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
HACISALĠHOĞLU, H., MĠRASYEDĠOĞLU, ġ., AKPINAR, A. (2004). Matematik Öğretimi, Ġlköğretim 6-8. Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
KABADAYI, A. (2004). Cumhuriyet Devrinde Konya‟da Oynanan Çocuk Oyunlarının Çocuğun GeliĢim ve Eğitimine Katkıları. XIII. Ulusal Eğitim Bilimleri Kurultayı. 6-9 Temmuz. Ġnönü Üniversitesi, Eğitim Fakültesi.
KAPTAN, S. (1998). Bilimsel AraĢtırma Ġstatistik Teknikleri. Ankara: TekıĢık Web Ofset.
KARABACAK, N. (1996). Sosyal Bilgiler Dersinde Eğitsel Oyunların Öğrencilerin EriĢi Düzeyine Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
KARAÇAY, T. (2006). Olasılığın Matematiksel Temelleri ve Yeni ArayıĢlar. Mantık, Matematik ve Felsefe IV.Ulusal Sempozyumu, Foça, 5-8 Eylül. Web: http://fen- edebiyat.iku.edu.tr/mmf4/mmf4_karacay.pdf adresinden 10 Eylül 2008‟de alınmıĢtır.
KARADUĞAN, Ö. (2003). Ġlköğretim II. Kademede Sanatın Öğretiminde Eğitsel Oyunların Uygulanması ve Sonuçları. Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
KARAKAġ, H. Ġ., ALĠYEV, Ġ. (1996). Sayılar Teorisinde Ġlginç Olimpiyat Problemleri ve Çözümleri. Ankara: Tübitak Yayınları.
KARAKAġ, H. Ġ., ALĠYEV, Ġ. (1998). Analiz ve Cebirde Ġlginç Olimpiyat Problemleri ve Çözümleri. Ankara: Tübitak Yayınları.
KARASAR, N. (2002). Bilimsel AraĢtırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
KAYA, Ü. Ü. (2007). Ġlköğretim I. Kademede Ġngilizce Derslerinde Oyun Tekniğinin EriĢiye Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Afyonkarahisar Kocatepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
KILIÇ, M. (2007). Ġlköğretim 1. Sınıf Matematik Dersinde Oyunla Öğretimde Kullanılan Ödüllerin Matematik BaĢarısına Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Marmara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
KÖROĞLU, H., YEġĠLDERE, S. (2002). Ġlköğretim II. Kademede Matematik Konularının Öğretiminde Oyunlar ve Senaryolar. V. Ulusal Fen Bilimleri ve Matematik Eğitimi Kongresi. Ankara: ODTÜ Kültür ve Kongre Merkezi.
LOMBROSO, C. (1896). L’instinct de la conservation chez les enfants. Rev. Philos. XLIII, 379-390.
MEB. (2009, Ocak). Matematik 6-8. Sınıflar Öğretim Programı. Web: http://ttkb.meb.gov.tr/ogretmen/index.php adresinden 10 Mart 2009‟da alınmıĢtır.
O‟BRIEN, T., BARNETT, J. (2004). Hold On Your Hat. Mathematics Teaching. Vol: 187. (June 2004).
OĞUZKAN, F. (1974). Eğitim Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
OKTAY, A. (2003). Oyuna Kuramsal YaklaĢım. U. TÜFEKÇĠOĞLU (Editör). Çocukta Hareket, Oyun GeliĢimi ve Öğretimi. Üçüncü Baskı. EskiĢehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları, ss. 35-48.
OLKUN, S., TOLUK, Z. (2007). Ġlköğretimde Etkinlik Temelli Matematik Öğretimi. Ankara: Maya Akademi.
ÖĞRETĠR, A. D. (2008). Oyun ve Oyun Terapisi. Gazi Üniversitesi Endüstriyel Sanatlar Eğitim Fakültesi Dergisi. Sayı:22, ss.94-100.
ÖZTÜRK, G. (2005). Ġlköğretim 8. Sınıf Düzeyinde Permütasyon ve Olasılık Ünitesinin Bilgisayar Destekli Tasarımı. Yüksek Lisans Tezi. Balıkesir Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.
PEHLĠVAN, H. (1997). Örnek Olay ve Oyun Yoluyla Öğretimin Sosyal Bilgiler Dersinde Öğrenme Düzeyine Etkisi. Doktora Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
PEHLĠVAN, H. (2005). Oyun ve Öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
RUBIN, K. H., FEIN, G.G., VANDENBERG, B. (1983). Play. In P. H. Mussen (Series ed.), & E. M. Hetherington (Vol. Ed.), Handbook of child psychology, Volume 4. Socialization, personality and social development (pp. 693-774). New York: Wiley.
SEEFELDT, C., BARBOUR, N. (1990). Early Childhood Education. New York: Macmillan Publishing Company.
SHI, Y. (2003). Using Volleyball Games As Examples In Teaching Mathematics. Teaching Mathematics and Its Applications, Volume 22, Number 2.
ġEN, Z. (2002). Ġhtimaller Hesabı Prensipleri. Ġstanbul: Bilge Kültür Sanat.
SONGUR, A. (2006). Harfli Ġfadeler ve Denklemler Konusunun Oyun ve Bulmacalarla Öğrenilmesinin Öğrencilerin Matematik BaĢarı Düzeylerine Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Marmara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
STONES, E. (1994). Quality Teaching. A Sample of Cases. London & New York: Routledge.
TAġLI, F. (2003). Ġlköğretimde Ġngilizce Öğretiminde Oyun Tekniğinin EriĢiye Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Niğde Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
TDK. (2008, Ekim). Büyük Türkçe Sözlük. Web:http://tdkterim.gov.tr/bts/?kategori= verilst&kelime=hareket&ayn=tam adresinden 15 Nisan 2009‟da alınmıĢtır.
TERTEMĠZ, N., ÇAKMAK, M. (2004). Problem Çözme. Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.
TOKSOY, A. C. (2010). YarıĢma Niteliği TaĢıyan Geleneksel Çocuk Oyunları. E. G. NASKALĠ, H. O. ALTUN (Editörler). Acta Turcica. Yıl:2. Sayı:1, Ocak. “Kültür Tarihimizde YarıĢ”. ss. 205-220.
TOLUK, Z., OLKUN, S. (2004). Etkinlik Temelli Matematik Öğretimi: Kavrama Ġçin Öğretim. Eğitimde Ġyi Örnekler Konferansı, 17 Ocak. Ġstanbul: Sabancı Üniversitesi.
TUĞRUL, B., KAVĠCĠ, M. (2002). Kağıt Katlama Sanatı Origami ve Öğrenme. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Yıl:2002(1) Sayı:11.
TUNÇ, E. (2006). Özel Ġlköğretim Okulları Ġle Devlet Okullarının 8. Sınıf Öğrencilerine Olasılık Konusundaki Bilgi ve Becerileri Kazandırma Düzeylerinin Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi. Balıkesir Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.
TURAL, H. (2005). Ġlköğretim Matematik Öğretiminde Oyun ve Etkinliklerle Öğretimin EriĢi ve Tutuma Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
TÜFEKÇĠOĞLU, U. (2003). Okulöncesi Eğitimde Oyun ve Önemi., U. TÜFEKÇĠOĞLU. (Editör). Çocukta Hareket, Oyun GeliĢimi ve Öğretimi. Üçüncü Baskı. EskiĢehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları, ss. 1-34.
UĞUREL, I. (2003). Ortaöğretimde Oyunlar ve Etkinlikler ile Matematik Öğretimine ĠliĢkin Öğretmen Adayları ve Öğretmenlerin GörüĢleri. Yüksek Lisans Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
UĞURLU, Z. (1996). Kültürel Bir Olgu Olarak Oyun. Doktora Tezi,. Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
VYGOTSKY, L. (1978). The Role of Play in Development. Mind in Society. (Trans. M. Cole). Cambridge, MA: Harvard University pres. pp. 92-104.
WINNICOTT, D.W. (1971). Oyun ve Gerçeklik. Çev. Tuncay Birkan. Ġstanbul: Metis Yayınları.
YAVUZER, H. (1993). Çocuk Psikolojisi. Ġstanbul: Remzi Kitabevi.
YAZICI, H. ve SAMANCI, O. (2003). Ġlköğretim Öğrencilerinin Sosyal Bilgiler Ders Konuları ile Ġlgili Bazı Kavramları Anlama Düzeyleri. Milli Eğitim Dergisi. Sayı 158.
YEġĠLYURT, S. (2004). Ġlköğretim 4. ve 5. Sınıf Öğrencilerinin Terazi Dengesi ve Çözünmeyi Hatırlayarak Analiz ve Sentez Yapmada Deney ve Oyunun Etkisi. Web: Ġlkögretim-Online.org 3(1) sf11-19. <http://ilkogretim-online.org.tr> adresinden 5 Mart 2009‟da alınmıĢtır.
YILDIZ, A. A. (2001). Teaching English To Young Learners Through Games. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
EKLER
Ek-1: Matematik BaĢarı Testleri
Ek-2: Ġzin Yazıları
Ek-3: Deney Grubu Örnek Ders Planları
Ek-4: Örnek Oyun Materyalleri
Ek-5: Deney Grubu Ders Fotoğrafları
Ek-6: Öğrencilerin Oyunlara ĠliĢkin GörüĢleri
Ek-7: Ġlköğretim 6, 7 ve 8. Sınıf Matematik Dersi Olasılık Konusuna Ait Öğretim Programı (2009)