Kreisler Otoyolu

Suzuki’nin yaşamındaki en önemli kişilerden birisi de keman eğitimcisi olan Fritz Kreisler’dir. Flesch (2008) de Kreisler’in kemanda ton üretimi için kendine has bir tekniği olduğundan bahseder. Bu tonun oluşumunda kısa yaylar, güçlü yay basıncı ve sürekli derin vibrato kullanımı ön plana çıkmaktadır. Suzuki’nin ton ve seslere yönelik aydınlanması Kreisler’in kayıtlarını dinlemesi ile başlar (Shepherd, 2012,

s.22). Suzuki zaman zaman öğrencilerine “Öğretmeniniz kim?” diye sorar.

Doğru yanıt “Kreisler” olmalıdır. Suzuki bir yardımcı, Kreisler ise gerçek öğretmendir. Suzuki, ses kayıtlarında Kreisler’in üretiği büyük volümlü ve güzel tonu kendisi de çalabilmek için uzun süren denemeler yapmıştır ve bulduğu seslendirme noktasına “Kreisler Otoyolu” ismini vermiştir.

Seslendirme noktasının yeri aşağıdaki görselde yer almaktadır.

Şekil 8: Kreisler Otoyolu (Suzuki, 1977)

Şekilde görüldüğü gibi Kreisler Otoyolu, F deliklerinin en uç noktası ile köprü arasında yer alan bir bölgededir. Büyük ve volümlü güzel ton üretmek için en önemli beceri bu yolu bularak, bu yol üzerinde düz yaylar çekmektir. Çember çalışmasından itibaren burada bahsi geçen önceki çalışmalar bu tekniğin de altyapısını oluşturmaktadır.

Tartışma

Bu araştırmada keman öğretim yaklaşımlarından biri olan Suzuki yaklaşımında doğru ve güzel ses üretme anlamına gelen tonalizasyon kavramı ele alınmış ve örnek çalışmalara yer verilmiştir. Tonalizasyon kavramı, doğru duruş- tutuş alışkanlıkları, temiz ses üretme, yay teknikleri ve nüanslar gibi keman tekniğinin birçok konusunu içermektedir. Bu nedenle Suzuki, derslerinde öğrencilerinin ihtiyaçlarına göre sayısız tonalizasyon çalışması üretmiştir. Bu çalışmalardan bazıları çağdaşlarının izlerini taşımaktadır. Bazıları ise Suzuki’nin kendi denemeleri sonucu ortaya çıkan orjinal egzersizlerdir.

Suzuki’nin çağdaşlarından farkı, kemanı çok farklı şekillerde tutmayı ve kullanmayı denemesidir. Yayı ters tutarak denge çalışmaları ve yay tutuşunu kıllardan yaparak dirsek pozisyonu bulma çalışmaları buna en büyük örnektir. Aynı zamanda içinde yetiştiği uzak doğu kültüründe yaygın olan savunma ve savaş sanatları öğretileri de bu denemeleri bedensel olarak desteklemektedir. Tonalizasyon başlıklı kaynaklarda yer almasa da grup derslerinde uygulanan yere yatarak ya da dizlerin üzerinde oturarak keman çalma, yürüyerek çalma, keman ve yay ile sessiz hareketler

yapma gibi çalışmalar ile öğrencileri zorunlu keman duruşundan farklı denemelere yönlendirmektedir. Bu sayede keman çalmayı günlük hayattaki hareketlerin bir parçası haline getirmektedir. Aynı zamanda keman çalma tekniğini de yürüme, durma, oturma, kalkma, diz üstünde durma, yere uzanma vb gibi her koşulda deneyerek müthiş bir deneyim yelpazesi oluşturmaktadır.

Suzuki’nin çağdaşlarından bir farkı da keman tekniği ve tonalizasyona ilişkin muğlak sayılabilecek kavramları somutlaştırmasıdır. Örneğin dirsek yüksekliği bir öğrenciye anlatılırken biraz aşağı, biraz yukarı gibi kavramlar kesinlik belirtmemektedir. Öğrenci derste doğru davranışı gösterse bile bireysel çalışmasında dirseğini ne kadar yüksek tutması gerektiğine ilişkin bir referans noktasına ihtiyacı vardır. Suzuki’nin önce yayın kıllarından yay tutuşunu yaptırdığı çalışma bu konuda öğrencilere içgörü oluşturacak somut bir referans olmaktadır.

Doğal ve zengin bir ton üretme genellikle yay kullanımı ile ilişkilendirilmektedir. Ancak istenen güzel tonu sol ve sağ el teknikleri birlikte oluşturmaktadır. Sol elde doğru frekans noktasını bulmak için de Suzuki kemanın akustik özelliklerine vurgu yaparak öğrencilere tınlama bakımından bir somut referans noktası sunmaktadır.

Suzuki, Pablo Casals ve Fritz Kreisler gibi 20. yüzyılın büyük virtüözleri ile tanışma fırsatı bulmuştur. Ancak bu kişilerle fiilen tanışmadan önce müzik kayıtlarını dinleyerek onların öğrencisi olduğunu söylemektedir. Derin dinleme ve ses üzerinde yaptığı meditasyonlar ile kayıtlarda üretilen tonların hangi yay hareketleri ile ve hangi yay bölgeleri ile çalınmış olabileceğini analiz etmiştir. Bu analizleri ile söz konusu tonalizasyonları görsellerle öğretilebilir hale getirmiştir. Suzuki yaklaşımının başarısının soyut olan müzik ve ton kavramını görsel, bedensel ve en önemlisi ruhsal düzeyde bir bütün olarak ele alıp, bu bütünsel yapıya göre tonalizasyon çalışmaları yapması sayesinde gerçekleştiği söylenebilir.

KAYNAKÇA

Bossuat, C. (2014). Suzuki metodu uygulamaları. Suzuki keman eğitimi birinci seviye Sertifika Programı Yayınlanmamış Seminer notları.

Suzuki Müzik Eğitimi Derneği, 21-25 Haziran, İstanbul.

Corina, J. (1981). Man is a son of his environment. Sunnyvale, CA:

Kitzune Productions

Detroit Youth Volume (28.08.2019). Up like a rocket, down like the rain.

https://youtu.be/tAlh5Xvtbfs bağlantısından 18.08.2020 tarihinde ulaşılmıştır.

Flesch, C. (2008). The art of violin playing. Revised edition. Carl Fisher Publications.

Galamian, I. (2013). Principles of violin playing & teaching. Dover Publications. NewYork

Selden, K. (1980). Words of Shinichi Suzuki. Talent Education Journal, Vol. 7, p.7.

Shepherd, L. (2012). Memoires of Dr. Shinichi Suzuki: Son of his environment, IP (Interactive publications) ProQuest Ebook

Central,http://ebookcentral.proquest.com/lib/gazi-ebooks/detail.action?docID=1107427 29.09.2017 tarihinde ulaşılmıştır.

Suzuki, S. (1977). Tonalization: Suzuki method report. Talent Education Institute, Japan. International Teacher’s Development Convention in Hawaii.

Suzuki, S. (1985). Tonalization. Alfred Publishing izni ile Zen-On Music Company, Tokyo, Japan.

Suzuki, S. (1992) The Suzuki method for developing superionr tone- Lessons in tone with the bow held upside down. International Suzuki Journal Vol. 3 no. 2. International Suzuki Association.

Suzuki, S. (2010). Sevgiyle eğitmek: yetenek eğitimine yönelik mükemmel bir yaklaşım. Çev. Dittgen, J. Alfred Publishing izniyle Porte Müzik, Istanbul, Türkiye.

Suzuki, S. (2016) Suzuki keman okulu- Keman 2. Çev. Övünç Yaman. Alfred Publishing izni ile Porte Müzik, İstanbul.

Hersh, S., S. (1995). Music educator Shinichi Suzuki: His teacher development program and studio teaching. Unpublished Ph. D.

Dissertation. University of Minnesota.

Hermann, E. (1981). Shinichi Suzuki: The man and his philosophy. Summy Birchard Music. Miami USA

Koyanagi, T. (1996). My approach to tonalization. International Suzuki Journal. Vo. 7 (2). International Suzuki Association.

BÖLÜM IV

ANKARA’DA ÖZENGEN MÜZİK EĞİTİMİ VEREN