Flora (Bitki Örtüsü) ve Fauna (Hayvan Türleri)

Bölge, gerek bitki örtüsü gerek hayvan türleri bakımından çok zengindir. Hayvan ve bitki türlerinde ki bu çeşitlilik toprak özellikleri ve iklimden kaynaklanmaktadır. Türkiye de yaklaşık olarak 10.000 çiçekli bitki türü bulunuyorken, yaklaşık olarak 2600 kadarı bölgede bulunmaktadır. Diğer bir deyişle Türkiye yüzölçümünün %3’ünü oluşturan bölge, tüm çiçekli bitki florasının %25’ini kapsamaktadır. Bu bölümde ayrı ayrı başlıklar altında bölgedeki bitki ve hayvan türleri incelenecektir.

2.1.1.3.5.1. Flora (Bitki Örtüsü)

P.H.Davis; Trakya’nın güney kısmını, Euro-Sibirya Bölgesi’nin balkan Bölümü’ne dahil etmektedir. Dönmez ise; iklim, toprak, yeryüzü şekilleri ve beşeri (antropojen) özellikleri iklim ile ilişkilerine göre irdeleyerek Trakya kesimini; nemli ormanlar sahası, kuru ormanlar sahası, antropojen step sahası, maki ve psödomaki sahası ve kıyı bitkileri sahası olarak beş farklı sahaya ayırmıştır (Akova, 2008: 18).

Edirne bölgesi ise yarı nemli orman sahası, kuru orman sahası, maki (çalı) sahası, kıyı (kumrul) sahası, su ve bataklık saha olarak beş başlık altında toplanmıştır. Yarı nemli orman sahası, Hisarlı Dağı (423 m) ve Çandır Dağı’nın (361 m) kuzey ve kuzeydoğu kesimleri ile sahanın doğusunda yer alan Sütçüler, Hasköy ve Kocaali köylerinin doğusundaki sahaları kapsamaktadır. Bu sahanın hakim bitki örtüsünü geniş bir yayılış alanına sahip meşe ormanları teşkil eder. Tüylü meşe (Quercus pubescens) ve Macar meşesi (Quercus fraintto), yükseklerde az miktarda mazı meşesi (Quercus infectoria), kızılmeşeler grubundan saçlı meşesidikli meşe (Quercus cerris), akçaağaç (Acer campestre) ve kızılcık (Cornus mas) oluşturmaktadır (Ceylan, 2009: 67).

Kaynak sularının çıktığı yerlerde ve dere içlerinde ise daha çok dişbudak (Fraxinus ornus), karaağaç (Ulmus campestris), yabani asma (Vitis vinifera) ve böğürtlen gibi geniş yapraklı türler dağılış gösterir (Ceylan, 2009: 68).

Yarı nemli ormanların inceleme alanında yayılış gösterdiği kesimler,

genel olarak serin ve yağış miktarının da fazla olduğu kesimler olmalıdır. Dağlık sahanın özellikle doğuya doğru yükselti kaybettiği kesimler kuzeyin soğuk rüzgarlarından daha çok etkilendiğinden bu sahalarda meşe ormanlarının arasına sıcaklık ve yağış isteği daha az olan kızıl (katran) ardıç (Juniperus oxycedrus) karışır. Kuru orman sahası olarak beliren bu kesim batıda Meriç Nehri, güneyde

ise Saroz Körfezi’ne kadar devam eder. Bu kesimlerde meşe ormanları önemli ölçüde tahribata uğramış ve yerini maki elemanları almıştır (Ceylan, 2009: 69).

Hisarlı Dağı alt yükselti-iklim-kuşağında kermez meşesi (Quercus coccifera) tüylü meşe (Quercus pubescens) ve karaçalı (Paliurus spina-christi) türleri yaygındır. Kuru ormanların en önemli elemanlarından biri olan kızılçam (Pinus brutia), araştırma sahasının Saroz Körfezi kıyılarında meşe ormanlarının tahrip edildiği yerlerde ve Işıklı köyü kuzeyinde dikilmiş ve oldukça geniş bir alan kaplamaktadır. Güneybatıda yer alan Büyükevren, Gülçavuş ve Sulaniçe köylerinin Saroz Körfezi kıyıları ile Karaincirli köyünün güneydoğusunda (Kale mevkii batısı) kızılçam toplulukları dağılış gösterir. Doğuda, kabaca Kocaali- Vakıf köyü hattı, batıda Küçükevren köyü-Sultaniçe köyü hattı kalacak şekilde Saroz Körfezi kıyılarından, kuzeyde Şehitler köyüne kadar olan saha, kızıl meşeler grubundan olan palamut meşesi (Quercus aegilops) ormanlarının yayılma sahasıdır. Palamut meşesi (Quercus aegilops), bu sahada yer yer topluluklar halinde, yer yer de tarlalar ortasında dağınık vaziyettedir (Ceylan, 2009: 70-71).

Kuru ormanlar sahası dahilinde yer alan maki, Trakya’nın güneyinde Tekirdağ ile Enez arasındaki kıyı bölgesinde, meşe ve kızılçam ormanlarının tahrip edildiği yerlerde yaygındır. Yenice köyünün kuzeybatısında tahribattan korunmuş kermez meşesi (Quercus coccifera) toplulukları 5-6 m boya ulaşmaktadır. Hisarlı ve Çandır Dağı’ndan kaynağını alan kısa boylu derelerin vadileri boyunca yer yer söğüt ve çınarlara rastlanır (Ceylan, 2009: 72-73).

Su ekosistemleri, tatlı su ekosistemleri ve tuzlusu ekosistemleri olmak üzere iki gruba ayrılmaktadır. Tatlı su ekosistemleri Gala Gölü, Sığıcı Gölü, Pamuklu Gölü ile Meriç Nehri ekosistemleridir. Tuzlu su ekosistemleri ise Ege Denizi kıyıları ile suları tuzlu veya kısmen tuzlu olan Dalyan Gölü, Bücürmene Gölü, Taşaltı Gölü, Kara Göl ve tuzla göllerinin ekosistemleridir. Tatlı su ekosistemlerinde, kamış (Kargı: Phragmites communis), hasır sazı (Typha latifolia), sandalya sazı (Scirpus = Schoenoplectus lacusıris), Myriophyilum

verticillatum, nilüfer (nymphaea alba), sümbül otu (Potamogeton pectinatus), su sümbülü (Potamogeton fluitans), karaboynuz yaprak (Ceratophyllum demersum), Ranunculus trichophyllus, suoku (Alisma plantagoaquatica), ipliksi yeşil algler tespit edilmiştir. Ayrıca İpsala Seddesi ile Meriç Nehri arasındaki sulak alanlarda akkavak (Populusalba) ve söğütler (Salix sp.) yaygındır (Ceylan, 2009: 75-76).

2.1.1.3.5.2. Fauna (Hayvan Türleri)

Bölge, klimatik açıdan ve yeryüzü şekilleri bakımından çeşitlilik arz eden unsurları bünyesinde barındırdığı için farklı hayvan türlerine ev sahipliği yapmaktadır. Biyoçeşitlilik ve eko sistem zenginliği ile diğer bölgeler arasında öne çıkan bölgede, endemik birçok hayvan türüne rastlamak mümkündür. Özellikle bölge ormanlarının büyük çoğunluğunun bulunduğu Kırklareli ve çevresinde bulunan coğrafyada göreceli olarak çeşitliliğin daha fazla olduğu söylenebilir. Bugüne kadar bölgede yerli ve yabancı bilim adamlarınca yapılmış faunistik çalışmaların değerlendirilmesiyle elde edilen bilgiler bölgenin fauna bakımından zenginliğini göz önüne sermektedir (Trakya Kalkınma Ajansı, 2012: 4-8).

Edirne ili ve çevre ilçelerde fauna çeşitliğini çoğunlukla ormanlık alanların bir arada toplandığı ilin güney güneybatı taraflarında görmek mümkündür. İl topraklarında akarsu, göl ve gölet kenarları başta yaban ördeği, yaban kazı, kuğu ve diğer bazı göçmen kuşlara ev sahipliği yapmaktadır. Edirne, Avrupa-Afrika göç yolu üzerinde göçmen kuşlar için bir dinlenme noktasıdır. Göçmen kuşların yanı sıra il ormanlarında tilki, kurt, çakal, yaban domuzu vb. yaban hayatı görülmektedir. Bu özellikler Edirne’de av turizmi ve avcılık potansiyeli olduğunun göstergesi sayılabilir (Trakya Kalkınma Ajansı, 2012: 4-8).

Saros Körfezi’nde hem Ege sularının, hem de az tuzlu Marmara’nın balıklarını bulmak mümkündür. Bu sularda mevsimine göre çipura, lüfer, barbun, mercan, karagöz, levrek, kefal, ahtapot ve ülkemizde sadece bu yörede bulunan

yılan balığı bol miktarda mevcuttur. Son yıllarda aşırı avlanmayla birlikte yılan balığı üretiminde ciddi düşüşler yaşanmıştır. Ancak Saros Körfezi hala bol balık bulunan sayılı sahil yörelerimizdendir. 13 Edirne ilinin funası Ornotoloji (Kuş Gözlemciliği) ve Ornito Turizmi açısından zengin alternatiflerle doludur. Özellikle Saros Körfezi ve Enez çevresinde bulunan göllerde çeşitli kuş türleri yaşamaktadır. Bir araştırmaya göre ülkemizdeki kuş türü sayısı tüm Avrupa’daki sayıya denktir. Buna sebep olarak sulak alanların çok olması ve ülkemizin göç yolları üzerinde bulunması sayılabilir. 14 Ekolojik koridor niteliğindeki il topraklarında akarsu, göl, gölet kenarı başta yaban ördeği, yaban kazı, kuğu gibi kuşlar için Avrupa-Afrika arası göç yolları üzerinde dinlenme noktasıdır. Gala Gölü Milli Park alanında yaklaşık olarak 200 farklı kuş türü yaşamaktadır (Trakya Kalkınma Ajansı, 2012: 4-8).