DİNSEL MİRASIN DEVRİMCİ BİR TOPLUMSAL DÖNÜŞÜME KATKILARI MESELESİNİN BLOCH VE KIVILCIMLI’DAKİ

YANSIMALARI

“Akıldışı olan her şeyi basitçe aptallık diyerek çözemeyiz.” (Bloch, 1991: 5)

Ernst Bloch ve Dr. Hikmet Kıvılcımlı’nın sosyalist düşüncenin dini nitelikli toplumsal birikimden istifade etmesinin eşyanın tabiatı gereği olması gerektiği hususundaki müşterek vurguları, ortodoks Marksist yaklaşımın fazlasıyla yabancı olduğu ya da sadece menfi misal kabilinden zikrettiği Eski ve Yeni Ahit, Hz. Musa, Hz. İsa, Mesih, Kilise, Kur’an, Hz. Muhammed, Mehdi, Cami, Tarikat vb. gibi kişi, kurum ve mefhumları bu isimlerin düşünsel evriminde kilit bir noktaya taşıdığı gibi sosyalist düşünsel gelenekten de nispeten farklı bir mecraya yerleştirmektedir. Bu farklılık onların dinle sosyalizm arasında ilişki kurma gayesinde olmalarından ileri gelmemektedir zira ne Bloch ne de Kıvılcımlı bu türden bir rabıta konusunu ilk keşfeden isimler olmadıkları gibi bu meseleye dair kalem oynatan son isimler de değildir.

181

Ernst Bloch örneğinde ondan önce dinsel nitelikli halk ve isyan hareketlerinin bugüne ilham verecek ilkel komünal ve sosyalist kuvveler taşıyan birtakım özellikleri olduğuna vurgu yapan, oradaki Mesihçi, kurtuluşçu damarın bugüne teşmil edilmesi gerektiğine işaret eden Engels’ten başka Antonio Gramsci, Rosa Luxemburg, Karl Kautsky, Walter Benjamin, Theodor Adorno gibi isimlerden bahsetmek mümkündür. Buna karşın Bloch’u bu isimlere nazarla ayrıksı kılan onun Hıristiyan geleneğiyle ilişkisinin bir müşterek mücadele ufku adına müttefik temini ya da oradaki kullanışlı kimi kavramları benzerliklerini teşhis etmekten çok bütün geleneği ve bilhassa Kutsal Kitap’ı burjuva düşüncesine hizmet eden mitik ve teolojik safralarından arındırıp tümüyle sosyalist bir lisana tefsir çabasında olan materyalist bir teoloji anlayışına sahip olmasıdır. Bir diğer deyişle Bloch, İncil’deki bağlamdan yoksun soyut ahlaki nasihatlerin reddine dayanan ahlaki ateizmle yetinmeyip metindeki gaddar Tanrıya isyan motiflerinde vücut bulan içsel ateist damarı ön plana çıkararak Kutsal Kitap’ta Tanrıya karşı girişilecek bir politik devrime can suyu verecek siyasallaşmış bir ateist anlayışın metne mündemiç olduğu vurgusuna dayanan tefsiriyle müstesna olduğu gibi (Boer, 2013: 30) aynı zamanda İncil üzerine bu bütünlükte bir monografi kaleme alan ilk Marksist düşünürdür.

Kıvılcımlı cephesindeyse İslam ve sol arasında verimli bir ilişki meselesi, İslam’ın tabiatında sosyalizmi içerdiği yahut onun modern biçimleriyle de kolaylıkla eklemlenebilecek eşitlikçi bir karakteri haiz olduğu vurgusu üzerinden Osmanlı sosyalistlerinden Yeşil Ordu’ya, otantik TKP’nin Bakü Kurultayı’dan İştirakçi Hilmi’ye, Kerim Sadi’den Yön Hareketine varıncaya kadar birçok kişi ve kurumun üzerinde fikir beyan ettiği bir meseledir (Ünüvar, 2007: 878-884). Burada da tartışma esas itibariyle sosyalizmi dinen caiz kılmaya dönük daha çok savunmacı bir refleksin ürünü olarak devam ederken Bloch’un İncil bahsinde yaptığına benzer biçimde Kıvılcımlı da sosyalizmi İslamileştirmek değil İslam’ı sosyalistleştirmek gayesiyle hareket ederek cari teolojik dilin siyasal iktidara payanda niteliğinde yorumladığı dinin bütün kurum ve mefhumlarını tarihsel materyalist bir mercek vasıtasıyla sosyalist düşünceye temellük etmek amacındadır. Kıvılcımlı ayrıca, Kur’an’ın hattı zatında ilkel komünal nitelikli eşitlikçiliğin uhrevi bir lisana telif edilmiş ve onun üzerinden vaz edilmiş devrimci bir toplumsal değişim projesi olduğu ve Allah’ın da tarihsel materyalist diyalektik evrimin ya da doğanın başka bir adı olarak esasen maddi bir

182

unsurun süblimasyonundan neşet ettiği iddialarına matuf panteistik bir İslam yorumuna dayanan tafsilatlı bir Kur’an tefsirine imza atan ilk Türkiyeli sosyalisttir. Bir diğer yandan Ernst Bloch ve Dr. Hikmet Kıvılcımlı’nın dinsel malzemeyle ilişkilenme bakımından da kimi önemli ortaklıkları olduğu gibi üzerinde iş gördükleri dinlerin farklılıklarından kaynaklanan kimi bakışımsızlıklarla da malul olduğunu da söylemek gerekmektedir zira malzemenin mezkur eşitlikçi özgürlükçü taleplere yanıt verme gücü muhakkak ki aynı berekette değildir. Bir başka deyişle Bloch’un Hıristiyanlıkla mesaisinde insanlığın kurtuluşuna ütopyacı bir menfez açan bir figür olarak Hz. İsa’nın daha sonra gelmek üzere fani dünyayı terk etmiş olması, siyasal devrimci eylemin tıkanmışlığına çare teşkil edecek bir mesiyanik metafizik müdahaleye açık kapı bırakırken, Kıvılcımlı’nın yorumladığı Hz. Muhammed’in kendini son peygamber ilan etmesiyle dünyada mümkün bir kaosun çözümüne yardımcı olabilecek ilahi bir iştirakin önünü kapatmıştır.

Bu biçimiyle Bloch’un binyılcı ve mesiyanik heretik Hıristiyan tarikat ve ayaklanmalarından sosyalist inkişafa can suyu verecek kuvveler arayışı oldukça mümbit bir sahayı kapsarken, İslam özelinde Kıvılcımlı için ana akım mezheplerden, elde sadece Mehdici anlayışa cevaz veren Şiilik ile sufi ve tasavvufi tarikatlara odaklanma imkanı vardır. Bu anlamda Kıvılcımlı’nın Anadolu Türkmen Aleviliğini sosyalist kuvvenin doğal membaı gibi ele almasını, mezkur Mehdici anlayışın toplumsal devrim ütopyasına mesiyanik bir yakıt sağlamak bakımından daha uygun olmasının bir tezahürü gibi değerlendirmek mümkündür. Bunun yanı sıra Hıristiyanlıkta bütün ana akım mezheplerdeki mesiyanik devrimci damarı besleyen İsa Mesih figürünün İslam’daki muadili de muazzam bir sosyo-kültürel birikimin sentezi olarak ortaya konmuş bir kutsal metin olarak bizzat Kur’an’ın kendisi olabilir zira şimdiye kadar doğrudan metnin yorum ve şerhine dayalı müthiş bir fıkıh birikiminin ortaya çıkmış olması da Kur’an’ın bu yorum çeşitliliğine imkan veren karakterine işaret etmektedir.

Ernst Bloch’da din, nihai ütopya işlevinin vicdanı olarak, tarihin diyalektik biçimli aşkın eğilimi eşliğinde insanın da ötesine geçen bir faaliyeti ifade ettiği gibi yöntemsel bakımdan da Tanrının ve onun altında yatan varoluşsal hasretin tabii sahası ve Marksizm’in bir tür meta-din gibi diyalektik bir kavrayışı için ilahi arzularda vücut

183

bulan radikal umudu yeniden inşa etmenin nüvelerini içinde barındırmasıyla dikkate değerdir (Bloch, 2000: 276-278). Bu anlamda insanların cari halleri ve muhtemel özleri arasındaki ezeli ikiliğin keşfinden neşet eden Bloch’un din görüşünde (Cox, 1968: 197) Tanrı, insanlığın batıni fıtratına yönelik bir hasret ve onun tarihsel süreç içindeki tam anlamıyla tekamül edişinin temsilinden başka bir şey değildir.

Genel olarak düşünsel faaliyetinin ardındaki derin dinsel mirasa karşın kendisini her daim sofu bir Marksist olarak tanımlamakta ısrar eden Bloch (Hudson, 1982: 209), meydan okumaya, sosyal ve mekânsal örgütlenmeye ilişkin baskın varsayımları bozmaya ve başka olasılık ve arzuları tasavvur etmeye ferah feza bir alan açan ütopyacılığa da radikal düşüncenin bir parçası olarak hayli önemli bir değer atfetmiş (Pinder, 2002: 238) ve dini bu pencereden yorumlamaktan geri durmamıştır. Buradan hareketle Bloch, Marksizm ve din bağlantısını aynen ütopya bahsinde olduğu gibi konvansiyonel olanı akamete uğratmak ve muhtemel başka yolları teşekküllü bir toplumsal değişim fikrine teşmil etmek amacına matuf bir yöntemsel müdahale gibi düşünmüş ve ortodoks Marksizm’in kendisini salt ekonomik determinizme indirgeyip hızla bilim kisvesine büründürmesi sonucu bünyesindeki ütopik nüveyi bastırarak insanın devrimci pratiğini ekonominin kendinden menkul kaidelerine kurban eden yaklaşımının (Hudson, 1982: 31) panzehri olarak öne sürmüştür.

Marksist ve devrimci perspektifin teorik çerçevesinden vazgeçmeden onun dine yönelik yaklaşıma önemli bir yenilik getiren ilk Marksist olan Bloch, bir tarafta resmi kiliselerin teokratik dini, halkın afyonu ve muktedirin hizmetinde gizemli bir aygıt olarak din ile diğer yanda Joachim de Flore, Thomas Münzer, Franz von Baader, Wilhelm Weitling ve Leo Tolstoy gibi isimlerde vücut bulan yeraltında, halkın derin dehlizlerinde örgütlü devrimci ve heretik halk dini şeklindeki ayrım konusunda Engels’le hemfikirdir. Bununla birlikte, Engels’in dini, sınıf çıkarlarını uhrevi bir örtüyle perdeleyen bir tür yanlış bilinç gibi gören tavrına karşı Bloch, onu ütopik bilincin ve umut ilkesinin zengin içeriklerini bünyesinde barındırmasının yanı sıra daha iyi bir dünya özlemine yönelik isyan ve ayaklanma biçimleri bakımından en az seküler nitelikli olanları kadar kıymetli ve hatta ona denk bir devrimci tasavvur evreni olarak henüz var olmayanın canlı imgelerini içeren bir olgu gibi ele almaktadır (Löwy, 1988: 8).

184

Buradan hareketle Bloch, Kutsal Kitap’ın Firavun’a kahreden, Sezar ve Mesih karşıtlığında Mesih’e öncelik verip onun geleceğe açılan devrimci vizyonunu ön plana çıkaran ikonoklastik bir yorumunu geliştirerek Marksizm’in sadece binyılcı bir okumasını ortaya koymamış aynı zamanda yeni bir Özgürlük Krallığı için sosyalist mücadeleyi, geçmişin eskatolojik ve kolektivist yorum ve hareketlerinin doğrudan varisi addeden bir Marksizm anlayışını tedavüle sokmuştur. Marx’ın dinin sömürüyü talileştiren teskin edici karakteriyle baskıya kapı açan, buna karşın daha iyi bir yaşam ve dünyaya özlemin canlı metaforlarını içermesiyle isyan ve değişime göz kırpan ikili niteliğini ustalıkla teşhis ettiği kanaatinde olan Bloch, Marksizm’in soğuk akıntısının ilk yorum vasıtayla ideoloji, put ve putperestlerin sarih ve gaddar bir materyalist analizini ortaya koyduğunu; Marksizm’in sıcak akıntısının da ikinci kanaldan dinin ütopik kültürel fazlası ve eleştirel tasavvur kudretine vurgu yaparak herhangi bir turistik ilginin ötesinde, Köylü Savaşları’ndan halk isyanlarına varıncaya kadar din ve devrimci toplumsal pratik arasında sahih bir birlikteliğin imkan ve şartlarına dikkat kesildiğini belirtmiştir (Löwy, 1988: 8).

Bu amaçla Bloch, çalışmaların birçoğunda açıktan etkileri ve örneklerini gizlemeden sergilese bile, müstakilen Hıristiyan miras ve Kutsal Kitap’ın sosyalist bir yeniden değerlendirilmesine hasrettiği Hıristiyanlıktaki Ateizm kitabında metin, tarih ve teoloji temelli üç ayaktan müteşekkil okumasında yorumsamacı bir anahtar olarak sınıf çelişkisini yöntemsel bir konvansiyon haline getirmiş ve bunun üzerinden Çıkış, Hz. İsa ve Kutsal Ruh meselelerini Hıristiyanlığın ve İncil’in isyancı bir sınıf siyasetine cevaz veren içsel ateizmi ekseninde yorumlamıştır (Boer, 2013: 41-46). Dinsel düşüncenin sosyalizm namına temellükü ve yeniden içeriklendirilmesi çabasının başka jenerik örnekleri, dinsel metin, mesel, masal ve teoriden yine bolca istifade ettiği büyük eseri Umut İlkesi’nde de görülebilen Bloch, göçebe barbar bedevi komünizminden peygamberlere, Hz. İsa dolayımıyla Hıristiyan komünizminden Fioreli Joachim, Aziz Augustinus ve Thomas Münzer’e varan toplumsal ütopyanın ilk cevherlerini teşkil eden dinsel birikimin bütününe şamil bir eşitlikçi komünal hat çizmiştir (Bloch, 2007a: 596-619).

Buradan hareketle Bloch, Fransız Devrimi’nden önce Avrupa’daki en mühim halk ayaklanması olmasının yanı sıra siyasal ve dinsel hareketlilik arasındaki simbiyozun müstesna bir örneği olarak sıklıkla referans verilen Köylü Savaşları’nı ve onun teolojik

185

nitelikli bir toplumsal devrime tahvilinin teorik-pratik önderliğini yapan Thomas Münzer’i (Toscano, 2013: 96-97), kendi eskatolojik ütopya yönelimli umut mefhumu açısından yeniden ele almıştır. Engels’in Münzer’i önemli bir siyasal devrimci olsa da tarihsel bakımdan mütevafık olmayan sosyo-ekonomik koşullarda erken doğan bir toplumsal kalkışmanın önderi olarak hiç de niyeti olmadığı halde burjuva devrimi ve Protestan Reformasyon hareketi gibi gelişmelerin müsebbibi gibi görerek talihsiz bir anakronizm örneği şeklinde konumlandırmasına karşın Bloch, burada cari olan devrimci eşzamansızlığın olumsuz değil olumlu bir hususiyet olduğunda ısrar ederek devrimci hareketin ardındaki teolojik motivasyonun, içtimai ve iktisadi bir tekamül eksikliğinin basit bir emaresine indirgenemeyeceğini iddia etmiştir. Bilakis burada, dinsel temelli siyasal bir hareketin ya da üstyapı unsurunun kimi durumlarda, çok sonra tekamül edecek bir iktisadi altyapının ilerisinde olmasının pekala mümkün olduğuna delalet eden somut bir vetireden bahsetmek gerektiğine dikkat çeken Bloch, kolayca anakronizm sepetine atmaktan ziyade Münzer’in ruhun üstünlüğü, ıstırabın kaçınılmazlığı, müminlere cari dünyanın münzevice reddetmeleri öğüdü ve binyılcı dönümde insanın tanrılaşacağı gibi cari dinsel söylemi akamete uğratan görüşlerinde vücut bulan öngörücü tasavvurunun, devrimci bir dönüşüme yazgılı tarihsel zorunluluğu perdelemekten çok mezkur dönüşüme katkı yapacak bir dinsel siyasal ajitasyonun güçlü bir damarı gibi okunması gerektiğini ön plana çıkarmıştır (Toscano, 2013: 106-107).

Başlangıçta beraber yola çıkmaları hasebiyle Münzer’e zemin teşkil eden fakat Katolik Kilisesine karşı öncülük ettiği devrimi mümkün sonuçlarına ulaştırmadan egemenlerle anlaşıp akamete uğratan Martin Luther’i, siyasal niteliği de haiz devrimci dönüşüm çabalarının nasıl karşı devrime dönüşeceğinin talihsiz bir örneği gibi yorumlayan Bloch, Luther’in işin başında tayin ettiği ilerici ilkelerin hakiki bir toplumsal devrime tahvil edilmesi işini Münzer’in üstlendiğini ve bu uğurda salt köylü kitleler nezdinde değil zamanın işçileri madenciler ve dokumacıları da işin içine katarak bütün ezilenlerin kurtuluşunu hedefleyen bir nevi öncü işçi devrimi çabası güttüğünü öne sürmüştür. Bir diğer deyişle Bloch’a göre reform ve devrim şartlarını hazırlayan Luther gerekli basiret ve kararlılığı gösterememiş; buna karşın onun açtığı yolda Münzer, “omnia sunt communia” (her şey herkese ait olmalı) sloganıyla salt dinsel özgürleşme değil üretim araçlarının müşterek mülkiyetine dayalı iktisadi ve toplumsal

186

eşitlik düşüncesinin dönemin koşullarında kamil bir örneğini sunmuştur (Thompson, 2017).

16. yüzyıl Köylü Savaşlarında, maneviyatçılık ve put kırıcılık, eski hülyaların dönüşü, sapkın fikirlerin infilakı, zulme karşı dik durmanın vecdi ile bu dünyada cennete vasıl olmaya dönük sabırsız, isyankar ve tutkulu arzunun tecessümü gibi belirleyici içeriklerin bünyesinde kavranabileceği tek bir biçime dönüşerek kaynaştığı için Bloch nezdinde Thomas Münzer de erken Hıristiyanlıkta vücut bulmuş eşitlikçi ve komünal toplumsal düzenin feodal dönemdeki temsilcisi olarak Almanya'nın Yirmili yıllarda yaşadığı krize deva olabilecek komünist ve Spartakist hareketin en önemli ilham kaynaklarından biri olarak görülmüştür. Keza Bloch’un geçmişin bu türden bir temellükü için sürekli surette çaba göstermesinin ne kadar haklı gerekçelere dayandığı tarihsel sürecin seyriyle de teyit edilmiş, Thomas Münzer üzerine kitabının yayınlandığı 1921’den sadece 12 yıl sonra, geçmişi müthiş bir maharetle totaliter toplum yaratma gayesinin vesilesi haline getiren Nazi Partisi yalnızca Almanya’nın değil tüm dünya tarihinin görüp görebileceği en gaddar siyasal rejimi tesis ederek buradaki amorf gibi görünen yığının ne kadar etkili bir siyasal angajman deposuna dönüştürülebileceğinin acı ve çarpık bir resmini sunmuştur.

Kitabı Mukaddes’in muazzam bir yoksul köylü ayaklanmasına ilham veren nitelikleriyle hem Münzer’e, mezkur ayaklanmaların bastırılmasına cevaz veren yönleriyle de hem Luther’e kendi anlayışlarını meşrulaştırmalarına hizmet edecek mühimmatı fazlasıyla ve mükemmelen içeren birçok sesliliği haiz olduğunu açıklıkla gösteren Bloch’a nazarla Engels, Luther’in köylülere nasıl ihanet ettiğini göstermek maksadıyla kitabın kendisine rağmen ondaki çoksesliliği taammüden görmezden gelmiş gibidir. Bir başka ifadeyle Bloch burada meselenin, menfi yerleri yok sayıp lazım olanları ön plana çıkaran ve bir bütün olarak o Kitabı Mukaddes dilinin reddine dayanan ayıklayıcı bir yorumdan hareketle, sapkınlarından arınmış hikayenin muteberleriyle kendinden menkul bir soyut iyilik dünyasının peşindeki muktedirin mi yanında olacağız yoksa kişinin böyle bir metinde ne yönde saf tutması gerektiğinin farkında olarak mezkur sapkınlarla kazanılmış mevzilerle ulaşılabilecek somut nitelikli daha iyi bir dünya arayışındaki mazlum kitlelerle mi aynı yerde duracağız sorularında düğümlendiği kanaatindedir (Boer, 2012: 296).